Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska, Sędziowie NSA Edward Janeczko /spr./, Leszek Włoskiewicz, Protokolant Mariola Błaszczyk, po rozpoznaniu w dniu 6 października 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 24 lutego 2004 r. sygn. akt SA/Bk 1156/03 w sprawie ze skargi Gminy J. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia 1 sierpnia 2003 r. (...) w przedmiocie nakazu rozbiórki części drogi oddala skargę kasacyjną.

Zaskarżonym wyrokiem, z 24 lutego 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę Gminy J. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z 1 sierpnia 2003 r. nakazującą Wójtowi Gminy w J.:

1. dokonać rozbiórki nawierzchni jezdni na całej szerokości drogi oraz wjazdów wraz z chodnikami po prawej stronie na wysokości działki Nr 215 w K. od strony ulicy B. będącej własnością Z. i L. G.,

2. dostosować rzędne terenu na drodze po rozbiórce nawierzchni do rzędnych wjazdów na w posesję w celu umożliwienia właścicielom korzystania z bram wjazdowych i furtek z obowiązkiem uregulowania studzienek kanalizacji deszczowej oraz zaworów zlokalizowanych w krawężniku do wysokości terenu na tym odcinku,

3. uporządkować teren po rozbiórce i dostosowaniu wysokości drogi do przylegającej działki Nr 215 z przedstawieniem inwentaryzacji powykonawczej.

W uzasadnieniu tego wyroku stwierdzono, że inwestor zarówno w fazie opracowania dokumentacji jak i przy realizacji inwestycji nie zapewnił Z. G. właściwego dostępu do jej działki. Z tego względu na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego została 26 czerwca 2002 r. wydana decyzja zmierzająca do doprowadzenia robót do stanu zgodnego z prawem. Nałożone tą decyzją obowiązki nie zostały przez inwestora wykonane. Konsekwencją tego było wydanie zaskarżonej decyzji w oparciu o art. 51 ust. 2 tego Prawa. Fakt wykonania wadliwego wjazdu na działkę Z. G. został stwierdzony decyzją z 26 czerwca 2002 r., od której skarga została wyrokiem NSA z 26.11.2002 r. oddalona. Nie było podstaw do nakazania rozbiórki nawierzchni całej ulicy B., lecz tylko fragmentu przylegającego do działki skarżącej.

Skarga kasacyjna Gminy J. zarzucając naruszenie art. 32 Konstytucji przez utrzymanie w mocy nakazu rozbiórki w sytuacji, gdy tylko jedna z mieszkających tam osób nie zgadza się na żadne rozwiązanie dot. wjazdu, wszyscy zaś taką zgodę wyrazili, co godzi w konstytucyjną zasadę "państwa prawa i zasadę równości wobec prawa", zawiera wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i orzeczenia co do istoty sprawy względnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Podkreślono w uzasadnieniu skargi kasacyjnej m.in., że większość zjazdów z ulicy B. jest niekorzystna ze względu "na niweletę terenu", ale w każdym przypadku mieszkańcy na własny koszt dokonali przystosowania tych zjazdów do poziomu ulicy. Koszty wybudowania ulicy /154,6 tys. zł./ zostały poniesione przez mieszkańców za wyjątkiem Z. G.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Art. 183 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /określanego dalej skrótem - p.p.s.a./ statuuje zasadę związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej, co oznacza także pełne związanie podstawami zaskarżenia sformułowanymi w tej skardze. Wyznacza to również kierunek rozpoznawania danej sprawy, a także orzekania /art. 186 p.p.s.a./. Skoro zatem w tej sprawie skarga kasacyjna powołuje wyłącznie jako podstawę kasacji naruszenie art. 32 Konstytucji RP, rozważania Sądu według wskazanej wyżej zasady, należało ograniczyć do odpowiedzi na pytanie czy nastąpiło naruszenie tego przepisu Konstytucji.

Jak wiadomo - Konstytucja jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa /art. 87 ust. 1 Konstytucji/, a jej przepisy mogą być stosowane bezpośrednio /art. 8 ust. 2 Konstytucji/ i wobec tego - stanowić podstawę prawną określonego rozstrzygnięcia. Zarzut naruszenia wskazanego przepisu Konstytucji może zatem stanowić podstawę skargi kasacyjnej w rozumieniu art. 174 p.p.s.a.

Skarga kasacyjna ograniczająca się do zarzutu naruszenia przepisu Konstytucji podlega więc merytorycznemu rozpoznaniu, a nie odrzuceniu z powodu braku podstawy kasacyjnej.

Art. 32 Konstytucji określa zasadę równości wszystkich wobec prawa, zawierając jednocześnie zakaz dyskryminacji w życiu politycznym, społecznym i gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Przepis ten jednak nie stanowił podstawy prawnej rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku ani w poprzedzających go rozstrzygnięciach organów administracji.

Podstawą taką były natomiast powołane w wyroku i decyzjach tych organów przepisy Prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Już z tego względu zaskarżonemu wyrokowi nie można zarzucić naruszenia art. 32 Konstytucji przez błędną wykładnię tego przepisu. Brak również podstaw do sformułowania zarzutu o niewłaściwym zastosowaniu tego przepisu, a ściślej potrzeby wzruszenia na jego podstawie przez zaskarżony wyrok decyzji organu administracji orzekającej rozbiórkę.

W szczególności takiej podstawy nie może stanowić to, że orzeczono rozbiórkę nawierzchni jezdni tylko na odcinku przylegającym do działki Z. i L. G., a inni mieszkańcy działek przylegających do jezdni we własnym zakresie wykonali zjazdy do swoich działek. Nie ma tu bowiem tożsamości czy nawet podobieństwa sytuacji prawnej /i faktycznej/ Z. G. i tych mieszkańców. Odmienność sytuacji Z. G. istnieje z tego względu, że tylko co do odcinka drogi przylegającej do działki Nr 215 stanowiącej własność Z. G. wydana została 26 czerwca 2002 r. decyzja na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, nakazująca wykonanie inwestorowi określonych w niej czynności. Konsekwencją tego było zaś, co zresztą podkreślono w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wydanie zaskarżonej w drodze skargi, decyzji z 1 sierpnia 2003 r. na podstawie art. 51 ust. 2 tego Prawa.

Z przytoczonych względów należało oddalić skargę kasacyjną /art. 184 p.p.s.a./.