Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Anna Łuczaj, Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędzia WSA (del.) Tomasz Świstak (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Hubert Sęczkowski, po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 28 czerwca 2018 r. sygn. akt II SA/Ke 308/18 w sprawie ze skargi S. F. na decyzję Wojewody [..] z dnia [..] marca 2018 r. nr [..] w przedmiocie zezwolenie na realizację inwestycji drogowej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2018 r., sygn. akt II SA/Ke 308/18 wydanym na podstawie art. 151 P.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę S. F. na decyzję Wojewody [..] z dnia [..] marca 2018 r. w przedmiocie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Podaniem z dnia 20 grudnia 2016 r. Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg w K. (dalej Dyrektor MZD), jako zarządca dróg gminnych, wniósł o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pn.: "Rozbudowa ul. P. w K. na odcinku od ul. P. do posesji nr [..]".

Decyzją z dnia [..] kwietnia 2017 r. Prezydent Miasta K., działając na podstawie art. 11a ust. 1, art. 11b, art. 11d, art. 11f, art. 11i ust. 1, art. 12, art. 17, art. 19, art. 20 ust. 1-3 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 2031, zwanej dalej "specustawą drogową"), udzielił zezwolenia na realizację inwestycji drogowej dla zadania pn.: "Rozbudowa ul. P. w K. na odcinku od ul. P. do posesji nr [.]".

Decyzją z dnia [..] czerwca 2017 r. Wojewoda [..], po rozpatrzeniu odwołania S.F., utrzymał w mocy ww. decyzję z dnia [..] kwietnia 2017r.,

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach na ww. decyzję organu odwoławczego wniósł S. F.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 16 listopada 2017 r., sygn. akt II SA/Ke 531/17 uchylono powyższą decyzję Wojewody [..] z dnia [..] czerwca 2017 r., podkreślając brak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji analizy danych wskazujących na prawidłowość ustaleń, że planowana inwestycja nie zalicza się do żadnego rodzaju przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko – który skutkował naruszeniem art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 K.p.a. Uniemożliwiło to weryfikację zaskarżonej decyzji w aspekcie zgodności planowanego przedsięwzięcia z wymogami o których mowa w art. 11d ust. 1 pkt 9 specustawy drogowej. Organ posłużył się bowiem ogólnym stwierdzeniem, że rodzaj, zakres, skala i charakter planowanej inwestycji nie kwalifikują jej do żadnej z grup przedsięwzięć wskazanych w § 2 i § 3 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Brak jednak przy tym analizy danych wskazujących na prawidłowość przyjętych w tym zakresie ustaleń. Z projektu architektoniczno-budowlanego wynika, że dla zadania "Rozbudowa ul. P. w K. na odcinku od ul. P.do posesji nr [..]", całkowita długość drogi nie przekracza 1 km, co mogłoby oznaczać brak konieczności uzyskania dla tego przedsięwzięcia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Organ nie ustalił jednak, czy istotnie planowane przedsięwzięcie jest całą inwestycją związaną z rozbudową ul. P., czy też fragmentem większego przedsięwzięcia. Jakkolwiek przedmiotem niniejszej sprawy był odcinek od ul. P. do posesji nr [..], to ul. P. stanowi o wiele dłuższy ciąg komunikacyjny, sięgając w kierunku wschodnim aż do ul. M.w związku z czym długość całej ul. P. bezspornie przekracza 1 km. WSA za niezasadny uznał natomiast zarzut odwołania dotyczący niezastosowania załącznika nr 2 do rozporządzenia z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. nr 220, poz. 2181 ze zm.) wskazując, że przedmiotowe rozporządzenie znajduje zastosowanie na etapie zatwierdzania projektu organizacji ruchu, nie zaś w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.

Ponownie rozpoznając odwołanie Wojewoda [..], po analizie zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału, tj. wniosku inwestora, akt sprawy, kontrolowanej decyzji oraz uzupełniającego stanowiska Dyrektora MZD, nie znalazł podstaw do uchylenia decyzji organu I instancji i utrzymał ją w mocy decyzją z dnia [.]. marca 2018 r., stanowiąca przedmiot zaskarżenia w kontrolowanej sprawie.

W uzasadnieniu swojego orzeczenia organ wskazał, że działka S.F.. nie jest przejmowana na rzecz Gminy K., natomiast zgodnie z art. 11d ust. 1 pkt 3b specustawy została wskazana we wniosku jako nieruchomość, na której części planuje się czasowe ograniczenie w korzystaniu, wyłącznie na czas prowadzonych robót niezbędnych dla realizacji obowiązku przebudowy zjazdów indywidualnych do posesji skarżącego. Działka jest zatem częścią realizowanej inwestycji drogowej, ale pozostaje własnością S. F. Planowana inwestycja została przeanalizowana pod kątem przepisów dotyczących przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a informacje w tym zakresie zawiera pkt VIII.3 części opisowej projektu zagospodarowania terenu, przy czym, zgodnie z obowiązującymi przepisami, nie jest to inwestycja znacząco oddziaływująca na środowisko. Lokalizacja przystanku autobusowego jest zgodna z obowiązującymi warunkami technicznymi jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie. Dostęp z działki skarżącego do drogi publicznej zapewniony jest poprzez 2 zjazdy indywidualne o szerokości jezdni 3,50 m i 4,00 m, zaprojektowane w miejscu istniejących – wobec czego niezrozumiałe jest twierdzenie, iż inwestycja utrudnia dostęp do drogi publicznej. Istniejący kanał sanitarny zlokalizowany w pasie ul. P. pozostaje bez zmian, a kanalizacja sanitarna nie wchodzi w zakres rozbudowy – wobec czego niezrozumiałe jest twierdzenie, że inwestycja utrudni dostęp do sieci kanalizacyjnej.

W pkt II.5 na stronie 3 decyzji organ I instancji zawarł wymagania dotyczące ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich. Niezasadny jest zarzut braku dostępu do posesji S. F. do sieci kanalizacyjnej na skutek realizacji inwestycji, przy czym zgoda właścicieli nieruchomości objętych decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej nie jest wymagana przepisami prawa, zaś zgodnie z art. 11e specustawy drogowej nie można uzależniać zezwolenia na realizację inwestycji drogowej od spełnienia świadczeń lub warunków nieprzewidzianych obowiązującymi przepisami.

Organ wyjaśnił nadto, że połączenia dróg nie można traktować jako powiązania technologicznego, gdyż każdy odcinek dróg mógłby funkcjonować samodzielnie. Zwrócono uwagę, że ulica P. na odcinku od granic miasta do ul. G. stanowiła na dzień wydania decyzji o zezwoleniu na realizacje inwestycji drogowej (tj. [..] kwietnia 2017 r.) ciąg drogi wojewódzkiej, a na odcinku od ul. G. do skrzyżowania z ul. M. stanowiła drogę gminną klasy technicznej L (lokalna). Powyższe odcinki dróg, z uwagi na wyszczególnione różnice między nimi, zostały uznane za odrębne obiekty drogowe. W konsekwencji, zdaniem organu, brak podstaw do sumowania parametrów charakteryzujących sporne przedsięwzięcie z parametrami innego przedsięwzięcia tego samego rodzaju realizowanego bądź zrealizowanego na terenie tego samego obiektu. Nie ma więc zastosowania regulacja § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, która pozwoliłaby planowane przedsięwzięcie zaliczyć do przedsięwzięć mogących potencjalnie oddziaływać na środowisko, przy czym powiązanie dróg w jednolitą sieć transportową należy definiować w kategoriach powiązania funkcjonalnego. Przedsięwzięcie będące przedmiotem niniejszej sprawy ze względu na swoją sumaryczną długość - tj. 175 mb, nie przekracza progu 1 km określonego w rozporządzeniu w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko zarówno dla dróg, jak i dla kanalizacji deszczowej. Projektowana rozbudowa ulicy P. nie wymagała zatem uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji również stosownie do § 3 ust. 2 pkt 60 rozporządzenia.

Rozpoznając skargę na tę decyzję, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach stwierdził, że wbrew zarzutom skargi, organ odwoławczy zrealizował wytyczne Sądu zawarte w uprzednio wydanym w sprawie prawomocnym wyroku, a formułowane w tym zakresie zarzuty skargi nie mają uzasadnionych podstaw. W ocenie Sądu Instancji, w prowadzonym postępowaniu zgromadzono dowody konieczne do wydania decyzji, prawidłowo je oceniono, zasadnie uznając, że są wystarczające do wydania decyzji udzielającej zezwolenia na realizację inwestycji drogowej i dając temu wyraz w uzasadnieniu decyzji spełniającym, wbrew stanowisku skarżącego, wszelkie wymogi określone w art. 107 § 3 K.p.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wskazał, że wobec uzyskanych wyjaśnień zarządcy drogi należało podzielić stanowisko organu, iż wyszczególnione odcinki ul. P. stanowią odrębne obiekty drogowe i nie zachodzi zjawisko sumowania parametrów charakteryzujących sporne przedsięwzięcie z parametrami przedsięwzięcia tego samego rodzaju realizowanego bądź zrealizowanego na terenie tego samego zakładu i obiektu. W tym stanie rzeczy nie miał zastosowania § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, zgodnie z którym do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się również przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie z parametrami planowanego, realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu osiągną progi określone w ust. 1; przy czym przez planowane przedsięwzięcie rozumie się w tym przypadku przedsięwzięcie, w stosunku do którego zostało wszczęte postępowanie w sprawie wydania jednej z decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, lub dokonano zgłoszenia, o którym mowa w art. 72 ust. 1a tej ustawy.

Sąd I instancji stwierdził, iż organ trafnie wskazał, że jakkolwiek w zakresie spornego przedsięwzięcia zachodzi sytuacja bezpośredniego sąsiedztwa inwestycji wcześniej zrealizowanej ("Budowa bus-pasów w ciągu ul. G. i Al. S. w K. na odcinku od ul. P.do ul. M. wraz ze skrzyżowaniami"), to zupełnie odmienne są funkcje poszczególnych odcinków ulic. Odcinek ulicy G. (droga wojewódzka Nr [..]) obejmujący wiadukt nad ulicą G. nie spełnia bowiem funkcji drogi publicznej ogólnodostępnej, lecz stanowi połączenie komunikacyjne dla pojazdów komunikacji zbiorowej oraz pojazdów uprzywilejowanych (tzw. bus-pas), a także posiada ścieżkę rowerową czyli stanowi połączenie dla komunikacji rowerowej. Natomiast przedmiotowy odcinek ulicy P.na odcinku od ulicy P. do posesji nr [..] (sąsiadujący bezpośrednio z wiaduktem nad ulicą G.) stanowi odcinek drogi gminnej przeznaczony dla wszystkich użytkowników dróg tzn. dla ruchu kołowego, pieszego, rowerowego oraz komunikacji zbiorowej, a także pojazdów uprzywilejowanych. Oba te odcinki pełnią zatem zupełnie odrębne funkcje w miejskim układzie komunikacyjnym, co uzasadnia stwierdzenie organu o tym, że nie mogły zostać połączone jako jedno przedsięwzięcie.

Sąd wskazał, że na str. 3 w pkt w pkt. II.5 decyzji organu I instancji zawarto wymagania dotyczące ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich, będące warunkami, jakie ma spełnić Inwestor w trakcie realizacji i eksploatacji inwestycji. W tym zakresie wskazano, że przedmiotowa inwestycja nie utrudni m.in. dostępu do drogi publicznej, sieci kanalizacyjnej, nie wywoła uciążliwości spowodowane przez hałas i wibracje. Ponadto w toku prowadzonego postępowania organy ustaliły, że planowane przedsięwzięcie nie koliduje z istniejącą siecią kanalizacji sanitarnej, a zaplanowane roboty budowlane nie obejmują budowy/przebudowy tej sieci. Oznacza to, iż istniejące rozwiązania w tym zakresie pozostają bez zmian, w tym również na działce stanowiącej własność skarżącego.

Przechodząc do treści regulacji § 3 ust. 1 pkt 60 w/w rozporządzenia, Sąd stwierdził, że należało podzielić stanowisko organu o tym, że sporne przedsięwzięcie nie przekracza progu 1 km i nie spełnia kryteriów zakwalifikowania go do przedsięwzięć o jakich mowa w § 3 ust. 1 pkt 60 rozporządzenia. Na brak obowiązku uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanego przedsięwzięcia – które nie kwalifikuje się do przedsięwzięć wymienionych w rozporządzeniu – wskazuje także pismo wydane z upoważnienia Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w K. z dnia 18 maja 2018 r.

Skargę kasacyjną od tego orzeczenia wniósł S. F., zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 P.p.s.a.:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich niewłaściwą wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie, tj.:

- § 3 ust. 1 pkt 60 w zw. z § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko poprzez ich błędną wykładnię i brak uznania przez organ, że przedmiotowa inwestycja drogowa może potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, pomimo że planowana inwestycja, dotycząca rozbudowy ul. P. będąca przedmiotem niniejszej sprawy oraz inwestycje już przeprowadzone na tej ulicy, spełniają przesłanki wymienione we wskazanych przepisach do uznania ich za przedsięwzięcie mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko,

- art. 11a ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych poprzez jego niezastosowanie i nie przeprowadzenie oceny oddziaływania przedmiotowej inwestycji na środowisko, mimo że uwzględniając rodzaj i zakres planowanej inwestycji decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej powinna być poprzedzona przeprowadzeniem oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko,

- art. 11d ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że wniosek o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej nie wymaga odrębnej decyzji w postaci decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, mimo że wydanie tej decyzji jest uzasadnione tym, że przedmiotowa inwestycja z uwagi na inwestycje już przeprowadzone i planowane na ul. P. jest inwestycją mogącą potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko oraz tym, że inwestycja ta narusza uzasadnione interesy osób trzecich,

- art. 32 § 1 pkt 1 Pr. bud. poprzez nieprzeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko albo oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000, która to ocena jest wymagana przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko,

II. naruszenie przepisów prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 8, art. 77 § 1 oraz art. 80 i 107 § 3 K.p.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, co przyczyniło się w znacznym stopniu do wydania decyzji sprzecznej z powoływanymi przepisami, w wyniku nieprzeprowadzenia należycie przez organ II instancji postępowania dowodowego w sprawie, w szczególności poprzez brak dokonania szczegółowej analizy, czy planowana inwestycja zalicza się do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko i nieprzeprowadzenie w tym zakresie żadnych dowodów a jedynie oparcie się na wyjaśnieniach Dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg w K. z dnia 22 stycznia 2018 r.

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 8, art. 77 § 1 oraz art. 80 K.p.a. w zw. z art. 11f ust. 1 pkt 8 lit. 4 specustawy drogowej poprzez nieustalenie, czy planowana inwestycja spełnia wymagania dotyczące ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich, a to w szczególności czy nie utrudni dostępu do drogi publicznej, sieci kanalizacyjnej, nie spowoduje zanieczyszczenia powietrza, nie wywoła uciążliwości spowodowanych przez hałas, wibracje, mimo że jak wynika z okoliczności przedstawionych przez skarżącego takie utrudnienia wystąpią biorąc pod uwagę planowane prace oraz wybudowanie przystanku autobusowego, co będzie wiązało się z ciągłym zatrzymywaniem się pod domem skarżącego autobusów,

- art. 153 P.p.s.a. poprzez pobieżną analizę przedstawionych przez WSA w Kielcach wniosków oraz argumentów zawartych w uzasadnieniu wyroku przez co naruszona została wyrażona w tym przepisie zasada związania organu oceną prawną wyrażoną w prawomocnym wyroku sądu administracyjnego.

Mając na uwadze powyższe, wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Odpowiedź na skargę kasacyjną nie została złożona.

Na rozprawie przed Naczelnym Sadem Administracyjnym pełnomocnik skarżącego kasacyjne i wnosił i wywodził jak w skardze kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, chyba że zachodzą przesłanki nieważności postępowania sądowego, wymienione w § 2 tego artykułu. Takich jednak przesłanek w niniejszej sprawie nie ujawniono. Natomiast skarga kasacyjna była pozbawiona usprawiedliwionych podstaw i jako taka podlegała oddaleniu.

Okoliczność, iż Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej oznacza związanie przytoczonymi w skardze kasacyjnymi jej podstawami, określonymi w art. 174 P.p.s.a.

W świetle art. 174 powołanej ustawy skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznanie sprawy w granicach skargi kasacyjnej oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny związany jest wskazanymi w niej podstawami i nie ma prawa rozwijać, czy też doprecyzowywać stawianych zarzutów. Dlatego też przedmiotem oceny Sądu mogą być jedynie te zarzuty kasacyjne, które strona sformułowała i uzasadniła zgodnie z wymogami prawnymi wynikającymi z art. 174 i art. 176 P.p.s.a.

Dalej wskazać należy, iż w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarysowała się linia orzecznicza, z której wynika, że w sytuacji, kiedy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania. Do kontroli subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można przejść dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został skutecznie podważony (por. wyrok z 27 czerwca 2012 r., sygn. akt II GSK 819/11, LEX nr 1217424 oraz wyrok z 26 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1842/08, LEX nr 596025).

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 153 P.p.s.a. wskazać należy, iż nie zasługiwał on na uwzględnienie, albowiem orzekający w sprawie Wojewoda [..] w pełni zastosował się do oceny prawnej i wskazań co do dalszego postępowania wyrażonych w prawomocnym wyroku WSA Kielcach z dnia 16 listopada 2017 r., sygn. akt II SA/Ke 531/17. Podkreślić należy, iż w wyroku tym Sąd nie zwarł jakichkolwiek wytycznych co do treści rozstrzygnięcia organu, a jedynie wskazał jakie istotne dla sprawy okoliczności faktyczne związane z kwalifikowaniem przedmiotowej inwestycji pod kątem regulacji dotyczących środowiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia nie zostały przez organ wyjaśnione.

Wykonując zalecenia zawarte w powyższym prawomocnym wyroku organ odwoławczy dokonał uzupełniających ustaleń faktycznych w zakresie wskazanym przez Sąd jako istotny dla sprawy, to jest na okoliczność czy istotnie planowane przedsięwzięcie jest całą inwestycją związaną z rozbudową ul. P., czy też fragmentem większego przedsięwzięcia, a następnie dokonał oceny poczynionych ustaleń pod kątem spełnienia przesłanek niezbędnych dla zakwalifikowania inwestycji jako przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko w świetle § 3 ust. 1 pkt 60 w zw. z § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Okoliczność, iż skarżący kasacyjnie nie jest usatysfakcjonowany treścią rozstrzygnięcia organu II instancji nie oznacza, iż wydając je organ nie zastosował się do wydanego uprzednio w sprawie prawomocnego orzeczenia sądowego, przy czym znamiennym jest, iż skarżący kasacyjnie tak w samym zarzucie, jak i w uzasadnieniu skargi kasacyjnej nie wskazuje jakie konkretnie elementy oceny prawnej dokonanej przez Sąd w prawomocnym orzeczeniu nie zostały przez Wojewodę [..] uwzględnione, względnie jakie konkretnie wytyczne Sądu nie zostały przez organ wykonane, ograniczając się do ogólnikowego i nie powiązanego ze stanem faktycznym sprawy zarzucenia Sądowi I instancji dokonania jedynie pobieżnej analizy wniosków oraz argumentów zawartych w prawomocnym orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r., sygn. akt II SA/Ke 531/17, a Wojewodzie Świetokrzystkiemu, iż nie dokonał samodzielnej i dokładnej analizy czy planowana inwestycja drogowa zalicza się do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Zauważyć zaś należy, iż nie stanowi o naruszeniu art. 153 P.p.s.a. okoliczność, że organ II instancji czyniąc ustalenia faktyczne dotyczące przedmiotowej inwestycji oparł się na informacji uzyskanej od Dyrektora Zarządu Dróg Miejskich, czyli podmiotu zarządzającego drogami.

W tym zakresie argumentacja skarżącego ściśle wiąże się z drugim zarzutów skargi kasacyjnej, to jest zarzutem naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 8, art. 77 § 1 oraz art. 80 i 107 § 3 K.p.a. w wyniku nieprzeprowadzenia należycie przez organ II instancji postępowania dowodowego w sprawie, w szczególności poprzez brak dokonania szczegółowej analizy, czy planowana inwestycja zalicza się do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko i nieprzeprowadzenie w tym zakresie żadnych dowodów a jedynie oparcie się na wyjaśnieniach Dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg w K. z dnia 22 stycznia 2018 r.

Również ten zarzut ocenić należy zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego jako bezzasadny.

Zauważyć bowiem należy, iż informacja Dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg w K. z dnia 22 stycznia 2018 r. stanowiła środek dowodowy, który został przez orzekającego w sprawie Wojewodę [..] oceniony w kontekście całokształtu materiału dowodowego sprawy i trafnie uznany za wiarygodny i przydatny dla ustalenia okoliczności faktycznych. Nadto podkreślić trzeba, iż Wojewoda [..] w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji szczegółowo wyjaśnił powody, dla których uznał, że inwestycja drogowa polegająca na rozbudowie ul. P. w K. na odcinku od ul. P. do posesji nr [..] winna być oceniana jako samodzielne przedsięwzięcie, a jej parametry, w tym w szczególności długość rozbudowywanej drogi, nie podlegają zsumowaniu z innymi przedsięwzięciami tego samego rodzaju realizowanymi, zrealizowanymi, bądź planowanymi w pasie ul. P. i ulic sąsiednich.

Wojewoda trafnie wskazał na specyfikę ul. P., która mimo formalnie jednej nazwy stanowiła na części jej długości drogę wojewódzką, a w pozostałej części drogę gminną lokalną klasy L, co oznaczało brak podstaw do sumowania parametrów charakteryzujących sporne przedsięwzięcie z parametrami innego przedsięwzięcia tego samego rodzaju realizowanego bądź zrealizowanego w pasie ulicy o tej samej nazwie, lecz będącej faktycznie innym obiektem.

Podzielić należy także ustalenie organu, iż choć zachodzi sytuacja bezpośredniego sąsiedztwa inwestycji objętej niniejszym postępowaniem z inwestycją wczesnej zrealizowaną w postaci budowy bus-pasów w ciągu ul. G. i Al. S.w K. na odcinku od ul. P. do ul. M. wraz ze skrzyżowaniami, to jednak odmienne są - szczegółowo opisane w decyzji - funkcje poszczególnych odcinków ulic.

Co za tym idzie prawidłowym było w tym zakresie zaaprobowanie poczynionych przez organ odwoławczy ustaleń przez orzekający w sprawie Sąd I instancji, skoro nie sposób było przypisać w tym zakresie organowi naruszenia jakichkolwiek przepisów postępowania, w tym wskazanych skardze kasacyjnej. Organ zgromadził bowiem kompletny materiał dowodowy niezbędny dla ustalenia istotnych prawnie okoliczności faktyczny, zaś dokonana ocena tego materiału nie miała charakteru dowodnego i arbitralnego, lecz wiązała się z wnikliwą analizą pozyskanych dowodów.

W kontekście zarzuconego naruszenia art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a. znamiennym jest, iż tak w skardze kasacyjnej jak i na rozprawie strona skarżąca kasacyjnie nie przedstawiła jakichkolwiek własnych wniosków co do tego jakie jeszcze dodatkowe dowody winne być przeprowadzone przez organ na okoliczność ustalenia czy poza przedmiotową inwestycją dotyczącą rozbudowy drogi na odcinku 178 metrów, na terenie tego samego obiektu planowane, realizowane lub zrealizowane są przedsięwzięcia tego samego rodzaju podlegające zsumowaniu, jak też nie przedstawiła jakichkolwiek argumentów przemawiających przeciwko uznaniu za wiarygodny i przydatny dla sprawy dowodu z informacji zawartych w piśmie Dyrektora MZD w K. z dnia 22 stycznia 2018 r., czy też argumentacji wskazującej, że dokonana przez organ, a zaaprobowana przez Sąd I instancji., ocena dowodów miała charakter dowolny i przez to nie odpowiadała wymogom wynikającym z wskazanego jako wzorzec kontroli kasacyjnej art. 80 K.p.a. Autor skargi kasacyjnej nie wskazał także w czym konkretnie dopatruje się naruszenia art. 8 K.p.a. oraz art. 107 § 3 K.p.a., to jest jakie zarzuty kieruje pod adresem uzasadnienia decyzji organu II instancji oraz nie wykazała wpływu tych ewentualnych naruszeń prawa procesowego na treść rozstrzygnięcia.

Za oczywiście niezasadny uznać wreszcie należy ostatni z podniesionych zarzutów procesowych, to jest zarzut naruszenia art. 7, art. 8, art. 77 § 1 oraz art. 80 K.p.a. w zw. z art. 11f ust. 1 pkt 8 lit. 4 specustawy drogowej. Również w zakresie tegoż zarzutu skarżący kasacyjnie nie powiązał go bowiem z treścią wskazywanych jako wzorce kontroli art. 8, 80 i 107 § 3 K.p.a. Dalej wskazać należy, iż zgodnie z art. 11f ust. 1 pkt 8 lit. 4 specustawy drogowej decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności wymagania dotyczące ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich.

Wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie w zaskarżonej decyzji nie zabrakło postanowień wyczerpujących powyższy wymóg, zaś odnosząc się do zarzutu, że organ nie przeprowadził ekspertyzy dotyczącej oddziaływania przystanku i jego uciążliwości względem nieruchomości skarżącego wskazać należy, iż w sprawie nie zachodziła tego rodzaju potrzeba.

Zauważyć bowiem należy, iż jak wynika z zatwierdzonego zaskarżoną decyzją projektu budowlanego rozbudowy ul. P. w K.na odcinku od ul. P. do posesji nr [..] w wyniku powyższej inwestycji nie zmienią się wymiary jezdni w tejże ulicy, jak również nie zmieni się dotychczasowa lokalizacja przystanku autobusowego na jezdni w rejonie budynków [..] i [..]. Rozbudowa ulicy obejmuje natomiast poszerzenie chodnika po stronie prawej ulicy oraz lokalizacje po stronie lewej w miejsce istniejącego chodnika o szerokości 2,5 m oddzielonego od jezdni zieleńcem, chodnika o szerokości 1,5 m oddzielonego od jezdni dotąd nieistniejącą ścieżka rowerową oraz zieleńcem o zmiennej szerokości.

Powyższe oznacza, że przedmiotowa inwestycja nie zmienia w tym zakresie, to jest w związku z lokalizacją przystanku komunikacji publicznej istniejącego stanu i co za tym idzie nie niesie za sobą jakichkolwiek nowych uciążliwości wynikających dla skarżącego z jej zrealizowania. Bez zmian w porównaniu z istniejącym stanem rzeczy pozostaje również lokalizacja zjazdów indywidualnych z działki skarżącego do drogi publicznej, które zostaną jedynie przebudowane celem włączenia ich do rozbudowanej ulicy oraz istniejący kanał sanitarny zlokalizowany w pasie ul. P., dostępu do którego realizacja inwestycji drogowej w żaden sposób nie utrudni.

Co za tym idzie brak było przesłanek dla prowadzenia przez orzekające w sprawie organy postępowania dowodowego na okoliczność czy planowana inwestycja nie utrudni dostępu do drogi publicznej i sieci kanalizacyjnej oraz czy w związku z lokalizacją przystanku autobusowego nie spowoduje zanieczyszczenia powietrza, nie wywoła uciążliwości spowodowanych przez hałas, wibracje, albowiem we wskazanych powyżej zakresach planowana rozbudowa drogi nie spowoduje żadnych zmian względem stanu istniejącego.

Z argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, a ograniczającej się odnośnie tego zarzutu wyłącznie do niedogodności związanych z lokalizacją przystanku autobusowego wynika w sposób jednoznaczny, że skarżący kasacyjnie kwestionuje wyłącznie dalsze istnienie przystanku autobusowego w tym samym miejscu, to jest w sąsiedztwie jego nieruchomości, a nie odnosi się w ogóle do zagadnień, które w związku z rozbudową przedmiotowej ulicy ulegną zmianie.

Skarżący kasacyjnie pod pretekstem zbadania wpływy planowanej inwestycji drogowej na jego działkę usiłuje zatem doprowadzić do zweryfikowania tegoż wpływu wywieranego jednakże już obecnie i przez istniejący przystanek autobusowy. Stąd też brak badania tych okoliczności w realiach niniejszej sprawy nie stanowił naruszenia wynikającego z art. 7 K.p.a. nakazu uwzględniania interesu społecznego i słusznego interesu obywateli.

Zauważyć w związku z tym należy, iż wynikający z art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a. obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, nie rodzi po stronie organów administracji obowiązku przeprowadzania wszelkich dowodów postulowanych przez strony i obowiązku wyjaśniania wszelkich okoliczności, zdaniem stron istotnych, lecz jedynie obowiązek czynienia tego rodzaju wyczerpujących ustaleń odnośnie okoliczności mających obiektywnie istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia. Skoro zaś planowana inwestycja drogowa nie zmienia wymiarów jezdni oraz miejsca lokalizacji i wymiarów przystanków komunikacji publicznej zlokalizowanych na przebudowywanej ulicy, to nie jest okolicznością istotną dla jej wydania weryfikowanie wpływu lokalizacji przystanków na nieruchomość skarżącego, a brak tego rodzaju rozważań nie stanowi naruszenia zasady prawdy obiektywnej i zasady oficjalności wynikających z art. 7 i 77 § 1 K.p.a.

Podsumowując tą część rozważań stwierdzić należy, iż nie sposób skutecznie przedstawić Sądowi I instancji zarzutu naruszenia przepisów postępowania sądowoadministracyjnego poprzez zaaprobowanie wydania zaskarżonej decyzji administracyjnej z naruszeniem wskazywanych w skardze kasacyjnej przepisów K.p.a., albowiem do naruszeń tego rodzaju nie doszło.

Wobec stwierdzenia nieskuteczności zarzutów o charakterze procesowym Naczelny Sąd Administracyjny mógł przystąpić do badania zarzutów naruszenia prawa materialnego, przy czym ocenia je w oparciu o ustalony wcześniej w sprawie stan faktyczny. Brak skutecznych zarzutów naruszenia przepisów postępowania powoduje, że zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. dla Naczelnego Sądu Administracyjnego wiążące stają się ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę orzekania przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2004 r., sygn. akt FSK 181/04, ONSAiWSA 2004, Nr 2, poz. 36).

Inaczej rzecz ujmując gdy strona skarżąca kasacyjnie podważa prawidłowość zaskarżonego wyroku z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym, w odniesieniu do którego zarzuca niewłaściwe zastosowanie bądź wykładnię określonych przepisów, ocena zasadności tych zarzutów może być dokonywana wyłącznie na podstawie stanu faktycznego, którego ustalenia nie są kwestionowane lub nie zostały skutecznie podważone, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który sama strona skarżąca kasacyjnie uznaje za prawidłowy.

W realiach niniejszej sprawy oznacza to, że Naczelny Sąd Administracyjny badania zarzutów naruszenia prawa materialnego dokonać musiał na podstawie stanu faktycznego sprawy ustalonego przez Sąd I instancji, a więc przy założeniu, że ul. P.a w K. mimo jednej nazwy zawiera na długości swojego przebiegu odrębne drogi różnych funkcji i kategorii oraz przy ustaleniu, że różne są funkcje w systemie komunikacyjnym, miasta tej ulicy oraz krzyżujących się z nią ul. G. i Al. S.

W tym stanie faktycznym sprawy za bezzasadny uznać należało zarzut naruszenia § 3 ust. 1 pkt 60 w zw. z § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko poprzez ich błędną wykładnię i brak uznania, że przedmiotowa inwestycja drogowa może potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, pomimo że planowana inwestycja, dotycząca rozbudowy ul. P. będąca przedmiotem niniejszej sprawy oraz inwestycje już przeprowadzone na tej ulicy, spełniają przesłanki wymienione we wskazanych przepisach do uznania ich za przedsięwzięcie mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

Zasługują bowiem na aprobatę ustalenia Sądu I instancji, że wyszczególnione odcinki ul. P. (to jest od granic miasta do ul. G. jako ciąg drogi wojewódzkiej, a na odcinku od ul. G. do skrzyżowania z ul. M. jako droga gminna) oraz rejon ul. G.i Al. S., stanowią odrębne obiekty drogowe i nie zachodziło zjawisko sumowania parametrów charakteryzujących sporne przedsięwzięcie z parametrami przedsięwzięcia tego samego rodzaju realizowanego bądź zrealizowanego na terenie tego samego zakładu i obiektu.

Wobec tego rodzaju nie zakwestionowanych w skardze kasacyjnej ustaleń jakiegokolwiek znaczenia prawnego pozbawiona była podnoszona przez skarżącego kasacyjnie okoliczność, iż organ nie podał w swojej decyzji łącznej długości wszelkich inwestycji drogowych realizowanych na całym przebiegu ul. P., aż do momentu wylotu tej ulicy z miasta K.

Z § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko wynika bowiem wprost, iż zsumowaniu parametrów podlegają jedynie przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdujące się na terenie jednego zakładu lub obiektu. Przepis ten dla spełnienia się warunku w nim wskazanego wymaga zatem łącznego wystąpienia (koniunkcji) dwóch przesłanek, to jest by: 1) przedsięwzięcia były tego samego rodzaju oraz 2) znajdowały się na terenie jednego zakładu lub obiektu.

Dla oceny czy wskazane powyżej przesłanki zaistniały nie ma przy tym znaczenia nazwa przedsięwzięcia przyjęta przez inwestora, lecz jego faktyczny zakres. Analogicznie również spełnienie przesłanki zaistnienia przedsięwzięć na terenie jednego zakładu lub obiektu musi mieć charakter obiektywny, a nie jedynie formalny.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt kontrolowanej sprawy stwierdzić należy, iż w przypadku inwestycji drogowej dla ustalenia czy odrębne przedsięwzięcia dotyczą jednego obiektu, to jest w tym przypadku drogi, nie jest wystarczającym odwołanie się do kryterium ściśle formalnego jakim jest nazwa ulicy, lecz jak uczyniły to organy należy zweryfikować jakiego rodzaju drogi są zlokalizowane w ciągu danej ulicy. Jest bowiem rzeczą oczywistą, iż okoliczność że dana ulica nosi określoną nazwę nie oznacza, że stanowi ona na całej swej długości jedną drogę (ta sama pod względem nazwy ulica może być bowiem na długości swojego przebiegu drogą o różnych kategoriach i przeznaczeniu), tak samo jak zróżnicowanie nazw ulic na pewnym odcinku drogi (na przykład pomiędzy kolejnymi skrzyżowania) nie musi oznaczać, iż mamy do czynienia z odrębnymi drogami. Powyższe jest szczególnie wyraźnie widoczne na gruncie kontrolowanej sprawy, gdzie na ul. P. składa się zarówno droga wojewódzka, jak i droga gminna, a jednocześnie przebudowa ul. G. spowodowała, że w ramach ul. P. wyróżnić można dwie odrębne i dla potrzeb ruchu pojazdów mechanicznych nie połączone ze sobą bezpośrednio części rozdzielone właśnie ul. G.

W związku z powyższym za trafne uznać należy stanowisko Sądu I instancji, że wobec odmiennych funkcji poszczególnych odcinków ulicy P. oraz ul. G. i Al. S. zrealizowane i planowane na nich inwestycje drogowe nie sumują się w rozumieniu § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Jednocześnie za błędne uznać należy stanowisko skarżącego kasacyjnie, który dla oceny czy zachodzą przesłanki z § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oczekuje zsumowania wszelkich inwestycji drogowych realizowanych i planowanych na całej długości ul. P., nie zależnie od kategorii drogi, charakteru realizowanych robót i ich wzajemnego powiązania.

Wobec ustalenia, iż w sprawie nie znajdował zastosowania § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko za prawidłową uznać należy konstatację, że dla zadania "Rozbudowa ul. P. w K. na odcinku od ul. P. do posesji nr [..]", całkowita długość drogi rozbudowywanej w ramach tego inwestycji wynosi 175,5 metra, a więc nie przekracza 1 km, co oznacza, iż w świetle § 3 ust. 1 pkt 60 wyżej wskazanego rozporządzenia nie zalicza się ono do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

Co za tym idzie w świetle art. 59 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1235, z późn. zm.) brak było przesłanek dla przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, zaś zgodnie z art. 71 ust. 1 pkt 2 tej samej ustawy brak było obowiązku uzyskania dla planowanej inwestycji decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Wobec braku obowiązku uzyskania tego rodzaju decyzji do przedmiotowej inwestycji nie stosował się art. 11a ust. 4 specustawy drogowej, albowiem przewiduje on przeprowadzanie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, tylko wtedy jeżeli jest ona wymagana przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Z tych samych przyczyn w sprawie nie doszło do naruszenia art. 11d ust. 1 pkt 9 specustawy drogowej.

Zauważyć przy tym trzeba, że sposób skonstruowania tego zarzutu w skardze kasacyjnej jest wadliwy, co uniemożliwia pełne odniesienie się do niego przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wskazany jako wzorzec kontroli przepis stanowi bowiem, iż wniosek o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności wymagane przepisami odrębnymi decyzje administracyjne, co oznacza, iż dla skutecznego jego zgłoszenia nie jest wystarczające powiązanie go z postawieniem tezy, że dana inwestycja wymagała decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, lecz koniecznym jest wskazanie konkretnych przepisów odrębnych, które wymagają wydania określonych decyzji administracyjnych. Skarżący kasacyjnie tak w samym zarzucie, jak i uzasadnieniu skargi kasacyjnej nie wskazał zaś jaki przepis wymaga wydania odrębnej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przedsięwzięcia ze względu na to, że inwestycja ta narusza uzasadnione interesy osób trzecich, ograniczając się jedynie do przywołania w uzasadnieniu skargi kasacyjnej art. 71 ust. 2 pkt 1 i 2, który tego rodzaju obowiązek ustanawia dla przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Jak wskazano zaś już powyżej prawidłowym było ustalenie Sądu I instancji, że przedmiotowa inwestycja nie zalicza się do żadnej z tych kategorii.

Oczywiście bezzasadny okazał się wreszcie zarzut naruszenia art. 32 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. Zarzut ten naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał jako zarzut naruszenia art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, uznając iż wskazanie w nim jako jednostki redakcyjnej § ma charakter oczywistej omyłki pisarskiej, w sytuacji gdy ustawa ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane zawiera jedynie artykuły dzielące się na ustępy, punkty i litery.

Przypomnieć w tym miejscu trzeba, iż zgodnie z art. 11i ust. 1 specustawy drogowej w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nieuregulowanych w tej ustawie przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane stosuje się jedynie odpowiednio i z wyjątkiem art. 28 ust. 2.

Powyższe oznacza, że art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane w zakresie w jakim ustanawia obowiązek przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko jeżeli jest ona wymagana przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, w ogóle nie znajdzie zastosowania w sprawie, albowiem dotyczy zagadnienia już uregulowanego w taki sam sposób w art. 11a ust. 4 specustawy drogowej. Jednocześnie w skardze kasacyjnej nie podniesiono jakichkolwiek argumentów wskazujących na to by w sprawie zaistniała konieczność przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000, co mogłoby uzasadniać rozważania co do odpowiedniego zastosowania przywołanego wyżej przepisu ustawy Prawo budowlane w tej części.

W tym stanie rzeczy, ponieważ skarga kasacyjna nie zawierała usprawiedliwionych podstaw, należało ją na podstawie art. 184 P.p.s.a. oddalić.