Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Wdowiak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant Katarzyna Smaga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 września 2010 r. sprawy ze skargi B. Sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r., Nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego, utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2009 r., Nr [...] o nałożeniu na skarżącą spółkę, B. Sp. z o.o. z siedzibą w S. kary pieniężnej w wysokości 4 950 złotych, z tytułu skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego oraz przekroczenia maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego sprawy:

W dniu [...] października 2009 r., na punkcie kontrolnym - parking publiczny M., droga krajowa nr [...] - kontroli drogowej poddano pojazd członowy, składający się z pojazdu samochodowego marki [...] oraz przyczepy marki [...]. Zatrzymanym pojazdem, w imieniu przedsiębiorcy, kierował zatrudniony u niego kierowca D. K. Pojazdem realizowany był przewóz drogowy, w ramach krajowego przewozu drogowego rzeczy, na potrzeby własne. Przebieg i wyniki kontroli zamieszczono w protokole kontroli nr [...] z dnia [...] października 2009 r. Protokół został podpisany przez kontrolowanego kierowcę bez zgłoszenia zastrzeżeń. Sporządzony dokument zawiera oświadczenie kierowcy o samowolnym poddaniu się karze.

Pismem z dnia [...] października 2009 r. nr [...] organ zawiadomił skarżącą o wszczęciu wobec niej postępowania administracyjnego. Jednocześnie strona została wezwana do złożenia wszechstronnych, popartych dowodami wyjaśnień, przedłożenia odpowiednich dokumentów oraz pouczona o prawie wzięcia czynnego udziału w każdym stadium postępowania, jak również wypowiedzenia się co do zebranych dowodów, materiałów i zgłoszonych żądań. Wezwanie zawierało również pouczenie o prawach przysługujących stronie na podstawie art. 73 § 1 kpa oraz informację, iż brak odpowiedzi na powyższe pismo w terminie 7 dni od daty doręczenia go stronie, spowoduje wydanie decyzji administracyjnej w oparciu o posiadany materiał dowodowy.

W odpowiedzi na ww. zawiadomienie pismem z dnia 2 listopada 2009 r. skarżąca odniosła się do naruszeń stwierdzonych w protokole kontroli nr [...] z dnia [...] października 2009 r. podnosząc, iż za wykryte w trakcie kontroli drogowej nieprawidłowości odpowiedzialność ponosi wyłącznie kierowca, który swoim samodzielnym i samowolnym działaniem dopuścił się ich powstania. Skarżąca podkreśliła, iż kierowca zobowiązany został do ścisłego przestrzegania obowiązujących przepisów prawa w zakresie wykonywania przewozu drogowego, co potwierdził pisemnym oświadczeniem załączonym do niniejszego pisma. Strona zaznaczyła ponadto, iż nie miała żadnego realnego wpływu na powstanie przedmiotowych naruszeń oraz nie mogła ich przewidzieć. W treści pisma skarżąca zaznaczyła, iż w jej ocenie wykryte w trakcie kontroli drogowej nieprawidłowości nie miały charakteru rażącego, a w szczególności nie zagrażały bezpieczeństwu ruchu drogowego.

Pismem z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] organ I instancji zawiadomił stronę o zakończeniu postępowania dowodowego w przedmiotowej sprawie. Mając na względzie stwierdzony w trakcie kontroli stan faktyczny oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy, decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. nałożył na skarżącą karę pieniężną w wysokości 4 950 złotych.

W odwołaniu od powyższej decyzji pełnomocnik skarżącej wniósł o jej uchylenie w całości oraz umorzenie postępowania. Wnioskował również o wstrzymanie rygoru natychmiastowej wykonalności zaskarżonej decyzji, do czasu rozpoznania sprawy.

Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1. naruszenie przepisów procedury administracyjnej w szczególności art. 7, art. 8, art. 9, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 kpa;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego w szczególności art. 70 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym;

3. naruszenie art. 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego w zw. z art. 11 ust. 1 i art. 11 ust. 2 ww. rozporządzenia;

4. naruszenie pkt 2 i 6 części A wykazu podstawowych elementów objętych kontrolą, zawartych w załączniku nr 2 w zw. z art. 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2009 r. w sprawie kontroli przewozu drogowego.

W treści odwołania podniósł, iż w jego ocenie zaskarżona decyzja nie czyni zadość przepisom procedury administracyjnej, jest nieprecyzyjna i zawiera szereg nieprawidłowości. Organowi I instancji zarzucił nieprawidłowe rozpoznanie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na błędnym uznaniu odpowiedzialności przedsiębiorcy za naruszenia stwierdzone w protokole kontroli nr [...] z dnia [...] października 2009 r., nie uwzględniając wszystkich okoliczności prowadzących do wyjaśnienia rzeczywistego stanu faktycznego sprawy. Podniósł również, iż organ I instancji rozpoznając sprawę oparł się na protokole kontroli, który w jego ocenie został sporządzony w sposób ewidentnie wadliwy. Dokumentowi temu zarzucił wewnętrzną sprzeczność zapisów oraz podniósł, iż zapisy te nie odzwierciedlają rzeczywistego stanu faktycznego z przebiegu kontroli. Zaznaczył, iż protokół kontroli pojazdu jest dokumentem sporządzonym z przeprowadzonych czynności kontrolnych, który obrazuje nie tylko stan faktyczny w momencie przeprowadzania kontroli, ale stanowi także podstawowy dowód do wydania decyzji administracyjnej o nałożeniu kary pieniężnej. W związku z tym zdaniem pełnomocnika skarżącej, w przedmiotowej sprawie nie istnieje żadna podstawa prawna do wydania decyzji administracyjnej, nakładającej na stronę postępowania karę pieniężną za naruszenia stwierdzone w oparciu o błędnie sporządzony dokument. W ocenie pełnomocnika przedmiotowy dokument zawiera nieprawidłowości w zakresie określenia: miejsca przeprowadzonej kontroli, siedziby przedsiębiorcy, nr pesel kontrolowanego kierowcy, rodzaju wykonywanego przewozu drogowego, kontrolowanego czasu pracy kierowcy czy też czasu trwania kontroli.

W dalszej części odwołania pełnomocnik podniósł, iż, w jego ocenie, kontrolujący w trakcie wykonywanych czynności kontrolnych dopuścił się rażącego naruszenia przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego, bowiem sporządził sprawozdanie z czynności kontrolnych na niewłaściwym formularzu, a ponadto nie wywiązał się z obowiązku określonego w art. 11 ust. 2 ww. rozporządzenia umieszczając na wykresówce z dnia 20 października 2009 r. jedynie odcisk pieczęci, parafkę oraz godzinę [...]. W ocenie pełnomocnika nieodnotowanie przez kontrolującego na ww. wykresówce godziny rozpoczęcia i zakończenia kontroli skutecznie uniemożliwia ustalenie rzeczywistego stanu faktycznego sprawy.

Kolejne zarzuty odwołania dotyczyły uchybień w zakresie: niezweryfikowania przez organ prawidłowości działania i użytkowania analogowego urządzenia rejestrującego i wykresówek - co zdaniem pełnomocnika stanowi naruszenie pkt 6 części A wykazu podstawowych elementów objętych kontrolą zawartych w załączniku nr 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego; wprowadzenia kontrolowanego w błąd co do wysokości kary pieniężnej oraz zachęcenia go do podpisania oświadczenia o samowolnym poddaniu się karze - co pozostaje w sprzeczności z treścią art. 8 i 9 kpa; całkowite pominiecie wyjaśnienia strony zawartego w piśmie z dnia 2 listopada 2009 r. - co prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie organ I instancji zaniechał obowiązku uzasadnienia zaskarżonej decyzji w sposób przekonywujący, a więc odnoszący się do wszystkich zarzutów zgłoszonych przez skarżącą w toku postępowania, co skutkować winno wadliwością zaskarżonej decyzji.

Konkludując pełnomocnik skarżącej wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie postępowania.

Rozpatrując odwołanie, decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r., Nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego, działając w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), art. 92 ust. 1 pkt 8 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) oraz lp. 10.3, lp. 10.2, lp. 10.4, lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, art. 4 lit. g i lit. k, art. 6 ust. 1 i ust. 4, art. 7, art. 8, art. 10, art. 12 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. WE L 102/1 z dnia 11 kwietnia 2006 r. ze zm.), art. 15 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z 31 grudnia 1985 r. ze zm.) utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...].

Odnosząc się do zarzutów zawartych w treści odwołania, a dotyczących naruszenia polegającego na przekroczeniu maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut oraz za każde następne rozpoczęte 30 minut, organ podniósł, iż stosownie do treści art. 7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, po okresie prowadzenia pojazdu, trwającym cztery i pół godziny, kierowcy przysługuje ciągła przerwa, trwająca co najmniej czterdzieści pięć minut, chyba, że kierowca rozpoczyna okres odpoczynku. Przerwę tę może zastąpić przerwa długości co najmniej 15 minut, po której nastąpi przerwa długości co najmniej 30 minut, rozłożona w czasie w taki sposób, aby zachować zgodność z przepisami akapitu pierwszego. Dokonana przez organ analiza wykresówek kierowcy wykazała, iż:

- z wykresówki z dnia 15/16 października 2009 r. wynika przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy o 2 godziny 50 minut. Kierowca prowadził pojazd łącznie przez 7 godzin i 20 minut w okresie od godziny 8:50 dnia 15 października 2009 r. do godziny 16:45 dnia 15 października 2009 r. W ww. przedziale czasowym kierowca wykorzystał jedną przerwę w wymiarze wynoszącym 30 minut pomiędzy godziną 12:50 a godziną 13:20 w dniu 15 października 2009 r. W związku z powyższym kierowca nie odbierał prawidłowych przerw. Kara za to naruszenie wyniosła 1 150 złotych tj.: 1 x 150 złotych + 5 x 200 złotych;

- z wykresówki z dnia 6/7 października 2009 r. wynika przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy o 1 godzinę i 40 minut. Kierowca prowadził pojazd łącznie przez 6 godzin i 10 minut w okresie od godziny 10:50 dnia 6 października 2009 r. do godziny 17:25 dnia 6 października 2009 r. W ww. przedziale czasowym kierowca wykorzystał jedną przerwę w wymiarze wynoszącym 30 minut pomiędzy godziną 15:05 a godziną 15:35 w dniu 6 października 2009 r. W związku z powyższym kierowca nie odbierał prawidłowych przerw. Kara pieniężna za to naruszenie wyniosła 750 złotych tj.: 1 x 150 złotych + 3 x 200 złotych.

Podsumowując naruszenie lp. 10.3 załącznika do ustawy o transporcie drogowym organ odwoławczy stwierdził, iż organ I instancji w sposób prawidłowy ocenił materiał dowodowy, a nałożona, w drodze decyzji administracyjnej, kara pieniężna w łącznej wysokości 1 900 złotych za przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut oraz za każde następne rozpoczęte 30 minut w pełni odpowiada prawu.

Odnosząc się do naruszenia polegającego na skróceniu dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny oraz za każdą rozpoczętą kolejną godzinę organ powołując się na obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa (m.in. art. 4. lit. g oraz art. 8 ust. 1 - 5 i 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006) wskazał, iż w toku analizy danych zawartych na wykresówkach ustalono, iż:

- z wykresówki z dnia 30 września/1 października 2009 r. i z dnia 1/2 października 2009 r. wynika, iż kierowca po prawidłowym odpoczynku dziennym, o godzinie 05:55 dnia 30 września 2009 r. rozpoczął 24 - godzinny okres rozliczeniowy, w ciągu którego powinien odebrać minimum 9 godzin nieprzerwanego odpoczynku. W ww. okresie kierowca odebrał jedynie 7 godzin i 15 minut nieprzerwanego odpoczynku, tj. od godziny 22:40 dnia 30 września 2009 r. do godziny 05:55 dnia 1 października 2009 r. Powyższe oznacza, iż ww. kierowca skrócił dzienny czas odpoczynku o 1 godzinę i 45 minut. W niniejszym przypadku dopuszczalnym było odebranie przez kierowcę odpoczynku w wymiarze skróconym do 9 godzin. Kara pieniężna za powyższe naruszenie wyniosła 300 złotych tj.: (1 x 100 złotych + 1 x 200 złotych).

W ocenie organu odwoławczego zebrany w sprawie materiał dowodowy bezsprzecznie potwierdza ustalenia organu I instancji, iż w chwili kontroli doszło do naruszenia przepisów prawa w zakresie skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego przez kierowcę D. K. Organ odwoławczy wskazał ponadto, iż podczas kontroli drogowej kierowca nie okazał dokumentu uzasadniającego odstąpienie od przestrzegania norm czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków. Analiza wykresówek wykazała, iż na ich rewersach brak jest wpisów manualnych zawierających przyczynę odstąpienia przez kierowcę od przestrzegania obowiązujących norm dziennego czasu odpoczynku. Powyższe w pełni uzasadnia prawidłowość działań organu I instancji w zakresie nałożenia kary pieniężnej w wysokości 300 złotych za naruszenie przepisu lp. 10.2 lit a i lit. b załącznika do ustawy o transporcie drogowymi.

Odnosząc się do stwierdzonego naruszenia, polegającego na przekroczeniu maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do jednej godziny oraz za każdą następną rozpoczętą godzinę organ, wskazując na treść art. 4 lit k oraz art. 6 ust. 1 i ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, podkreślił, iż w toku analizy danych zawartych na wykresówkach kierowcy z dnia 30 września/1 października 2009 r. i z dnia 1/2 października 2009 r. stwierdzono przekroczenie maksymalnego okresu prowadzenia pojazdu o czas 8 godzin i 30 minut. Kierowca rozpoczął jazdę o godzinie 05:55 dnia 30 września 2009 r., a zakończył o godzinie 15:25 dnia 1 października 2009 r., kiedy to rozpoczął kolejny prawidłowy odpoczynek, trwający nieprzerwanie co najmniej 9 godzin. W okresie tym kierowca prowadził łącznie pojazd przez 18 godzin i 30 minut, względem dopuszczonych 10 godzin. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wyniosła 1 750 złotych tj.: (1 x 150 złotych + 8 x 200 złotych). Powyższe ustalenie, w ocenie organu odwoławczego, pozwalało na przyjęcie, iż kierowca naruszył przepisy prawa w zakresie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego. Dodatkowo organ podkreślił, iż podczas kontroli kierujący pojazdem nie okazał dokumentu uzasadniającego odstąpienie od przestrzegania norm czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków, a na rewersach kontrolowanych wykresówek brak jest wpisów manualnych, zawierających przyczynę odstąpienia przez kierowcę od przestrzegania obowiązujących norm dziennego okresu prowadzenia pojazdu.

Podsumowując naruszenie lp. 10.4 załącznika do ustawy o transporcie drogowym organ odwoławczy stwierdził, iż organ I instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy, a karę pieniężną, w wysokości 1 750 złotych za przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do jednej godziny oraz za każdą następną rozpoczętą godzinę, nałożył słusznie i zgodnie z prawem.

Odnosząc się do stwierdzonego w trakcie kontroli naruszenia, polegającego na nieprawidłowym działaniu urządzenia rejestrującego polegającego na zbyt długim zapisywaniu wykresówki organ, powołując się na treść art. 15 ust. 2 oraz ust. 3, tiret drugie, lit. b) - d) rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 podkreślił, iż:

- wykresówka kierowcy z dnia 28/29 września 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności tego kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Przedmiotowa wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 05:35 dnia 28 września 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 06:15 dnia 29 września 2009 r., tj.: po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wyniosła 200 złotych tj.: (1 x 200 złotych);

- wykresówka z dnia 6/7 października 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Przedmiotowa wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 06:05 dnia 6 października 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 07:10 dnia 7 października 2009 r., tj. po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wyniosła 200 złotych, tj.: (1 x 200 złotych);

- wykresówka kierowcy z dnia 9/9 października 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Przedmiotowa wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 00:30 dnia 9 października 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 05:45 dnia 10 października 2009 r. tj. po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wyniosła 200 złotych, tj.: (1 x 200 złotych);

- wykresówka kierowcy z dnia 15/16 października 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności tego kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Przedmiotowa wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 03:15 dnia 15 października 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 06:15 dnia 16 października 2009 r. tj. po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wyniosła 200 złotych, tj.: (1 x 200 złotych);

- wykresówka kierowcy z dnia 19/20 października 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Przedmiotowa wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 04:30 dnia 19 października 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 06:30 dnia 20 października 2009 r. tj. po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wyniosła 200 złotych, tj. (1 x 200 złotych).

Łącznie kara pieniężna za naruszenie lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym wynosi 1 000 złotych. W ocenie organu odwoławczego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że organ I instancji dokonał prawidłowej oceny stanu faktycznego i prawidłowo zastosował przepisy ustawy o transporcie drogowym, nakładając na stronę karę pieniężną w łącznej wysokości 1.000 złotych za popełnienie naruszenia polegającego na tym, że wykresówka zapisywana była za długo.

Reasumując powyższe organ odwoławczy zważył, iż organ I instancji prawidłowo dokonał oceny stanu faktycznego sprawy w zakresie naruszenia lp. 10.3, lp. 10.2, lp. 10.4, lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym. Postępowanie wyjaśniające przeprowadzone było rzetelnie, a zebrany w sprawie materiał dowodowy bezsprzecznie potwierdza dokonane w ramach postępowania ustalenia.

Odpierając zarzut naruszenia art. 107 § 3 kpa organ odwoławczy podkreślił, iż zaskarżona decyzja organu I instancji w pełni odpowiada wymogom określonym w treści ww. przepisu. Zawiera bowiem oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie w zakresie jej zaskarżenia oraz podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji. Powyższe czyni zarzut pełnomocnika bezzasadnym.

Wskazując na wynikającą wprost z przepisów unijnych odpowiedzialność przedsiębiorstwa za naruszenia przepisów transportowych, organ odwoławczy podkreślił, iż podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc działalność w celach zarobkowych, zawodowo i we własnym imieniu zobowiązany jest dołożyć maksimum staranności by była prowadzona ona zgodnie z przepisami prawa.

Odnosząc się do zarzutów pełnomocnika strony, dotyczących naruszenia przepisów procedury administracyjnej tj.: art. 7, art. 8, art. 9 i art. 77 § 1 kpa organ odwoławczy stwierdził, iż nie zasługują one na uwzględnienie. Analizując przebieg postępowania należało uznać, iż organ I instancji prawidłowo pouczył stronę o przysługujących jej prawach, a w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji odniósł się do zaistniałego stanu faktycznego. Tym samym postępowanie administracyjne prowadzone było w sposób pogłębiający zaufanie obywateli do organów Państwa, a tym bardziej nie doszło do naruszenia fundamentalnej zasady działania organu administracji publicznej w demokratycznym państwie prawa, o którym mowa w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Organ I instancji w sposób wyczerpujący zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie oraz właściwie zastosował sankcję w postaci kary pieniężnej.

Odnosząc się do zarzutu, jakim jest podniesiona przez pełnomocnika skarżącej wewnętrzna sprzeczność zapisów poczynionych w protokole kontroli, co pociąga za sobą brak podstawy prawnej do wydania decyzji administracyjnej, nakładającej na stronę postępowania karę pieniężną za naruszenia stwierdzone, organ odwoławczy stwierdził, iż zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Organ wyjaśnił, iż faktycznie w protokole kontroli występują omyłki, jednak są to wyłącznie omyłki pisarskie, które nie stanowią podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się do zarzutu pełnomocnika strony, dotyczącego wykorzystania w ramach kontroli niewłaściwego formularza, organ odwoławczy stwierdził, iż nie zasługuje on na uwzględnienie, bowiem w dniu kontroli, tj. [...] października 2009 r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2009 r. w sprawie kontroli w zakresie przewozu drogowego, a nie jak błędnie wskazywał pełnomocnik skarżącej rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 70 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym organ odwoławczy stwierdził, iż nie zasługuje on na uwzględnienie. Uzasadniając swoje stanowisko organ podkreślił, iż kontrolujący zapoznał kontrolowanego kierowcę w sposób prawidłowy z jego prawami i obowiązkami wynikającymi z ustawy. Podczas czynności kontrolnych kontrolowany kierowca miał zapewniony czynny udział i mógł na bieżąco zgłaszać swoje zastrzeżenia i uwagi do protokołu kontroli, czego jednak nie uczynił. Ponadto z akt sprawy nie wynika, aby obecny przy kontroli kierowca informował, jakoby w trakcie kontroli doszło do jakichkolwiek nieprawidłowości.

Organ odwoławczy wskazał również, iż w niniejszej sprawie nie ma zastosowania treść art. 92 a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, gdyż okoliczności sprawy jak i dowody w niej zgromadzone jednoznacznie nie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. W tym zakresie organ przywołał stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 2 czerwca 2009 r. sygn. akt II GSK 989/08. Organ podkreślił, iż w przedmiotowej sprawie strona postępowania administracyjnego nie przedstawiła żadnych dowodów potwierdzających, że nie miała wpływu i nie mogła przewidzieć zaistniałych naruszeń. W ocenie organu brak wpływu na powstanie naruszenia lub brak możliwości przewidzenia powstania naruszenia musi realnie zaistnieć, nie wystarczy tylko zakwestionowanie ewentualnej odpowiedzialność. Wskazane w zebranym materiale dowodowym okoliczności popełnienia zarzucanych naruszeń były okolicznościami, które przedsiębiorca powinien był przewidzieć i nie dopuścić do ich zaistnienia. Reasumując organ stwierdził, iż wszczęcie niniejszego postępowania było zasadne i zgodne z prawem.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie pełnomocnik skarżącej wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2010 r., sygn. akt [...] oraz poprzedzającej ją decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w O. z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...] zarzucił rozstrzygnięciu organu naruszenie prawa materialnego w zakresie:

- art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym w zw. z art. 76 ust. 1 pkt. 1 ustawy o służbie cywilnej z dnia 21 listopada 2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) w zw. z § 1 pkt. 1, 2 i 3 oraz § 2 pkt 1 załącznika do zarządzenia nr 114 Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 października 2002 r. w sprawie ustanowienia Kodeksu Etyki Służby Cywilnej (M. P. z 2002 r. Nr 46, poz. 683) - w zakresie, w jakim organ I instancji wprowadził kontrolowanego w błąd, co do wymiaru kary pieniężnej, a to pomimo ciążącego na nim obowiązku do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków. Nadto, w zakresie w jakim organ I instancji nie dochował należytej staranności w takcie sporządzania protokół kontroli i dopuścił się naruszenia wiążących go przepisów prawa;

- art. 77 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym w zw. z art. 76 ust. 1 pkt. 1 ustawy o służbie cywilnej w zw. z art. 2 i 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 ze zm.) - w zakresie, w jakim organ kontrolujący zastosował nie obowiązujące w dacie przeprowadzania kontroli przepisy prawa, podając jako podstawę prawną nałożenia kary pieniężnej przepisy ustawy o innym, niż obowiązujący, numerze dziennika urzędowego, a nadto dokonał błędnej subsumcji w zakresie ustalenia podstawy prawnej nałożenia ww. kary pieniężnej;

- § 6 ust. 1 w związku z § 11 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U. z 2008r. Nr 132, poz. 841 ze zm.) - w zakresie w jakim organ przeprowadzający kontrolę zastosował sprzeczny z obowiązującymi przepisami prawa wzór sprawozdania z kontroli drogowej zawierającego wykaz kontrolny;

- § 11 ust. 2 ww. rozporządzenia - w zakresie w jakim organ kontrolujący nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku odnotowania na odwrocie kontrolowanej, bieżącej wykresówki godziny rozpoczęcia i zakończenia kontroli oraz dodatkowo daty i miejsca kontroli;

- pkt. 2 i 6 części A wykazu podstawowych elementów objętych kontrolą, zawarty w załączniku nr 2 w związku z § 6 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2009 r. w sprawie kontroli przewozu drogowego (Dz. U. z 2009 r. Nr 145, poz. 1184) - w zakresie w jakim organ kontrolujący nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i nie zweryfikował m.in. prawidłowość działania i użytkowania analogowego urządzenia rejestrującego, a także wykresówek z dni poprzedzających dzień przeprowadzenia kontroli - z protokołu kontroli wynikało bowiem, iż kontrolowany okres pracy obejmował dni od 20 października 2009 r. do 20 października 2009 r.

naruszenie prawa procesowego

- art. 6 kpa - w zakresie w jakim organ I instancji wskazał błędną podstawę prawną nałożenia kary pieniężnej za stwierdzone przezeń w takcie kontroli przewozu drogowego przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy, przy wykonywaniu przewozu krajowego za każde rozpoczęte 30 minut. Organ wskazał bowiem jako podstawę prawną art. 92 ust. 1 pkt 2, 7 i 8, art. 92 ust. 4 oraz lp. 10.4 b ustawy z dnia o transporcie drogowym, a winien był art. 92 ust. 1 pkt 2, 7 i 8, art. 92 ust. 4 oraz lp. 10.3 b ww. ustawy. Nadto, organ II instancji w decyzji z dnia [...] kwietnia 2010 r. jako podstawę prawną rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy wskazał przepisy rozporządzenia, podając inny niż obowiązujący numer Dziennika Urzędowego;

- art. 7 kpa - w zakresie w jakim organy I i II instancji przyjęły za udowodnione - w sposób dowolny - istotne dla sprawy okoliczności (m.in. miejsce, czas i zakres prowadzonej kontroli) pomimo, iż na podstawie treści protokołu kontroli (łącznie z jego integralnymi załącznikami) takich informacji nie można było jednoznacznie ustalić. Nadto, w zakresie w jakim ww. organy nie dokonały wszechstronnej oceny zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego i nie uzasadniły w sposób wymagany przez przepisy kodeksu postępowania administracyjnego swych decyzji (m. in. dokonały odmiennego od siebie ustalenia stanu faktycznego oraz nie ustosunkowały się do zarzutów i dowodów przywoływanych przez stronę skarżącą - przez co naruszył zasadę praworządności i prawdy materialnej);

- art. 8 kpa - w zakresie w jakim organy dowolnie ustalił istotne dla sprawy okoliczności, nie dysponując w tym zakresie wystarczającym materiałem dowodowym, a także w zakresie, w jakim działania podmiotów kontrolujących naruszały przewidziane prawem procedury, czym naruszyły obowiązujące w demokratycznym państwie prawa zasady - praworządności, sprawiedliwego prowadzenia postępowania i zaufania obywateli do działań administracji publicznej, poprzez dowolne i bezpodstawne "ustalenie" stanu faktycznego sprawy, uwzględniając tylko jeden z wchodzących w grę interesów - interes organu, nie ustosunkowując się do zgłaszanych w toku postępowania twierdzeń i wniosków skarżącej (m.in. ww. organy nie zweryfikowały i nie ustosunkowały się do zarzutów powoływanych przez skarżącą w odwołaniu od decyzji I instancji);

- art. 11 kpa - w zakresie w jakim organy dokonały rozbieżnych ustaleń dotyczących stanu faktycznego w sprawie (m.in. co do zgłaszanych przez skarżącą zarzutów w postępowaniu wyjaśniającym) oraz nie odniosły się do zarzutów przywołanych przez stronę skarżącą w odwołaniu od decyzji (m.in. co do nieprawidłowości ujawnionych w protokole kontroli, użycia przez organ niewłaściwego wzorca formularza, czy też niezbadania poprawności działania tachografu analogowego);

- art. 68 ust. 1 oraz ust. 2 kpa w zw. z art. 74 ustawy o transporcie drogowym - w zakresie w jakim organy I i II instancji pominęły naruszenia treści protokołu, z którego w szczególności nie wynikało kiedy, gdzie oraz jakie czynności kontrolne zostały wykonane;

- art. 77 ust. 1 kpa - w zakresie w jakim organy nie uwzględniły wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, przede wszystkim zaś dowodów przedstawionych przez skarżącą (poprzez m.in. niezbadanie poprawności funkcjonowania tachografu, czy też nieuwzględnienie nieprawidłowości jakie miały miejsce w trakcie kontroli, a zostały ujawnione w sporządzanym na jego podstawie protokole kontroli) oraz nie uzasadniły przyczyn, dla których odmówiły ww. dowodom wiarygodności, co budzi poważne wątpliwości skarżącej, co do trafności oceny innych środków dowodowych w niniejszej sprawie (m.in. ze względu na fakt, iż ww. organy dokonały ustalenia stanu faktycznego w sprawie w sposób dowolny -w oparciu o protokół, z którego określony stan faktycznie nie wynikał);

- art. 107 ust. 3 kpa- w zakresie w jakim decyzje organów administracji publicznej nie odpowiadają wymaganiom wynikającym z dyspozycji ww. przepisu, w szczególności zaś w zakresie braku należytego uzasadnienia faktycznego i prawnego poprzez nieustosunkowanie się w uzasadnieniu wydanej przez organ II instancji decyzji do żądań i zarzutów zgłaszanych przez stronę skarżącą.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącej w pełni podtrzymał stanowisko uprzednio przedstawione w odwołaniu od decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. Ponadto, organowi odwoławczemu zarzucił, iż rozpoznając odwołanie nie odniósł się w ogóle do najistotniejszych zarzutów i wniosków zgłoszonych przez skarżącą w odwołaniu; nie ustosunkował się do nieprawidłowości zawartych w protokole kontroli, ograniczając się wyłącznie do lapidarnego stwierdzenia, iż są to omyłki pisarskie, które nie stanowią podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji; niezrozumienie zarzutów, do których odniósł się w inkryminowanej decyzji, co wynika z treści jej uzasadnienia; brak należytej staranności oraz niezweryfikowania przytoczonych przez skarżącą zarzutów z dowodami zebranymi w sprawie oraz z obowiązującymi przepisami prawa; dokonanie błędnego ustalenia stanu faktycznego, poprzez wybiórcze i nie odnoszące się do materiału dowodowego ustalenie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy faktów; dokonanie ustalenia stanu faktycznego w sposób odmienny niż organ I instancji, przy przyjęciu, iż organ I instancji "w sposób wyczerpujący zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy " i " prawidłowo odniósł się" do niego.

W treści skargi, pełnomocnik szczegółowo przedstawił zastrzeżenia skarżącej odnoszące się do zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności protokołu kontroli z dnia [...] października 2009 r. Powołując się na decydujące znaczenie dowodowe wskazanego dokumentu oraz nieobecność adresata decyzji w trakcie kontroli podkreślił, iż protokół winien być sporządzony w sposób niepozostawiający wątpliwości co do okoliczności kontroli, stwierdzających uchybień oraz naruszeń, co w niniejszej sprawie, w ocenie pełnomocnika, nie znajduje potwierdzenia. Podniósł, iż protokół kontroli z dnia [...] października 2009 r. (wraz z integralnym jego elementem jakim jest załącznik) zawiera wewnętrzne niespójności, które podważają ustalenia w nim poczynione, czyniąc je nieuprawnionymi i niewystarczającymi dla niniejszego postępowania. Analizując treść protokołu z [...] października 2009 r., stanowiącego podstawę do wydania zaskarżonej decyzji, stwierdził, iż zawarte w nim zapisy są wewnętrznie sprzeczne oraz nie odzwierciedlają stanu faktycznego z przebiegu kontroli. Na szczególną uwagę zasługują m.in. nieprawidłowości w zakresie określenia: miejsca przeprowadzenia kontroli; czasu kontroli; siedziby przedsiębiorcy; nr REGON oraz nr licencji; Nr PESEL kierowcy i adresu kontrolowanego kierowcy; rodzaju przewozu na potrzeby własne; rodzaju transportu; liczby skontrolowanych dni pracy; kontrolowany okres pracy kierowcy. W ocenie pełnomocnika wskazane uchybienia nie są z całą pewnością uchybieniami błahymi i nie pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W ocenie pełnomocnika powyższe wskazuje na to, iż organ nie dysponował żadnym dowodem, pozwalającym rozstrzygnąć istniejące na gruncie niniejszej sprawy nieprawidłowości.

Kolejny zarzut skargi dotyczy błędnej, w ocenie pełnomocnika, interpretacji zapisów ujawnionych na kontrolowanych wykresówkach, a stanowiących podstawę do stwierdzenia naruszenia przepisów prawa w zakresie przekroczenia maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut. Pełnomocnik podniósł, iż z ustaleń organu jednoznacznie wynika, iż naruszenie przepisów w ww. zakresie miało miejsce w dniu 6 października 2009 r., pomiędzy godziną 10:50 a 17:25 (tj. 6h 35 min.). Kierowca w tym czasie wykorzystał jedną przerwę 30 minutową. W ocenie pełnomocnika ustalenia organu są błędne, bowiem sumując wskazany przez organ czas prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy, tj. 6h 10 minut i 30 minutową przerwę jaką odbył w tym czasie kierowca, stwierdzić należy, iż łączny czas tych dwóch czynności wyniósł 6h i 40 min., a zatem nie mieści się w przedziale czasu w jakim, w ocenie organu, miało miejsce naruszenie przepisów prawa pomiędzy godziną 10:50 a 17:25 (tj. 6h 35 min.).

W dalszej części skargi pełnomocnik skarżącej zarzucił organowi błąd w określeniu (zarówno w protokole kontroli z dnia [...] października 2009 r., jak i w decyzji z [...] grudnia 2009 r.) podstawy prawnej nałożenia kary sugerując, iż w zaistniałym w sprawie stanie faktycznym zasadnym było zastosowanie normy prawnej wynikającej z lp. 10.3 b, nie zaś lp. 10.4 b załącznika do ustawy o transporcie drogowym. Wskazał na rażącą wadliwość działania organów administracji publicznej oraz konieczność sądowej kontroli podejmowanych przez nie działań. Zarzucił organom nieznajomość przepisów prawa uwidocznioną m.in. w podejmowanych przez funkcjonariuszy czynnościach kontrolnych oraz zachowaniach organu administracji publicznej polegających na braku staranności postępowania, pobieżności postępowania dowodowego, ograniczenia wyłącznie do dowodów z dokumentów nierozstrzygających o okolicznościach, które maja stanowić.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji podtrzymał argumenty zawarte

w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie. Odpierając zarzuty skargi, dotyczące m.in. naruszenia art. 77 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym w zw. z art. 76 ust. 1 pkt 1 ustawy o służbie cywilnej z dnia 21 listopada 2008 r. oraz § 2 pkt 1 załącznika do zarządzenia nr 114 Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 października 2002 r. w sprawie ustanowienia Kodeksu Etyki Zawodowej w zakresie wprowadzenia kontrolowanego w błąd, co do wymiaru kary pieniężnej, pomimo ciążącego na nim obowiązku należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, organ odwoławczy wskazał, iż podstawą ustalenia stanu faktycznego sprawy był protokół kontroli, obrazujący cały przebieg kontroli drogowej i zawierający naruszenia stwierdzone w jej trakcie. Zawarte w protokole omyłki pisarskie, tj. błędne podanie siedziby przedsiębiorstwa, w ocenie organu, nie mogą skutkować uznaniem zaskarżonej decyzji za wadliwą. Organ nie zgodził się również z twierdzeniem strony, iż nie była informowana o okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy, bowiem od samego początku postępowania zaznajomiona była z zasadą czynnego udziału w postępowaniu i skorzystała z powyższego prawa ustosunkowując się do stwierdzonych w czasie kontroli naruszeń.

Chybiony, w ocenie organu, jest również zarzut o zastosowaniu przez organ I instancji nieobowiązujących podstaw prawnych, bowiem dogłębna analiza akt sprawy pozwala stwierdzić, że organ I instancji właściwie zebrał materiał dowodowy w sprawie oraz dokonał procesu subsumcji, opierając się na aktualnych regulacjach prawnych.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia zasady demokratycznego państwa prawnego, wyrażonej w art. 2 Konstytucji RP organ wskazał, iż jest on niczym nie uzasadniony, a treść użytych w związku z nim argumentów, nie koreluje ze stanem faktycznym sprawy. Organ zaznaczył również, iż, w jego ocenie, w sprawie nie doszło do naruszenia § 6 ust. 1 w zw. z § 11 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego w zakresie, w jakim organ kontrolujący nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku odnotowania na odwrocie kontrolowanej, bieżącej wykresówki godziny rozpoczęcia i zakończenia kontroli oraz dodatkowo daty i miejsca kontroli. Ustosunkowując się do treści niniejszego zarzutu, który pozostaje w związku z zarzutem o niewłaściwym zastosowaniu formularza przy sporządzaniu sprawozdania z kontroli drogowej, organ podkreślił, iż na dzień kontroli drogowej obowiązywało Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 2 października 2009 r. w sprawie kontroli w zakresie przewozu drogowego, a zatem sprawozdanie z kontroli drogowej, jaka miała miejsce w dniu [...] października 2009 r., odpowiadało wzorcowi z tego aktu prawnego.

Organ odwoławczy podkreślił również, iż w jego ocenie, organ I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie wyjaśniające oraz wskazał dowody, które stały się podstawą decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r., zatem chybiony jest zarzut pełnomocnika strony skarżącej o naruszeniu art. 8 kpa i art. 77 ust. 1 kpa. Ponadto, w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia art. 107 ust. 3 kpa, bowiem decyzje organów obu instancji odpowiadają wymaganiom wynikającym z dyspozycji ww. przepisu.

Pismem z dnia 31 sierpnia 2010 r., stanowiącym replikę na pismo organu (odpowiedź na skargę), pełnomocnik skarżącego podniósł, iż twierdzenia w nim zawarte oparte są na lapidarnych, gołosłownych i nie popartych żadnymi dowodowymi twierdzeniach, które w żadnej mierze nie odnoszą się niniejszej sprawy. Uzasadnienie niniejszego pisma stanowi polemikę ze stanowiskiem organu, zaprezentowanym w odpowiedzi na skargę, z wykorzystaniem argumentów zaprezentowanych zarówno w odwołaniu od decyzji I instancji, jak również w treści skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne sprawują zatem kontrolę decyzji administracyjnych pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego. Badając pod tym kątem zaskarżone decyzje, Sąd uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie. W działaniu organów wydających decyzje Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości, zarówno gdy idzie o ustalenie stanu faktycznego sprawy, jak i o zastosowanie do jego oceny przepisów prawa. Wyjaśnione zostały motywy podjętego rozstrzygnięcia, a przytoczona na ten temat argumentacja jest wyczerpująca.

Na gruncie niniejszej sprawy przedmiotem rozpoznania była skarga na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2010 r., Nr [...], utrzymującą w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2009 r., Nr [...] o nałożeniu na skarżącą spółkę, B. Sp. z o.o. z siedzibą w S. i kary pieniężnej w wysokości 4 950 złotych, z tytułu skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego oraz przekroczenia maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu.

Zgodnie z treścią art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie drogowym, kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15 000 złotych. Stosownie do ust. 2 pkt 1 ww. przepisu suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć kwoty 15 000 złotych w odniesieniu do kontroli drogowej. Konsekwencją wskazanego rozwiązania jest treść:

- lp. 10.3 lit. a i b załącznika do ww. ustawy, która sankcjonuje przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut karą pieniężną w wysokości 150 złotych oraz karą pieniężną w wysokości 200 złotych za każde następne rozpoczęte 30 minut;

- lp. 10.2. lit. a i b załącznika do ww. ustawy, która sankcjonuje skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny karą pieniężną w wysokości 100 złotych oraz karą pieniężną w wysokości 200 złotych za każdą rozpoczętą kolejną godzinę;

- lp. 10.4 lit. a i b załącznika do ww. ustawy, która sankcjonuje przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do jednej godziny karą pieniężną w wysokości 150 złotych oraz karą pieniężną w wysokości 200 złotych za każdą następną rozpoczętą godzinę;

- lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ww. ustawy, która sankcjonuje nieprawidłowe działanie urządzenia rejestrującego: wykresówka zapisywana była za długo karą pieniężną w wysokości 200 złotych za każdą wykresówkę, ale nie więcej niż 1 000 złotych.

Zgodnie z treścią art. 4 lit. g rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 roku w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych, odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego Rozporządzenie Rady (EWG) 3820/85 "dzienny okres odpoczynku" oznacza dzienny okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem i obejmuje "regularny dzienny okres odpoczynku" lub "skrócony dzienny okres odpoczynku", "regularny dzienny okres odpoczynku" oznacza nieprzerwany odpoczynek trwający co najmniej 11 godzin. Alternatywnie, regularny dzienny okres odpoczynku można wykorzystać w dwóch częściach, z których pierwsza musi nieprzerwanie trwać co najmniej 3 godziny, a druga co najmniej 9 godzin, natomiast "skrócony dzienny okres odpoczynku" oznacza nieprzerwany odpoczynek, trwający co najmniej 9 godzin, ale krócej niż 11 godzin. Zgodnie z art. 8 ust. 1 - 5 i 8 ww. rozporządzenia kierowca korzysta z dziennego i tygodniowego okresu odpoczynku. Stosownie do art. 8 ust. 2 omawianego rozporządzenia w każdym 24 godzinnym okresie, po upływie poprzedniego dziennego okresu odpoczynku lub tygodniowego okresu odpoczynku, kierowca musi wykorzystać kolejny dzienny okres odpoczynku. Jeśli część dziennego okresu odpoczynku zawarta w 24 godzinnym okresie wynosi co najmniej 9 godzin, ale mniej niż 11 godzin, wówczas ten dzienny okres odpoczynku uznaje się za skrócony dzienny okres odpoczynku.

Dzienny okres odpoczynku może zostać przedłużony do rozmiarów regularnego lub skróconego tygodniowego okresu odpoczynku. Kierowca może mieć najwyżej trzy skrócone dzienne okresy odpoczynku pomiędzy dwoma tygodniowymi okresami odpoczynku. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 2, w ciągu 30 godzin od zakończenia dziennego lub tygodniowego okresu odpoczynku, kierowca należący do kilkuosobowej załogi musi skorzystać z kolejnego dziennego okresu odpoczynku, trwającego co najmniej 9 godzin. Jeżeli kierowca dokona takiego wyboru, dzienne okresy odpoczynku i skrócone tygodniowe okresy odpoczynku poza bazą można wykorzystać w pojeździe, o ile posiada on odpowiednie miejsce do spania dla każdego kierowcy i pojazd znajduje się na postoju.

Jak wynika z zapisów na wykresówkach z dnia 30 września/1 października 2009 r. i z dnia 1/2 października 2009 r., kierowca po prawidłowym odpoczynku dziennym, o godzinie 05:55 dnia 30 września 2009 r. rozpoczął 24 - godzinny okres rozliczeniowy, w ciągu którego kierowca ten powinien odebrać minimum 9 godzin nieprzerwanego odpoczynku. W okresie tym kierowca odebrał jedynie 7 godzin i 15 minut nieprzerwanego odpoczynku, tj. od godziny 22:40 dnia 30 września 2009 r. do godziny 05:55 dnia 1 października 2009 r., a zatem kierowca skrócił dzienny czas odpoczynku o 1 godzinę i 45 minut. Kara pieniężna za stwierdzone w oparciu o materiał dowodowy naruszenie wynosi 300 złotych.

Podsumowując naruszenia przepisu lp. 10.2 lit. a i lit. b załącznika do ustawy o transporcie drogowym, w ocenie Sądu, organy orzekające w sprawie dokonały prawidłowej oceny stanu faktycznego sprawy i prawidłowo zastosowały przepisy ustawy, nakładając na stronę karę pieniężną w wysokości 300 złotych.

W myśl art. 7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 po okresie prowadzenia pojazdu trwającym cztery i pół godziny kierowcy przysługuje ciągła przerwa, trwająca co najmniej czterdzieści pięć minut, chyba, że kierowca rozpoczyna okres odpoczynku. Przerwę tę może zastąpić przerwą długości co najmniej 15 minut, po której nastąpi przerwa długości co najmniej 30 minut, rozłożone w czasie w taki sposób, aby zachować zgodność z przepisami akapitu pierwszego.

Analiza wykresówek wykazała, iż:

- wykresówka z dnia 15/16 października 2009 r. - przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy o 2 godziny 50 minut. Kierowca prowadził pojazd łącznie przez 7 godzin i 20 minut w okresie od godziny 8:50 dnia 15 października 2009 r. do godziny 16:45 dnia 15 października 2009 r. W ww. przedziale czasowym kierowca wykorzystał jedną przerwę, w wymiarze wynoszącym 30 minut, pomiędzy godziną 12:50 a godziną 13:20 w dniu 15 października 2009 r. W związku z powyższym kierowca nie odbierał prawidłowych przerw. Kara pieniężna za stwierdzone naruszenie wynosi 1 150 złotych;

- wykresówka z dnia 6/7 października 2009 r. - przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy o 1 godzinę i 40 minut. Kierowca prowadził pojazd łącznie przez 6 godzin i 10 minut, w okresie od godziny 10:50 dnia 6 października 2009 r. do godziny 17:25 dnia 6 października 2009 r. W ww. przedziale czasowym kierowca wykorzystał jedną przerwę, w wymiarze wynoszącym 30 minut, pomiędzy godziną 15:05, a godziną 15:35 w dniu 6 października 2009 r. W związku z powyższym kierowca nie odbierał prawidłowych przerw. Kara pieniężna za stwierdzone naruszenie wynosi 750 złotych, tj.: 1 x 150 złotych + 3 x 200 złotych.

Podsumowując naruszenie lp. 10.3 załącznika do ustawy o transporcie drogowym stwierdzić należy, iż organy orzekające w sposób prawidłowy ocenił materiał dowodowy, a nałożona w drodze decyzji administracyjnej kara pieniężna w łącznej wysokości 1 900 złotych w pełni odpowiada prawu.

Zgodnie z art. 4 lit. k rozporządzenia (WE) nr 561/2006, "dzienny czas prowadzenia pojazdu" oznacza łączny czas prowadzenia pojazdu, od zakończenia jednego dziennego okresu odpoczynku, do rozpoczęcia następnego dziennego okresu odpoczynku lub pomiędzy dziennym okresem odpoczynku, a tygodniowym okresem odpoczynku. Jak stanowi art. 6 ust. 1 i 4 cyt. rozporządzenia (WE) dzienny czas prowadzenia pojazdu nie może przekroczyć 9 godzin. Jednakże dzienny czas prowadzenia pojazdu może zostać przedłużony do nie więcej niż 10 godzin, nie częściej niż dwa razy w tygodniu. Dzienny i tygodniowy czas prowadzenia pojazdu obejmuje cały czas prowadzenia pojazdu na terytorium Wspólnoty lub państwa trzeciego.

W rozpoznawanej sprawie analiza danych zawartych na wykresówkach kierowcy z dnia 30 września/1 października 2009 r. i z dnia 1/2 października 2009 r. wykazała przekroczenie maksymalnego okresu prowadzenia pojazdu o czas 8 godzin i 30 minut. Kierowca rozpoczął jazdę o godzinie 05:55 dnia 30 września 2009 r., a zakończył o godzinie 15:25 dnia 1 października 2009 r., kiedy to rozpoczął kolejny prawidłowy odpoczynek, trwający nieprzerwanie co najmniej 9 godzin. W okresie tym kierowca prowadził łącznie pojazd przez 18 godzin i 30 minut, względem dopuszczonych 10 godzin. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wynosi

1 750 złotych.

Podsumowując naruszenie lp. 10.4 załącznika do ustawy o transporcie drogowym Sąd uznał, iż prawidłowo dokonana przez organ ocena materiału dowodowego dawała podstawę do nałożenia na skarżącą kary pieniężnej w wysokości 1 750 złotych, za przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu, przy wykonywaniu przewozu drogowego, o czas powyżej 15 minut do jednej godziny oraz za każdą następną rozpoczętą godzinę. Jak słusznie zaznaczył organ, podczas kontroli kierujący pojazdem nie okazał dokumentu uzasadniającego odstąpienie od przestrzegania norm czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków, a na rewersach kontrolowanych wykresówek brak jest wpisów manualnych, zawierających przyczynę odstąpienia przez kierowcę od przestrzegania obowiązujących norm dziennego okresu prowadzenia pojazdu.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3821/85, kierowcy stosują wykresówki lub karty kierowcy w każdym dniu, w którym prowadzą pojazd, począwszy od momentu, w którym go przejmują. Nie wyjmuje się wykresówki lub karty kierowcy z urządzenia przed zakończeniem dziennego okresu pracy, chyba, że jej wyjęcie jest dopuszczalne z innych powodów. Wykresówka lub karta kierowcy nie może być używana przez okres dłuższy niż ten, na który jest przeznaczona. Jeżeli w wyniku oddalenia się od pojazdu, kierowca nie jest w stanie używać urządzenia rejestrującego, zainstalowanego w pojeździe, wówczas okresy wymienione w ust. 3, tiret drugie, lit. b) c) i d):

- jeśli pojazd wyposażony jest w urządzenie rejestrujące zgodnie z załącznikiem I wprowadza się na wykresówkę, ręcznie, w drodze automatycznej rejestracji lub innym sposobem, czytelnie i nie brudząc karty; lub

- jeśli pojazd wyposażony jest w urządzenie rejestrujące zgodnie z załącznikiem IB, wprowadza się na kartę kierowcy przy użyciu urządzenia do ręcznego wprowadzania danych, w jakie wyposażone jest urządzenie.

Kierowcy zmieniają odpowiednio wykresówki, jeżeli w pojeździe znajduje się więcej niż jeden kierowca, w taki sposób, aby informacje, określone w załączniku I rozdział II ust. 1-3, były zapisywane na wykresówce kierowcy prowadzącego pojazd.

Z analizy zgromadzonych w sprawie wykresówek wynika, iż

- wykresówka z dnia 28/29 września 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 05:35 dnia 28 września 2009 r., natomiast jej wyjęcie nastąpiło o godzinie 06:15 dnia 29 września 2009 r., tj.: po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wynosi 200 złotych;

- wykresówka z dnia 6/7 października 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 06:05 dnia 6 października 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 07:10 dnia 7 października 2009 r., tj. po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wynosi 200 złotych;

- wykresówka z dnia 9/9 października 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 00:30 dnia 9 października 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 05:45 dnia 10 października 2009 r., tj. po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wynosi 200 złotych;

- wykresówka z dnia 15/16 października 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności tego kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 03:15 dnia 15 października 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 06:15 dnia 16 października 2009 r., tj. po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wynosi 200 złotych;

- wykresówka z dnia 19/20 października 2009 r. była zapisywana powyżej 24 godzin. Zapisy aktywności kierowcy, w postaci trybu prowadzenia pojazdu, nałożyły się na siebie. Wykresówka została włożona do tachografu o godzinie 04:30 dnia 19 października 2009 r., natomiast jej wyjęcie z tachografu nastąpiło o godzinie 06:30 dnia 20 października 2009 r., tj. po okresie dłuższym niż przewidywany okres 24 - godzinny. Kara pieniężna z tytułu powyższego naruszenia wynosi 200 złotych. Łącznie kara pieniężna za naruszenie lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym wynosi 1 000 złotych.

Reasumując powyższe, w ocenie Sądu, organy orzekające w sprawie nie dopuściły się uchybień w zakresie prowadzonego postępowania. Zgromadzony przez nie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że organy dokonały prawidłowej oceny stanu faktycznego w zakresie naruszenia przez skarżącą lp. 10.3, lp. 10.2, lp. 10.4, lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, co dawało podstawę do zastosowania w sprawie sankcji, w postaci kary pieniężnej. Ponadto, wbrew twierdzeniom strony, postępowanie wyjaśniające przeprowadzone było rzetelnie, a zebrany w sprawie materiał dowodowy bezsprzecznie potwierdza dokonane w ramach postępowania ustalenia.

Odnosząc się do zarzutów strony, dotyczących materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd uznał, iż nie zasługują one na uwzględnienie. Podkreślić bowiem należy, iż sporządzenie protokołu z kontroli znajduje umocowanie w art. 74 ustawy o transporcie drogowym. W myśl powołanego przepisu, z przeprowadzonych czynności kontrolnych inspektor sporządza protokół, a jego kopię doręcza się kontrolowanemu (ust. 1). Protokół podpisują inspektor i kontrolowany. Do protokołu kontroli, kontrolowany może wnieść zastrzeżenia (ust. 2). Odmowę podpisania protokołu przez kontrolowanego odnotowuje się w protokole (ust. 3). W niniejszej sprawie protokół kontroli został podpisany przez kierującego pojazdem bez zgłoszenia zastrzeżeń. Jako dokument urzędowy w rozumieniu art. 76 § 1 kpa, sporządzony w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe, w ich zakresie działania, stanowi dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Protokół korzysta z wiarygodności zawartych w nim ustaleń z tego jeszcze względu, że sporządzany jest z udziałem przedstawiciela podmiotu kontrolowanego, który ma prawo wnieść do niego zastrzeżenia. Protokół obrazuje stan faktyczny, który później może być trudny do odtworzenia. Dlatego, podpisanie bez zastrzeżeń przez osobę kontrolowaną, protokół stanowi dowód w sprawie. Orzecznictwo sądowe przywiązuje istotne znaczenie do funkcji dowodowej protokołu z kontroli drogowej (por. wyrok WSA w Warszawie z 8 września 2005 r., VI SA/Wa 1224/04 (LEX nr 205475). Dostrzeżone przez stronę, a popełnione przez funkcjonariuszy kontroli uchybienia w trakcie jego tworzenia, stanowią jedynie błędy pisarskie, a jako takie nie mogą stanowić podstawy uchylenia zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się do zarzutu, dotyczącego wykorzystania w ramach kontroli niewłaściwego formularza, jednoznacznie należy wskazać, iż w dniu kontroli, tj. [...] października 2009 r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2009 r. w sprawie kontroli w zakresie przewozu drogowego, a zatem zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Odpierając powyższy zarzut oraz zarzuty skargi dotyczące m.in. naruszenia art. 77 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym w zw. z art. 76 ust. 1 pkt 1 ustawy o służbie cywilnej z dnia 21 listopada 2008 r. oraz § 2 pkt 1 załącznika do zarządzenia nr 114 Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 października 2002 r. w sprawie ustanowienia Kodeksu Etyki Zawodowej w zakresie wprowadzenia kontrolowanego w błąd, co do wymiaru kary pieniężnej, pomimo ciążącego na nim obowiązku należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych Sąd podziela stanowisko organu, iż podstawą ustalenia stanu faktycznego sprawy był protokół kontroli obrazujący cały przebieg kontroli drogowej i zawierający naruszenia stwierdzone w jej trakcie. Zawarte w protokole omyłki pisarskie, tj. błędne podanie siedziby przedsiębiorstwa, miejsca kontroli, czasu kontroli, nr PESEL kierowcy i adresu kierowcy, ilości kontrolowanych dni, czy też użycia niewłaściwego formularza, nie mogły skutkować uznaniem zaskarżonej decyzji za wadliwą. Mimo oczywistych błędów protokół kontroli nie pozostawia żądnych wątpliwości, co do okoliczności kontroli, stwierdzonych uchybień i naruszeń. Popełnione omyłki nie podważają w żaden sposób poczynionych w nim ustaleń. Wbrew twierdzeniom skarżącej, przedmiotowy protokół kontroli stanowi dowód w rozumieniu art. 76 § 1 kpa w związku z art. 74 ustawy o transporcie drogowym i nie narusza przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006. Sama skarżąca nie kwestionuje przeprowadzonej kontroli w dniu [...] października 2009 r. - kontroli, która dotyczyła jej pojazdu, kierowanego przez zatrudnionego pracownika.

Krajowy przewóz drogowy rzeczy na potrzeby własne, stosownie do art. 4 pkt ustawy o transporcie drogowym, to przecież niezarobkowy przewóz drogowy.

Także urządzenie rejestrujące zostało zweryfikowane, co wynika ze sprawozdania z kontroli dołączonej do protokołu.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia zasady demokratycznego państwa prawnego wyrażonej w art. 2 Konstytucji RP, w ocenie Sądu, argumenty strony nie znajdują uzasadnienia.

Sąd w pełni podziela stanowisko organu, wyrażone w zaskarżonej decyzji, iż w niniejszej sprawie nie ma zastosowania treść art. 92 a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, bowiem okoliczności sprawy jak i dowody w niej zgromadzone jednoznacznie nie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. W ramach prowadzonego postępowania skarżąca nie przedstawiła żadnych dowodów na okoliczność braku wpływu na zaistniałe naruszenia, natomiast materiał dowodowy, zgromadzony w sprawie, w pełni potwierdzał, iż okoliczności popełnienia zarzucanych naruszeń były okolicznościami, które przedsiębiorca powinien był przewidzieć i nie dopuścić do ich zaistnienia.

W tym miejscu należy podkreślić, iż obowiązki skarżącego jako przedsiębiorcy reguluje art. 10 ust. 2 Rozporządzenia (WE) nr 561/2006, stanowiący, że przedsiębiorstwo transportowe organizuje pracę kierowców w taki sposób, aby mogli przestrzegać przepisów rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 oraz przepisów rozdziału II Rozporządzenia (WE) nr 561/2006. Przedsiębiorstwo transportowe wydaje odpowiednie polecenia kierowcy i przeprowadza regularne kontrole przestrzegania przepisów rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 oraz przepisów rozdziału II niniejszego rozporządzenia. Natomiast art. 10 ust. 3 zdanie pierwsze ww. Rozporządzenia jednoznacznie stanowi, że przedsiębiorstwo transportowe odpowiada za naruszenia przepisów, których dopuszczają się kierowcy tego przedsiębiorstwa, nawet jeśli naruszenie takie miało miejsce na terytorium innego Państwa Członkowskiego lub w państwie trzecim. Wobec powyższego, w ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości dokonana ocena odpowiedzialności administracyjnej skarżącej za stwierdzone naruszenie prawa, jako przedsiębiorcy prowadzącego działalność transportową. W ocenie Sądu stanowisko skarżącej, iż nie miała ona wpływu na działanie kierowcy, a tym samym na powstałe naruszenia, jest błędne i nie znajduje oparcia w obowiązującym w dacie rozstrzygnięcia przez organ administracji stanie prawnym. Stwierdzić należy, iż w dyspozycji art. 92a ust. 4 oraz 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym nie mieszczą się sytuacje, które są wynikiem zachowania kierowcy, ale które bezpośrednio wynikają z braku właściwych rozwiązań organizacyjnych w zakresie dyscyplinowania osób wykonujących na rzecz przedsiębiorcy usługi kierowania pojazdem. Także kwestie właściwego doboru pracowników (ryzyko osobowe) nie mieści się w zakresie regulacji art. 92a ust. 4 oraz 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. Rzeczą przedsiębiorcy jest właściwy dobór osób współpracujących. Przy zachowaniu należytej staranności, właściwego systemu motywacyjnego, szkoleniowego, czy innego rodzaju środków dyscyplinujących nie dochodziłoby do naruszeń przepisów ustawy o transporcie drogowym. Wymieniony przepis wyraźnie statuuje odpowiedzialność obiektywną. Nie wystarczy zatem wykazanie braku winy, lecz wymagane jest pozytywnie udowodnione podjęcie wszystkich niezbędnych środków w celu zapobieżenia powstaniu naruszenia prawa przy czym okoliczności objęte hipotezą przepisów art. 92a ust. 4 i 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym powinien udowodnić przedsiębiorca, gdyż to on wywodzi skutki prawne wynikające z tych przepisów, które zwalniają go od odpowiedzialności za wykroczenie kierowcy pojazdu (zob. wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2009 r. sygn. II GSK 989/09). Powyższa, argumentacja znajduje także oparcie w poglądach orzecznictwa, w tym również Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 31 marca 2008 r. sygn. akt SK 75/06 (30/2/A/2008) wypowiadał się w przedmiocie obowiązków przewoźnika określonych w art. 5 ustawy o transporcie drogowym podkreślając, iż regulacje te zmierzają do wymuszenia takiej organizacji pracy przedsiębiorstwa wykonującego transport drogowy, ażeby działalność ta odbywała się w sposób bezpieczny, bez zagrożenia życia, zdrowia i mienia innych osób. Sprawą przedsiębiorcy (przewoźnika) jest zawarcie takich umów i obmyślenie takich organizacyjnych rozwiązań, które będą dyscyplinować osoby wykonujące na jego rzecz usługi kierowania pojazdem, czy to na zasadzie stosunku pracy, czy nawet na zasadzie samozatrudnienia. W powyższym wyroku Trybunał wskazał także, że "sankcje administracyjne - stosowane automatycznie, z mocy ustawy - mają przede wszystkim znaczenie prewencyjne (zob. wyrok z 24 stycznia 2006 r., sygn. SK 52/04, OTK ZU nr 1/A/2006, poz. 6). Istotą kary administracyjnej jest przymuszenie do respektowania nakazów i zakazów. Proces wymierzania kar pieniężnych należy zatem postrzegać w kontekście stosowania instrumentów władztwa administracyjnego. Kara ta nie jest konsekwencją dopuszczenia się czynu zabronionego, lecz skutkiem zaistnienia stanu niezgodnego z prawem, co sprawia, że ocena stosunku sprawcy do czynu nie mieści się w reżimie odpowiedzialności obiektywnej" (sygn. P 19/06). A zatem niedopuszczalne jest przyjęcie, iż przedsiębiorca nie odpowiada za naruszenia przepisów, o których mowa w art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym z tego wyłącznie powodu, że twierdzi, iż to pracownik dopuścił się tych naruszeń, a on nie miał wpływu na ich powstanie, albowiem przedsiębiorca jest odpowiedzialny za działania tych osób i ponosi z tego tytułu ryzyko w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jak już wskazano wyżej, powinnością przedsiębiorcy jest nie tylko zorganizowanie pracy kierowców w taki sposób, aby kierowcy mogli przestrzegać obowiązujące przepisy, ale również kontrolowanie wykonania powierzonych obowiązków. W ocenie Sądu, w sprawie nie znajduje zastosowania przywołany przez skarżącą art. 93 ustawy o transporcie drogowym, albowiem nie można dopatrzeć się żadnych zdarzeń lub okoliczności, których skarżąca, będąca koncesjonowanym przewoźnikiem, nie mogła przewidzieć. Również brak jest podstaw do zastosowania w sprawie art. 92 a ust. 4 omawianej ustawy. Zgodnie z treścią ww. przepisu postępowania administracyjnego wobec przedsiębiorcy lub podmiotu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 pkt 3, nie wszczyna się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Natomiast ust. 5 wskazuje, iż przepisu ust. 4 nie stosuje się, jeżeli naruszenie, o którym mowa w ust. 1, ma charakter rażący, a w szczególności:

1) zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego;

2) zostało popełnione wielokrotnie.

Zgodnie z art. 93 ust.1 cyt. ustawy uprawnieni do kontroli mają prawo nałożyć na wykonującego przewozy drogowe lub inne czynności związane z tym przewozem karę pieniężną. Jak wynika ze wskazanych wyżej przepisów, za wykonywanie obowiązków odpowiedzialność, co do zasady ponoszą przedsiębiorcy, korzystający z usług kierowców. Jedynie okoliczności jednoznacznie wskazujące na to, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia mogą uwolnić przedsiębiorcę od odpowiedzialności, przy czym przepisu tego nie stosuje się, jeżeli naruszenie ma charakter rażący, a w szczególności 1) zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, 2) zostało popełnione wielokrotnie. W sprawie niniejszej, w ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, że naruszenia miały charakter rażący, bowiem skrócenie obowiązkowego wypoczynku dziennego, przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy oraz przekroczenie maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy było bardzo znacznie. To właśnie tego typu przekroczenia czasu prowadzenia pojazdu bez wypoczynku są przyczyną katastrof drogowych. Organ nie naruszył więc prawa, obciążając odpowiedzialnością skarżącą, bowiem nie zostały wykazane żadne okoliczności wskazujące na możliwość uwolnienia jej od odpowiedzialności, zaś wykazane naruszenia były rażące oraz zagrażały bezpieczeństwu ruchu drogowego.

Należy przypomnieć, że decyzje administracyjne nakładające kary pieniężne za naruszenia przepisów prawnych, regulujących sprawy transportu drogowego mają charakter szczególny. Są to mianowicie decyzje wydawane w ramach tzw. uznania związanego, niestwarzającego właściwym organom administracji praktycznie żadnych luzów interpretacyjnych. Odpowiedzialność administracyjna za popełnione wykroczenia drogowe, określone zarówno w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, innych przepisach krajowych oraz powołanych wyżej przepisach rozporządzeń unijnych, jest co do zasady oderwana od kwestii winy. Organ orzekający ma obowiązek stwierdzenia, czy nastąpiło wykroczenie określone powołanymi wyżej przepisami, bez wnikania jakie były jego przyczyny i kto ponosi za to winę. W postępowaniu administracyjnym w tego rodzaju sprawach istotne jest bowiem przede wszystkim stwierdzenie faktu popełnienia wykroczenia i stwierdzenie odpowiedzialności za ten czyn - przy założonej odpowiedzialności przedsiębiorcy, niezależnie od jego winy, możliwości przyczynienia się do jej powstania, czy ewentualnych żądań miarkowania wysokości kary. Organ inspekcji drogowej działa w takiej sytuacji w warunkach uznania związanego – stwierdzenie, określonego ustawą wykroczenia, musi spowodować jego odpowiednią, zgodną z przepisami ustawy kwalifikację, a następnie nałożenie kary w wymaganej tą ustawą wysokości.

Skoro, zatem, co trafnie ustaliły organy, przewóz drogowy wykonywany był przez skarżącą z naruszeniem przepisów prawa, wskazanych w podstawie materialnoprawnej decyzji, to skutkiem takiego stanu rzeczy jest nałożenie kary w łącznej kwocie 4 950 złotych.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, iż decyzje organów obu instancji nie naruszają unormowań kodeksu postępowania administracyjnego, a także przepisów prawa materialnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wskazane przepisy ustawy i aktów wykonawczych mają charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że w razie stwierdzenia naruszenia tych przepisów, uprawniony organ obowiązany jest do nałożenia na podmiot wykonujący transport lub przewóz odpowiedniej kary pieniężnej w drodze decyzji administracyjnej.

Ustalona sytuacja faktyczna i jej implikacje prawne uzasadniały nałożenie na skarżącą kar, których wysokość została ustalona w sposób prawidłowy, na podstawie właściwych przepisów załącznika do ustawy o transporcie drogowym, obowiązującego w dniu wydania decyzji przez organ.

Wobec niezasadności zarzutów skargi oraz niestwierdzenia przez Sąd z urzędu tego rodzaju uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, które Sąd ma obowiązek badać z urzędu - skargę należało oddalić.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.-Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. nr 53, poz. 1270 ze zm. ) orzekł jak w sentencji.