Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Jerzy Solarski Sędziowie SO del. Elżbieta Mazur-Selwa WSA Paweł Zaborniak /spr./ Protokolant Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 30 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi Towarzystwa [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] sierpnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji -skargę oddala-

Przedmiotem skargi Towarzystwa [...] jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej zwane SKO lub Kolegium) z dnia [...] sierpnia 2013 r., o nr [...], wydana w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Wnioskiem z dnia 25 sierpnia 2009 r. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska zwrócił się do Prezydenta Miasta [...] o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla przedsięwzięcia o nazwie : “Rezerwat przyrody [...]", obejmujący swym zasięgiem działki nr 911, 912, 913, 938, 939, 940, 937, 936, 933, 934, 929, 928, 935, 932, 930, 916, 915, 925, 923, 924, 921 obr. [...] w P.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r., nr [...] Prezydent Miasta [...] umorzył postępowanie w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla w/w zamierzenia. Jako powód umorzenia organ wskazał brak możliwości zapewnienia udziału w postępowaniu stronom będącym współwłaścicielami przeważającej części gruntów proponowanych do wykorzystania na cele rezerwatu, co zdaniem tego organu czyniło postępowanie bezprzedmiotowym.

Po rozpatrzeniu odwołań złożonych przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska oraz Towarzystwa [...] (dalej: T.), SKO decyzją z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...] - utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Skargę na tę decyzję SKO wniosło Towarzystwo [...]. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie (zwany dalej WSA) wyrokiem z dnia 3 lipca 2012 r., sygn. akt II SA/Rz 416/12, po jej rozpatrzeniu uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...]. Wyrok stał się prawomocny. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że w rozpoznawanej sprawie stroną postępowania jest m.in. R. S. Z odpisu skróconego aktu zgonu wydanego przez Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego [...] wynika, że R. S. zmarł 18 maja 2009 r. Oznacza to, że postępowanie przed organem winno toczyć się z udziałem następców prawnych R. S., których ustalenie należy do obowiązków organu prowadzącego postępowanie. Kierowanie wszelkich pism, zawiadomień i rozstrzygnięć kończących postępowanie do zmarłej strony, a nie do jej następców prawnych, jest równoznaczne z pozbawieniem tych ostatnich prawa do udziału w postępowaniu stanowiąc przesłankę wznowieniową określoną art 145 § 1 pkt. 4 k.p.a.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...], Prezydent Miasta [...] umorzył postępowanie w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla w/w zamierzenia.

Po rozpatrzeniu odwołania T., SKO decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...], uchyliło w całości decyzję Prezydenta z dnia [...] grudnia 2012 r. i przekazało sprawę temu organowi. Kolegium podniosło, że Prezydent nie rozważył czy w sprawie nie zachodzą przesłanki do uznania za zmarłych osób pochodzenia żydowskiego będących współwłaścicielami działek objętych wnioskiem o ustalenie lokalizacji celu publicznego dla przedmiotowego zamierzenia inwestycyjnego.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r., nr [...], umorzył postępowanie w sprawie o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla w/w zamierzenia. W uzasadnieniu wskazał, że wnioskowane utworzenie rezerwatu nie wymaga wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, a sprawa utworzenia takiego rezerwatu przyrody powinna być rozpatrywana w na gruncie art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151 poz. 1220 ze zm.; zwana dalej u.p.). Ponieważ przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.; zwana dalej u.p.z.p.), przewidują możliwość wydawania decyzji lokalizacyjnych wyłącznie dla ściśle określonych rodzajów inwestycji, dlatego zamierzenia nie spełniające takich kryteriów nie mogą być sankcjonowane poprzez wydanie nie przewidzianej prawem decyzji. W zakończeniu uzasadnienia Prezydent stwierdził, że wobec braku potrzeby ubiegania się o wydanie decyzji lokalizacyjnej, a w szczególności wobec braku prawnych podstaw, postępowanie w sprawie stało się bezprzedmiotowe.

Odwołania od tej decyzji wnieśli Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska oraz Towarzystwo [...].

Po rozpatrzeniu po raz kolejny sprawy w trybie odwoławczym - SKO decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r., nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu Kolegium stwierdziło, że nie podziela stanowiska Prezydenta o braku podstaw uznania rezerwatu za inwestycję celu publicznego w rozumieniu przepisów u.p.z.p. Jednocześnie organ odwoławczy doszedł do wniosku, że postępowanie w sprawie stało się bezprzedmiotowe jednak z uwagi na brak istnienia przesłanek podmiotowych do merytorycznego rozstrzygnięcia wniosku. Brak ten polega na faktycznej niemożliwości zapewnienia w tym postępowaniu - udziału stronom mogącym posiadać w sprawie interes prawny. Dotyczy to osób pochodzenia żydowskiego figurujących w ewidencji gruntów miasta [...] – jako współwłaściciele przeważającej części terenu proponowanego do wykorzystania na cele rezerwatu. Uznano, że Prezydent podjął szereg czynności dodatkowych mających na celu ustalenie ostatniego miejsca zamieszkania w/w osób, dat ich urodzenia oraz aktualnego pobytu - działania te jednak nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. W ocenie Kolegium brak możliwości zapewnienia udziału w postępowaniu stronom będącym współwłaścicielami w przeważającej części gruntów proponowanych do wykorzystania na cele rezerwatu, skutkuje brakiem istnienia przesłanek podmiotowych do merytorycznego rozstrzygnięcia wniosku, a tym samym czyni postępowanie bezprzedmiotowym i podlegającym umorzeniu.

Skargę na decyzję SKO z dnia [...] sierpnia 2013 r. Nr [...], wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie Towarzystwo [...], domagając się uchylenia decyzji obu instancji, oraz zasądzenia kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzucono: 1) rażącą niezgodność z wcześniejszą decyzja SKO z dnia [...] kwietnia 2013 r., 2) utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji, wydaną z niewłaściwym zastosowaniem art. 105 § 1 k.p.a., oraz niezgodną z wytycznymi SKO, jak też po przeprowadzeniu postępowania z naruszeniem art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., 3) rażące naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. Powyższe naruszania przepisów miały istotny wpływ na wynik zaskarżonego rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu Towarzystwo podniosło, że zaskarżona decyzja powinna zostać uchylona, gdyż postępowanie administracyjne wszczęte na wniosek właściwego podmiotu w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającego na ustanowieniu rezerwatu przyrody – w celu skutecznej ochrony rzadkiego i zagrożonego w swoim bycie gatunku ptaka – nie jest bezprzedmiotowe, a jedynie powinno podlegać zawieszeniu przez organ I instancji na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Nadto T. podniosło, że Kolegium odstąpiło od wypełnienia obowiązku poinformowania stron postępowania, o możliwości wniesienia końcowych uwag i wniosków w sprawie – co miało wpływ na wynik rozstrzygnięcia, gdyż rozważania te mogły być podane dopiero na etapie składnia skargi.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, zważył co następuje:

Istota sądowej kontroli administracji publicznej sprowadza się do ustalenia czy w określonym przypadku, jej organy dopuściły się kwalifikowanych naruszeń prawa. Sąd administracyjny sprawuje swą kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej – art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). Zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; zwana dalej p.p.s.a.). Należy dodać, że Sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga jako nieuzasadniona, podlega oddaleniu.

Zdaniem Organów obu instancji postępowanie z wniosku Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego stało się bezprzedmiotowe. W związku z tym ustaleniem zastosowano art. 105 § 1 K.p.a. który stanowi : gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części. Organy różnią się co do przyczyn tej bezprzedmiotowości. Otóż według Prezydenta Miasta, rezerwat przyrody nie jest inwestycją, co do której mogłyby mieć zastosowanie przepisy u.p.z.p. o lokalizacji w drodze decyzji administracyjnej inwestycji celu publicznego. Natomiast SKO bezprzedmiotowość tą wywodzi z braku możliwości zapewnienia określonym stronom postępowania czynnego w nim udziału.

Według Sądu postępowanie przed Organami było bezprzedmiotowe z przyczyn, które legły u podstaw decyzji Prezydenta Miasta [...]. O tej ocenie decydują następujące argumenty.

Po pierwsze, o bezprzedmiotowości postępowania nie świadczy jak twierdzi SKO fakt nieustalenia przez organ prowadzący miejsca zamieszkania osób, które figurują w Księdze wieczystej jako współwłaściciele nieruchomości, na której rezerwat przyrody ma powstać. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym jak i w doktrynie prawa przyjmuje się, że postępowanie administracyjne staje się bezprzedmiotowe, gdy sprawa, która miała być załatwiona w drodze decyzji, albo nie miała charakteru sprawy administracyjnej jeszcze przed datą wszczęcia postępowania, albo utraciła charakter sprawy administracyjnej w toku postępowania administracyjnego. W pierwszym wypadku postępowanie staje się bezprzedmiotowe, bowiem przyczyna bezprzedmiotowości została wykryta w toku postępowania, w drugim natomiast dlatego, że przyczyna bezprzedmiotowości pojawia się po wszczęciu postępowania, a przed jego zakończeniem (patrz. szerz. A. Wróbel, Komentarz do art. 105 K.p.a., Lex dla Sędziego i Prokuratora Plus).

Przedmiotem postępowania zakończonego kontrolowaną decyzją SKO jest lokalizacja rezerwatu przyrody, na określonym we wniosku terenie. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska składając wniosek twierdzi, że rezerwat przyrody jest inwestycją celu publicznego, do której mają zastosowanie przepisy u.p.z.p. Mając na względzie powyższe, o sytuacji o bezprzedmiotowości postępowania w rozumieniu art. 105 § 1 k.p.a. można byłoby mówić przede wszystkim w przypadku gdy sprawa ta nie podlegałaby przepisom u.p.z.p., a więc gdy rezerwat przyrody nie byłby inwestycją celu publicznego. O sprawie administracyjnej należy mówić wówczas gdy żądanie określonego podmiotu prawa podlega rozpatrzeniu w oparciu o normy prawa administracyjnego materialnego w formie decyzji administracyjnej. Należy tu zwrócić uwagę, że tak określony przedmiot postępowania nie jest związany ściśle z sytuacją prawną którejkolwiek ze stron postępowania. Decyzja kończąca postępowanie w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego jest decyzją skierowaną do każdoczesnego podmiotu dysponującego tytułem prawnorzeczowym do nieruchomości. Dlatego utrata bytu prawnego którejkolwiek ze stron władających nieruchomościami objętymi wnioskiem, nie spowodowałaby unicestwienia przedmiotu postepowania jakim jest ustalenie w drodze decyzji lokalizacji rezerwatu przyrody. Przedmiotem sprawy jest zgodnie ze sprecyzowanym żądaniem ustalenie lokalizacji rezerwatu a nie zapewnienie stronom postępowania czynnego w nim udziału. Mówiąc inaczej, realizacja obowiązków organów wynikających z art. 10 § 1 K.p.a. nie stanowi w omawianym przypadku sprawy administracyjnej, dlatego trudności w ich wykonaniu przez organ nie stanowią przyczyny uzasadniającej umorzenie postępowania. Fakt, iż organ pierwszej instancji mógł wyczerpać możliwości odszukania współwłaścicieli działek – osób pochodzenia żydowskiego - , nie przekonałby Sądu o nieistnieniu przedmiotu sprawy.

Po drugie, nie ma racji SKO stwierdzając że rezerwat przyrody jest inwestycją, co do której powinna zostać wydana decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, w przypadku gdy na terenie wymagającym ochrony nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Definicję ustawową inwestycji celu publicznego wyraża art. 2 pkt 5 u.p.z.p. Z mocy tej regulacji, ilekroć w ustawie czyli u.p.z.p. jest mowa o inwestycji celu publicznego, to należy przez to rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, z późn. zm.).

Według WSA, nie wszystkie działania o wymiarze publicznym wymagają konkretyzacji lokalizacji w drodze decyzji administracyjnej, a przekonuje do tego treść art. 50 ust. 2 u.p.z.p. Należy w tym miejscu wyraźnie podkreślić, iż ustawodawca mocą tego przepisu wyłącza spod obowiązku uzyskania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego czynności nie stanowiące robót budowlanych. Literalna treść tej regulacji brzmi: Nie wymagają wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego roboty budowlane:

1) polegające na remoncie, montażu lub przebudowie, jeżeli nie powodują zmiany sposobu zagospodarowania terenu i użytkowania obiektu budowlanego oraz nie zmieniają jego formy architektonicznej, a także nie są zaliczone do przedsięwzięć wymagających przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, w rozumieniu przepisów o ochronie środowiska, albo

2) niewymagające pozwolenia na budowę.

Ponieważ u.p.z.p. nie wyraża definicji robót budowlanych logicznym jest sięgnięcie do słowniczka ustawowego ustawy z dnia 4 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 poz. 1409), który wyjaśnia, że roboty budowlane to budowa, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. Rezerwat przyrody nie odpowiada tak ustalonemu pojęciu robót budowlanych, gdyż powstanie rezerwatu nie następuje w drodze budowy, przebudowy, montażu, remontu a także rozbiórki obiektu budowlanego. Rezerwat przyrody należy do form ochrony przyrody wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. z 2013 r. Nr 627 ze zm.; zwana dalej u.p.). Należy zgodzić się, że utworzenie lub powiększenie rezerwatu przyrody jest celem publicznym w rozumieniu ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, z późn. zm.), o czym stanowi art. 7 ust. 1 u.p., jednakże jego powstanie nie jest uzależnione od przeprowadzenia robót budowlanych, czyli działań do których należałoby stosować procedurę lokalizacji, o której mowa w przepisach u.p.z.p. Rezerwat przyrody to obszar przyrody zachowany w stanie naturalnym lub mało zmienionym, ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska roślin, siedliska zwierząt i siedliska grzybów oraz twory i składniki przyrody nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi (art. 13 ust. 1 u.p.). Trafnie zauważył w uzasadnieniu decyzji Organ pierwszej instancji, iż utworzenie rezerwatu przyrody następuje w myśl art. 13 ust. 3 u.p. Utworzenie to polega na uznaniu za rezerwat przyrody obszarów charakteryzujących się właściwościami opisanymi w art. 13 ust. 1 u.p. w drodze aktu prawa miejscowego. Formą tego aktu jest zarządzenie regionalnego dyrektora ochrony środowiska. Dyrektor w jego treści określa nazwę rezerwatu, położenie lub przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, cele ochrony oraz rodzaj, typ i podtyp rezerwatu przyrody, a także sprawującego nadzór nad rezerwatem. Wymieniony organ również w drodze zarządzenia, po zasięgnięciu opinii regionalnej rady ochrony przyrody, może zwiększyć obszar rezerwatu przyrody, zmienić cele ochrony, a w razie bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, dla których rezerwat został powołany - zmniejszyć obszar rezerwatu przyrody albo zlikwidować rezerwat przyrody. Należy do tego dodać, że tworzenie rezerwatu przyrody nie skutkuje taką zmianą zagospodarowania terenu, która powodowałaby konieczność określenia sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy. Co więcej, z chwilą powstania rezerwatu na jego obszarze zostaje ustanowiony szczególny reżim prawny wykluczający budowę lub przebudowę obiektów budowlanych i urządzeń technicznych, z wyjątkiem obiektów i urządzeń służących celom parku narodowego albo rezerwatu przyrody. O szczególnym sposobie zagospodarowania parku stanowi art. 15 ust. 1 u.p. Akt o utworzeniu rezerwatu przyrody ma charakter nadrzędny wobec generalnych aktów planistycznych gminy, skoro w myśl art. 13 ust. 3a u.p. projekty tych aktów w części dotyczącej rezerwatu przyrody i jego otuliny, wymagają uzgodnienia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w zakresie ustaleń tych planów, mogących mieć negatywny wpływ na cele ochrony rezerwatu przyrody.

Jeżeli więc utworzenie rezerwatu następuje drogą działań prawnych Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, który ustala jego położenie i przebieg granic, to nie ma tu miejsca na działania władcze wójta (burmistrza, prezydenta miasta), ustalające lokalizację tego obszaru. Przyjęcie wykładni odmiennej a więc takiej jaką zaprezentowało SKO, oznaczałoby w istocie, iż o tym czy i gdzie powstanie rezerwat przyrody decydowałby w pierwszej kolejności organ wykonawczy gminy wydając decyzję o której mowa w art. 50 ust. 1 u.p.z.p., a dopiero po wydaniu takiej decyzji regionalny dyrektor ochrony środowiska mógłby wydać zarządzenie o utworzeniu rezerwatu i to wyłącznie w granicach nakreślonych mocą decyzji wójta. Z przytoczony wyżej przepisów prawa wypływa jednak wyraźny wniosek, że to Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska jest właściwy w sprawie lokalizacji rezerwatu skoro w myśl art. 13 ust. 3 u.p. tworzy on tą formę ochrony przyrody, uznając że określony obszar odznacza się wartościami o jakich mowa w art. 13 ust. 1 u.p. Temu stanowisku nie przeczy treść art. 7 ust. 1 u.p. uznając, że utworzenie parku narodowego jak i rezerwatu przyrody stanowi realizację celu publicznego, o jakim mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, z późn. zm.). Fakt uznania przez ustawodawcę procesu utworzenia rezerwatu za cel publiczny oznacza tylko, że nieruchomości kwalifikowane przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska jako stanowiące obszar wymagający szczególnej ochrony będą podlegać przepisom u.g.n. o trybie wywłaszczenia nieruchomości, oczywiście o ile ich właściciel nie wyrazi zgody na utworzenie lub poszerzenie rezerwatu. Przepis art. 7 ust. 1 i 2 wraz z art. 13 ust. 1 i 3 u.p. stanowią normę odpowiadającą znaczeniu art. 112 u.g.n. Z mocy art. 7 ust. 2 u.p. przepisy o trybie wywłaszczania nieruchomości zawarte w u.g.n. stosuje się do nieruchomości stanowiącej obszar tworzonego rezerwatu przyrody, bez względu na to czy nieruchomość ta została przeznaczona w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego na utworzenie lub powiększenie rezerwatu przyrody. O tym bowiem gdzie ma zostać zlokalizowany rezerwat decyduje władczo Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska na podstawie art. 13 ust. 3 u.p. Należy podkreślić, iż powołany przepis nie wymaga jakiejkolwiek formy współdziałania tego organu z organami samorządu gminnego w odróżnieniu od projektu studium studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, które jak już wyżej zauważono, wymagają uzgodnień z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska. Z tych przyczyn, za zasadne Sąd uznał stanowisko Prezydenta Miasta o tym, że utworzenie rezerwatu a w tym jego lokalizacja odbywa się wyłącznie na podstawie powołanych wyżej przepisów u.p. Należy też zaznaczyć, iż w/w organ wyprowadził swój wniosek o bezprzedmiotowości wszczętego postępowania w oparciu o wyjaśnienia złożone przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w piśmie z dnia 14 maja 2013 r. nr [...]. Jego treść dodatkowo wzmacnia twierdzenie o niemożliwości stosowania w tym przypadku procedury lokalizacyjnej z u.p.z.p.

Reasumując, utworzenie rezerwatu przyrody nie wymaga ustalenia jego lokalizacji w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, a tym samym działania tego rodzaju nie mogą stanowić sprawy administracyjnej, której elementy podlegałyby przepisom rozdziału 5 u.p.z.p. Z tych też przyczyn nie mogła zostać uwzględniona argumentacja skargi podkreślająca konieczność kontynuowania postępowania w tym jego zawieszenia w trybie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Postępowanie administracyjne można zawiesić o ile ma ono swój przedmiot w postaci sprawy administracyjnej. W związku z tym, WSA stwierdza że w tej sytuacji nie nastąpiło opisane w skardze naruszenie prawa tj. art. 10, art. 97 § 1 pkt 4, art. 105 § 1 K.p.a. Ponieważ prowadzone postępowanie było bezprzedmiotowe, to umorzenie postępowania na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. uznać należało za legalny sposób jego zakończenia. Decyzja o umorzeniu postępowania absolutnie nie przekreśla utworzenia rezerwatu przyrody, oczywiście o ile Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska zechce skorzystać z przysługujących mu kompetencji.

Sąd podkreśla, że błędne uzasadnienie decyzji SKO wynikające z przeprowadzenia przez ten organ błędnej wykładni przepisów u.p.z.p. oraz u.p. nie miało wpływu na ustalony przez ten organ wynik sprawy. Organ odwoławczy utrzymując w mocy decyzję Prezydenta Miasta wydał w istocie rozstrzygnięcie prawidłowe, choć niewłaściwie je uzasadnił. Dlatego Sąd nie dostrzega podstaw do zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., a tym samym uchylenia decyzji SKO.

Z powyższych przyczyn orzeczono o oddaleniu skargi Towarzystwa [...] na podstawie art. 151 p.p.s.a.