drukuj    zapisz    Powrót do listy

6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s, Budowlane prawo, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 1385/17 - Wyrok NSA z 2019-04-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 1385/17 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2019-04-12 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-06-05
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Grzegorz Czerwiński /przewodniczący sprawozdawca/
Piotr Broda
Roman Ciąglewicz
Symbol z opisem
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Sygn. powiązane
II SA/Gl 1030/16 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2017-02-01
Skarżony organ
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 290 art. 52
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - tekst jednolity
Dz.U. 2018 poz 1302 art. 184, art. 204 pkt 2
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński /spr./ Sędziowie sędzia NSA Roman Ciąglewicz sędzia del. WSA Piotr Broda Protokolant asystent sędziego Tomasz Muszyński po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej S. T. i E. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 lutego 2017 r. sygn. akt II SA/Gl 1030/16 w sprawie ze skargi A. K. i A. S. na decyzję Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Katowicach z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od S. T. i E. T. solidarnie na rzecz A. K. i A. S. solidarnie kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 1 lutego 2017 r. sygn. akt II SA/Gl 1030/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu skargi A. K. i A. S. uchylił decyzję Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Katowicach z dnia [...] sierpnia 2016 r. [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego.

Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę kasacyjną wnieśli E. T. i S. T. podnosząc zarzuty naruszenia:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 7 K.p.a., art. 77 § 1 K.p.a. i art. 138 § 2 K.p.a. poprzez nieprawidłowe ustalenie przez sąd administracyjny, że nie ustalono daty wybudowania przez uczestników budynku mieszkalnego w K. na działce o nr ew. [...] co skutkowało bezzasadnym uchyleniem decyzji organu I instancji i przekazaniu mu sprawy do ponownego rozpoznania, co ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy;

2) art. 52 ustawy Prawo budowlane poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że uczestnicy jako inwestorzy nie powinni być adresatami decyzji nakazującej rozbiórkę budynku.

Na podstawie tak sformułowanych zarzutów wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Ponadto zwrócono się o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych i rozpoznanie sprawy na rozprawie.

Zdaniem skarżących kasacyjnie, nie można zgodzić się z twierdzeniem, że z treści pozwu wynika, iż budynek został wybudowany w 1995 r. W ocenie skarżących kasacyjnie z pozwu nie wynika, kiedy zakończono budowę, a jedynie że budynek był gotowy do komfortowego zamieszkania na początku 1995 r. Tymczasem z zeznań uczestników złożonych w toku oględzin budynku dokonywanych przez organ I instancji wynika, że budowa została zakończona pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. W tym stanie rzeczy prawidłowe jest stwierdzenie organu odwoławczego, że sprawa powinna być jeszcze raz rozpoznana i organ I instancji powinien dokładnie i w sposób niebudzący wątpliwości ustalić datę zakończenia budowy budynku.

Nadto zdaniem skarżących kasacyjnie, Sąd I instancji niezgodnie z brzmieniem art. 52 ustawy Prawo budowlane twierdzi, że jako inwestorzy nie mogą być adresatami decyzji nakazującej rozbiórkę budynku. Skarżący kasacyjnie stwierdzili, że nie są właścicielami nieruchomości, na której znajduje się budynek jednak go wybudowali i są jego samoistnymi posiadaczami, to jest zamieszkują go i traktują jak swoją własność. Na podstawie art. 231 K.c. posiadają ekspektatywę nabycia własności nieruchomości, na której położony jest budynek.

Nadto zdaniem skarżących kasacyjnie, nie można zgodzić się z twierdzeniem Sądu I instancji, że nieruchomość na której posadowiony jest budynek nie ma dostępu do drogi publicznej, gdyż w takim przypadku prawo cywilne przewiduje ustanowienie odpowiednich służebności zapewniających do niej właściwy dostęp. Skarżący kasacyjnie stwierdzili, że oświadczają, iż mają zapewniony dojazd do budynku, a niewątpliwie kwestia będzie rozpoznawana przez właściwy sąd w sprawie z art. 231 K.c.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), dalej jako P.p.s.a.), z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania, co oznacza związanie przytoczonymi w skardze kasacyjnymi jej podstawami, określonymi w art. 174 P.p.s.a. Nadto, zgodnie z treścią art. 184 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

Nadto stwierdzić należy, że zgodnie z treścią art. 193 P.p.s.a. zdanie drugie uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego oddalającego skargę kasacyjną ogranicza się do oceny zarzutów skargi kasacyjnej.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarga kasacyjna wniesiona przez E. T. i S. T. nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Za niezasadny uznać należy zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 7 K.p.a., art. 77 § 1 K.p.a. i art. 138 § 2 K.p.a. Zasadnie Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że z zawartego w pozwie o wykup nieruchomości stwierdzenia, iż "Na początku 1995 r. dom był gotowy do komfortowego zamieszkiwania cały rok i został wyposażony we wszelkie niezbędne przyłącza mediów" można wyprowadzić logiczny wniosek, że budowa budynku została zakończona na początku 1995 r. a zatem będą miały do niego zastosowanie przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Brak jest racjonalnych podstaw do przyjęcia, że wnioskowanie to jest nieuprawnione. Nawet jeśli pominąć kwestię "nadawania się budynku do komfortowego zamieszkiwania" to o zakończeniu budowy niewątpliwie świadczy twierdzenie, iż budynek "został wyposażony we wszelkie niezbędne przyłącza mediów".

Brak jest również podstaw do przyjęcia, że naruszony został art. 52 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2016, poz. 290 ze zm.). Z przepisu tego wynika, że inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego obowiązany jest na swój koszt dokonać czynności nakazanych w decyzji, o której mowa w art. 48, art. 49b, art. 50a oraz art. 51 ww. ustawy. Zasadnie Sąd I instancji uznał, że w sytuacji, gdy skarżący kasacyjnie nie są właścicielami nieruchomości, na której posadowiony jest budynek, obowiązek jego rozbiórki powinien być nałożony na właścicieli nieruchomości, gdyż mają oni swobodny dostęp do tej nieruchomości.

Okoliczność, że dla nieruchomości może zostać ustanowiona służebność drogi koniecznej nie zmienia faktu, że aktualnie taka służebność nie istnieje.

Z przytoczonych wyżej względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt