Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Zabłocka po rozpoznaniu z urzędu w dniu 19 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2016 r. sygn. akt VI SA/Wa 1820/16 w zakresie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej postanawia: oddalić zażalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 8 listopada 2016 r., sygn. akt VI SA/Wa 1820/16 wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] lipca 2016 r. w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej.

D. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: skarżąca, spółka), złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na ww. decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego.

W skardze skarżąca zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu podniosła, że w przypadku wykonania decyzji zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz wystąpienia trudnych do odwrócenia skutków poprzez konieczność zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej w postaci hurtowni farmaceutycznej. Wskazała, że jedyną działalnością skarżącej spółki jest prowadzenie przedmiotowej hurtowni farmaceutycznej. W celu prowadzenia hurtowni skarżąca zawarła umowę najmu nieruchomości położonej przy ul. [...] w W. i jest zobowiązana do płacenia miesięcznego czynszu w wysokości 16.500 zł. Ponadto skarżąca podniosła, że w świetle art. 76 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008, Nr 45, poz. 271 ze zm.) nie może rozwiązać umowy najmu na czas prowadzenia postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym, jeśli zamierza prowadzić dalej działalność na podstawie tego samego zezwolenia. Podkreśliła, że umowa najmu została zawarta na czas określony tj. do dnia 31 lipca 2017 r. i jest zobowiązana do uiszczenia opłat z tytułu czynszu oraz opłat eksploatacyjnych w łącznej kwocie 204.000 zł.

Ponadto skarżąca wskazała, że użytkuje 8 samochodów w oparciu o umowy leasingu operacyjnego, których koszt wykonania wynosi 235.367,72 zł. Skarżąca podniosła także, że koszt rozwiązania umów z pracownikami spółki to kwota 493.233,79 zł. Natomiast koszty związane z rozwiązaniem innych umów dotyczących prowadzonej hurtowni (takich jak np. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz usług porządkowo-czystościowych) to łączna kwota 42.972,90 zł. Na poświadczenie powyższych danych skarżąca załączyła opinię [...] sp. z o.o. dotyczącą możliwości uregulowania bieżących zobowiązań spółki przy utracie jedynego źródła dochodu, gdzie wskazano, iż rozwiązanie obecnych umów stałych i spełnienie zobowiązań wynikających z tych umów to łączny koszt 975.574,11 zł.

Ponadto skarżąca wskazała na szereg umów zawartych zarówno z dostawcami jak i odbiorcami, z których wynika konieczność zapłaty kar umownych w przypadku braku odbioru czy też braku dostarczenia produktów.

Wskazując, iż wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje skutek materialno-prawny w postaci niebezpieczeństwa powstania trudnych do odwrócenia skutków, skarżąca wskazała, że cofnięcie zezwolenia spowoduje utratę płynności finansowej skarżącej spółki. Wartość towarów, które pozostały na stanie magazynowym spółki wynosi 95.105,39 zł. Przedsiębiorca od dnia doręczenia decyzji cofającej zezwolenie nie może prowadzić obrotu hurtowego produktami leczniczymi, w związku z czym ww. produkty będą musiały zostać poddane utylizacji, co stanowi niewątpliwą stratę po stronie skarżącej.

Ponadto skarżąca podkreśliła, że zatrudnia 14 osób na podstawie umów o pracę, w przypadku niewstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji pracownicy zostaną pozbawieni środków na utrzymanie, a spółka poniesie z tego tytułu koszty w wysokości 493.233, 79 zł. Ponadto istnieje niebezpieczeństwo utraty przez skarżącą spółkę dotychczasowych kontrahentów oraz konieczności likwidacji spółki.

Skarżąca do wniosku załączyła szereg dokumentów potwierdzających jej sytuację finansową, m.in. sprawozdania finansowe, umowę najmu lokalu, umowy leasingu, umowy o pracę, ww. opinię [...]

W odpowiedzi na skargę organ wskazał, że nie znalazł podstaw do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. dalej: p.p.s.a.) wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji.

Sąd I instancji w uzasadnieniu wskazał, że spółka w sposób należyty wyjaśniła, w jaki sposób wykonanie decyzji w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie hurtowni spowoduje znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki. Ponadto WSA stwierdził, że przedstawione przez skarżącą dokumenty potwierdzają zawarcie przez nią m.in. umowy o najem lokalu, w którym prowadzi działalność gospodarczą, którą gdyby chciała rozwiązać, to obowiązuje ją okres wypowiedzenia, za który również powinna płacić wynajmującemu czynsz. Sąd stanął zatem na stanowisku, że faktyczna konieczność zerwania przedmiotowej umowy skutkować będzie stratami finansowymi dla spółki. Za zasadnością udzielenia ochrony tymczasowej, w ocenie Sądu I instancji przemawiała również kwestia utraty pracy przez zatrudniony w hurtowni farmaceutycznej personel. Ponadto wykonanie decyzji mogłoby spowodować konieczność zniszczenia produktów znajdujących się w hurtowni, gdzie szacunkowy koszt ich utylizacji może wynieść około 95000 zł.

W zażaleniu na powyższe postanowienie Główny Inspektor Farmaceutyczny wniósł o jego uchylenie i ponowne rozpatrzenie sprawy oraz wydanie postanowienia w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, a w przypadku nieuwzględnienia powyższego wniosku o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W przypadku stwierdzenia, iż zachodzą przesłanki określone w art. 188 p.p.s.a. organ wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez wydanie postanowienia odmawiającego wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na zażalenie skarżąca spółka wniosła o jego oddalenie w całości.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie znajduje usprawiedliwionych podstaw.

Podstawę prawną umożliwiającą sądowi administracyjnemu wstrzymanie bądź odmowę wstrzymania wykonania objętej skargą decyzji stanowi art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.: dalej: p.p.s.a.). Zgodnie z jego treścią sąd może wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości, bądź w części aktu lub czynności, jeśli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przez użyte w przywołanym przepisie pojęcie szkody należy rozumieć taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Natomiast trudne do odwrócenia skutki to takie skutki prawne lub faktyczne, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków.

Na stronie składającej wniosek w trybie art. 61 § 3 p.p.s.a. ciąży obowiązek wykazania, że zachodzą warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania określonego aktu. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności. Nie jest wystarczające powtórzenie we wniosku treści przepisu. Rzeczą Sądu jest zbadanie, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają /lub nie/ za wydaniem postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wnioskodawca uprawdopodobnił wystąpienie przesłanki określonej w art. 61 § 3 p.p.s.a. Analizując pod tym kątem złożony wniosek, uzasadnienie postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz zażalenie, NSA stwierdził, że argumentacja zaprezentowana w zażaleniu nie zasługuje na uwzględnienie.

Wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje likwidację hurtowni farmaceutycznej prowadzonej przez skarżącą spółkę. Zgodzić należy się z argumentacją Sądu I instancji, że w takiej sytuacji skarżąca utraci możliwość prowadzenia działalności gospodarczej (jak twierdzi prowadzi działalność tylko w zakresie ww. hurtowni) co w konsekwencji może prowadzić do zwolnienia zatrudnionych pracowników oraz zachwiania płynności finansowej spółki poprzez utratę korzyści majątkowych związanych ze sprzedażą leków. Powyższy skutek może być trudny do odwrócenia, ponieważ sam koszt rozwiązania umów o pracę oszacowano na kwotę 493 233, 79 zł. Ponadto, jak zaznaczył Sąd I instancji, personel w następstwie utraty pracy może znaleźć nowe miejsce zatrudnienia, co może spowodować utrudnienie w ponownym uruchomieniu hurtowni. Dodatkowe koszty wygeneruje konieczność wypowiedzenia umowy najmu lokalu, bowiem podmiot racjonalnie prowadzący przedsiębiorstwo, nie będzie wynajmować lokalu, dostosowanego do prowadzenia hurtowni, jeżeli nie może wykonywać działalności w tym zakresie. Sytuacja ta niewątpliwie wpłynie na odpływ klientów do innych hurtowni, co może spowodować trudne do odwrócenia skutki (tak też NSA w postanowieniu z dnia 10 czerwca 2015 r., II GSK 1164/15).

Nadto, wykonanie decyzji spowoduje konieczność zniszczenia produktów znajdujących się w hurtowni gdzie szacunkowy koszt towarów przeznaczonych do utylizacji to około 95.000 zł.

Mając na uwadze powyższe, argumenty przedstawione przez organ w zażaleniu nie mogły mieć wpływu na ocenę rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Organ w żaden sposób nie podważył tezy, że wykonanie zaskarżonej decyzji może wyrządzić znaczną szkodę lub spowodować trudne do odwrócenia skutki, innymi słowy, nie podważył stanowiska Sądu I instancji, że spełnione zostały przesłanki określone w art. 61 § 3 p.p.s.a.

W związku z powyższym, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjnej postanowił jak w sentencji.