Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska (spr.) Sędzia NSA Dorota Dąbek Sędzia del. WSA Szymon Widłak Protokolant Ewa Czajkowska po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2018 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 marca 2016 r. sygn. akt III SA/Łd 1287/15 w sprawie ze skargi J. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie wydania uprawnień diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z 17 marca 2016 r., sygn. akt III SA/Łd 1287/15 oddalił skargę J. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Piotrkowie Trybunalskim z [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania uprawnienia diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

J. W. złożył [...] lutego 2015 r. wniosek do Starostwa Powiatowego w Piotrkowie Trybunalskim o zwrot uprawnień diagnosty nr [...], które zostały mu cofnięte w 2010 r. Starosta Powiatowy w Piotrkowie Trybunalskim wydał [...] sierpnia 2015 r. decyzję o odmowie wydania J. W. (zwanemu dalej: skarżącym) uprawnień diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów. Organ podniósł, że cofnięcie uprawnień diagnosty jest bezterminowe, a o ponowne, czyli nowe uprawnienie można ubiegać się nie wcześniej niż po upływie 5 lat po spełnieniu przesłanek określonych w art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm., zwanej dalej: p.r.d.). W decyzji Starosty wskazano, że skarżący nie spełnia dwóch przesłanek wynikających z powołanego przepisu, tj. nie przedłożył dokumentów potwierdzających odbycie wymaganego szkolenia oraz dokumentu potwierdzającego zdanie egzaminu kwalifikacyjnego przed komisją powołaną przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego.

W wyniku złożonego przez skarżącego od powyższej decyzji odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze (SKO) w Piotrkowie Trybunalskim wydało [...] października 2015 r. decyzję, którą utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji. Samorządowe Kolegium Odwoławcze powołując się na § 18 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 listopada 2014 r. w sprawie szkolenia i egzaminowania diagnostów oraz wzorów dokumentów z tym związanych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1836, zwanego dalej: rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z 2014 r.), który stanowi, że zaświadczenia o ukończeniu szkolenia wydane przed dniem wejścia w życie tego rozporządzenia zachowują ważność, zwróciło uwagę na to, że w dacie składania przez skarżącego w 2015 r. wniosku o zwrot uprawnień diagnosty obowiązywało brzmienie art. 84 ust. 2 p.r.d., z którego wynikało, że warunkiem uzyskania uprawnień diagnosty jest odbycie wymaganego szkolenia oraz zdanie egzaminu kwalifikacyjnego. Tymczasem przedłożone przez skarżącego zaświadczenia o odbyciu szkolenia wydane były w latach od 1997 r. do 2003 r. i różnią się od programu szkolenia obowiązującego w dacie składania przez niego wniosku, ponadto skarżący nie przedstawił dokumentu potwierdzającego zdanie pozytywnie egzaminu kwalifikacyjnego.

Od powyższej decyzji SKO w Piotrkowie Trybunalskim skarżący wniósł skargę do sądu administracyjnego domagając się jej uchylenia. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Piotrkowie Trybunalskim w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi opisanym na wstępie wyrokiem oddalił skargę na decyzję SKO w Piotrkowie Trybunalskim z [...] października 2015 r.

W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że skarżący błędnie złożył w 2015 r. do starostwa wniosek o "zwrot" uprawnień diagnosty, tymczasem z powołanego przepisu wynika wyraźnie, że właściwy organ "wydaje ponowne uprawnienie", co oznacza, iż organ obowiązany jest do rozpatrzenia wniosku i weryfikacji załączonych do niego dokumentów z uwzględnieniem przepisów regulujących kwestię wydawania diagnostom uprawnień aktualnych w dacie złożenia tego wniosku. Na tej podstawie Sąd przychylił się do stanowiska organu, zgodnie z którym skarżący nie spełnił wymagań określonych w ust. 2 i 2a art. 84 p.r.d. Zdaniem Sądu przedstawione przez skarżącego zaświadczenie potwierdza jedynie fakt ukończenia z wynikiem ogólnym pozytywnym przeszkolenia na poziomie podstawowym w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów i dawało w ówczesnym stanie prawnym, po spełnieniu innych jeszcze wymagań co do wykształcenia i praktyki, możliwość zatrudnienia, tj. wykonywania czynności diagnosty w stacji kontroli pojazdów, natomiast uzyskanie uprawnień diagnosty możliwe stało się dopiero po wejściu w życie ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skarżący wniósł skargę kasacyjną, domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a także zasądzenia od organu kosztów postępowania oraz rozpoznania sprawy na rozprawie.

Wyrokowi Sądu pierwszej instancji skarżący zarzucił naruszenie:

1) prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 84 ust. 2, ust. 2a i ust. 4 p.r.d. w związku z § 3 ust. 1 i 2 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 listopada 2014 r. w sprawie szkolenia i egzaminowania diagnostów oraz wzorów dokumentów z tym związanych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1836, zwanego dalej: rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 28 listopada 2014 r.), a tym samym uznanie, że należy odmówić wydania uprawnień skarżącemu ze względu na brak przedłożenia zaświadczenia o zdaniu egzaminu kwalifikacyjnego organizowanego przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego w przypadku, gdy przedłożył on wydane przed [...] sierpnia 2004 r. zaświadczenia o ukończeniu szkoleń zakończonych egzaminem w zakresie pozwalającym mu na nabycie uprawnień diagnosty samochodowego, tj. o szkoleniach w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów. W konsekwencji takie rozumowanie prowadzi do dodatkowej dolegliwości wobec skarżącego polegającej na nakazaniu mu zaliczenia ponownie egzaminu tym razem przed Dyrektorem Transportowego Dozoru Technicznego, co należy uznać za sprzeczne z art. 2 Konstytucji RP (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 438 ze zm.) i wyrażoną w tym artykule zasadą proporcjonalności;

2) przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, o którym mowa w art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., zwanej dalej: p.p.s.a.), tj. naruszenie art. 133 § 1 oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez wydanie zaskarżonego wyroku nie na podstawie całokształtu akt sprawy, lecz w wyniku niedokładnego jej zbadania, niewystarczające oraz niepełne rozważenie materiału dowodowego, niedokładne wyjaśnienie i określenie stanu faktycznego i prawnego sprawy, w szczególności poprzez brak właściwej analizy treści i znaczenia przedstawionych przez skarżącego zaświadczeń o szkoleniach w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów zakończonych egzaminem uzyskanych przed 2004 r., co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego wydania wyroku oraz wobec jego błędnego i niepełnego uzasadnienia prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie należy zauważyć, że postępowanie w rozpoznawanej sprawie zostało wszczęte po 15 sierpnia 2015 r., a więc zastosowanie miał art. 193 zdanie drugie p.p.s.a., w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 56 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2015 r., poz. 658), zgodnie z którym uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej. Regulacja ta, jako mająca charakter szczególny, w sytuacji wydania przez Naczelny Sąd Administracyjny wyroku oddalającego skargę kasacyjną, wyłącza odpowiednie stosowanie w postępowaniu przed tym Sądem art. 141 § 4 p.p.s.a.

Sąd pierwszej instancji oddalając skargę miał na uwadze, że zgodnie z art. 84 ust. 4 p.r.d., w przypadku cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych, ponowne uprawnienie nie może być wydane wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu stała się ostateczna, zaś osoba która występuje o ponowne wydanie uprawnienia musi spełniać wszystkie warunki określone w ustawie Prawo o ruchu drogowym oraz wydanym na jej podstawie rozporządzeniu obowiązującym w dacie wydania decyzji. Sąd podzielił stanowisko organów, że skarżący nie spełnił wszystkich wymagań wymienionych w art. 84 ust. 2 p.r.d., gdyż nie złożył zaświadczenia o odbyciu szkolenia dla diagnostów oraz zaświadczenia potwierdzającego zdanie egzaminu kwalifikacyjnego, o którym mowa w art. 84 ust. 2 i 2a p.r.d. oraz § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia [...] listopada 2014 r. Skarżący co prawda legitymował się zaświadczeniem nr [...] z [...] marca 1997 r. wystawionym przez Polski Związek Motorowy, Automobilklub [...] o ukończeniu z wynikiem dodatnim przeszkolenia na poziomie podstawowym w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów, jednak przeszkolenie to nie odpowiadało aktualnie obowiązującym standardom szkolenia oraz nie było zakończone egzaminem kwalifikacyjnym.

Skarżący kwestionując stanowisko Sadu pierwszej instancji zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 84 ust. 2, ust. 2a i ust. 4 p.r.d. w związku z § 3 ust. 1 i 2 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 listopada 2014 r. Należy w tym miejscu zauważyć, że z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, iż skarżący w istocie zarzucił naruszenie § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 listopada 2014 r. a nie § 16 tego rozporządzenia jak wskazano w petitum skargi kasacyjnej. Ten błąd autora skargi kasacyjnej należało, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego potraktować jako oczywistą omyłkę, która nie miała wpływu na ocenę omawianego zarzutu.

Według skarżącego niesłusznie odmówiono mu nadania uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów, albowiem legitymuje się on zaświadczeniami wydanymi w latach 1997 – 2003, z których wynika, że ukończył z wynikiem pozytywnym wymagane wówczas szkolenia pozwalające na nabycie uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów. Wspomniane zaświadczenia potwierdzają nie tylko odbycie wymaganego szkolenia, ale także zdanie wymaganego egzaminu kwalifikacyjnego, co pozwala na ponowne nadanie mu uprawnień z pominięciem obowiązku zdania egzaminu kwalifikacyjnego, o którym mowa w art. 84 ust. 2 i 2a p.r.d. Wniosek taki wypływa, zdaniem skarżącego, z § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 listopada 2014 r. i znajduje potwierdzenie w orzeczeniach sądów administracyjnych tj. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 1 lipca 2008 r., sygn. akt III SA/Lu 6/08 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 maja 2009 r., sygn. akt II GSK 927/08.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzut naruszenia prawa materialnego podniesiony w skardze kasacyjnej jest nietrafny.

W tym miejscu należy przypomnieć, że Starosta Piotrkowski decyzją z [...] grudnia 2009 r. nr [...] cofnął skarżącemu uprawnienie diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów w związku z wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim oraz przeprowadzoną kontrolą stacji kontroli pojazdów w [...], która potwierdziła, iż J. W. w zamian za korzyści majątkowe dokonywał wypisów do dowodów rejestracyjnych pojazdów niezgodnie ze stanem faktycznym i obowiązującymi przepisami prawa. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Piotrkowie Trybunalskim decyzją z [...] lutego 20109 r. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z 11 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Łd 234/10 oddalił skargę wniesioną przez J. W. na wspomnianą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Następnie Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 12 stycznia 2012 r., sygn. akt II GSK 1395/10 oddalił skargę kasacyjną złożoną przez skarżącego. Zgodnie z art. 84 ust. 4 p.r.d. w przypadku cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych ponowne uprawnienie nie może być wydane wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu stała się ostateczna. Z powołanego przepisu jasno wynika, że osoba, której cofnięto uprawnienia diagnosty, po upływie terminu w nim określonego, może ubiegać się o nowe uprawnienia. Ponowne wydanie przez starostę uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów jest możliwe wówczas, gdy osoba ubiegająca się o nie spełnia wszystkie warunki określone aktualnie obowiązującymi przepisami prawa. W stanie prawnym mającym zastosowanie w rozpoznawanej sprawie art. 84 ust. 2 p.r.d. stanowił, że starosta wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę, odbyła wymagane szkolenie oraz zdała z wynikiem pozytywnym egzamin kwalifikacyjny. Egzamin ten przeprowadza za opłatą komisja powołana przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego (art. 84 ust. 2a p.r.d.).

Istota problemu jaki wystąpił w rozpoznawanej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy złożenie przez skarżącego zaświadczenia nr [...] z [...] marca 1997 r. wystawionego przez Polski Związek Motorowy, Automobilklub [...] o ukończeniu z wynikiem dodatnim przeszkolenia na poziomie podstawowym w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów, jest równoznaczne ze spełnieniem warunków odbycia wymaganego szkolenia oraz zdania z wynikiem pozytywnym egzaminu kwalifikacyjnego określonych w art. 84 ust. 2 p.r.d. Według skarżącego taka możliwość wynika z § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 listopada 2014 r., który stanowi, że zaświadczenia o ukończeniu szkolenia wydane przed dniem wejścia w życie rozporządzenia zachowują ważność. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowisko to jest nieprawidłowe, gdyż nie uwzględnia, że zaświadczenie, którym legitymuje się skarżący nigdy nie upoważniało do ubiegania się o uprawnienia diagnosty na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Przeprowadzona przez Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szczegółowa analiza kolejnych regulacji prawnych odnoszących się do osób przeprowadzających badania techniczne pojazdów wykazała, że skarżący nie nabył uprawnień diagnosty w trybie przewidzianym w art. 84 ust. 2 p.r.d., lecz na podstawie art. 145 ust. 6 p.r.d., który stanowił: "Osoby wykonujące czynności diagnosty w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone ustawą.". Wykonywanie czynności diagnosty przed wejściem w życie ustawy Prawo o ruchu drogowym odbywało się na podstawie upoważnienia właściwego wojewody udzielanego stacji kontroli pojazdów, w którym między innymi wskazywano imiennie pracowników upoważnionych do przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz zakres ich upoważnienia (§ 61 rozporządzenia Ministra Komunikacji z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie warunków technicznych i badań pojazdów, Dz. U. Nr 21, poz. 91 ze zm.). Uregulowanie w art. 145 ust. 6 p.r.d. sytuacji prawnej osób wykonujących czynności diagnosty w dacie wejścia w życie ustawy Prawo o ruchu drogowym nie oznacza jednak, że zaświadczenie o ukończeniu z wynikiem pozytywnym przeszkolenia na poziomie podstawowym w zakresie przeprowadzania badań technicznych, które było niezbędne do wykazania przez pracowników stacji kontroli pojazdów, kwalifikacji do przeprowadzania badań technicznych pojazdów należy traktować jak zaświadczenie o odbyciu wymaganego szkolenia oraz złożeniu z wynikiem pozytywnym egzaminu kwalifikacyjnego. Należy zgodzić się z WSA, że ustawodawca nie przewidział rozwiązania, które pozwoliłoby na przyjęcie, że doszło do "zrównania" zaświadczeń o odbyciu przeszkolenia, uprawniających, po spełnieniu jeszcze innych warunków, do wykonywania czynności diagnosty, wydawanych przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, z zaświadczeniami wymaganymi od osób, które na podstawie przepisów tej ustawy ubiegały się o uprawnienia diagnosty.

Stanowiska skarżącego o zachowaniu, na podstawie § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 listopada 2014 r., ważności zaświadczenia z [...] marca 1997 r., nie wspiera argumentacja przedstawiona przez Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z 13 maja 2009 r., sygn. akt II GSK 927/08, oddalającego skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 1 lipca 2008 r., sygn. akt III SA/Lu 6/08. Przede wszystkim należy zauważyć, że rozważania Naczelnego Sądu Administracyjnego odnosiły się do odmiennego stanu faktycznego i prawnego. Kontrolowana przez WSA decyzja została wydana w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o nadaniu uprawnień diagnosty, a wobec tego chodziło o zbadanie czy decyzja ta nie jest dotknięta wadą kwalifikowaną. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nie narusza rażąco prawa decyzja o nadaniu uprawnienia diagnosty, osobie która legitymowała się zaświadczeniem o ukończeniu szkolenia i złożeniu egzaminu z wynikiem pozytywnym wydanym w stanie prawnym, który nie obowiązywał w dacie złożenia wniosku o nadanie uprawnienia diagnosty. Zmiana stanu prawnego polegała bowiem wyłącznie na zmianie podmiotu, który był upoważniony do powołania komisji do przeprowadzenia egzaminu kwalifikacyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny odwołując się do § 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów (Dz. U. Nr 246, poz. 2469 ze zm.) podniósł, że zaświadczenie o ukończeniu szkolenia uzyskane przed wejściem w życie powołanego rozporządzenia zachowuje ważność w całości, a więc także w zakresie informacji o zdanym egzaminie.

Z analizy powołanego przez skarżącego wyroku wynika zasadnicza różnica w stosunku do stanu rozpoznawanej sprawy polegająca na tym, że stanowisko sformułowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 13 maja 2009 r. odnosiło się do diagnosty, który odbył szkolenie i złożył egzamin z wynikiem pozytywnym pod rządami ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym i właściwych aktów wykonawczych, które w sposób zbliżony określały program szkolenia i egzaminowania diagnostów.

Z kolei w sprawie obecnie rozpoznawanej, mimo obowiązywania § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 listopada 2014 r., które odpowiada w swej istocie § 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów, nie można przyjąć, że skarżący uzyskał zaświadczenie o ukończeniu szkolenia umożliwiające ubieganie się o uprawnienia diagnosty i by korzystało ono z ochrony przewidzianej w powołanym przepisie. Podkreślenia wymaga, że zaświadczenie z [...] marca 1997 r., na które powołuje się skarżący, zostało wydane w czasie, gdy obowiązujące przepisy nie przewidywały wydawania uprawnień diagnosty, a wobec tego nie może obecnie stanowić podstawy ponownego uzyskania tych uprawnień przez skarżącego.

Nie bez znaczenia w rozpoznawanej sprawie jest także upływ czasu między odbyciem przez skarżącego przeszkolenia w zakresie podstawowym, potwierdzone zaświadczeniem z [...] marca 1997 r. a datą złożenia wniosku o ponowne nadanie uprawnień diagnosty ([...] lutego 2015 r.). W tym okresie zmianie uległ nie tylko zakres szkolenia wymuszony postępem technicznym, ale także sposób weryfikowania wiedzy kandydatów na diagnostów, a wobec tego także z tej przyczyny uzasadnione jest stosowanie wobec skarżącego aktualnie obowiązujących kryteriów udzielania uprawnień diagnosty. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w konkretnym przypadku nie prowadzi to do naruszenia konstytucyjnej zasady proporcjonalności. Nie można bowiem uznać, by poddanie osoby, która ubiega się o ponowne wydanie uprawnień diagnosty po ich uprzednim cofnięciu, procedurze przewidzianej w powszechnie obowiązujących przepisach prawa stanowiło przejaw nadmiernej ingerencji w jej konstytucyjnie chronione prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny nie mógł odnieść się do postawionego w skardze kasacyjnej naruszenia przepisów postępowania, albowiem jej autor nie przedstawił jakiegokolwiek uzasadnienia tego zarzutu, a tym samym nie było możliwe podjęcie w tym zakresie merytorycznych rozważań.

Z podanych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.