Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędziowie Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Artur Kot, po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. P. S.A. z siedzibą w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 maja 2018 r. sygn. akt I SA/Po 261/18 w sprawie ze skargi K. P. S.A. z siedzibą w P. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 grudnia 2017 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.497.2017.1.MBD w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K. P. S.A. z siedzibą w P. na rzecz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Zaskarżonym wyrokiem z 17 maja 2018 r., I SA/Po 261/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę K. S.A. w P. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z z 29 grudnia 2017 r. w przedmiocie podatku dochodowym od osób prawnych.

2. W skardze kasacyjnej spółka, zaskarżyła powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie:

1) na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm., dalej "p.p.s.a") naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie w okolicznościach wskazujących na konieczność jego zastosowania, a w konsekwencji nieuchylenie interpretacji, podczas gdy została ona wydana z naruszeniem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: "u.p.d.o.p."),

b) art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez brak zastosowania tj. brak uchylenia zaskarżonej interpretacji indywidualnej, przy wydaniu której organ dopuścił się naruszenia art. 14c § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm., dalej: "o.p."), a w konsekwencji naruszenie art. 146 § 1 z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 14c § 2 o.p. poprzez przyjęcie, że organ prawidłowo uzasadnił swoje stanowisko wyrażone w interpretacji, podczas gdy nie było właściwego odniesienia do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego,

c) art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez wydanie uzasadnienia wyroku nie pozwalającego na poznanie motywów ani przesłanek, jakimi kierował się Sąd przy wyrokowaniu,

2) na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, tj. art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze u.p.d.o.p., poprzez błędną wykładnię oraz niewłaściwą ocenę co do jego zastosowania, skutkujące uznaniem, że zapłata przez spółkę kar umownych z przyczyn niezależnych od spółki tj. w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązań przez jej kontrahentów, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu skarżącej.

W związku z powyższym skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całością oraz merytoryczne rozpoznanie sprawy, poprzez uchylenie interpretacji na podstawie art. 188 p.p.s.a., względnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a., a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ podatkowy wniósł o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

3. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie. Żaden ze sformułowanych w niej zarzutów, tak w odniesieniu do domniemanych naruszeń przepisów postępowania, jak i prawa materialnego, nie okazał się zasadny. Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Analiza akt sprawy wskazała, że nie zachodzi żadna z przesłanek opisanych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Rozważania Naczelnego Sądu Administracyjnego mogły zatem dotyczyć jedynie naruszeń przepisów podanych w skardze kasacyjnej. Zgodnie z art. 174 p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym uchybił sąd pierwszej instancji, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego, wykazania dodatkowo, że uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W odniesieniu do prawa materialnego należy wykazać, na czym polegała błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa lub, jakie powinno być właściwe zastosowanie przepisu prawa materialnego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wymienione zarzuty skargi kasacyjnej nie zasługują na uwzględnienie, a zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, nie został wydany z naruszeniem przepisów postępowania oraz z naruszeniem przepisów prawa materialnego. Wyrok Sądu I instancji nie narusza przepisów prawnych dotyczących prowadzonego postępowania, to jest odpowiednio przepisów ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w powiązaniu z przepisami ustawy Ordynacja podatkowa oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji powyższego nie wystąpiły uchybienia, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a orzeczenie Sądu administracyjnego pierwszej instancji, mimo przeciwnego stanowiska pełnomocnika skarżącego, jest prawidłowe.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do rozstrzygnięcia kwestii dopuszczalności ujęcia w kosztach uzyskania przychodu spółki wydatków poniesionych z tytułu kar umownych wypłacanych w związku z umowami o współpracę z innych powodów niż odstąpienia od tych umów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że dany wydatek podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli spełnia kryteria określone w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a jednocześnie nie stanowi wydatku, o którym mowa w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z następujących tytułów: wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Kara umowna, o której mowa w przedstawionym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym nie mieści się w katalogu zawartym w cytowanym powyżej art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. Koszt poniesiony przez skarżącą w tym przypadku stanowi wydatek związany z odpowiedzialnością kontraktową z tytułu innego rodzaju uchybień w wykonaniu zobowiązania umownego niż wskazane w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. Dlatego też kluczowe znaczenie dla kwalifikacji prawnej takich wydatków ma ocena, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Z faktu zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów wynika korzyść w postaci możliwości pomniejszenia podstawy opodatkowania, a w efekcie również wysokości należnego do zapłaty podatku.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że weryfikacja prawidłowości orzeczenia Sądu wymaga rozważenia i oceny charakteru rodzaju poniesionych wydatków, w tym wypadku przedmiotowej kary umownej w płaszczyźnie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wykładnia przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p przyjęta przez Sąd I instancji oraz sposób zastosowania tego przepisu są prawidłowe i prowadzą do poprawnego rozstrzygnięcia. Wojewódzki Sąd Administracyjny miał na uwadze wszystkie okoliczności opisanego przez skarżącą stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Spór w sprawie sprowadza się do tego, że nałożone kary umowne nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Mimo, iż zapłata kar umownych pozwoliła spółce na kontynuowanie współpracy z wybranymi kontrahentami, z uwagi na to, że spółka nie wywiązała się z postanowień umowy oraz nie nastąpiło to całkowicie z przyczyn niezależnych od spółki, tj. siły wyższej, lecz z przyczyn leżących po stronie kontrahentów, za dobór których powinna odpowiadać spółka. Wydatek ten, nie może zatem stanowić kosztów podatkowych spółki. Podkreślenia wymaga istniejąca odpowiedzialność skarżącej w wyborze kontrahentów na zasadzie winy, w ramach obciążającego ją ryzyka prowadzonej działalności gospodarczej. Skarżąca sama przyznała, że odpowiada za dobór swoich kontrahentów, jednakże nie zawsze jej działania mające na celu weryfikację kontrahentów dają gwarancję należytego wykonania zadania, wykluczając skutecznie to ryzyko.

Okoliczność ustalenia przez ustawodawcę określonych warunków zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu świadczy o tym, że zamiarem ustawodawcy nie było objęcie zakresem pojęcia koszty uzyskania przychodu wszelkich kosztów uzasadnionych gospodarczo, a tylko i wyłącznie tych, które spełniają te warunki. Mając na uwadze treść art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p oraz przedstawiony stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe nie można w sposób jednoznaczny powiązać wydatków poniesionych na wypłatę kary umownej ustalonej w przypadku niewykonania umowy z przychodami, jakie spółka zamierza osiągnąć w przyszłości bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodów. Nawet bowiem w przypadku, gdy zapłata kary umownej miałaby uchronić spółkę przed wystąpieniem potencjalnych strat, taki związek nie zachodzi. Dlatego wypłacone z tego tytułu kary umowne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. po stronie skarżącej spółki, a więc podatnika w jego rozliczeniach podatkowych. Niezwykle istotne jest zatem, aby obiektywna ocena działań podatnika skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne i podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

W związku z powyższym Sąd uznał, że organ dokonał prawidłowej wykładni art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. w realiach sprawy zakreślonej treścią wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki powstałe bez winy podatnika. Natomiast wydatki, które wynikają z braku nadzoru, staranności czy niedbalstwa leżące po stronie spółki bądź jej kontrahentów, nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki podatnika wynikające z zaniedbań oraz nieracjonalnych działań w toku wykonywania działalności gospodarczej zostały więc wyłączone z zakresu pojęcia kosztów uzyskania przychodów. W związku z tym brak wykonywania zobowiązań wynikających z umów o współpracy nie daje podstaw do uznania, że pomiędzy poniesionym kosztem a potencjalnym przychodem istnieje związek oraz spełniony jest cel zabezpieczenia źródła przychodu, nawet gdyby przez wzgląd na zapłatę tych kar umownych dalsza współpraca miedzy stronami była kontynuowana.

Pominięcie tytułu i przyczyn, z jakich wynikają określone wydatki prowadziłoby do rozszerzającej wykładni art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i wiązałoby się z nieuzasadnionymi przysporzeniami majątkowymi po stronie podatnika bez względu na wskazane okoliczności. Należy mieć przy tym na uwadze, że "celowy" wydatek to przede wszystkim taki, który racjonalnie przyczynia się do osiągnięcia przychodu, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Działania podatnika muszą mieć zatem charakter pozytywny, wpływający na przychód podatkowy w ten sposób, że zostanie on zwiększony lub zabezpieczony przed uszczupleniem. Nie mogą to być wydatki, których przyczyną poniesienia jest niewłaściwe postępowanie podatnika, lub podmiotów, z którymi współpracuje i za których działania lub zaniechania ponosi odpowiedzialność na gruncie regulacji prywatnoprawnych, tj. kontraktowych.

Przyjęcie odmiennego założenia prowadziłoby do sytuacji, w ramach której część odpowiedzialności za brak należytej staranności w prowadzeniu działalności gospodarczej przedsiębiorcy zostałaby przerzucona na wierzyciela podatkowego tj. Skarb Państwa, co wyrażałoby się w zmniejszeniu wysokości przysługującej mu daniny. W konsekwencji tego, "kosztowy" charakter mogą mieć jedynie te wydatki, których poniesienie nie wynika z zawinienia podatnika lub jego kontrahenta. Obiektywna ocena działań skarżącej spółki w tej sprawie prowadzi więc do wniosku, że przedmiotowe wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Brak więc podstaw do stwierdzenia, że niewykonanie postanowień umownych przez skarżącą wynikało z przyczyn od niej niezależnych, niezawinionych, czy też okoliczności, które pozostawały poza nią, na które nie miała żadnego wpływu.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego chybione są również zarzuty wskazujące na naruszenie przez Sąd I instancji przepisów postępowania, z których żaden nie może odnieść zamierzonego skutku prawnego. Skarżąca w skardze kasacyjnej formułując zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, użyła zwrotu "w szczególności", co świadczy o wadliwości skargi kasacyjnej, która powoduje, iż możliwe jest jedynie ustosunkowanie się do tych zarzutów proceduralnych, które zostały jednoznacznie określone poprzez podanie podstawy prawnej i przytoczenie naruszonych przez WSA, zdaniem skarżącej, przepisów prawa, tj. art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a., art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., art. 141§ 4 p.p.s.a.

W tej sytuacji skoro zarzut naruszenia prawa materialnego okazał się całkowicie niezasadny, tym samym ze względu na przyjętą przez Sąd I instancji prawidłową wykładnię przepisu prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. nie ma mowy o naruszeniu przez Sąd art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. Nie doszło także do uchybienia przez Sąd I instancji przepisom art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. W niniejszej sprawie zachodziły podstawy do oddalenia skargi na interpretację ze względu na brak naruszenia przez organ przy wydaniu interpretacji przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 14c § 2 o.p. Organ przy wydaniu interpretacji nie dopuścił się naruszenia tego przepisu, brak zatem uchylenia przez Sąd wydanej interpretacji w tych okolicznościach nie stanowi uchybienia proceduralnego Sądu.

Przedmiotowa interpretacja, stosownie do treści przepisu art. 14c § 2 o.p., zawiera wszystkie obligatoryjne elementy, o których mowa w tym przepisie. Wobec dokonanej przez organ negatywnej oceny stanowiska skarżącej w treści interpretacji znajduje się wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym. Interpretacja spełnia swoje funkcje informacyjne względem podatnika, gdyż pozwala mu poznać stanowisko organu w przedstawionym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym oraz argumentację je uzasadniającą, uzyskać odpowiedź na pytanie dotyczące poprawności stanowiska podatnika oraz prawidłowości wykładni przepisów prawa i sposobu ich zastosowania, wyjaśniając dostatecznie powody uznania stanowiska skarżącej za nieprawidłowe.

W kwestii zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a. i rzekomej wadliwości uzasadnienia wyroku należy zaprzeczyć twierdzeniom skarżącej co do tego, że uzasadnienie wyroku Sądu I instancji nie pozwala na poznanie motywów czy przesłanek, jakimi kierował się Sąd przy wyrokowaniu. WSA wyjaśnił podstawę prawną rozstrzygnięcia w dostateczny sposób pozwalający na prześledzenie toku jego rozumowania i ocenę jego prawidłowości. Sąd dokonał także wykładni właściwych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uznając za nieprawidłowe stanowisko skarżącej w kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez skarżącą z tytułu kar umownych, zgodnie z którym przedmiotowe wydatki są w tym wypadku włączone do kosztów uzyskania przychodów. Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku zaprezentował w sposób jasny i logiczny wywód prawny, z którego można bez problemów odczytać motywy rozstrzygnięcia. Wyraźnie wskazał dlaczego stanowisko organu jest poprawne, zaś zarzuty skarżącej odnoszące się do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania nie zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 141 § 4 p.p.s.a. za obligatoryjne elementy uzasadnienia wyroku sądu administracyjnego uznać trzeba: zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie, a jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji dodatkowo wskazania, co do dalszego postępowania. Konfrontując treść przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a. z treścią uzasadnienia zaskarżonego wyroku WSA stwierdzić trzeba, że orzeczenie Sądu wydane w tej sprawie spełnia wszystkie przesłanki wymagane przepisami prawa, a tym samym należy uznać je za formalnie prawidłowe.

Nie można zgodzić się z autorką skargi kasacyjnej co do tego, że orzeczenie Sądu nie zawiera dwóch koniecznych aspektów: obiektywnego, tj. wprowadzenia prawidłowej wykładni przepisu oraz subiektywnego, tj. wyjaśnienia wad w wykładni proponowanej przez wnioskodawczynię. Skarżąca podniosła, że Sąd I instancji powielił w tym uzasadnieniu błąd organu, przyjmując za własną ocenę wyrażoną przez organ. Niezrozumiała dla skarżącej po lekturze uzasadnienia orzeczenia była odmowa uznania przedmiotowych wydatków za koszt uzyskania przychodu, mimo dostrzeżonego przez Sąd związku poniesionych wydatków w postaci kar umownych z przychodem.

Jak już wcześniej wspomniano sam związek zapłaty kary umownej z niewykonaniem zobowiązań wynikających z umów o współpracy, nawet gdy zapłata umożliwiła dalszą współpracę podmiotów nie oznacza jeszcze spełnienia przesłanki zabezpieczenia źródła przychodów, a co za tym idzie zasadności kwalifikacji wydatku z tego tytułu jako kosztu uzyskania przychodu. W uzasadnieniu wyroku sporządzonym w tej sprawie. Sąd wyraźnie wyłączył możliwość powiązania wydatków poniesionych na wypłatę kar umownych związanych z niewykonaniem zobowiązań z przychodami osiągniętymi w przyszłości albo z zachowaniem lub zabezpieczeń źródła przychodów, bowiem zapłata kary umownej po pierwsze wynikła z okoliczności zawinionych przez skarżącą, a po drugie nie nastąpiła w jednym z w/w celów, lecz przede wszystkim w celu uniknięcia przez spółkę niekorzystnych konsekwencji, tj. zapobieżenia powstania potencjalnych strat, jak i rozwiązania umów łączących strony.

Skarżąca uważa, że wykładnia przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. zawarta w przedmiotowym uzasadnieniu jest zbyt lakoniczna, aby można przyjąć, że uzasadnienie wyroku odpowiada standardowi określonemu przez ustawodawcę, brak w nim, według niej, pełnego wyjaśnienia motywów orzeczenia oraz zachodzą luki w zakresie elementów opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez spółkę we wniosku, natomiast wnioski Sądu są enigmatyczne i nielogiczne.

Stwierdzeniem powyższym skarżąca potwierdziła, że organ w interpretacji wskazał przyjętą przez siebie wykładnię przepisu art. 15 ust. 1 zd. 1 u.p.d.o.p., tyle że w ocenie skarżącej nie jest ona odpowiednia, gdyż nie pozostaje w zgodności z wykładnią zastosowaną przez skarżącą. Skarżąca nie podała konkretnych braków, jakimi uzasadnienie wyroku WSA miałoby być dotknięte oraz, które z elementów opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego miałyby zostać pominięte przez Sąd.

Według skarżącej już z samego spostrzeżenia Sądu, iż "zapłata kary umownej następuje w celu utrzymania źródła przychodu, jakim jest stosunek zobowiązaniowy łączący spółkę z partnerem" wynika, że wydatek taki ma związek z przychodem, gdyż służy utrzymaniu źródła przychodu. Taka interpretacja skarżącej nie ma jednak racji bytu, gdyż jak uprzednio zauważono nie każdy związek wydatku z przychodem skutkuje automatycznie zaliczeniem wydatku do kosztów podatkowych w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dzieje się tak nawet gdyby wydatek poniesiony z tytułu zapłaty kary umownej miał stanowić środek do kontynuowania wzajemnej współpracy w przyszłości i dalszej realizacji umownych obowiązków stron, prowadząc w rezultacie do ograniczenia lub uniknięcia strat z działalności gospodarczej. Podnoszone przez skarżącą zaufanie łączące przedsiębiorcę z jego kontrahentami, na którym opiera się prowadzona działalność gospodarcza i budowana jest wzajemna współpraca nie może usprawiedliwiać przedsiębiorcy w świetle skutków prawnopodatkowych jego błędnych działań i zaniechań, wyłączać ryzyka prowadzonej działalności gospodarczej i wynikającej z niego odpowiedzialności.

Poza tym dodać trzeba, że tożsamość poglądu organu i Sądu w danej sprawie oraz zbieżność argumentacji nie świadczą o wadliwości, lecz raczej zdają się przemawiać na rzecz poprawności zajętego stanowiska, które nie może być odmienne, dlatego też podlega całkowitej aprobacie. Sąd bada bowiem zgodności z prawem zaskarżonego orzeczenia. Nie dokonuje zatem własnych ustaleń faktycznych i nie formułuje wynikających stąd konkluzji.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że żaden z zarzutów, podniesionych w skardze kasacyjnej, nie okazał się uzasadniony. Oznacza to, że skarga kasacyjna pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw i podlega oddaleniu na podstawie art. 184 p.p.s.a. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.