Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz Sędzia NSA Magdalena Bosakirska Sędzia del. WSA Dorota Pędziwilk - Moskal (spr.) Protokolant Michał Stępkowski po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [..] Spółki z o.o. w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia [..] września 2010 r. sygn. akt [..] w sprawie ze skargi [..] Spółki z o.o. w S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [..] kwietnia 2010 r. nr [..] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę kasacyjną

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 września 2010r., sygn. akt. VI SA/Wa 1399/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę B. P. Sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [....] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej.

I

Z uzasadnienia wyroku wynika, że za podstawę rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji przyjął następujące ustalenia.

W dniu 20 października 2009 r., na punkcie kontrolnym - parking publiczny M., droga krajowa nr 51, 52 km + 700 m. - kontroli drogowej poddano pojazd członowy, składający się z pojazdu samochodowego marki RENAULT o nr rej. [...] oraz przyczepy marki BENALU o nr rej. [...]. Zatrzymanym pojazdem, w imieniu przedsiębiorcy, kierował zatrudniony u niego kierowca D. K. Pojazdem realizowany był przewóz drogowy, w ramach krajowego przewozu drogowego rzeczy, na potrzeby własne. Przebieg i wyniki kontroli zamieszczono w protokole kontroli nr [...] z dnia 20 października 2009 r. Protokół został podpisany przez kontrolowanego kierowcę bez zgłoszenia zastrzeżeń. Sporządzony dokument zawiera oświadczenie kierowcy o samowolnym poddaniu się karze.

Pismem z dnia 2 listopada 2009 r. skarżąca odniosła się do naruszeń stwierdzonych w protokole kontroli podnosząc, iż za wykryte w trakcie kontroli drogowej nieprawidłowości odpowiedzialność ponosi wyłącznie kierowca, który swoim samodzielnym i samowolnym działaniem dopuścił się ich powstania. Skarżąca podkreśliła, iż kierowca zobowiązany został do ścisłego przestrzegania obowiązujących przepisów prawa w zakresie wykonywania przewozu drogowego, co potwierdził pisemnym oświadczeniem załączonym do niniejszego pisma. Strona zaznaczyła ponadto, iż nie miała żadnego realnego wpływu na powstanie przedmiotowych naruszeń oraz nie mogła ich przewidzieć. W treści pisma skarżąca zaznaczyła, iż w jej ocenie wykryte w trakcie kontroli drogowej nieprawidłowości nie miały charakteru rażącego, a w szczególności nie zagrażały bezpieczeństwu ruchu drogowego.

Organ I-szej instancji decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. nałożył na skarżącą karę pieniężną w wysokości 4950 zł. z tytułu skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego oraz przekroczenia dziennego okresu prowadzenia pojazdu.

Po rozpoznaniu odwołania skarżącej, decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r., Główny Inspektor Transportu Drogowego, działając w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 92 ust. 1 pkt 8 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) oraz lp. 10.3, lp. 10.2, lp. 10.4, lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, art. 4 lit. g i lit. k, art. 6 ust. 1 i ust. 4, art. 7, art. 8, art. 10, art. 12 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. WE L 102/1 z dnia 11 kwietnia 2006 r. ze zm.), art. 15 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z 31 grudnia 1985 r. ze zm.) utrzymał w mocy decyzję organu I –szej instancji.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w treści odwołania, a dotyczących naruszenia polegającego na przekroczeniu maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut oraz za każde następne rozpoczęte 30 minut, organ podniósł, iż stosownie do treści art. 7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, po okresie prowadzenia pojazdu, trwającym cztery i pół godziny, kierowcy przysługuje ciągła przerwa, trwająca co najmniej czterdzieści pięć minut, chyba, że kierowca rozpoczyna okres odpoczynku. Przerwę tę może zastąpić przerwa długości co najmniej 15 minut, po której nastąpi przerwa długości co najmniej 30 minut, rozłożona w czasie w taki sposób, aby zachować zgodność z przepisami akapitu pierwszego. Dokonana przez organ analiza wykresówek kierowcy wykazała, iż:

- z wykresówki z dnia 15/16 października 2009 r. wynika przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy o 2 godziny 50 minut. Kierowca prowadził pojazd łącznie przez 7 godzin i 20 minut w okresie od godziny 8:50 dnia 15 października 2009 r. do godziny 16:45 dnia 15 października 2009 r. W ww. przedziale czasowym kierowca wykorzystał jedną przerwę w wymiarze wynoszącym 30 minut pomiędzy godziną 12:50 a godziną 13:20 w dniu 15 października 2009 r. W związku z powyższym kierowca nie odbierał prawidłowych przerw. Kara za to naruszenie wyniosła 1 150 złotych tj.: 1 x 150 złotych + 5 x 200 złotych;

- z wykresówki z dnia 6/7 października 2009 r. wynika przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy o 1 godzinę i 40 minut. Kierowca prowadził pojazd łącznie przez 6 godzin i 10 minut w okresie od godziny 10:50 dnia 6 października 2009 r. do godziny 17:25 dnia 6 października 2009 r. W ww. przedziale czasowym kierowca wykorzystał jedną przerwę w wymiarze wynoszącym 30 minut pomiędzy godziną 15:05 a godziną 15:35 w dniu 6 października 2009 r. W związku z powyższym kierowca nie odbierał prawidłowych przerw. Kara pieniężna za to naruszenie wyniosła 750 złotych tj.: 1 x 150 złotych + 3 x 200 złotych.

Podsumowując naruszenie lp. 10.3 załącznika do ustawy o transporcie drogowym organ odwoławczy stwierdził, iż organ I-szej instancji w sposób prawidłowy ocenił materiał dowodowy, a nałożona, w drodze decyzji administracyjnej, kara pieniężna w łącznej wysokości 1 900 złotych za przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut oraz za każde następne rozpoczęte 30 minut w pełni odpowiada prawu.

Odnosząc się do naruszenia polegającego na skróceniu dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny oraz za każdą rozpoczętą kolejną godzinę organ powołując się m.in. na art. 4. lit. g oraz art. 8 ust. 1 - 5 i 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 wskazał, iż w toku analizy danych zawartych na wykresówkach ustalono, iż:

- z wykresówki z dnia 30 września /1 października 2009 r. i z dnia 1/2 października 2009 r. wynika, iż kierowca po prawidłowym odpoczynku dziennym, o godzinie 05:55 dnia 30 września 2009 r. rozpoczął 24 - godzinny okres rozliczeniowy, w ciągu którego powinien odebrać minimum 9 godzin nieprzerwanego odpoczynku. W ww. okresie kierowca odebrał jedynie 7 godzin i 15 minut nieprzerwanego odpoczynku, tj. od godziny 22:40 dnia 30 września 2009 r. do godziny 05:55 dnia 1 października 2009 r. Powyższe oznacza, iż ww. kierowca skrócił dzienny czas odpoczynku o 1 godzinę i 45 minut. W niniejszym przypadku dopuszczalnym było odebranie przez kierowcę odpoczynku w wymiarze skróconym do 9 godzin. Kara pieniężna za powyższe naruszenie wyniosła 300 złotych tj.: (1 x 100 złotych + 1 x 200 złotych).

W ocenie organu odwoławczego zebrany w sprawie materiał dowodowy bezsprzecznie potwierdza ustalenia organu I instancji, iż w chwili kontroli doszło do naruszenia przepisów prawa w zakresie skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego przez kierowcę D. K. Organ odwoławczy wskazał ponadto, iż podczas kontroli drogowej kierowca nie okazał dokumentu uzasadniającego odstąpienie od przestrzegania norm czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków. Analiza wykresówek wykazała, iż na ich rewersach brak jest wpisów manualnych zawierających przyczynę odstąpienia przez kierowcę od przestrzegania obowiązujących norm dziennego czasu odpoczynku. Powyższe uzasadnia nałożenie kary pieniężnej w wysokości 300 złotych za naruszenie Ip.10.2 lit a i lit. b załącznika do ustawy o transporcie drogowym.

Odnosząc się do naruszenie lp. 10.4 załącznika do ustawy o transporcie drogowym organ odwoławczy stwierdził, iż organ I-szej instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy, a karę pieniężną, w wysokości 1 750 złotych za przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do jednej godziny oraz za każdą następną rozpoczętą godzinę, nałożył zgodnie z prawem.

Z kolei odnosząc się do stwierdzonego w trakcie kontroli naruszenia, polegającego na nieprawidłowym działaniu urządzenia rejestrującego polegającego na zbyt długim zapisywaniu wykresówki organ, powołując się na treść art. 15 ust. 2 oraz ust. 3, tiret drugie, lit. b) - d) rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 podkreślił, iż:

- wykresówka kierowcy z dnia 28/29 września 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności tego kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Przedmiotowa wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 05:35 dnia 28 września 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 06:15 dnia 29 września 2009 r., tj.: po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wyniosła 200 złotych tj.: (1 x 200 złotych);

- wykresówka z dnia 6/7 października 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Przedmiotowa wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 06:05 dnia 6 października 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 07:10 dnia 7 października 2009 r., tj. po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wyniosła 200 złotych, tj.: (1 x 200 złotych);

- wykresówka kierowcy z dnia 9/9 października 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Przedmiotowa wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 00:30 dnia 9 października 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 05:45 dnia 10 października 2009 r. tj. po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wyniosła 200 złotych, tj.: (1 x 200 złotych);

- wykresówka kierowcy z dnia 15/16 października 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności tego kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Przedmiotowa wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 03:15 dnia 15 października 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 06:15 dnia 16 października 2009 r. tj. po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wyniosła 200 złotych, tj.: (1 x 200 złotych);

- wykresówka kierowcy z dnia 19/20 października 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Przedmiotowa wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 04:30 dnia 19 października 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 06:30 dnia 20 października 2009 r. tj. po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wyniosła 200 złotych, tj. (1 x 200 złotych).

Łącznie kara pieniężna za naruszenie lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym wynosi 1 000 złotych.

W ocenie organu odwoławczego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że organ I instancji dokonał prawidłowej oceny stanu faktycznego i prawidłowo zastosował przepisy ustawy o transporcie drogowym, nakładając na stronę karę pieniężną w łącznej wysokości 1.000 złotych za popełnienie naruszenia polegającego na tym, że wykresówka zapisywana była za długo.

Reasumując powyższe organ odwoławczy podkreślił, iż organ I-szej instancji prawidłowo dokonał oceny stanu faktycznego sprawy w zakresie naruszenia lp. 10.3, lp. 10.2, lp. 10.4, lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym.

Odnosząc się do zarzutu strony, w zakresie wewnętrznej sprzeczności zapisów poczynionych w protokole kontroli, co pociąga za sobą brak podstawy prawnej do wydania decyzji administracyjnej, nakładającej na stronę postępowania karę pieniężną za stwierdzone naruszenia, organ odwoławczy stwierdził, iż zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Organ wyjaśnił, iż faktycznie w protokole kontroli występują omyłki, jednak są to wyłącznie omyłki pisarskie, które nie stanowią podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się do zarzutu strony, dotyczącego wykorzystania w ramach kontroli niewłaściwego formularza, organ odwoławczy stwierdził, iż nie zasługuje on na uwzględnienie, bowiem w dniu kontroli, tj. 20 października 2009 r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2009 r. w sprawie kontroli w zakresie przewozu drogowego, a nie jak błędnie wskazywał pełnomocnik skarżącej rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 70 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym organ odwoławczy stwierdził, iż kontrolujący zapoznał kontrolowanego kierowcę w sposób prawidłowy z jego prawami i obowiązkami wynikającymi z ustawy. Podczas czynności kontrolnych kontrolowany kierowca miał zapewniony czynny udział i mógł na bieżąco zgłaszać swoje zastrzeżenia i uwagi do protokołu kontroli, czego jednak nie uczynił. Ponadto z akt sprawy nie wynika, aby obecny przy kontroli kierowca informował, jakoby w trakcie kontroli doszło do jakichkolwiek nieprawidłowości.

Organ odwoławczy wskazał również, iż w niniejszej sprawie nie ma zastosowania treść art. 92 a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, gdyż okoliczności sprawy jak i dowody w niej zgromadzone jednoznacznie nie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. skarżąca wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji organu odwoławczego oraz poprzedzającej ją decyzji organu I-szej instancji zarzuciła naruszenie prawa materialnego w zakresie:

- art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym w zw. z art. 76 ust. 1 pkt. 1 ustawy o służbie cywilnej z dnia 21 listopada 2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) w zw. z § 1 pkt. 1, 2 i 3 oraz § 2 pkt 1 załącznika do zarządzenia nr 114 Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 października 2002 r. w sprawie ustanowienia Kodeksu Etyki Służby Cywilnej (M. P. z 2002 r. Nr 46, poz. 683) - w zakresie, w jakim organ I-szej instancji wprowadził kontrolowanego w błąd, co do wymiaru kary pieniężnej, a to pomimo ciążącego na nim obowiązku do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków. Nadto, w zakresie w jakim organ I instancji nie dochował należytej staranności w takcie sporządzania protokołu kontroli i dopuścił się naruszenia wiążących go przepisów prawa;

- art. 77 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym w zw. z art. 76 ust. 1 pkt. 1 ustawy o służbie cywilnej w zw. z art. 2 i 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 ze zm.) - w zakresie, w jakim organ kontrolujący zastosował nie obowiązujące w dacie przeprowadzania kontroli przepisy prawa, podając jako podstawę prawną nałożenia kary pieniężnej przepisy ustawy o innym, niż obowiązujący, numerze dziennika urzędowego, a nadto dokonał błędnej subsumcji w zakresie ustalenia podstawy prawnej nałożenia ww. kary pieniężnej;

- § 6 ust. 1 w związku z § 11 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U. z 2008r. Nr 132, poz. 841 ze zm.) - w zakresie w jakim organ przeprowadzający kontrolę zastosował sprzeczny z obowiązującymi przepisami prawa wzór sprawozdania z kontroli drogowej zawierającego wykaz kontrolny;

- § 11 ust. 2 ww. rozporządzenia - w zakresie w jakim organ kontrolujący nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku odnotowania na odwrocie kontrolowanej, bieżącej wykresówki godziny rozpoczęcia i zakończenia kontroli oraz dodatkowo daty i miejsca kontroli;

- pkt. 2 i 6 części A wykazu podstawowych elementów objętych kontrolą, zawarty w załączniku nr 2 w związku z § 6 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2009 r. w sprawie kontroli przewozu drogowego (Dz. U. z 2009 r. Nr 145, poz. 1184) - w zakresie w jakim organ kontrolujący nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i nie zweryfikował m.in. prawidłowość działania i użytkowania analogowego urządzenia rejestrującego, a także wykresówek z dni poprzedzających dzień przeprowadzenia kontroli - z protokołu kontroli wynikało bowiem, iż kontrolowany okres pracy obejmował dni od 20 października 2009 r. do 20 października 2009 r.;

oraz naruszenie prawa procesowego tj.: art. 6 k.p.a., art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a. art. 11 k.p.a., art. 107 ust. 3 k.p.a. oraz art. 68 ust. 1 oraz ust. 2 k.p.a. w zw. z art. 74 ustawy o transporcie drogowym - w zakresie w jakim organy I i II instancji pominęły naruszenia treści protokołu, z którego w szczególności nie wynikało kiedy, gdzie oraz jakie czynności kontrolne zostały wykonane, a także art. 77 ust. 1 k.p.a. - w zakresie w jakim organy nie uwzględniły wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, przede wszystkim zaś dowodów przedstawionych przez skarżącą (poprzez m.in. niezbadanie poprawności funkcjonowania tachografu, czy też nieuwzględnienie nieprawidłowości jakie miały miejsce w trakcie kontroli, a zostały ujawnione w sporządzanym na jego podstawie protokole kontroli) oraz nie uzasadniły przyczyn, dla których odmówiły ww. dowodom wiarygodności, co budzi poważne wątpliwości skarżącej, co do trafności oceny innych środków dowodowych w niniejszej sprawie (m.in. ze względu na fakt, iż ww. organy dokonały ustalenia stanu faktycznego w sprawie w sposób dowolny - w oparciu o protokół, z którego określony stan faktycznie nie wynikał).

II

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalając skargę wskazał, że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że zgodnie z art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie drogowym, kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15 000 złotych. Stosownie do ust. 2 pkt 1 ww. przepisu suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć kwoty 15 000 złotych w odniesieniu do kontroli drogowej. Konsekwencją wskazanego rozwiązania jest treść:

- lp. 10.3 lit. a i b załącznika do ww. ustawy, która sankcjonuje przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut karą pieniężną w wysokości 150 złotych oraz karą pieniężną w wysokości 200 złotych za każde następne rozpoczęte 30 minut;

- lp. 10.2. lit. a i b załącznika do ww. ustawy, która sankcjonuje skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny karą pieniężną w wysokości 100 złotych oraz karą pieniężną w wysokości 200 złotych za każdą rozpoczętą kolejną godzinę;

- lp. 10.4 lit. a i b załącznika do ww. ustawy, która sankcjonuje przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do jednej godziny karą pieniężną w wysokości 150 złotych oraz karą pieniężną w wysokości 200 złotych za każdą następną rozpoczętą godzinę;

- lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ww. ustawy, która sankcjonuje nieprawidłowe działanie urządzenia rejestrującego: wykresówka zapisywana była za długo karą pieniężną w wysokości 200 złotych za każdą wykresówkę, ale nie więcej niż 1 000 złotych.

Natomiast zgodnie z art. 4 lit. g rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 roku w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych, odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego Rozporządzenie Rady (EWG) 3820/85 "dzienny okres odpoczynku" oznacza dzienny okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem i obejmuje "regularny dzienny okres odpoczynku" lub "skrócony dzienny okres odpoczynku", "regularny dzienny okres odpoczynku" oznacza nieprzerwany odpoczynek trwający co najmniej 11 godzin. Alternatywnie, regularny dzienny okres odpoczynku można wykorzystać w dwóch częściach, z których pierwsza musi nieprzerwanie trwać co najmniej 3 godziny, a druga co najmniej 9 godzin, natomiast "skrócony dzienny okres odpoczynku" oznacza nieprzerwany odpoczynek, trwający co najmniej 9 godzin, ale krócej niż 11 godzin. Zgodnie z art. 8 ust. 1 - 5 i 8 ww. rozporządzenia kierowca korzysta z dziennego i tygodniowego okresu odpoczynku. Stosownie do art. 8 ust. 2 omawianego rozporządzenia w każdym 24 godzinnym okresie, po upływie poprzedniego dziennego okresu odpoczynku lub tygodniowego okresu odpoczynku, kierowca musi wykorzystać kolejny dzienny okres odpoczynku. Jeśli część dziennego okresu odpoczynku zawarta w 24 godzinnym okresie wynosi co najmniej 9 godzin, ale mniej niż 11 godzin, wówczas ten dzienny okres odpoczynku uznaje się za skrócony dzienny okres odpoczynku.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że dzienny okres odpoczynku może zostać przedłużony do rozmiarów regularnego lub skróconego tygodniowego okresu odpoczynku. Kierowca może mieć najwyżej trzy skrócone dzienne okresy odpoczynku pomiędzy dwoma tygodniowymi okresami odpoczynku. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 2, w ciągu 30 godzin od zakończenia dziennego lub tygodniowego okresu odpoczynku, kierowca należący do kilkuosobowej załogi musi skorzystać z kolejnego dziennego okresu odpoczynku, trwającego co najmniej 9 godzin. Jeżeli kierowca dokona takiego wyboru, dzienne okresy odpoczynku i skrócone tygodniowe okresy odpoczynku poza bazą można wykorzystać w pojeździe, o ile posiada on odpowiednie miejsce do spania dla każdego kierowcy i pojazd znajduje się na postoju.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji analiza wykresówek wykazała zasadność nałożenia kar za stwierdzone naruszenia szczegółowo opisane w zaskarżonej decyzji.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, organy orzekające w sprawie nie dopuściły się uchybień w zakresie prowadzonego postępowania. Zgromadzony przez nie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że organy dokonały prawidłowej oceny stanu faktycznego w zakresie naruszenia przez skarżącą lp. 10.3, lp. 10.2, lp. 10.4, lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, co dawało podstawę do zastosowania w sprawie sankcji, w postaci kary pieniężnej. Ponadto, wbrew twierdzeniom strony, postępowanie wyjaśniające przeprowadzone było rzetelnie, a zebrany w sprawie materiał dowodowy bezsprzecznie potwierdza dokonane w ramach postępowania ustalenia.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że sporządzenie protokołu z kontroli znajduje umocowanie w art. 74 ustawy o transporcie drogowym. W niniejszej sprawie protokół kontroli został podpisany przez kierującego pojazdem bez zgłoszenia zastrzeżeń. Jako dokument urzędowy w rozumieniu art. 76 § 1 k.p.a., sporządzony w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe, w ich zakresie działania, stanowi dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Protokół korzysta z wiarygodności zawartych w nim ustaleń z tego jeszcze względu, że sporządzany jest z udziałem przedstawiciela podmiotu kontrolowanego, który ma prawo wnieść do niego zastrzeżenia. Protokół obrazuje stan faktyczny, który później może być trudny do odtworzenia. Dlatego, podpisanie bez zastrzeżeń przez osobę kontrolowaną, protokół stanowi dowód w sprawie. Dostrzeżone przez stronę, a popełnione przez funkcjonariuszy kontroli uchybienia w trakcie jego tworzenia, stanowią jedynie błędy pisarskie, a jako takie nie mogą stanowić podstawy uchylenia zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się do zarzutu, dotyczącego wykorzystania w ramach kontroli niewłaściwego formularza, Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w dniu kontroli, tj. 20 października 2009 r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2009 r. w sprawie kontroli w zakresie przewozu drogowego, a zatem zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Odpierając powyższy zarzut oraz zarzuty skargi dotyczące m.in. naruszenia art. 77 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym w zw. z art. 76 ust. 1 pkt 1 ustawy o służbie cywilnej z dnia 21 listopada 2008 r. oraz § 2 pkt 1 załącznika do zarządzenia nr 114 Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 października 2002 r. w sprawie ustanowienia Kodeksu Etyki Zawodowej w zakresie wprowadzenia kontrolowanego w błąd, co do wymiaru kary pieniężnej, pomimo ciążącego na nim obowiązku należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organu, iż podstawą ustalenia stanu faktycznego sprawy był protokół kontroli obrazujący cały przebieg kontroli drogowej i zawierający naruszenia stwierdzone w jej trakcie. Zawarte w protokole omyłki pisarskie, tj. błędne podanie siedziby przedsiębiorstwa, miejsca kontroli, czasu kontroli, nr PESEL kierowcy i adresu kierowcy, ilości kontrolowanych dni, czy też użycia niewłaściwego formularza, nie mogły skutkować uznaniem zaskarżonej decyzji za wadliwą. Mimo oczywistych błędów protokół kontroli nie pozostawia żądnych wątpliwości, co do okoliczności kontroli, stwierdzonych uchybień i naruszeń. Popełnione omyłki nie podważają w żaden sposób poczynionych w nim ustaleń. Wbrew twierdzeniom skarżącej, przedmiotowy protokół kontroli stanowi dowód w rozumieniu art. 76 § 1 k.p.a. w związku z art. 74 ustawy o transporcie drogowym i nie narusza przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006. Sama skarżąca nie kwestionuje przeprowadzonej kontroli w dniu 20 października 2009 r. - kontroli, która dotyczyła jej pojazdu, kierowanego przez zatrudnionego pracownika.

Także urządzenie rejestrujące zostało zweryfikowane, co wynika ze sprawozdania z kontroli dołączonej do protokołu.

Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organu, wyrażone w zaskarżonej decyzji, iż w niniejszej sprawie nie ma zastosowania treść art. 92 a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, bowiem okoliczności sprawy jak i dowody w niej zgromadzone jednoznacznie nie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. W ramach prowadzonego postępowania skarżąca nie przedstawiła żadnych dowodów na okoliczność braku wpływu na zaistniałe naruszenia, natomiast materiał dowodowy, zgromadzony w sprawie, w pełni potwierdzał, iż okoliczności popełnienia zarzucanych naruszeń były okolicznościami, które przedsiębiorca powinien był przewidzieć i nie dopuścić do ich zaistnienia.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż obowiązki skarżącego jako przedsiębiorcy reguluje art. 10 ust. 2 Rozporządzenia (WE) nr 561/2006, stanowiący, że przedsiębiorstwo transportowe organizuje pracę kierowców w taki sposób, aby mogli przestrzegać przepisów rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 oraz przepisów rozdziału II Rozporządzenia (WE) nr 561/2006. Przedsiębiorstwo transportowe wydaje odpowiednie polecenia kierowcy i przeprowadza regularne kontrole przestrzegania przepisów rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 oraz przepisów rozdziału II niniejszego rozporządzenia. Natomiast art. 10 ust. 3 zdanie pierwsze ww. Rozporządzenia jednoznacznie stanowi, że przedsiębiorstwo transportowe odpowiada za naruszenia przepisów, których dopuszczają się kierowcy tego przedsiębiorstwa, nawet jeśli naruszenie takie miało miejsce na terytorium innego Państwa Członkowskiego lub w państwie trzecim.

W ocenie Sądu pierwszej instancji stanowisko skarżącej, iż nie miała ona wpływu na działanie kierowcy, a tym samym na powstałe naruszenia, jest błędne i nie znajduje oparcia w obowiązującym w dacie rozstrzygnięcia przez organ administracji stanie prawnym. Sąd stwierdził, iż w dyspozycji art. 92a ust. 4 oraz 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym nie mieszczą się sytuacje, które są wynikiem zachowania kierowcy, ale które bezpośrednio wynikają z braku właściwych rozwiązań organizacyjnych w zakresie dyscyplinowania osób wykonujących na rzecz przedsiębiorcy usługi kierowania pojazdem. Także kwestie właściwego doboru pracowników (ryzyko osobowe) nie mieści się w zakresie regulacji art. 92a ust. 4 oraz 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. Rzeczą przedsiębiorcy jest właściwy dobór osób współpracujących. Przy zachowaniu należytej staranności, właściwego systemu motywacyjnego, szkoleniowego, czy innego rodzaju środków dyscyplinujących nie dochodziłoby do naruszeń przepisów ustawy o transporcie drogowym. Wymieniony przepis wyraźnie statuuje odpowiedzialność obiektywną. Nie wystarczy zatem wykazanie braku winy, lecz wymagane jest pozytywnie udowodnione podjęcie wszystkich niezbędnych środków w celu zapobieżenia powstaniu naruszenia prawa przy czym okoliczności objęte hipotezą przepisów art. 92a ust. 4 i 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym powinien udowodnić przedsiębiorca, gdyż to on wywodzi skutki prawne wynikające z tych przepisów, które zwalniają go od odpowiedzialności za wykroczenie kierowcy pojazdu.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, w sprawie nie znajduje zastosowania przywołany przez skarżącą art. 93 ustawy o transporcie drogowym, albowiem nie można dopatrzeć się żadnych zdarzeń lub okoliczności, których skarżąca, będąca koncesjonowanym przewoźnikiem, nie mogła przewidzieć. Również brak jest podstaw do zastosowania w sprawie art. 92 a ust. 4 omawianej ustawy.

W sprawie niniejszej, w ocenie Sądu pierwszej instancji, nie ulega wątpliwości, że naruszenia miały charakter rażący, bowiem skrócenie obowiązkowego wypoczynku dziennego, przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy oraz przekroczenie maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy było bardzo znaczne.

Sąd pierwszej instancji zauważył, iż odpowiedzialność administracyjna za popełnione wykroczenia drogowe, określone zarówno w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, innych przepisach krajowych oraz powołanych wyżej przepisach rozporządzeń unijnych, jest co do zasady oderwana od kwestii winy. Organ orzekający ma obowiązek stwierdzenia, czy nastąpiło wykroczenie określone powołanymi wyżej przepisami, bez wnikania jakie były jego przyczyny i kto ponosi za to winę. W postępowaniu administracyjnym w tego rodzaju sprawach istotne jest bowiem przede wszystkim stwierdzenie faktu popełnienia wykroczenia i stwierdzenie odpowiedzialności za ten czyn - przy założonej odpowiedzialności przedsiębiorcy, niezależnie od jego winy, możliwości przyczynienia się do jej powstania, czy ewentualnych żądań miarkowania wysokości kary.

W tym stanie rzeczy Sąd pierwszej instancji na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła "B. P." Sp. z o.o. w S., zaskarżając to orzeczenie w całości, wnosząc o jego uchylenie, uchylenie decyzji organu drugiej instancji i poprzedzającej decyzji organu pierwszej instancji ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznana oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi strona wnosząca skargę kasacyjną zarzuciła:

I. na podstawie art. 174 pkt. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 202,; 153, poz. 1270 ze zm.) dalej: p.p.s.a., naruszenie prawa procesowego które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to:

- § 6 ust. 1 w związku z § 11 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U. z 2008r. 132, poz. 841 ze zm.) w zakresie w jakim Sąd uznał, iż zastosowany przez organ wzorzec sprawozdania z kontroli drogowej zawierającego wykaz kontrolny jest normatywny;

- pkt. 2 i 6 Części A wykazu podstawowych elementów objętych kontrolą, zawarty w załączniku nr 2 w związku z § 6 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2009 r., sprawie kontroli przewozu drogowego (Dz. U. z 2009r. Nr 145, poz. 1184) w zakresie w jakim Sąd uznał za udowodniony fakt, iż organ skontrolował w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawa i przy zachowaniu należytej staranności adekwatnej do zawodowego charakteru sprawowanej przezeń funkcji przeprowadził kontrolę m.in. prawidłowość działania i użytkowa analogowego urządzenia rejestrującego, a także wykresówek z dni poprzedzających dzień przeprowadzenia kontroli,

II. na podstawie art. 174 pkt. 2 p.p.s.a. naruszenie prawa procesowego które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to:

- art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. 2002, Nr 153, poz. 1269 ze zm.) dalej: p.u.s.a., w zakresie w jakim Sąd nie zweryfikował, czy ustalony przez organy administracji stan sprawy jest stanem odpowiadającym rzeczywistości - na gruncie przeprowadzonego materiału dowodowego. W szczególności Sąd nie zbadał kwestii prawidłowości działania i użytkowania analogowego urządzenia rejestrującego oraz wskazań przez skarżącą błędów w zakresie subsumcji domniemanych naruszeń;

- art. 141 § 4 p.p.s.a. w zakresie w jakim Sąd pominął podnoszone przez stronę skarżącą zarzuty w stosunku do skarżonej decyzji. W szczególności w zakresie w jakim Sąd nie zbadał zarzutu użycia niewłaściwego formularza sprawozdania z kontroli drogowej zawierającego wykaz drogowy, nie zbadał prawidłowości działania analogowego urządzenia rejestrującego, kwestii umyślnego wprowadzenia kontrolowanego kierowcy w błąd, stosowania nieobowiązujących w chwili przeprowadzania kontroli przepisów prawa, nie odnotowania na odwrocie kontrolowanej, bieżącej wykresówki godziny rozpoczęcia i zakończenia kontroli oraz daty i miejsca kontroli, jak również w zakresie w jakim Sąd dokonał błędnej subsumcji domniemanych naruszeń;

- art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a) i c) p.p.s.a. w związku z art. 78 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a., art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 10 k.p.a. w zakresie w jakim Sąd nie dostrzegł, iż organy administracji bezzasadnie rozstrzygnęły sprawę w oparciu o dowolnie oceniony materiał dowodowy (nie weryfikując zgłaszanych przez skarżącą zarzutów m.in. co do możliwych zakłóceń prawidłowej pracy analogowego urządzenia rejestrującego w skutek okoliczności niezależnych od strony skarżącej czym naruszyły zasadę prawdy obiektywnej oraz zasadę pogłębiania zaufania obywateli organów państwa;

- art. 1 § 1 p.u.s.a. (ewentualnie w zw. z art. 107 § 1 i § 3 k.p.a.) w zakresie w jakim nadużywając przyznanej mu kompetencji nie dokonał kontroli inkryminowanej decyzji w oparciu o jej uzasadnienie faktyczne i prawne lecz pomijając zarzuty skarżącej, powielił błędy organu w ustaleniu stanu faktycznego sprawy, uznając je za zgodne i prawidłowe;

- art. 6, 7, 8, 9, 11 k.p.a. w zw. z art. 1 § 1 i § 2 p.u.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. poprzez zaakceptowanie przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych - nie znajdujących oparcia w przeprowadzonych dowodowych, a także w zakresie w jakim Sąd nie uwzględnił zarzutu, iż Organy administracji ustaliły w oparciu o bezprawne dowody okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy i na ich odstawie nałożyły na skarżącą karę oraz w zakresie w jakim organy administracji wykazały się nieznajomością przepisów prawa.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wnoszący skargę zawarł argumenty na poparcie powyższych zarzutów.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie rozważań wskazać należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej zgodnie z art.183 § 1 p.p.s.a., a zatem w zakresie wyznaczonym w podstawach kasacyjnych przez stronę wnosząca środek zaskarżenia, z urzędu biorąc pod rozwagę tylko nieważność postępowania, której przesłanki w sposób enumeratywny wymienione zostały w art. 183 § 2 tej ustawy, a które w niniejszej sprawie nie występują.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Wniesiona w niniejszej sprawie skarga kasacyjna zarzuca zarówno naruszenie przepisów postępowania, jak i naruszenie prawa materialnego (pomimo, iż powołując art. 174 pkt 1 p.p.s.a. wskazuje na naruszenie prawa procesowego).

Rozpatrując w pierwszej kolejności zarzuty prawa procesowego należy stwierdzić, że wnoszący skargę kasacyjną wskazał na naruszenie przez Sąd pierwszej instancji art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a., art.141§ 4 p.p.s.a., art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. w związku z art. 78 § 1 k.p.a., art.80 k.p.a., art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art.10 k.p.a. oraz art. 6 k.p.a., art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 9 k.p.a., art. 11 k.p.a. w związku z art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a.

Art.1 ustawy p.u.s.a. ma charakter przepisu ustrojowego. Reguluje on zakres kontroli działalności administracji publicznej i określa kryteria tej kontroli. Charakter tego przepisu sprawia, że nie mieści się on bezpośrednio w podstawach wskazanych w art. 174 p.p.s.a., ponieważ nie może stanowić samodzielnej podstawy zarzutu kasacyjnego, przy czym za dopuszczalne uznać należy powołanie wskazanego przepisu p.u.s.a. w powiązaniu z zarzutami podniesionymi w ramach naruszenia prawa procesowego przez wskazanie konkretnie oznaczonej normy procesowej (por. wyrok NSA z dnia 23 listopada 2010 r., sygn. akt I GSK 445/10,wyrok NSA 14 października 2010 r., sygn. akt II FSK 983/09; wyrok NSA z dnia 7 października 2010 r., sygn. akt II GSK 780/10).

Podkreślić również należy, że naruszenie art. 1 p.u.s.a. mogłoby - co do zasady - wystąpić w sytuacji, gdyby Sąd pierwszej instancji uchylił się od rozpoznania sprawy z zakresu kontroli działalności administracji publicznej, albo kontrolę tę przeprowadził w oparciu o inne kryteria, niż kryterium legalności.

W rozpoznawanej sprawie sytuacja taka nie wystąpiła.

Chybiony jest także sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art.141 § 4 p.p.s.a. w zakresie w jakim Sąd pierwszej instancji pominął podnoszone przez stronę skarżącą zarzuty w stosunku do skarżonej decyzji.

Z art. 141 § 4 p.p.s.a. wynika, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Naruszenie tego przepisu można skutecznie zarzucać wtedy, gdy Sąd pierwszej instancji nie zawrze w uzasadnieniu wskazanych przez ustawodawcę elementów albo, jeśli poszczególne składniki uzasadnienia nie są sformułowane w sposób wyczerpujący. Zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. nie jest natomiast przydatny do kwestionowania stanowiska Sądu w części odnoszącej się do sfery ustaleń faktycznych, w tym oceny dowodów. Wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić przedmiot skutecznego zarzutu kasacyjnego z art. 141 § 4 p.p.s.a. jedynie wówczas, gdy uzasadnienie sporządzone jest w taki sposób, że niemożliwa jest kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku, a w szczególności jeżeli nie zawiera stanowiska odnośnie stanu faktycznego przyjętego, jako podstawa zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawienie zarzutów skargi wraz z odniesieniem się do nich przez Sąd pierwszej instancji wskazuje na spełnienie wymogów przewidzianych w art. 141 § 4 p.p.s.a. w odniesieniu do przedstawienia stanu sprawy i zarzutów skargi. Uzasadnienie skarżonego wyroku zawiera wszystkie elementy konstrukcyjne przewidziane w art. 141 § 4 p.p.s.a. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji przedstawił bowiem opis tego, co działo się w sprawie w postępowaniu przed organami administracji publicznej oraz przedstawił stan faktyczny przyjęty za podstawę wyroku, wskazując z jakich przyczyn i na podstawie jakich przepisów zarzuty skargi nie zasługują na uwzględnienie, co umożliwia przeprowadzenie kontroli instancyjnej ustaleń Sądu.

Wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej, Sąd pierwszej instancji odniósł się również do wszystkich zarzutów podniesionych w skardze.

W tym miejscu warto odnotować pogląd prezentowany w orzecznictwie sądowym, iż okoliczność, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie analizowało wszystkich zarzutów podniesionych w skardze, może stanowić naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a., ale tylko w sytuacji wykazania wpływu tego uchybienia na wynik sprawy (por. wyrok NSA z dnia 27 października 2010r. sygn. akt I GSK 1172/09), co w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi.

Wymaga podkreślenia, że okoliczność, iż stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. jest odmienne od zaprezentowanego przez autora skargi kasacyjnej nie oznacza, że uzasadnienie nie odpowiada ustawowym wymogom wymienionym w ww. przepisie .

Odnosząc się do pozostałych zarzutów procesowych należy uznać je za chybione i niezasługujące na uwzględnienie.

Przede wszystkim organy administracji publicznej obu instancji dokładnie wyjaśniły stan faktyczny, stosując się w pełni do wymagań przepisów k.p.a., a w szczególności art. 6, art. 7 k.p.a. W żadnym stopniu nie naruszyły również przepisów art. 8, 9, 10, 11, 78 § 1, art. 80 i 107 § 1 i 3 k.p.a., gdyż postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone z zachowaniem zasad i gwarancji procesowych, w sposób wnikliwy i wszechstronny zebrano pełny materiał dowodowy, dokonano jego szczegółowej analizy i obiektywnej oceny, a zaskarżona decyzja zawierała wszystkie niezbędne elementy z art. 107 k.p.a., w tym również obszerne, pełne i przekonujące uzasadnienie sporządzone zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a.

Strona wnosząca skargę kasacyjną kwestionuje prawidłowość przyjętych za podstawę wyroku, a dokonanych przez organy ustaleń stanu faktycznego wskazując iż " organy administracji ustaliły w oparciu o bezprawne dowody okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy i na ich podstawie nałożyły na Skarżąca karę (...)".

Stwierdzić należy, że Sąd pierwszej instancji zasadnie uznał, iż ustalony w sprawie stan faktyczny w zakresie naruszenia przez skarżącą lp. 10.3, lp. 10.2, lp. 10.4, lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, dawał podstawę do zastosowania w sprawie sankcji, w postaci kary pieniężnej.

Ustalenia organu, zaaprobowane przez Sąd pierwszej instancji, znajdują pełne potwierdzenie w treści protokołu z kontroli oraz załączników do tego protokołu. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z materiału dowodowego zebranego w aktach niniejszej sprawy oraz z treści skargi kasacyjnej wynika, że skarżąca kasacyjnie - co do zasady - nie kwestionuje przeprowadzonej kontroli w dniu 20 października 2009r., kontroli która dotyczyła jej pojazdu, kierowanego przez jej pracownika, a jedynie sposób udokumentowania tej kontroli, wskazując na błędy i nieścisłości zawarte w protokole z kontroli.

Z akt sprawy wynika, że protokół kontroli został podpisany przez kierującego pojazdem bez zgłoszenia zastrzeżeń. Sporządzony dokument zawiera oświadczenie kierowcy o samowolnym poddaniu się karze.

Należy w pełni podzielić stanowisko Sądu pierwszej instancji zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w zakresie wagi i znaczenia ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w dowodzie, w postaci protokołu z kontroli.

Sporządzenie protokołu kontroli znajduje umocowanie w art. 74 ustawy o transporcie drogowym. Stosownie do powołanego przepisu z przeprowadzonych czynności kontrolnych inspektor sporządza protokół, a jego kopię doręcza się kontrolowanemu (ust. 1). Protokół podpisują inspektor i kontrolowany. Do protokołu kontroli, kontrolowany może wnieść zastrzeżenia (ust. 2). Odmowę podpisania protokołu przez kontrolowanego odnotowuje się w protokole (ust. 3).

Protokół z kontroli drogowej winien odpowiadać wymaganiom z art. 68 k.p.a. Trafnie Sąd pierwszej instancji wskazuje, że protokół z kontroli drogowej jako dokument urzędowy w rozumieniu art. 76 § 1 k.p.a., sporządzony w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe, w ich zakresie działania, stanowi dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Protokół z kontroli, jako dokument urzędowy, korzysta z wiarygodności zawartych w nim ustaleń z tego jeszcze względu, że sporządzany jest z udziałem przedstawiciela podmiotu kontrolowanego, który ma prawo wnieść do niego zastrzeżenia. Podpisany bez zastrzeżeń przez osobę kontrolowaną protokół stanowi dowód w sprawie. Protokół obrazuje stan faktyczny, który później może być trudny do odtworzenia. Orzecznictwo sądowe wskazuje na istotne znaczenie funkcji dowodowej protokołu z kontroli drogowej. Uwzględniając cel, jak również logikę czynności kontrolnych przeprowadzanych przez uprawnione organy administracji publicznej na podstawie ustawy o transporcie drogowym, podkreśla się, że istota protokołu z kontroli wyraża się w tym, że dokument ten odzwierciedla i potwierdza istniejący w momencie kontroli stan faktyczny (por. wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2012r., sygn. akt II GSK 1399/10; wyrok WSA w Warszawie z 8 września 2005 r., sygn. akt. VI SA/Wa 1224/04,LEX nr 205475).

W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się również wymóg sporządzenia protokołu z kontroli z odpowiednia starannością. Protokół z kontroli będąc w zasadzie jedynym dokumentem stanowiącym materiał dowodowy w sprawie o nałożenie kary pieniężnej, w zakresie odnoszącym się do jego treści nie może zawierać żadnych wątpliwości co do rzeczywistych faktycznych okoliczności sprawy ( por. wyrok NSA z dnia 17 lutego 2012r., sygn. akt. II GSK 378/09).

W realiach rozpoznawanej sprawy popełnione przez funkcjonariuszy uchybienia przy sporządzaniu protokołu z kontroli – w tym omyłki i błędy pisarskie wskazywane przez stronę jak i dostrzeżone przez organy oraz Sąd pierwszej instancji - mimo naganności takiego działania, nie mogą stanowić dostatecznej podstawy do wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji organów administracji publicznej.

Zgodzić się należy z Sądem pierwszej instancji, iż protokół z kontroli obrazuje przebieg kontroli drogowej i zawiera naruszenia stwierdzone w jej trakcie. Nie pozostawia przy tym żadnych wątpliwości, co do okoliczności kontroli, stwierdzonych uchybień i naruszeń.

Zasadnie Sąd pierwszej instancji wskazuje, że pomimo oczywistych błędów w protokole z kontroli wskazywanych przez stronę, w tym w szczególności w zakresie: nr PESEL kierowcy, adresu kierowcy, błędnego podania siedziby przedsiębiorcy, ilości kontrolowanych dni należy uznać, iż popełnione omyłki nie podważają w żaden sposób poczynionych ustaleń co do istotnych w sprawie okoliczności kontroli. Stanowisko takie doznaje dodatkowego wsparcia w załącznikach do protokołu z kontroli potwierdzających m.in. prawidłowe dane kierowcy, siedzibę przedsiębiorcy itd.

W konsekwencji uznać należy, iż protokół z kontroli odzwierciedla stan faktyczny sprawy. Obrazuje przebieg kontroli i zawiera naruszenie ustawy stwierdzone w jej trakcie, a wskazywane przez autora skargi kasacyjnej uchybienia i omyłki nie podważają w żaden sposób poczynionych w nim ustaleń.

Reasumując, brak jest w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wystarczających podstaw by uznać, że przebieg i wynik kontroli drogowej utrwalony został w sposób który nie koresponduje (jest niezgodny) z rzeczywistym stanem rzeczy, a do ujawnionych istotnych okoliczności zostały wniesione zastrzeżenia istotne z punktu widzenia przedmiotu sprawy i zaistniałych przesłanek do nałożenia kary. Nie ma więc podstaw aby podważać zasadność stanowiska Sądu pierwszej instancji.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego wykorzystania w ramach kontroli niewłaściwego formularza, Sąd pierwszej instancji zasadnie wskazał, iż w dniu kontroli, tj. 20 października 2009r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2009 r. w sprawie kontroli w zakresie przewozu drogowego, a zatem zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że w orzecznictwie podkreśla się, iż fakt sporządzenia przez kontrolujących protokołu kontroli na formularzu nieobowiązującym w dacie kontroli, mimo naganności takiego działania, nie czyni ani kontroli nielegalną, bowiem organ przeprowadzał kontrolę drogową, mając ku temu podstawę prawną (art. 74 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym), ani nie może być uznane za naruszenie prawa uniemożliwiające nałożenie kary pieniężnej na kontrolowanego, skoro skarżący nie podważał żadnego z ustaleń protokołu co do stwierdzonych naruszeń. Wymóg sporządzenia protokołu kontroli na formularzu określonym w załączniku do rozporządzenia, z materialnego punktu widzenia stanowi jedynie dyrektywę techniczno-organizacyjną w stosunku do działalności podmiotu kontrolującego i bezpośrednio nie ingeruje w sferę praw i obowiązków podmiotu kontrolowanego (por. wyrok NSA z dnia 29 września 2011r., sygn. akt. II GSK 925/10).

Z przedstawionych powodów Naczelny Sąd Administracyjny uznał za nieusprawiedliwione wskazane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów postępowania.

Nie zasługują również na uwzględnienie zarzuty naruszenia prawa materialnego.

Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej urządzenie rejestrujące zostało zweryfikowane co jednoznacznie wynika ze sprawozdania z kontroli drogowej dołączonego do protokołu.

Odnosząc się natomiast do sformułowanego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia § 6 ust. 1 w związku z § 11 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U. z 2008r. 132, poz. 841 ze zm.) w zakresie w jakim Sąd uznał, iż zastosowany przez organ wzorzec sprawozdania z kontroli drogowej zawierającego wykaz kontrolny jest normatywny - należy stwierdzić, że jest on niezasadny.

Jak już wskazano powyżej, Sąd pierwszej instancji zasadnie stwierdził, że w dniu kontroli, tj. 20 października 2009r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2009 r. w sprawie kontroli w zakresie przewozu drogowego, a zatem ww. przepis nie został naruszony.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną, jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.