Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Ewa Grochowska - Jung, Sędzia WSA - Adam Lipiński, Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.), , Protokolant - Aneta Duszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2008 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] grudnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy sfinansowania przekwalifikowania zawodowego na kursie pracownika ochrony fizycznej I i II stopnia i kursie kierowników ds. bezpieczeństwa imprez masowych oraz refundację kosztów badań lekarskich i wydania licencji - uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] października 2006 r. nr [...], - zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Szef Sztabu Generalnego WP rozkazem z [...] lutego 2005 r. nr [...], z dniem 21 lipca 2005 r. zwolnił mjr. M. B. z zawodowej służby wojskowej wskutek niewyznaczenia na stanowisko służbowe po upływie odpowiedniego okresu pozostawania w rezerwie kadrowej na podstawie art. 174 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.

W piśmie z dnia 9 lutego 2006 r. skarżący zwrócił się z wnioskiem o wyrażenie zgody na sfinansowania przekwalifikowania zawodowego na kursie pracownika ochrony fizycznej I i II stopnia i kursie kierowników ds. bezpieczeństwa imprez masowych oraz refundację kosztów badań lekarskich i wydania licencji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2006 r. sygn. akt II SA/Wa 945/06, stwierdził nieważność wydanych w tej sprawie decyzji.

W tej sytuacji Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] października 2006 r. nr [...], działając na podstawie 120 ust. 1 i 2 pkt 1 cytowanej już wyżej ustawy w zw. z § 3 ust. 1, § 10 i § 15 ust. 5 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 7 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu korzystania przez żołnierzy zawodowych i byłych żołnierzy zawodowych z pomocy w zakresie przekwalifikowania, doradztwa zawodowego lub pośrednictwa pracy ( Dz. U. Nr 147, poz. 1549), nie wyraził skarżącemu zgody na sfinansowanie przekwalifikowania zawodowego na kursie pracownika ochrony fizycznej I i II stopnia i kursie kierowników ds. bezpieczeństwa imprez masowych oraz refundację kosztów badań lekarskich i wydania licencji. W uzasadnieniu - powołując się na opisany powyżej stan faktyczny - podał, że stosownie do treści art. 120 ustawy, były żołnierz zawodowy, o którym mowa w art. 119 ust. 1, w okresie dwóch lat od dnia zwolnienia z zawodowej służby wojskowej, z zastrzeżeniem ust. 3, może korzystać z pomocy w zakresie przekwalifikowania, doradztwa zawodowego lub pośrednictwa pracy, udzielanej przez właściwe organy. Jednakże w art. 119 ust. 1 ustawy wymieniono enumeratywnie przyczyny zwolnienia określone w art. 11 pkt 3, 8, 9b i pkt 10 oraz w art. 112 pkt 3 - 5 ustawy, a jednocześnie ustawa nie nadaje uprawnień rekonwersyjnych żołnierzom zwolnionym na podstawie art. 174, jak w przypadku skarżącego.

We wniosku (zatytułowanym wezwaniem) z dnia 25 października 2006 r. do Ministra Obrony Narodowej o ponowne rozpatrzenie sprawy, skarżący nie zgodził się z zaskarżoną decyzją i jednocześnie stwierdził, że została ona wydana przez nieuprawniony organ.

Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] grudnia 2006 r. nr [...], mając za podstawę art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] października 2006 r. nr [...], zaś w uzasadnieniu - powołując się na dotychczasową argumentację - podał, że decyzja została wydana przez Ministra Obrony Narodowej i podpisana przez osobę działającą z upoważnienia organu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, M. B. nie zgodził się z zaskarżoną decyzją i stwierdził, że została ona podpisana przez osobę nieuprawnioną, zaś co do merytorycznego rozstrzygnięcia podał, że również pomoc rekonwersyjna przysługiwałaby mu na podstawie tzw. starej ustawy pragmatycznej.

W odpowiedzi na skargę Minister Obrony Narodowej wniósł o jej oddalenie, wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje na uwzględnienie. Rozkazem Szefa Sztabu Generalnego WP z [...] lutego 2005 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 174 ust. 1 pkt 1 i 2 w zw. z art. 115 ust. 4 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750 ze zm.), skarżący mjr M. B. z dniem [...] lipca 2005 r. został zwolniony z zawodowej służby i przeniesiony do rezerwy "wskutek niewyznaczenia na stanowisko służbowe po upływie odpowiedniego okresu pozostawania w rezerwie kadrowej".

Zgodnie z brzmieniem pierwszego z wymienionych przepisów, żołnierz zawodowy przeniesiony na podstawie ustawy, o której mowa w art. 189 do rezerwy kadrowej - pozostaje nadal w tej rezerwie, nie dłużej jednak niż do końca okresu, na jaki został do niej przeniesiony, a żołnierzy tych, jeżeli nie zostali wyznaczeni na stanowiska służbowe po upływie powyższego okresu, zwalnia się z zawodowej służby wojskowej po jego upływie.

Zatem bezspornym jest, że skarżący pozostawał w rezerwie kadrowej na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (tekst jedn. z 1997 r. Dz. U. Nr 10, poz. 55 ze zm.) i ponieważ w tym czasie (w czasie pozostawania w rezerwie kadrowej) nie wyznaczono go na stanowisko służbowe, to zaistniała przesłanka do zwolnienia go z zawodowej służby wojskowej.

Skoro zatem tak, to skarżący miał prawo do pomocy, o której mowa w art. 120 ust. 2 ustawy w postaci:

1) przekwalifikowania zawodowego lub przyuczenia do zawodu, doradztwa zawodowego albo odbywania praktyk zawodowych;

2) przejazdów z miejsca zamieszkania byłego żołnierza zawodowego do ośrodków szkolenia, w których następuje przekwalifikowanie zawodowe lub przyuczenie do zawodu, albo miejsca odbywania praktyk zawodowych;

3) zakwaterowania w okresie szkolenia lub przyuczenia do zawodu albo odbywania praktyk zawodowych.

Z tego mianowicie powodu, że wniosek złożył przed upływem 2 lat od dnia zwolnienia z zawodowej służby wojskowej i jest byłym żołnierzem zawodowym (art. 120 ust. 1), o którym mowa w art. 119 ust. 1 ustawy, tj. zwolnionym z zawodowej służby wojskowej z powodu, o którym mowa m.in. w art. 111 pkt 10. Ten ostatni bowiem przepis stanowi, że żołnierza zawodowego zwalnia się z zawodowej służby wojskowej m.in. wskutek niewyznaczenia na stanowisko służbowe w czasie pozostawania w rezerwie kadrowej i powyższa sytuacja dotyczyła skarżącego.

Reasumując, w sprawie ma zastosowanie przepis art. 111 pkt 10 ustawy z tego względu, że wykładnia gramatyczna art. 119 ust. 1 ustawy w sposób jednoznaczny wskazuje nie na "podstawę" zwolnienia, lecz na "powód zwolnienia" (niewyznaczenia na stanowisko służbowe w czasie pozostawania w rezerwie kadrowej).

Stwierdzić natomiast należy, że - wbrew stanowisku skarżącego - decyzje zostały podpisane przez osobę upoważnioną.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i lit. "c" w zw. z art. 152 i art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), należało orzec jak w sentencji wyroku.