Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska Sędziowie: Sędzia NSA Iwona Bogucka (spr.) Sędzia del. WSA Marian Wolanin Protokolant starszy asystent sędziego Piotr Baryga po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D. Ż. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 20 maja 2014 r. sygn. akt II SA/Bd 301/14 w sprawie ze skargi D. Ż. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji dotyczącej rejestracji pojazdu oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 20 maja 2014 r. sygn. akt II SA/Bd 301/14 oddalił skargę D. Ż. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy z dnia [...] lutego 2014 r., nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji dotyczącej rejestracji pojazdu. Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Na wniosek D. Ż., decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...] Starosta Świecki dokonał rejestracji pojazdu marki Opel Omega pod nr rej. [...], wydając dowód rejestracyjny seria i nr [...], tablice rejestracyjne i znaki legalizacyjne nr [...]. Decyzję tę Starosta Świecki wydał na podstawie przedstawionych przez skarżącego dokumentów: umowy kupna sprzedaży z dnia 21 lutego 2013 r. zawartej w Niemczech (Krautheim) z T. K. F. jako sprzedającym, dowodu rejestracyjnego i karty pojazdu wraz z tłumaczeniami z języka niemieckiego, zaświadczenia potwierdzające uiszczenie podatku od towarów i usług z dnia 3 kwietnia 2013r., dokumentu potwierdzającego zapłatę akcyzy z dnia 28 marca 2013r. oraz zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu z dnia 6 kwietnia 2013r.

W dniu 11 lipca 2013 r. wpłynęło do Starostwa postanowienie Prokuratora Rejonowego w Świeciu z 4 lipca 2013 r. o umorzeniu dochodzenia w sprawie:

1. podrobienia w celu użycia za autentyczny dokumentu umowy kupna sprzedaży samochodu m-ki Opel Omega nr VIN [...] pomiędzy sprzedającym T. K. F. a kupującym D. Ż. opatrzonej datą 21.02.2013r. poprzez sfałszowanie podpisu sprzedającego T. K. F. tj. o czyn z art. 270 § 1 kk wobec niewykrycia sprawcy;

2. użycia jako autentycznego przez D. Ż. w dniu 27 marca 2013r. uprzednio podrobionego poprzez sfałszowanie podpisu sprzedającego dokumentu umowy sprzedaży poprzez złożenie go za pośrednictwem innego podmiotu w Urzędzie Skarbowym w Świeciu w celu dopełnienia formalności związanych z opodatkowaniem i zarejestrowaniem pojazdu, a następnie przedłożenie 5 kwietnia 2013r. w Starostwie Powiatowym w Świeciu w celu dopełnienia formalności związanych z zarejestrowaniem pojazdu tj. o czyn z art. 270 § 1 kk wobec stwierdzenia, iż brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego.

Starosta Świecki postanowieniem z dnia [...] lipca 2013 r., znak [...], na podstawie art. 145 § 1 pkt 1, art. 149 i art. 150 § 1 K.p.a. oraz art. 73 ust. 1 w zw. z art. 72 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zm., dalej p.r.d.), wznowił z urzędu postępowanie w sprawie rejestracji przedmiotowego samochodu. W uzasadnieniu wyjaśniono, że pojazd został zarejestrowany na podstawie sfałszowanego dokumentu umowy sprzedaży, a wznowienie postępowania jest konieczne dla uniknięcia poważnej szkody dla interesu publicznego (art. 145 2 K.p.a.).

Decyzją z [...] września 2013 r. Starosta Świecki uchylił decyzję ostateczną Starosty Świeckiego z dnia 16 kwietnia 2013 r. o rejestracji pojazdu na rzecz D. Ż. oraz orzekł o odmowie jego rejestracji. Rozstrzygnięcie to zostało przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bydgoszczy uchylone decyzją z 21 października 2013 r. z uwagi na stwierdzone uchybienia proceduralne.

Ponownie prowadząc postępowanie Starosta Świecki postanowieniem z [...] grudnia 2013 r., na podst. art. 145 § 1 pkt 1, art. 149, 149 § 1 K.p.a. wznowił postępowanie w sprawie rejestracji pojazdu, a następnie decyzją z [...] grudnia 2013 r. nr [...], na podstawie art. 145 § 1 pkt 1, art. 80, art. 151 § 1 pkt 2 K.p.a. oraz art. 73 ust. 1 w zw. z art. 72 p.r.d. uchylił swoją decyzję ostateczną z 16 kwietnia 2013 r. o rejestracji i odmówił rejestracji samochodu osobowego marki Opel Omega na rzecz D. Ż. W uzasadnieniu wskazano, że w toku prowadzonego dochodzenia, zakończonego postanowieniem Prokuratury Rejonowej w Świeciu z 11 lipca 2013 r. bezspornie ustalono, że przedmiotowy pojazd został zarejestrowany na podstawie fałszywych dokumentów. Umowa sprzedaży zawarta pomiędzy sprzedającym T. K. F. a kupującym D. Ż., opatrzona datą 21 lutego 2013 r. została sfałszowana poprzez podrobienie podpisu sprzedającego. Z jego oświadczenia wynika, że sprzedał pojazd do A. z siedzibą w W., nie sprzedał, ani nie podpisywał umowy sprzedaży z dnia 21 lutego 2013 r., którą D. Ż. przedłożył w Urzędzie Skarbowym w Świeciu oraz Wydziale Komunikacji Starostwa w Świeciu do rejestracji pojazdu. D. Ż. zeznał, że pojazd kupił od osoby, której nie wylegitymował, osoba ta dostarczyła samochód oraz wypełnioną umowę kupna, już opatrzoną podpisem. Kupując pojazd nie zdawał sobie sprawy, że podpis został podrobiony. Na podstawie tych ustaleń organ uznał, że skoro dokument dołączony do wniosku o rejestrację pojazdu okazał się fałszywy, to decyzja o rejestracji pojazdu wydana w oparciu o ten dokument musi zostać uchylona, a przedłożone dokumenty nie dają podstaw do rejestracji samochodu na rzecz wnioskodawcy.

W odwołaniu D. Ż. zarzucił, że organ błędnie zastosował przepisy prawa polskiego obowiązujące wyłącznie w sytuacji, gdyby umowa sprzedaży pojazdu została zawarta na terytorium Polski, podczas gdy w sprawie umowa sprzedaży została zawarta na terytorium Niemiec, w związku z czym zastosowanie w sprawie ma wyłącznie prawo niemieckie – w szczególności przepisy Niemieckiego Kodeksu Cywilnego BGB (art. 929, art. 1006 sekcja 1 i 3, art. 433 sekcja 1 i 2). Na potwierdzenie tej tezy skarżący powołał się na wyrok SR w Świeciu z 25 kwietnia 2012r. sygn. I C 67/09 oraz utrzymujący go w mocy wyrok SO w Bydgoszczy z 14 lutego 2013r., który wskazał, że prawo niemieckie posługuje się domniemaniem i obalenie jego skutków wymaga przeciwdowodu. Dla oceny kogo obciąża ciężar dowodu należy odwołać się już do ustawodawstwa krajowego, w szczególności art. 6 K.c. Zatem to Starosta winien obalić domniemanie, że skarżący wg prawa niemieckiego nie nabył prawa własności samochodu.

Decyzją z dnia [...] lutego 2014r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bydgoszczy, na podstawie art. 72 ust.1 w zw. z art. 73 ust. 1 p.r.d. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. W uzasadnieniu wyjaśniono, że w sprawie przedmiotowy pojazd został zarejestrowany przez osobę, która nie posiada dowodu własności pojazdu, gdyż dokument potwierdzający nabycie tego pojazdu był sfałszowany. Sprzedający T. K. F. nie sprzedał pojazdu T. Ż., nie jest mu on znany. W związku z tym organ uznał, że umowa sprzedaży pojazdu, na podstawie której skarżący dokonał rejestracji, nie może być uznana za dowód własności, o którym mowa w § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczenia pojazdów (Dz. U. z 2007 Nr 186, poz. 1322 ze zm., dalej rozporządzenie) Wobec tego Kolegium uznało, że istnieją podstawy do uchylenia decyzji ostatecznej z 16 kwietnia 2013 r. i odmowy wydania decyzji o zarejestrowaniu pojazdu. Wskazano również, że powołane w odwołaniu wyroki sądów powszechnych nie mogą być brane pod uwagę, bowiem zapadły w sprawie przeciwko ubezpieczycielowi o zapłatę z tytułu objęcia umową ubezpieczenia skradzionego samochodu (nieprzerejestrowanego na nowego właściciela), który został nabyty na terenie Niemiec.

W skardze do sądu administracyjnego D. Ż. wniósł o uchylenie decyzji, podnosząc zarzuty analogiczne do zgłoszonych wcześniej w odwołaniu.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bydgoszczy wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w skarżonej decyzji.

Powołanym na wstępie wyrokiem z dnia 20 maja 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że organy administracji orzekające w niniejszej sprawie w uzasadnieniu rozstrzygnięć nie dokonały dostatecznej analizy okoliczności danej sprawy pod kątem ustalenia zaistnienia przesłanki wznowienia postępowania administracyjnego, jednak naruszenie to pozostaje bez wpływu na wynik sprawy bowiem prawidłowa jest konkluzja organów, że ustawowa przesłanka wznowienia postępowania w sprawie rejestracji spornego pojazdu zaistniała. Zebrane w sprawie dowody potwierdzają, że przedłożona w postępowaniu o rejestrację przedmiotowego pojazdu umowa sprzedaży z dnia 21 lutego 2013r. jest dokumentem sfałszowanym. Potwierdza to w szczególności postanowienie Prokuratora Rejonowego w Świeciu z dnia 4 lipca 2013r. sygn. akt 1 Ds. 387/13 o umorzeniu dochodzenia w sprawie podrobienia w celu użycia za autentyczny dokumentu umowy sprzedaży poprzez sfałszowanie podpisu sprzedającego, a także oświadczenie T. K. F., że zbył on pojazd innemu podmiotowi. a umowy z D. Ż. nie zawierał i nie podpisywał. Wobec powyższego Sąd I instancji stwierdził, że okoliczność sfałszowania umowy, na podstawie której dokonano uprzednio rejestracji pojazdu, jest ewidentna, niewątpliwa i nosi cechy oczywistości, w rozumieniu art. 145 § 2 K.p.a.. Skarżący w toku postępowania karnego nie zakwestionował tego, że nie zawarł umowy z T. K. F. W interesie społecznym leży wyeliminowanie z obrotu prawnego rozstrzygnięcia w sprawie rejestracji pojazdu dokonanej na podstawie fałszywego dokumentu. Sprzeczne z interesem społecznym i zasadą praworządności byłoby bowiem usankcjonowanie rejestracji pojazdu dokonanej pomimo braku prawidłowych dokumentów, wykazujących tytuł własności osoby ubiegającej się o rejestrację. Sąd stwierdził jednocześnie, że w sprawie zaistniała także przesłanka do wznowienia postępowania administracyjnego określona w art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., bowiem wyszły na jaw nowe istotne dla sprawy okoliczności faktyczne istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi który wydał decyzję. Taką nową okoliczność faktyczną nieznaną organowi rejestrującemu z pewnością stanowi fakt ujawnienia, że istotny w sprawie dokument, stanowiący podstawę rejestracji pojazdu okazał się dokumentem fałszywym (podrobionym). Skoro w sprawie zaistniały przesłanki do wznowienia postępowania określone w art. 145 § 1 K.p.a., w dalszej kolejności rzeczą organów było ponowne przeprowadzenie postępowania co do istoty sprawy, czyli postępowania w sprawie rejestracji. Niesporne jest, że składając w dniu 23 marca 2013r. (za pośrednictwem osoby upoważnionej) wniosek do Starosty Świeckiego o rejestrację pojazdu, skarżący dołączył do niego umowę sprzedaży z dnia 21 lutego 2013 r. zawartą w Niemczech (K.) z T. K. F. jako sprzedającym. Tymczasem zostało ustalone, że T. K. F. nie dokonał sprzedaży na rzecz skarżącego spornego pojazdu, a podpis sprzedawcy na dokumencie nie jest jego podpisem. Zgodnie z art. 72 ust. 1 pkt 1 p.r.d. rejestracji dokonuje się na podstawie dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego powierzenie pojazdu, o którym mowa w art. 73 ust. 5 p.r.d. Także rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 22 lipca 2002r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. z 2007r. Nr 186, poz. 1622 ze zm.) przewiduje, że w celu rejestracji pojazdu właściciel pojazdu składa w organie rejestrującym wniosek o rejestrację pojazdu do którego dołącza dowód własności pojazdu. Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia dowodem własności pojazdu lub jego pojedynczych zespołów jest w szczególności jeden z następujących dokumentów: umowa sprzedaży, umowa zamiany, umowa darowizny, umowa o dożywocie, faktura VAT potwierdzająca nabycie pojazdu, prawomocne orzeczenie sądu rozstrzygające o prawie własności. Zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami, przedstawienie dowodu własności pojazdu jest warunkiem niezbędnym do dokonania rejestracji pojazdu. Dowodem własności przedstawionym przez skarżącego we wniosku o rejestrację pojazdu była umowa sprzedaży zawarta na terenie Niemiec, której nieautentyczność stwierdzono w postępowaniu karnym umorzonym z uwagi na niewykrycie sprawcy sfałszowania tego dokumentu. W aktach sprawy znajdują się zresztą oświadczenia sprzedającego, że podpis na przedmiotowej umowie nie jest jego podpisem i nie wie, przez kogo został on złożony. Jest więc oczywiste, że skoro umowa nie zawiera podpisu osoby, od której rzekomo (zgodnie z treścią tej umowy, której prawdziwości zaprzeczyła jedna ze stron) skarżący kupił sporny pojazd, umowa ta nie mogła stanowić dowodu jego własności i tym samym, na podstawie obowiązujących przepisów prawa, stanowić podstawy dokonania rejestracji. Powyższe oznacza, że w chwili wydawania decyzji ostatecznej brak było podstaw do rejestracji pojazdu z uwagi na brak prawidłowych dokumentów, będących podstawą rejestracji niezależnie od tego, czy – jak podnosił skarżący -nastąpiło nabycie przez niego własności przedmiotowego pojazdu na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 listopada 1965r. Prawo Prywatne Międzynarodowe w związku z przepisami niemieckiego kodeksu cywilnego BGB (art. 929, art. 1006 w zw. z art. 433 sekcja 1 i 2). Sąd I instancji podkreślił, że ustalenia w przedmiocie istnienia czy nieistnienia określonego prawa lub stosunku prawnego należą do właściwości sądów powszechnych. Organy administracji dokonują natomiast rejestracji na podstawie dokumentów potwierdzających niesporne stany w sferze stosunków własnościowych, nie mogą weryfikować i potwierdzać tych stosunków. W sytuacji zatem gdy wnioskodawca nie przedstawi bezspornych dowodów własności pojazdu obowiązane są odmówić zarejestrowania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 1998 r. sygn. akt II SA 1093/98, z dnia 23 października 2013r. sygn. akt I OSK 987/12). Niewątpliwie zatem skarżący jako dowód swego prawa własności może przedstawić stosowny wyrok sądu powszechnego.

Sąd I instancji podkreślił, że kwestia rejestracji i dopuszczenia do ruchu pojazdów na terytoriom Rzeczypospolitej Polskiej, w tym rejestracji pojazdów sprowadzonych z zagranicy, podlega regulacjom krajowego prawa administracyjnego. Skarżący nie powołał się na jakiekolwiek regulacje, które obligowałyby organ administracji do prowadzenia postępowania w sprawie ustalenia czy i w jakim trybie wnioskodawca nabył własność pojazdu, ani do dokonania rejestracji pojazdu na podstawie domniemania. Bezzasadne zatem w niniejszym postępowaniu jest powoływanie się na przepis art. 6 Kodeksu cywilnego, jak również na normy prawa cywilnego (w tym niemieckiego) dotyczące nabycia i ustalenia prawa do rzeczy. Obowiązujące regulacje prawne nie nakładają na organy administracji w postępowaniu rejestracyjnym obowiązku, ani nie przyznają kompetencji do prowadzenia postępowania w celu ustalenia czy skarżący jest właścicielem pojazdu. Ustalenia istnienia czy nieistnienia określonego prawa lub stosunku prawnego (art. 189 k.p.c.) należą bowiem do wyłącznej właściwości sądów powszechnych.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł D. Ż., reprezentowany przez adwokata, zaskarżając wyrok w całości.

Na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., dalej p.p.s.a.) wyrokowi zarzucono naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a. w zw. art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. polegające na tym, że Sąd I instancji w wyniku niewłaściwej kontroli działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a., co było konsekwencją akceptacji dokonanego przez organy naruszenia:

a) art.4 ust. 1 pkt a Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) stanowiącego, że w zakresie, w jakim nie dokonano wyboru prawa właściwego dla umowy zgodnie z art. 3 i bez uszczerbku dla art. 5-8, prawo właściwe dla umowy ustala się następująco- umowa sprzedaży towarów podlega prawu państwu, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu (w niniejszej sprawie są to Niemcy i niemieckie prawo)- poprzez jego niezastosowanie. Do kwestii tej Sąd I instancji się nie odniósł;

b) art. 25 ust. 1 ustawy o Prawie Prywatnym Międzynarodowym stanowiącego, że forma czynności prawnej podlega prawu właściwemu dla tej czynności (in concreto nabyciu własności samochodu marki Opel Omega przez skarżącego, które miało miejsce w Niemczech, a więc i ocena nabycia winna podlegać prawu niemieckiemu) poprzez jego niezastosowanie, albowiem w wyniku zastosowania przedmiotowego przepisu żaden organ polski nie miałby prawa oceniać, czy nastąpiło nabycie własności pojazdu, czy też nie. Ponadto ani SKO, ani WSA nie uwzględniły faktu, że skarżący usiłując zarejestrować samochód dysponował kompletem dokumentacji samochodu, a pojazd na terenie Unii nie został zarejestrowany (zgłoszony) jako skradziony lub w inny sposób utracony, a co za tym idzie, skarżący legalnie wszedł w posiadanie dokumentacji, świadczącej w Niemczech o skutecznym nabyciu własności – co na terenie Unii nie powinno w ogóle być poddawane w wątpliwość, tym bardziej, że prawo nie podlega dowodzeniu;

c) art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), stanowiącego, że sądy administracyjne sprawują kontrolę administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (w tym z prawem unijnym i międzynarodowym) poprzez de facto jego niezastosowanie. Istotą sądowej kontroli administracji jest ochrona wolności i praw jednostki w stosunkach z administracją publiczną oraz budowanie i utrwalanie zasady państwa prawa i wyprowadzanych z niej standardów. Podstawową funkcją sądownictwa administracyjnego jest ochrona praw podmiotowych jednostki.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że organ administracji błędnie zastosował przepisy prawa polskiego, obowiązujące przecież wyłącznie w sytuacji, gdyby umowa sprzedaży pojazdu została zawarta na terytorium Polski. Skarżący przywołał dwa wyroki sądów powszechnych w sprawach, w których odmówiono wypłaty odszkodowania za samochód sprowadzony z Niemiec, z uwagi na tożsamą sytuację, a mianowicie niewłasnoręczny podpis któregoś z poprzednich właścicieli na umowie. W ocenie skarżącego nie ma przy tym znaczenia, że sprawa dotyczyła ubezpieczenia, co usilnie było podkreślane w toku całego postępowania, albowiem powołane wyroki stanowią o prawidłowej jurysdykcji, a nie ważności umowy.

Naczelny Sąd Administracyjny rozważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę tylko nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie stwierdzono żadnej z przesłanek nieważności wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a., wobec czego rozpoznanie sprawy nastąpiło w granicach zgłoszonych podstaw i zarzutów skargi kasacyjnej. Stosownie do przepisu art.176 p.p.s.a skarga kasacyjna winna zawierać zarówno przytoczenie podstaw kasacyjnych, jak i ich uzasadnienie. Przytoczenie podstaw kasacyjnych oznacza konieczność konkretnego wskazania tych przepisów, które zostały naruszone w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną, co ma istotne znaczenie ze względu na zasadę związania Sądu II instancji granicami skargi kasacyjnej.

Zgłoszone w skardze kasacyjnej zarzuty nie dają podstaw do uwzględnienia skargi.

Nie jest zrozumiały zarzut zaniechania zastosowania przez Sąd I instancji przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a. stanowi podstawę do uwzględnienia skargi w sytuacji, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, natomiast art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. określa przesłankę wznowienia polegającą na pozbawieniu strony bez jej winy udziału w postępowaniu. Uzasadnienie skargi kasacyjnej nie zawiera żadnych danych odnoszących się do przesłanki pozbawienia strony udziału w postępowaniu administracyjnym, także skarga do Sądu I instancji nie zawiera takiego zarzutu pod adresem przeprowadzonego postępowania administracyjnego. Zarzut nie znajduje zatem potwierdzenia. Nie wykazano także, aby Sąd I instancji zastosował środek nieznany ustawie czy objął swoją kontrolą działanie innych organów niż administracji publicznej, rozpoznał skargę na decyzję, a wyrok oparł na przepisie art. 151 p.p.s.a. , wobec czego nie można Sądowi I instancji postawić zarzutu naruszenia art. 3 § 1 p.p.s.a. Nie wykazano także w skardze kasacyjnej, aby Sąd I instancji przeprowadził kontrolę działania administracji w oparciu o inne kryterium, niż zgodność z prawem. Sąd powołał przepisy będące podstawą działania organów i cenił prawidłowość ich zastosowania, nie naruszył zatem art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych.

Nie są również uprawnione zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji przepisów art. 4 ust. 1 pkt a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 oraz art. 25 ust. 1 ustawy Prawo Prywatne Międzynarodowe. Przepisy te nie były podstawą orzekania przez organ administracji, a Sąd I instancji wyjaśnił, dlaczego przepisy te nie mogły mieć w sprawie zastosowania. W szczególności, z powołaniem regulacji odnoszących się rejestracji pojazdu i wymaganych w związku z nią dokumentów, w tym potwierdzających prawo własności. Sąd I instancji stwierdził, że organy nie miały podstaw do weryfikowania prawa własności skarżącego i ustalania, czy skutecznie nabył pojazd. Stanowisko to jest prawidłowe, w postępowaniu administracyjnym o rejestrację pojazdu wnioskodawca winien wykazać się tytułem do pojazdu, poprzez złożenie odpowiedniego dokumentu, a organy administracji nie są uprawnione do ustalania, czy doszło do skutecznego nabycia prawa własności. W skardze kasacyjnej nie postawiono żadnych zarzutów pod adresem powołanych przez Sąd I instancji przepisów, regulujących w postępowaniu o rejestrację kwestię dokumentowania tytułu prawnego do pojazdu.

Mając na uwadze podane argumenty, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji o oddaleniu skargi kasacyjnej.