Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Sikorska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Wiesław Morys Sędzia del. WSA Mirosław Wincenciak po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt II SA/Bd 1584/16 w sprawie ze skargi K. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia [...] października 2015 r., nr [...] w przedmiocie odmowy zarejestrowania pojazdu oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt II SA/Bd 1584/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę K. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia [...] października 2015 r., nr [...], w przedmiocie odmowy zarejestrowania pojazdu.

Wyrok powyższy zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2015 r., nr [...], Starosta Toruński odmówił K. L. rejestracji pojazdu marki B. Zdaniem Starosty Toruńskiego pojazd został błędnie sklasyfikowany co do rodzaju, bowiem uprawniony diagnosta na podstawie okresowego badania technicznego w dniu 11 czerwca 2015 r. sklasyfikował przedmiotowy pojazd w kategorii L5e, określając rodzaj pojazdu na "samochodowy inny", podrodzaj: "inny", co było sprzeczne z art. 2 pkt 45 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, dalej "ustawa". Nadto diagnosta błędnie określił maksymalną dopuszczalną masę przyczepy ciągnionej przez przedmiotowy pojazd. W następstwie odwołania strony organ odwoławczy decyzją z dnia [...] września 2015 r., znak: [...], utrzymał w mocy ww. decyzję. W wyniku złożenia przez stronę skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 2 marca 2016 r., w sprawie sygn. akt II SA/Bd 1287/15, uchylił decyzje organów obu instancji, wskazując w uzasadnieniu, że organy nie ustosunkowały się do przedłożonych przez skarżącego dokumentów wystawionych w Niemczech, w których rodzaj pojazdu został oznaczony jako pojazd osobowy otwarty.

Rozpatrując sprawę ponownie, Starosta Toruński zwrócił się z zapytaniem do niemieckiego punktu kontaktowego odnośnie wcześniejszej rejestracji pojazdu marki B. nr ramy [...]. W odpowiedzi przekazana została informacja, że pierwsza rejestracja pojazdu miała miejsce [...] maja 1996 r. Wówczas pojazd został zaklasyfikowany do klasy pojazdów osobowych zgodnie z niemiecką klasyfikacją pojazdów. Obecnie producent tych pojazdów – B. - jest właścicielem homologacji, na podstawie której pojazdy te obecnie są rejestrowane w klasie L5e. W dniu 11 lipca 2012 r. pojazd został wyrejestrowany. Organ I instancji zwrócił się również z zapytaniem do producenta pojazdu odnośnie zaklasyfikowania pojazdu do kategorii L5e, w odpowiedzi na co uzyskał informację, że pojazd został zbudowany na podstawie obowiązującej w ówczesnym czasie krajowej dyrektywy prawa niemieckiego i obowiązujących wówczas przepisów, które współcześnie nie odpowiadają aktualnej Dyrektywie 168/2013. Organ I instancji dopuścił dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy samochodowego w postaci opinii technicznej nr [...], z której wynika, że pojazd jest motocyklem trzykołowym przeznaczonym do przewozu osób - kat. L5eA. W konsekwencji Starosta decyzją z dnia [...] sierpnia 2016 r., nr [...], odmówił K. L. rejestracji przedmiotowego pojazdu, bowiem jest on motocyklem trójkołowym, a zatem został błędnie sklasyfikowany jako "samochodowy inny", podrodzaj "inny". Stanowisko organu dodatkowo uzasadnia art. 4 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 168/2013 w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów dwu- lub trzykołowych oraz czterokołowców, odwołując się do językowej wykładni przepisu.

Od powyższej decyzji odwołał się K. L., podnosząc w uzasadnieniu, że art. 72 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym jest przepisem bezwzględnie obowiązującym. Organ ma ograniczoną możliwość prowadzenia postępowania dowodowego na okoliczności, których zaistnienie winno wynikać z dokumentów wymienionych w ww. przepisie. Dowodu w sprawie nie powinny stanowić informacje uzyskane przez organ za pośrednictwem wiadomości e-mail. Ponadto, na podstawie art. 142 k.p.a. odwołujący wniósł zażalenie na postanowienie Starosty Toruńskiego z dnia [...] lipca 2016 r. w przedmiocie powołania biegłego, zarzucając postanowieniu naruszenie art. 84 k.p.a. i wniósł o jego uchylenie.

Decyzją z dnia [...] października 2015 r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Toruniu utrzymało w mocy decyzję Starosty Toruńskiego z dnia [...] sierpnia 2016 r. o odmowie K. L. zarejestrowania pojazdu marki B. o nr ramy [...]. W ocenie Kolegium w sprawie diagnosta wskazał kategorię pojazdu jako L5e, co odpowiada kategorii pojazdu "L" - pojazdy dwukołowe lub trójkołowe, niektóre pojazdy czterokołowe, a dokładniej kategorii L5e - motocykle trójkołowe, zgodnie z ust. 4 pkt 5 załącznika nr 2 do ustawy - Kategorie pojazdów. Błędnie natomiast diagnosta ustalił rodzaj pojazdu jako "samochodowy inny", ponieważ zgodnie z lp. 2 tabeli nr 1 - rodzaje i podrodzaje pojazdów w załączniku nr 4 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach, rodzaj pojazdu "motocykl" (kod: 02), podrodzaj pojazdu "osobowy" (kod: 01) odpowiada kategoriom homologacyjnym L3e, L4e, L5e. Natomiast rodzaj "samochodowy inny" (kod: 16), podrodzaj "inny" nie ma przypisanej żadnej kategorii homologacyjnej. Kategorie takie są przypisane do podrodzaju "czterokołowiec" i "czterokołowiec lekki" i są to odpowiednio L7e i L6e (lp. 68 - 70 ww. tabeli). Organ wskazał, że nie jest dopuszczalne, by pojazd miał kategorię pojazdu niezgodną z jego rodzajem. Motocykl trójkołowy jest pojazdem samochodowym, co wynika z przywołanej na wstępie definicji takiego pojazdu, jednak jego rodzaj należy określić jak najbardziej szczegółowo, czyli jako motocykl, skoro w tym przypadku pojazd marki B. spełnia definicję motocykla. A skoro pojazd jest motocyklem, winien być zaszeregowany w rodzaju "motocykl" a nie "samochodowy inny".

Organ wskazał, że spór pomiędzy stroną a organami administracji obu instancji sprowadza się do dwóch rzeczy: rodzaju pojazdu mającego zostać zarejestrowanym oraz kwestii czy pojazd ten może zostać zarejestrowany niezależnie od oceny organów co do jego rodzaju, w sytuacji gdy określony rodzaj wynika z niemieckiego dowodu rejestracyjnego. Organ podał, że podstawę normatywną do klasyfikacji pojazdów ze względu na rodzaj stanowi § 7 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie szczegółowych czynności (...), zgodnie z którym ustala się klasyfikację pojazdów, zawierającą określenia rodzajów, podrodzajów i przeznaczeń pojazdów, zwaną dalej "klasyfikacją", stanowiącą załącznik nr 4 do rozporządzenia. Zgodnie z ust. 2 klasyfikacja jest dokumentem źródłowym do ustalenia rodzaju i przeznaczenia pojazdu w przypadku, gdy nie jest to możliwe na podstawie przedstawionych do rejestracji pojazdu dokumentów lub gdy zastosowano w nich inną klasyfikację lub inne nazewnictwo. Z wzoru wniosku o rejestrację, stanowiącego załącznik nr 1 do rozporządzenia w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, wynika, że we wniosku należy wskazać rodzaj pojazdu, który ma zostać zarejestrowany. Rodzaj pojazdu jest uwidaczniany w dowodzie rejestracyjnym, co wynika z § 11 ust. 2 pkt 23 Rozporządzenia.

Zgodnie z art. 2 pkt 45 ustawy motocykl, to pojazd samochodowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej przekraczającej 50 cm3, dwukołowy lub z bocznym wózkiem - wielośladowy; określenie to obejmuje również pojazd trójkołowy o symetrycznym rozmieszczeniu kół. Pojazd marki B. spełnia definicję motocyklu trójkołowego, ponieważ jest trójkołowym pojazdem samochodowym o symetrycznym rozmieszczeniu kół. W konsekwencji, organ I instancji zasadnie zdaniem organu odwoławczego odmówił rejestracji albowiem rodzaj pojazdu wskazany w podaniu nie odpowiada rzeczywistemu rodzajowi pojazdu przedstawionego do rejestracji na podstawie przepisów określających rodzaje pojazdów zawarte w Rozporządzeniu oraz art. 2 pkt 45 ustawy. Wskazał, że organ nie mógł zarejestrować pojazdu zgodnie z jego rodzajem, gdyż stanowiłoby to działanie niezgodne z wnioskiem strony.

Należało ustalić również czy wpis rodzaju pojazdu w niemieckim dowodzie rejestracyjnym, nieodpowiadający obecnie obowiązującym przepisom prawa polskiego, stanowi wystarczającą przesłankę do "przepisania" rodzaju do polskiego dowodu rejestracyjnego. W ocenie organu, wpis rodzaju pojazdu w niemieckim dowodzie rejestracyjnym nie stanowi samodzielnej przesłanki do przepisania owego rodzaju do polskiego dowodu rejestracyjnego. Wpis został dokonany na podstawie prawa niemieckiego, które nie stanowiło implementacji żadnej z dyrektyw unijnych. Wpis nie został również dokonany na podstawie żadnego z rozporządzeń unijnych. Okoliczność tę potwierdza data pierwszej rejestracji pojazdu, co miało miejsce [...] maja 1996 r., czyli przed dniem wejścia w życie dyrektywy Rady 1999/37/WE z 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów. Z kolei data pierwszej rejestracji wynika z zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu nr [...] oraz tłumaczenia przysięgłego dowodu rejestracyjnego. Określenie rodzajów pojazdów nie posiada podstawy normatywnej w prawodawstwie UE. Akty prawa wtórnego nie regulują klasyfikacji pojazdów ze względu na ich rodzaj. W szczególności określenia rodzaju pojazdu i umieszczenia oznaczenia rodzaju pojazdu w dowodzie rejestracyjnym nie przewiduje Dyrektywa 1999/37/WE. W tej sytuacji jedynym odniesieniem dla oceny rodzaju pojazdu stanowią powołane przepisy prawa polskiego. Zatem organ I instancji winien był zweryfikować wskazany przez wnioskodawcę rodzaj pojazdu na podstawie przepisów prawa polskiego.

Organ odwoławczy podkreślił, że w wyniku ustosunkowania się do niemieckiego dowodu rejestracyjnego, gdzie jako rodzaj pojazdu wskazano "samochodowy inny", organ odwoławczy doszedł do przekonania, że wpis niemiecki nie może mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Odnosząc się do zarzutów odwołania organ wskazał, że nie doszło do naruszenia art. 72 ustawy w ten sposób, że pojazd na terytorium Państwa Członkowskiego UE został zarejestrowany jako "samochodowy otwarty" a więc powinien on zostać zarejestrowany również w Polsce. Po pierwsze, przedmiotowy pojazd został zarejestrowany jako "pojazd osobowy otwarty" a nie "samochodowy otwarty", co wynika z przedłożonego przez stronę tłumaczenia dowodu rejestracyjnego. Po drugie, fakt zarejestrowania w innym kraju nie ma znaczenia. O rodzaju pojazdu nie przesądza zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu nr [...], gdyż zdaniem organów w dokumencie tym błędnie został określony rodzaj pojazdu. Organ przyznał rację odwołującemu, że teza wynikająca z opinii biegłego stoi w sprzeczności z ustaleniem odnośnie rodzaju pojazdu zawartym w opinii technicznej z dnia 11 sierpnia 2015 r. Jednakże w opinii technicznej zachodzi sprzeczność pomiędzy kategorią pojazdu a jego rodzajem, a w opinii biegłego tej sprzeczności brak.

W ocenie organu odwoławczego, organ nie dopuścił się naruszenia art. 4 Dyrektywy nr 199/37/WE. Jako, że akt ten wszedł w życie 1 czerwca 1999 r., jego uregulowania mogą mieć zastosowanie do stanów faktycznych zaistniałych po tej dacie. Skoro więc określenie rodzaju pojazdu w niemieckim dowodzie rejestracyjnym nastąpiło przed ww. dniem, strona nie może powoływać się akt prawny, który nie obowiązywał w czasie, kiedy nastąpiło zdarzenie.

Nie zasługuje też w ocenie tego organu stanowisko odwołującego, które opiera on na ww. przepisie dyrektywy, iż Państwa Członkowskie nie są upoważnione do dokonywania jakichkolwiek zmian wynikających z tego dokumentu. Poza tym, sama Dyrektywa 1999/37/WE zauważa i akceptuje różnice pomiędzy dowodami rejestracyjnymi wydawanymi przez Państwa Członkowskie a wśród kwestii uregulowanych jednolicie na terytorium UE nie ma określania rodzaju pojazdów. Organ rejestrujący ma kompetencje do poczynienia innych ustaleń aniżeli wynikające z przedłożonych przez stronę dokumentów, a to na podstawie § 7 ust. 2 Rozporządzenia, jako że akt ten nie zna rodzaju "pojazd osobowy otwarty". Rozporządzenie to stanowi jeden z aktów implementujących Dyrektywę 1999/37/WE.

Organ odwoławczy wskazał, że organ I instancji wystąpił za pośrednictwem poczty elektronicznej e-mail do niemieckiego punktu kontaktowego służącego do wymiany informacji pomiędzy państwami członkowskimi, wynikającymi z Dyrektywy 1999/37/WE (tak: komunikat zastępcy dyrektora Departamentu Transportu Drogowego Ministerstwa Infrastruktury i Budownictwa z 16 czerwca 2016 r.). Przyznał rację odwołującemu, że informacje uzyskane w ten sposób nie mogą stanowić dowodu w sprawie albowiem kwestie faktyczne i prawne organ I instancji winien był ustalić samodzielnie.

W ocenie organu odwoławczego Starosta Toruński nie dopuścił się naruszenia art. 4 ust. 4 Rozporządzenia 168/2013 i w tym zakresie poprzestać można na stwierdzeniu, że kategoria homologacyjna nie była przedmiotem rozbieżności ocen pomiędzy stroną a organem. Z tych względów powołany przepis nie mógł stanowić podstawy rozstrzygnięcia. Również fakt uregulowania akcyzy nie ma znaczenia dla oceny rodzaju pojazdu.

Ponadto Kolegium podzieliło stanowisko biegłego, że pojazd B. nie może ciągnąć przyczepy, skoro jego długość wynosi 3,5m, a długość pojazdu nie może przekraczać w przypadku motocykla, motoroweru lub roweru, pojazdu czterokołowego oraz zespołu złożonego z motocykla, motoroweru, roweru lub pojazdu czterokołowego z przyczepą - 4,00m, co wynika z § 2 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 31 grudnia 2002 r. Długość motocykla wynika z tłumaczenia dowodu rejestracyjnego oraz z załącznika do zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym.

Odnosząc się do zażalenia na postanowienie o powołaniu dowodu z opinii biegłego organ odwoławczy uznał, że jest ono niezasadne z tego względu, że dowód z opinii biegłego nie został przeprowadzony na okoliczność oceny przedstawionych dokumentów, a celem ustalenia rodzaju pojazdu.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniósł K. L., zarzucając naruszenie:

a) art. 72 ustawy Prawo o ruchu drogowym, poprzez jego błędną i rozszerzającą wykładnię skutkującą przyjęciem, że stanowiący własność skarżącego pojazd marki B. nie może zostać zarejestrowany jako pojazd samochodowy inny, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż pojazd ten na terytorium Państwa Członkowskiego UE został zarejestrowany jako samochód osobowy otwarty, a przedstawione przez skarżącego wraz z wnioskiem o rejestrację zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu nr [...] określa rodzaj pojazdu jako samochodowy inny, zaś organ nie jest uprawniony do dokonywania własnych ustaleń na okoliczności objęte wymaganymi dokumentami;

b) art. 4 Dyrektywy Rady Nr 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów, poprzez jego niezastosowanie skutkujące odmową uznania dowodu rejestracyjnego wystawionego przez inne Państwo Członkowskie UE, podczas gdy obowiązek taki wynika bezpośrednio z przywołanej wyżej dyrektywy;

c) art. 4 ust. 4 pkt d Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 168/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów dwu lub trzykołowych oraz czterokołowców, poprzez jego pominięcie i w konsekwencji dokonanie ustaleń sprzecznych z ustaleniami zaproponowanymi przez producenta i zatwierdzonymi przez organ udzielający homologacji.

Ponadto zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 7, art. 77, art. 80, art. 107 w zw. z art. 140 k.p.a., poprzez brak wszechstronnego rozpatrzenia materiału dowodowego i w konsekwencji sprzeczne z tym materiałem przyjęcie, iż stanowiący własność skarżącego pojazd marki B. nie może zostać zarejestrowany jako pojazd samochodowy inny oraz poprzez dokonanie ustaleń faktycznych bez dokonania oględzin pojazdu;

b) art. 6 k.p.a. poprzez sprzeczne z zasadą praworządności przyjęcie, iż pojazd marki B. nie może zostać zarejestrowany jako pojazd samochodowy inny, podczas gdy z obowiązujących przepisów prawa w tym art. 72 p.r.d. oraz Dyrektywy Nr 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów wynika, iż organ zobowiązany był uznać dane zawarte w niemieckim dowodzie rejestracyjnym (Fahrzeugschein) i dokonać rejestracji pojazdu zgodnie z wnioskiem;

c) art. 85 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji ustalenie rodzaju pojazdu bez przeprowadzenia oględzin i bez możliwości zweryfikowania danych zawartych w dokumentach;

d) art. 153 p.p.s.a. w zw. z art. 6 k.p.a. poprzez niezastosowanie się do zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 2 marca 2016 r. wskazań co do dalszego prowadzenia postępowania i w konsekwencji naruszenie wyrażonej w ww. wyroku zasady związania organu administracji publicznej oceną prawą wyrażoną w prawomocnym wyroku sądu administracyjnego.

Powołując się na powyższe, domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania. Wniósł także o przeprowadzenie dowodu z dokumentów szczegółowo wskazanych i opisanych w skardze.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Toruniu wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wskazał co następuje.

Wydanie zaskarżonej decyzji zostało poprzedzone postępowaniem przed WSA w Bydgoszczy, który wyrokiem z dnia 2 marca 2016 r., sygn. akt II SA/Bd 1287/15 uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia [...] września 2015 r., nr [...] oraz decyzję Starosty Toruńskiego z dnia [...] sierpnia 2015 r., nr [...] o odmowie zarejestrowania ww. pojazdu. W ww. wyroku Sąd ten uznał, że w przedmiotowej sprawie organy obu instancji nie wyjaśniły stanu faktycznego sprawy w sposób zgodny z przywołanymi przepisami prawa, co stanowiło przeszkodę do dokonania prawidłowej kwalifikacji materialnoprawnej sprawy. Organy nie ustosunkowały się bowiem do przedłożonych przez skarżącego dokumentów wystawionych w Niemczech, w których rodzaj spornego pojazdu został oznaczony jako pojazd osobowy otwarty. Wnikliwa analiza tych dokumentów dokonana w kontekście przywołanych przez organy przepisów prawa materialnego była niezbędna do wydania zgodnej z prawem decyzji. Sąd nakazał organom ustosunkowanie się do przedłożonych przez skarżącego dokumentów wystawionych w Niemczech, w których rodzaj spornego pojazdu został oznaczony jako pojazd osobowy otwarty. Sąd nie nakazał dokonania tłumaczenia dokumentów przez tłumacza przysięgłego. W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie w pierwszej instancji nie było również obecnie takiej potrzeby, ponieważ w aktach administracyjnych sprawy znajdują się dokumenty towarzyszące pojazdowi, jak umowa sprzedaży z 3 czerwca 2015 r., świadectwo pojazdu oraz dowód rejestracyjny, które zostały przetłumaczone przez tłumacza przysięgłego M. L. Wszystkie ww. dokumenty według złożonego w postępowaniu administracyjnym tłumaczenia określają sporny pojazd jako "pojazd osobowy otwarty". Załączone przez skarżącego do skargi nowe tłumaczenie powyższych dokumentów, dokonane przez tego samego tłumacza, które określa pojazd jako "samochód osobowy otwarty", nie ma wpływu na wynik sprawy, ponieważ nie uległy zmianie parametry techniczne powyższego środka lokomocji.

Sąd I instancji wskazał, że spór w przedmiotowej sprawie sprowadza się do oceny, czy prawidłowo odmówiono zarejestrowania zgłoszonego przez skarżącego pojazdu m-ki B. jako "samochodowego innego" z uwagi na klasyfikację go jako motocykla trzykołowego przeznaczonego do przewozu osób, o kategorii L5eA. Odnosząc się do powyższego problemu Sąd I instancji stwierdził, że organ przy wydawaniu zaskarżonej decyzji nie naruszył przepisów prawa procesowego i prawa materialnego.

Analiza akt sprawy potwierdza, że organy uzupełniły materiał dowodowy w sprawie poprzez uzyskanie dodatkowych informacji po stronie niemieckiej. Sąd ten wskazał, że pełna korespondencja z punktem kontaktowym niemieckim z tłumaczeniem na język polski znajduje się w aktach sprawy. W ocenie tego Sądu, działanie organu znajduje umocowanie w art. 9 Dyrektywy Rady 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów (Dz.U.UE.L.1999.138.57, Dz.U.UE-sp.07-4-351). Przepis ten stanowi, że Państwa członkowskie wspierają się nawzajem w wykonywaniu niniejszej dyrektywy. Mogą wymieniać informacje na poziomie dwu- lub wielostronnym, w szczególności w celu kontroli, przed jakąkolwiek rejestracją pojazdu, jego statusu prawnego, w miarę potrzeb w państwie członkowskim, w którym był on wcześniej zarejestrowany. Taka kontrola może obejmować, w celu ułatwienia wymiany informacji, w szczególności wykorzystanie sieci elektronicznej obejmującej dane z krajowych elektronicznych baz danych. Przepis ten uprawnia do tego, aby administracje państw członkowskich UE przekazywały sobie zbiorcze informacje o rejestracji pojazdów drogą elektroniczną. W przypadku otrzymania informacji z administracji państwa członkowskiego przez polski organ rejestrujący, do jego właściwości należy rozpatrzenie tej informacji i przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego z uwzględnieniem współpracy z administracją państwa członkowskiego.

Sąd I instancji wskazał, że jak wynika z ustaleń organu, przy pierwszej rejestracji w 1996 r. pojazd został sklasyfikowany do klasy pojazdów osobowych zgodnie z niemiecką klasyfikacją pojazdów. Strona niemiecka wyjaśniła, że obecnie producent pojazdów B. jest właścicielem homologacji, na podstawie której pojazdy te rejestrowane są w klasie L5e. Pojazd został wyrejestrowany w dniu 11 lipca 2012 r. Na podstawie korespondencji przeprowadzonej z producentem pojazdów ustalono, że pojazd został zbudowany na podstawie obowiązującej ówcześnie krajowej dyrektywy prawa niemieckiego i obowiązujących wówczas przepisów, które współcześnie nie odpowiadają aktualnej Dyrektywie 168/2013.

Sąd I instancji wskazał, że Starosta dopuścił ponadto dowód z opinii technicznej z dnia 5 sierpnia 2016 r., nr [...] wykonanej przez biegłego rzeczoznawcę samochodowego inż. J. W., który potwierdził, że pojazd fabrycznie wyprodukowany został w Niemczech przez zakład specjalizujący się w produkcji pojazdów trójkołowych. W oparciu o dane techniczne i identyfikacyjne pojazdu rzeczoznawca wskazał, że jest to pojazd trójkołowy o symetrycznym układzie kół, mający pojemność skokową silnika spalinowego przekraczającą 50 cm3 i maksymalną prędkość konstrukcyjną przekraczającą 45 km/h. Pojazd wyposażony jest w przednie koło sterowane kierownicą, taką jak w motocyklach. Tylna oś napędzana ma dwa koła osadzone symetrycznie. Na ramie zamontowany jest zespół napędowy. Według informacji uzyskanej z Centralnego Rejestru Pojazdów (ZFZR) Federalnego Urzędu Ruchu Drogowego w Niemczech, pojazdy te rejestrowane są w klasie L5e.

Na podstawie powyższych ustaleń, opiniujący stwierdził, że przedmiotowy pojazd może być dopuszczony do ruchu na drogach publicznych jako motocykl trzykołowy przeznaczony do przewozu osób - kategoria L5eA zgodnie z klasyfikacją pojazdów określonych w Prawie o ruchu drogowym: "pojazd samochodowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej przekraczającej 50 cm3, dwukołowy lub z bocznym wózkiem - wielośladowy; określenie to obejmuje również pojazd trójkołowy o symetrycznym rozmieszczeniu kół". Biegły odniósł się również do wcześniejszej opinii technicznej z dnia 11 sierpnia 2015 r., nr [...] oraz dokumentu identyfikacji pojazdu nr [...], z dnia 11 czerwca 2015 r. stwierdzając, że w materiałach tych błędnie pojazd ten określono jako "samochodowy inny". Rzeczoznawca wykluczył również możliwość ciągnięcia za przedmiotowym pojazdem o długości 3,5 m przyczepy z uwagi na dopuszczalną długość motocykla lub zespołu złożonego z motocykla i przyczepy określoną max na 4,0 m.

W ocenie Sądu I instancji, powyżej przytoczone ustalenia w zakresie stanu faktycznego nie pozostawiają wątpliwości co do prawidłowego sklasyfikowania pojazdu jako motocykla. Zgodnie z art. 2 pkt 45 ustawy Prawo o ruchu drogowym, przez motocykl należy rozumieć pojazd samochodowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej przekraczającej 50 cm3, dwukołowy lub z bocznym wózkiem - wielośladowy; określenie to obejmuje również pojazd trójkołowy o symetrycznym rozmieszczeniu kół.

Sąd I instancji wskazał, że w załączniku nr 2 do ustawy Prawo o ruchu drogowym wprowadzono kategorie pojazdów. W ust. 4 pkt 5 wprowadzona została kategoria L5e - motocykle trójkołowe. Zgodnie natomiast z § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (Dz.U. z 2016 r. poz. 1088) ustalona została klasyfikacja pojazdów, zawierająca określenia rodzajów, podrodzajów i przeznaczeń pojazdów, zwana dalej "klasyfikacją", stanowiącą załącznik nr 4 do rozporządzenia. Według ust. 2 ww. przepisu, klasyfikacja jest dokumentem źródłowym do ustalenia rodzaju i przeznaczenia pojazdu w przypadku, gdy nie jest to możliwe na podstawie przedstawionych do rejestracji pojazdu dokumentów lub gdy zastosowano w nich inną klasyfikację lub inne nazewnictwo. Według poz. 2 tabeli nr 1 Załącznika nr 4 do ww. rozporządzenia, rodzaj pojazdu o kodzie 02 stanowi motocykl, w przypadku pojazdu osobowego określony został kod 01 dla podrodzaju, natomiast dopuszczalna kategoria homologacyjna w kolumnie 6 tabeli została określona symbolami L3e, L4e, L5e. Klasyfikacja spornego pojazdu jako motocykla trójkołowego dokonana w oparciu o dowody zgromadzone w sprawie jest spójna z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym i rozporządzenia w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach. Nie jest możliwe zakwalifikowanie zgłoszonego do rejestracji pojazdu jako "samochodowego innego".

W ocenie Sądu I instancji organy prawidłowo wyjaśniły niejasności wynikające z niemieckiego dowodu rejestracyjnego. Nawet na terenie Niemiec pojazd ten nigdy nie został zarejestrowany jako samochodowy, czy samochodowy inny. Wpływ na określenie w dowodzie rejestracyjnym niemieckim pojazdu jako osobowego miały obowiązujące wówczas przepisy. Wyjaśnione zostało, że pojazd został zarejestrowany po raz pierwszy w 1996 roku przed wejściem w życie Dyrektywy Rady Nr 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów Dz.U.UE.L.1999.138.57. Powołany przez skarżącego art. 4 ww. aktu stanowi, że do celów niniejszej dyrektywy, świadectwo rejestracji wydane przez Państwo Członkowskie jest uznawane przez inne Państwa Członkowskie do celów identyfikacji pojazdu w ruchu międzynarodowym lub jego ponownej rejestracji w innym Państwie Członkowskim. Przepis ten świadectwu rejestracji na terenie Państwa Członkowskiego nadaje szczególny charakter w zakresie mocy dowodowej.

W ocenie Sądu I instancji skarżący błędnie wywodzi uprawnienia do zarejestrowania spornego pojazdu jako samochodu osobowego z tłumaczenia dokonanego na podstawie świadectwa rejestracji Fahrzeugbrief oraz dowodu rejestracyjnego Fahrzeugschein. Sąd ten zgodził się ze skarżącym, że w polu 1 powyższych dokumentów wskazano opis pojazdu jako PERSONENKRAFTWAGEN OFFEN. Nie można jednak w okolicznościach przedmiotowej sprawy pominąć tego, że w dacie pierwszej rejestracji pojazdu w 1996 r. pojazd nie posiadał określonego rodzaju kategorii według wymogów dyrektywy Rady nr 1999/37/WE. Pojazd ten pozostawał zarejestrowany na terenie Niemiec do 2012 r. Według umowy sprzedaży pojazd został nabyty przez skarżącego w dniu 3 czerwca 2015 r. jako wyrejestrowany 10 lipca 2012 r. (niemiecki dowód rejestracyjny). Po tej dacie nastąpiły istotne zmiany w przepisach prawa wspólnotowego i krajowego. W odpowiedzi na zapytania strony polskiej Centralny Rejestr Pojazdów ZFZR Federalnego Urzędu ds. Ruchu Drogowego poinformował, że pierwszej rejestracji dokonano na podstawie pojedynczej zgody wydanej przez honorowanego przez urząd rejestracji rzeczoznawcę stacji kontroli pojazdów (tłumaczenie k-16).

W dacie złożenia wniosku o rejestrację spornego pojazdu obowiązywały przepisy Dyrektywy Rady 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów Dz.U.UE.L.1999.138.57. Dz.U.UE-sp.07-4-351, która w punkcie 5 preambuły wprowadziła jako warunek wstępny zarejestrowania pojazdu, który był wcześniej zarejestrowany w innym Państwie Członkowskim, by wszystkie Państwa Członkowskie wymagały dokumentu poświadczającego tę rejestrację oraz dane techniczne pojazdu. W art. 2 lit. f) dyrektywa zdefiniowała pojęcie "wyrejestrowania", które oznacza anulowanie wydanego przez państwo członkowskie dopuszczenia pojazdu do ruchu drogowego. Wobec powyższego należy stwierdzić, że nabyty przez skarżącego w czerwcu 2015 r. pojazd nie był dopuszczony do ruchu od lipca 2012 r.

W ocenie Sądu I instancji, organy nie naruszyły postanowień art. 4 Dyrektywy, który stanowi, że do celów niniejszej dyrektywy świadectwo rejestracji wydane przez Państwo Członkowskie jest uznawane przez inne Państwa Członkowskie do celów identyfikacji pojazdu w ruchu międzynarodowym lub jego ponownej rejestracji w innym Państwie Członkowskim.

Za niezasadny Sąd ten uznał również zarzut naruszenia art. 4 ust. 4 lit. d rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 168/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów dwu- lub trzykołowych oraz czterokołowców (Dz.U.UE.L.2013.60.52).

Wskazał, że bezsporne w sprawie jest, że sporny pojazd jest "trzykołowym pojazdem silnikowym". Powyższe rozporządzenie wprowadziło legalną definicję tej kategorii pojazdów w art. 3 pkt 69. Pojęcie to oznacza pojazd trzykołowy z napędem spełniającym kryteria klasyfikacji dla pojazdów kategorii L5e. W ocenie Sądu I instancji sporny pojazd nie może być zaliczony do kategorii L6e lub L7e, ponieważ jest ona zastrzeżona zgodnie z definicją art. 3 pkt 70 dla "czterokołowca", którym jest pojazd czterokołowy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 168/2013 określającym "Kategorie pojazdu", pojazd kategorii L obejmują dwu-, trzy- i czterokołowe pojazdy silnikowe skategoryzowane w niniejszym artykule i załączniku I, łącznie z rowerami z napędem, dwu- i trzykołowymi motorowerami, dwu- i trzykołowymi motocyklami, motocyklami z wózkami bocznymi, lekkimi i ciężkimi czterokołowcami drogowymi oraz lekkimi i ciężkimi czterokołowcami. Z ust. 2 lit. e wynika, że pojazd kategorii L5e (trzykołowy pojazd silnikowy), może występować w podziale na podkategorie: (i) pojazd podkategorii L5e-A (trzykołowy): pojazd przeznaczony głównie do przewozu pasażerów; (ii) pojazd podkategorii L5e-B (użytkowy pojazd trzykołowy): trzykołowy pojazd użytkowy przeznaczony wyłącznie do transportu towarów.

Zgodnie z art. 4 ust. 4 ww. rozporządzenia, w odniesieniu do klasyfikacji pojazdów kategorii L w ust. 2, pojazd, którego nie można przyporządkować do danej kategorii, gdyż przekracza przynajmniej jedno z kryteriów przewidzianych dla tej kategorii, należy do kolejnej kategorii, której kryteria spełnia. Ma to zastosowanie do następujących grup kategorii i podkategorii: a) kategoria L1e z podkategoriami L1e-A i L1e-B oraz kategoria L3e z podkategoriami L3e-A1, L3e-A2 i L3e-A3; b) kategoria L2e i kategoria L5e z podkategoriami L5e-A i L5e-B; c) kategoria L6e z podkategoriami L6e-A i L6e-B oraz kategoria L7e z podkategoriami L7e-A, L7e-B i L7e-C; d) każda inna logiczna kolejność kategorii i podkategorii zaproponowana przez producenta i zatwierdzona przez organ udzielający homologacji. W przedmiotowej sprawie sporny pojazd został przez rzeczoznawcę zaklasyfikowany jako pojazd silnikowy trzykołowy osobowy jako kategoria L5e z podkategorią L5e-A, co stawowi w ocenie Sądu I instancji logiczną kolejność przyporządkowania. W tej sytuacji nie było koniecznym poszukiwanie rozwiązania klasyfikacji w oparciu o przepis art. 4 ust. 4 lit. d. Poza tym producent potwierdził, że obecnie rodzaje pojazdów, jak sporny, posiadają homologację kategorii L5e.

Wobec powyższego organy prawidłowo – zdaniem Sądu I instancji - uznały, że konstrukcja pojazdu odpowiada opisowi pojazdu homologowanego do kategorii L5e, co jednakowoż potwierdza prawidłowość jego klasyfikacji przez organy jako motocykla w świetle powyższego rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach. Zgodnie z tym rozporządzeniem następuje klasyfikacja rejestrowanego pojazdu do określonego rodzaju pojazdu.

Sąd I instancji podkreślił, że w 2012 r. nastąpiła zmiana przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym. W art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 października 2012 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 r. poz. 1448) wdrożone zostały m.in. postanowienia Dyrektywy Rady 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów (Dz. Urz. WE L 138 z 01.06.1999, str. 57, ze zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 4, str. 351, ze zm.). Do słownika pojęć wprowadzono w pkt 3 lit. b punkt 60) definiując pojęcie kategorii pojazdu, przez którą należy rozumieć klasyfikację pojazdu według wymagań homologacyjnych.

Według art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r.: "Źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia". Konstytucja RP wyróżnia umowy, których ratyfikacja musi poprzedzać uprzednio uchwalona ustawa (art. 89 ust. 1 Konstytucji RP) oraz pozostałe umowy, których ratyfikacja nie wymaga uchwalenia ustawy akceptującej (art. 89 ust. 2 Konstytucji RP). Zasady oraz tryb zawierania, ratyfikowania, zatwierdzania, ogłaszania, wykonywania, wypowiadania i zmian zakresu obowiązywania umów międzynarodowych reguluje ustawa z dnia 14 kwietnia 2000 r. o umowach międzynarodowych (Dz. U. Nr 39, poz. 443 ze zm.). Według art. 2 powołanej ustawy o umowach międzynarodowych "umowa międzynarodowa oznacza porozumienie między Rzecząpospolitą Polską a innym podmiotem lub podmiotami prawa międzynarodowego, regulowane przez prawo międzynarodowe, niezależnie od tego, czy jest ujęte w jednym dokumencie czy w większej liczbie dokumentów, bez względu na jego nazwę oraz bez względu na to, czy jest zawierane w imieniu państwa, rządu czy ministra kierującego działem administracji rządowej właściwego do spraw, których dotyczy umowa międzynarodowa". W świetle ogólnych (Konstytucja RP) i szczegółowych (ustawa z dnia 14 kwietnia 2000 r. o umowach międzynarodowych) regulacji, powołane Porozumienie dotyczące przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań, sporządzone w Genewie w dniu 20 marca 1958r. (Dz.U. z 2001 r. Nr 104, poz. 1135) stanowi źródło powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej, zostało ratyfikowane, a to decyduje o jego skuteczności prawnej w wewnętrznym porządku prawnym.

Decyzją Rady z dnia 27 listopada 1997 r. Wspólnota Europejska przystąpiła do powołanego Porozumienia dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań (Dziennik Urzędowy L 346, 17/12/1997 P. 0078 – 0094) mając na celu usuwanie barier technicznych w handlu pojazdami silnikowymi między umawiającymi się stronami. Wymienione Porozumienie jest prawnie skuteczne w systemie prawa Unii Europejskiej, a tym samym w systemach prawnych wszystkich państw członkowskich.

Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się uchybienia przepisom postępowania, w szczególności naruszenia art. 7, art. 6, art. 77, art. 80, art. 85 i art. 107 k.p.a. W ocenie tego Sądu stan faktyczny sprawy został ustalony w oparciu o wyczerpująco zebrany materiał dowodowy, a uzasadnienie zaskarżonej decyzji zawiera ocenę dowodów i opinii zgromadzonych w sprawie.

Sąd ten uznał, że nie jest błędem prowadzenie przez organ korespondencji ze stroną niemiecką za pośrednictwem poczty elektronicznej. Działanie organu zapewniło szybkość postępowania i sprawne wyjaśnienie wskazanych wątpliwości przez Sąd w wyroku II SA/Bd 1287/15, w którym nakazano ustosunkowanie się przez organy do przedłożonych przez skarżącego dokumentów wystawionych w Niemczech, w których rodzaj spornego pojazdu został oznaczony jako pojazd osobowy otwarty. Postępowanie wyjaśniające w przedmiotowej sprawie całkowicie wykluczyło te wątpliwości.

Sąd ten wskazał, że zgłoszony przez skarżącego do rejestracji pojazd może być dopuszczony do ruchu na drogach publicznych jako motocykl trzykołowy przeznaczony do przewozu osób - kategoria L5eA zgodnie z klasyfikacją pojazdów określoną w ustawie Prawo o ruchu drogowym.

W tym stanie rzeczy Sąd I instancji na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił jako niezasadną.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł K. L., domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości oraz uchylenia decyzji organu I i II instancji, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także zasądzenia kosztów postępowania. Wyrokowi temu na podstawie art. 174 pkt 1 oraz 2 p.p.s.a. w zw. z art. 176 § 1 p.p.s.a. zarzucono:

a) naruszenie art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1066 z późn. zm., dalej jako p.u.s.a.) w zw. art. 3 § 1 p.p.s.a w zw. z art. 72 ust. 1 pkt 1- 6a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 305 z późn. zm., dalej jako p.r.d.), poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji nienależyte wykonanie obowiązku kontroli, skutkujące przyjęciem, że w postępowaniu dotyczącym rejestracji pojazdu organ administracji publicznej upoważniony jest do dokonywania własnych ustaleń na okoliczności objęte dokumentami wskazanymi w art. 72 p.r.d. oraz może zastąpić te dokumenty innymi dokumentami, pismami podczas gdy przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący, który w sposób enumeratywny określa na podstawie jakich dokumentów można dokonać rejestracji pojazdu,

b) naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 75 § 1 i art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a. w zw. z art. 27 Konstytucji RP w zw. z art. 4 pkt 3 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim. (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 224 z późn. zm., dalej jako ustawa o języku polskim) poprzez nieprawidłowe dokonanie kontroli zaskarżonej decyzji prowadzące do oddalenia skargi i w konsekwencji utrzymania decyzji w mocy pomimo, iż została ona wydana w oparciu o dowód w postaci korespondencji email z dnia 5 lipca 2016 r. przesłanej pod adres [...] oraz [...] sporządzonej w języku obcym (niemieckim) nieprzetłumaczonej na język polski przez tłumacza przysięgłego, co w konsekwencji doprowadziło do nieprawidłowego ustalenia, że pojazd skarżącego marki B. nie może zostać zarejestrowany jako pojazd samochodowy inny, a naruszenie to miało istotny wpływ na wynik sprawy,

c) naruszenie art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a. w zw. art. 3 § 1 p.p.s.a poprzez nienależyte wykonanie obowiązku kontroli w zw. art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez wadliwe uzasadnienie wyroku, nieodpowiadające wymogom art. 141 § 4 p.p.s.a., opierające się wyłącznie na okolicznościach wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji z dnia [...] października 2016 r. w sprawie [...] bez wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego i bez jego właściwej oceny, a także nieustosunkowanie się przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy do wszystkich zarzutów wskazanych w skardze,

d) naruszenie art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a. w zw. art. 3 § 1 p.p.s.a w zw. z art. 4 Dyrektywy Rady Nr 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów (Dz. U. UE.L 138 z 1 czerwca 1999 r., s. 57-65) poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w konsekwencji nienależyte wykonanie obowiązku kontroli polegające na przyjęciu, że organy nie naruszyły art. 4 Dyrektywy, podczas gdy organy miały obowiązek uznania świadectwa rejestracji wydanego przez Państwo Członkowskie,

e) art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ppsa w zw. z art. 134 § 1 ppsa w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 7, 77, 80, 84 § 1, 85 oraz 107 k.p.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a. polegające na oddaleniu zamiast uwzględnienia skargi, niedokonaniu prawidłowej kontroli zaskarżonej decyzji skutkujące utrzymaniem jej w mocy, podczas gdy organy obu instancji prowadziły postępowanie w sposób naruszający wskazane wyżej przepisy postępowania, zastąpiły wskazane w art. 72 p.r.d. dokumenty innymi pismami, tj. wiadomościami email z dnia 4 lipca 2016 r. oraz opinią biegłego rzeczoznawcy z dnia 18 sierpnia 2016 r.,

f) naruszeniu art. 4 ust. 4 pkt d Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 168/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów dwu- lub trzykołowych oraz czterokołowców poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji dokonanie ustaleń rodzaju pojazdu niezgodnie z posiadaną przez pojazd homologacją udzieloną przez niemiecki organ.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna mogła być rozpatrzona na posiedzeniu niejawnym, gdyż po otrzymaniu odpisu skargi kasacyjnej Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Toruniu nie zażądało przeprowadzenia rozprawy, której zrzekł się K. L..

Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, rozpatrując sprawę Sąd I instancji nie naruszył wskazanych w skardze kasacyjnej zarówno przepisów prawa procesowego, jak i prawa materialnego.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. W przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania określone w art. 183 § 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje więc zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej.

W skardze kasacyjnej podniesione zostały zarzuty dotyczące naruszenia zarówno przepisów postępowania, jak i przepisów prawa materialnego. Z zasady w pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania, albowiem tylko w takich okolicznościach gdy ustalenie stanu faktycznego jest bezsporne, można skutecznie podnosić zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego. Jednak w przedmiotowej sprawie należy w pierwszej kolejności odnieść się do zarzutu naruszenia prawa materialnego, albowiem prawidłowe ustalenie treści norm materialnoprawnych jest niezbędne dla oceny naruszenia przepisów postępowania dotyczących zebrania materiału dowodowego, jego oceny i poczynionych ustaleń faktycznych w sprawie.

Odnosząc się do przepisów materialnoprawnych dotyczących rejestracji pojazdów, tj. art. 72 i art. 74 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, należy stwierdzić, że są to przepisy bezwzględnie obowiązujące, które w sposób enumeratywny określają, na podstawie jakich dokumentów można dokonać rejestracji pojazdu (art. 72 ustawy) oraz w jakich przypadkach możliwa jest czasowa rejestracja pojazdu (art. 74 ustawy). Wskazanie w art. 72 ustawy dokumentów, które są niezbędne dla dokonania rejestracji pojazdu oznacza, że postępowanie to ma cechy postępowania sformalizowanego i organ dokonujący rejestracji pojazdu zobowiązany jest wymagać dokumentów wymienionych w tym przepisie. Oznacza to również, że organ dokonujący rejestracji pojazdu nie może czynić własnych ustaleń na okoliczności objęte wymaganymi dokumentami. Organ w ramach prowadzonego postępowania w sprawie rejestracji pojazdu nie może również dokumentów wymienionych w art. 72 ustawy zastąpić innymi dokumentami, pismami, tym samym w tym postępowaniu ustawodawca ograniczył możliwości prowadzenia postępowania dowodowego przez organ określone w kodeksie postępowania administracyjnego, wskazując enumeratywnie jakie dokumenty musi przedłożyć wnioskodawca, aby możliwe było zarejestrowanie pojazdu. Wśród tych dokumentów wymienionych w art. 72 jest m.in. karta pojazdu, jeżeli była wydana (art. 72 ust. 1 pkt 2), dowód rejestracyjny, jeżeli pojazd był zarejestrowany (art. 72 ust. 1 pkt 5).

Należy także mieć na względzie, że rozpatrując podanie o rejestrację pojazdu organ jest związany podaniem, co oznacza, że nie może zarejestrować pojazdu innego co do rodzaju, czy kategorii wskazanych w podaniu. Nie oznacza to jednak, że rozpatrując podanie w sprawie rejestracji pojazdu organ nie może badać, czy na podstawie przepisów określających rodzaje i kategorie pojazdów zawarte w ustawie Prawo o ruchu drogowym oraz przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (j.t. Dz. U. z 2014 r. Nr 1727 ze zm.), a także innych przepisów prawa, o ile mają zastosowanie w sprawie, czy kategoria a także rodzaj pojazdu wskazany w podaniu odpowiada rzeczywistemu rodzajowi i kategorii pojazdu przedstawionego do rejestracji. Dokonywana bowiem przez organ rejestracja pojazdu winna być zgodna co do kategorii i rodzaju z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa oraz odpowiadać rzeczywistemu rodzajowi i kategorii pojazdu przedstawionego do rejestracji. W sytuacji, gdy wskazany w podaniu rodzaj lub kategoria pojazdu nie odpowiada rzeczywistemu rodzajowi czy kategorii pojazdu przedstawionego do rejestracji, organ będąc związany podaniem, wydaje decyzję odmowną w zakresie rejestracji pojazdu.

Trafnie zauważono w sprawie, że spór w niniejszej sprawie sprowadza się do dwóch kwestii: po pierwsze, rodzaju pojazdu mającego zostać zarejestrowanym i po drugie, czy pojazd ten może zostać zarejestrowany niezależnie od oceny organów co do jego rodzaju, w sytuacji gdy określony rodzaj wynika z niemieckiego dowodu rejestracyjnego. Czy zatem prawidłowo odmówiono zarejestrowania zgłoszonego przez skarżącego pojazdu m-ki B. jako "samochodowego innego" z uwagi na klasyfikację go jako motocykla trzykołowego przeznaczonego do przewozu osób, o kategorii L5eA.

Wskazać należy, że podstawę normatywną do klasyfikacji pojazdów ze względu na rodzaj stanowi § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności (...), zgodnie z którym ustala się klasyfikację pojazdów, zawierającą określenia rodzajów, podrodzajów i przeznaczeń pojazdów, zwaną dalej "klasyfikacją", stanowiącą załącznik nr 4 do rozporządzenia. Przepis ten w ust. 2 stanowi, że: "Klasyfikacja jest dokumentem źródłowym do ustalenia rodzaju i przeznaczenia pojazdu w przypadku, gdy nie jest to możliwe na podstawie przedstawionych do rejestracji pojazdu dokumentów lub gdy zastosowano w nich inną klasyfikację lub inne nazewnictwo."

Z przepisu § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności (...) jednoznacznie wynika, że organ dokonujący rejestracji pojazdu nie jest związany treścią dokumentów przedstawionych do rejestracji pojazdu w sytuacji, gdy ustalona na podstawie tych dokumentów klasyfikacja pojazdu byłaby niezgodna z klasyfikacją stanowiącą złącznik nr 4 do ww. rozporządzenia lub gdyby zastosowano w nich inną klasyfikację lub inne nazewnictwo, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie.

Zauważyć należy, że sprawa niniejsza była dwukrotnie przedmiotem rozpoznania przez organy obydwu instancji oraz Sądu I instancji. Rozpoznając ponownie sprawę organy uzupełniły materiał dowodowy poprzez uzyskanie dodatkowych informacji po stronie niemieckiej. Pełna korespondencja z punktem kontaktowym niemieckim znajduje się w aktach sprawy. Wbrew zarzutom skarżącego kasacyjnie, korespondencja ta została przetłumaczona na język polski i dokumentacja przetłumaczona na język polski była - obok innych dowodów zgromadzonych w sprawie zgodnie z wymogami art. 7, art. 75 § 1 i art. 77 § 1 k.p.a. - podstawą dokonanych przez organy istotnych ustaleń w sprawie.

Nie mógł w tej sytuacji podnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 75 § 1 i art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a. w zw. z art. 27 Konstytucji RP w zw. z art. 4 pkt 3 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim. (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 224 z późn. zm., dalej jako ustawa o języku polskim).

Wbrew także zarzutom skarżącego kasacyjnie, działania organu w tym zakresie znajdują pełne umocowanie w art. 9 Dyrektywy Rady 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów (Dz.U.UE.L.1999.138.57, Dz.U.UE-sp.07-4-351), co trafnie Sąd I instancji zauważa. Przepis ten stanowi, że Państwa Członkowskie wspierają się nawzajem w wykonywaniu niniejszej dyrektywy. Mogą wymieniać informacje na poziomie dwu- lub wielostronnym, w szczególności w celu kontroli, przed jakąkolwiek rejestracją pojazdu, jego statusu prawnego, w miarę potrzeb w Państwie Członkowskim, w którym był on wcześniej zarejestrowany. Taka kontrola może obejmować, w celu ułatwienia wymiany informacji, w szczególności wykorzystanie sieci elektronicznej obejmującej dane z krajowych elektronicznych baz danych. Przepis ten zatem uprawnia organ do tego, aby administracje państw członkowskich UE przekazywały sobie zbiorcze informacje o rejestracji pojazdów drogą elektroniczną. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. W przypadku otrzymania informacji z administracji państwa członkowskiego przez polski organ rejestrujący, do jego właściwości należy rozpatrzenie tej informacji i przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego z uwzględnieniem współpracy z administracją państwa członkowskiego.

Przepis zatem art. 4 ww. Dyrektywy Rady Nr 1999/37/WE należy wykładać z uwzględnieniem art. 9 tejże Dyrektywy. Przepis art. 4 ww. Dyrektywy stanowi, że: "Do celów niniejszej dyrektywy, świadectwo rejestracji wydane przez Państwo Członkowskie jest uznawane przez inne Państwo Członkowskie do celów identyfikacji pojazdu w ruchu międzynarodowym lub jego ponownej rejestracji w innym Państwie Członkowskim." Ponadto Dyrektywa ta w art. 3 ust. 1 stanowi, że Państwa Członkowskie wydają świadectwo rejestracji dla pojazdów, które podlegają rejestracji na mocy ich ustawodawstwa krajowego. (...). Z tych względów podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 4 ww. Dyrektywy Rady Nr 1999/37/WE uznać należy za nietrafny.

Z niekwestionowanych ustaleń poczynionych w sprawie wynika, że przy pierwszej rejestracji pojazdu na terenie Niemiec w 1996 r. pojazd został sklasyfikowany do klasy pojazdów osobowych zgodnie z niemiecką klasyfikacją pojazdów. Strona niemiecka wyjaśniła, że obecnie producent pojazdów B. jest właścicielem homologacji, na podstawie której pojazdy te rejestrowane są w klasie L5e. Pojazd został wyrejestrowany 11 lipca 2012 r. Na podstawie korespondencji przeprowadzonej z producentem pojazdów ustalono, że pojazd został zbudowany na podstawie obowiązującej ówcześnie krajowej dyrektywy prawa niemieckiego i obowiązujących wówczas przepisów, które – co wymaga podkreślenia - współcześnie nie odpowiadają przepisom aktualnie obowiązującego Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 168/2013.

Z przeprowadzonego w sprawie dowodu w postaci opinii technicznej z dnia 5 sierpnia 2016 r., nr [...] wykonanej przez biegłego rzeczoznawcę samochodowego inż. J. W. wynika, że przedmiotowy pojazd fabrycznie wyprodukowany został w Niemczech przez zakład specjalizujący się w produkcji pojazdów trójkołowych. W oparciu o dane techniczne i identyfikacyjne pojazdu rzeczoznawca wskazał, że jest to pojazd trójkołowy o symetrycznym układzie kół, mający pojemność skokową silnika spalinowego przekraczającą 50 cm3 i maksymalną prędkość konstrukcyjną przekraczającą 45 km/h. Pojazd wyposażony jest w przednie koło sterowane kierownicą taką jak w motocyklach. Tylna oś napędzana ma dwa koła osadzone symetrycznie. Na ramie zamontowany jest zespół napędowy. Według informacji uzyskanej z Centralnego Rejestru Pojazdów (ZFZR) Federalnego Urzędu Ruchu Drogowego w Niemczech, pojazdy te rejestrowane są w klasie L5e. Na podstawie powyższych ustaleń, opiniujący stwierdził, że przedmiotowy pojazd może być dopuszczony do ruchu na drogach publicznych jako motocykl trzykołowy przeznaczony do przewozu osób - kategoria L5eA, zgodnie z klasyfikacją pojazdów określonych w Prawie o ruchu drogowym: "pojazd samochodowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej przekraczającej 50 cm3, dwukołowy lub z bocznym wózkiem - wielośladowy; określenie to obejmuje również pojazd trójkołowy o symetrycznym rozmieszczeniu kół". Odnosząc się do wcześniejszej opinii technicznej z dnia 11 sierpnia 2015 r., nr [...] oraz dokumentu identyfikacji pojazdu nr [...], z dnia 11 czerwca 2015 r. biegły stwierdził, że w materiałach tych błędnie pojazd ten określono jako "samochodowy inny". Biegły wykluczył również możliwość ciągnięcia za przedmiotowym pojazdem o długości 3,5 m przyczepy z uwagi na dopuszczalną długość motocykla lub zespołu złożonego z motocykla i przyczepy określoną max na 4,0 m.

W świetle tego, co powiedziano wyżej, zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu I instancji, że brak jest w sprawie wątpliwości co do prawidłowego sklasyfikowania pojazdu jako motocykla. Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 45 ustawy Prawo o ruchu drogowym, przez motocykl należy rozumieć pojazd samochodowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej przekraczającej 50 cm3, dwukołowy lub z bocznym wózkiem - wielośladowy; określenie to obejmuje również pojazd trójkołowy o symetrycznym rozmieszczeniu kół.

Dokonując oceny prawidłowości klasyfikacji przedmiotowego pojazdu należy mieć na względzie załącznik nr 2 do ustawy Prawo o ruchu drogowym, w którym wprowadzono kategorie pojazdów. W ust. 4 pkt 5 tego załącznika wprowadzona została kategoria L5e - motocykle trójkołowe.

Zgodnie natomiast z § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach, ustalona została klasyfikacja pojazdów, zawierająca określenia rodzajów, podrodzajów i przeznaczeń pojazdów, zwana dalej "klasyfikacją", stanowiącą załącznik nr 4 do rozporządzenia. Klasyfikacja ta jest dokumentem źródłowym do ustalenia rodzaju i przeznaczenia pojazdu w przypadku, gdy nie jest to możliwe na podstawie przedstawionych do rejestracji pojazdu dokumentów lub gdy zastosowano w nich inną klasyfikację lub inne nazewnictwo, co wynika z ust. 2 ww. przepisu.

Według poz. 2 tabeli nr 1 Załącznika nr 4 do ww. rozporządzenia, rodzaj pojazdu o kodzie 02 stanowi motocykl, w przypadku pojazdu osobowego określony został kod 01 dla podrodzaju, natomiast dopuszczalna kategoria homologacyjna w kolumnie 6 tabeli została określona symbolami L3e, L4e, L5e. Trafnie zauważa Sąd I instancji , że klasyfikacja spornego pojazdu jako motocykla trójkołowego dokonana w oparciu o dowody zgromadzone w sprawie jest spójna z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym i ww. rozporządzenia w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach w związku z czym nie jest możliwe zakwalifikowanie zgłoszonego do rejestracji pojazdu jako "samochodowego innego".

Wbrew zarzutom skarżącego kasacyjnie, rozpatrując wniosek o rejestrację przedmiotowego pojazdu organy miały prawo, a nawet – w świetle wyżej przytoczonych przepisów prawa – obowiązek wyjaśnienia niejasności wynikających z niemieckiego dowodu rejestracyjnego. Trafnie podkreślił Sąd I instancji, że nawet na terenie Niemiec przedmiotowy pojazd nigdy nie został zarejestrowany jako samochodowy, czy samochodowy inny, natomiast wpływ na określenie w dowodzie rejestracyjnym niemieckim pojazdu jako osobowego miały obowiązujące wówczas w Niemczech przepisy.

Z niekwestionowanych bowiem i prawidłowo ustalonych okoliczności niniejszej sprawy wynika, że przedmiotowy pojazd został zarejestrowany na terenie Niemiec po raz pierwszy w 1996 roku przed wejściem w życie Dyrektywy Rady Nr 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów (Dz.U.UE.L.1999.138.57). Powołany przez skarżącego w skardze kasacyjnej art. 4 ww. dyrektywy stanowi, co już wyżej wskazano, że do celów niniejszej dyrektywy, świadectwo rejestracji wydane przez Państwo Członkowskie jest uznawane przez inne Państwa Członkowskie do celów identyfikacji pojazdu w ruchu międzynarodowym lub jego ponownej rejestracji w innym Państwie Członkowskim. Trafnie zauważa Sąd I instancji, że przepis ten nadaje świadectwu rejestracji na terenie Państwa Członkowskiego szczególny charakter w zakresie mocy dowodowej.

Zgodzić się należy z Sądem I instancji, że skarżący błędnie wywodzi uprawnienia do zarejestrowania spornego pojazdu jako samochodu osobowego z tłumaczenia dokonanego na podstawie świadectwa rejestracji Fahrzeugbrief oraz dowodu rejestracyjnego Fahrzeugschein. W polu 1 powyższych dokumentów wskazano opis pojazdu jako PERSONENKRAFTWAGEN OFFEN. Istotne jednak w sprawie jest, czego w okolicznościach przedmiotowej sprawy pominąć nie można, że w dacie pierwszej rejestracji pojazdu, to jest w 1996 r. pojazd nie posiadał określonego rodzaju kategorii według wymogów dyrektywy Rady Nr 1999/37/WE. Pojazd ten pozostawał zarejestrowany na terenie Niemiec do 2012 r. Pojazd został nabyty przez skarżącego na podstawie umowy sprzedaży w dniu 3 czerwca 2015 r. jako wyrejestrowany 10 lipca 2012 r., co wynika z niemieckiego dowodu rejestracyjnego. Podkreślenia wymaga, że po tej dacie nastąpiły istotne zmiany w przepisach prawa wspólnotowego i krajowego, czego skarżący kasacyjnie zdaje się nie dostrzegać, a co ma istotny wpływ na wynik sprawy. W sprawie ustalono, że w odpowiedzi na zapytania strony polskiej, Centralny Rejestr Pojazdów ZFZR Federalnego Urzędu ds. Ruchu Drogowego poinformował, że pierwszej rejestracji dokonano na podstawie pojedynczej zgody wydanej przez honorowanego przez urząd rejestracji rzeczoznawcę stacji kontroli pojazdów (tłumaczenie k-16).

Podkreślenia wymaga, że w dacie złożenia wniosku o rejestrację spornego pojazdu obowiązywały przepisy Dyrektywy Rady 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów, która w punkcie 5 preambuły wprowadziła jako warunek wstępny zarejestrowania pojazdu, który był wcześniej zarejestrowany w innym Państwie Członkowskim, by wszystkie Państwa Członkowskie wymagały dokumentu poświadczającego tą rejestrację oraz dane techniczne pojazdu. W art. 2 lit. f) dyrektywa zdefiniowała pojęcie "wyrejestrowania", które oznacza anulowanie wydanego przez państwo członkowskie dopuszczenia pojazdu do ruchu drogowego. Z powyższego należy wywieść, że nabyty przez skarżącego w czerwcu 2015 r. pojazd nie był dopuszczony do ruchu od lipca 2012 r., ponieważ w dniu 10 lipca 2012 r. został wyrejestrowany.

W tych okolicznościach nie można przyjąć, jak tego chce skarżący kasacyjnie, że w sprawie doszło do naruszenia postanowień art. 4 ww. Dyrektywy.

Za niezasadny także uznać należy zarzut naruszenia art. 4 ust. 4 lit. d rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 168/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów dwu- lub trzykołowych oraz czterokołowców (Dz.U.UE.L.2013.60.52). Przepis ten określa "Kategorie pojazdu".

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 168/2013 pojazdy kategorii L obejmują dwu-, trzy- i czterokołowe pojazdy silnikowe skategoryzowane w niniejszym artykule i załączniku I, łącznie z rowerami z napędem, dwu- i trzykołowymi motorowerami, dwu- i trzykołowymi motocyklami, motocyklami z wózkami bocznymi, lekkimi i ciężkimi czterokołowcami drogowymi oraz lekkimi i ciężkimi czterokołowcami. Z ust. 2 lit. e tego przepisu wynika, że pojazd kategorii L5e (trzykołowy pojazd silnikowy), może występować w podziale na podkategorie: (i) pojazd podkategorii L5e-A (trzykołowy): pojazd przeznaczony głównie do przewozu pasażerów; (ii) pojazd podkategorii L5e-B (użytkowy pojazd trzykołowy): trzykołowy pojazd użytkowy przeznaczony wyłącznie do transportu towarów.

Zgodnie z art. 4 ust. 4 ww. rozporządzenia, w odniesieniu do klasyfikacji pojazdów kategorii L w ust. 2, pojazd, którego nie można przyporządkować do danej kategorii, gdyż przekracza przynajmniej jedno z kryteriów przewidzianych dla tej kategorii, należy do kolejnej kategorii, której kryteria spełnia. Ma to zastosowanie do następujących grup kategorii i podkategorii: a) kategoria L1e z podkategoriami L1e-A i L1e-B oraz kategoria L3e z podkategoriami L3e-A1, L3e-A2 i L3e-A3; b) kategoria L2e i kategoria L5e z podkategoriami L5e-A i L5e-B; c) kategoria L6e z podkategoriami L6e-A i L6e-B oraz kategoria L7e z podkategoriami L7e-A, L7e-B i L7e-C; d) każda inna logiczna kolejność kategorii i podkategorii zaproponowana przez producenta i zatwierdzona przez organ udzielający homologacji.

Bezsporne w sprawie jest, że przedmiotowy pojazd jest "trzykołowym pojazdem silnikowym". Powyższe rozporządzenie wprowadziło legalną definicję tej kategorii pojazdów w art. 3 pkt 69 stanowiąc, że "trzykołowy pojazd silnikowy" oznacza pojazd trzykołowy z napędem spełniającym kryteria klasyfikacji dla pojazdów kategorii L5e.

W przedmiotowej sprawie sporny pojazd został przez rzeczoznawcę zaklasyfikowany jako pojazd silnikowy trzykołowy osobowy jako kategoria L5e z podkategorią L5e-A. Zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu I instancji, że powyższa klasyfikacja stawowi logiczną kolejność przyporządkowania. W tej sytuacji nie było koniecznym poszukiwanie rozwiązania klasyfikacji w oparciu o przepis art. 4 ust. 4 lit. d.

Za chybiony wobec powyższego uznać należy podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 4 ust. 4 lit. d. rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 168/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów dwu- lub trzykołowych oraz czterokołowców poprzez jego niezastosowanie. Dodać ponadto należy, że producent potwierdził, że obecnie rodzaje pojazdów, jak sporny, posiadają homologację kategorii L5e.

Prawidłowo wobec powyższego przyjęto, że konstrukcja pojazdu odpowiada opisowi pojazdu homologowanego do kategorii L5e, co potwierdza prawidłowość jego klasyfikacji jako motocykla w świetle powyższego rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach. Zgodnie z tym rozporządzeniem następuje klasyfikacja rejestrowanego pojazdu do określonego rodzaju pojazdu.

Trafnie Sąd I instancji podkreślił, że w 2012 r. nastąpiła zmiana przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym. W art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 października 2012 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 r. poz. 1448) wdrożone zostały m.in. postanowienia Dyrektywy Rady 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów (Dz. Urz. WE L 138 z 01.06.1999, str. 57, ze zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 4, str. 351, ze zm.). Do słownika pojęć wprowadzono w pkt 3 lit. b punkt 60) definiując pojęcie kategorii pojazdu, przez którą należy rozumieć klasyfikację pojazdu według wymagań homologacyjnych.

Zgłoszony przez skarżącego do rejestracji pojazd może być dopuszczony do ruchu na drogach publicznych jako motocykl trzykołowy przeznaczony do przewozu osób - kategoria L5eA zgodnie z klasyfikacją pojazdów określoną w ustawie Prawo o ruchu drogowym.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów postępowania wskazać należy co następuje.

Nietrafny okazał się podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. Art. 1 p.u.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. mają charakter przepisów ustrojowych. Do ich naruszenia może dojść, gdyby Sąd I instancji odmówił rozpoznania skargi, mimo wniesienia jej z zachowaniem przepisów prawa, nie przeprowadził kontroli zaskarżonego aktu administracyjnego lub dokonał tej kontroli według kryteriów innych niż zgodność z prawem lub zastosował środek nieprzewidziany w ustawie. Takich uchybień Sąd I instancji nie dopuścił się w niniejszej sprawie. Ewentualne naruszenie przez sąd przy rozstrzygnięciu sprawy prawa materialnego czy procesowego nie oznacza, że sąd ten uchybił wynikającemu z art. 1 p.u.s.a. lub art. 3 p.p.s.a. zakresowi kontroli działalności administracji publicznej.

Nie mógł także odnieść zamierzonego skutku podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. może być skutecznie postawiony w dwóch przypadkach: gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera wszystkich elementów, wymienionych w tym przepisie i gdy w ramach przedstawienia stanu sprawy, wojewódzki sąd administracyjny nie wskaże, jaki i dlaczego stan faktyczny przyjął za podstawę orzekania (por. uchwałę NSA z dnia 15 lutego 2010 r., II FPS 8/09, LEX nr 552012; wyrok NSA z dnia 20 sierpnia 2009 r., II FSK 568/08, LEX nr 513044). Naruszenie to musi być przy tym na tyle istotne, aby mogło mieć wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Ponadto uchybienie to musi uniemożliwiać kontrolę kasacyjną zaskarżonego wyroku. Za pomocą zarzutu naruszenia powyższego przepisu nie można skutecznie zwalczać prawidłowości przyjętego przez sąd stanu faktycznego, czy też stanowiska sądu co do wykładni bądź zastosowania prawa materialnego. Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. jest przepisem proceduralnym, regulującym wymogi uzasadnienia. W ramach rozpatrywania zarzutu naruszenia tego przepisu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie do kontroli zgodności uzasadnienia zaskarżonego wyroku z wymogami wynikającymi z powyższej normy prawnej. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowiska strony przeciwnej, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Sąd I instancji wyjaśnił podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz rozpoznał sprawę sądowoadministracyjną zgodnie z jego kontrolnymi kompetencjami. Z wywodów tego Sądu wynika, dlaczego w jego ocenie nie doszło do naruszenia prawa wskazanego w skardze, a zatem konstrukcja uzasadnienia wskazuje, że zaskarżony wyrok poddaje się kontroli sądowoadministracyjnej. Podnoszone w ramach podstawy kasacyjnej wskazanej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie tego przepisu przez Sąd I instancji tylko wówczas może zostać uwzględnione przez Naczelny Sąd Administracyjny, jeśli zawarta w uzasadnieniu relacja jest niepełna, niejasna, niespójna lub zawierająca innego rodzaju wadę, która nie pozwala na dokonanie kontroli kasacyjnej (por. wyroki NSA z dnia 13 stycznia 2012 r., I FSK 1696/11; z dnia 16 sierpnia 2012 r., II GSK 285/12; z dnia 19 grudnia 2013 r., II GSK 2321/13). Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom art. 141 § 4 p.p.s.a. Za pomocą zarzutu naruszenia przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a. nie można zaś skutecznie kwestionować stanowiska Sądu I instancji w zakresie oceny przyjętego przez ten Sąd stanu faktycznego sprawy. Podnosząc zarzut nieodniesienia się przez Sąd I instancji do wszystkich zarzutów podniesionych w skardze skarżący kasacyjnie nie wskazał, do których zarzutów Sąd ten się nie odniósł i nie wykazał, że uchybienie to miało wpływ na wynik postępowania. Sam brak odniesienia się Sądu I instancji do niektórych zarzutów lub twierdzeń zawartych w skardze nie stanowi uchybienia skutkującego koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku. Dopiero wykazanie, iż były one na tyle istotne, że Sąd mógłby inaczej orzec w sprawie, gdyby się do nich odniósł, daje podstawę do uchylenia wyroku Sądu I instancji.

Za niezasadny także uznać należało podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 7, 77, 80, 84 § 1, 85 oraz 107 k.p.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a. Zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. jest usprawiedliwiony wówczas, gdy strona w postępowaniu sądowym wskazywała na istotne dla sprawy zarzuty bądź powołała dowody, które zostały przez Sąd pominięte, względnie, gdyby w postępowaniu administracyjnym popełniono uchybienia na tyle istotne a przy tym oczywiste, iż bez względu na treść zarzutów sąd nie powinien był przechodzić nad nimi do porządku. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie miała miejsca, a skarżący kasacyjnie jej nie wykazał w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Wbrew także odmiennym twierdzeniom skargi kasacyjnej w sprawie zostały wyjaśnione i prawidłowo ustalone wszystkie istotne okoliczności faktyczne, po uprzedniej wszechstronnej ocenie zebranego materiału dowodowego, a wydane w sprawie decyzje odpowiadają wymogom art. 107 k.p.a.

Skoro zatem zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej okazały się nieusprawiedliwione, skarga kasacyjna podlegała oddaleniu, co orzeczono na podstawie art. 184 p.p.s.a.