Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Izabela Kulig-Maciszewska Sędziowie sędzia NSA Irena Kamińska sędzia del. NSA Zygmunt Zgierski (spr.) Protokolant Urszula Radziuk po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Rzeszowie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 28 stycznia 2009 r. sygn. akt II SA/Rz 578/08 w sprawie ze skargi M. W. i K. P. na decyzję Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Rzeszowie z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie wprowadzenia zmian w operacie ewidencji gruntów i budynków 1/ uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania; 2/ zasądza od M. W. i K. P. solidarnie na rzecz Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Rzeszowie kwotę 280 ( dwieście osiemdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, rozpoznając skargę M. W. i K. P., stwierdził nieważność decyzji Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Rzeszowie z dnia [...] lipca 2008 r. oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta Krosna z dnia [...] kwietnia 2008 r. w przedmiocie wprowadzenia zmian w operacie ewidencji gruntów i budynków.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne:

M. W. i K. P. zwróciły się do Prezydenta Miasta Krosna o dokonanie zmian w ewidencji gruntów dotyczących wschodniej granicy działki nr [...], będącej ich współwłasnością na podstawie aktów notarialnych sporządzonych w 1945 r. i 1958 r.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego Prezydent Miasta Krosna, decyzją z dnia [...] kwietnia 2008 r., odmówił wykazania w operacie ewidencji gruntów wnioskowanej zmiany. Stwierdził, że brak jest podstaw do zmiany na mapie ewidencyjnej dotychczasowego przebiegu granic przedmiotowej działki, a stan ewidencyjny działek nr [...] i [...] jest zgodny ze stanem prawnym.

W odwołaniu od tej decyzji M. W. i K. P. domagały się ponownego rozpoznania sprawy i zbadania zasadności podjętego rozstrzygnięcia.

Decyzją z dnia [...] lipca 2008 r. Podkarpacki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia powołał przepisy art. 20 ust. 1 i 2, art. 7b ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027) oraz § 46 ust. 1 i 2 i § 47 ust. 3 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454).

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podniósł, że w 1972 r. założona została ewidencja gruntów i budynków miasta Krosna na podstawie bezpośrednich pomiarów przeprowadzonych na gruncie. Następnie w 1999 r. wykonana została modernizacja ewidencji gruntów i budynków, zaś projekt operatu opisowo-kartograficznego modernizacji został zatwierdzony decyzją Prezydenta z dnia [...] lutego 1999 roku. Poprzednicy prawni obecnych właścicieli przedmiotowych działek brali udział w prowadzonych wówczas czynnościach techniczno-administracyjnych i nie wnosili zastrzeżeń. Zatem stan ewidencyjny zaistniały w konsekwencji tych zdarzeń prawnych jest obowiązujący.

Skargę na decyzję ostateczną złożyły M. W. i K. P., zarzucając jej błędy formalne. Stwierdziły, że skoro przepisy nakładają na organ obowiązek utrzymania ewidencji gruntów i budynków w stanie aktualności, to powinien on doprowadzić mapy ewidencyjne miasta Krosna do zgodności z aktem notarialnym nr [...] i mapą z dnia [...] maja 1958 r.

Rozpoznając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uznał, że zasługuje ona na uwzględnienie, chociaż z innych względów niż w niej podniesione.

Sąd I instancji wskazał, że organy geodezyjne wydały w sprawie decyzje powołując się na rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Rozporządzenie to wydane zostało na podstawie delegacji ustawowej z art. 26 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Tymczasem ustawą z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 21, poz. 125) przepis art. 26 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne został z dniem 24 lutego 2007 r. zmieniony przez art. 6 pkt 3. Nowelizacja polegała na zmianie organu właściwego do wydania rozporządzenia wykonawczego w sprawie ewidencji gruntów i budynków. W pierwotnym brzmieniu był to minister właściwy do spraw architektury i budownictwa, obecnie zaś jest to minister właściwy do spraw administracji publicznej. Równocześnie ustawa zmieniająca nie przewidziała generalnej reguły przejściowej dla tych przepisów wykonawczych. Sąd I instancji uznał, że doszło do zmiany organu, a nie jego nazwy, a co za tym idzie - do utraty mocy obowiązującej dotychczasowego rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Zmiana bowiem przepisu upoważniającego do wydania przepisów wykonawczych do ustawy prowadzi do uchylenia przepisów wykonawczych z chwilą wejścia w życie zmiany przepisów upoważniających.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie podniósł wprawdzie, że § 32 ust. 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej (Dz.U. Nr 100, poz. 908) stanowi, że zmiana przepisu upoważniającego polegająca na zmianie organu właściwego do wydania przepisów wykonawczych nie prowadzi do uchylenia takich przepisów wydanych przez inny organ, jednak w jego ocenie regulacja ta pozostaje w sprzeczności z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP.

Rozporządzenia bowiem są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu.

Oznacza to, że upoważnienie ma być zawarte w ustawie i w celu jej wykonania, a także ma mieć charakter szczegółowy pod względem podmiotowym (ma określać organ właściwy do jego wydania), przedmiotowym (ma określać zakres przekazany do uregulowania) oraz treściowym (ma określać wytyczne dotyczące treści aktu).

Artykuł 92 ust. 1 Konstytucji nie tylko określa warunki, jakim powinno odpowiadać upoważnienie ustawowe, ale równocześnie pozwala ustalić przesłanki legalności aktu wykonawczego. Aby zatem rozporządzenie obowiązywało, musi być wydane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie i w celu wykonania szczegółowego upoważnienia ustawowego, przez organy wyraźnie określone w upoważnieniu ustawowym oraz regulować sprawy wyłącznie z zakresu spraw przekazanych w upoważnieniu do uregulowania i zgodnie z wytycznymi ustawowymi z upoważnienia. Jeżeli rozporządzenie nie spełnia któregokolwiek z tych wymogów, to jest aktem sprzecznym z Konstytucją i nie może być uznane za akt obowiązujący.

W ocenie Sądu I instancji zmiana organu upoważnionego do wydania danego aktu wykonawczego jest taką zmianą treści przepisu upoważniającego, która powoduje utratę mocy przez akt wykonawczy.

Sąd I instancji uznał zatem, że zarówno zaskarżona decyzja, jak i decyzja Prezydenta Miasta Krosna wydane zostały bez podstawy prawnej w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., co uzasadniało stwierdzenie nieważności decyzji organów obu instancji.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 28 stycznia 2009 r. skargę kasacyjną złożył Podkarpacki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Rzeszowie. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie:

1/ art. 20 i art. 22 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, poprzez przyjęcie, iż brak jest podstawy prawnej do wydawania przez organy administracji decyzji w przedmiocie wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i budynków,

2/ § 44, § 46, § 47 ust. 3 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, polegające na uznaniu, że powołane przepisy prawa nie stanowią podstawy do orzekania przez organy administracji publicznej w formie decyzji administracyjnej w przedmiocie wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i budynków,

3/ art. 14 ust. 4 pkt 1 i ust. 5 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 1999 r. Nr 82, poz. 929), poprzez uznanie, że § 32 ust. 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie Zasad techniki prawodawczej wykracza poza treść upoważnienia ustawowego,

4/ art. 17 ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw, poprzez przyjęcie, że tylko wskazane w tym przepisie akty wykonawcze zachowują moc obowiązującą, pomimo zmiany przepisów w zakresie upoważnienia ustawowego.

Wskazując na powyższe naruszenia kasator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor podniósł, że błędny jest pogląd Sądu I instancji, że przepisy rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków utraciły moc w kontekście przepisu art. 17 ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw. Przepis ten swym zakresem nie obejmuje bowiem przepisów, które zmieniały właściwość organów do wydania aktów wykonawczych.

Ponadto zgodnie z art. 14 ust. 4 pkt 1 i ust. 5 ustawy o Radzie Ministrów Prezes Rady Ministrów posiadał legitymację do wydania rozporządzenia w sprawie Zasad techniki prawodawczej, również w zakresie treści § 32 ust. 3. W ust. 5 wskazano, że Prezes Rady Ministrów wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 4 pkt 1 ustawy, określi w szczególności elementy metodyki przygotowania i sposób redagowania projektów ustaw i rozporządzeń oraz innych normatywnych aktów prawnych, a także warunki, jakim powinny odpowiadać uzasadnienia projektów normatywnych aktów prawnych, jak również reguły przeprowadzania zmian w systemie prawa. Stosowanie zasad techniki prawodawczej powinno zapewnić w szczególności spójność i kompletność systemu prawa oraz przejrzystość tekstów normatywnych aktów prawnych, z uwzględnieniem dorobku nauki i doświadczeń praktyki.

Przepis § 32 ust. 3 rozporządzenia w sprawie Zasad techniki prawodawczej jest częścią reguł przeprowadzania zmian w systemie prawa, o których mowa w art. 14 ust. 5 ustawy o Radzie Ministrów, a które to reguły zobowiązany był ustalić w akcie wykonawczym Prezes Rady Ministrów.

Kasator podkreślił, że zaskarżona decyzja, jak i decyzja organu I instancji, zostały wydane w oparciu o przepisy art. 20 ust. pkt 1 i 2 i art. 24 ust. 12 ustawy Prawo kartograficzne i geodezyjne oraz § 44 pkt 2 i § 46 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

W myśl tych przepisów organy ewidencyjne rejestrują stany prawne ustalone w innym trybie lub przez inne organy orzekające. Dokonanie zmian w operacie możliwe jest poprzez udokumentowanie przez osobę zainteresowaną rozbieżności pomiędzy danymi wynikającymi z ewidencji, a danymi wynikającymi z przedłożonych dokumentów. Chodzi przy tym o takie dokumenty, które zostały sporządzone już po wprowadzeniu do ewidencji gruntów kwestionowanych danych. O ile wprowadzenie zmiany do ewidencji gruntów i budynków, niewymagające przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego lub uzyskania dodatkowych dowodów, stanowi czynność materialno-techniczną, niewymagającą wydawania w tym względzie decyzji administracyjnej, to odmowa wycofania dokonanej zmiany, jako w istocie odmowa wprowadzenia kolejnej zmiany w ewidencji gruntów i budynków, następuje w drodze decyzji administracyjnej.

Autor skargi kasacyjnej stwierdził, że skoro przepisy prawa materialno-administracyjnego upoważniają organ administracji publicznej do załatwienia sprawy administracyjnej (art. 20, 22 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne), nie określając formy rozstrzygnięcia sprawy, to należy przyjąć, że powinna być ona załatwiona w formie decyzji administracyjnej. Jeżeli bowiem w przepisach określono właściwy organ administracji do załatwienia pewnej kategorii spraw administracyjnych, to sprawy te mogą być rozstrzygane tylko w formie decyzji, nawet gdy ustawodawca nie określił prawnej formy rozstrzygnięcia.

W konsekwencji, w ocenie kasatora, podstawę prawną do wydania decyzji administracyjnych, które Sąd I instancji uznał za nieważne, stanowią już same przepisy ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne - art. 20 i art. 22. Przepisy rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków dookreślają jedynie sposób prowadzenia przedmiotowej ewidencji. Wymóg aktualizacji ewidencji gruntów i budynków wskazany w powołanych wyżej przepisach kształtuje po stronie organu prawo do prowadzenia postępowania administracyjnego i wydania stosownej decyzji w przypadku, gdy zmiany te dotyczą spornych danych wskazywanych przez zainteresowane osoby. Takie działanie organu posiada charakter władczy, zewnętrzny oraz rozstrzyga konkretną sprawę konkretnie określonej osoby fizycznej - art. 1 pkt 1 k.p.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ustawy, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Dlatego też, przy rozpoznawaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Biorąc po uwagę tak uregulowany zakres kontroli instancyjnej sprawowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny, stwierdzić należy, że skarga kasacyjna zawiera usprawiedliwione podstawy.

Zgodzić się należy przede wszystkim ze stanowiskiem zaprezentowanym w skardze kasacyjnej przez jej autora, że przepisy art. 20 i 22 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) stanowią samodzielne upoważnienie do wydawania decyzji w sprawie ewidencji gruntów. Stanowisko takie prezentowane już zresztą było w orzecznictwie sądowym, np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 października 2009 r., I OSK 495/09. W orzeczeniu tym Sąd uznał, w ślad za Trybunałem Konstytucyjnym (wyrok z dnia 14 czerwca 2005 r., P 18/03, OTK ZU 2005 Nr 6A, poz. 63), że jeżeli istnieje wątpliwość co do formy załatwienia sprawy administracyjnej, należy przyjąć, że istnieje sprawa administracyjna i organ administracji publicznej jest właściwy do jej załatwienia. Nie może zaistnieć sytuacja, że w przepisach ustawy określono właściwość organu administracji publicznej do załatwiania określonej kategorii spraw administracyjnych, a sprawy te nie mogłyby być rozstrzygane tylko dlatego, że ustawodawca nie określił wprost formy rozstrzygnięcia.

Ze stanowiskiem tym należy się bezdyskusyjnie zgodzić. Skoro zatem w przepisach art. 20 ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne określono, jakie informacje obejmuje ewidencja gruntów i budynków, a art. 22 ust. 1 prowadzenie ewidencji powierza starostom, to nie powinno być wątpliwości, że to ten właśnie organ winien załatwić sprawę administracyjną w zakresie ewidencji gruntów w formie decyzji administracyjnej, która jest przecież podstawową formą załatwienia sprawy administracyjnej w myśl art. 104 § 1 k.p.a. W tej sytuacji rozważania Sądu I instancji na temat obowiązywania rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454) mają drugorzędne znaczenie.

Tym niemniej rozważań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na temat utraty mocy obowiązującej rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, a także konstytucyjności § 32 ust. 3 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. Nr 100, poz. 908) nie sposób zaakceptować. Stosownie do treści wskazanego przepisu § 32 ust. 3, jeżeli zmiana treści przepisu upoważniającego polega na tym, że zmienia się organ upoważniony do wydania aktu wykonawczego, przyjmuje się, że taki akt zachowuje moc obowiązującą; w takim przypadku organem upoważnionym do zmiany lub uchylenia aktu wykonawczego wydanego na podstawie zmienionego przepisu upoważniającego jest organ wskazany w zmienionym upoważnieniu.

Rozporządzenie w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" wydane zostało stosownie do upoważnienia ustawowego zawartego w art. 14 ust. 4 pkt 1 i ust. 5 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 24, poz. 199). W myśl pierwszego z tych przepisów Prezes Rady Ministrów po zasięgnięciu opinii Rady Legislacyjnej ustala, w drodze rozporządzenia, zasady techniki prawodawczej. Z kolei drugi stanowi, że Prezes Rady Ministrów wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 4 pkt 1, określi w szczególności elementy metodyki przygotowania i sposób redagowania projektów ustaw i rozporządzeń oraz innych normatywnych aktów prawnych, a także warunki, jakim powinny odpowiadać uzasadnienia projektów normatywnych aktów prawnych, jak również reguły przeprowadzania zmian w systemie prawa. Stosowanie zasad techniki prawodawczej powinno zapewnić w szczególności spójność i kompletność systemu prawa oraz przejrzystość tekstów normatywnych aktów prawnych, z uwzględnieniem dorobku nauki i doświadczeń praktyki.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie ma żadnych podstaw, by uznać to upoważnienie ustawowe i akt wydany na jego podstawie za niespełniające warunków, jakie Sąd I instancji określił w motywach zaskarżonego wyroku, koniecznych, by uznać rozporządzenie za konstytucyjne. Bezpodstawne jest zatem twierdzenie, że § 32 ust. 3 załącznika do rozporządzenia w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" jest sprzeczny z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu.

Wprawdzie nie ma wątpliwości, że jeżeli zmieniono treść przepisu upoważniającego do wydania danego aktu w taki sposób, że zmieniono rodzaj aktu, do wydania którego jakiś podmiot uzyskał wcześniej upoważnienie, zmieniono zakres spraw, które przekazano do uregulowania, lub zmieniono wytyczne dotyczące treści aktu wykonawczego, to taki akt wykonawczy przestaje obowiązywać (wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 listopada 2007, I FSK 792/07, oraz z dnia 29 września 2009, II OSK 445/09). Zresztą sytuacje takie zostały również uregulowane w załączniku do rozporządzenia w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" - w § 32 ust. 1 i 2.

W rozpatrywanej sprawie do sytuacji opisywanej w tych przepisach nie doszło. Przepis art. 6 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., Nr 21, poz. 125) zmienił bowiem jedynie organ upoważniony do wydania rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, a sam rodzaj aktu wykonawczego, zakres spraw nim objętych i wytyczne dotyczące jego treści – pozostały bez zmian. W takiej sytuacji, w myśl § 32 ust. 3 załącznika do rozporządzenia w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (spełniającego w ocenie Sądu wymagania konstytucyjne), akt wykonawczy obowiązuje. Organ mógł zatem zastosować w sprawie przepisy § 44, 46 i 47 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

Na koniec należy odnieść się do przedstawionego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 17 ustawy o zmianie ustawy o działach administracji rządowej i niektórych innych ustaw. Przepis ten stanowi, że dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 73a ust. 3 i art. 108 ust. 5 ustawy, o której mowa w art. 9, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 73a ust. 3 i art. 108 ust. 5 tej ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Przepis ten zatem odnosi się jedynie do przepisów wykonawczych wydanych na podstawie ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z2005 r. Nr 228, poz. 1947 ze zm.). Nie było zatem powodu, by dokonywać, jak to uczynił Sąd I instancji, wykładni poprzez rozumowanie a contrario, prowadzącej do konkluzji, że przepis ten nie dotyczy rozporządzeń wydawanych na podstawie ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne. Treść art. 17 ustawy zmieniającej nie nasuwała żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Tym niemniej trudno w tym przypadku mówić o jakimkolwiek uchybieniu Sądu I instancji, skoro Sąd ten doszedł do prawidłowych przecież wniosków.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a.