Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas Sędziowie Asesor WSA Piotr Borowiecki Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz (spr.) Protokolant Marta Brzezińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 marca 2008 r. sprawy ze skargi E. AG z siedzibą w H., w Niemczech na decyzję Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych z dnia [...] lipca 2006 r. nr [...] w przedmiocie decyzji w zakresie zgłoszenia sprzeciwu co do bezpośredniego nabycia akcji oraz umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie zawiadomienia o zamiarze bezpośredniego nabycia akcji oddala skargę

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2007 roku sygn. akt II GSK 161/07 Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Komisji Nadzoru Finansowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 1661/06 w sprawie ze skargi E. AG z siedzibą w H. na decyzję Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych w Warszawie dnia [...] lipca 2006 roku, nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji w zakresie zgłoszenia sprzeciwu co do bezpośredniego nabycia akcji oraz umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie zawiadomienia o zmianie bezpośredniego nabycia akcji

1) uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie,

2) zasądził od E. AG z siedzibą w H. na rzecz Komisji Nadzoru Finansowego kwotę 280 ( dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Do wydania powyższego wyroku doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

W ramach grupy E. z powodu zmiany niemieckiej ustawy podatkowej na podstawie § 2 ust. 1 niemieckiej ustawy o przekształceniu spółek doszło do połączenia spółek E. AG oraz E. ( zwanej dalej E. Gmbh) poprzez przeniesienie całego majątku na spółkę E. AG.

Przed połączeniem spółki E. oraz E. Gmbh były akcjonariuszami spółki T. S.A. z następującym udziałem kapitałowym- E. AG posiadała 1 akcję, zaś E. Gmbh posiadała 99.999 akcji. Natomiast 100% udziałowcem w obu spółkach przed i po połączeniu był E. S.A. z siedzibą w P.

Na skutek połączenia spółka przejmująca tj. E. AG stała się 100% akcjonariuszem polskiego rozkładu ubezpieczeń.

Pismem z dnia 10 lutego 2006 roku, które wpłynęło do organu w dniu 16 lutego 2006 roku, sporządzonym w języku angielskim E. AG zawiadomił Komisję Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych o zamiarze bezpośredniego podjęcia innych działań, o których mowa w art. 4 pkt. 14 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych ( Dz. U. z 2005 r., Nr 184 poz. 1539) powodujących, że T. S.A. z siedzibą w W. stanie się jego podmiotem zależnym.

Pismem z dnia 21 marca 2006 roku Nr [...] organ poinformował spółkę E. AG, że pismo nie może zostać zakwalifikowane jako wszczynające postępowanie administracyjne w powyższej sprawie, ponieważ powinno być sformułowane w j. polskim.

W odpowiedzi na pismo organu spółka wniosła o zakwalifikowanie pisma z dnia 10 lutego 2006 roku jako wszczynające postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie ze skutkiem od 16 lutego 2006 roku poprzez nadanie sprawie dalszego biegu. Natomiast gdyby organ nie przychylił się do powyższego wniosku, domagała się potraktowania aktualnego pisma z dnia 13 kwietnia 2006 roku jako wszczynającego postępowanie. Dodatkowo spółka wyjaśniła, że umowa dotycząca połączenia spółek została zawarta w dniu [...] stycznia 2006 roku, zaś w dniu [...] lutego 2006 roku połączenie zostało zarejestrowane w niemieckim rejestrze handlowym.

Pismem z dnia 15 maja 2006 roku E. AG poinformowała organ nadzoru, że jej zdaniem, połączenie z E. Gmbh nie wiązało się z obowiązkiem złożenia zawiadomienia, o którym mowa w art. 35 ust. 2 zd.1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, albowiem połączenie dokonane na podstawie § 2 ust 1 niemieckiej ustawy o przekształceniu spółek nie może być uznane za nabycie, a tym bardziej objęcie akcji polskiego zakładu ubezpieczeń. Poza tym w ocenie strony nie zachodzi również sytuacja opisana w art. 35 ust 2 zdanie 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, gdyż T. S.A. nie stało się po połączeniu podmiotem zależnym od E. AG, gdyż było od niego zależne jeszcze przed połączeniem. Jedyna różnica wynika z faktu, że z grupy kapitałowej został usunięty na skutek przejęcia jeden z podmiotów tj. E. Gmbh, a tym samym doszło jedynie do spłaszczenia struktury grupy kapitałowej.

Po rozpoznaniu zawiadomienia Komisja Nadzoru i Funduszy Emerytalnych w pkt 1 decyzji z dnia [...] maja 2006 roku, Nr [...] zgłosiła sprzeciw co do bezpośredniego nabycia akcji krajowego zakładu ubezpieczeń- T. S.A. z siedzibą w W. w liczbie zapewniającej przekroczenie 50% głosów na walnym zgromadzeniu oraz 50% udziału w kapitale zakładowym T. S.A. z siedzibą w W. przez E. AG- z siedzibą w H. ( Niemcy) albowiem w ocenie organu zawiadamiająca spółka, a na niej spoczywał ciężar dowodu, zasadniczo nie przedstawiła dowodów, które zmierzałyby do wykazania, że nie zachodzą przesłanki do wniesienia sprzeciwu na podstawie art. 35 ust 4 ustawy o działalności ubezpieczeniowej.

Poza tym organ wyraził pogląd, że złożone zawiadomienie na podstawie art. 35 ust 2 zd. 1 było niezbędne, gdyż w wyniku połączenia zmienił się akcjonariat polskiego zakładu ubezpieczeń.

Tą samą decyzją, w jej pkt II umorzono postępowanie administracyjne w sprawie zawiadomienia z dnia 13 kwietnia 2006 roku E. z siedzibą w P. o zamiarze pośredniego nabycia akcji T. S.A. z siedzibą w W. w ilości zapewniającej osiągnięcie więcej niż 50 % głosów na walnym zgromadzeniu spółki i 50 % udziału w jej kapitale zakładowym. Umorzenie postępowania organ nadzoru umotywował tym, ze w wyniku połączenia spółek sytuacja E. S.A. z siedzibą w P. nie uległa zmianie, bo zarówno przed połączeniem, jak i po jego dokonaniu spółka mająca siedzibę w P. posiadała pośrednio 100% akcji w polskim zakładzie ubezpieczeń.

W związku z tym spółka ta nie była zobowiązana do dokonania notyfikacji zamiaru nabycia akcji.

Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy w zakresie punktu I decyzji złożyła skarżąca domagając się w tej części jej uchylenia i wykazując brak podstaw do zgłoszenia sprzeciwu. Po rozpatrzeniu w/w wniosku Komisja Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych decyzją z dnia [...] lipca 2006 roku Nr [...] uchyliła decyzję tego organu z dnia [...] maja 2006 roku w zaskarżonej części i umorzyła postępowanie administracyjne w sprawie zawiadomienia z dnia 13 kwietnia 2006 roku o zmianie bezpośredniego nabycia E. AG akcji T. S.A. z siedzibą w W.

Uzasadniając swoje decyzje organ podał, że skoro w dniu [...] lutego 2006 roku dokonano rejestracji połączenia spółek E. AG z E. Gmbh to zawiadomienie spełniające wymogi formalne z dnia 13 kwietnia 2006 roku zostało złożone po dokonaniu transakcji, której dotyczyło, co uzasadnia umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego zaś skarżąca nie może wykonywać prawa głosu z akcji T. S.A nabytych niezgodnie z art. 35 ustawy, zaś uchwały podjęte po przedmiotowym nabyciu akcji są bezskuteczne.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych z dnia [...] lipca 2006 roku E. AG, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji, zarzuciła kwestionowanemu rozstrzygnięciu naruszenie prawa materialnego tj. art. 35 ust 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej polegające na błędnym przyjęciu, że skarżąca miała obowiązek dokonania zgłoszenia zamiaru nabycia akcji krajowego zakładu ubezpieczeń, a w razie uznania, że zawiadomienie było konieczne- decyzji zarzucono naruszenie art. 7,77, 107 § 3 k.p.a. przez pominięcie pisma strony z dnia 10 lutego 2006 roku, a w konsekwencji uznanie, że skarżąca dokonała zawiadomienia dopiero w dniu 13 kwietnia 2006 roku oraz niewyjaśnienia w decyzji dlaczego organ nadzoru uznał, że pismo z dnia 10 lutego 2006 roku nie było zawiadomieniem. Ewentualnie w razie uznania, że zawiadomienie o zamiarze nabycia akcji było wymagane, a zawiadomienie z dnia 16 lutego 2006 roku było nieważne, a tym samym zawiadomienie o zamiarze nabycia nastąpiło w dniu 13 kwietnia 2006 roku zarzucono zaskarżonej decyzji naruszenia art. 35 ust 2 i 7 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, polegające na przyjęciu, że postępowanie w sprawie jest bezprzedmiotowe, jeżeli nastąpiło po nabyciu akcji krajowego zakładu ubezpieczeń. Zdaniem strony skoro ostatecznie doszło do zawiadomienia, o którym mowa w art. 35 ust 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, sprawa winna zostać rozpatrzona przez organ odwoławczy merytorycznie.

W piśmie procesowym z dnia 24 listopada 2006 roku strona wniosła alternatywnie o uchylenie uzasadnienia zaskarżone decyzji.

W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylając zaskarżoną decyzję Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych z dnia [...] lipca 2006 roku uznał, że została ona wydana z mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy naruszeniem przepisów art. 7, art. 77 i art.07 § 3 k.p.a.

Zdaniem Sądu organ, nadzoru rozpoznając wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy nie odniósł się do argumentów wskazanych przez skarżącą tj. czy ciążył na niej wynikający z art. 35 ust 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej obowiązek zawiadomienia organu nadzoru. Uchybienie to miało istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem jeżeli na stronie nie ciążył obowiązek zawiadomienia, to organ powinien uchylić decyzje z dnia [...] maja 2006 roku i umorzyć postępowanie jako bezprzedmiotowe z innym uzasadnieniem, niż reprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się do kwestii zawiadomienia w j. angielskim Sąd stwierdził, że organ przetłumaczył pismo skarżącej z dnia 10 lutego 2006 roku. Dowody o kluczowym znaczeniu wraz z pismem z dnia 10 lutego 2006 roku strona przedstawiła w j. polskim w dniu 13 kwietnia 2006 roku, zatem ocena materiału dowodowego nie została dokonana przez organ w oparciu o obcojęzyczny materiał, co byłoby niedopuszczalne z uwagi na zakaz wynikających z przepisów ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim ( Dz. U Nr 90 poz.999 ze zm.) zwaną dalej ustawą o języku polskim. Skoro w niniejszej sprawie organ zrozumiał treść tego pisma i następnie zostało ono przedłożone organowi wraz z tłumaczeniem na język polski, to nie można uznać, co uczynił organ, że pismo to nie odniosło skutku, o którym mowa w art. 35 ust 3 w związku art. 35 ust 4 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, a zatem, że po stronie organu nie rodziło obowiązku przeprowadzenia postępowania.

Sąd wskazał, że organ ponownie rozpoznając sprawę powinien szczegółowo odnieść się do zarzutów skarżącej przedstawionych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy i uzasadnić czy i dlaczego uznaje, że w wyniku połączenia skarżącej ze spółką E. Gmbh doszło do bezpośredniego nabycia akcji krajowego towarzystwa ubezpieczeniowego przez skarżącą. W przypadku podtrzymywania stanowiska, że przyjęcie to nakładało na skarżącą obowiązek notyfikacji organ ma wskazać i uzasadnić w jakiej dacie nastąpiło nabycie, mając na uwadze konstytucyjny charakter wpisu połączenia do niemieckiego rejestru handlowego. Dopiero po wykazaniu czy i kiedy nastąpiło bezpośrednie nabycie akcji, organ powinien dokonać dat " bezpośredniego nabycia akcji" w rozumieniu art. 35 ust. 2 komentowanej ustawy z datą złożonego zawiadomienia, czyniąc przy tym rozważania dotyczące kwestii " zamiaru nabycia". W rozważaniach tych organ powinien wziąć pod uwagę to, że art. 35 ust 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej nie wprowadza terminu, w którym należy zgłosić zamiar nabycia akcji polskiego zakładu ubezpieczeń, a zatem nie można zarzucić stronie, że dokonanie zawiadomienia na jeden dzień przed nabyciem nie jest wypełnieniem ustawowego obowiązku. Z kolei zawiadomienie (przy założeniu, że było ono konieczne) dokonane przed nabyciem akcji musi skutkować po stronie organu merytorycznym rozpoznaniem zasadności zgłoszonego sprzeciwu.

U podstaw wyroku uchylającego kontrolowaną decyzję Sąd I instancji przywołał art. 145 §1 pkt 1 lit c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku- Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi ( Dz. U nr 153 p 1270 ze zm. ), zwanej dalej p.p.s.a.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Komisja Nadzoru Finansowego złożyła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu I instancji oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego według norm przypisanych. Skargę kasacyjną oparła na obydwu ustawowych podstawach określonych w przepisie art.174 p.p.s.a.

W piśmie procesowym z dnia 27 marca 2007 roku spółka E. AG z siedziba w H. wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej jako bezzasadnej.

Naczelny Sąd Administracyjny uwzględniając zarzuty skargi kasacyjnej wyrokiem z dnia 11 grudnia 2007 roku uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądził od E. AG z siedzibą w H. na rzecz Komisji Nadzoru finansowego kwotę 280 ( dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotów kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny podniósł, że o ile kwestię naruszenia art. 107 §3k.p.a. Sąd I instancji obszernie omówił w pisemnych motywach uzasadnienia, to w uzasadnieniu rozstrzygnięcia brak jest rozważań dotyczących naruszenia art. 7 i 77 k.p.a. Zdaniem Sądu II instancji tej wadliwości uzasadnienia nie można uznać za taką, która miała wpływ na wynik sprawy, albowiem stan faktyczny sprawy nie jest ani skomplikowany, ani też żaden jego element nie jest sporny między stronami postępowania sadowoadministracyjnego. Nie budzi bowiem wątpliwości to, że doszło do połączenia spółek E. AG i E. Gmbh poprzez przeniesienie całego majątku jednej spółki na rzecz drugiej spółki. Nie jest kwestionowane również to, że obie spółki przed połączeniem były akcjonariuszami krajowego zakładu ubezpieczeń, a po połączeniu skarżąca spółka posiadająca do tego czasu jedynie 1 akcję została 100% akcjonariuszem. Zarówno spółka jak i organ nadzoru przyjmuje za datę połączenia dzień [...] lutego 2006 roku, kiedy to w niemieckim rejestrze handlowym dokonano rejestracji połączenia spółek. W tym stanie rzeczy stan faktyczny sprawy, wbrew twierdzeniom Sądu I instancji został prawidłowo wyjaśniony.

Przechodząc do wytkniętego przez Sąd I instancji naruszenia art. 107 §3 k.p.a. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że samo naruszenie tego przepisu polegające na nie tyle braku uzasadnienia ale na jego lakoniczność przy prawidłowym ustaleniu stanu faktycznego nie może stanowić przesłanki do zastosowania art. 145 §1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a.

Niezależnie jednak od tej przyczyny Naczelny Sąd Administracyjny nie zaaprobował oceny Sądu I instancji w zakresie naruszenia art. 107 §3 k.p.a. Od początku toczącego się postępowania organ nadzoru konsekwentnie twierdził, że po stronie skarżącej spółki istniał obowiązek, o którym mowa w art. 35 ust 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej. W uzasadnieniu pierwszej decyzji organ nadzoru obszernie argumentował, dlaczego przyjął, że istniał obowiązek notyfikacji. Nie wycofał się z tej oceny w decyzji z dnia [...] lipca 2006 roku, a jedynie uznał, że zawiadomienie było spóźnione, bo datowane już po dniu [...] lutego 2006 roku.

Naczelny Sąd Administracyjny nie zgodził się z poglądem wyrażonym przez Sąd I instancji, że skarżąca spółka we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy kwestionowała istnienia obowiązku notyfikacji.

Omawiany środek odwoławczy w swojej argumentacji zmierzał do wykazania, że nie istniały podstawy do zgłoszenia sprzeciwu co do zamiaru nabycia akcji.

Ustosunkowując się do dokonanej przez Sąd I instancji oceny naruszeń prawa materialnego Sąd II instancji podniósł, że w art. 35 ust 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej ustawodawca w przeciwieństwie do ust 1 tego przepisu nie zakreśla terminu, w którym należy dokonać notyfikacji. Z takiej redakcji przepisu Wojewódzki Sąd Administracyjny wywiódł, że brak jakiegokolwiek terminu granicznego oznacza, że zawiadomienia można dokonać w każdym czasie " choćby na jeden dzień przed nabyciem, o którym mowa w art. 35 ust 2."

Tego poglądu Naczelny Sąd administracyjny nie podzielił z wielu przyczyn m.in, iż taki pogląd pozostaje w przeciwności z art. 35 ust 3 i 3a ustawy o działalności ubezpieczeniowej. Z obu tych przepisów wynika przede wszystkim to, że termin trzech miesięcy jest terminem dla organu nadzoru do podjęcia ewentualnych działań nadzorczych (zgłoszenia sprzeciwu czy ustalenia w drodze decyzji maksymalnego terminu nabycia albo objęcia akcji).

Podmiot, zgłaszający zamiar nabycia akcji obowiązany jest powiadomić organ nadzoru w czasie, który pozwoli organowi w terminie nie dłuższym niż trzy miesiące ocenić planowane zamierzenie. Jeżeli zaś chodzi o termin trzymiesięczny przyznany przez ustawodawcę organowi nadzoru do ewentualnego podjęcia działań, o których mowa w art. 35 ust 3 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, to zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, przepis art. 35 ust 3 a tej ustawy określa początek biegu tego terminu.

Z akt sprawy wynika, że wymagane przepisem art. 35 ust 3a ustawy o działalności ubezpieczeniowej dokumenty zostały przedstawione Komisji Nadzoru Finansowego w dniu 13 kwietnia 2006 roku, a zatem to od tej daty rozpoczął swój bieg termin uprawniający organ do podjęcia ewentualnego sprzeciwu. Nie ma zatem znaczenia to, czy wyjaśniające pismo, niespełniające warunków, o których mowa w art. 35 ust 3a ustawy o działalności ubezpieczeniowej było sporządzone w obcym języku, czy też stosownie do wymagań przepisów ustawy o języku polskim w tym języku, skoro i tak nie mogło skutkować rozpoczęciem biegu 3- miesięcznego terminu.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna organu została oparta na usprawiedliwionych podstawach, co skutkowało uchyleniem wyroku Sądu I instancji i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania w oparciu o przepis art. 185 § 1 p.p.s.a. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a. i art. 205 § 3 tej ustawy w związku z § 14 ust 2 pkt 2 lit e, rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z Urzędu ( Dz. U. nr 163 poz. 1349 ze zm.).

W dalszym toku postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie skarżąca po zapoznaniu się z uzasadnieniem wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2007 roku wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji z dnia [...] lipca 2006 roku w całości ewentualnie o stwierdzenie jej nieważności, jeżeli Sąd rozpatrujący sprawę podzieli pogląd skarżącej, że decyzja została wydana bez podstawy prawnej. Zaskarżonej decyzji skarżąca zarzuciła, że została wydana:

1) z naruszeniem przepisów prawa materialnego tj. z naruszeniem art. 35 ust 3 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, co doprowadziło do błędnego zastosowania art. 138 k.p.a. w związku z art. 203 ustawy o działalności ubezpieczeniowej. Przepis art. 35 ust 3 stanowi, ze w przypadku, gdy organ nadzoru nie zgłasza sprzeciwu, to może jedynie wyznaczyć maksymalny takim na nabycie akcji lub na wykonanie czynności wskazanych w zawiadomieniu. W przeciwnym razie ma obowiązek powstrzymać się od władczych działań, co oznacza, za sprzeczne z art. 35 ust 3 ustawy o działalności ubezpieczeniowej należy uznać decyzję wskazującą, że czynność o której mowa w zawiadomieniu nie może skutkować sankcjami wskazanymi w art. 35 ust 7 ustawy o działalności ubezpieczeniowej,

2) z naruszeniem przepisów postępowania skoro zaskarżona decyzja została wydana bez podstawy prawnej, skoro art. 138 § 2 k.p.a. nie mógł być, ze względu na brzmienie art. 203 w związku z art. 35 ust 3 ustawy o działalności ubezpieczeniowej podstawą prawną do wydania decyzji w sytuacji, gdy w ocenie organu nadzoru zachodziły przesłanki do zgłoszenia sprzeciwu. W takim przypadku, jeżeli organ nadzoru nadal uważał, że sprzeciw był zasadny, to powinien był go utrzymać, ewentualnie w przypadku, gdy intencją organu nadzoru, którą skarżąca stara się odgadnąć było zgłoszenie sprzeciwu z art. 35 ust 4 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, to zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 138 § 2 k.p.a., polegającym na umorzeniu postępowania jako bezprzedmiotowego, w sytuacji gdy organ nadzoru miał zgodnie z brzmieniem art. 35 ust 3 ustawy o działalności ubezpieczeniowej obowiązek merytorycznie rozpoznać sprawę.

Skarżąca dodatkowo powołując się na art. 35 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniosła o uchylenie decyzji z dnia [...] maja 2006 roku jako wydanej bez podstawy prawnej, ewentualnie sprzecznej z art. 35 ust 4 pkt 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1) naruszenie art. 35 ust 4 ustawy o działalności ubezpieczeniowej polegające na niewskazaniu, na podstawie której przesłanki z ust 4 pkt 1, z ust 4 pkt 2 czy też z ust 4 pkt 3 został zgłoszony sprzeciw, w sytuacji, gdy każdy z tych punktów stanowi samodzielną przesłankę do zgłoszenia sprzeciwu, a łącznie stanowią zamknięty katalog przyczyn, co prowadzi do uznania, że decyzja została wydana bez podstawy prawnej, skoro organ nadzoru nie wskazał, że zachodzi choćby jedna albo tez wszystkie przesłanki do zgłoszenia sprzeciwu ewentualnie naruszenie art. 35 ust 4 pkt 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej w związku z jego błędną interpretacją polegającą na przyjęciu, że z przepisu tego wynika, że nabycie akcji krajowego zakładu ubezpieczeń może nastąpić wyłącznie za środki pieniężne. Tymczasem Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 7 września 2007 roku II GSK 173/07, przesądził jednoznacznie, ze pogląd ten jest wadliwy, a rzecznik prasowy Komisji Nadzoru Finansowego ogłosił, że w przyszłości organ nadzoru będzie się do wykładni zaprezentowanej w powyższym wyroku stosował.

2) niewłaściwe zastosowanie art. 35 ust 4 pkt 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej poprzez przyjęcie, że strona nie wykazała, że daje rękojmię prowadzenia spraw krajowego zakładu ubezpieczeń, ponieważ nie wykazała, że dotychczas prowadzona działalność pozwala na wyprowadzenie pozytywnej prognozy, że wnioskodawca daje gwarancje należytej ochrony ubezpieczonych, co było skutkiem naruszenia art. 35 ust 2 b ustawy o działalności ubezpieczeniowej, który nakazywał organowi nadzoru zwrócenie się do organu nadzoru ubezpieczeniowego, któremu podlega E. o opinię, o co strona wnosiła oraz naruszenia art. 77 §4 k.p.a., który nakazuje organowi nadzoru zaliczyć do materiału dowodowego, fakty znane z wyroku. Do faktów takich zalicza się okoliczność, że E. AG jest od chwili utworzenia krajowego zakładu ubezpieczeń jego dominantem jak też i jego bezpośrednim akcjonariuszem, na co strona wielokrotnie zwracała uwagę organowi , także w piśmie z dnia 15 maja 2006 roku. Uzasadnia to również postawienie zarzutu naruszenia art. 7 i 77 k.p.a., polegającego na niezebraniu oraz nierozpatrzeniu zebranego w sprawie materiału dowodowego.

3) niewłaściwe zastosowanie art. 35 ust 4 pkt 3 ustawy o działalności ubezpieczeniowej poprzez przyjęcie, ze strona nie wykazała, że wpłaty na akcje lub na podjęcie innych działań, o których mowa w art. 4 pkt 14 ustawy o ofercie publicznej powodujących, ze krajowy zakład ubezpieczeń stanie się podmiotem zależnym, nie pochodzą z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł, skoro strona wykazała, że połączenie ze spółką w 100% zależną nastąpiło bez użycia środków pieniężnych, a E. AG jest podmiotem podlegającym stałemu nadzorowi niemieckiego nadzoru ubezpieczeniowego.

Skarżąca wniosła również o zasądzenie kosztów procesowych według norm przepisanych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny po ponownym rozpoznaniu sprawy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 §1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. nr 153 z 2002 roku p 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod rygorem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne sprawują więc kontrolę aktów i czynności z zakresu administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi.

Zgodnie z art. 134 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( DZ. U. nr 153 z 2002 roku p 1270 z późn. z., zwanej dalej p.p.s.a.) Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy i nie jest związany zarzutami skargi ani jej wnioskami.

W niniejszej sprawie wobec treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2007 roku, sygn. akt II GSK 161/ 07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązany jest ponownie rozpoznać skargę E. AG z siedzibą w H. na decyzję Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych w Warszawie dnia [...] lipca 2006 roku, nr [...], mając na względzie wykładnię prawa, która w tej sprawie została dokonana w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego ( art. 190 p.p.s.a.).

Na podstawie w/w decyzji organ uchylił swoją własną decyzję z dnia [...] maja 2006 roku w zakresie pkt I tj. zgłoszenia sprzeciwu co do bezpośredniego nabycia akcji krajowego zakładu ubezpieczeń- T. S.A z siedzibą w W. w liczbie zapewniającej przekroczenie 50% głosów na walnym zgromadzeniu oraz 50% udziału w kapitale zakładowym T. S.A. z siedzibą w W. przez E. AG z siedzibą w H. oraz umorzył postępowanie administracyjne w sprawie zawiadomienia z dnia 13 kwietnia 2006 roku o zamiarze bezpośredniego nabycia w/w akcji. Treść uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, przesądziła o następujących faktach: datą połączenia spółek E. AG i E. Gmbh jest [...] luty 2006 rok, kiedy to w niemieckim kodeksie handlowym dokonano rejestracji połączenia tych spółek. Skutkiem tego zdarzenia było to, że spółka przejmująca tj. E. AG przejmując cały majątek spółki przejmowanej tj. E. Gmbh stała się 100% akcjonariuszem T. S.A. z siedzibą w W. Nie budzi wątpliwości, że na E. AG spoczywał obowiązek notyfikacji przewidziany w art. 35 ust 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, z którego to obowiązku spółka wywiązała się w dacie 13 kwietnia 2006 roku, a zatem to od tej daty rozpoczął swój bieg 3- miesięczny termin upoważniający organ do podjęcia sprzeciwu lub innych działań zgodnie z art. 35 ust 3 ustawy o działalności ubezpieczeniowej.

Z oceny prawnej zawartej w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, że zawiadomienie, o którym mowa w art. 35 ust 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej powinno być dokonane w takim czasie, który pozwoli organowi nadzoru w terminie nie dłuższym niż trzy miesiące ocenić zamierzone przedsięwzięcie, o którym zawiadamia podmiot dokonujący notyfikacji.

Tymczasem skarżąca spółka nie wywiązała się należycie z obowiązku powiadomienia organu o planowanym zamierzeniu. Ze stanu faktycznego w sprawie wynika, że odpowiadające wymogom prawa zawiadomienie zostało dokonane w dniu 13 kwietnia 2006 roku, kiedy już zamiar nabycia akcji został zrealizowany poprzez połączenie spółek i odpowiedni wpis w niemieckim kodeksie handlowym w dniu [...] lutego 2006 roku. W tym stanie rzeczy należy zgodzić się ze stanowiskiem organu, ze zawiadomienie złożone po dokonaniu transakcji powoduje, że postępowanie w sprawie takiego zawiadomienia jest bezprzedmiotowe. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 czerwca 1981 r SA 1031/81. ONSA 1981, Nr 1, poz. 60 , sformułował pogląd, który nadal utrzymuje się w orzecznictwie, że "umorzenie postępowania przez organ odwoławczy w wypadku uchylenia decyzji organu I instancji jest dopuszczalne tylko w związku z art. 105 k.p.a."

Z kolei w świetle 105 §1 k.p.a. organ obowiązany jest wydać decyzję o umorzeniu postępowania w przypadku stwierdzenia bezprzedmiotowości dalszego postępowania, które oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. W niniejszej sprawie, jak słusznie podniósł organ, zawiadomienie złożone po dokonaniu transakcji nie zaś notyfikujące zamiar jej dokonania musi być identyfikowane z brakiem istnienia przedmiotu postępowania administracyjnego, którego celem jest zbadanie z uwzględnieniem przesłanek określonych w art. 35 ustawy zawiadomień o zamiarze nabycia akcji. Wobec powyższego Komisja Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych prawidłowo decyzją z dnia [...] lipca 2006 roku powołując się na art. 138 §1 pkt 2 k.p.a. uchyliła swoją własną decyzję z dnia [...] maja 2006 roku w zakresie zgłoszonego sprzeciwu i umorzyła postępowanie administracyjne z dnia 13 kwietnia 2006 roku. Dalsze bowiem prowadzenie postępowania w takim przypadku stanowiłoby o jego wadliwości, mającej istotny wpływ na wynik sprawy.

Z tych wszystkich względów skarga E. AG z siedzibą w H. sprecyzowana w piśmie z dnia 11 marca 2008 roku nie zasługuje na uwzględnienie. Stwierdzenie zgodności z prawem uchylenia decyzji w sprawie zgłoszonego sprzeciwu i umorzenia postępowania w sprawie zawiadomienia wobec jego bezprzedmiotowości, czyni zbędnym ustosunkowanie się do tych zarzutów skargi, które dotyczą decyzji z dnia [...] maja 2006 roku.

Sąd nie uwzględnił wniosku dowodowego zgłoszonego na rozprawie w dniu 31 marca 2008 roku przez pełnomocnika skarżącej, albowiem w myśl art. 106 § 3 p.p.s.a. nie było to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości w sprawie.

Z tych wszystkich względów Sąd na mocy art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.