Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Bogusław Woźniak, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 4 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Sz 1107/13 w sprawie ze skargi I. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia 14 maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie opłaty targowej za okres od 23 czerwca 2012 r. do 31 sierpnia 2012 r. oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę I. J., na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia 14 maja 2013 r., nr [...] w przedmiocie opłaty targowej.

Decyzją z dnia 14 maja 2013 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie utrzymało w mocy decyzję Burmistrza M. z dnia 10 grudnia 2012 r. nr [...] określającą I. J. wysokość zobowiązania podatkowego w opłacie targowej za okres od 23 czerwca 2012 r. do 31 sierpnia 2012 r. w kwocie 7.325,50 zł. Z przedmiotowej decyzji wynika, że organ pierwszej instancji wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia stronie opłaty targowej, gdyż strona odmówiła jej zapłaty inkasentowi w związku z dokonywaną sprzedażą odzieży i innych artykułów na terenie "P." w M. Na podstawie oględzin i pomiarów dokonanych przez inkasenta została wyliczona zajmowana powierzchnia, tj. 23 m2. Ww. decyzją z dnia 10 grudnia 2012 r. Burmistrz M., na podstawie przepisów art. 15 ust. 1, ust. 2, ust. 3, art. 16 i art. 19 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.), dalej zwanej: "u.p.o.l." oraz § 2, § 11 pkt 1 i pkt 2 i § 13 pkt 2 uchwały Rady Miejskiej w M. z dnia 27 stycznia 2011 r. Nr [...] w sprawie opłaty targowej, określił stronie wysokość zobowiązania podatkowego w opłacie targowej za ww. okres w kwocie 7.325,50 zł.

SKO uzasadniając dalej swoje rozstrzygnięcie podjęte w sprawie, ustaliło - na podstawie notatki urzędowej strażnika miejskiego; protokołu kontroli inkasenta; wykazu nieziszczonych opłat; upomnień; protokołu z czynności inkasenta z dnia 31 lipca 2012 r., z którego wynika, że działalność prowadzona jest w namiocie, wewnątrz którego mieszczą się wieszaki z odzieżą oraz półka z obuwiem, dwie przymierzalnie oraz lada z kasą, odzież jest wyceniona, a wydawanie i kasowanie towaru odbywa się przy ladzie wewnątrz z przyległego do namiotu blaszaka, zaś zajęta powierzchnia wraz z pow. blaszaka wynosi 33,12 m2, a po zmianie, od lipca 23 m2 - że strona przez 56 dni prowadziła sprzedaż odzieży i innych artykułów na powierzchni 23 m2, po odjęciu powierzchni ciągów pieszych. W szczególności zaś, strona przez 49 dni w okresie letnim winna za każdy dzień uiścić kwotę w wysokości 138 zł opłaty targowej, a poza okresem letnim za 7 dni powinna uiścić za każdy dzień opłatę targową w kwocie 80,50 zł; łącznie 7.325,50 zł (według stawek przyjętych w § 11 pkt 1 i pkt 2 i § 13 pkt 2 uchwały Rady Miejskiej w M. z dnia 27 stycznia 2011 r. nr [...] w sprawie opłaty targowej). Według Kolegium, fakt dokonywania sprzedaży przez stronę w poszczególnych dniach, a także okoliczność powierzchni zajętej na sprzedaż, potwierdzają wykazy osób, które odmówiły uiszczenia opłaty targowej wystawione przez inkasenta opłaty targowej E. Z., dlatego też, organ I instancji prawidłowo ustalił dni, w których prowadzony był handel na targowisku przez stronę i, w związku z odmową zapłaty opłaty targowej inkasentowi, prawidłowo zastosowano stawki dzienne tej opłaty targowej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uzasadniając podjęty wyrok wskazał, że opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowiska oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko (art. 15 ust. 3 u.p.o.l.). Stąd też, handlujący na targowisku, mimo uiszczania czynszu dzierżawnego, opłaty za wjazd na targowisku lub za zajęcie straganu, powinien również płacić opłatę targową na rzecz gminy. Obowiązek uiszczenia opłaty targowej powstaje z mocy prawa z chwilą faktycznego podjęcia czynności handlowych zmierzających do dokonania sprzedaży (niezależnie od skutku) w każdym miejscu danej gminy, a nie tylko w miejscach do tego celu wyznaczonych, przy czym realizacja tego ustawowego obowiązku następuje w razie zażądania jej uiszczenia przez inkasenta, i z tą też chwilą następuje określenie osoby zobowiązanej do zapłaty określonego już zobowiązania z tytułu opłaty targowej przewidzianej uchwałą rady gminy, uprawnionej do określenia zasad i poboru oraz wysokości stawek opłaty targowej, stosownie do art. 19 pkt 1 lit a u.p.o.l. Powstanie zatem zobowiązania z tytułu opłaty targowej wynika z samego faktu podjęcia działalności handlowej (sprzedaży) na terenie danej gminy. W świetle wskazanej wykładni przepisu art. 16 u.p.o.l., należy stwierdzić, że organy podatkowe obu instancji zasadnie uznały w sprawie, że skarżąca prowadziła handel na terenie zajętym pod namiot oraz tzw. szczękę. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika, że dokonany został pomiar zajętej przez skarżącą powierzchni w dniu 31 lipca 2012 r. i z ogólnej powierzchni namiotu wynoszącej 33,12 m2, odjęto powierzchnię ciągów pieszych, co spowodowało zmniejszeniem zajętej na handel powierzchni do 23 m2.

Od przedmiotowego wyroku w dniu 28 stycznia 2014 roku pełnomocnik Skarżącej wniósł skargę kasacyjną. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

a) art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2002.153.1269, ze zm., dalej jako p.u.s.a.) w zw. z art. 121 § 1, art. 122, art. 127, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191, art. 210 § 1 pkt 6 O.p.;

b) art. 1 § 1 i art. 2 p.u.s.a. w zw. z art. 133 § i art. 134 § 1 p.p.s.a.;

c) art. 141 § 4 zd. 1 oraz art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z art. 121 § 1, art. 122, art. 127, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191, art. 210 § 1 pkt 6 O.p.;

d) art. 141 § 4 zd. 1 oraz art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. w zw. art. 133 § 1 i art. 134 § 1 p.p.s.a.;

e) art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a. oraz art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. w zw. art. 121 § 1, art. 122, art. 127, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191, art. 210 § 1 pkt 6 O.p.;

f) art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a. oraz art. 3 § 3 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 i art. 134 § 1 p.p.s.a.;

g) art. 151 p.p.s.a. oraz art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. w zw. art. 121 § 1, art. 122, art. 127, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191, art. 210 § 1 pkt 6 O.p.;

h) art. 151 p.p.s.a. oraz art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 i art. 134 § 1 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych podstaw, przeto nie zasługuje na uwzględnienie. Żaden ze sformułowanych w niej zarzutów, tak w odniesieniu do domniemanych naruszeń przepisów postępowania, jak i prawa materialnego, nie okazał się zasadny.

Skoro skarga kasacyjna została oparta na obu podstawach kasacyjnych wymienionych w art. 174 p.p.s.a. rozpatrzenie zarzutów dotyczących naruszenia przez sąd I instancji przepisów postępowania sądowoadministracyjnego poprzedzać musi rozpoznanie zarzutów dotyczących naruszenia norm prawa procesowego. Nie sposób bowiem ocenić prawidłowość zastosowania przez sąd I instancji norm prawa materialnego, zanim nie rozpatrzy się zarzutów uchybienia przez ten sąd przepisom postępowania, oraz nie oceni ich skutków dla rozstrzygnięcia badanej sprawy.

W tym zakresie w przedmiotowej skardze kasacyjnej jako pierwszy sformułowany został zarzut naruszenia 1 § 1 i § 2 P.p.s.a, a następnie art. 133 § 1 i art. 134 § 1, art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 121 § 1, art. 122, art. 127, art. 180 § 1, art. 187, art. 191 oraz art. 210 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej poprzez oddalenie skargi mimo naruszenia przez organ podatkowy przepisów ordynacji podatkowej w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, na skutek dokonania przez organ podatkowy błędnych ustaleń faktycznych, a w konsekwencji przyjęcie przez sąd stanu faktycznego ustalonego przez organy podatkowe niezgodnie z obowiązującą je procedurą, co doprowadziło do błędnego zastosowania przez sąd przepisów prawa materialnego. W ocenie skarżącej organy podatkowe nie rozpatrzyły w sposób wyczerpujący materiału dowodowego oraz go nie uzupełniły, w szczególności nie uwzględniły wyjaśnień skarżącej o braku codziennych pomiarów targowiska oraz decyzji w przedmiocie podatku od nieruchomości. Prawidłowa ocena materiału dowodowego nie pozwalała na dokonanie ustaleń, że w skarżąca w kontrolowanym okresie prowadziła sprzedaż na targowisku, poza obiektem opodatkowanym podatkiem od nieruchomości.

Powołane w petitium skargi kasacyjnej przepisy wraz z przedstawioną na ich poparcie w jej uzasadnieniu argumentacją, zmierzają do wykazania, że sąd I instancji nie dostrzegł naruszenia przez organy podatkowe zasady prawdy materialnej oraz wadliwie dokonanej przez organy podatkowe oceny materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie.

Przechodząc do oceny podniesionych zarzutów na wstępie wskazać należy Sąd I instancji wnikliwej analizie poddał prawidłowość i kompletność przeprowadzonego przez organy podatkowe postępowania, oceny zgromadzonego materiału dowodowego oraz poczynionych ustaleń faktycznych, a także prawidłowość zastosowania przepisów prawa materialnego. Rozważania te znalazły szczegółowe odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Trafna jest ocena sądu I instancji, że organy podatkowe w rozstrzyganej sprawie dysponowały wystarczającym materiałem dowodowym do stwierdzenia, że skarżąca przez 56 dni (w okresie od 23 czerwca 2012 r. do 31 sierpnia 2012 r.) dokonywała sprzedaży odzieży i innych artykułów w M. na terenie P. [...].

Ustalenia te znajdują bowiem potwierdzenie w meldunkach inkasentów opłat targowych sporządzonych na okoliczność kontroli handlu i obmiaru stanowisk. Z dokumentów tych wynika, że dokonany został pomiar zajętej przez skarżącą powierzchni w dniu 31 lipca 2021 r. i z ogólnej powierzchni namiotu wynoszącej 33,12 m2, odjęto powierzchnię ciągów pieszych, co spowodowało zmniejszeniem zajętej na handel powierzchni do 23 m2.

Trafnie także sąd I instancji przyjął, że ustaleń tych nie sposób obalić w oparciu o twierdzenia i dokumenty zaoferowane przez skarżącego. Fakt prowadzenia działalności gospodarczej w obiekcie i uiszczania podatku od nieruchomości za kiosk na rzecz miasta M. nie wykluczał możliwości prowadzenia przez podatnika sprzedaży także w namiocie. Jak bowiem ustaliły organy podatkowe skarżąca swoją działalność handlową prowadziła także poza kioskiem (w namiocie, pod przykryciem). Także, jak słusznie podniósł WSA w Szczecinie, okoliczność, że skarżąca opłaca także podatek od nieruchomości od kiosku (który nie znajduje się pod przykryciem) nie ma znaczenia w sprawie, gdyż jest to inny przedmiot podlegający innemu obowiązkowi i mniemający wpływu na ewentualne zwolnienie w opłacie targowej (art. 16 u.p.o.l.). Za nierealne i nie znajdujące ligicznego uzasadnienia uznać należy domaganie się przez skarżącą codziennego pomiaru zajmowanego przez nią miejsca handlu, zważywszy przy tym, iż nie twierdzi ona, aby zamieniła namiot na większy lub mniejszy.

Powyższe czyni nieuzasadnionym także zarzut naruszenia art. 133 § 1 P.p.s.a. poprzez pominięcie też tej okoliczności, że na targowisku znajduje się również tzw. "szczęka" stanowiąca obiekt opodatkowany podatkiem od nieruchomości. Wbrew zarzutom skarżącej, WSA zapoznał się i skontrolował ocenę całego materiału dowodowego, dostrzegając, iż skarżąca nawet na etapie postępowania sądowoadministracyjnego nie przedstawiła żadnego dowodu potwierdzającego, że opłacany podatek od nieruchomości dotyczył tego samego przedmiotu opodatkowania, którego dotyczyła zaskarżona decyzja (k. 8 uzasadnienia). To, że przedstawione przez skarżącą wyjaśnienia uznane zostały za niewystarczające do wykazania dowodzonych przez nią okoliczności, nie świadczy jednak o pominięciu tego materiału dowodowego.

Nie jest trafnym także zarzut naruszenia art. 122 i art. 191 O.p., w którym skarżąca kwestionuje prawidłowość ustaleń faktycznych poczynionych przez organ podatkowy dotyczących opodatkowania powierzchni 23 m2, bowiem jak już wcześniej wyjaśniono z ogólnej powierzchni namiotu w wys. 33 m2 odjęto powierzchnię ciągów pieszych. W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej wyrażonej w art. 122 O.p., której rozwinięcie stanowi art. 187 § 1 O.p., organ podatkowy jest zobowiązany zebrać i wyczerpująco rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Wprowadzona w art. 122 O.p. zasada prawdy obiektywnej polega na tym, że organ podatkowy ma obowiązek podjęcia z urzędu wszelkich działań, które doprowadzą do dokładnego wyjaśnienia okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy podatkowej, aby w ten sposób odtworzyć jej rzeczywisty obraz i uzyskać podstawę do trafnego zastosowania przepisów prawa materialnego (por. B. Brzeziński, M. Kalinowski, M. Masternak, A. Olesińska, Ordynacja podatkowa, Komentarz, Wyd. TNOiK, Toruń 2002, s. 426). W myśl art. 180 § 1 O.p., jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W świetle tego przepisu, wbrew twierdzeniu skargi kasacyjnej, dowodem tym mogły być notatki i raporty sporządzone przez inkasentów opłaty targowej oraz dokonany przez nich pomiar powierzchni handlowej usytuowanej pod namiotem. Przyjęcie ich przez organ podatkowy za miarodajną i wiarygodną podstawę faktyczną dla wymiaru opłaty targowej za poszczególne miesiące 2012 r. nie stanowiło naruszenia art. 191 O.p., zwłaszcza, że skarżąca ani w toku postępowania podatkowego, ani w ramach postępowania sądowoadministracyjnego, poza gołosłownym powoływaniem się na jedynie eksponowanie towaru w spornym miejscu, a nie jego sprzedaż i negowaniem wynikających z tego materiału dowodowego informacji, nie przeciwstawiła im rzeczowej argumentacji.

Wobec nie przedstawienia przez stronę żadnych dowodów potwierdzających prawdziwość jej twierdzeń Sąd I instancji trafnie uznał jej wersję za niewiarygodną.

Reasumując powyższe rozważania należy stwierdzić, iż skarga kasacyjna nie zawiera argumentacji, która pozwalałaby uznać za zasadny zarzut naruszenia przez sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z wymienionymi w tej skardze przepisami Ordynacji podatkowej. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, ocena legalności decyzji dokonana przez sąd I instancji w zakresie badania naruszeń prawa procesowego jest prawidłowa. Podstawą przyjętych ustaleń faktycznych był materiał dowodowy zebrany w rozpoznawanej sprawie. Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, WSA właściwie ocenił realizację w postępowaniu podatkowym zasady prowadzenia podstępowania w sposób budzący zaufanie (art. 121 § 1 O.p.) i zasady prawdy obiektywnej (art. 122 O.p.). Organy podatkowe, obowiązane są bowiem zebrać i wyczerpująco rozpatrzyć cały materiał dowodowy. W niniejszej sprawie organy wyjaśniły okoliczności faktyczne sprawy, w sposób zmierzający do odtworzenia stanu rzeczywistego i uzyskania rzetelnych podstaw do właściwego zastosowania przepisów prawa materialnego. Rozstrzygnięcie organu zostało także należycie uzasadnione pod względem faktycznym jak i prawnym zgodnie z art. 210 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej.

Powyższe za niezasadny nakazuje uznać także zarzut naruszenia 141 § 4 p.p.s.a. Zgodnie z art. 141 § 4 p.p.s.a., uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Obowiązek zwięzłego przedstawienia stanu sprawy, o którym mowa w wymienionym przepisie, obejmuje nie tylko przytoczenie ustaleń dokonanych przez organy podatkowe, ale także ich ocenę pod względem zgodności z prawem. Przeprowadzenie przez sąd administracyjny oceny ustaleń faktycznych dokonanych przez organ polegać powinno na wskazaniu, które ustalenia organu zostały przyjęte przez sąd I instancji, a które nie i z jakich przyczyn. Motywy wyroku muszą być przy tym przejrzyste w swej treści nie tylko dla sądu orzekającego, ale i dla stron postępowania, oraz sądu drugiej instancji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w przedmiotowej sprawie sąd I instancji przedstawił stan sprawy w sposób znajdujący odzwierciedlenie w aktach sprawy, a co za tym idzie prawidłowo dokonał kontroli działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem. Zauważyć przy tym należy, iż przepis art. 3 § 2 pkt 1 P.p.s.a nie mógł zostać naruszony skoro nie ma sporu, co do tego, iż poddana została kontroli sądowej została w przedmiocie opłaty targowej dotycząca właśnie skarżącej.

Z kolei przepisy art. 1 § 1 i 2 P.u.s.a. mają jedynie charakter ustrojowy. Wydanie wyroku, niezgodnego z oczekiwaniem skarżących, nie może być zaś utożsamiane z uchybieniem powołanym normom. Zważyć bowiem należy, że regulacja powyższa zakreśla jedynie właściwość sądów administracyjnych, stanowiąc, że sądy te sprawują wymiar sprawiedliwości m. in. przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Zatem podkreślić trzeba, że sądowi pierwszej instancji można skutecznie zarzucić naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. tylko wówczas, gdy to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W wyroku z dnia 11 stycznia 2006 r. (sygn. akt II GSK 332/05, dostępne w CBOIS http://orzeczenia.nsa.gov.pl/.), Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, (który skład orzekający w niniejszej sprawie podziela), że do sytuacji, w której wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej, należy zaliczyć tę, gdy uzasadnienie nie pozwala na kontrolę kasacyjną orzeczenia. W rozpoznawanej sprawie sytuacja taka nie zachodzi. Uzasadnienie wyroku zawiera wszystkie niezbędne elementy i wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia zgodnie z art. 141 § 4 p.p.s.a. Strona wnosząca skargę kasacyjną nie wykazała też, że wskazane przez nią naruszenia przepisów postępowania miały istotny wpływu na wynik sprawy. Postawione bowiem zarzuty naruszenia przepisów postępowania - art. 151, art. 145 § 1 pkt 1 lit.c P.p.s.a. w związku z art. 121, art. 122, art. 127, art. 180, art. 187 i art. 191 i art. 210 § 1 pkt. 6 O.p. okazały się niezasadne.

Niezasadnymi okazały się także sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia prawa materialnego tj. - art. 15 ust. 1 i ust. 2 i art. 16 u.p.o.l. wobec uznania za targowisko miejsc, które targowiskami nie są oraz opodatkowania opłatą targową przedmiotu podatku od nieruchomości.

Obowiązek zapłacenia opłaty targowej dotyczy sprzedających we "wszelkich miejscach" (art. 15 ust. 2 u.p.o.l.), bez względu na to, kto jest właścicielem lub posiadaczem. Targowiskami, na których sprzedaż obciążona jest opłatą targową, są wszelkie miejsca, w których prowadzony jest handel, z wyjątkiem sprzedaży dokonywanej w budynkach lub częściach budynków, niebędących targowiskami pod dachem oraz halami używanymi do targów, aukcji i wystaw. Określenie targowiska w u.p.o.l. jako każdego miejsca, w którym prowadzony jest handel, nie jest przypadkowe. Ustawa weszła w życie w 1991 r., kiedy to zaczął burzliwie rozwijać się handel uliczny. Jedyną możliwością pobierania opłat targowych od sprzedających na ulicach, placach, chodnikach itp. było przyjęcie przez ustawodawcę bardzo szerokiego pojmowania targowiska (L. Etel, S. Presnarowicz, Komentarz do ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, publ. ABC, 2003) .

W związku z tym za targowisko, w rozumieniu u.p.o.l., należy uznać, nie tylko miejsca odpowiadające warunkom przewidzianym do sprzedaży, ale każde miejsce, w którym zwyczajowo prowadzona jest sprzedaż, np. chodnik, przejście podziemne, ulicę itp. Takie rozumienie targowiska umożliwia pobieranie na rzecz gminy opłat targowych wszędzie tam, gdzie prowadzony jest handel, bez względu na to, kto jest właścicielem targowiska i czy jest ono prowadzone w miejscu do tego przeznaczonym i na podstawie stosownej koncesji. Także wykładnia językowa i funkcjonalna art. 15 ust. 2 komentowanej ustawy przemawia za bardzo szerokim pojmowaniem targowiska. Zawężenie tego pojęcia np. do miejsc tylko do tego celu wyznaczonych nie znajduje dostatecznych podstaw. Gdyby ustawodawca chciał, aby targowisko było rozumiane w wąskim znaczeniu (wyznaczonego miejsca), to nie zamieszczałby innej definicji w komentowanej ustawie. O braku wyłączenia o jakim mowa w art. 16 cyt. ustawy, wypowiedział się szeroko Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie (str. 8) i nie zachodzi potrzeba powtarzania tych trafnych wywodów.

Wobec braku skutecznego podważenia ustaleń faktycznych, które legły u podstaw skarżonego rozstrzygnięcia, organy podatkowe a za nimi sąd I instancji prawidłowo ustaliły wymiar należnej opłaty targowej. W konsekwencji stwierdzenia prawidłowości ustaleń faktycznych i bezzasadności zarzutów naruszenia przepisów postępowania omawiany zarzut naruszenia prawa materialnego nie mógł odnieść skutku oczekiwanego przez autora skargi kasacyjnej.

Wobec wykazania, że żaden z zarzutów skargi kasacyjnej nie okazał się uzasadniony, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.