Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Joanna Banasiewicz sędzia NSA del. Zygmunt Zgierski Protokolant asystent sędziego Krzysztof Tomaszewski po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2010 r. sygn. akt I SA/Wa 1236/09 w sprawie ze skargi A. Z. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) czerwca 2009 r. nr (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) czerwca 2009 r. nr (...)

Wyrokiem z dnia 17 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 1236/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. Z. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) czerwca 2009 r. nr (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż Minister Infrastruktury, decyzją z dnia (...) czerwca 2009 r., nr (...) , po rozpatrzeniu odwołania Energa - Operator S.A. w Gdańsku Oddział w Kaliszu, uchylił decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia (...) grudnia 2008 r., nr (...) stwierdzającą nieważność decyzji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Ostrowie Wielkopolskim Wydział Spraw Wewnętrznych z dnia (...) marca 1970 r., nr (...) , zezwalającej Zakładowi Energetycznemu w Kaliszu na przeprowadzenie przez grunty położone w Wysocku Wielkim i Pruślinie, powiat Ostrów Wielkopolski, linii energetycznej WN-110 kV i orzekł o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia (...) marca 1970 r.

W uzasadnieniu decyzji Minister Infrastruktury wskazał, że Prezydium Powiatowej Rady Narodowej Wydział Spraw Wewnętrznych w Ostrowie Wielkopolskim decyzją z dnia (...) marca 1970 r. zezwoliło Zakładowi Energetycznemu w Kaliszu na przeprowadzenie przez grunty położone w Wysocku Wielkim i Pruślinie, powiat Ostrów Wielkopolski, linii energetycznej WN-110 kV, m.in. przez nieruchomość należącą do M. Z. . Pismem z dnia 23 grudnia 2001 r. A. Z. (następczyni prawna M. Z. ) wystąpiła do Wojewody Wielkopolskiego o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia (...) marca 1970 r, który decyzją z dnia (...) października 2005 r. odmówił stwierdzenia nieważności wskazując, że w sprawie nie stwierdzono wystąpienia którejkolwiek z przesłanek stwierdzenia nieważności określonych w art. 156 § 1 K.p.a. .

Minister Budownictwa decyzją z dnia 2 kwietnia 2007 r. uchylił decyzję z dnia (...) października 2005 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, wskazując na brak przeprowadzenia przez organ wojewódzki postępowania wyjaśniającego w zakresie wystąpienia przez inwestora do właściciela nieruchomości o wyrażenie zgody na przeprowadzenie na nieruchomości linii energetycznej.

Wojewoda Wielkopolski decyzją z dnia (...) grudnia 2008 r. stwierdził nieważność decyzji z dnia (...) marca 1970 r.

W odwołaniu od powyższej decyzji Energa - Operator S.A. w Gdańsku Oddział w Kaliszu zarzuciła niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy w zakresie ustalenia wyrażenia zgody przez właściciela nieruchomości na przeprowadzenie linii energetycznej na nieruchomości oraz nieodniesienie się do negatywnej przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji określonej w art. 156 § 2 K.p.a., tj. wywołania przez decyzję nieodwracalnych skutków prawnych.

Minister Infrastruktury rozpoznając sprawę uznał, że stanowisko organu pierwszej instancji jest wadliwe, w sprawie nie zaistniały bowiem przesłanki uzasadniające stwierdzenie nieważności decyzji z dnia (...) marca 1970 r.

Organ odwoławczy wskazał, że podstawą wydania kwestionowanej decyzji z dnia (...) marca 1970 r. był przepis art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1961 r., Nr 18, poz. 94 ze zm.). Organ przytoczył treść powyższego przepisu i zaznaczył, że przedmiotową decyzją Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Ostrowie Wielkopolskim, wydaną w oparciu o decyzję Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia (...) marca 1969 r., nr (...) o lokalizacji szczegółowej, zezwolono Zakładowi Energetycznemu w Kaliszu na przeprowadzenie przez grunty położone w Wysocku Wielkim i Pruślinie, powiat Ostrów Wielkopolski, linii energetycznej WN-110 kV. Powyższa inwestycja miała charakter użyteczności publicznej, co wypełniało przesłankę z art. 3 ust. 1 powołanej ustawy.

Minister Infrastruktury podkreślił, że stanowisko w kwestii oceny decyzji wydanych w trybie art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. nie było w orzecznictwie jednolite. Sporne było w szczególności czy do przepisu art. 35 powołanej ustawy miał odpowiednie zastosowanie przepis art. 6 tej ustawy. Wątpliwości co do stosowania art. 6 w związku z art. 35 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 czerwca 2008 r., sygn. akt I OSK 954/07 wskazując, że art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. w ogóle nie ma zastosowania w postępowaniu w sprawie zezwolenia na wejście w teren w celu ułożenia przewodów, prowadzonego w trybie art. 35.

W świetle wykładni zaprezentowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku organ odwoławczy uznał, że w sprawie nie zaistniała przesłanka rażącego naruszenia prawa określona w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. , bowiem kwestia prowadzenia rokowań przed wszczęciem postępowania w trybie art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. nie ma znaczenia dla oceny zakwestionowanej decyzji z dnia (...) marca 1970 r., zaś innych kwalifikowanych wad tej decyzji określonych w art. 156 § 1 K.p.a. nie stwierdzono.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła A. Z. , podnosząc, że w sprawie miało miejsce rażące naruszenie prawa oraz że - w jej ocenie - prawidłową decyzją była decyzja z dnia (...) grudnia 2008 r.

W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia 17 lutego 2010 r. - złożonym przez wyznaczonego z urzędu pełnomocnika skarżącej - zarzucono z kolei, że decyzja Ministra Infrastruktury z dnia (...) czerwca 2009 r. wydana została z naruszeniem prawa materialnego, mającym wpływ na wynik sprawy, tj. z naruszeniem art. 6 ust. 1 i art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości oraz z naruszeniem przepisów postępowania, mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj. z naruszeniem art. 77 § 1 K.p.a. .

W obszernym uzasadnieniu pisma podniesiono, że stanowisko Ministra Infrastruktury jest błędne, bowiem do wywłaszczenia prowadzonego w trybie art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. znajdują zastosowanie wszystkie przepisy tej ustawy odnoszące się do wywłaszczenia w sposób ogólny, w tym również art. 6 ustawy. Zaznaczono ponadto, że prowadząc postępowanie organ naruszył przepis art. 77 § 1 K.p.a., bowiem pominął analizę istotnego dokumentu w postaci decyzji o lokalizacji szczegółowej nr (...) wydanej w dniu (...) marca 1969 r. przez Wydział Urbanistyki i Architektury Prezydium WRN w Poznaniu, która - zdaniem skarżącej - jest decyzją wadliwą, nie została bowiem doręczona właścicielom nieruchomości, przez które miała przebiegać linia wysokiego napięcia, a w szczególności M. Z. .

W tej sytuacji wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz stwierdzenie nieważności decyzji z dnia (...) marca 1970 r. jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, tj. art. 6 ust. 1 i art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji podniósł, iż w wyroku z dnia 18 czerwca 2008 r., sygn. akt I OSK 954/07, który powołuje również Minister Infrastruktury w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. nie ma zastosowania w postępowaniu w sprawie zezwolenia na wejście w teren w celu ułożenia przewodów, prowadzonego w trybie art. 35 tej ustawy.

Pogląd wyrażony w powyższym wyroku Sąd pierwszej instancji podzielił i uznał, że wbrew podnoszonym przez skarżącą zarzutom, zaskarżona decyzja Ministra Infrastruktury nie narusza prawa. Zdaniem tego Sądu słusznie organ uznał, że przed wystąpieniem o wydanie decyzji zezwalającej na założenie i przeprowadzenie linii energetycznej na prywatnej nieruchomości, nie istniała konieczność uprzedniego wystąpienia do właściciela nieruchomości o dobrowolne odstąpienie nieruchomości. Kwestionowana w postępowaniu nadzorczym decyzja z dnia (...) marca 1970 r. nie wydana więc została z rażącym naruszeniem art. 6 ust. 1 i art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, a tym samym nie jest dotknięta wadą określoną w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. . W sprawie nie zaistniały również inne przesłanki określone w art. 156 § 1 K.p.a. Brak było zatem podstaw do stwierdzenia nieważności wskazanej decyzji.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła A. Z. zarzucając mu:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, tj. naruszenie art. 6 ust 1 i art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, poprzez uznanie, że przed wydaniem decyzji, o której mowa w art. 35 ust. 1 tej ustawy nie miała zastosowania procedura przewidziana w art. 6 ust. 1 tej ustawy;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną, jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, tj. naruszenie art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, poprzez uznanie, że oczywista wadliwość decyzji o lokalizacji szczegółowej była okolicznością pozbawioną wpływu na zaistnienie przesłanek do wydania decyzji, o której mowa w art. 35 ust. 1 tej ustawy.

Powołując się na powyższe wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W motywach skargi kasacyjnej podniesiono, iż pogląd prawny, na którym Sąd pierwszej instancji oparł swe rozstrzygnięcie, a dotyczący interpretacji przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości jest błędny. Sąd przyjął w tym zakresie w sposób bezkrytyczny argumentację Ministra Infrastruktury, który powołał się z kolei na pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w innej sprawie, w wyroku z dnia 18 czerwca 2008 roku (sygn. akt I OSK 954/07). Sąd całkowicie pominął przy tym argumentację prawną Skarżącej, w której wykazała ona wadliwość wykładni przepisów przez NSA.

Zdaniem skarżącej kasacyjnie wykładnia językowa przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości

prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż decyzja, o której mowa w art. 35 ust. 1 tej

ustawy jest decyzją wywłaszczeniową, a zatem, że art. 6 ust. 1 znajduje do niej pełne

zastosowanie. Zgodnie z art. 4 powołanej ustawy wywłaszczenie obejmowało wszelkie formy odejmowania bądź ograniczania własności lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości. Z kolei decyzja wydawana na podstawie art. 35 ust. 1 prowadziła właśnie do ograniczenia prawa własności nieruchomości. Na jej podstawie właściciel był bowiem obowiązany do znoszenia działań polegających na zakładaniu i przeprowadzaniu urządzeń technicznych na swojej nieruchomości oraz na konserwacji tychże urządzeń. Był również obowiązany do znoszenia samego faktu posadowienia urządzeń technicznych na swoim gruncie, w szczególności do wynikających z niego nierzadko ograniczeń w sposobie zagospodarowania nieruchomości. Natomiast wykładnia systemowa przepisów omawianej ustawy prowadzi do wniosku, iż do wywłaszczenia opartego na decyzji z art. 35 ust. 1 znajdują zastosowanie wszystkie przepisy odnoszące się do wywłaszczenia w sposób ogólny. Art. 6 znajduje się w rozdziale 1 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości zatytułowanym "Przepisy ogólne". Zarówno tytuł rozdziału jak i jego struktura wskazują, iż przepisy w nim się znajdujące mają bezpośrednie zastosowanie do wszystkich rodzajów wywłaszczenia opisanych w ustawie.

Skarżąca kasacyjnie podniosła, iż decyzja lokalizacyjna nie została doręczona właścicielom nieruchomości, przez które miała przebiegać linia wysokiego napięcia, w szczególności jej matce. Osoby te nie są bowiem wymienione w treści dokumentu jako adresaci decyzji. Sugeruje to, iż właściciele nieruchomości objętych decyzją w ogóle nie brali udziału w postępowaniu lokalizacyjnym w charakterze stron. Znajduje to potwierdzenie w zeznaniach skarżącej, która w okresie, w którym wydano decyzję zajmowała się w imieniu matki sprawami urzędowymi. Skarżąca zeznała, a także konsekwentnie podnosiła w postępowaniu administracyjnym, że ani jej ani jej matce nie było nic wiadomo o planach wybudowania linii energetycznej aż do czasu rozpoczęcia prac. Poprzedniczka prawna skarżącej nie brała więc udziału w postępowaniu o wydanie decyzji lokalizacyjnej w charakterze strony, co więcej, nie miała ona wiedzy ani o przebiegu tego postępowania ani o jego wynikach w okresie umożliwiającym złożenie odwołania od decyzji lokalizacyjnej. Wydanie decyzji o zezwoleniu w sytuacji, gdy w stosunku do matki skarżącej nie był spełniony warunek zgodności z zatwierdzoną lokalizacją szczegółową, nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa materialnego, to jest art. 35 ust. 1 omawianej ustawy. Powstał bowiem niemożliwy do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności stan, w którym strona nie mogła już zasadnie odwołać się od przebiegu linii energetycznej (skoro jej lokalizacja została ostatecznie zatwierdzona).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Stosownie do art. 174 pkt. 1 i 2 P.p.s.a., skarga kasacyjna może być oparta na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Stan faktyczny niniejszej sprawy należy uznać za bezsporny, gdyż wniesiona skarga kasacyjna zawiera wyłącznie zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 6 ust 1 i art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia art. 6 ust 1 i art. 35 ust. 1 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, nie można podzielić stanowiska strony wnoszącej skargę kasacyjną, iż decyzja o której mowa w art. 35 tej ustawy miała charakter wywłaszczeniowy, co rodziło po stronie inwestora obowiązek wystąpienia do właściciela nieruchomości o przeprowadzenie negocjacji w przedmiocie wyrażenie zgody na dobrowolne odstąpienie nieruchomości na zasadach określonych w art. 6 cyt. ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela stanowisko zaprezentowane w wyroku z dnia 18 czerwca 2008 r., sygn. akt I OSK 954/07, iż w odróżnieniu od procedury dobrowolnego odstąpienia nieruchomości w wyniku rokowań, o których mowa w art. 6 ust. 1 omawianej ustawy, ograniczenie prawa własności, o którym mowa w art. 35 nie powodowało zmiany właściciela i rodziło jedynie roszczenie o odszkodowanie za straty wynikłe z tych działań (art. 36 ust. 1). Stąd wszelkiego rodzaju negocjacje były zbędne, ponieważ przed przeprowadzeniem robót instalacyjnych nie mogły być znane straty nimi spowodowane i dopiero, gdy nieruchomość przestała się nadawać do dalszego racjonalnego jej użytkowania przez właściciela na cele dotychczasowe, podlegała wywłaszczeniu (art. 35 ust. 3). Dlatego więc art. 6 nie miał zastosowania w postępowaniu w sprawie zezwolenia na wejście w teren w celu ułożenia przewodów, prowadzonego w trybie art. 35.

Wbrew odmiennym argumentom skargi kasacyjnej należy podnieść, iż na charakterystykę przymusowego czasowego zajęcia nieruchomości z art. 35 omawianej ustawy bez wątpienia wpływało umieszczenie go w jej rozdziale 5 zatytułowanym "Szczególny tryb wywłaszczenia". Jednakże ten szczególny tryb wywłaszczenia polegał nie na odjęciu prawa własności nieruchomości, lecz jedynie na ograniczeniu własności nieruchomości i mógł być stosowany wyłącznie na potrzeby podmiotów wymienionych w art. 35 – 37 cyt. ustawy.

Skutkiem ostatecznej decyzji administracyjnej wydanej na podstawie tego przepisu było ograniczenie prawa własności nieruchomości przez ustanowienie trwałego obowiązku znoszenia przez właściciela w sferze, w której może być wykonywana własność nieruchomości, stanu ukształtowanego przebiegiem zainstalowanego urządzenia przesyłowego (por. oprócz wielu wypowiedzi piśmiennictwa orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 1863/00, niepubl., z dnia 8 czerwca 2005 r., V CK 679/04, niepubl., z dnia 8 czerwca 2005 r., V CK 680/04, niepubl. i z dnia 10 listopada 2005 r., III CZP 80/05, OSNC 206, nr 9, poz. 146; odmiennie - jednak bez bliższego uzasadnienia - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2006 r., II CSK 139/05, niepubl.). W niektórych wypowiedziach piśmiennictwa oraz judykatury ograniczenie własności nieruchomości ustanowione na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości jest ujmowane jako swojego rodzaju służebność (nazywana służebnością publiczną lub służebnością przesyłową; por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2002 r., II CKN 1316/00, niepubl.). Także Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 31 grudnia 1962 r. (sygn. akt II CR 1006/ 63, OSPiKA 1964, Nr 5 poz 91 wraz z glosami S. Grzybowskiego oraz A. Szpunara (s. 201 i 206) na gruncie art. 35 omawianej ustawy szukał podstawy prawnej dla ustanowienia "służebności gruntowej polegającej na dopuszczeniu do ustanowienia na nieruchomości urządzeń koniecznych do przeprowadzenia linii elektrycznej". Powyższe rozważania skłaniają do wniosku, iż przymusowe ograniczenie własności nieruchomości pod budowę publicznej infrastruktury przesyłowej w trybie art. 35 omawianej ustawy nie może być utożsamiane z wywłaszczeniem sensu stricto, oznaczającym ingerencję władzy publicznej w prawo własności, które polega na naruszeniu istoty tego prawa.

Zatem w świetle uregulowania zawartego w art. 35 omawianej ustawy, konstruowanie jakichkolwiek roszczeń o zawarcie umowy nabycia nieruchomości w trybie art. 6 nie wchodziło w rachubę, o ile właściciel doznawał uszczerbku tylko w korzystaniu z nieruchomości. Przeprowadzenie postępowania, o którym mowa w art. 6 było nieodzowne jedynie w przypadku zaistnienia sytuacji, o której mowa w art. 35 ust. 3, gdzie dotychczasowy ustawodawca ustanowił w sposób literalny obowiązek wywłaszczenia nieruchomości nie nadającej się do jej użytkowania przez właściciela na cele dotychczasowe na skutek wydania zezwolenia którym mowa w art. 35 ust. 1, co jednak nie miało miejsca w rozpoznawanej sprawie.

Podzielić należy z kolei drugi z zarzutów skargi kasacyjnej, iż niedoręczenie właścicielom nieruchomości decyzji o lokalizacji szczegółowej przedmiotowej inwestycji i tym samym brak udziału właściciela nieruchomości w postępowaniu o wydanie decyzji lokalizacyjnej stanowi naruszenie prawa. W rozpatrywanej przez Ministra Infrastruktury sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji, w której jako podstawę nieważności powoływane jest naruszenie prawa, konieczne było wyjaśnienie, na jakich ustaleniach faktycznych oparł się organ administracyjny wydając decyzję z dnia (...) marca 1970 r. zezwalającą na przeprowadzenie przez grunt skarżącej linii energetycznej, a której dotyczyło żądanie stwierdzenia nieważności. Dopiero znając ustalenia faktyczne, które legły u podstaw decyzji można było ocenić czy nastąpiło naruszenie prawa. Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku nie wyjaśnił na jakiej podstawie przyjął, że omawiana decyzja o lokalizacji szczegółowej inwestycji jest nadal obowiązująca i w konsekwencji istnieje w obrocie prawnym, skoro przedmiotowa kwestia w ogóle nie została przez organy wyjaśniona. Co prawda wydanie w przedmiotowej sprawie kwestionowanej decyzji zezwalającej na przeprowadzenie linii energetycznej nie było uzależnione od zgody właściciela nieruchomości, bowiem tryb przewidziany w art. 35 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości miał zastosowanie w sytuacji braku możliwości uzyskania zgody właściciela, który nie mógł skutecznie kwestionować przebiegu inwestycji (kwestia ta była rozstrzygana w postępowaniu o zatwierdzenie planu realizacyjnego), jednakże okoliczność powyższa może mieć w sprawie istotne znaczenie, gdyż brak dysponowania przez organ zatwierdzoną lokalizacją szczegółową oznacza niedysponowanie prawem do terenu inwestycji, co może w konsekwencji prowadzić do obarczenia decyzji z (...) marca 1970 r. wadą z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. i koniecznością wyeliminowania jej z obrotu prawnego.

Biorąc więc pod uwagę, iż niewiadomym jest czy decyzja lokalizacyjna z dnia (...) marca 1969 r. wciąż funkcjonuje w obrocie prawnym oraz, że nie została ona doręczona współwłaścicielom nieruchomości przez którą biegnie linia energetyczna, organ administracyjny winien był dołożyć szczegółowej staranności przy ocenianiu czy wydana na jej podstawie decyzja zezwalająca na ograniczenie własności nieruchomości zapadła z naruszeniem prawa. Treść kontrolowanej decyzji organu drugiej instancji wskazuje, że organ do wszystkich złożonych do akt sprawy dokumentów ani się nie odniósł, ani też nie poddał ich analizie w celu ustalenia stanu faktycznego i to przy uwzględnieniu wymogów o jakich mowa nie tylko w art. 35 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, ale przy uwzględnieniu dyspozycji art. art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Na konieczność dokonania właściwych i wyczerpujących w sprawie ustaleń nie zwrócił także uwagi Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku. W tym stanie rzeczy, Sąd pierwszej instancji nie miał więc podstaw do stwierdzenia, że organ nie miał obowiązku badać prawidłowości decyzji o lokalizacji szczegółowej z dnia (...) marca 1969 r., gdyż rozstrzygał wyłącznie w kwestii istnienia bądź nieistnienia przesłanek z art. 156 § 1 K.p.a. w odniesieniu do decyzji z dnia (...) marca 1970 r.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 188 P.p.s.a.