Zarządzeniem z dnia 7 listopada 2011 r., sygn. akt IV SA/Wr 714/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wezwał J. B. do uiszczenia wpisu sądowego od skargi na uchwałę Rady Miejskiej Wrocławia z dnia (...) kwietnia 2009 r., nr (...) w przedmiocie regulaminu przyznawania dodatków oraz innych składników wynagrodzenia dla nauczycieli zatrudnionych w szkołach i placówkach opiekuńczo-wychowawczych prowadzonych przez Miasto w kwocie 300 (trzysta) złotych stosownie do § 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 221, poz. 2193) w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi.
Powyższemu zażaleniu J. B. zarzucił naruszenie przepisu art. 239 pkt 1) lit. d) P.p.s.a. i niewłaściwe zastosowanie przepisu § 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16.12.2003 w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi ponieważ skarga na uchwałę Rady Miejskiej Wrocławia z dnia (...).04.2009 nr (...)w przedmiocie regulaminu przyznawania dodatków oraz innych składników wynagrodzenia dla nauczycieli zatrudnionych w szkołach i placówkach prowadzonych przez Miasto należy wprawdzie zakwalifikować jako akt prawa miejscowego, tym nie mniej punktem wyjścia do stwierdzenia istnienia (lub nieistnienia) obowiązku uiszczenia kosztów sądowych (wpisu od skargi) należy uczynić przepis ustawy - art. 239 pkt 1) lit. d. Zgodnie z tym przepisem nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych strona skarżąca działanie w sprawach ze stosunków pracy. Tymczasem kwestia określenia w regulaminie składników wynagrodzenia (przyznawania dodatków) jest sprawą ze stosunków pracy w rozumieniu art. 239 pkt 1) lit. d ustawy, ponieważ ten akt prawa miejscowego reguluje istotny element stosunków pracy jakim jest wynagrodzenie nauczyciela. Takie ustawowe zwolnienie od obowiązku uiszczania kosztów sądowych zdaniem skarżącego oznacza, że kwestii tej nie mógł uregulować odmiennie akt wykonawczy (wprowadzając obowiązek opłaty w sprawach, gdzie ustawodawca wprost przesądził o braku obowiązku opłat), a co najmniej stosowanie przepisu § 2 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia Rady Ministrów powinno uwzględniać treść art. 239 pkt 1) lit d P.p.s.a.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 199 P.p.s.a. strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Stosownie do art. 220 § 1 P.p.s.a. Sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata. W tym przypadku przewodniczący wzywa wnoszącego pismo (skargę), aby uiścił opłatę w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania. Skarga od której pomimo wezwania nie został uiszczony należy wpis, podlega odrzuceniu przez sąd (§ 3).
W przedmiotowej sprawie Przewodniczący Wydziału IV Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu zastosował powyższy przepis prawidłowo wzywając skarżącego do uiszczenia wpisu sądowego od skargi na uchwałę Rady Miejskiej Wrocławia z dnia (...) kwietnia 2009 r., nr (...). Trafnie określono również wysokość należnego wpisu w kwocie 300 (trzysta) zł, powołując się na §2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.). Wpis stały bez względu na przedmiot zaskarżonego aktu lub czynności wynosi w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej 300 (trzysta) zł.
Nie można podzielić stanowiska zawartego w zażaleniu, iż przedmiotem niniejszej sprawy są sprawy ze stosunku pracy, które zgodnie 239 pkt 1) lit. d P.p.s.a. objęte są ustawowym zwolnieniem z obowiązku uiszczania kosztów sądowych. Skarżący przedmiotem skargi z dnia 19 września 2011 r. uczynił akt prawa miejscowego – uchwałę Rady Miejskiej Wrocławia z dnia (...) kwietnia 2009 r., nr (...) (co sam podniósł w skardze), tak więc prawidłowość ustalenia przedmiotu zaskarżenia w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości.
Z tych też względów Naczelny Sąd Administracyjny na postawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 i art. 198 P.p.s.a. orzekł o oddaleniu zażalenia
