Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Armański ( spr.), Sędzia WSA Dorota Chobian, Protokolant Starszy inspektor sądowy Katarzyna Tuz-Stando, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 maja 2017r. sprawy ze skargi E. W. i L. W. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [....] znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz E. W. i L. W. solidarnie kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...], Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (WINB), w związku z odwołaniem E. i L. a małż. W. od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego (PINB) z dnia [...] umarzającej postępowanie administracyjne w sprawie urządzeń fotowoltaicznych znajdujących się na działkach nr ewid. [...]/41, [...]/42, [...]/43, [...]/44 i [...]/45 obr. C., gm. R. , działając na podstawie m.in. art. 138 § 1 pkt 3 Kpa umorzył postępowanie odwoławcze.

W uzasadnieniu organ II instancji stwierdził, że ww. odwołanie pochodzi od osób nie posiadających przymiotu strony w sprawie. Wyjaśnił, że stroną postępowania prowadzonego z urzędu przez organ I instancji w niniejszej sprawie był wyłącznie inwestor ww. urządzeń - W. D., a ich realizacja na przedmiotowej nieruchomości nie wymagała ani pozwolenia na budowę, ani zgłoszenia. Wskazał, że w postępowaniach prowadzonych przez organy nadzoru budowlanego interes prawny w rozumieniu art. 28 Kpa posiada inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego oraz właściciel nieruchomości sąsiadującej bezpośrednio z nieruchomością, na której usytuowany jest obiekt budowlany, o ile obiekt ten usytuowany jest w takiej odległości od granicy, że ma to wpływ na zabudowę nieruchomości sąsiedniej.

W niniejszej sprawie organ dopatrzył się jedynie interesu faktycznego małżonków W. . W toku postępowania ustalono, że na działkach nr ewid. [...]/41, [...]/42, [...]/43, [...]/44 i [...]/45 obręb C., gm. R., stanowiących jeden ogrodzony teren znajdują się zrealizowane przez W. D. w 2016 roku dwie mikroinstalacje fotowoltaiczne, podłączone do złączy kablowych oznaczonych ZK 4887 i ZK 21111. W skład każdej z tych instalacji wchodzi systemowa konstrukcja wsporcza w ilości po cztery stoły, na których zamontowano panele fotowoltaiczne REC o wym. 1,68 x 1,0 m połączone szeregowo, oraz po 2 inwertery o mocy 20 kW każdy, o czym świadczą ich tabliczki znamionowe i charakterystyka ujęta w specyfikacji producenta. Z załącznika graficznego do protokołu kontroli wynika, że odległość przedmiotowych urządzeń od nieruchomości stanowiącej własność małżonków W. nr ewid. [...]/11, wynosi ok. 10,2 m.

Przywołując treść art. 29 ust. 2 pkt 16 ustawy Prawo budowlane organ stwierdził, że do czasu, gdy parametr 40 kW określony w ww. przepisie nie zostanie przekroczony, inwestor może instalować bez pozwolenia i zgłoszenia kolejne urządzenia fotowoltaiczne pod warunkiem, że nie nastąpi ich połączenie w jedną funkcjonalna całość, a tym samym nie dojdzie do przekroczenia ww. parametru. Ponadto instalowanie urządzeń fotowoltaicznych bez pozwolenia na budowę i zgłoszenia nie zostało przez ustawodawcę uzależnione od wielkości i charakteru działki.

Organ powołał się na znajdującą się w aktach sprawy opinię Marioli P. - biegłego sądowego powołanego przez Prokuraturę Rejonową Kielce - Wschód w Kielcach, sporządzoną w dniu 26.01.2017r., której przedmiotem jest możliwość posadowienia farm fotowoltaicznych bez zgody na budowę lub zgłoszenia na działkach nr ewid. [...]/41, [...]/42, [...]/43, [...]/44 i [...]/45 w C., gm. R. , oznaczonej w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego Gminy R., uchwalonym uchwałą Rady Gminy R. Nr [...] z dnia 17 lipca 2015 r., symbolem UT1- tereny usług turystycznych, sportu i rekreacji. W ocenie biegłego sądowego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie zabrania w ww. obszarze budowy farm fotowoltaicznych, a wszystkie instalacje zlokalizowane na ww. działkach nie przekraczają mocy maksymalnej 40 kW, co jest zgodne z przepisami Prawa budowlanego.

Mając na uwadze powyższe organ wyjaśnił, że wykonanie przedmiotowych instalacji fotowoltaicznych o mocy do 40 kW każda, nie wymagało ani dokonania zgłoszenia, ani uzyskania pozwolenia na budowę, toteż należy przyjąć, że usytuowanie ich w odległości ponad 10 m od granicy z działką skarżących nie ma wpływu na zabudowę tej nieruchomości.

Podsumowując, organ stwierdził, że brak pozytywnej weryfikacji subiektywnego przekonania skarżących, że decyzja organu I instancji dotyczy ich praw i obowiązków, skutkuje koniecznością wydania decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 Kpa.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach E. W. i L. W. zarzucili powyższemu rozstrzygnięciu naruszenie:

1. art. 28 Kpa poprzez prowadzenie postępowania bez udziału stron E. i L. W., którzy to jako właściciele działek sąsiednich mieli prawo wziąć udział w postępowaniu, bowiem działki ich znajdują się w obszarze oddziaływania ocenianej inwestycji, która to ogranicza korzystanie z sąsiednich działek już choćby w sposób wynikający z § 314 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz art. 29 ust. 1 pkt 1 Prawa wodnego;

2. art. 138 § 1 pkt 3 Kpa w zw. z art. 28 Kpa poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i umorzenie postępowania odwoławczego;

3. art. 7, art. 11 i art. 77 § 1 Kpa poprzez brak podjęcia wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, co w szczególności odnieść należy do braku wyjaśnienia rzeczywistego charakteru urządzeń zamontowanych przez inwestora, w tym dokładnego zbadania, jaką w rzeczywistości energię elektryczną (moc) wytwarzają;

4. art. 29 ust. 2 pkt 16 Prawa budowlanego poprzez przyjęcie, że inwestycja obejmuje instalację urządzeń fotowoltaicznych o mocy do 40kW i nie wymaga pozwolenia na budowę, podczas gdy zamontowane urządzenia wytwarzają moc 41 kW, a ponadto organ winien zsumować ich łączną moc jako jednej całości gospodarczej, co w efekcie prowadziłoby do przyjęcia, iż inwestycja wymagała uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę;

5. art. 84 Kpa poprzez brak przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia mocy jaką wytwarzają zamontowane urządzenia fotowoltaiczne oraz na okoliczność ustalenia czy zamontowane urządzenia stanowią jedną inwestycję i całość gospodarczą czy też każde z nich stanowi odrębną inwestycję, a przy tym oparcie się na opinii biegłego przeprowadzonej w innym postępowaniu, którą to w efekcie można uznać jedynie za opinię prywatną;

6. art. 7 Kpa poprzez niepodjęcie czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli;

7. art. 8 Kpa poprzez prowadzenie postępowania w sposób, który nie budzi zaufania uczestnika do władzy publicznej;

8. art. 77 § 1 Kpa poprzez wybiórcze rozpatrzenie materiału dowodowego;

9. art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego w zw. z §3 4 Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Gminy R. poprzez uznanie, iż inwestycja jest zgodna z ustaleniami Miejscowego Panu Zagospodarowania Przestrzennego;

10. art. 29 ust 3 Prawa budowlanego w zw. z art. 59 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko poprzez uznanie, iż inwestycja nie może potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, a tym samym nie było koniecznym wystąpienie o udzielenie pozwolenia na budowę.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wnieśli o uchylenie decyzji organów obu instancji i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi, powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżący podnieśli, że interes prawny lub obowiązek w rozumieniu art. 28 Kpa może wypływać nie tylko z konkretnego przepisu powołanego jako materialnoprawna podstawa rozstrzygnięcia, lecz także z przepisów regulujących prawa i obowiązki osób, których to prawa i obowiązki zderzają się z prawami i obowiązkami podmiotów, których uprawnienia wypływają z zastosowanego w sprawie przepisu prawa materialnego. Wskazano tu na zagadnienie określane w piśmiennictwie mianem "praw refleksowych" w postępowaniu administracyjnym, odnoszące się do podmiotów, których interesu prawnego postępowanie to dotyczy w sposób pośredni. Interes prawny, o którym mowa w art. 28 Kpa należy zatem interpretować szeroko i nie jest konieczne by decyzja administracyjna była skierowana do wszystkich podmiotów, które są stronami postępowania administracyjnego. Innymi słowy, dla przyznania danemu podmiotowi statusu strony wystarczającym jest, że dana decyzja jedynie pośrednio oddziałuje na jej prawa.

I tak, rozstrzygnięcie w przedmiocie legalności umiejscowienia instalacji fotowoltaicznych wpłynie na sytuację prawną właścicieli działek sąsiednich rodząc po ich stronie określone roszczenia materialnoprawne.

Zdaniem skarżących obszar oddziaływania obiektu nie może być utożsamiany tylko i wyłącznie z brakiem zachowania przez inwestora wymogów określonych przepisami techniczno-budowlanymi czy z zakresu ochrony środowiska. Obiekt budowlany może bowiem wprowadzać określone ograniczenie w zagospodarowaniu terenu, co nie oznacza, że jego realizacja jest niezgodna z przepisami techniczno-budowlanymi. Budowa farmy fotowoltaicznej w bezpośrednim sąsiedztwie stanowić będzie uciążliwość, tak w zakresie światła dochodzącego na działkę jak i widoku z niej. W świetle art. 28 Kpa, a także art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego przy badaniu legitymacji procesowej wnioskodawcy lub innych osób nie ma znaczenia, czy został naruszony interes prawny danej osoby, a jedynie to, czy interes taki jej przysługuje.

Dodatkowo skarżący podnieśli, że na gruncie art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego, o posiadaniu przez dany podmiot przymiotu strony decyduje wystąpienie konkretnej, rzeczywistej ingerencji w sferę jego interesu prawnego, natomiast w przypadku postępowań, gdzie krąg stron jest ustalany na podstawie art. 28 Kpa, chodzi jedynie o możliwość wpływu postępowania na interes prawny czy obowiązek podmiotu, nie zaś pewność zaistnienia takiego wpływu. Skarżący swój interes prawny oparli na tym, że inwestycja będzie ograniczała możliwość zabudowy ich działki, jak też naruszać będzie ich własność poprzez immisje polegające na wytwarzaniu pola elektrycznego i magnetycznego oddziaływujące na ich działkę.

Wskazując na treść § 314 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie skarżący podnieśli, że wybudowanie na analizowanym obszarze farm fotowoltaicznych może skutkować wytworzeniem na tyle wysokiego pola elektromagnetycznego, że w przyszłości uniemożliwi to wybudowanie na ich działkach jakichkolwiek budynków z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi.

Zdaniem skarżących ich interes prawny przejawia się także w art. 5 ust 1 pkt 9 Prawa budowlanego zobowiązującym do projektowania budynków z poszanowaniem interesów osób trzecich, a trudno dostrzec, aby farma fotowoltaiczna w terenie cennym przyrodniczo i krajobrazowo stanowiła jakiekolwiek poszanowanie interesów osób trzecich i całego społeczeństwa. Organ II instancji nie uwzględnił przy tym, że przedmiotowa farma fotowoltaiczna wymagała wykonania robót ziemnych z użyciem znacznych ilości betonu, co w efekcie powoduje zaburzenia stosunków wodnych w rozumieniu art. 29 ust. 1 pkt 1 Prawa wodnego.

Skarżący zarzucili również pominięcie ustaleń Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego, który przewiduje, że dla terenów oznaczonych UT1 dopuszczalne jest jedynie sytuowanie "obiektów, urządzeń i sieci infrastruktury technicznej", ale takich które służą innym obiektom. Lokalizacja obiektów takich jak instalacje fotowoltaiczne na terenach UT1 dopuszczalna jest jedynie jako źródło energii elektrycznej mającej na celu zapewnienie dostaw energii na rzecz obiektów rekreacyjnych i letniskowych. Tymczasem w niniejszej sprawie organy w ogóle nie zbadały czy jakiekolwiek obiekty rekreacyjne lub letniskowe są zasilane z tychże urządzeń. W efekcie doszło do naruszenia art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego w zw. z § 34 planu miejscowego. Organ winien zbadać, przeprowadzając dowód z opinii biegłego, czy zainstalowane urządzenia fotowoltaiczne faktycznie mają moc 40 kW. W ocenie skarżących urządzenia te mają przynajmniej 41 kW, co wynika z rozmów z przedstawicielami zakładu energetycznego. Dodatkowo zaniechano zbadania czy urządzenia te stanowią jedną gospodarczą całość, co w efekcie oznaczałoby konieczność zsumowaniem mocy wszystkich zainstalowanych urządzeń i skutkowałoby ustaleniem, że zamontowane urządzenia fotowoltaiczne mają moc kilkukrotnie większą aniżeli 40 kW. W konsekwencji organ naruszył art. 29 ust. 2 pkt 16 Prawa budowlanego. Oparcie się na opinii biegłego sporządzonej w innym postępowaniu stanowi naruszenie art. 84 Kpa, a dodatkowo biegły oparł się wyłącznie na dokumentach, zamiast przeprowadzić własne pomiary instalacji.

Na koniec podniesiono, że inwestor nie przedłożył w trakcie postępowania wskazanych w art. 74 ust. 1 pkt 2, 3 i 6 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko karty informacyjnej przedsięwzięcia, mapy ewidencyjnej obejmującej przewidywany teren, na którym było realizowane przedsięwzięcie oraz obejmującej obszar, na który będzie ona oddziaływać, wypisów z ewidencji gruntów, mapy sytuacyjno-wysokościowej z obszarem planowanej eksploatacji. W efekcie organ zupełnie pominął kwestię możliwości potencjalnego oddziaływania na środowisko w rozumieniu art. 59 ww. ustawy. Tym samym nie poczynił żadnych ustaleń czy zastosowane urządzenia elektryczne i transformatory mogą powodować oddziaływanie promieniowaniem elektromagnetycznym w sposób przekraczający dopuszczalne poziomy pól określonych w rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 12 listopada 2007 r. w sprawie zakresu i sposobu prowadzenia okresowych badań poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku w miejscach dostępnych dla ludności.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Jej przedmiotem jest decyzja umarzająca postępowanie odwoławcze od decyzji organu I instancji, umarzającej postępowanie w sprawie mającej na celu ustalenie, czy doszło do samowoli budowlanej, polegającej na wybudowaniu na działce położonej w C. i oznaczonej numerem [...]/7 fermy instalacji fotowoltaicznych. Kluczową zatem dla oceny podjętego przez organ odwoławczy rozstrzygnięcia jest ocena, czy skarżącemu przysługiwała legitymacja procesowa do złożenia odwołania od decyzji organu I instancji (wydanej w przedmiocie umorzenia postępowania z uwagi na jego bezprzedmiotowość o charakterze przedmiotowym).

Postępowanie w sprawie samowoli budowlanej, tak jak każde inne postępowanie administracyjne, powinno się toczyć z udziałem właściwie określonego kręgu stron. Wyznaczenie kręgu stron postępowania w sprawach samowoli budowlanej następuje na zasadach ogólnych tj. przy zastosowaniu art. 28 Kpa. Przepis art. 28 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016r. poz. 290 ze zm.), dalej jako Prawo budowlane, zawężający krąg stron postępowania w sprawie pozwolenia na budowę, nie ma zastosowania w prowadzonych przez organy nadzoru budowlanego postępowaniach w sprawach samowoli budowlanej. Stroną postępowania w takich sprawach powinien być zatem - z mocy art. 28 Kpa - ten podmiot, którego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo ten podmiot, który ze względu na swój interes prawny lub obowiązek żąda czynności organu. Postępowanie w sprawie likwidacji samowoli budowlanej niewątpliwie dotyczy obowiązku prawnego podmiotów, wobec których organ nadzoru budowlanego może orzec nakaz likwidacji samowoli budowlanej czy to w postępowaniu legalizacyjnym, czy w postępowaniu naprawczym. Krąg tych podmiotów wymienia art. 52 ustawy Prawo budowlane, zgodnie z którym inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany na swój koszt dokonać czynności nakazanych w decyzji, o której mowa w art. 48, 49 b, art. 50 a oraz art. 51. Treść art. 52 Prawa budowlanego wskazuje, że każdy z wymienionych podmiotów jako potencjalny adresat nakazu likwidacji samowoli budowlanej, powinien mieć zapewniony udział w postępowaniu dotyczącym likwidacji skutków samowoli budowlanej (inwestor, właściciel lub zarządca spornego obiektu budowlanego). Materialnoprawny udział w postępowaniu w sprawie samowoli budowlanej mają też co do zasady właściciele (użytkownicy wieczyści) nieruchomości sąsiadujących z terenem inwestycji jako osoby trzecie, których interesy są chronione Prawem budowlanym w procesie budowlanym z mocy art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo budowlane.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji, głównym powodem umorzenia przez organ II instancji postępowania odwoławczego było uznanie, że skarżącym dlatego nie przysługuje status strony, gdyż inwestycja nie wymagała ani pozwolenia na budowę ani też zgłoszenia.

W ocenie Sądu takie ustalenie jest co najmniej przedwczesne z następujących powodów.

Zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 16 Prawa budowlanego pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na montażu pomp ciepła, urządzeń fotowoltaicznych o zainstalowanej mocy elektrycznej do 40 kW oraz wolno stojących kolektorów słonecznych. Jednak zgodnie z ust. 3 tego artykułu pozwolenia na budowę wymagają przedsięwzięcia, które wymagają przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, oraz przedsięwzięcia wymagające przeprowadzenia oceny oddziaływania na obszar NATURA 2000, zgodnie z art. 59 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko.

Zgodnie z art. 59 tej ostatniej ustawy, przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wymaga realizacja następujących planowanych przedsięwzięć, mogących oddziaływać na środowisko:

1) planowanego przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko,

2) planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, jeżeli obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko został stwierdzony na podstawie art. 63 ust. 1.

Stosownie do § 3 pkt 52 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 71), do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się zabudowę przemysłową, w tym zabudowę systemami fotowoltaicznymi, lub magazynową, wraz z towarzyszącą infrastrukturą, o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż:

a) 0,5 ha na obszarach objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-5,8,9 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, lub w otulinach form ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy,

b)1 ha na obszarach innych niż wymienione w lit. a

- przy czym przez powierzchnię zabudowy rozumie się powierzchnię terenu zajętą przez obiekty budowlane oraz pozostałą powierzchnię przeznaczoną do przekształcenia w wyniku realizacji przedsięwzięcia.

Z kolei zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 formami ochrony przyrody są obszary chronionego krajobrazu.

Uchwałą nr [...] Sejmiku Województwa z 11 września 2013r. wyznaczony został Chmielnicko – Szydłowski Obszar Chronionego Krajobrazu, obejmujący między innymi tereny C. , w której to miejscowości znajdują się działki o nr [...]/41, [...]/42, [...]/43, [...]/44 i [...]/45, na których zbudowane zostały metalowe stelaże z zamontowanymi urządzeniami fotowoltaicznymi. Organy w niniejszej sprawie nie wyjaśniły ani też nie ustaliły, czy działka ta leży na terenie Chmielnicko - Szydłowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, a jeśli tak, to jaką powierzchnię zajmują urządzenia fotowoltaiczne wraz z pozostałą powierzchnią przeznaczoną do przekształcenia w wyniku realizacji przedsięwzięcia. W uzasadnieniu decyzji organu I instancji stwierdzono jedynie, że obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę w przypadku przedmiotowych mikroinstalacji nie powstał także z przepisu art. 29 ust. 3 Prawa budowlanego, bowiem nie są one zlokalizowane na obszarze Natura 2000 ani w sąsiedztwie tego obszaru, jak również nie zaliczają się do przedsięwzięć mogących oddziaływać na środowisko. Należy przy tym zauważyć, o czym będzie jeszcze mowa, że po drugiej stronie nieruchomości skarżących ten sam inwestor zainstalował na działce nr [...]/7 kolejne dwie instalacje fotowoltaiczne (łącznie 320 paneli). Znajdująca się w aktach sprawy decyzja Wójta Gminy R., umarzająca postępowanie w sprawie określenia środowiskowych uwarunkowań dla przedsięwzięcia pn. Budowa instalacji fotowoltaicznych składającej się z 4-ch niezależnych mikroinstalacji o mocy 40 kw każda - sumarycznie moc 160 kw, dotyczyła innej działki należącej do inwestorów, prowadzących działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Usługowo – Handlowe "...", a mianowicie oznaczonej w ewidencji numerem 931/5. Tak więc decyzja ta nie może przesądzać o charakterze inwestycji zrealizowanej na działkach nr [...]/41, [...]/42, [...]/43, [...]/44 i [...]/45.

Następnie zauważyć należy, że co prawda biegła w opinii sporządzonej na zlecenie prokuratury, na którą powołuje się organ, wskazała że "wszystkie instalacje położone na w/w działkach nie przekraczają mocy maksymalnej 40 kW (włącznie) co jest zgodne z art. 29 punkt 2 Prawa budowlanego", jednakże z tej samej opinii zdaje się wynikać, że jeśli chodzi o działki nr [...]/41, [...]/42, [...]/43, [...]/44 i [...]/45 i znajdujące się na nich instalacje (8 konstrukcji metalowych – stołów, przy czym na jedną mikroinstalację składają się cztery takie konstrukcje po 160 sztuk paneli) – nie stanowią niezależnych, odrębnych instalacji jak to ustaliły organy. Biegła stwierdza bowiem, że "taki układ stanowi mikroinstalację fotowoltaiczną połączoną do rozdzielni elektrycznej kablem biegnącym w gruncie". Potwierdza to także dołączony do opinii szkic. W tej sytuacji poważne wątpliwości budzi prawidłowość ustaleń organu, że instalacje znajdujące się na przedmiotowych działkach nie są połączone w jedną funkcjonalną całość, w związku z czym nie wymagają pozwolenia na budowę, co skutkuje uznaniem, że skarżący według organu nie mają interesu prawnego do występowania w tej sprawie.

W tym miejscu podkreślenia wymaga okoliczność, że – jak już podniesiono – a co wynika zarówno z akt administracyjnych niniejszej sprawy jak i akt sprawy tut. Sądu o sygnaturze II SA/Ke 224/17, również z drugiej strony nieruchomości skarżących ten sam inwestor na działce graniczącej bezpośrednio z nieruchomością małżonków W. zbudował dwie kolejne instalacje fotowoltaiczne, składające się łącznie z 320 paneli. Tak więc nieruchomość skarżących z dwóch stron otoczona jest instalacjami, składającymi się łącznie z 20 stołów, na których łącznie umieszczonych jest około 800 paneli fotowoltaicznych, przy czym instalacje te znajdują się na całej długości nieruchomości skarżących albo z jednej albo z drugiej strony (z wyjątkiem odcinka, na którym znajduje się z kolei należąca do inwestorów oczyszczalnia ścieków). W związku z tym nie można zgodzić się z organem, że skarżący nie są stroną postępowania w rozumieniu art. 28 kpa, które to postępowanie ma na celu ustalenie, czy konstrukcje stalowe o długości kilkunastu metrów i zamontowane na nich panele fotowoltaiczne wymagały pozwolenia na budowę lub zgłoszenia.

Za uznaniem, że skarżącym przysługuje status strony przemawia również treść art. 10 ust. 2a ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 788), zgodnie z którym jeżeli na obszarze gminy przewiduje się wyznaczenie obszarów, na których rozmieszczone będą urządzenia wytwarzające energię z odnawialnych źródeł o mocy przekraczającej 100 kW, a także stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie oraz zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu, w studium ustala się ich rozmieszczenie. Niewątpliwie energia wytwarzana przez instalacje fotowoltaiczne jest energią z odnawialnych źródeł. Skoro sam ustawodawca przewiduje konieczność ustanawiania stref ochronnych przy urządzeniach wytwarzających taką energię, uzasadnione mogą okazać się zarzuty skarżących co do negatywnego wpływu inwestycji na ich nieruchomość. Zauważyć bowiem należy, że na działkach położonych po obu stronach nieruchomości skarżących inwestor zamierza wytwarzać energię elektryczną o łącznej mocy 200 kW (w tym 80 kW na działkach nr [...]/41, [...]/42, [...]/43, [...]/44 i [...]/45). Nie bez znaczenia jest zaś to, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego nieruchomość skarżących (podobnie jak nieruchomość inwestora) położona jest na terenie przeznaczonym pod indywidualną zabudowę rekreacyjną i letniskową z dopuszczeniem usług turystycznych. Funkcjonowanie tuż obok fermy instalacji fotowoltaicznych może mieć negatywny wpływ na możliwość zagospodarowania przez skarżących ich nieruchomości w sposób przewidziany miejscowym planem zagospodarowania.

Wszystkie wskazane wyżej okoliczności w ocenie Sądu przemawiają za uznaniem, że skarżącym przysługuje status strony w postępowaniu zakończonym decyzją organu I instancji, umarzającą postępowanie odwoławcze. Dlatego też decyzja Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, jako wydana z naruszeniem art. 138 § 1 pkt 3, art. 28 oraz art. 7, 8 i 77 § 1 kpa podlegała uchyleniu, o czym Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zmianami), dalej P.p.s.a.

W związku z powyższym organ winien rozpoznać wniesione od decyzji organu I instancji odwołanie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § P.p.s.a., zasądzając na rzecz skarżących kwotę 500 zł, odpowiadającą uiszczonemu przez nich wpisowi od skargi.