Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak, Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec,, Sędzia WSA Jacek Czaja (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Bartłomiej Pastucha, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 października 2015 r. sprawy ze skargi Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na bezczynność Starosty w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości I. zobowiązuje Starostę do rozpatrzenia wniosku Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą z dnia [...] r. o ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, w terminie 30 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi; II. stwierdza, że bezczynność Starosty nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Starosty na rzecz Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością kwotę 357 zł (trzysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu [...] stycznia 2015 r. wpłynęła do Sądu skarga P. Spółki z o.o. w [...] (dalej także: "Spółka") na bezczynność Starosty L. w przedmiocie wydania decyzji ograniczającej sposób korzystania z nieruchomości w związku z prowadzeniem prac polegających na budowie sieci gazowej [...], na działce nr [...], obręb [...], położonej w [...]. Strona skarżąca zarzuciła, że organ bezzasadnie uzależnia wydanie tej decyzji od warunku nieprzewidzianego w przepisach prawa, to jest m.in. od złożenia mapy do celów prawnych. Wobec tego, że Spółka konsekwentnie podtrzymywała w toku postępowania to stanowisko, Starosta dotychczas nie rozpatrzył wniosku Spółki o wydania decyzji w tej sprawie. W związku z tym Spółka wniosła o wyznaczenie organowi terminu miesiąca na załatwienie powyższej sprawy i wydanie decyzji w trybie art. 124a w związku z art. 124 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r. poz. 518 ze zm.).

W odpowiedzi na skargę Starosta wniósł o jej oddalenie jako niezasadnej. Organ podkreślił, że § 75 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. z 2014 r. poz. 518 ze zm.) wprowadza w niniejszej sprawie wymóg złożenia mapy do celów prawnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej: "P.p.s.a.") sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a P.p.s.a. (T. Woś (w:) T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109).

Z akt administracyjnych sprawy wynika, że w dniu [...] lutego 2014 r. do Starosty L. wpłynął wniosek Spółki o ograniczenie – w trybie art. 124a w związku z art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami – sposobu korzystania z części nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...], położonej w miejscowości W., gmina B.. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że właściciel nieruchomości, T. P. nie żyje, w związku z czym przedmiotowa nieruchomość posiada nieuregulowany stan prawny uniemożliwiający uzyskanie tytułu do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Do wniosku załączono m.in. potwierdzone za zgodność z oryginałem kopie:

- wypisu i wyrysu z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy B.;

- wypisu i wyrysu z ewidencji gruntów i budynków dla przedmiotowej działki;

- notatki służbowej z dnia [...] lutego 2014 r.;

- kopię opinii Zespołu Uzgadniania Dokumentacji Projektowej Wydziału Geodezji Starostwa Powiatowego w L. z dnia [...] grudnia 2013 r.;

Nadto wnioskodawca złożył 3 egzemplarze mapy do celów projektowych, sporządzonej przez geodetę uprawnionego, której treść była zgodna z zaewidencjonowaną w dniu [...] sierpnia 2013 r. w Powiatowym Ośrodku Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w L. pod nr [...].

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest stwierdzenie, czy wydanie decyzji żądanej przez Spółkę było uzależnione, jak uważa Starosta, od złożenia tzw. mapy do celów prawnych, to jest mapy ograniczenia praw rzeczowych, sporządzonej przez uprawnionego geodetę i zaewidencjonowanej we właściwym ośrodku dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej, zawierającej numer, powierzchnię, położenie działki, wskazanie właścicieli działki oraz precyzyjne oznaczenie (graficzne lub za pomocą symboli) przebiegu planowanej inwestycji i wskazanie powierzchni gruntu przewidzianej do zajęcia na czas wykonywania robót i powierzchnię niezbędną do trwałego urządzenia elementów planowanej inwestycji.

W ocenie Sądu, stanowisko Starosty w tym zakresie nie ma uzasadnienia prawnego. Przede wszystkim wskazać trzeba, że art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami ani żaden inny przepis tej ustawy nie wymienia obligatoryjnych załączników wniosku o wydanie decyzji o zezwoleniu na czasowe zajęcie nieruchomości. Nie jest więc tak, że ewentualny brak takiej mapy może być traktowany jako brak formalny wniosku podlegający uzupełnieniu na żądanie organu, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Z przepisów tych nie wynika również, by złożenie przez wnioskodawcę mapy do celów prawnych było przesłanką materialnoprawną warunkującą uzyskanie pozytywnej dla wnioskodawcy decyzji w przedmiocie zezwolenia na czasowe zajęcie nieruchomości.

Podkreślenia wymaga, że określona w art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami decyzja o zezwoleniu na czasowe zajęcie nieruchomości służy uzyskaniu czasowego tytułu prawnego do władania nią na cele budowlane dla wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej oraz dla pozostawienia tych urządzeń po ich wybudowaniu na nieruchomości, jako wybudowanych i pozostawionych bez naruszenia własności lub użytkowania wieczystego tej nieruchomości. Wybudowanie tych urządzeń oraz ich pozostawienie na nieruchomości nie może być uznane za dokonane bez podstawy prawnej lub z naruszeniem praw przysługujących do nieruchomości, skoro właśnie z omawianej decyzji wynika uprawnienie do podjęcia tych działań (uwzględniając konieczność spełnienia wymogów materialnoprawnych i procesowych wynikających z przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.), po zakończeniu których status prawny wybudowanych urządzeń należy oceniać przez pryzmat art. 49 § 1 K.c. Temu bowiem służy norma określona w art. 49 § 1 K.c., aby legalne - w ujęciu cywilistycznym niemające cechy bezprawnego naruszenia prawa własności nieruchomości - posadowienie na nieruchomości urządzenia infrastruktury technicznej, mającego stanowić część składową przedsiębiorstwa, mogło pozostać na nieruchomości bez konieczności uzyskiwania przez to przedsiębiorstwo jakiegokolwiek tytułu prawnego do tej nieruchomości dla istnienia na niej wybudowanego urządzenia. W ramach art. 49 § 1 KC urządzenie to nie stanowi bowiem elementu nieruchomości, lecz w sferze prawnej jest od niej oddzielone. Z tego właśnie względu zajmowanie nieruchomości przez to urządzenie w sferze faktycznej nie musi być usankcjonowane tytułem prawnym do władania nieruchomością przez przedsiębiorstwo, skoro w sferze prawnej posadowienie tego urządzenia na nieruchomości nie oznacza władania tą nieruchomością przez przedsiębiorstwo (M. Wolanin, Komentarz do art. 124 u.g.n., w: J. Jaworski i inni, Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz, Warszawa 2015, SIP Legalis, nb. 3).

Niekwestionowanym jest, że stosownie do art. 124 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami w decyzji, o której mowa w tym przepisie, konieczne jest precyzyjne określenia obszaru nieruchomości, na którym następuje ograniczenie prawa właściciela do nieruchomości. Nie budzi jednak wątpliwości Sądu, że z powyższego, jak zasadnie podnosi strona skarżąca, nie wynika, że obowiązkiem podmiotu wnioskującego o wydanie opisanej decyzji jest przedłożenie mapy do celów prawnych, zwłaszcza, gdy tak, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie, przedłożona mapa do celów projektowych wskazuje precyzyjnie zakres wymaganego ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości. Zauważyć bowiem należy, że w aktach administracyjnych znajduje się sporządzona przez geodetę uprawnionego mapa do celów projektowych, która jednoznacznie wskazuje zakres planowanej na tej działce inwestycji polegającej na przeprowadzeniu odcinka gazociągu podwyższonego średniego ciśnienia ("śp/c"). Z mapy tej wynika m.in. jego długość - 13,2 m, całkowite pole powierzchni zajęte przez strefę kontrolowaną projektowanego gazociągu - pas szer. 2,0 m po 1,0 m na każdą stronę od osi gazociągu - 26,4m2, całkowite pole powierzchni zajęte przez pas montażowy projektowanego gazociągu - 79,2 m2, szerokość strefy kontrolowanej 2,0 m (to jest po 1,0 m po obu stronach od osi gazociągu), szerokość pasa montażowego gazociągu - 6,0 m, to jest odpowiednio po 4,5 m oraz 1,5 m na stronę zgodnie z załączonym projektem zagospodarowaniem terenu, na którym naniesiono wyraźnie pas montażowy (k. 1 akt administracyjnych pierwszej instancji).

W tej sytuacji nie budzi wątpliwości Sądu, że Starosta, pomimo upływu ustawowego terminu, do dnia rozpoznania skargi przez Sąd nie załatwił wniosku strony skarżącej. W związku z tym podniesiony w skardze zarzut bezczynności organu w niniejszej sprawie należało uznać za zasadny.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 149 § 1 zdanie 1 P.p.s.a., zobowiązał organ do załatwienia wniosku Spółki z dnia 25 lutego 2014 r. w terminie 30 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi.

Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 149 § 1 zdanie 2 P.p.s.a., stwierdził, że bezczynność Zarządu w niniejszej sprawie nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Oceniając tę kwestię Sąd wziął pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, w tym fakt, że zachowanie organu nie miało cech lekceważącego traktowania obowiązków nałożonych nań z mocy ustawy.

Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji. Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł, jak w sentencji.