Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 24 czerwca 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz M. Geremek Sędziowie WSA Małgorzata Górecka (spr.) WSA Mirella Ławniczak Protokolant: sekr. sąd. Damian Wojtkowiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2009 roku przy udziale sprawy ze skargi T. Spółka Akcyjna w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia ... nr ... w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2007 oddala skargę /-/ M. Ławniczak /-/ T. M. Geremek /-/ M. Górecka

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją Burmistrz, działając na podstawie przepisów art. 21 § 1 pkt 1 i § 3 ustawy z 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2005, Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) – dalej: O.p., art. 1a ust. 1 pkt. 2, art. 1 c, art. 2-6 ustawy z 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. 2006, Nr 121, poz. 844, z późn. zm.) – dalej: p.o.l. oraz Uchwały Nr XXV/150/2004 Rady Miejskiej w Kępnie z 18 listopada 2004r. w sprawie podatku od nieruchomości (Dz. Urz. Woj. Wlkp. Nr 194, poz. 4603) w zw. z art. 3 pkt 3 ustawy z 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) określił S.A. zobowiązanie w podatku od nieruchomości za okres od 01.01.2007 do 31.12.2007 r. w wysokości ... zł.

W uzasadnieniu wskazał, iż w deklaracji na podatek od nieruchomości za rok 2007 Spółka wykazała wartość budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w kwocie ... zł. W dniu 17.04.2007 Spółka wskazała w korekcie deklaracji podatkowej wartość ... zł. W kolejnej korekcie z 21.05.2007 podatnik podwyższył wartość budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej począwszy od miesiąca stycznia 2007r. do kwoty ... zł, a w następnej korekcie z 17.09.2007 r. obniżył ich wartość do kwoty ... zł., przy czym z wyjaśnień wynikało, iż wyłączną przyczyną obniżenia wartości budowli z kwoty ... zł do kwoty ... zł było pomniejszenie wartości budowli podatnika o wartość linii kablowych położonych w kanalizacjach kablowych.

Tak więc strona w uzasadnieniu korekty ( pismo z dnia 10.09.2007r) wskazała na błędne – jej zdaniem – ujęcie w przedmiocie opodatkowania wartości linii kablowych położonych w kanalizacjach kablowych pod przedmiotową nieruchomością.

Organ podatkowy wskazał, iż zgodnie z przepisem art. 1a ust. 1 pkt 2 p.o.l. w zw. z art. 3 pkt 3 ustawy – Prawo budowlane, budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. W świetle art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. 2006, Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) przez obiekt budowlany należy rozumieć budowlę stanowiącą całość techniczno – użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Z kolei pkt 3 powołanego artykułu zawiera przykładowy wykaz obiektów budowlanych zaliczanych do budowli, np. tunele, przepusty, sieci techniczne (...) sieci uzbrojenia terenu (...), a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Z powyższych przepisów wynikało- zdaniem organu I instancji- iż opodatkowaniem podatkiem od nieruchomości podlegają budowle, w tym sieci techniczne, czyli m. in. linie telekomunikacyjne ( przewody z osprzętem oraz sama kanalizacja ). Tym samym nieuzasadnione jest "rozszczepianie" danej sieci na poszczególne elementy, gdyż są one budowlą jako całość. Powoduje to, iż linia kablowa w kanalizacji kablowej w połączeniu z pozostałymi elementami sieci telekomunikacyjnej, jako część składowa, powinna być traktowana jako budowla. Dla celów podatkowych nie ma przy tym znaczenia usytuowanie kabla (w studzienkach, na słupach telekomunikacyjnych czy też bezpośrednio w gruncie), ponieważ wszystkie linie służą podobnym celom gospodarczym i w połączeniu z pozostałymi elementami tworzą budowlę.

Podkreślił organ podatkowy, iż stan faktyczny sprawy nie budził wątpliwości. Niezbędne było wyłącznie jego skonfrontowanie z przepisami prawa podatkowego. Nie zachodziła zatem konieczność prowadzenia dodatkowego, prócz faktów znanych organowi podatkowemu z urzędu, postępowania dowodowego.

Organ podatkowy nie miał m. in. obowiązku prowadzenia postępowania w celu ustalenia wartości spornych linii kablowych skoro wartość ta wynikała z porównania danych wskazanych przez podatnika w korekcie deklaracji z maja 2007 r. z danymi wynikającymi z korekty z września 2007 r., które to dane nie były kwestionowane przez samą Spółkę. Organ podatkowy podkreślił przy tym , iż nie ma nieograniczonego obowiązku poszukiwania dowodów na okoliczność korzystną dla samej strony postępowania, która winna przyczyniać się do odpowiedniego uzupełniania materiału dowodowego w tym zakresie tym bardziej, że podatnik wzywany przez organ podatkowy do przedłożenia ewidencji środków trwałych obejmującej przedmiot opodatkowania (budowle) wykazywany w deklaracji podatkowej na podatek od nieruchomości za rok 2007, żądanego dokumentu nie złożył.

W odwołaniu Spółka wniosła o uchylenie decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania. Decyzji zarzuciła naruszenie przepisów art. 120, art. 121, art. 122, art. 124, art. 180, art. 187 § 1, art. 190, art. 191, art. 207 § 1 oraz art. 210 § 4 O.p.

Zdaniem odwołującej organ I instancji nie ustalił, czy należące do Spółki linie kablowe położone w kanalizacji kablowej są budowlami w rozumieniu p.o.l., a także – nawet gdyby przyjąć, iż są budowlami w rozumieniu tej ustawy – jaka jest ich wartość. Jedynym dowodem, na jaki powołał się organ podatkowy była deklaracja na podatek od nieruchomości za 2007r. Była ona jednak wielokrotnie korygowana przez samą stronę.

Podkreśliła odwołująca, iż organ podatkowy pominął przepisy prawa budowlanego - rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 października 2005r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. nr 129, poz. 1864) - z którego wynika, iż linie kablowe położone w kanalizacji kablowej nie są telekomunikacyjnym obiektem budowlanym. Telekomunikacyjnymi obiektami budowlanymi są bowiem wyłącznie linie kablowe podziemne (§ 3 pkt 8 rozporządzenia), linie kablowe naziemne (§ 3 pkt 7), kanalizacja kablowa (§ 3 pkt 5), antenowe wieże, maszty i konstrukcje wsporcze, kontenery telekomunikacyjne i szafy kablowe. Nie wziął również organ podatkowy pod uwagę wyjaśnień zawartych w piśmie Dyrektora Departamentu Podatków i Opłat Lokalnych Ministerstwa Finansów z 31 stycznia 2007r.

Po rozpatrzeniu odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Uzasadniając rozstrzygnięcie Kolegium podniosło, iż budowlą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jest budowla w rozumieniu Prawa budowlanego oraz urządzenie techniczne umożliwiające użytkowanie budowli zgodnie z jej przeznaczeniem. Z art. 3 pkt. 3 i 9 ustawy Prawo budowlane wynika, iż linie ( sieci ) telekomunikacyjne są budowlą. W tym względzie organ odwoławczy powołał się na orzecznictwo zarówno Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie jak i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

Organ odwoławczy uznał, iż organ I instancji nie naruszył przepisów postępowania podatkowego, gdyż wzywano podatnika do przedłożenia wyciągu z ewidencji środków trwałych dotyczącego spornych kabli, jednakże strona nie przedłożyła żądanych dokumentów. Prawidłowe było wobec tego – w ocenie Kolegium - przyjęcie przez organ wartości wskazanych w deklaracji za 2007 rok i pismach do niej załączanych.

W skardze na powyższą decyzję S.A. wniosła o jej uchylenie oraz o uchylenie poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, zarzucając naruszenie przepisów:

1) art. 122 w zw. z art. 180, art. 187 § 1 oraz art. 191 O.p., gdyż, pomimo ciążącego obowiązku wykazania nieprawidłowości deklaracji podatkowej złożonej przez podatnika, organy podatkowe nie przedstawiły nawet jednego dowodu, z którego wynikałaby nieprawidłowość deklaracji,

2) art. 21 § 2 i § 3, art. 81 w zw. z art. 180, art. 187 § 1 oraz art. 191 O.p., gdyż zakwestionowały wysokość zobowiązania podatkowego zadeklarowaną w korekcie deklaracji z danymi wynikającymi z deklaracji złożonej pierwotnie,

3) art. 210 § 4 O.p. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 1a ust. 1 pkt 2 p.o.l. ze względu na wadliwość uzasadnienia prawnego zaskarżonej decyzji, które polega przede wszystkim na błędnej interpretacji przepisów Prawa budowlanego przy ocenie, czy obiekt jest budowlą w rozumieniu p.o.l.,

4) art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2 p.o.l., gdyż obciążono podatkiem od nieruchomości linie telekomunikacyjne kablowe położone w kanalizacji kablowej, mimo iż nie stanowią one budowli w rozumieniu p.o.l.

W uzasadnieniu skarżąca wywodzi, iż decyzje obu instancji podatkowych wydane zostały bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, które umożliwiłoby ustalenie stanu faktycznego, a następnie ocenę tego stanu z punktu widzenia przepisów p.o.l. W zakresie, w jakim organy podatkowe nie podzieliły stanowiska Spółki, powinny przeprowadzić postępowanie wyjaśniające. Powinno ono zmierzać do ustalenia, czy należące do Spółki linie kablowe położone w kanalizacji kablowej wypełniają definicję budowli w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a także ustalić wartość tych linii. Organy podatkowe – zdaniem skarżącej Spółki - nie mają dowodu na okoliczność, że linie kablowe pozostają w związku technicznym z kanalizacją kablową, tzn. że istnieje fizyczne powiązanie między kablem a kanalizacją.

Ponadto – w ocenie strony skarżącej- organ odwoławczy nie ustalił, jaka jest wartość tych "budowli". Nie można było bowiem uznać danych zawartych w deklaracji dotyczącej roku 2007, skoro była ona następnie korygowana przez Spółkę.

Wadliwość uzasadnienia prawnego zaskarżonej decyzji polegała- zdaniem skarżącej Spółki - na uznaniu, że wszystkie elementy sieci stanowią jedną całość techniczno – użytkową, bez przedstawienia dowodu na istnienie związku użytkowego (funkcjonalnego) i technicznego oraz na uznaniu za nieistotną dla określenia zakresu znaczeniowego pojęcia "budowla", treści rozporządzenia Ministra Infrastruktury, które zalicza się do przepisów prawa budowlanego, a więc do przepisów, do których odsyła art. 1a ust. 1 pkt 2 p.o.l.

W konkluzji skarżąca Spółka podała, iż skoro linie kablowe umieszczone w kanalizacji kablowej nie stanowią samodzielnej budowli w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, nie stanowią części składowej kanalizacji ani nie są urządzeniami budowlanymi związanymi z obiektem budowlanym i zapewniającym jego użytkowanie zgodnie z przeznaczeniem, to nie stanowią budowli w rozumieniu p.o.l. i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

W odpowiedzi Samorządowe Kolegium Odwoławcze podało, że nie znajduje podstaw do zmiany stanowiska i wnosi o oddalenie skargi.

Na rozprawie w dniu 24 czerwca 2009 roku pełnomocnik strony skarżącej wniósł o zawieszenie postępowania z uwagi na zamiar złożenia przez skarżącą wniosku o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji. Pełnomocnik wskazał na złą w jego ocenie praktykę oddzielnego składania deklaracji w zakresie podatku od nieruchomości obejmującej budki telefoniczne wraz z gruntami pod tymi budkami . Deklaracja tego rodzaju za 2007 rok nie była objęta przedmiotowymi decyzjami organów obu instancji, skutkiem czego zaskarżona decyzja nie uwzględniła w obliczeniu podstawy opodatkowania wartości nieruchomości pod budkami telefonicznymi. . Pełnomocnik złożył na rozprawie przedmiotową deklarację wnosząc o przyjęcie jej jako dowód w sprawie na okoliczność wykazania, że zaskarżona decyzja nie obejmuje kwoty zobowiązania podatkowego dotyczącego budek telefonicznych i gruntów pod tymi budkami (patrz protokół z rozprawy k. 74 i 75 akt).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sąd administracyjny sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem i może zaskarżoną decyzję (inny akt administracyjny) uchylić lub stwierdzić jej nieważność, jeżeli w istotny sposób narusza ona przepisy. Uprawnienia sądu administracyjnego mają w zasadzie charakter kasacyjny, a nie reformatoryjny. Oznacza to, że sąd nie jest uprawniony do rozstrzygania sprawy zamiast organów administracyjnych. Sąd uchyla zaskarżoną decyzję tylko w wypadku stwierdzenia naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania albo innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 powyższej ustawy).

W postępowaniu przed sądami administracyjnymi pierwszej instancji obowiązuje zasada oficjalności określona w art. 134 tejże ustawy, z której wynika, iż sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną.

W świetle powyższych kryteriów skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów skargi.

Otóż za bezzasadny należy uznać zarzut sformułowany jako naruszenie art. 122 w zw. z art. 180, art. 187 § 1 oraz art. 191 O.p., wskutek nieprzedstawienia przez organy dowodów, z których wynikałaby nieprawidłowość złożonej przez skarżącą deklaracji podatkowej.

Poza ogólnikowymi zarzutami, że należało ustalić stan faktyczny, gdyż nie można go było oprzeć o dane zawarte w pierwotnej deklaracji podatkowej za 2007r., Spółka nie wykazała, że wartość linii kablowych włożonych w kanalizacji kablowej była inna aniżeli kwota wynikająca z różnicy w poszczególnych korektach przedmiotowej deklaracji. Przedmiotem opodatkowania jest sieć telekomunikacyjna, w tym również ta umieszczona w kanałach technologicznych.

Chybiony okazał się też zarzut naruszenia art. 21 § 2 i § 3 oraz art. 81 w zw. z art. 180, art. 187 § 1, art. 191 O.p., oparty na założeniu, iż organy podatkowe zakwestionowały wysokość zobowiązania podatkowego zadeklarowaną w korekcie deklaracji z danymi wynikającymi z deklaracji złożonej pierwotnie.

Otóż stosownie do przepisu art. 180 § 1 O.p. jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Z kolei art. 181 O.p. stanowi, że dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Organ podatkowy mógł zatem, w ramach postępowania podatkowego w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2007r., oprzeć się na danych wskazanych w korekcie deklaracji z maja 2007 roku i porównać je następnie z kwotą wskazaną w korekcie deklaracji sporządzoną we wrześniu 2007 r. . Było to dopuszczalne zgodnie z wyżej powołanymi przepisami prawa. Brak jest zatem naruszenia prawa przez organy podatkowe.

Zdaniem Sądu, brak jest także podstaw do uznania za zasadny zarzutu naruszenia art. 210 § 4 O.p. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 1a ust. 1 pkt 2 p.o.l. ze względu na wadliwość uzasadnienia prawnego zaskarżonej decyzji, które polega przede wszystkim na błędnej interpretacji przepisów prawa budowlanego przy ocenie, czy obiekt jest budowlą w rozumieniu p.o.l.

W uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego odniesiono się bowiem jednoznacznie do stanowiska Spółki, że telekomunikacyjne linie kablowe umieszczone w kanalizacji kablowej nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, przy czym odwołano się do już utrwalonego w tym względzie orzecznictwa.

Sąd stwierdza ponadto, iż bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2 p.o.l., sprowadzający się do konkluzji, że obciążono podatkiem od nieruchomości linie telekomunikacyjne kablowe położone w kanalizacji kablowej, mimo iż nie stanowią one budowli w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

W ocenie Sądu, organy prawidłowo zdefiniowały przedmiot opodatkowania. Przepis art. 1a ust. 1 pkt 2 p.o.l. definiuje budowlę jako obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania zgodnie z jego przeznaczeniem. Jest to tzw. negatywna definicja budowli, funkcjonująca wcześniej w literaturze i orzecznictwie. Wynika z niej, że każdy obiekt budowlany ( z wyjątkiem obiektów małej architektury ) niebędący budynkiem jest budowlą. Stosownie zaś do art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury. Powołany przepis wymienia jedynie przykładowo obiekty będące budowlami. W 2004r. przepis wymieniał wprost sieci techniczne, ale w tymże samym roku w ich miejscu ustawodawca zamieścił "przepusty techniczne", co pozostaje bez wpływu na podstawy opodatkowania sieci telekomunikacyjnej. Zakres pojęcia "budowla" zawiera bowiem pierwsza część przepisu traktująca o "budowli", a więc jest nią każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury. Obiekt budowlany, jakim jest sieć techniczna służąca do przesyłu sygnału, nie ma z pewnością cech budynku ani obiektu małej architektury, jest zatem budowlą w rozumieniu prawa budowlanego, a tym samym w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Na budowlę liniową, a taką jest sieć telekomunikacyjna, składać się może wiele wzajemnie ze sobą funkcjonalnie powiązanych elementów, np. sieć kablowa umieszczona w przepuście technicznym. Zawarta w ustawie Prawo budowlane definicja obiektu budowlanego wskazuje, że budowla stanowi całość techniczno – użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Nie znajduje więc żadnego uzasadnienia – jak słusznie stwierdził organ podatkowy- "rozdzielanie" każdej budowli, również sieci kablowej, od przepustu technicznego, na poszczególne elementy, gdyż są one budowlą jako całość i to nawet wówczas, gdy odrębnie spełniają one definicję budowli. Wprawdzie niektóre z elementów tak zdefiniowanej budowli, być może nie mogłyby być uznane za budowlę, gdyby stanowiły niezależne, wolnostojące obiekty, ale w następstwie ich połączenia w jedną, zorganizowaną całość – sieć, status takiej budowli uzyskują. Dla celów opodatkowania wszystkie elementy sieci stanowią jedną całość, od wartości której jest naliczany podatek. Jedynym odstępstwem od tej zasady są znajdujące się w budynkach instalacje wewnętrzne, które stanowią elementy wyposażenia budynku jako obiektu budowlanego. Po dniu 1 stycznia 2003r. pojęcie budowli podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości należy ustalać na podstawie art. 1a ust. 1 pkt 2 p.o.l. z uwzględnieniem regulacji art. 3 pkt 3 i pkt 9 Prawa budowlanego, nie sięgając do przepisów rozporządzenia w sprawie warunków technicznym, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie, bowiem służą one innym celom. Dlatego za bezzasadne należało uznać odwoływanie się skarżącej Spółki do postanowień rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005r. Jest to bowiem rozporządzenie wykonawcze do Prawa budowlanego wyłącznie na użytek procesu budowlanego, a nie dla celów podatkowych. W tym względzie Sąd orzekający podzielił stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 27 stycznia 2006r. (FSK 2316/04) , który stwierdził, że pojęcie budowli podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości należy ustalać na podstawie przepisów art. 1 a ust. 1 pkt 2 p.o.l.

Bezpodstawne jest również odwoływanie się do pojęcia budowli w znaczeniu słownikowym, gdyż – jak już wskazano powyżej – znaczenie tego pojęcia wyjaśnia wystarczająco definicja z art. 3 pkt 3 i pkt 9 Prawa budowlanego, do którego odsyła art. 1a ust. 1 pkt p.o.l.

Kontynuując rozważania na temat kwalifikacji linii telekomunikacyjnych jako budowli stanowiącej przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości należy wskazać, iż okoliczność, że linie telekomunikacyjne nie zawsze muszą być umieszczone w kanalizacji gdyż mogą być także umieszczone bezpośrednio w ziemi, nie oznacza, że nie są budowlą i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Jest to bowiem sieć techniczna w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Natomiast w sytuacji występującej w niniejszej sprawie budowlą są zarówno kable, jak i kanały połączone w całość techniczno – użytkową.

Podobne stanowisko zajął WSA w Krakowie w wyroku z 28 listopada 2008r. sygn. I SA/Kr 1213/08 (niepubl.) oraz WSA w Poznaniu w wyroku z 28 sierpnia 2008r. sygn. I SA/Po 730/08 (niepubl.), uznając, że ponieważ przepisy prawa budowlanego traktują budynek wraz z urządzeniami i instalacjami technicznymi jako całość, to tak samo całość budowli tworzy kanał telekomunikacyjny wraz z kablem.

Z tych względów nie można przy ustalaniu wartości podatku od nieruchomości wyłączyć kabla z podstawy opodatkowania kanału telekomunikacyjnego, ponieważ zgodnie z art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego tworzą razem całość użytkowo – techniczną, a więc budowlę.

Przedstawiony pogląd znajduje także potwierdzenie w innych wyrokach sądów administracyjnych (zob. wyrok NSA z 27.01.2006r. o sygn. FSK 2316/04, Lex nr 181362; wyrok WSA w Szczecinie z 2.04.2008r. , sygn. I SA/Sz 733/07; wyrok WSA w Gliwicach z 26.01.2009r. , sygn. I SA/GI 792/08).

Przytoczone powyżej orzecznictwo jednoznacznie wypowiada się w kwestii uznania linii telekomunikacyjnych jako budowli stanowiącej przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Tak więc należy uznać, że organy podatkowe dokonały prawidłowej wykładni przepisów prawa budowlanego i ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Przechodząc do omówienia wniosków procesowych składanych przez stronę skarżącą w toku rozprawy należy wskazać, że wniosek o zawieszenie postępowania został przez Sąd orzekający nieuwzględniony. Odmowa zawieszenia postępowania (niezaskarżalna, patrz: postanowienie NSA z15.09.2008r., II OZ 856/08, ONSA i WSA 2(29)2009) podyktowana była tym, iż w świetle art. 56 ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), dalej zwaną p.p.s.a. wniosek o zawieszenie postępowania byłby zasadny w razie wniesienia skargi do sądu już po wszczęciu postępowania administracyjnego w celu zmiany, uchylenia, stwierdzenia nieważności aktu lub wznowienia postępowania. Natomiast w sytuacji, gdy pełnomocnik strony skarżącej oświadczył, że skarżąca Spółka dopiero ma zamiar złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności skarżonej w tym postępowaniu decyzji- a contrario brak było podstaw do uwzględnienia przedmiotowego wniosku.

Odnośnie zaś wniosku pełnomocnika skarżącej Spółki o uwzględnienie jako materiał dowodowy w sprawie, złożonej w toku postępowania sądowego kserokopii (niepotwierdzonej) deklaracji podatkowej za 2007r. dotyczącej budek telefonicznych na podaną do protokołu rozprawy okoliczność należy podać, iż wniosek ten również nie został przez Sąd uwzględniony. Przepis art. 106 § 3 p.p.s.a. stanowi, że sąd może z urzędu lub na wniosek strony przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. W ocenie Sądu taka sytuacja nie miała w ogóle miejsca. Nie wystąpiły w omawianej sprawie przesłanki do tego aby został przez Sąd uwzględniony wniosek dowodowy zgłaszany przez pełnomocnika skarżącej. Za tezą 1 do wyroku NSA z 15.04.2008r. ( II FSK 217/07, Lex nr 401671) należy podać, iż dopuszczenie dowodu z dokumentów może mieć miejsce w sytuacji, gdy ich brak uniemożliwia w pełni skontrolowanie zgodności z prawem ustalenia stanu faktycznego przez organ, którego orzeczenie zaskarżono, a co za tym idzie- prawidłowości zastosowania normy prawa materialnego. Ograniczenie zakresu postępowania dowodowego oraz możliwości zgłaszania w tym zakresie wniosków wynika stąd, iż zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a. sąd administracyjny orzeka na podstawie materiału faktycznego i dowodowego zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym.

W tym stanie rzeczy Sąd, nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi, na podstawie przepisu art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.

/-/ M. Ławniczak /-/ T. Geremek /-/ M. Górecka

K.P.d