Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Armański, Sędziowie Sędzia WSA Jacek Kuza, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal (spr.), Protokolant Starszy inspektor sądowy Joanna Dziopa, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Wojewody z dnia [...] w przedmiocie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej oddala skargę.

Decyzją z dnia 16.03.2018r. znak: [...] Wojewoda , po rozpatrzeniu odwołania S. F., utrzymał w mocy decyzję nr [...] Prezydenta Miasta z dnia 4.04.2017r. znak: [...]

w przedmiocie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Pismem z dnia 20.12.2016r Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg (dalej MZD), jako zarządca dróg gminnych, wniósł o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pn.: "Rozbudowa ul. P. w K. na odcinku od ul. P. do posesji nr 85".

Decyzją z dnia 4.04.2017r. Prezydent Miasta, działając na podstawie art. 11a ust. 1, art. 11b, art. 11d, art. 11f., art. 11i ust. 1, art. 12, art. 17, art. 19, art. 20 ust. 1-3 ustawy z dnia 10.04.2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2015r. poz. 2031), zwanej dalej "specustawą", udzielił zezwolenia na realizację inwestycji drogowej dla zadania pn.: "Rozbudowa ul. P. w K. na odcinku od ul. P. do posesji nr 85".

W odwołaniu od ww. decyzji, uzupełnionym w dniu 21.04.2017r., S. F. zarzucił organowi I instancji naruszenie art. 107 K.p.a przez brak wskazania w kontrolowanym rozstrzygnięciu trybu przejęcia działki o nr ewid. 776 stanowiącej własność, a także brak wskazania przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9.11.2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacznie oddziaływać na środowisko (zwanego dalej rozporządzeniem) jakie zostały w sprawie zastosowane i jakie w tym zakresie zostały poczynione czynności sprawdzające. Zdaniem strony rozporządzenie wykonawcze nie może stanowić podstawy ingerencji w osobiste prawa obywatela. W odwołaniu wskazano również na naruszenie, wydanego na podstawie art. 7 ust. 3 tej ustawy Prawa o ruchu drogowym, rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 3.07.2003r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach w zakresie usytuowania przystanków. Strona podniosła ponadto, że w pkt 5 na stronie 3 zaskarżonej decyzji nieprawidłowo ustalono stan faktyczny w sprawie, niepoparty stosownymi badaniami, gdyż zawarto w nim m.in. stwierdzenia dotyczące nie utrudniania dostępu do drogi publicznej i kanalizacji oraz nie powodowania nadmiernego hałasu i wibracji. Tymczasem wjazdy na posesję odwołującego się i nieruchomości sąsiednich mają być usytuowane w odległości 18 m - podczas gdy warunki techniczne wymagają odległości 30 m, przy czym realizacja inwestycji powoduje brak dostępu tych posesji do sieci kanalizacyjnej, a lokalizacja przystanku autobusowego na wysokości działki nr 776 powoduje duży hałas. Duży ruch samochodów osobowych i ciężarowych oraz autobusów na ul. P. powoduje, zdaniem S. F., że niemożliwym jest zatrzymanie samochodu na jezdni celem otwarcia bramy do wjazdu na posesję bez łamania przepisów o ruchu drogowym. Zatrzymanie zaś pojazdu na wjeździe, blokuje chodnik i ścieżkę rowerową, co naraża zdrowie i życie pieszych oraz rowerzystów. Ponadto lokalizacja przystanku autobusowego na wysokości jego posesji oraz realizowany węzeł "G." zwiększy uciążliwości powodowane przez ten przystanek, tj.: zablokuje przepustowość ul. P. oraz wjazd i wyjazd z posesji, a projektowana wiata przystanku będzie ograniczać widoczność, autobusy zatrzymujące się i ruszające z przystanku będą emitować toksyczne spaliny i hałas.

Decyzją z dnia 21.06.2017r. Wojewoda, po rozpatrzeniu odwołania S. F., utrzymał w mocy ww. decyzję z dnia 4 kwietnia 2017r.,

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach na ww. decyzję organu odwoławczego wniósł S. F..

Wyrokiem z dnia 16.11.2017r. o sygn. akt II SA/Ke 531/17 WSA uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody z dnia 21.06.2017r., wskazując na brak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji analizy danych wskazujących na prawidłowość ustaleń, że planowana inwestycja nie zalicza się do żadnego rodzaju przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko – który skutkował naruszeniem art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 Kpa. Uniemożliwiło to weryfikację zaskarżonej decyzji w aspekcie zgodności planowanego przedsięwzięcia z wymogami o których mowa w art. 11d ust. 1 pkt 9 specustawy. WSA zwrócił uwagę, że w uzasadnieniu organ posłużył się ogólnym stwierdzeniem, że rodzaj, zakres, skala i charakter planowanej inwestycji nie kwalifikują jej do żadnej z grup przedsięwzięć wskazanych w § 2 i § 3 rozporządzenia. Brak jednak przy tym analizy danych wskazujących na prawidłowość przyjętych w tym zakresie ustaleń. Z projektu architektoniczno-budowlanego wynika, że dla zadania "Rozbudowa ul. P. w K. na odcinku od ul. P. do posesji nr 85", całkowita długość drogi nie przekracza 1 km, co mogłoby oznaczać brak konieczności uzyskania dla tego przedsięwzięcia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Organ nie ustalił jednak, czy istotnie planowane przedsięwzięcie jest całą inwestycją związaną z rozbudową ul. P., czy też fragmentem większego przedsięwzięcia. Jakkolwiek przedmiotem niniejszej sprawy był odcinek od ul. P. do posesji nr 85, to ul. P. stanowi o wiele dłuższy ciąg komunikacyjny, sięgając w kierunku wschodnim aż do ul. M., w związku z czym długość całej ul. P. bezspornie przekracza 1 km. Ulicy tej nie zalicza się także ani do autostrad, ani do dróg ekspresowych, ani dróg wymienionych w pkt 32 ust. 1 § 2 rozporządzenia. WSA za niezasadny uznał zarzut odwołania dotyczący niezastosowania załącznika nr 2 do rozporządzenia z dnia 3.07.2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz.U. nr 220, poz. 2181 ze zm.), powołując się na regulację § 1 pkt 2 tego rozporządzenia. W tym zakresie podkreślono, że przedmiotowe rozporządzenie znajduje zastosowanie na etapie zatwierdzania projektu organizacji ruchu, nie zaś w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.

Wojewoda , ponownie rozpatrując odwołanie, uzyskał od Dyrektora MZD następujące wyjaśnienia w zakresie podniesionych w odwołaniu zagadnień:

- działka S. F. nie jest przejmowana na rzecz Gminy K., natomiast zgodnie z art. 11d ust. 1 pkt 3b specustawy została wskazana we wniosku jako nieruchomość, na której części planuje się czasowe ograniczenie w korzystaniu, wyłącznie na czas prowadzonych robót niezbędnych dla realizacji obowiązku przebudowy zjazdów indywidualnych do posesji skarżącego;

- ww. działka jest częścią realizowanej inwestycji drogowej, ale pozostaje własnością S. F.;

- planowana inwestycja została przeanalizowana pod kątem przepisów dotyczących przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a informacje w tym zakresie zawiera pkt VIII.3 części opisowej projektu zagospodarowania terenu, przy czym, zgodnie z obowiązującymi przepisami, nie jest to inwestycja znacząco oddziaływująca na środowisko;

- przywołane przez stronę warunki techniczne dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunki ich umieszczania na drogach określają m.in. sposób oznakowania poziomego przystanków autobusowych zlokalizowanych na jezdni, tj. długość linii przystankowej P-17 min. 30 m – co przedstawiono w projekcie stałej organizacji ruchu zatwierdzonym przez Biuro Zarządzania Ruchem Drogowym UM w dniu 29.07.2016r.; natomiast zgodnie z warunkami technicznymi jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie długość krawędzi zatrzymania dla autobusu wynosi 20 m, przy czym z uwagi na lokalizację przystanku na jezdni nie wykonuje się skosu wjazdowego i wyjazdowego;

- lokalizacja przystanku autobusowego jest zgodna z obowiązującymi warunkami technicznymi jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie; stosownie do obowiązujących przepisów zatokę autobusową, ze względu na bezpieczeństwo ruchu, należy lokalizować za skrzyżowaniem, wobec czego na przedmiotowym odcinku nie ma możliwości przesunięcia zatoki w kierunku zachodnim – z uwagi na istniejące skrzyżowanie z ul. N. oraz zjazd publiczny; ukształtowanie wysokościowe (duża różnica wysokości) po stronie północnej ul. P. uniemożliwia zaprojektowanie zatoki autobusowej, ponieważ wymagałoby to wejścia na prywatne posesje i nienormatywne zbliżenie do istniejących budynków – wobec czego utrzymano lokalizację przystanku zgodnie ze stanem istniejącym w pasie drogowym ul. P.;

- dostęp z działki nr 776 do drogi publicznej zapewniony jest poprzez 2 zjazdy indywidualne o szerokości jezdni 3,50 m i 4,00 m, zaprojektowane w miejscu istniejących – wobec czego niezrozumiałe jest twierdzenie, iż inwestycja utrudnia dostęp do drogi publicznej;

- istniejący kanał sanitarny zlokalizowany w pasie ul. P. pozostaje bez zmian, a kanalizacja sanitarna nie wchodzi w zakres rozbudowy – wobec czego niezrozumiałe jest twierdzenie, że inwestycja utrudni dostęp do sieci kanalizacyjnej.

Wojewoda , po analizie zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału, tj. wniosku inwestora, akt sprawy, kontrolowanej decyzji oraz stanowiska Dyrektora MZD, nie znalazł podstaw do uchylenia decyzji organu I instancji i utrzymał ją w mocy.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu organ stwierdził, że:

- chybiony jest zarzut naruszenia art. 107 § 1 K.p.a., gdyż kwestionowana decyzja zawiera wszystkie elementy wskazane w powołanym przepisie, a także w art. 11f ust. 1 specustawy;

- wbrew twierdzeniom skarżącego działka o nr ewid. 776 obręb 0009 Miasto K. nie została w decyzji "przejęta na cele realizowanej inwestycji drogowej", dlatego też w pkt IV na stronie 4 kwestionowanej decyzji działka S. F. nie jest wymieniona jako działka przechodząca w całości bądź w części na własność Gminy K.;

- we wniosku o wydanie zezwolenia inwestor wskazał ww. działkę o nr ewid. 776 jako nieruchomość, z której korzystanie będzie ograniczone (art. 11d ust. 1 pkt 3b specustawy), co obligowało organ do uwzględnienia tego żądania;

- skoro inwestor zaplanował na części tej działki przebudowę istniejących zjazdów indywidualnych na posesję skarżącego, to stosownie do art. 11f ust. 1 pkt. 8 lit. h, i, j specustawy rozstrzygnięto w pkt IX i XII kwestionowanej decyzji o obowiązku budowy/przebudowy zjazdów, jak również określono ograniczenie w korzystaniu z nieruchomości dla realizacji tego obowiązku i zezwolono na jego wykonanie;

- powoływane ww. rozporządzenie z dnia 3.07.2003r. ma zastosowanie podczas zatwierdzania projektu organizacji ruchu, natomiast kwestie te nie mogą być przedmiotem postępowania w sprawie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, przy czym do wniosku załączono zatwierdzony projekt stałej organizacji ruchu dla planowanego przedsięwzięcia;

- w pkt II.5 na stronie 3 decyzji organ I instancji zawarł wymagania dotyczące ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich;

- niezasadny jest zarzut braku dostępu do posesji S. F. do sieci kanalizacyjnej na skutek realizacji inwestycji, przy czym zgoda właścicieli nieruchomości objętych decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej nie jest wymagana przepisami prawa, zaś zgodnie z art. 11e specustawy nie można uzależniać zezwolenia na realizację inwestycji drogowej od spełnienia świadczeń lub warunków nieprzewidzianych obowiązującymi przepisami;

- w pkt VIII.2 części opisowej projektu zagospodarowania terenu organ I instancji wskazał, iż obszar oddziaływania obiektu (drogi) mieści się w granicy terenu niezbędnego dla obiektów budowlanych;

- strona, wskazując na "nieudolnie i "kuriozalnie" zaprojektowane rozwiązania w zakresie włączenia ul. P. do ul. G., lokalizacji zjazdów na posesję nr 78 z uwagi na ograniczoną widoczność i ruch rowerowy oraz pieszych, nie wskazała, jakie konkretnie przepisy obowiązującego prawa zostały naruszone;

- załączony do wniosku projekt budowlany zawierał opinie, uzgodnienia, pozwolenia oraz dokumenty wymagane przepisami szczególnymi i został wykonany oraz sprawdzony przez osoby spełniające warunki, o których mowa w art. 12 ust. 7 Prawa budowlanego; zgodnie z art. 20 ust. 4 ww. ustawy do projektu dołączono oświadczenia projektantów i sprawdzających o sporządzeniu projektu zgodnie z obowiązującymi przepisami i zasadami wiedzy technicznej;

- w pkt VIII.4 w projekcie zagospodarowania terenu zawarto stwierdzenie, że "z uwagi na różnicę wysokości w rejonie przystanku autobusowego zaprojektowano (pomiędzy zjazdami) pochylnię dla osób niepełnosprawnych szerokości 1,50 m o spadku podłużnym 9% stanowiącą dojazd do przystanku";

- rodzaj, zakres, skala i charakter planowanej inwestycji nie kwalifikują jej do żadnej z grup przedsięwzięć wskazanych w § 2 i § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9.11.2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

W końcowej części decyzji organ wyjaśnił, że połączenia dróg nie można traktować jako powiązanie technologiczne, gdyż każdy odcinek dróg mógłby funkcjonować samodzielnie. Zwrócono uwagę, że ulica P. na odcinku od granic miasta do ul. G. stanowiła na dzień wydania decyzji o zezwoleniu na realizacje inwestycji drogowej (tj. 4.04.2017r.) ciąg drogi wojewódzkiej, a na odcinku od ul. G. do skrzyżowania z ul. M. stanowiła drogę gminną klasy technicznej L (lokalna). Powyższe odcinki dróg, z uwagi na wyszczególnione różnice między nimi, zostały uznane za odrębne obiekty drogowe. W konsekwencji, zdaniem organu, brak podstaw do sumowania parametrów charakteryzujących sporne przedsięwzięcie z parametrami innego przedsięwzięcia tego samego rodzaju realizowanego bądź zrealizowanego na terenie tego samego zakładu i obiektu. Nie ma więc zastosowania regulacja § 3 ust. 2 pkt 3 ww. rozporządzenia, która pozwoliłoby planowane przedsięwzięcie zaliczyć do przedsięwzięć mogących potencjalnie oddziaływać na środowisko, przy czym powiązanie dróg w jednolitą sieć transportową należy definiować w kategoriach powiązania funkcjonalnego. Przedsięwzięcie będące przedmiotem niniejszej sprawy ze względu na swoją sumaryczną długość - tj. 175 mb, nie przekracza progu 1 km określonego w rozporządzeniu w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko zarówno dla dróg, jak i dla kanalizacji deszczowej. Projektowana rozbudowa ulicy P. nie wymagała zatem uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji również stosownie do § 3 ust. 2 pkt 60 rozporządzenia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach S. F. zarzucił decyzji Wojewody naruszenie:

- art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 K.p.a. poprzez brak dokonania analizy, czy planowana inwestycja zalicza się do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko i nie przeprowadzenie w tym zakresie żadnych dowodów, a jedynie oparcie się na wyjaśnieniach Dyrektora MZD z dnia 22.01.2018r.;

- naruszenie art. 15 K.p.a. poprzez zaniechanie samodzielnej oceny zebranego materiału dowodowego i ograniczenie się do powielenia treści wyjaśnień przekazanych przez organ I instancji oraz wnioskodawcę, zaniechanie samodzielnej pełnej kontroli zaskarżonej decyzji;

- art. 107 § 3 K.p.a. poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżonej decyzji stanowiącego w istocie odwołanie się do stanowiska wyrażonego w piśmie Dyrektora MZD z dnia 22.01.2018r. oraz uzasadnienia wyroku WSA w Warszawie z dnia 26.02.2013r. sygn. akt: Sa/Wa 825/12;

- art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. poprzez nieustalenie i nie przeprowadzenie żadnych dowodów w celu ustalenia, czy planowana inwestycja spełnia wymagania dotyczące ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich, a to w szczególności czy przedmiotowa inwestycja nie utrudni dostępu do drogi publicznej, sieci kanalizacyjnej, nie spowoduje zanieczyszczenia powietrza, nie wywoła uciążliwości spowodowanych przez hałas, wibracje;

- art. 153 p.p.s.a. poprzez brak dokonania przez organ II instancji samodzielnej analizy czy planowana inwestycja drogowa zalicza się do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko i oparcie się w tym zakresie jedynie na wyjaśnieniach Dyrektora MZD z dnia 22.01.2018r.;

- § 3 ust. 1 pkt 60 w zw. z § 3 ust. 2 pkt 3 ww. rozporządzenia z dnia 9.11.2010r. poprzez ich błędną wykładnię i brak uznania przez organ, iż przedmiotowa inwestycja drogowa może potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko;

- art. 11 a ust. 4 specustawy poprzez jego niezastosowanie i brak przeprowadzenia oceny oddziaływania przedmiotowej inwestycji drogowej na środowisko, mimo że uwzględniając rodzaj i zakres planowanej inwestycji uzasadnione jest przeprowadzanie takiej oceny;

- art. 11d ust. 1 pkt 9 specustawy poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że wniosek o wydanie zezwolenia na realizację przedmiotowej inwestycji drogowej nie wymaga odrębnej decyzji administracyjnej w postaci decyzji o środowiskowej uwarunkowaniach, mimo że wydanie takiej decyzji jest uzasadnione tym, iż przedmiotowa inwestycja, z uwagi na inwestycje już przeprowadzone i planowane na ulicy P., jest inwestycją mogącą potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, oraz tym, że inwestycja narusza uzasadnione interesy osób trzecich;

- naruszenie pkt 7.10 załącznika nr 2 do ww. rozporządzenia z dnia 3.07.2003r.

Mając na uwadze powyższe skarżący wniósł o uchylenie w całości decyzji Wojewody oraz organu pierwszej instancji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Przy piśmie z dnia 28.05.2018r. Dyrektor MZD przedstawił stanowisko Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska z dnia 18.05.2018r., w którym wskazano na brak obowiązku uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanego przedsięwzięcia, które nie kwalifikuje się do przedsięwzięć wymienionych w ww. rozporządzeniu z dnia 9.11.2010r.

Na rozprawie sądowej w dniu 14.06.2018r.:

- pełnomocnik S. F. poparł skargę, dodając, że w pierwszej instancji orzekał organ, który podlegał wyłączeniu, gdyż rozstrzygał w sprawie dotyczącej inwestycji realizowanej przez Gminę K., a więc faktycznie we własnej sprawie;

- pełnomocnik organu wniósł o oddalenie skargi, oświadczając, że zgodnie z orzecznictwem sądowoadministracyjnym na gruncie specustawy drogowej brak było podstaw do wyłączenia organu pierwszej instancji od rozstrzygania w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25.07.2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2017r., 2188 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie natomiast z art. 3 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U z 2017r., poz. 1369 ze zm.; dalej jako p.p.s.a.) wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).

Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Przeprowadzone w określonych wyżej ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza złożonego w aktach sprawy materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż zaskarżona w sprawie niniejszej decyzja Wojewody , utrzymująca w mocy decyzję organu I instancji udzielającą zezwolenia na realizację inwestycji drogowej, została wydana zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i nie narusza zarówno prawa materialnego jak i przepisów prawa procesowego w stopniu uzasadniającym uwzględnienie skargi.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zarzutu najdalej idącego, sformułowanego na rozprawie sądowej w dniu 14.06.2018r., a mianowicie wyłączenia Prezydenta Miasta od rozpoznania sprawy i wydania decyzji – który ocenić należy jako oczywiście nieuzasadniony. Mianowicie, stanowisko, iż prezydent miasta na prawach powiatu sprawujący funkcję starosty nie jest wyłączony – wobec braku wyraźnego wyłączenia ustawowego – od wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych jest jednolicie prezentowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z dnia 30.03.2010r., sygn. akt II OSK 88/10; wyrok z dnia 5.11.2010r., sygn. akt lI OSK 1829/10; wyrok z dnia 15.11.2011r., sygn. akt II OSK 2087/11; wyrok z dnia 2.10.2012r., sygn. akt II OSK 1840/12; wyrok z dnia 30.11.2012r., sygn. akt II OSK 2254/12, dostępne w internetowej bazie orzeczniczej NSA). W judykaturze podkreśla się, że na podstawie art. 92 ustawy z dnia 5.06.1998r. o samorządzie powiatowym miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie, zaś funkcje organów sprawuje rada miasta i prezydent miasta. Z kolei organem wykonawczym gminy jest wójt, burmistrz czy prezydent miasta (art. 26 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 8.03.1990r. o samorządzie gminnym). W konsekwencji, w omawianej sprawie, w przypadku miasta K., będącego miastem na prawach powiatu, prezydent występuje w podwójnej roli.

Stosownie do art. 11a ust. 1 specustawy, decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich wydaje wojewoda, a w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych - starosta, na wniosek właściwego zarządcy drogi, (którym w przypadku dróg gminnych jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta - art. 19 ustawy z dnia 21.03.1985 r. o drogach publicznych, Dz.U. z 2017r. poz. 2222 ze zm.).

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że w sprawie niniejszej Prezydent Miasta , który wydał decyzję w I instancji, nie podlegał wyłączeniu. Zdaniem Sądu wyłączenie takie nie wynika z postanowień przepisów omawianej specustawy. Prezydent miasta na prawach powiatu będzie właściwy do prowadzenia postępowania w sprawie o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w zakresie dróg powiatowych i gminnych (zob. Woś T. Zezwolenie na realizację inwestycji drogowej w tzw. specustawie drogowej - aspekty proceduralne, w: Przegląd Prawa Publicznego nr 11/2009, s. 6-29). Stanowisko takie prezentuje także Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 30.03.2009r. sygn. akt II OSK 88/10 stwierdził brak podstaw do wyłączenia prezydenta miasta na prawach powiatu od rozpatrywania własnych wniosków o lokalizację dróg gminnych na terenie miasta na prawach powiatu. W ocenie Sądu, nie znajduje podstaw wyprowadzanie wyłączenia organu samorządu terytorialnego w drodze wykładni, prowadzącej w następstwie do pozbawienia kompetencji organu samorządu terytorialnego. Wskazują na to zmiany w ustawach materialnoprawnych, w których ustawodawca, dostrzegając kolizję interesów prawnych wspólnoty samorządowej z interesem prawnym jednostki, wprowadził instytucję wyłączenia organu. Stało się tak m. in w ustawie z dnia 21.08.1997r. o gospodarce nieruchomościami (art. 142 czy art. 124). Ustawa będąca podstawą działania organów w niniejszej sprawie nie wprowadza wyłączenia prezydenta miasta na prawach powiatu w sprawach wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi gminnej.

W dalszej kolejności wskazać należy, że zaskarżona decyzja Wojewody , utrzymująca w mocy decyzję organu I instancji z dnia 4.04.2017r. udzielającą zezwolenia na realizację inwestycji drogowej, została wydana w następstwie uchylenia wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 16.11.2017r., sygn. akt II SA/Ke 531/17 wcześniejszej decyzji organu odwoławczego, którą utrzymano w mocy decyzję organu I instancji z dnia 4.04.2017r.

W związku z powyższym, w rozpatrywanej sprawie zachodzi sytuacja przewidziana w art. 153 p.p.s.a., zgodnie z którym ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Przepis art. 153 p.p.s.a. ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że ani organ administracji publicznej, ani sąd, orzekając ponownie w tej samej sprawie, nie mogą nie uwzględnić oceny prawnej i wskazań wyrażonych wcześniej w orzeczeniu sądu, gdyż są nimi związane. Ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego oraz kwestii zastosowania określonego przepisu prawa do ustalonego stanu faktycznego. Natomiast wskazania co do dalszego postępowania stanowią z reguły konsekwencję oceny prawnej i dotyczą sposobu działania w toku ponownego rozpoznawania sprawy.

Oceniając, czy przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ podporządkował się wskazaniom Sądu i jego ocenie prawnej, a tym samym, czy nie doszło do naruszenia art. 153 p.p.s.a., przytoczyć należy stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 16.11.2017r., sygn. akt II SA/Ke 531/17. Sąd ten stwierdził, że cyt.: "W uzasadnieniu organ posłużył się ogólnym stwierdzeniem, że rodzaj, zakres, skala i charakter planowanej inwestycji nie kwalifikują jej do żadnej z grup przedsięwzięć wskazanych w § 2 i § 3 rozporządzenia (z dnia 9.11.2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, Dz.U. z 2016r., poz. 71). Brak jednak przy tym analizy danych wskazujących na prawidłowość przyjętych w tym zakresie ustaleń.

Z projektu architektoniczno-budowlanego wynika, że dla zadania "Rozbudowa ul. P. na odcinku od ul. P. do posesji nr 85", całkowita długość drogi nie przekracza 1 km, co mogłoby oznaczać brak konieczności uzyskania dla tego przedsięwzięcia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Organ nie ustalił jednak, czy istotnie planowane przedsięwzięcie jest całą inwestycją związaną z rozbudową ul. P., czy też fragmentem większego przedsięwzięcia. Zauważyć bowiem należy, że wprawdzie przedmiotem niniejszej sprawy jest odcinek od ul. P. do posesji nr 85, jednakże ul. P. stanowi o wiele dłuższy ciąg komunikacyjny, sięgając w kierunku wschodnim aż do ul. M.. Długość całej ul. P. bezspornie przekracza 1 km. Nie zalicza się także ani do autostrad, ani do dróg ekspresowych, ani dróg wymienionych w pkt 32 ust. 1 § 2 rozporządzenia. Tymczasem, w myśl § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się również przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie z parametrami planowanego, realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu osiągną progi określone w ust. 1.

Zgodnie z treścią § 3 ust. 1 pkt 60 w zw. z § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia niezbędne jest więc ustalenie, czy w ciągu ul. P. jest planowane, realizowane lub już zostało zrealizowane przedsięwzięcie polegające na rozbudowie drogi, ponieważ w takim przypadku przedsięwzięcie drogowe będące przedmiotem niniejszej sprawy w kwestii oddziaływania na środowisko wymagałoby całościowej oceny.

Brak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji analizy danych wskazujących na prawidłowość ustaleń, że planowana inwestycja nie zalicza się do żadnego rodzaju przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, skutkował naruszeniem art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 Kpa i uniemożliwiał Sądowi weryfikację zaskarżonej decyzji w aspekcie jej legalności. Nie dawał Sądowi podstaw do oceny zgodności planowanego przedsięwzięcia z wymogami o których mowa w art. 11d ust. 1 pkt 9 specustawy. Nie można bowiem stwierdzić, czy w konkretnej sprawie inwestor był zobligowany do przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, czy też taki obowiązek po stronie inwestora nie istniał, a w konsekwencji nie pozwala uznać, czy wniosek o wydanie decyzji zrid był kompletny i zawierał wymagane przepisami prawa odrębne decyzje administracyjne.

Niezasadny jest natomiast zarzut niezastosowania załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz.U. nr 220, poz. 2181 ze zm.). Zgodnie bowiem z § 1 pkt 2 tego rozporządzenia, przepisy załącznika nr 2 określają szczegółowe warunki techniczne dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunki ich umieszczania na drogach dla znaków drogowych poziomych, nie zaś dla usytuowania przystanków. Rozporządzenie to znajduje zastosowanie na etapie zatwierdzania projektu organizacji ruchu, nie zaś w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.

Dołączenie przez inwestora do dokumentacji projekt stałej organizacji ruchu dla planowanego przedsięwzięcia nie oznacza, że była ona przedmiotem badania w postępowaniu o wydanie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej. Procedura postępowania w sprawie zatwierdzenia organizacji ruchu została wyczerpująco uregulowana w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U. Nr 177, poz. 1729). Prawodawca nie wprowadził przy tym nie tylko wymogu udziału w procedurze zatwierdzenia organizacji ruchu podmiotów posiadających w tym zakresie interes prawny bądź faktyczny, w tym właścicieli nieruchomości położonych przy drodze, której zatwierdzana organizacja ruchu dotyczy, lecz nawet obowiązku informowania ich o prowadzeniu postępowania w przedmiocie zatwierdzenia (w tym zmiany) organizacji ruchu. Ochrona interesu prawnego naruszonego w związku z zatwierdzeniem organizacji ruchu w aktualnym stanie prawnym aktualizuje się dopiero po zatwierdzeniu organizacji ruchu poprzez zaskarżenie tego aktu do sądu administracyjnego. (...) Rozpatrując sprawę ponownie, organ odwoławczy przeprowadzi postępowanie mając na uwadze przedstawione wyżej wywody i eliminując dotychczas popełnione uchybienia. W szczególności w aspekcie regulacji § 3 ust. 1 pkt 60 w zw. z § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia w oparciu o analizę danych uwzględniających rodzaj, charakter oraz zakres planowanej inwestycji ustali, czy w niniejszej sprawie istnieje wymóg przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko o którym mowa w art. 11a ust. 4 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Następnie oceni, czy wniosek o wydanie decyzji zrid jest kompletny, spełnia wymogi przewidziane art. 11d ust. 1 pkt 9 tej ustawy oraz czy istnieją przesłanki uzasadniające wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej".

Analiza uzasadnienia zaskarżonej decyzji i lektura akt administracyjnych niniejszej sprawy prowadzi, zdaniem Sądu, do wniosku, że wbrew zarzutom skargi, organ odwoławczy zrealizował wytyczne Sądu, a formułowane w tym zakresie zarzuty skargi nie mają uzasadnionych podstaw. W ocenie Sądu, w prowadzonym postępowaniu zgromadzono dowody konieczne do wydania decyzji, prawidłowo je oceniono, zasadnie uznając, że są wystarczające do wydania decyzji udzielającej zezwolenia na realizację inwestycji drogowej i dając temu wyraz w uzasadnieniu decyzji spełniającym, wbrew stanowisku skarżącego, wszelkie wymogi określone w art. 107 § 3 K.p.a. Ponadto, wbrew zarzutom skargi, organy obu instancji podjęły wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 K.p.a.). Jednocześnie w sposób właściwy wywiązały się z wymogu dążenia do wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy (art. 77 § 1 K.p.a.), a zebrany materiał dowodowy oceniły stosownie do reguł wskazanych w art. 80 K.p.a.

Jak wynika z akt sprawy organ zwrócił się do zarządcy drogi (inwestora w sprawie) o dostarczenie danych dotyczących powiązań przedsięwzięcia objętego decyzją Prezydenta Miasta z innymi zrealizowanymi, realizowanymi i planowanymi do realizacji przedsięwzięciami zlokalizowanymi w ciągu ul. P., celem ustalenia czy dla przedmiotowego przedsięwzięcia wymagane było uzyskanie "decyzji środowiskowej" lub czy była potrzeba przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko.

Pismem z dnia 22.01.2018r. zarządca drogi przedstawił wyjaśnienia, w których wskazał, iż w zakresie wyżej określonego przebiegu ulicy P. zrealizował dotychczas następujące inwestycje:

1. "Budowa bus-pasów w ciągu ul. G. i Al. S. w K. na odcinku od ul. P. do ul. M. wraz ze skrzyżowaniami" - rok zakończenia 2015, zadanie współfinansowane z Programu Operacyjnego Polski Wschodniej - Rozwój Komunikacji Publicznej;

2. Przebudowa skrzyżowania ulicy P. z ul. J., zadanie zrealizowane w 2016r., współfinansowane w ramach Narodowego Programu Odbudowy Dróg Lokalnych.

Z kolei w zakresie określonego powyżej przebiegu całej ulicy P. w roku 2018 i 2019 planowane są do realizacji:

1. "Budowa kanalizacji deszczowej w ul. P. w K. na odcinku od ul. G. do ul. M. wraz z odtworzeniem nawierzchni". Zadanie zrealizowane zostanie w ramach zgłoszenia robót budowlanych ze środków finansowych Gminy K.;

2. "Budowa chodników i oświetlenia w ul. P. w K. na odcinku od ul. G. do ul. M." - odcinek analogiczny jak w pkt 1, realizacja zadania nastąpi po uzyskaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, ze środków finansowych Gminy K. w cyklu dwuletnim w latach 2018/2019;

3. "Rozbudowa ulicy P. w K. na odcinku od ul. P. do posesji nr 85" - zadanie przewidziane do realizacji w roku 2018, dofinansowanie w ramach Narodowego Programu Odbudowy Dróg Lokalnych na lata 2016-2019.

Dyrektor MZD oświadczył ponadto, że sporna inwestycja nie przekracza progu 1 km (długość odcinka wynosi 175 mb) określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9.11.2010r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2016r. poz. 71), zarówno dla dróg, jak i dla kanalizacji deszczowej, zaznaczając, że ul. P. na odcinku od granic miasta do ul. G. stanowi ciąg drogi wojewódzkiej Nr [...] klasy technicznej G (główna), natomiast na odcinku od ul. G. do ul. M. stanowi odcinek drogi gminnej klasy technicznej L (lokalna). Odcinki te różnią się między sobą m.in. szerokością pasa drogowego, ilością jezdni, ilością zjazdów oraz odległościami między skrzyżowaniami, kategorią ruchu.

W związku z powyższym należy podzielić stanowisko organu, że wyszczególnione wyżej odcinki ul. P. stanowią odrębne obiekty drogowe i nie zachodzi zjawisko sumowania parametrów charakteryzujących sporne przedsięwzięcie z parametrami przedsięwzięcia tego samego rodzaju realizowanego bądź zrealizowanego na terenie tego samego zakładu i obiektu. W tym stanie rzeczy nie ma zastosowania § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, zgodnie z którym do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się również przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie z parametrami planowanego, realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu osiągną progi określone w ust. 1; przy czym przez planowane przedsięwzięcie rozumie się w tym przypadku przedsięwzięcie, w stosunku do którego zostało wszczęte postępowanie w sprawie wydania jednej z decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, lub dokonano zgłoszenia, o którym mowa w art. 72 ust. 1a tej ustawy. W zaskarżonej decyzji trafnie zarazem powołano się na uzasadnienie wyroku WSA w Warszawie z dnia 26.02.2013r. o sygn. SA/Wa 825/12 (dostępne j.w.), w którym wskazano, że cyt. "O technologicznym powiązaniu przedsięwzięć nie może decydować sam fakt fizycznego połączenia różnych urządzeń i budowli. Gdyby tak było, każde przedsięwzięcie drogowe, włączone do istniejącej sieci drogowej, musiałoby obejmować ocenę wpływu na środowisko, w tym oddziaływania skumulowane, gdyż sieć drogowa z założenia tworzy jedną całość. Łączenie ze sobą inwestycji nie powiązanych bezpośrednio ze sobą ani przez bliskość robót ani zgodność kategorii dróg i jej znaczenia w układzie komunikacyjnym stanowi interpretację niewłaściwą".

Trafnie organ wskazuje, że jakkolwiek w zakresie spornego przedsięwzięcia zachodzi sytuacja bezpośredniego sąsiedztwa inwestycji wcześniej zrealizowanej ("Budowa bus - pasów w ciągu ul. G. i Al. S. w K. na odcinku od ul. P. do ul. M. wraz ze skrzyżowaniami"), to zupełnie odmienne są funkcje poszczególnych odcinków ulic. Odcinek ulicy G. (droga wojewódzka Nr [...]) obejmujący wiadukt nad ulicą G. nie spełnia bowiem funkcji drogi publicznej ogólnodostępnej, lecz stanowi połączenie komunikacyjne dla pojazdów komunikacji zbiorowej oraz pojazdów uprzywilejowanych (tzw. bus-pas), a także posiada ścieżkę rowerową czyli stanowi połączenie dla komunikacji rowerowej. Natomiast przedmiotowy odcinek ulicy P. na odcinku od ulicy P. do posesji nr 85 (sąsiadujący bezpośrednio z wiaduktem nad ulicą G.) stanowi odcinek drogi gminnej przeznaczony dla wszystkich użytkowników dróg tzn. dla ruchu kołowego, pieszego, rowerowego oraz komunikacji zbiorowej, a także pojazdów uprzywilejowanych. Oba te odcinki pełnią zatem zupełnie odrębne funkcje w miejskim układzie komunikacyjnym, co uzasadnia stwierdzenie organu o tym, że nie mogły zostać połączone jako jedno przedsięwzięcie. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji trafnie przywołano stanowisko WSA w Warszawie przedstawione w wyroku z dnia 5.02.2008r., sygn. akt IV SA/WA 2358/07, zgodnie z którym "modernizacja sieci dróg tak jak i szeregu przedsięwzięć infrastrukturalnych stanowi ze swej istoty proces długofalowy i zasadniczo ciągły, a jednocześnie możliwości finansowania poszczególnych zadań nie są możliwe do precyzyjnego przewidzenia. W ocenie Sądu nie jest naruszeniem prawa dokonywanie odrębnych ocen oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięć infrastrukturalnych stanowiących odrębne części większych zadań inwestycyjnych. Natura realizacji przedsięwzięć infrastrukturalnych uzasadnia prowadzenie działań etapowo. Inna interpretacja oznaczałaby że każdą inwestycję drogową planowaną do realizacji na terenie miasta K. można by powiązać technologicznie z każdą inwestycją zrealizowaną czy też będącą w trakcie realizacji".

Odnosząc się do zarzutów skargi dotyczących naruszenia przepisów postępowania wskazać trzeba, że na str. 3 w pkt w pkt. II.5 decyzji organu I instancji zawarto wymagania dotyczące ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich, będące warunkami, jakie ma spełnić Inwestor w trakcie realizacji i eksploatacji inwestycji. W tym zakresie wskazano, że przedmiotowa inwestycja nie utrudni m.in. dostępu do drogi publicznej, sieci kanalizacyjnej, nie wywoła uciążliwości spowodowane przez hałas i wibracje. Ponadto w toku prowadzonego postępowania organy ustaliły, że planowane przedsięwzięcie nie koliduje z istniejącą siecią kanalizacji sanitarnej, a zaplanowane roboty budowlane nie obejmują budowy / przebudowy tej sieci. Oznacza to, iż istniejące rozwiązania w tym zakresie pozostają bez zmian, w tym również na działce stanowiącej własność skarżącego.

Przechodząc do treści regulacji § 3 ust. 1 pkt 60 rozporządzenia, wskazać trzeba, że zgodnie z tym przepisem do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się drogi o nawierzchni twardej o całkowitej długości przedsięwzięcia powyżej 1 km inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 31 i 32 oraz obiekty mostowe w ciągu drogi o nawierzchni twardej, z wyłączeniem przebudowy dróg oraz obiektów mostowych, służących do obsługi stacji elektroenergetycznych i zlokalizowanych poza obszarami objętymi formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-5, 8 i 9 ustawy z dnia 16.04.2004r. o ochronie przyrody. W § 2 ust. 1 omawianego rozporządzenia wskazano rodzaje dróg będące przedsięwzięciami wymagającymi przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Są to autostrady, drogi ekspresowe (pkt 31) oraz drogi inne niż wymienione w pkt 31, o nie mniej niż czterech pasach ruchu i długości nie mniejszej niż 10 km w jednym odcinku oraz zmiana przebiegu lub rozbudowa istniejącej drogi o dwóch pasach ruchu do co najmniej czterech pasów ruchu na długości nie mniejszej niż 10 km w jednym odcinku (pkt 32).

Jak wskazuje się w piśmiennictwie, wskazane wyżej przedsięwzięcia stanowią "górne wykluczenie" dróg z grupy potencjalnie mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Natomiast "wykluczenie dolne" zawiera § 3 ust. 1 pkt 60 rozporządzenia, który określa cechy dróg powodujące, że należy przeprowadzić w stosunku do nich badanie zasadności przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Te cechy dróg to:

- rodzaj jej nawierzchni – twarda, przy czym droga o nawierzchni twardej to tzw. droga twarda, o której mowa w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym, czyli droga z jezdnią o nawierzchni bitumicznej, betonowej, kostkowej, klinkierowej lub brukowcowej oraz z płyt betonowych lub kamienno-betonowych, jeżeli długość nawierzchni przekracza 20 m,

- długość całkowita przedsięwzięcia powyżej 1 km (a nie łączna - § 2 ust. 1 pkt 32 rozporządzenia).

Podkreślenia wymaga, że określenie droga zawarte jest w art. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym jest to wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt. Z kolei odmienne znaczenie tego terminu zawiera art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 21.03.1985r. o drogach publicznych (budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno- użytkową, przeznaczona do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowana w pasie drogowym). W definicjach tych wskazano przede wszystkim zasadnicze przeznaczenie tych budowli, czyli "ruch pojazdów"/"ruch drogowy". W związku z tym takiego właśnie znaczenia drogi dotyczy ich ewentualna rozbudowa czy też przebudowa, o której mowa w § 3 ust. 2 rozporządzenia.

Uwzględniając powyższe rozważania należy podzielić stanowisko organu o tym, że sporne przedsięwzięcie nie przekracza progu 1 km i nie spełnia kryteriów zakwalifikowania go do przedsięwzięć o jakich mowa w § 3 ust. 1 pkt 60 rozporządzenia. Na brak obowiązku uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanego przedsięwzięcia – które nie kwalifikuje się do przedsięwzięć wymienionych w rozporządzeniu – wskazuje także pismo wydane z upoważnienia Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia 18.05.2018r. (k. 44 akt sądowych)

Odnosząc się do zarzutu skarżącego dotyczącego niezastosowania załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3.07.2003r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz.U. nr 220, poz. 2181 ze zm.) należy stwierdzić, że jest on nieuzasadniony. Mianowicie, jak już uprzednio wskazał WSA w wyroku z 16.11.2017r., zgodnie z § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 3.07.2003r., przepisy załącznika nr 2 określają szczegółowe warunki techniczne dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunki ich umieszczania na drogach dla znaków drogowych poziomych, nie zaś dla usytuowania przystanków. Rozporządzenie to znajduje zastosowanie na etapie zatwierdzania projektu organizacji ruchu, nie zaś w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Samo natomiast dołączenie przez inwestora do dokumentacji projektu stałej organizacji ruchu dla planowanego przedsięwzięcia nie oznacza, że była ona przedmiotem badania w postępowaniu o wydanie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej. Procedura postępowania w sprawie zatwierdzenia organizacji ruchu została bowiem wyczerpująco uregulowana w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23.09.2003r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz.U. nr 177, poz. 1729). Prawodawca nie wprowadził przy tym nie tylko wymogu udziału w procedurze zatwierdzenia organizacji ruchu podmiotów posiadających w tym zakresie interes prawny bądź faktyczny, w tym właścicieli nieruchomości położonych przy drodze, której zatwierdzana organizacja ruchu dotyczy, lecz nawet obowiązku informowania ich o prowadzeniu postępowania w przedmiocie zatwierdzenia (w tym zmiany) organizacji ruchu. Sama ochrona interesu prawnego naruszonego w związku z zatwierdzeniem organizacji ruchu w aktualnym stanie prawnym aktualizuje się dopiero po zatwierdzeniu organizacji ruchu poprzez zaskarżenie tego aktu do sądu administracyjnego.

Skoro podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę - Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.