Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Sędziowie: Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz (spr.) Protokolant Starszy sekretarz sądowy Katarzyna Gross po rozpoznaniu w dniu 20 września 2017 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi J. P. i A. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 28 lutego 2017 r., nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę.

Decyzją z 28 lutego 2017 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpoznaniu odwołania J. i A. P. od decyzji Wójta Gminy z 29 maja 2015r. w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie linii elektroenergetycznej kablowej nn 0,4kV, na terenie działek nr: [..]-[..] położonych w obr. K., gmina K. uchyliło zaskarżoną decyzję w części dot. punktu 6. warunki w zakresie ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej oraz ustaliło następujące w tym zakresie:

obszar objęty decyzją jest położony na terenie historycznego obszaru wsi K., którego układ ruralistyczny wraz z otoczeniem wpisany jest do rejestru zabytków województwa [..] pod nr [..] na mocy decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 17 czerwca 2005 r. i który podlega ochronie prawnej na podstawie art.7 pkt 4 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z dnia 23.07.2003r. (tj. Dz.U. z 2014r. poz. 1446 ze zm.)

na podstawie art.36 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U.z 2014r. poz. 1446 ) prowadzenie prac wymaga uzyskania pozwolenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w formie decyzji administracyjnej, zgodnie z postanowieniem Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 18 marca 2016 r. nr [..]

- obszar objęty decyzją jest położony na terenie podlegającym ochronie – [..] Parku Krajobrazowego, w odniesieniu do którego obowiązują ustalenia uchwały nr 142/VII/11 Sejmiku Województwa z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie [..] Parku Krajobrazowego (Dz.Urz.Woj.Pomorskiego nr 66 poz. 1457)

planowana inwestycja nie należy do przedsięwzięć, o których mowa w art.59 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (tj. Dz.U. z 2013 r. poz.1235) i nie znajduje się w katalogu zawartym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010r. w sprawie rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. Nr 213, poz. 1397).

odpady należy zagospodarować zgodnie z warunkami zawartymi w ustawie o odpadach.

Żaden z pozostałych przepisów odrębnych, m.in. ustawa Prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001r., ustawa Prawo geologiczne i górnicze z dnia 9 czerwca 2011r., ustawa Prawo wodne z dnia 18 lipca 2001 r. nie wprowadza zakazów lub ograniczeń w realizacji planowanego zamierzenia.

W pozostałym zakresie Kolegium utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że organ pierwszej instancji, na wniosek A. ustalił wskazaną wyżej lokalizację inwestycji celu publicznego. Ustalając lokalizację inwestycji organ określił rodzaj zabudowy - obiekt liniowy infrastruktury technicznej; rodzaj inwestycji - budowa elektroenergetycznych linii kablowych nn 0,4kV. Określił linie rozgraniczające teren inwestycji zgodnie z mapą w skali 1:2000 stanowiącą załącznik do decyzji. Nadto określił warunki w zakresie ochrony i kształtowania ładu przestrzennego; warunki w zakresie ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków a także dóbr kultury współczesnej wskazując m.in., iż obszar objęty wnioskiem położony jest na terenie historycznego obszaru wsi K., którego układ ruralistyczny wpisany jest do rejestru zabytków woj. [..] pod nr A-[..]; obszar ponadto położony jest na terenie [.] Parku Krajobrazowego, który objęty jest ochroną na podstawie uchwały Nr 142/VII/11 z dnia 27 kwietnia 2011r. Sejmiku Województwa; planowana inwestycja nie należy do inwestycji, o których mowa w art. 59 ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Określił sposób zagospodarowania odpadów a także wskazał, iż żadne z pozostałych przepisów odrębnych nie wprowadzają zakazów lub ograniczeń w realizacji planowanego zamierzenia budowlanego. Określił też warunki wynikające z przepisów odrębnych. Wskazał na wymagane uzgodnienia, których inwestor winien dokonać.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał m.in., iż inwestycja planowana jest na terenie, dla którego brak jest planu miejscowego. Zgodnie z wymogami art.53 ust.3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przeprowadzona została analiza warunków zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych, a także analiza stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji i nie stwierdzono przeszkód do jej realizacji. Ustalono, że inwestycja nie należy do przedsięwzięć, o których mowa w art. 59 ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko i nie znajduje się w katalogu zawartym w rozporządzeniu, będącym aktem wykonawczym do tej ustawy. Decyzję uzgodniono z właściwymi organami stosownie do przepisu art.53 ust.4 ustawy.

Odwołanie od decyzji złożyli J. i A. P. zarzucając organowi pierwszej instancji naruszenie przepisu art. 2 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisów w zakresie dotyczącym postępowania administracyjnego. W ocenie skarżących planowana inwestycja nie mieści się w pojęciu inwestycji celu publicznego z tej przyczyny, iż faktycznie dotyczyć ma jednej działki - nr [..]. Na działce tej, według ewidencji gruntów, nie jest prowadzona żadna działalność, której realizacji miałaby służyć planowana inwestycja i nie jest wiadome, czy i jaki ewentualnie cel miałby zostać na niej zrealizowany. Dalej podali, iż inwestycja narusza ich interes prawny, ponieważ skrzynka z projektowanym złączem ZK miałaby zostać posadowiona na działce stanowiącej ich własność (dz. nr [..]). Zgodnie z obowiązującymi przepisami decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiąże organ wydający pozwolenie na budowę, a zatem lokalizacja urządzeń proponowana przez inwestora byłaby wiążąca dla organu wydającego pozwolenie na budowę, co stanowiłoby znaczną niedogodność dla odwołujących się.

Rozpoznając sprawę w trybie odwoławczym Kolegium zacytowało treść przepisu art. 50, art. 53 ust. 3 i art. 54 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i podkreśliło, że w toku postępowania organ dokonał analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikających z przepisów odrębnych, a także stanu faktycznego i prawnego terenu. Dokonał także wymaganych uzgodnień z właściwymi organami, tj. z Wojewódzkim Konserwatorem zabytków jako organem właściwym w zakresie ochrony zabytków, ze Starostą jako organem właściwym w zakresie ochrony gruntów rolnych i leśnych, z Marszałkiem Województwa jako organem właściwym w zakresie melioracji, z Zarządem Drogowym jako organem właściwym w zakresie drogi powiatowej nr [..], która objęta jest decyzją oraz z Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska jako organem właściwym w zakresie ochrony przyrody.

Marszałek Województwa, Starosta oraz Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska uzgodnili decyzję bez uwag. Natomiast Wojewódzki Konserwator Zabytków zastrzegł o konieczności wystąpienia przez inwestora o wydanie decyzji - pozwolenia na prowadzenie prac; również Zarząd Drogowy zastrzegł konieczność uzgodnienia projektu budowy linii elektroenergetycznej w zakresie dotyczącym drogi powiatowej nr [..] z tymże Zarządem. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów działki na których planowana jest lokalizacja inwestycji, stanowią częściowo użytki rolne (klasy V i IV, w tym pastwiska i łąki), drogi oraz grunty budowlane (B) a także grunty pod rowami (W). Z analizy wynika, iż działki te położone są na obszarach rozwoju zainwestowania wielofunkcyjnego na terenie wsi K.

Mając na uwadze powyższe Kolegium doszło do przekonania, iż ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego sieci elektroenergetycznej dla tego obszaru nie stoi w sprzeczności z obowiązującymi przepisami. Kolegium wyjaśnił, iż uchyliło zaskarżoną decyzję w części dotyczącej punktu 6. z tego względu, iż organ nie zamieścił w decyzji warunku wynikającego z postanowienia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z 18 marca 2015r. nr [..].

Warunek wynikający z postanowienia Zarządu Drogowego dla Powiatu z dnia 2 kwietnia 2015r. został umieszczony w punkcie 9 decyzji.

Kolegium podkreśliło, że obowiązek uzgodnienia decyzji z właściwymi organami wynika z konieczności ochrony określonych dóbr, obszarów, przyrody itp., dlatego też wszystkie warunki wynikające z uzgodnień dokonanych z właściwymi organami winny zostać wpisane do decyzji.

Odnosząc się do treści odwołania Kolegium przywołało treść art.50 ust.2a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który stanowi, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, budowa sieci, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 19a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290), wymaga uzyskania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie ze wskazanym wyżej przepisem art.29 ust. 1 pkt 19a ustawy Prawo budowlane są to sieci:

elektroenergetyczne obejmujące napięcie znamionowe nie wyższe niż 1 kV.

wodociągowe,

kanalizacyjne,

cieplne,

telekomunikacyjne.

Sieć objęta wnioskiem inwestora, A., stanowi sieć elektroenergetyczną o napięciu znamionowym 0,4kV; należy zatem do wymienionych w cyt. wyżej przepisie i na jej realizacje wymagana jest decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. W świetle cyt. przepisu wątpliwości odwołujących się co do statusu tej inwestycji są nieuzasadnione.

Odnośnie natomiast ewentualnego umiejscowienia skrzynki rozdzielczej na działce stanowiącej własność odwołujących się wskazano, iż postępowanie w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego stanowi pierwszy etap procesu inwestycyjnego, w toku którego badana jest możliwości realizacji inwestycji zgodnie z dokonanymi ustaleniami analizy terenu oraz z przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a także przepisami odrębnymi. Na tym etapie procesu inwestycyjnego inwestor nie musi legitymować się prawem do nieruchomości, dla której ustalana jest lokalizacja. Oznacza to tyle, że ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego może nastąpić bez względu na to, czyją własnością jest nieruchomość objęta wnioskiem oraz czy właściciel takiej nieruchomości wyraża zgodę na lokalizację inwestycji czy też nie.

Kolejnym etapem procesu inwestycyjnego jest postępowanie prowadzone na podstawie przepisów ustawy Prawo budowlane i to w tym postępowaniu inwestor musi legitymować się prawem do terenu na cele budowlane. W tym też postępowaniu strony mogą składać uwagi i zastrzeżenia, a także wyrażać sprzeciw wobec zamiaru lokalizacji inwestycji na działce stanowiącej ich własność.

Skargę na powyższą decyzję wnieśli J. i A.P. zarzucając:

I. Naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy:

1. przepisu art. 2 pkt 5 w zw. z art. 50 ust. 1 i 2a ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. z dnia 13 maja 2016 r. Dz. U. z 2016 r. poz. 778) oraz poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji uznanie przez organ II instancji, że inwestycja polegająca na budowie linii elektroenergetycznej kablowej nn 0,4 kV na terenie działek nr: [..]-[..] położonych w obrębie K., gmina K., jest inwestycją celu publicznego, pomimo tego, że aby uznać, iż dana inwestycja stanowi inwestycję celu publicznego, muszą być łącznie spełnione dwie przesłanki: przedmiot inwestycji (cel) musi być zgodny z wymienionymi w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz podjęte działania powinny mieć co najmniej znaczenie lokalne (gminne) lub ponadlokalne lub krajowe;

2. przepisu art. 29 ust. 1 pkt 19 lit. a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. z dnia 9 lutego 2016 r. Dz.U. z 2016 r. poz. 290) w zw. z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji przyjęcie, że budowa sieci elektroenergetycznej kablowej nn 0,4 kV na terenie działek nr: [..]-[..] położonych w obrębie K., gmina K. jest inwestycją celu publicznego tylko dlatego, że przepis art. 29 ust. 1 pkt 19 lit. a ustawy Prawy budowlane wymienia budowę sieci elektroenergetycznej obejmującej napięcie zmianowe nie wyższe niż 1 kV, podczas gdy organ powinien wziąć pod uwagę to, czy inwestycja ta spełnia również wymogi przewidziane w art. 2 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tzn. czy inwestycja ta (działanie) ma znaczenie co najmniej na poziomie lokalnym;

II. naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, które doprowadziły do nie uwzględnienia ważnego interesu strony skarżącej i miały wpływ na wynik sprawy:

naruszenie przepisu art. 77 § 1 i 80 k.p.a., poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewidywana jest realizacji inwestycji, a także błędnego przyjęcia że organ I instancji właściwie określił w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji wszystkie elementy tej decyzji, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że organ nie określił prawidłowo wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich, bowiem dokonał ustaleń w sposób ogólny, przede wszystkim z pominięciem interesu skarżących;

naruszenie przepisu art. 107 § 3 k.p.a. poprzez nieustosunkowanie się przez organ II instancji do wszystkich zarzutów podniesionych przez stronę skarżącą w odwołaniu od decyzji organu I instancji, podczas gdy obowiązkiem organu odwoławczego jest sporządzenie adekwatnego uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji, w tym ustosunkowanie się do wszystkich zarzutów podnoszonych przez stronę w trakcie toczącego się postępowania. Niewykonanie tego obowiązku przez organ stanowi naruszenie prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy;

naruszenie zasad ogólnych określonych w art. 7,8 i 11 k.p.a. poprzez nie rozpoznanie przez organ II instancji wszystkich kwestii zawartych w odwołaniu skarżących odnoszących się do decyzji organu I instancji i nie ustosunkowanie się do kwestii, które zostały przez skarżących wyjaśnione w złożonym odwołaniu.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy nie podzielił zarzutów skargi i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 2062 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, iż sądy administracyjne nie orzekają merytorycznie, tj. nie wydają orzeczeń co do istoty sprawy, lecz badają zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego (tu decyzja) z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego oraz przepisami procedury administracyjnej.

W myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2012 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) zwaną dalej "P.p.s.a.", sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując kontroli w omówionym zakresie, tj. w granicach określonych przepisami powołanych wyżej ustaw Sąd doszedł do przekonania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Postępowanie administracyjne w sprawie niniejszej prowadzone było na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W jej Rozdziale 5 zawarte zostały unormowania określające rozstrzyganie przez organy administracji publicznej spraw w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Zgodnie z art. 52 ust. 1 u.p.z.p. ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje na wniosek inwestora.

Organ rozstrzygający w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego jest związany wnioskiem inwestora co do charakteru i parametrów planowanego zamierzenia i dlatego opisane w nim zamierzenie powinien poddać ocenie z punktu widzenia właściwych przepisów prawa. Stosownie bowiem do przepisu art. 56 u.p.z.p. nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi.

Wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien odpowiadać wymogom określonym w ust. 2 art. 52 ustawy i tylko wniosek niedotknięty brakami formalnymi może uruchomić postępowanie administracyjne w tym sensie, iż powstaje obowiązek organu rozpatrzenia sprawy z tego wniosku i wydania decyzji w sprawie. W takim postępowaniu organ bada, jak już wyżej wspomniano, ustawodawstwo w celu stwierdzenia zgodności planowanego zamierzenia inwestycyjnego z porządkiem prawnym. Celem tego badania, oprócz stwierdzenia istnienia przesłanek ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jest również ustalenie – wynikających z przepisów prawa – warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy. Wspomniany wniosek, tj. wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien zawierać określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionych na kopii mapy zasadniczej lub w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmujących teren, którego wniosek dotyczy, i obszaru na który ta inwestycja będzie oddziaływać, w skali 1:500 lub 1:1000, a w stosunku do inwestycji liniowych również w skali 1:2000 (pkt 1), charakterystykę inwestycji obejmującą m.in., określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu, oraz charakterystyki zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenia i gabarytów projektowych obiektów budowlanych oraz powierzchni terenu podlegającej przekształceniu, przedstawione w formie opisowej i graficznej (pkt 2b), określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji oraz dane charakteryzujące jej wpływ na środowisko (pkt 2c).

Wszystkie te parametry zostały tak we wniosku jak i w decyzji oznaczone.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że, zdaniem Sądu, prawidłowo stwierdziły organy obu instancji, że inwestycja objęta wnioskiem stanowi inwestycję celu publicznego.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 u.p.z.p., przez "inwestycje celu publicznego" należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne) oraz metropolitalnym (obejmującym obszar metropolitalny), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r. poz. 2147), dalej "u.g.n.".

Art. 6 pkt 2 u.g.n. określa jako cel publiczny budowę i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń. Inwestycja objęta wnioskiem, jak wskazano wyżej, polega na budowie kablowej linii elektroenergetycznej, zatem budowę obiektów takich jak inwestycje liniowe związane z przesyłaniem energii uznać należy za inwestycję celu publicznego. I nie ma tutaj znaczenia czy budowana linia energetyczna służyć będzie obsłudze jednej działki czy wielu, gdyż nie jej zasięg decyduje o tym, że stanowi ona inwestycje celu publicznego.

Mają racje skarżący, że prawo własności i jego poszanowanie jest jednym z obowiązków organu stosującego prawo. Własność jednak podlega ograniczeniom (zgodnie z art. 64 ust. 3 Konstytucji) tylko w drodze ustawy, w tym ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Odnosząc się do zarzutów skargi, zdaniem Sądu, są one całkowicie nieuzasadnione. Należy wskazać, że żaden przepis nie uzależnia ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego od zgody właściciela nieruchomości, po której taka inwestycja będzie przebiegać. Nie ma również możliwości analizowania różnych wariantów przebiegu danej inwestycji, skoro takiej możliwości nie zawiera wniosek inwestora. Konstytucyjna ochrona prawa własności, wbrew stanowisku skarżących, nie ma charakteru absolutnego. Zatem w określonych sytuacjach prawo to może być ograniczone, tak jak w niniejszej sprawie, a nawet odebrane dotychczasowemu podmiotowi, za słusznym odszkodowaniem. Brak zatem w niniejszej sprawie naruszenia Konstytucji w tym zakresie i chronionego prawem interesu prawnego skarżących. Ewentualne roszczenia odszkodowawcze skarżący winni dochodzić w innym trybie i na drodze cywilnoprawnej przed sądem powszechnym. Mając na uwadze powyższe, należy również uznać za nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy powoływanie się przez skarżących, że planowana inwestycja nie ma charakteru inwestycji celu publicznego, bo realizuje prywatny cel dysponenta sieci oraz że zostanie zrealizowana celem zapewnienia zasilania energetycznego działki nr [..]. Nie dostrzegają skarżący, że działki wokoło także w ten sposób zyskają dostęp do sieci energetycznej. Okoliczność wcześniejszego ubiegania się przez właściciela jednej z działek o przyłączenie do sieci nie wyklucza możliwości wystąpienia z wnioskiem o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającego na budowie sieci kablowej 0,4 kV, przez gestora sieci elektroenergetycznej m.in. na tej nieruchomości. Dostarczanie energii elektrycznej jest zadaniem własnym gminy niezależnie od tego ilu odbiorcom ma być ta energia dostarczana. Sieć elektroenergetyczna jest systemem instalacji połączonych i współpracujących ze sobą, służącym do przesyłania lub dystrybucji paliw lub energii. Sieć doprowadza energię do indywidualnych odbiorców, co nie oznacza, że każdy z tych odbiorców ma doprowadzona indywidualną energię niezależnie od innych odbiorców. Przy ustalaniu czy inwestycja spełnia cel publiczny znaczenie ma nie tyle zasięg, co realizacja celu publicznego, a ten niewątpliwie w niniejszej sprawie istnieje.

Wskazać w tym miejscu należy, że z art. 56 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi. Prawidłowo organy obu instancji oceniły, że sporna inwestycja nie narusza przepisów odrębnych, wobec czego organ pierwszej instancji był zobligowany do ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego. Decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego ma charakter decyzji związanej, co oznacza, że w sytuacji gdy wniosek o ustalenie takiej lokalizacji czyni zadość wymaganiom formalnym i jest zgodny z przepisami ustaw szczególnych oraz ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, organ jest obowiązany wydać w sprawie decyzję pozytywną. Wobec przyjęcia przez ustawodawcę takiej konstrukcji, brak zgody właściciela nieruchomości, na której planowane jest zlokalizowanie inwestycji celu publicznego, nie ma wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Organ administracji może i powinien wydać decyzję o odmowie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego tylko, w przypadku gdy stwierdzi jej wyraźną sprzeczność z przepisem nakładającym wprost określone ograniczenie. Nie jest ponadto uprawniony do analizowania zasadności określonej przez wnioskodawcę lokalizacji inwestycji. I ten argument prowadzi do uznania braku zasadności zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postepowania poprzez wadliwie ustalony stan faktyczny sprawy. Wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego są jednoznacznie ustalone i nie budzą wątpliwości.

W toku postępowania administracyjnego organy zapewniły skarżącym czynny udział, jako że skarżący zawiadomieni zostali o wszczęciu postępowania w sprawie na właściwy adres zamieszkania i byli informowani o czynnościach podejmowanych przez oba orzekające w sprawie organy.

Reasumując, żaden z zarzutów skargi nie okazał się zasadny, co spowodowało konieczność jej oddalenia.

Z uwagi na powyższe, Sąd uznał, że zarówno decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z 28 lutego 2017 r., jak i poprzedzająca ją decyzja Wójta Gminy z 29 maja 2015 r. wydane zostały w oparciu o właściwie ustalony stan faktyczny sprawy i przy prawidłowym zastosowaniu obowiązujących przepisów prawa i dlatego też, działając na podstawie art. 151 P.p.s.a., oddalił wniesioną w niniejszej sprawie skargę.