Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Stanisław Gronowski po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia B.J. w zakresie zawieszenia postępowania sądowego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia 20 października 2015 r. sygn. akt II SA/Bk 591/15 w sprawie ze skargi B. J. na czynność Dyrektora Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w B. z dnia 12 marca 2014 r. w przedmiocie skierowania do sanatorium postanawia: oddalić zażalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.) zawiesił postępowanie w sprawie ze skargi B. J. na czynność Dyrektora Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w B. z dnia 12 marca 2014 r. w przedmiocie skierowania do sanatorium. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji podał, że w sprawie analogicznej do niniejszego postępowania Rzecznik Praw Obywatelskich zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności:

1) § 4 ust.2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie kierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową (Dz. U. Nr 42, poz. 835) z art. 33 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581 ze zm.) oraz art. 92 ust.1 zdanie pierwsze i art. 68 ust. 2 zdanie drugie Konstytucji RP.

2) § 5 ust. 3 powołanego w pkt 1 rozporządzenia z art. 78 zdanie drugie Konstytucji RP i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP.

Zdaniem Rzecznika, ustawodawca upoważnił właściwego ministra do spraw zdrowia do określenia trybu potwierdzenia skierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową, a nie do określenia warunków leczenia uzdrowiskowego. W konsekwencji przekroczenie granic upoważnienia ustawowego w § 4 ust. 2 rozporządzenia w sprawie skierowania na leczenie uzdrowiskowe prowadzi do naruszenia art. 35 ust. 3 ustawy o świadczeniach i tym samym do jego niezgodności z art. 92 ust.1 zdanie pierwsze Konstytucji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd pierwszej instancji uznał, że sprawie zaistniała przesłanka z art. 125 § 1 p.p.s.a. zawieszenia postępowania sądowego do czasu zakończenia postępowania w sprawie o sygn. akt U 1/15 przed Trybunałem Konstytucyjnym. Sporny przepis § 4 ust. 2 powyższego rozporządzenia stanowił bowiem podstawę prawną zaskarżonej czynności skierowania na leczenie uzdrowiskowe w sanatorium.

B. J.zażaleniem zaskarżyła powyższe postanowienie i wniosła o jego uchylenie. W zażaleniu zarzuciła Sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. poprzez zawieszenie postępowania bez uprzedniego dokonania samodzielnej oceny zgodności § 4 ust. 2 rozporządzenia z Konstytucją oraz naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez błędne ustalenie, że pełnomocnik skarżącej wystąpił z wnioskiem o zawieszenie postępowania, w sytuacji gdy zgody w tym zakresie nie wyraził.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

W myśl art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. są może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego, przed Trybunałem Konstytucyjnym lub Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż zawieszenie postępowania sądowego ma charakter fakultatywny co oznacza, że ocena istnienia przesłanek zawieszenia oraz ich wpływ na przyszłe rozstrzygnięcie należą wyłącznie do uznania sądu. To sąd orzekający w danej sprawie decyduje o celowości zawieszenia postępowania.

Następnie, orzeczenie wydane w innym postępowaniu sądowym powinno mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy będącej przedmiotem pierwszego postępowania. W literaturze przyjmuje się, że przyjęte przez ustawodawcę rozumienie kwestii prejudycjalnej zakłada istnienie ścisłego związku miedzy sprawą rozpoznawaną przed sądem administracyjnym a kwestią będącą przedmiotem postępowania prejudycjalnego. Związek ten polega na tym, że rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego stanowi podstawę rozstrzygnięcia sprawy głównej (por. R. Hauser, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, CH BECK, Warszawa 2015 r., str. 541).

W sprawie objętej zażaleniem wystąpiło zagadnienie prejudycjalne w rozumieniu art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a., gdyż przepis § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 lipca 2011 r. był podstawą wydanego przez Dyrektora Podlaskiego Oddziału NFZ skierowania skarżącej na leczenie sanatoryjne. Zgodność z Konstytucją RP powyższego przepisu zakwestionował Rzecznik Praw Obywatelskich, który zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie tej kwestii. Z tego względu, Sąd pierwszej instancji zgodnie z art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. zawiesił postępowanie sądowe w sprawie.

Jak wyżej wspomniano, zawieszenie postępowania na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. zależy od uznania sądu orzekającego w sprawie, o czym świadczy użyty przez ustawodawcę zwrot: "sąd może zawiesić postępowanie z urzędu" i wniosek strony nie ma w tym przypadku znaczenia. Postępowanie może zostać zawieszone na zgodny wniosek stron (art. 126 p.p.s.a.). Jednakże zaznaczyć należy, że w sytuacji gdy strony złożą wniosek o zawieszenie postępowania i równocześnie występuje inna przyczyna obligująca sąd do zawieszenia postępowania określona w art.124 § 1 lub w art. 125 § 1 p.p.s.a., to postępowanie powinno być zawieszone na tych ostatnich podstawach (por. R. Hauser, tamże, str. 553). W związku z tym, brak zgody strony skarżącej nie mógł mieć jakiekolwiek wpływu na wydanie przez Sąd pierwszej instancji postanowienia o zawieszeniu postępowania. W sprawie wystąpiła przesłanka zawieszenia z art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a., o której zasadności i celowości mógł orzec tylko Sąd.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. oddalił zażalenie.