Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz (spr.) sędzia del. NSA Stanisław Śliwa Protokolant Ilona Szczepańska po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2018 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej B. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 23 czerwca 2016 r. sygn. akt II SA/Bk 591/15 w sprawie ze skargi B. J. na czynność Dyrektora Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Białymstoku z dnia 12 marca 2014 r. w przedmiocie skierowania na leczenie uzdrowiskowe i uznanie zwrotu skierowania za merytorycznie nieuzasadnione 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od B. J. na rzecz Dyrektora Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Białymstoku 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 czerwca 2016 r. sygn. akt II SA/Bk 591/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę B. J. na czynność Dyrektora Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Białymstoku z dnia [...] marca 2014 r. w przedmiocie skierowania do sanatorium.

Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że w dniu [...] września 2012 r. lekarz specjalista wystawił B. J. skierowanie na leczenie uzdrowiskowe, które następnie zostało złożone w Podlaskim Oddziale Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia.

Pismem z dnia [...] marca 2014 r. organ poinformował wnioskodawczynię o potwierdzeniu jej skierowania na leczenie uzdrowiskowe z wyznaczeniem jego terminu od 22 kwietnia 2014 r. do 13 maja 2014 r.

B. J. pismem z dnia [...] marca 2014 r. dokonała zwrotu skierowania oraz wystąpiła do organu o zmianę terminu argumentując, że pracuje jako nauczyciel i w zaproponowanym terminie nie może wziąć urlopu z uwagi na przygotowywanie uczniów do egzaminu maturalnego. Stwierdziła również, że wyznaczone miejsce leczenia nie było zgodne zaleceniami lekarza specjalisty.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2014 r. Podlaski Oddział Wojewódzki NFZ poinformował wnioskodawczynię o uznaniu zwrotu skierowania za merytorycznie nieuzasadniony. Organ wyjaśnił, że zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie kierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową (Dz. U. z 2011 r. Nr 142, poz. 835) oddział wojewódzki NFZ potwierdza skierowania na leczenie uzdrowiskowe według kolejności oczekujących świadczeniobiorców z uwzględnieniem zakresu świadczeń oraz kierunku leczniczego. Każde skierowanie wpisywane jest na listę oczekujących zgodnie z datą jego wpływu, a czas oczekiwania na jego realizację zależy od liczby pacjentów znajdujących się w kolejce. Wskazanie zaś odpowiedniego dla ubezpieczonego zakładu lecznictwa uzdrowiskowego należy do kompetencji lekarza specjalisty zatrudnionego w oddziale wojewódzkim NFZ. Organ podkreślił też, że żadne z przepisów nie wskazują na obowiązek szczególnego traktowania nauczycieli, wobec czego NFZ nie ma możliwości dostosowywania terminu leczenia uzdrowiskowego do możliwości urlopowych ubezpieczonego.

B. J. złożyła skargę na czynności organu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, podnosząc, że z żadnego z przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.), jak też przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 lipca 2011 r., czy zarządzenia Prezesa NFZ nie da się wyprowadzić wniosku, iż NFZ nie ma możliwości dostosowywania terminu leczenia uzdrowiskowego do potencjału urlopowego ubezpieczonych.

Postanowieniem z dnia 30 października 2014 r. sygn. akt II SA/Bk 676/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku odrzucił skargę B. J. na czynność Dyrektora Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Białymstoku z dnia [...] marca 2014 r. w przedmiocie skierowania do sanatorium i z dnia [...] kwietnia 2014 r. w przedmiocie uznania zwrotu skierowania za merytorycznie nieuzasadniony. Zdaniem Sądu, skarżąca nie wezwała organu do usunięcia naruszenia prawa w zakreślonym czternastodniowym terminie.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 12 maja 2015 r. sygn. akt II GSK 236/15 uchylił zaskarżone postanowienie. Według NSA wniesienie skargi zostało poprzedzone pismem skarżącej z dnia [...] kwietnia 2014 r., które zostało wniesione do organu przed upływem 14-dniowego terminu liczonego od dnia doręczenia skarżącej pisma z dnia [...] marca 2014 r., a więc w terminie przewidzianym w art. 52 § 3 p.p.s.a. dla dokonania czynności wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa. Naczelny Sąd Administracyjny zgodził się jednocześnie z Sądem I instancji, że skarga na czynność NFZ Oddziału w Białymstoku z dnia [...] kwietnia 2014 r. winna podlegać odrzuceniu, ponieważ nie jest to czynność, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Prawomocnym postanowieniem z dnia 20 października 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku odrzucił skargę B. J. na czynność Dyrektora POW NFZ z dnia [...] kwietnia 2014 r. w przedmiocie uznania zwrotu skierowania za merytorycznie nieuzasadniony.

Następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a.", wyrokiem z dnia 23 czerwca 2016 r. oddalił skargę B. J. na czynność Dyrektora Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia [...] marca 2014 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji, stwierdził, że z przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 lipca 2011 r. oraz ustawy o świadczeniach zdrowotnych wynika, że to oddział wojewódzki NFZ potwierdza skierowania na leczenie uzdrowiskowe według kolejności oczekujących świadczeniobiorców z uwzględnieniem zakresu świadczeń kierunku leczniczego. Każde skierowanie wpisywane jest na listę oczekujących zgodnie z datą jego wpływu, a czas oczekiwania na jego realizację zależy od liczby pacjentów znajdujących się w kolejce. Stąd też, wbrew oczekiwaniom skarżącej, organ nie ma możliwości dostosowywania terminu leczenia uzdrowiskowego do możliwości urlopowych ubezpieczonych, w tym nauczycieli.

Sąd I instancji podkreślił, że § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 lipca 2011 r. był przedmiotem kontroli Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt U 1/15 uznał, że przepis ten jest zgodny z art. 33 ust. 5 pkt 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej oraz z art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 68 ust. 2 zdanie drugie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał uznał, że tryb potwierdzania skierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową może obejmować wskazanie przez wojewódzki oddział NFZ rodzaju leczenia uzdrowiskowego, daty jego rozpoczęcia czy właściwego zakładu lecznictwa uzdrowiskowego. Zdaniem Trybunału, sposób postępowania dotyczący potwierdzenia skierowania na leczenia uzdrowiskowe może i powinien prowadzić do pełnej konkretyzacji warunków, na jakich świadczeniobiorca skorzysta z tego typu świadczeń opieki zdrowotnej.

B. J. złożyła od wyroku WSA w Białymstoku z dnia 23 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Bk 591/15 skargę kasacyjną, zaskarżając go w całości. Skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżąca zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 3 § 1 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 33 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej i § 3 ust. 1 i ust. 2 oraz § 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 lipca 2011 r., polegające na nieprawidłowym przeprowadzeniu przez Sąd I instancji kontroli legalności działalności administracji publicznej w sprawie i ograniczenie jej jedynie do wymiaru formalnego sprawdzenia czy organ zachował tryb przewidziany przepisami rozporządzenia, podejmując czynność potwierdzenia skierowania na leczenie uzdrowiskowe, a uchylając się od oceny, czy w aspekcie elementów konkretyzujących to potwierdzenie skierowania, miejsce i okres leczenia określone przez organ rzeczywiście umożliwiały skarżącej skorzystanie ze świadczenia, a ich wyznaczenie nie nosiło znamion dowolności - które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy bowiem, gdyby Sąd właściwie ocenił zastosowanie przez organ wskazanych przepisów prawa materialnego oraz właściwie zastosował przepisy p.p.s.a. zapaść powinno odmienne rozstrzygnięcie, gdyż Sąd powinien zamiast art. 151 p.p.s.a. zastosować art. 146 § 1 p.p.s.a. i uznać zaskarżoną czynność za bezskuteczną w zaskarżonym zakresie;

2. art. 133 § 1 w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. polegające na przedstawieniu stanu sprawy w sposób oderwany od materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy oraz poczynieniu przez Sąd własnych ustaleń w oderwaniu od akt sprawy, a polegające na pominięciu pisma skarżącej z dnia [...] października 2012 r. i samodzielne przyjęcie, że skarżąca domagała się od organu wyznaczenia terminu leczenia uzdrowiskowego wyłącznie w okresie wakacyjnym, a ponadto pominięcie pisma organu z dnia [...] kwietnia 2014 r. skierowanego do Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej [...] i faktu zwrotu potwierdzonego skierowania przed uprawomocnieniem się zaskarżonej czynności - które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy bowiem, gdyby Sąd nie pominął wskazanych dowodów i prawidłowo dokonał weryfikacji stanu faktycznego sprawy zapadłoby odmienne rozstrzygnięcie w sprawie;

3. art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia, polegające na pominięciu okoliczności, iż: 1) w piśmie z dnia [...] października 2012 r. skarżąca zwróciła się z prośbą o umożliwienie jej odbycia leczenia uzdrowiskowego w okresie "20.06 - 31.09", 2) skierowanie na leczenie uzdrowiskowe zostało zarejestrowane [...] października 2012 r., 3) organ za pismem z dnia [...] kwietnia 2012 r. dokonał zwrotu skierowania świadczeniodawcy, który je wystawił - co doprowadziło do tego, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku przedstawia stan sprawy w sposób niepełny i niezgodny ze stanem rzeczywistym m.in. w zakresie przyjęcia, iż organ prawidłowo wdrożył procedurę określoną przepisami prawa i nie został w sprawie naruszony przez organ tryb kwalifikowania pacjentów do zakładów lecznictwa uzdrowiskowego, jak też w zakresie ustalenia, iż skarżąca domagała się od organu wyznaczenia jej terminu leczenia uzdrowiskowego w okresie wakacji, co z kolei powoduje, że uchybienie to miało istotny wpływ na wynik sprawy;

4. art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez uczynienie przedmiotem oceny Sądu czynności organu z dnia [...] kwietnia 2014 r. uznania zwrotu skierowania za nieuzasadniony, w sytuacji, gdy czynność ta nie była przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie, zaś prawomocnym postanowieniem z dnia 20 października 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku odrzucił skargę na tę czynność jako niedopuszczalną - które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż stało się przesłanką wadliwego oddalenia skargi ze skutkiem nieważności postępowania włącznie.

Skarżąca zarzuciła również Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego, tj. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 33 ust. 1, 2 i 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej oraz § 2 ust. 1 i 6, § 3 ust. 1 i ust. 2 oraz § 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 lipca 2011 r. poprzez nieprawidłową ocenę zastosowania prawa materialnego przez organ, będącą wynikiem dokonania przez Sąd błędnej oceny, co do braku naruszenia wskazanych przepisów i wyrażającą się w stwierdzeniu, że z wymienionych przepisów wynika, iż oddział wojewódzki NFZ potwierdza skierowanie na leczenie uzdrowiskowe według kolejności oczekujących świadczeniobiorców z uwzględnieniem zakresu świadczeń kierunku leczniczego, a każde skierowanie wpisywane jest na listę oczekujących zgodnie z datą jego wpływu, a czas oczekiwania na jego realizację zależy od liczby pacjentów znajdujących się w kolejce, gdy treść tych przepisów nie pozwala na przyjęcie takiej wykładni.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżąca podniosła, że założenie Sądu, iż zgodność przepisów rozporządzenia z przepisami ustawy potwierdzona wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, legalizuje takie działanie organu, które jedynie formalnie konkretyzuje możliwość skorzystania z leczenia uzdrowiskowego, nawet jeśli faktycznie je uniemożliwia, poddaje w wątpliwość jakikolwiek sens prawa do sądowej kontroli czynności, jaką pozostaje potwierdzenie skierowania na leczenie uzdrowiskowe.

Skarżąca podkreśliła, że ani organ ani Sąd I instancji nie zakwestionował, że nie mogła ona realnie skorzystać z leczenia uzdrowiskowego w terminie określonym przez organ, a zarazem nie wykazał w żaden sposób, że istniały przeszkody natury prawnej lub faktycznej uniemożliwiające inne ukształtowanie spornych elementów w sposób zgodny z prośbą skarżącej, co do terminu, lub zgodny ze wskazaniem lekarza wystawiającego skierowanie, co do miejsca leczenia uzdrowiskowego.

Skarżąca zwróciła uwagę, że w niniejszej sprawie przedmiotem kontroli była czynność Dyrektora POW NFZ z dnia [...] marca 2014 r. potwierdzenia skierowania na leczenie uzdrowiskowe. Tymczasem, czego dowodzi uzasadnienie zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji swoją oceną objął również czynność organu z dnia [...] kwietnia 2014 r. uznania zwrotu skierowania przez skarżącą za nieuzasadniony.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi B. J. do Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Białymstoku była czynność Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego NFZ z dnia [...] marca 2014 r. potwierdzająca skierowanie strony na leczenie uzdrowiskowe. Skarżąca zakwestionowała ustalony przez organ termin oraz miejsce leczenia.

Postawione w skardze kasacyjnej zarzuty zmierzają w istocie do podważenia przyjętego przez Sąd I instancji stanowiska, zgodnie z którym przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie kierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową nie uprawniają świadczeniobiorcy do skutecznego domagania się potwierdzenia skierowania do sanatorium w terminie wskazanym przez wnioskodawcę, jak i żądania przez wnioskodawcę zmiany terminu i miejsca leczenia uzdrowiskowego ustalonego przez organ w potwierdzeniu skierowania na leczenie.

W pierwszej kolejności należy podnieść, że jak słusznie stwierdził to Sąd I instancji, czynność organu polegająca na potwierdzeniu skierowania na leczenie uzdrowiskowe jest czynnością, o której mowa w treści art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., co znajduje potwierdzenie w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 grudnia 2013 r., sygn. akt II GPS 2/13.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji zasadnie uznał, że w rozpoznawanej sprawie czynność organu w zakresie skierowania na leczenie uzdrowiskowe nie narusza prawa. Należy podkreślić, że zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz gminach uzdrowiskowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1056 ze zm.), świadczeniobiorcy korzystają z lecznictwa uzdrowiskowego na zasadach określonych w przepisach ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej. W myśl zaś art. 33 ust. 1 i 2 ustawy o świadczeniach, leczenie uzdrowiskowe przysługuje świadczeniobiorcy na podstawie skierowania wystawionego przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, które wymaga potwierdzenia przez oddział wojewódzki Funduszu właściwy ze względu na miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy, a jeżeli nie można ustalić miejsca jego zamieszkania – oddział wojewódzki Funduszu właściwy dla siedziby świadczeniodawcy, który wystawił skierowanie.

W oparciu o delegację ustawową zawartą w art. 33 ust. 5 ustawy o świadczeniach Minister Zdrowia w rozporządzeniu z dnia 7 lipca 2011 r. określił tryb potwierdzania skierowania na leczenie uzdrowiskowe. Zgodnie z § 4 ust. 2 pkt 2 i 3 rozporządzenia, potwierdzając skierowanie, oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia określa m.in. odpowiedni zakład lecznictwa uzdrowiskowego albo rehabilitacji uzdrowiskowej, a także datę rozpoczęcia leczenia albo rehabilitacji uzdrowiskowej, w przypadku leczenia uzdrowiskowego w warunkach stacjonarnych - czas trwania. Zarówno więc aprobata celowości skierowania, jak i ustalenie warunków leczenia sanatoryjnego należy do organu.

Tylko w przypadku określonym w § 4 ust. 3 rozporządzenia, tj. skierowania na leczenie uzdrowiskowe w warunkach ambulatoryjnych, potwierdzonego przez właściwy oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia, świadczeniobiorca uzgadnia termin rozpoczęcia leczenia uzdrowiskowego z zakładem lecznictwa uzdrowiskowego, do którego otrzymał skierowanie.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, z przytoczonych przepisów wynika, że w ustawie i w przepisach wykonawczych nie ma podstaw prawnych do domagania się przez świadczeniobiorcę skierowania na leczenie w terminie i w miejscu przez niego wnioskowanym. Z tej przyczyny nie zasługują na uwzględnienie zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia trybu kierowania świadczeniobiorcy na leczenie uzdrowiskowe.

Można ponadto zauważyć, że w myśl art. 33 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej do potwierdzenia oraz odmowy potwierdzania skierowania na leczenie uzdrowiskowe nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Oznacza to, że organ rozpatrujący wniosek o potwierdzenie skierowania nie jest również związany zasadami ogólnymi postępowania administracyjnego, które m.in. nakładają na niego obowiązek załatwienia sprawy z uwzględnieniem słusznego interesu strony (art. 7 k.p.a.), a także do prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej (art. 8 k.p.a.).

Na uwzględnienie nie zasługiwały również zarzuty naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz art. 133 § 1 w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie elementy konstrukcyjne, o których mowa w art. 141 § 4 p.p.s.a. Zawiera ono zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Uzasadnienie zostało sporządzone w sposób umożliwiający prawidłowe przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia. W sprawie nie doszło również do naruszenia art. 133 § 1 p.p.s.a., który stanowi, że sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Orzekanie "na podstawie akt sprawy" oznacza, że sąd przy ocenie legalności zaskarżonej decyzji bierze pod uwagę okoliczności, które z akt tych wynikają i które legły u podstaw jej wydania. Naruszenie określonej w art. 133 § 1 p.p.s.a. zasady orzekania na podstawie akt sprawy mogłoby stanowić podstawę kasacyjną np. w sytuacji oddalenia skargi mimo niekompletnych akt sprawy, pominięcia istotnej części tych akt, przeprowadzenia postępowania dowodowego przez sąd z naruszeniem przesłanek zawartych w art. 106 § 3 p.p.s.a., czy oparcia orzeczenia na własnych ustaleniach sądu, tzn. dowodach lub faktach nieznajdujących odzwierciedlenia w aktach sprawy, o ile nie znajduje to umocowania w art. 106 § 3 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 26 maja

2010 r. sygn. akt I FSK 497/09; LEX nr 594014). Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, żadna z wyżej wymienionych sytuacji w tej sprawie nie zaistniała.

Z kolei zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a., który stanowi, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, może być uzasadniony wówczas, gdyby sąd wyszedł poza granice danej sprawy, albo gdyby w postępowaniu administracyjnym popełniono uchybienia na tyle istotne i przy tym oczywiste, iż sąd powinien je dostrzec i uwzględnić, niezależnie od treści zarzutów podniesionych w skardze do wojewódzkiego sądu administracyjnego (por. np. wyrok NSA dnia 28 lutego 2012 r. sygn. akt II OSK 2395/10; LEX nr 1138160). Analiza akt sprawy w zestawieniu z treścią zaskarżonego wyroku jasno świadczy o tym, że sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a., należało również uznać za całkowicie chybiony. Podstawą oddalenia skargi przez Sąd I instancji było ustalenie, że organ prawidłowo dokonał czynności potwierdzenia skierowania skarżącej na leczenie uzdrowiskowe, bowiem brak było podstawy prawnej do uwzględnienia wniosków skarżącej w zakresie terminu i miejsca leczenia. Sąd I instancji nie dokonywał natomiast, wbrew twierdzeniu skarżącej kasacyjnie, kontroli pisma z dnia [...] kwietnia 2014 r., w którym uznano zwrot skierowania za nieuzasadniony.

W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).