Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia NSA del. Zbigniew Romała (sprawozdawca), Protokolant Paulina Gromulska, po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 24 stycznia 2019 r. sygn. akt I SA/Po 745/18 w sprawie ze skargi I. sp. z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 czerwca 2018 r. nr 0111-KDIB1.2.4010.103.2018.2.AK w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz I. sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 stycznia 2019 r. sygn. akt I SA/Po 745/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu skargi "I." Spółki

z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 czerwca 2018 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uchylił zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 kwietnia 2018 r.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie faktycznym sprawy:

"I." Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej: "strona", "skarżąca", "Spółka") wystąpiła do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: "Dyrektor") o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

Przedstawiając zdarzenie przyszłe wnioskodawczyni podała, że jest właścicielem systemu oraz serwisu internetowego maszfakture.pl oraz administratorem danych osobowych przetwarzanych za jego pośrednictwem. Jest aktywnym użytkownikiem systemu i serwisu, który wykorzystuje w procesie fakturowania w relacjach ze swoimi kontrahentami/odbiorcami. Wystawia faktury jako sprzedawca oraz otrzymuje faktury zakupu jako nabywca. Wysyłanie i otrzymywanie faktur odbywa się za pośrednictwem systemu. Podano, że system maszfakture.pl to automat służący do przesyłania faktur oraz importowania zintegrowany

z największymi programami księgowymi i handlowymi, pozwalający na eliminację procesu "ręcznego" wprowadzania faktur do programów handlowych i księgowych. Jego użytkowanie jest odpłatne. Przy mniejszej ilości faktur możliwe jest korzystanie z systemu w wersji nieodpłatnej. System umożliwia przesyłanie faktur w formie elektronicznej pomiędzy jego użytkownikami, będącymi stronami danej transakcji,

a także między użytkownikiem systemu a jego biurem rachunkowym. Przesyłanie faktur za pośrednictwem systemu odbywa się w czasie rzeczywistym i polega na tym, że po wystawieniu faktury w programie handlowym jest ona automatycznie dostępna w systemie maszfakture.pl, skąd może być w każdym czasie pobrana. Serwis jest skierowany wyłącznie do przedsiębiorców. Użytkownikiem serwisu może być wyłącznie podmiot niebędący konsumentem. Wskazano, że serwis maszfakture.pl planuje poszerzenie funkcjonalności systemu przez dodanie możliwości wgrywania przez użytkowników serwisu plików (skanów) stanowiących zeskanowane faktury, które pierwotnie otrzymali w formie dokumentu papierowego oraz ich przechowywania w formie archiwum elektronicznego (w tzw. chmurze). Faktury

w postaci elektronicznej byłyby przechowywane na serwerach maszfakture.pl w taki sposób, aby zapewnić autentyczność pochodzenia, integralność treści, czytelność tych dokumentów oraz łatwe ich odszukanie. Podkreślono, że zasady działania serwisu umożliwiają zapewnienie organom podatkowym lub organom kontroli dostępu do dokumentów znajdujących się na serwerach. Po wgraniu na serwer skanów otrzymanych faktur papierowych dokumenty papierowe będą niszczone zgodnie z polityką przechowywania dokumentów przyjętą u danego użytkownika. Spółka zaakcentowała, że archiwizowanie otrzymanych faktur papierowych wyłącznie w formie elektronicznej wyklucza ryzyko ich utracenia oraz ma wymierny wpływ na wysokość kosztów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Oryginały otrzymanych pierwotnie papierowych faktur będą niszczone po ich zdigitalizowaniu i wgraniu na serwer.

W związku z przedstawionym zdarzeniem przyszłym Spółka zwróciła się

z pytaniem, czy w świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2343 z ze zm.) - dalej: "u.p.d.p.", w zw. z art. 9 ust. 1 tej ustawy, prawidłowe będzie jej działanie polegające na obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych

o koszty uzyskania przychodów rozpoznawane na podstawie wydatków/kosztów ujętych w księgach rachunkowych (zaksięgowanych) na podstawie dowodów źródłowych, których oryginalne wersje zostały zniszczone, a pozostały jedynie kopie w formie cyfrowej?

Zdaniem Spółki działanie takie będzie prawidłowe. Stanowisko to szczegółowo uzasadniono.

Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2018 r. Dyrektor, na podstawie art. 165a

§ 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa

(Dz. U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.) - dalej: "Ordynacja podatkowa", odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Odwołując się do treści art. 120, art. 14b § 1, 2a i 3, art. 14c § 1 oraz art. 3 pkt 1 i 2 Ordynacji podatkowej Dyrektor wskazał że z wnioskiem o wydanie interpretacji może wystąpić podmiot, u którego wystąpił lub może wystąpić określony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), który może rodzić określone konsekwencje w sferze prawa podatkowego. A zatem, przedmiotem interpretacji mogą być wyłącznie przepisy prawa podatkowego. Przedmiotem wniosku może być ocena prawna danego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego dotyczącego wnioskodawcy na gruncie przepisów prawa podatkowego. Organ wydający interpretację rozstrzyga, czy zainteresowany prawidłowo ocenia kwestię wpływu zaistnienia opisanej sytuacji faktycznej na obowiązki i uprawnienia wynikające z unormowań prawa podatkowego. Ocena stanowiska wnioskodawcy jest zatem możliwa wyłącznie wówczas, gdy kwestia stanowiąca przedmiot jego wątpliwości jest regulowana przepisami prawa podatkowego. Ponadto przedmiotem wniosku nie mogą być przepisy prawa podatkowego regulujące właściwość oraz uprawnienia i obowiązki organów podatkowych.

Dyrektor podkreślił, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywoływać określone w ustawie skutki prawne. Wnioskodawca w złożonym wniosku zobligowany jest wyczerpująco przedstawić własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, a organ podatkowy zobowiązany jest stanowisko to jednoznacznie ocenić. Wymogiem formalnym wniosku jest także sformułowanie, przyporządkowanego do opisu sprawy, pytania

w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego. Interpretacja indywidualna może dotyczyć tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania wnioskodawcy. Przedmiotem wniosku może być więc ocena prawna danego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, dotyczącego wnioskodawcy, dokonywana na gruncie przepisów prawa podatkowego.

Mając powyższe na uwadze Dyrektor wskazał, że u.p.d.p. w żadnym miejscu nie odnosi się do kwestii sposobu przechowywania dokumentów księgowych. W tym zakresie art. 9 ust. 1 u.p.d.p. zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, którymi są przepisy ustawy z dnia

29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2018 r. poz. 395) - dalej: "ustawa

o rachunkowości", która nie stanowi przepisów prawa podatkowego. Tym samym organ nie jest uprawniony do interpretacji przepisów ustawy o rachunkowości - nie może sankcjonować w drodze indywidualnej interpretacji przyjętych przez wnioskodawcę rozwiązań w obrębie zapisów w księgach rachunkowych oraz ujęcia wydatków w księgach rachunkowych.

Zwrócono uwagę, że treścią pytania wnioskodawcy nie jest zagadnienie sensu strico związane z przedmiotem, podmiotem, powstaniem zobowiązania podatkowego, podstawą opodatkowania, rozliczeniem podatku, ale zagadnienie techniczne związane ze sposobem (systemem, procedurą) przechowywania dokumentów w formie elektronicznej, wymagające dokonania oceny przedstawionej we wniosku procedury w kategoriach dowodów, o których mowa w przepisach Działu IV Ordynacji podatkowej, dotyczącego postępowania podatkowego i regulujących uprawnienia organów podatkowych podczas prowadzonego postępowania podatkowego lub kontroli. A zatem, przedstawione pytanie nie jest zagadnieniem na wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, której podstawowym celem jest przede wszystkim wyjaśnienie sytuacji prawnopodatkowej wnioskodawcy, lecz byłaby oceną materiału dowodowego, do czego organ interpretacyjny nie jest uprawniony. Gromadzenie i zbieranie dokumentów jest bowiem uprawnieniem organu podatkowego w postępowaniu podatkowym lub kontrolnym, a uprawnienia organów podatkowych nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Wniosek skarżącej dotyczy zatem przepisów ustawy o rachunkowości, które nie są przepisami prawa podatkowego oraz przepisów Ordynacji podatkowej regulujących uprawnienia organów podatkowych w zakresie oceny dowodów zebranych

w postępowaniu podatkowym lub kontrolnym i nie może stanowić podstawy do wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej.

W wyniku wniesionego na powyższe postanowienie zażalenia Dyrektor postanowieniem z dnia 25 czerwca 2018 r. utrzymał je w mocy.

W uzasadnieniu Dyrektor wskazał, że z wydawanych przez niego interpretacji wyłączone są te zagadnienia, które - choć zostały unormowane przez przepisy prawa podatkowego - dotyczą właściwości, a także uprawnień i obowiązków organów podatkowych. Przyczyną taką jest niewątpliwie stwierdzenie, że działanie organu mogłoby skutkować naruszeniem przepisów o właściwości rzeczowej.

Odwołując się do treści art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor podkreślił, że prowadząc postępowanie organ podatkowy rozstrzyga, jakie dokumenty

i okoliczności mogą być uznane za dowód w sprawie podatkowej. Działanie organu

w tym zakresie nie może być oparte na dowolnych przesłankach, ale musi wynikać

z przepisów i racjonalnego rozumowania, prowadzącego do wyjaśnienia, z jakich przyczyn i na jakiej podstawie określoną okoliczność, istotną z punktu widzenia prowadzonego postępowania, organ uznał za udowodnioną. Tym samym, uznanie za dowód przedkładanych w toku postępowania dokumentów jest uprawnieniem organu podatkowego postępowanie to prowadzącego. Działanie takie, mocą art. 14b § 2a Ordynacji podatkowej, nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Wydając interpretację w powyższym zakresie Dyrektor, nie prowadząc postępowania podatkowego, przesądzałby o tym, co stanowi, a co nie stanowi dowodu

w prowadzonym przez inny organ postępowaniu. Działanie takie jest niedopuszczalne z punktu widzenia niezależności prowadzącego postępowanie organu podatkowego i może być uznane za naruszenie zasady instancyjności. Stanowiłoby również naruszenie właściwości rzeczowej.

Podkreślono, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne przepisy Ordynacji podatkowej. Organ wydający interpretację indywidualną nie może więc zbadać w sensie merytorycznym "sprawy podatkowej".

Dyrektor podniósł, że indywidualną sprawą zainteresowanego nie jest każde zagadnienie, które w jakiś sposób dotyczy wnioskodawcy lub z jakichś względów go interesuje. Podmiot ubiegający się o wydanie interpretacji indywidualnej musi legitymować się określonym interesem prawnym w uzyskaniu tego rozstrzygnięcia - wydanie interpretacji indywidualnej musi być uzasadnione określoną normą materialnego prawa podatkowego dotyczącą wnioskodawcy. Ponadto wydanie interpretacji jest uzależnione od możliwości dokonania oceny kwestii prawidłowości stanowiska wnioskodawcy przy zastosowaniu środków prawnych, jakimi dysponuje organ. W szczególności w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej organ nie jest uprawniony do dokonywania ustaleń faktycznych

w drodze postępowania dowodowego, ani do oceny tych dowodów. Tego typu działanie (uprawnienie) zarezerwowane jest dla organu podatkowego prowadzącego postępowanie podatkowe.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy Dyrektor stanął na stanowisku, że istotą wniosku Spółki nie jest interpretacja wskazanych przez nią przepisów, tj. art. 9 i art. 15 ust. 1 u.p.d.p. Powtórzono, że ocena dokumentów źródłowych możliwa jest tylko w ramach postępowania podatkowego lub kontrolnego i stanowi uprawnienie organu postępowanie to prowadzącego. Dyrektor zaznaczył również, że zapytanie wnioskodawcy nie jest związane z przedmiotem, podmiotem, powstaniem zobowiązania podatkowego, podstawą opodatkowania, rozliczeniem podatku, ale zagadnienie wymaga dokonania oceny przedstawionej we wniosku procedury w kategoriach dowodów, zaś gromadzenie i zbieranie dokumentów jest uprawnieniem organu podatkowego w postępowaniu podatkowym lub podczas kontroli, a jak wynika z art. 14b § 2a Ordynacji podatkowej, uprawnienia organów podatkowych nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Końcowo wskazano, że u.p.d.p. w żadnym miejscu nie odnosi się do kwestii sposobu przechowywania dokumentów księgowych, natomiast ustawa

o rachunkowości nie stanowi przepisów prawa podatkowego i organ nie był uprawniony do interpretacji jej przepisów. Ponadto organ nie dokonał merytorycznej oceny możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych dowodami przechowywanymi w formie elektronicznej, w związku z czym nie mógł naruszyć art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 1 u.p.d.p. w zw. z art. 3 pkt 1b i 2 oraz art. 14b § 1 i 2a Ordynacji podatkowej.

W skardze na postanowienie organu odwoławczego Spółka, wnosząc

o uchylenie zarówno zaskarżonego, jak i poprzedzającego go postanowienia organu pierwszej instancji, zarzuciła mu naruszenie art. 15 ust. 1 i art. 9 ust. 1 u.p.d.p. w zw. z art. 14b § 1 oraz art. 3 pkt 1 i 2, art. 165a § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej, polegające na błędnej ocenie stanu faktycznego sprawy przez przyjęcie, że przedstawiona we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej sprawa indywidualna dotyczy interpretacji przepisów ustawy o rachunkowości oraz przepisów Ordynacji podatkowej regulujących uprawnienia organów podatkowych

w zakresie oceny dowodów zebranych w postępowaniu podatkowym lub kontrolnym, a nie przepisów u.p.d.p. i w konsekwencji na błędnym zastosowaniu art. 165a § 1

w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej.

W ocenie skarżącej, postawiony przez nią problem dotyczy rozstrzygnięcia generalnej zasady wynikającej z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 1 u.p.d.p.

i w żadnym zakresie nie odnosi się wykładni ustawy o rachunkowości. Nie dotyczył także kwestii dowodowych na podstawie art. 180 Ordynacji podatkowej. W tym konkretnym przypadku organ podatkowy zawsze będzie miał prawo do oceny, czy zostały spełnione wymogi wynikające z art. 15 ust. 1 u.p.d.p. dotyczące zaliczenia danego kosztu do kosztów uzyskania przychodu i ta kwestia nie była przedmiotem wniosku.

Spółka wskazała, że przedstawiona we wniosku sprawa dotyczy kwestii prawidłowości w zakresie obniżenia podstawy opodatkowania na podstawie dowodów źródłowych, których oryginalne wersje zostały zniszczone, a pozostały jedynie kopie w formie cyfrowej. Pytanie nie odnosi się zatem do kwestii technicznych sposobu prowadzenia ewidencji podatkowej (co jasno wynika z treści wniosku), ale wymogu stawianego przepisami prawa podatkowego, tj. właściwego udokumentowania wydatku jako niezbędnej przesłanki do uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów, który obniża podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Natomiast organ - wbrew treści wniosku - uznał,

że dotyczy innego problemu niż wynikający z jego treści i następnie na tej podstawie przyjął, że w zakresie przyjętym przez organ (w sposób nieuprawniony), rozpatrzenie wniosku jest niedopuszczalne. Zaakcentowano, że problem przedstawiony przez Spółkę dotyczy rozstrzygnięcia generalnej zasady, czy w świetle u.p.d.p. obniżenie podstawy opodatkowania o tak udokumentowane koszty jest prawidłowe.

Zdaniem skarżącej udzielenie odpowiedzi na zadane przez nią pytanie sprowadza się do wykładni art. 15 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1 u.p.d.p., a zaniechanie wyjaśnienia w tym zakresie uniemożliwia wskazanie i określenie, czy "co do zasady" ponoszone przez nią wydatki mogą prawidłowo być ujmowane jako koszt uzyskania przychodu, pozostawiając Spółkę w sytuacji niepewności co do sposobu określenia wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku. W konsekwencji prowadzi to, jakkolwiek nie wprost, do zakwestionowania generalnej możliwości ujmowania kosztów uzyskania przychodów na podstawie dokumentów źródłowych w postaci zdigitalizowanej.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2019 r. sygn. akt I SA/Po 745/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (dalej: "WSA w Poznaniu", "Sąd pierwszej instancji") uchylił zarówno zaskarżone, jak i poprzedzające je postanowienie z dnia 19 kwietnia 2018 r.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że definicję przepisów prawa podatkowego

w wąskim rozumieniu zawiera art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, a są nimi przepisy ustaw podatkowych, jednakże sądy administracyjne przyjmują niejednokrotnie,

że w przypadku indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wąskie rozumienie tych przepisów zniweczyłoby cel, jakiemu ta interpretacja służy. Wówczas niezbędne jest przeprowadzenie wykładni przepisów, które w definicji

z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej się nie mieszczą. Odwołując się do orzecznictwa WSA w Poznaniu podniósł, że nie tylko w ustawach podatkowych uregulowano kwestie, od których zależy opodatkowanie i jego wysokość, zaś pod pojęciem prawa podatkowego należy rozumieć wszelkie normy prawne, które regulują elementy konstrukcyjne - przedmiotowe i podmiotowe podatku, zatem także normy prawne nie znajdujące się w ustawach podatkowych.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że przepisy art. 15 u.p.d.p., który w złożonym wniosku wskazała skarżąca, określają cechy, którym muszą odpowiadać poniesione przez podatnika wydatki, aby mógł on uznać je za koszty uzyskania przychodu. Jednakże jednym z elementów tego uznania jest właściwe ich udokumentowanie. Art. 9 ust. 1 u.p.d.p. nakłada na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych

i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m, odsyłając przy tym podatnika do prowadzenia tej ewidencji zgodnie z odrębnymi przepisami. Zdaniem Sądu oznacza to, że art. 15 u.p.d.p. należy interpretować w zestawieniu z art. 9 ust. 1 tej ustawy, w rozumieniu którego "odrębne przepisy" to m.in. ustawa o rachunkowości.

Odwołując się do wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: "NSA") Sąd pierwszej instancji podał, że nieudokumentowanie wydatków zgodnie

z przepisami dotyczącymi zasad prowadzenia rachunkowości prowadzi do naruszenia art. 9 ust. 1 u.p.d.p., skutkiem czego wydatki takie nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Zatem należy przyjąć, że sposób ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych i dokumentowanie wydatków ma zasadnicze znaczenie dla określenia podstawy opodatkowania, zaś kwestii tych sposobów nie można traktować jako zagadnień jedynie technicznych. Skoro z art. 9 ust. 1 u.p.d.p. wynika, że podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych obowiązani są do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości podatku (straty), podstawy opodatkowania

i należnego podatku za rok podatkowy, ocena prawidłowości stosowania tych przepisów - przede wszystkim ustawy o rachunkowości - ma znaczenie dla prawnopodatkowej kwalifikacji zdarzeń, z zaistnieniem których ustawa podatkowa wiąże powinność przymusowego świadczenia pieniężnego. Regulacje zawarte

w tych przepisach podlegają zatem wykładni w toku postępowania interpretacyjnego, o tyle, o ile wpływają na interpretacje prawa podatkowego.

WSA w Poznaniu nie podzielił poglądu Dyrektora, że wydając interpretację przesądziłby o tym, co stanowi, a co nie stanowi, dowodu w prowadzonym przez inny organ podatkowy postępowaniu. Zauważono, ze postawione przez skarżącą pytanie zostało sformułowane przy założeniu, że wydatki, których dotyczą zdigitalizowane dokumenty księgowe są kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu u.p.d.p. Zatem skarżąca oczekiwała odpowiedzi tylko co do formy dokumentowania tych wydatków, natomiast udzielona jej odpowiedź byłaby wiążąca dla organu jedynie

w tym zakresie. Inny niż interpretacyjny organ podatkowy, w prowadzonym przez siebie postępowaniu podatkowym, badałby związek danego wydatku z przychodami

i prowadzone przez niego postępowanie dowodowe nie doznałoby w tym zakresie żadnych ograniczeń. Nie można zatem uznać też, że wydanie wnioskowanej interpretacji byłoby badaniem przez organ interpretacyjny sprawy podatkowej

w sensie merytorycznym, ani interpretowaniem przedstawionego stanu faktycznego.

Podsumowując Sąd pierwszej instancji podniósł, że brak było podstaw do odmowy wszczęcia postępowania interpretacyjnego w sytuacji, gdy konieczność analizy przepisów ustawy o rachunkowości była niezbędna do wykładni art. 15 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 1 u.p.d.p. Zdaniem Sądu, ocena stanowiska skarżącej rzutuje na możliwość rozpoznania przez nią zaewidencjonowanego w określony sposób wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, mając tym samym znaczenie prawnopodatkowe. Nie wystąpiła zatem wskazana w art. 165a § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej przesłanka "jakiejkolwiek innej przyczyny", uniemożliwiająca wszczęcie postępowania interpretacyjnego. Tym samym, wydając zaskarżone rozstrzygnięcia Dyrektor naruszył art. 165a § 1 w zw. z art. 14h oraz art. 14b § 1 i 2a Ordynacji podatkowej.

Skargę kasacyjną od ww. wyroku wywiódł Dyrektor, reprezentowany przez pełnomocnika - radcę prawnego A. L., wnosząc o uchylenie go w całości, rozpoznanie skargi i jej oddalenie, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku

w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, w obu przypadkach o zasądzenie od skarżącego kosztów postępowania,

w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi, na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia

30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

(Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.) - dalej: "P.p.s.a.", zarzucono naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy,

tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 135 i art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 165a § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej oraz w zw. z art. 14b § 1 i § 2a Ordynacji podatkowej poprzez uwzględnienie skargi strony skarżącej, uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia go poprzedzającego i przyjęcie, że organ podatkowy odmawiając wszczęcia postępowania naruszył przepisy postępowania,

tj. art. 165a § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej, gdyż w sprawie nie zaistniała przesłanka "jakiejkolwiek innej przyczyny" uniemożliwiającej wszczęcie postępowania interpretacyjnego.

W ocenie Dyrektora, przepisy prawa wskazane przez Spółkę we wniosku

o interpretację indywidualną nie odnoszą się do formy dokumentowania wydatków do celów podatku dochodowego od osób prawnych, w kontekście art. 9 ust. 1 u.p.d.p., przy założeniu, że wszystkie warunki z art. 15 ust. 1 tej ustawy są spełnione.

W istocie brak jest przepisu prawa podatkowego normującego zagadnienie przedstawione przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W sprawie wystąpiła zatem przesłanka "jakiejkolwiek innej przyczyny" uniemożliwiająca wydanie interpretacji indywidualnej, a więc organ prawidłowo postąpił wydając postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania na podstawie art. 165a § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej.

Zdaniem autorki skargi kasacyjnej, uchybienia, jakich dopuścił się WSA

w Poznaniu w zaskarżonym wyroku w sposób oczywisty doprowadziły do naruszenia przepisów postępowania i miały istotny wpływ na wynik sprawy. Gdyby Sąd pierwszej instancji nie uznał, że Dyrektor naruszył art. 165a § 1 w zw. art. 14h Ordynacji podatkowej mogłoby zapaść rozstrzygnięcie oddalające skargę na zasadzie art. 151 P.p.s.a.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podtrzymano argumentację prezentowaną w postanowieniu z dnia 25 czerwca 2018 r.

Zaakcentowano, że przepisy art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 1 u.p.d.p., na które powoływała się Spółka we wniosku argumentując swoje stanowisko, nie normują

w żadnym momencie kwestii wątpliwych zawartych we wniosku o interpretacje indywidualną. Przepisy te nie dotyczą technicznych wymogów dokumentacji podatkowej stanowiącej podstawę prawidłowego przygotowania do rozliczeń podatkowych, w szczególności nie odnoszą się do kwestii przechowywania dokumentów w formie elektronicznej (bez przechowywania form papierowych). Wskazano, że ustawodawca w żadnym z przepisów Ordynacji podatkowej nie odwołuje się do definicji dokumentu. Nie wskazuje również jego formy, w której powinien być przechowywany. Jedynie art. 9 ust. 1 u.p.d.p. odsyła do odrębnych przepisów prawa, zgodnie z którymi podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej; przepisy ustawy o rachunkowości nie stanowią jednak przepisów podatkowych, do których odwołuje się art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Organ w trybie interpretacji indywidualnych nie jest więc uprawniony do dokonywania wykładni tych przepisów. Organ nie może sankcjonować w drodze indywidualnej interpretacji przyjętych przez wnioskodawcę rozwiązań w obrębie zapisów

w księgach rachunkowych oraz ujęcia w tych księgach wydatków.

Spółka, reprezentowana przez pełnomocnika - doradcę podatkowego F. S., w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosła o jej oddalenie w całości

i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości sześciokrotnej kwoty określonej

w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. Nr 31, poz. 153).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.) skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom określonym dla pisma

w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia

z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

Rozpatrując sprawę na skutek skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny związany jest jej granicami, tj. treścią przytoczonych w niej podstaw kasacyjnych oraz treścią i zakresem zawartego w niej wniosku, z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania (art. 183 § 1 P.p.s.a.). Związanie granicami skargi kasacyjnej oznacza zatem, że zakres kontroli orzeczenia wydanego w pierwszej instancji wyznacza sama strona wnosząca ten środek zaskarżenia.

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym uchybił Sąd pierwszej instancji, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego, wykazania dodatkowo, że to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W odniesieniu do prawa materialnego należy wykazać, na czym polegała dokonana przez Sąd pierwszej instancji błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa lub, jakie powinno być właściwe zastosowanie przepisu prawa materialnego.

Na wstępie należy odnotować, że zbliżony do rozstrzyganego w niniejszej sprawie problem prawny był przedmiotem oceny NSA w wyroku z dnia 15 marca 2017 r. sygn. akt II FSK 475/15 (LEX nr 2299147).

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela argumentację zawartą w tym orzeczeniu, w związku z czym ustosunkowanie się do zarzutów skargi kasacyjnej sformułowanych w niniejszej sprawie stanowi po części powtórzenie wywodów zawartych w cytowanym wyroku.

W wyroku tym NSA podkreślił, że wykładnia zwrotu "przepisy prawa podatkowego", zastosowanego w art. 14a § 1 i art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej,

a tym samym określenie granic przedmiotowych interpretacji przepisów prawa podatkowego, zarówno ogólnych, jak i indywidualnych, nie jest jednolita. Zarówno

w literaturze przedmiotu, jak i w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, obok wypowiedzi opowiadających się za wąskim rozumieniem tego zwrotu, wyznaczonym definicją zawartą w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, odnotować można stanowisko odmienne, wskazujące na konieczność szerszego rozumienia tego zwrotu, jeżeli przepisy innych niż prawo podatkowe gałęzi prawa, mogą mieć wpływ na prawnopodatkową kwalifikację zdarzeń, z zaistnieniem których ustawa podatkowa wiąże powinność przymusowego świadczenia pieniężnego.

Za przyjęciem, że za podstawę wyznaczania przedmiotu interpretacji należy przyjąć definicję zwrotu "przepisy prawa podatkowego", zawartą w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, opowiada się A. Kabat (w: Ordynacja podatkowa. Komentarz, Warszawa 2011, teza 6 do art. 14b, s. 113 i teza 5 do art. 14a, s. 106), wyjaśniając, że oznacza to, iż od dnia 1 stycznia 2007 r. przedmiot interpretacji uległ rozszerzeniu na umowy międzynarodowe o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz inne ratyfikowane umowy międzynarodowe, dotyczące problematyki podatkowej, aprobując jednak wyrok NSA z dnia 11 marca 2010 r. sygn. akt I FSK 61/09 (ONSAiWSA 2011/5/103), dopuszczający objęcie przedmiotem interpretacji także dyrektyw wspólnotowych - nie wymienionych w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej jako objętych pojęciem "przepisy prawa podatkowego" - wszelako pod warunkiem ich wystarczającej jasności i bezwarunkowości.

Z kolei R. Mastalski (w: Ordynacja podatkowa. Komentarz 2016, Wrocław 2016, s. 150) wywodzi, że pole interpretacji prawa podatkowego przy wydawaniu interpretacji indywidualnych nie może być ograniczone jedynie do przepisów prawa podatkowego i odwołując się do wyroku NSA z dnia 27 listopada 2013 r. sygn. akt

II FSK 27/12 (POP 2014/1/50-51) wskazuje, że organ wydający indywidualną interpretację powinien dokonać analizy stanu faktycznego również przez pryzmat spełnienia przesłanek określonych w przepisach z innego zakresu, niż wyłącznie przepisy prawa podatkowego, ponieważ od nich uzależniona jest możliwość kwalifikacji określonego stanu podatkowoprawnego.

Podobnie przedmiot interpretacji określa J. Brolik (Urzędowe interpretacje prawa podatkowego, Warszawa 2010, s. 19 i 42), stwierdzając, że przedmiotem interpretacji mogą być wprawdzie wyłącznie przepisy bądź unormowania materialnego prawa podatkowego, jednak jeżeli w interpretowanych unormowania prawa podatkowego uczestniczą pojęcia wynikające z regulacji prawnych innych gałęzi prawa, wówczas podlegają interpretacji o tyle, o ile uczestniczą

w interpretowanych unormowaniach podatkowych.

W orzecznictwie sądów administracyjnych odnotować należy szereg wyroków wykluczających możliwość objęcia przedmiotem indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego unormowań zawartych w przepisach innych gałęzi prawa, niż prawo podatkowe. Wskazać tu można na wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych: w Warszawie z dnia 14 marca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 2159/12 (LEX nr 1363127) i z dnia 9 września 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 1197/14 (LEX nr 1596683) oraz w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 11 grudnia 2013 r.

sygn. akt I SA/Go 549/13 (LEX nr 1605113), w których wskazano, że skoro brak jest przepisów prawa podatkowego, które określałaby formę przechowywania dokumentacji podatkowej (w tym w zakresie wydatków kwalifikowanych jako koszty uzyskania przychodów, protokołów inwentaryzacyjnych, ewidencji środków trwałych, gospodarki magazynowej i obrotów kasowych), nie można wydać interpretacji odnoszącej się do możliwości ich przechowywania na nośnikach pamięci, zamiast

w formie papierowej, względnie odniesienia się w ogóle do kosztowej kwalifikacji określonych wydatków, jako oceny stanu faktycznego, a nie wykładni przepisów prawa materialnego. Podobnie NSA w wyroku z dnia 10 września 2013 r. sygn. akt

II FSK 2612/11 (LEX nr 1610618) uznał, że skoro do wydania interpretacji konieczna byłaby ocena prawidłowości alokacji (przypisania) kosztów do określonych przychodów oraz prawidłowości ich dokumentowania, przedmiotem interpretacji byłaby ocena stanu faktycznego, a nie wykładnia przepisów prawa podatkowego.

Z drugiej strony wskazać można na wyroki, w których uznano, że dla zrealizowania celu, jakiemu służy instytucja prawna indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, konieczne bywa przeprowadzenie wykładni przepisów nie mieszczących się w definicji przepisów prawa podatkowego, zawartej w art. 3 pkt 2 O.p. W szczególności za takim rozumieniem analizowanego pojęcia NSA wypowiedział się w wyrokach: z dnia 4 listopada 2010 r. sygn. akt II FSK 1019/09 (LEX nr 611450), z dnia 28 czerwca 2012 r. sygn. akt I FSK 1465/11 (LEX nr 1218755), z dnia 27 listopada 2013 r. sygn. akt II FSK 27/12 (POP 2014/1/50-51)

i z dnia 14 listopada 2014 r. sygn. akt II FSK 2524/12 (LEX nr 1591751).

W pierwszym z tych wyroków wskazano, że nie tylko w ustawach podatkowych uregulowano kwestie, od których zależy opodatkowanie i jego wysokość; skoro zatem przedstawione przez zainteresowanego zagadnienie sposobu obliczania wykorzystanej wartości pomocy publicznej w odniesieniu do jednorazowej amortyzacji środków trwałych oraz obowiązków z tym związanych wymaga dokonania interpretacji także przepisów dotyczących pomocy publicznej, w ramach interpretacji przeprowadzona powinna być również ich wykładnia. W drugim

z wymienionych wyroków uznano obowiązek organu interpretacyjnego do wypowiedzenia się na temat podatkowych skutków zawarcia przez dłużnika układu

z wierzycielami, modyfikującego treść umów, z uwzględnieniem przepisów prawa upadłościowego i naprawczego. W trzecim z ww. wyroków sformułowano tezę,

że jeżeli przedmiotem indywidualnej interpretacji jest regulacja prawa podatkowego, która odwołuje się do przepisów prawa pracy, ocena możliwości stosowania

i wykładnia interpretowanej normy podatkowej przepisy te powinna uwzględniać

i obejmować. Wreszcie w czwartym z tych wyroków wskazano, że pod pojęciem prawa podatkowego należy rozumieć wszelkie normy prawne, które regulują elementy konstrukcyjne, tj. podmiotowe i przedmiotowe podatku, zatem także normy prawne nie znajdujące się w ustawach podatkowych.

Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, podobnie jak NSA

w przywołanym wcześniej wyroku z dnia 15 marca 2017 r. sygn. akt II FSK 475/15, podziela ostatnio omówiony pogląd prawny. Należy bowiem zauważyć, że należyte udokumentowanie operacji gospodarczej, która powoduje poniesienie wydatku

w celu uzyskania przychodów, jest warunkiem uznania takiego wydatku za koszt uzyskania przychodów (por. wyrok NSA z dnia 27 kwietnia 2016 r. sygn. akt II FSK 2818/14, LEX nr 2111082). Dlatego też sposób ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych i dokumentowania wydatków ma zasadnicze znaczenie dla rachunku podatkowego, rozumianego jako określenie podstawy opodatkowania, warunkuje bowiem możliwość pomniejszenia przychodów o koszty ich uzyskania. Skoro z art. 9 ust. 1 u.p.d.p. wynika, że podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych obowiązani są do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości podatku (straty), podstawy opodatkowania i należnego podatku za rok podatkowy, ocena prawidłowości stosowania tych odrębnych przepisów - przede wszystkim ustawy o rachunkowości - ma znaczenie dla prawnopodatkowej kwalifikację zdarzeń, z zaistnieniem których ustawa podatkowa wiąże powinność przymusowego świadczenia pieniężnego; regulacje zawarte w tych przepisach podlegają zatem wykładni w toku postępowania interpretacyjnego, o tyle, o ile wpływają na interpretację przepisów prawa podatkowego.

Przy takim rozumieniu wskazanych przepisów Spółka mogła więc w sposób uzasadniony oczekiwać odpowiedzi na pytanie, czy prawidłowy jest sposób przechowywania dokumentów księgowych w formie elektronicznej w kontekście ustawy o rachunkowości oraz czy prawidłowe jest, że wydatek udokumentowany

w formie elektronicznej lub przechowywany w formie elektronicznej będzie dokumentował wydatek stanowiący koszt uzyskania przychodów w kontekście art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 1 u.p.d.p. Pytanie z wniosku skarżącej zawiera założenie,

że wydatek ten pozostaje w bezpośrednim związku z jej działalnością gospodarczą, skoro Spółka zakłada, że będą one podlegać regulacji art. 15 ust. 1 u.p.d.p. w takim samym zakresie jak dokumenty księgowe w formie papierowej. W tej sytuacji interpretacja indywidualna nie odnosiłaby się do oceny zgodności przedstawionego stanu faktycznego z rzeczywistością, ale zawierałaby ocenę prawidłowości zaewidencjonowania zdarzenia gospodarczego dla uznania wydatku za koszt podatkowy, a więc ocenę o charakterze prawnopodatkowym.

Konieczność analizy przepisów ustawy o rachunkowości w zakresie, w jakim jest to konieczne do wykładni art. 9 ust. 1 u.p.d.p., nie może stanowić o niemożności wydania interpretacji ze względu na to tylko, że przepisy ustawy o rachunkowości nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Niezasadne było więc zastosowanie art. 165a § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej. Ocena, czy opisane we wniosku o wydanie interpretacji dokumenty spełniają wymogi dokumentacji podatkowej, nie odnosi się do oceny prawidłowości przedstawionego we wniosku stanu faktycznego ani do kwestii czysto technicznych, ale rzutuje na możliwość rozpoznania kosztu jako wydatku kwalifikowanego (prawidłowo zaewidencjonowanego), ma więc znaczenie prawnopodatkowe. Wydanie interpretacji w odpowiedzi na tak sformułowany wniosek skarżącej pozwoliłoby na wyjaśnienie jej wątpliwości co do prawidłowości rozumienia

i stosowania art. 9 ust. 1 u.p.d.p., a więc mimo tego, że odpowiedź na nie musiałaby w pewnym zakresie zawierać także wykładnię przepisów ustawy o rachunkowości,

w istocie urzeczywistniałaby gwarancyjny cel instytucji prawnej indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego, jako że w przypadku wszczęcia wobec skarżącej postępowania podatkowego czy kontrolnego kwestia, o którą skarżąca pyta i tak musiałaby być przedmiotem oceny organów podatkowych.

Podsumowując: pytanie skarżącej dotyczy formy dokumentowania wydatków, która pozwala na zakwalifikowanie wykazanych nimi wydatków do kosztów uzyskania przychodu z zastrzeżeniem, że spełnione są ogólne warunki, o których mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.p. A potwierdzeniem właśnie takiego zakresu zagadnienia prawnego jest powiązanie pytania z ustawą o rachunkowości. Przy czym istotne jest wyraźne wskazanie skarżącej, że chodzi o dopuszczalną prawem podatkowym formę przechowywania dokumentów księgowych i zastrzeżenie założenia, że warunki z art. 15 ust. 1 u.p.d.p. są spełnione. Nie sposób inaczej odczytać zgłoszonego przez skarżącą zagadnienia prawnego. Taki zakres przedmiotowy zagadnienia prawnego wynika zarówno z opisu zdarzenia przyszłego, pytania, jak i stanowiska skarżącej. Treść wniosku o interpretację w ogóle nie zawiera nawet przykładowych wydatków skarżącej, a skarżąca nie domaga się ich oceny w kontekście kosztów uzyskania przychodów.

Również nie sposób odnaleźć we wniosku nawiązania do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej. Wątpliwość skarżącej sprowadza się więc do formy dokumentowania wydatków w kontekście przepisów, które dotyczą tego zagadnienia w pewien sposób, tj. ustawy o rachunkowości i u.p.d.p., w celu skorzystania z prawa do zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. W tym kontekście dopuszczalna jest interpretacja wskazanych przepisów w postępowaniu

w przedmiocie interpretacji indywidulanej, bo współkształtują instytucję podatkowego prawa materialnego, jaką jest rozpoznanie kosztu podatkowego, co w konsekwencji wpływa na wysokość zobowiązania podatkowego.

Dlatego też za bezzasadne uznać należało twierdzenia Dyrektora, że przepisy ustawy o rachunkowości regulujące dokumentowania wydatków zaliczonych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów nie stanowią przepisów prawa podatkowego i z tego powodu nie mogą być przedmiotem pisemnej indywidualnej interpretacji, gdyż stosownie do treści art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej przedmiotem interpretacji indywidualnej mogą być wyłącznie przepisy prawa podatkowego. Należy podkreślić, że ustawodawcy w kontekście celów podatkowych nie jest obojętne, w jaki sposób podatnicy będą prowadzić urządzenia ewidencyjne, w których wykazywane są dane służące do określenia podstawy podatkowania

i wyliczenia podatków.

Z powyższych przyczyn wydanie interpretacji podatkowej co do ww. zagadnienia prawnego - wbrew twierdzeniom Dyrektora - nie skutkowałoby naruszeniem przez organ interpretacyjny art. 14b § 2a Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną nie mogą być przepisy prawa podatkowego regulujące właściwość oraz uprawnienia i obowiązki organów podatkowych. Ocena, czy opisana we wniosku o wydanie interpretacji forma przechowywania dokumentów odpowiada wymogom dokumentacji podatkowej, które wynikają z ustawy o rachunkowości oraz art. 9 ust. 1 u.p.d.p.

i ostatecznie pozwalają na zastosowanie art. 15 ust. 1 u.p.d.p., nie wymaga prowadzenia postępowania dowodowego, zastrzeżonego do ustawowych kompetencji (w ramach właściwości rzeczowej) innego organu podatkowego. Dopuszczalne jest też, by przedmiotem interpretacji w opisanej sprawie były normy prawne, wynikające z przepisów powołanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Wszystko to powoduje, że w sprawie nie zaszła wskazana w art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej przesłanka odmowy wszczęcia postępowania w postaci "jakiejkolwiek innej przyczyny", z powodu której postępowanie o wydanie interpretacji podatkowej nie mogło być wszczęte. Z tych względów wyrok Sądu pierwszej instancji nie narusza wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów.

Mając na uwadze wszystkie przedstawione wyżej okoliczności Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną uznając ją za bezzasadną.

O zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego od organu administracji na rzecz strony skarżącej orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 P.p.s.a. w zw. z § 2 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 sierpnia 2018 r.

w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1687).[pic]