Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Ewa Partyka Sędziowie WSA Marcin Kamiński /spr./ WSA Maciej Kobak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 3 listopada 2020 r. sprawy ze skargi P. F. na decyzję Wojewody z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia zezwolenia na realizację inwestycji drogowej I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego P. F. kwotę 500 zł /słownie: pięćset złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi P. F. (skarżący) jest decyzja Wojewody (organ odwoławczy) z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] uchylająca w części decyzję Starosty (organ I instancji) z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] znak: [...] o udzieleniu zezwolenia na realizację inwestycji drogowej i orzekająca w tym zakresie co do istoty sprawy, oraz utrzymująca w pozostałym zakresie zaskarżoną decyzję w mocy.

Stan faktyczny i prawny sprawy ze skargi na powyższą decyzję przedstawia się następująco.

Po rozpatrzeniu wniosku Wójta Gminy (inwestor), decyzją z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] znak: [...] organ I instancji działając na podstawie art. 11a ust. 1, art. 11f ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (specustawa drogowa) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (k.p.a.) - zezwolił na realizację inwestycji drogowej pn.: "Rozbudowa drogi gminnej publicznej nr [...] wraz z budową i przebudową infrastruktury technicznej" na wskazanych w decyzji działkach położonych w obrębie G., jednostka Gmina , na rzecz Wójta Gminy , zgodnie z załącznikami graficznymi nr [...] do decyzji, będącymi integralną częścią decyzji, określającymi teren niezbędny dla obiektów budowlanych (oznaczony liniami przerywanymi w kolorach: brązowym, zielonym i pomarańczowym) oraz linie rozgraniczające teren inwestycji (oznaczone liniami przerywanymi w kolorach: fioletowym i czerwonym), a ponadto: 1) zatwierdził projekt budowlany na zamierzenie: "Rozbudowa drogi gminnej publicznej nr [...] wraz z budową i przebudową infrastruktury technicznej"; 2) zatwierdził na potrzeby w/w inwestycji podział nieruchomości położonych w obrębie G., jednostka Gmina zgodnie z załącznikiem nr 2 do decyzji, będącym integralną częścią decyzji, przyjętym w dniu 13 września 2018 r. pod numerem ewidencyjnym [...] do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego przez Starostę - Powiatowy Ośrodek Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej; 3) oznaczył nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Gminy ; 4) ustalił wymagania dotyczące powiązania drogi z innymi drogami publicznymi, z określeniem ich kategorii; 5) ustalił warunki wynikające z potrzeb ochrony środowiska, ochrony zabytków i dóbr kultury współczesnej oraz potrzeb obronności państwa; 6) ustalił wymagania dotyczące ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich; 7) dokonał innych ustaleń dotyczących obowiązku budowy i przebudowy sieci uzbrojenia terenu i zjazdów, zezwolił na wykonanie w/w budowy i przebudowy oraz określił ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości zgodnie z zatwierdzonym projektem budowlanym na wskazanych działkach, szczególnych warunków zabezpieczenia terenu budowy i prowadzenia robót budowlanych, szczegółowych wymagań dotyczących nadzoru na budowie.

Decyzji został nadany rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że do wniosku o wydanie zezwolenia na realizację ww. inwestycji drogowej inwestor dołączył komplet dokumentów wymaganych na podstawie art. 11d ust. 1 specustawy drogowej, w tym: mapy w skali 1:500 przedstawiające proponowany przebieg drogi z zaznaczeniem terenu niezbędnego dla obiektów budowlanych oraz istniejące uzbrojenie terenu; analizę powiązania drogi z innymi drogami publicznymi; określenie zmian w dotychczasowej infrastrukturze zagospodarowania terenu; mapy zawierające projekt podziału nieruchomości; cztery egzemplarze projektu budowlanego dla wnioskowanego zamierzenia oraz pozytywne opinie Wójta Gminy, Zarządu Województwa, Zarządu Powiatu, Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej, Okręgowego Urzędu Górniczego, Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S. A., PKP Polskie Linie Kolejowe S. A. Natomiast pozostałe opinie organów wymienionych w art. 11d ust. 1 pkt 8 nie były wymagane.

Organ I instancji wyjaśnił, że o wszczęciu postępowania w sprawie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej zawiadomił zainteresowanych w formie obwieszczeń wywieszonych na tablicach ogłoszeń Gminy i Starostwa Powiatowego, na stronach internetowych powyższych urzędów oraz w lokalnej gazecie codziennej "Super Nowości". Ponadto zawiadomienie o wszczęciu postępowania zostało wysłane wnioskodawcy, właścicielom lub użytkownikom wieczystym nieruchomości objętych wnioskiem.

W ocenie organu I instancji przedłożony projekt budowlany dla ww. inwestycji jest zgodny z wymaganiami ochrony środowiska, a w szczególności określonymi w decyzji Wójta Gminy znak [...] z dnia [...] maja 2017 r. o środowiskowych uwarunkowaniach. Projekt spełnia wymagania rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego. Opracowany został przez uprawnionych projektantów, legitymujących się zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (u.p.b.) oraz posiada wymagane opinie, uzgodnienia i zezwolenia.

Organ I instancji wskazał, że Wójt Gminy na podstawie art. 17 ust. 1 specustawy drogowej zwrócił się o nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności dla wnioskowanego zamierzenia. Nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności uzasadnił ważnym interesem społecznym, polegającym na jak najszybszej realizacji zamierzenia z uwagi na brak chodników i poboczy, co utrudnia bezpieczne poruszanie się pieszych, zły stan techniczny istniejącej drogi gminnej, który utrudnia dojazd służbom ratownictwa medycznego oraz ratownictwa dla pozostałych zagrożeń życia ludzkiego, klęsk żywiołowych i katastrof. Organ I instancji uznał więc, że nadanie decyzji o zezwoleniu na realizację przedmiotowej inwestycji rygoru natychmiastowej wykonalności jest w pełni zasadne.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący zarzucił naruszenie art. 11a ust. 4, art. 11i specustawy drogowej, a także § 11 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, oraz art. 4 ust. 8 ustawy o drogach publicznych. W uzasadnieniu odwołania skarżący zakwestionował podział działki nr 830/6, oraz zaprojektowanie zjazdu na wydzielonej działce gruntu bezpośrednio pod oknami budynku gospodarczego, oraz w odległości ok. 4 m od budynku mieszkalnego. Skarżący wskazał także, że planowana inwestycja będzie oddziaływała na jego warunki mieszkaniowe pod względem nadmiernego hałasu, zanieczyszczenia powietrza, oraz istotne ograniczenie w zagospodarowaniu i korzystaniu z będącej jego własnością działki.

Po rozpatrzeniu odwołania organ odwoławczy decyzją z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.:

I. Uchylił załącznik nr 1A i 1B do zaskarżonej decyzji, stanowiący mapę w skali 1:500 przedstawiającą proponowany przebieg drogi z zaznaczeniem terenu niezbędnego dla obiektów budowlanych oraz istniejące uzbrojenie terenu, i orzekł w tym zakresie poprzez ustalenie, w miejsce uchylonego załącznika, nowego załącznika, stanowiącego mapę w skali 1:500 przedstawiającą proponowany przebieg drogi z zaznaczeniem terenu niezbędnego dla obiektów budowlanych oraz istniejące uzbrojenie terenu, będącą załącznikiem nr 1A i 1B do decyzji;

II. Uchylił w sentencji zaskarżonej decyzji, znajdujący się na stronie 5 w pkt 7 ppkt 1 zapis o treści: "1) ustalam obowiązek budowy i przebudowy: sieci uzbrojenia terenu i zjazdów (...)", i orzekł w tym zakresie poprzez ustalenie w miejsce uchylenia w sentencji decyzji nowego zapisu o treści: "1) ustalam obowiązek budowy i przebudowy: sieci uzbrojenia terenu i zjazdów oraz urządzeń wodnych lub urządzeń melioracji wodnych szczegółowych (...)";

III. Uchylił w sentencji zaskarżonej decyzji, znajdujący się na stronie 7 w wierszu 6 licząc od dołu zapis o treści: "Z uwagi na ww. rygor odstępuje się od ustalenia terminu wydania nieruchomości", i orzekł w tym zakresie poprzez ustalenie w miejsce uchylenia w sentencji decyzji nowego zapisu o treści: "Działając na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych określam termin wydania nieruchomości na 121 dzień od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna".

IV. W pozostałej części zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że przedmiotem rozpoznawanej sprawy jest zezwolenie na realizację inwestycji drogowej pn.: "Rozbudowa drogi gminnej publicznej nr [...] wraz z budową i przebudową infrastruktury technicznej" wydane na rzecz Wójta Gminy, na działkach wymienionych w sentencji decyzji. Jak wynika z akt sprawy, projektowana droga będzie stanowiła drogę publiczną gminną, zatem przepisem prawa materialnego, który ma zastosowanie w niniejszej sprawie jest specustawa drogowa.

Dokonując analizy zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, organ odwoławczy uznał, iż wniosek inwestora o wydanie przedmiotowej decyzji jest kompletny, tj. zawiera wszystkie elementy, o których mowa w art. 11d specustawy drogowej. Przed złożeniem wniosku inwestor, zgodnie z art. 11b ust. 1 specustawy drogowej uzyskał wymagane opinie. Ponadto, zgodnie z art. 11d ust. 1 pkt 1-5 specustawy drogowej, do wniosku załączono mapę w skali 1:500, na której przedstawiono proponowany przebieg drogi, z zaznaczeniem terenu niezbędnego dla obiektów budowlanych oraz istniejące uzbrojenie terenu, jak również załączono analizę powiązania przedmiotowej drogi z innymi drogami publicznymi, mapę zawierającą projekty podziału nieruchomości, określono zmiany w dotychczasowej infrastrukturze zagospodarowania terenu, oraz określono nieruchomości lub ich części, które planowane są do przejęcia na rzecz Gminy i nieruchomości lub ich części, z których korzystanie będzie ograniczone. Do wniosku o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację przedmiotowej inwestycji drogowej inwestor dołączył cztery egzemplarze projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami oraz dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi. Przy czym na etapie odwoławczym wyegzekwowano odstępstwo od warunków usytuowania przedmiotowej drogi, wynikających z ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, a inwestor przedłożył postanowienie Starosty z dnia [...] września 2019 r. nr [...]. Projekt został wykonany i sprawdzony przez osoby spełniające warunki, o których mowa w art. 12 ust. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (u.p.b.). Zgodnie z art. 20 ust. 4 u.p.b., do projektu dołączono oświadczenia projektantów i sprawdzających o sporządzeniu projektu zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej.

Analizując zaskarżoną odwołaniem decyzję organ odwoławczy stwierdził, że czyni ona zadość wymogom przedstawionym w art. 11f ust. 1 specustawy drogowej, zawiera bowiem wszystkie niezbędne elementy określone w tym przepisie. Decyzja zawiera wymagania dotyczące powiązania drogi z innymi drogami publicznymi, określenie linii rozgraniczających teren inwestycji, a także zatwierdzenie podziału nieruchomości. Ponadto na mocy przedmiotowego rozstrzygnięcia zatwierdzono projekt budowlany. W decyzji określono także nieruchomości, które stają się z mocy prawa własnością jednostki samorządu terytorialnego (Gminy). Poza tym ustalono warunki wynikające z potrzeb ochrony środowiska, ochrony zabytków i dóbr kultury współczesnej oraz potrzeb obronności państwa, określono wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich, a także szczegółowe warunki prowadzenia robót budowlanych, jak również wymagania dotyczące nadzoru na budowie. Stosownie do art. 11f ust. 3 specustawy drogowej, organ I instancji doręczył ww. decyzję inwestorowi, zaś pozostałe strony o wydaniu przedmiotowej decyzji zostały zawiadomione w drodze obwieszczeń. Dotychczasowych właścicieli nieruchomości objętych inwestycją oraz użytkowników wieczystych tych nieruchomości organ I instancji dodatkowo poinformował o wydaniu decyzji w drodze zawiadomień wysłanych na adresy wskazane w katastrze nieruchomości.

Organ odwoławczy wskazał, że analiza akt sprawy wykazała rozbieżności pomiędzy adresatem zaskarżonej odwołaniem decyzji (Wójt Gminy), a adresatem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, pozwolenia wodnoprawnego na lokalizowanie na obszarze szczególnego zagrożenia powodzią planowanej inwestycji (Gmina), co zostało skorygowane na etapie postępowania odwoławczego (decyzja Wójta Gminy orzekająca o przeniesieniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z dnia [...] lipca 2019 r. znak: [...], decyzja Dyrektora Zarządu Zlewni Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z dnia [...] lipca 2019 r. znak: [...] potwierdzająca przyjęcie praw i obowiązków wynikających z pozwolenia wodnoprawnego z dnia [...] grudnia 2018 r. znak: [...]). Także w projekcie budowlanym i niektórych dokumentach dołączonych do wniosku jako inwestor wskazana została błędnie Gmina, a nie zarządca drogi, co również zostało skorygowane.

W toku prowadzonego postępowania odwoławczego inwestor przedłożył wyjaśnienia, które potwierdzają zgodność projektowanej inwestycji z decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach znak: [...] z dnia [...] maja 2017 r., a także postanowienie Starosty z dnia [...] września 2019 r. znak: [...] wyrażające zgodę na odstępstwo od przepisów art. 53 i 54 ustawy o transporcie kolejowym, umożliwiające wykonanie rozbudowy drogi w odległościach mniejszych niż 10 m od terenu kolejowego i 20 m od skrajnego toru, oraz wykonanie prac ziemnych w odległościach mniejszych niż 4 m od terenu kolejowego.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że na etapie odwoławczym ustalono, iż linie rozgraniczające określone na mapie w skali 1:500 przedstawiającej proponowany przebieg drogi z zaznaczeniem terenu niezbędnego dla obiektów budowlanych oraz istniejące uzbrojenie terenu, będącej załącznikiem nr 1A i 1B do decyzji zostały naniesione w sposób nieczytelny, co skorygowano, zatwierdzając niniejszą decyzją nowe mapy (załącznik 1A i 1B). Co więcej na stronie 5 w pkt 7 ppkt 1 decyzji Starosty nie wskazano na obowiązku budowy i przebudowy urządzeń wodnych lub urządzeń melioracji wodnych szczegółowych, co również skorygowano w decyzji organu odwoławczego.

Analizując zaskarżoną decyzję organu I instancji pod kątem spełnienia warunku określonego w art. 16 ust. 2 specustawy drogowej organ odwoławczy stwierdził, iż rozstrzygnięcie organu I instancji nie zawiera określenia terminu wydania nieruchomości objętych liniami rozgraniczającymi teren przedmiotowej inwestycji. Tymczasem wskazanie terminu, o którym wyżej mowa jest obligatoryjne. O konieczności wskazania terminu, o którym mowa w art. 16 ust. 2 specustawy drogowej przesądza ponadto fakt, iż przepisy art. 12 ust. 6, art. 17 ust. 4a oraz art. 17 ust. 4b specustawy drogowej wiążą określone skutki prawne z upływem tego terminu. Dlatego też działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. organ odwoławczy uchylił znajdujący się na stronie 7 w wierszu 6 od dołu zaskarżonej decyzji zapis i orzekł w tym zakresie poprzez ustalenie, w miejsce uchylenia, zapisu czyniącego zadość obowiązkowi określonemu przez ustawodawcę w art. 16 ust. 2 specustawy drogowej.

W ocenie organu odwoławczego, powyższe rozstrzygnięcia nie naruszają zasady dwuinstancyjności postępowania, o której mowa w art. 15 k.p.a., gdyż stanowią w istocie skorygowanie dostrzeżonych nieprawidłowości. Organ wskazał, że kompetencje organu odwoławczego obejmują zarówno korygowanie wad prawnych decyzji organu pierwszej instancji, polegających na niewłaściwym zastosowaniu przepisu prawa materialnego, bądź postępowania administracyjnego, jak i wad polegających na niewłaściwej ocenie okoliczności faktycznych. Zgodnie z ogólnie przyjętą zasadą organy administracji powinny działać wnikliwie, prowadząc wyczerpujące postępowanie dowodowe w celu uzyskania prawdy obiektywnej, a fakty istotne dla podjętego rozstrzygnięcia powinny zostać w miarę możliwości bezsprzecznie ustalone. Obowiązek ten wynika z art. 7 i art. 77 k.p.a. Dlatego też trafność rozstrzygnięcia w każdym indywidualnym przypadku wymaga szczegółowego zbadania i rozważenia wszelkich argumentów, które stanowiłyby podstawę do przyjęcia określonego stanowiska. Wydając decyzję, organ zobowiązany jest do przestrzegania przepisów k.p.a., a przede wszystkim do podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego.

Następnie organ odwoławczy stwierdził, że zarzuty podniesione w odwołaniu nie zasługują na uwzględnienie.

Organ odwoławczy wskazał, że z pisma Wójta Gminy z dnia [...] sierpnia 2019 r. nr [...] wynika, że "lokalizacja zaprojektowanego zjazdu jest zgodna z uchwałą nr [...] Rady Gminy z dnia [...] grudnia 2002 r. w sprawie uchwalenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego terenów miejscowości G.. Zjazd zaprojektowano w zakresie terenu oznaczonego "KDx" wyznaczonego pod dojazd wewnętrzny do działek nr [...], 830/4, 830/3, 830/2, zgodnie z planem miejscowym. Zjazd stanowi jedyne połączenie dla ww. działek z drogą publiczną, brak zaprojektowanego zjazdu uniemożliwia komunikację ww. działek z drogą publiczną, oraz powoduje sytuację, w które właściciel działki nr 830/6 może utrudniać dostęp do drogi publicznej. W tym kontekście organ zauważył, że inwestor realizujący inwestycję w trybie specustawy drogowej, nie musi przestrzegać przepisów planu miejscowego gdyż art. 11i ust. 2 specustawy drogowej stanowi, że w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nie stosuje się przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Organ odwoławczy podkreślił, że kwestionowany przez skarżącego zjazd objęty został granicami pasa drogowego (liniami rozgraniczającymi teren). Zarówno Wojewoda orzekający w sprawie jako organ II instancji, jak i Starosta działający jako organ I instancji, pełnią w procesie inwestycyjnym funkcję organów, które będąc właściwe do wydania decyzji w przedmiocie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej, nie są jednocześnie uprawnione do wyznaczania i korygowania trasy inwestycji drogowej, ani do zmiany proponowanych we wniosku rozwiązań. Ponadto, zgodnie z art. 11d ust. 1 pkt 1 i 3 specustawy drogowej, to inwestor we wniosku o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej decyduje o przebiegu drogi oraz wielkości terenu niezbędnego dla obiektów budowlanych, załączając mapy przedstawiające proponowany przebieg drogi oraz mapy zawierające projekty podziałów nieruchomości. Organy mogą działać tylko w granicach tego wniosku, nie mają możliwości ingerowania w lokalizację inwestycji, a więc i w przebieg linii podziału nieruchomości, zaproponowany przez wnioskodawcę. Ocenie dokonanej przez organy obu może jedynie podlegać zgodność z prawem planowanego przedsięwzięcia, w szczególności spełnienie warunków zawartych w przepisach specustawy drogowej, bowiem stosownie do przepisu art. 11e specustawy drogowej nie można uzależniać zezwolenia na realizację inwestycji drogowej od spełnienia świadczeń lub warunków nieprzewidzianych obowiązującymi przepisami (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 2013 r., sygn. akt II OSK 432/13). Inwestor jest zatem kreatorem miejsca, sposobu i kształtu realizacji inwestycji, natomiast organ orzekający wyznacza dopuszczalne prawem granice tej kreacji, poprzez dokonywanie oceny prawnej, kończącej się aktem władztwa publicznego zakreślającego te granice. Zadaniem organu jest bowiem sprawdzenie, czy wyznaczone przez wnioskodawcę linie rozgraniczające pas drogowy oraz zaproponowane rozwiązania techniczne odpowiadają woli ustawodawcy wyrażonej w innych regulacjach prawnych, mających znaczenie dla wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Zgodnie z powszechnie przyjmowanym w orzecznictwie sądowoadministracyjnym poglądem dotyczącym przedmiotowej materii, organ właściwy do wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej nie jest upoważniony do korygowania rozwiązań przyjętych we wniosku o wydanie ww. decyzji. To inwestor samodzielnie dokonuje wyboru najbardziej korzystnych rozwiązań lokalizacyjnych i następnie techniczno- wykonawczych inwestycji, mając na uwadze spowodowanie jak najmniejszych uciążliwości dla właścicieli nieruchomości. Na poparcie swojego stanowiska organ przytoczył również postanowienie składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. akt II OPS 2/14. Organ stwierdził więc, że organy obu instancji, nie mogły dokonać zmian w przedstawionej przez inwestora koncepcji przebiegu przedmiotowej inwestycji drogowej. Przy czym przepisy specustawy drogowej nie określają obowiązku zaproponowania przez inwestora różnych wariantów przebiegu planowanej inwestycji, dlatego też organy orzekające w I i II instancji mają jedynie obowiązek dokonać oceny zgodności z prawem takiego wariantu, jaki przedstawił inwestor. W analizowanej sprawie, po dokonaniu kontroli decyzji organu I instancji, organ odwoławczy nie dopatrzył się uchybień w zaproponowanym przez inwestora przebiegu inwestycji. Przytaczając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 czerwca 2011 r., sygn. akt VII SA/Wa 810/11 organ wyjaśnił, że zezwolenie na realizację inwestycji drogowej w wielu wypadkach musi uwzględniać sprzeczne interesy, z jednej strony inwestora, a z drugiej strony osób lub podmiotów, których prawa lub interesy mogą być przez to zezwolenie zagrożone lub naruszone. Granice tych praw i interesów określają przepisy prawa budowlanego oraz innych aktów prawnych wydanych na podstawie i w wykonaniu przepisów tego prawa lub przepisów wydanych dla ochrony środowiska. Poza tymi granicami, a zatem poza ochroną prawną wynikającą z norm prawa pozytywnego, pozostają natomiast protesty obywateli wyrażające ich osobiste zapatrywania, oczekiwania, postulaty i życzenia co do określonej polityki planowania przestrzennego, wzajemnych relacji między planowanymi lub realizowanymi inwestycjami. Nieuwzględnienie ich nie może jednak stanowić podstawy kwestionowania legalności zezwolenia na realizację inwestycji drogowej.

Ponadto wskazując m. in. na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 marca 2016 r., sygn. akt II OSK 2334/15, organ odwoławczy wyjaśnił, że ochrona interesów osób trzecich w procesie inwestycyjnym nie może prowadzić do sytuacji, w której to osoby trzecie, a nie inwestorzy decydować będą o wybudowaniu obiektów budowlanych, miejscu posadowienia takich obiektów, szczegółowych rozwiązaniach technicznych i to nawet z naruszeniem ogólnego interesu społecznego. Nie można dopuścić do sytuacji, w której uprawnienia właściciela nieruchomości całkowicie ograniczają uprawnienia inwestora. Nieuniknione jest to, że realizacja inwestycji drogowej stwarza określone uciążliwości dla właścicieli nieruchomości objętych inwestycją bądź znajdujących się w obszarze jej oddziaływania. Ocena decyzji w aspekcie poszanowania uzasadnionych interesów osób trzecich wymaga uwzględnienia, że inwestor realizujący inwestycję drogową działa w interesie publicznym, który ma prymat nad interesem prawnym jednostki, o ile nie narusza tego interesu prawnego w sposób niezgodny z prawem, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Organ odwoławczy wyjaśnił również, że przepisy rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w tym § 11, nie znajdują zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż stosownie do § 2 tego rozporządzenia, przepisy rozporządzenia stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych, z zastrzeżeniem § 207 ust. 2. Organ odwoławczy zauważył, że na str. 50a projektu budowlanego jego autor wskazał, iż "Zrealizowana inwestycja nie będzie powodować przekroczeń dopuszczalnych standardów i znacząco wpływać na stan środowiska podczas eksploatacji, w trakcie normalnej pracy zgodnie z decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach nr [...] z dnia 2 maja 2017 r., stwierdzającą brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla przedmiotowego przedsięwzięcia". Organ odwoławczy podkreślił, że nie może ingerować w zawartość merytoryczną projektu budowlanego, gdyż za powyższe odpowiedzialność ponosi autor projektu oraz sprawdzający dany projekt budowlany.

W ustawowym terminie skarżący wniósł skargę na powyższą decyzję, zaskarżając ją w zakresie utrzymującym w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] lutego 2019 r. w przedmiocie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej pn.: rozbudowa drogi gminnej publicznej nr [...] wraz z budową i przebudową infrastruktury technicznej.

Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj

a) art. 11f ust. 1 pkt 4 specustawy drogowej poprzez jego błędną wykładnię i niezastosowanie, a w związku z czym nie spełnienie przez organ w zaskarżonej decyzji wymogu dotyczącego ochrony uzasadnionych interesów osoby trzeciej;

b) art. 11a ust. 4 specustawy drogowej poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie odnośnie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko;

c) art. 11i ust. 1 specustawy drogowej w zw. z § 11 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie;

d) art. 4 ust. 8 ustawy o drogach publicznych poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie odnośnie projektowanego zjazdu przez nowo zaprojektowaną działkę nr [...] - wydzieloną z działki nr 830/6;

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

a) art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. mające istotne znaczenie dla zaskarżonej decyzji poprzez brak przeprowadzenia dokładnego postępowania dowodowego i zaniechania czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego;

b) art. 8 § 1 k.p.a. poprzez nieodniesienie się do zarzutów skarżącego dotyczącego podziału jego nieruchomości i zaprojektowanego tam zjazdu, co uniemożliwia realizację zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa; bezstronności czy równego traktowania uczestników postępowania administracyjnego.

W związku z powyższym skarżącym wniósł o uchylenie decyzji w zaskarżonym zakresie oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący nie zgodził się z oceną organu odwoławczego, iż zaskarżona decyzja czyni zadość wymogom art. 11 ust. 1 specustawy drogowej. Zdaniem skarżącego organ bezzasadnie uznał, że w świetle podniesionych zarzutów brak jest podstaw do jego ingerencji w merytoryczną część projektu i przedsięwzięcia, bowiem z art. 11i specustawy drogowej wynika, że w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nieuregulowanych w niniejszej ustawie stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, z wyjątkiem art. 28 ust. 2. Skarżący przytoczył § 11 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, zgodnie z którym budynek z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi powinien być wznoszony poza zasięgiem zagrożeń i uciążliwości określonych w przepisach odrębnych, przy czym dopuszcza się wznoszenie budynków w tym zasięgu pod warunkiem zastosowania środków technicznych zmniejszających uciążliwości poniżej poziomu ustalonego w tych przepisach bądź zwiększających odporność budynku na te zagrożenia i uciążliwości, jeżeli nie jest to sprzeczne z warunkami ustalonymi dla obszarów ograniczonego użytkowania, określonych w przepisach odrębnych. Skarżący zauważył, że decyzja organu I instancji zawierała szereg uchybień, które dopiero na etapie postępowania odwoławczego zostały skorygowane przez organ odwoławczy, przy czym organ ten nie odniósł się do naruszeń prawa wskazanych przez skarżącego i trudno się zgodzić, że szczegółowo podszedł do zbadania wszelkich argumentów i nie naruszył art. 7 i art. 77 k.p.a., które nakładają na organ administracji publicznej obowiązek zebrania w sposób wyczerpujący i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, oraz przestrzegania zasady praworządności przy uwzględnieniu interesu społecznego, ale również słusznego interesu obywateli. Skarżący podkreślił, że nie neguje całej prowadzonej inwestycji czy potrzeby budowy drogi, ale jedynie jej zjazd odnośnie jego nieruchomości w sposób zaprojektowany w zaskarżonej decyzji, tj. sposób podziału działki nr 830/6, objętej KW nr [....], która ma się podzielić m. in. na działkę o nr [...], zajmując na całej długości działki od strony południowej 5 metrów i to bezpośrednio pod oknami posadowionego budynku gospodarczego i w oddaleniu w zaledwie niecałych 4 metrów od domu, w którym skarżący mieszka. Skarżący podkreślił również, że nie chodzi tu o jego osobiste zapatrywania i oczekiwania, lecz o zaplanowanie zjazdu w sposób naruszający obowiązujące w tym zakresie przepisy. Z art. 29 ust. 2 ustawy o drogach publicznych w zw. z art. 4 pkt 8 tej ustawy wynika bowiem, że zarządca drogi realizując inwestycję drogową obowiązany jest zbudować bądź przebudować zjazdy umożliwiając przyległym nieruchomościom dostęp do drogi (w miejscach gdzie taki dostęp został wyznaczony zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Dostęp ten zapewnia się przez uwzględnienie w projekcie drogi przy poszczególnych nieruchomościach zjazdów rozumianych jako techniczne elementy budowli drogowej. W ocenie skarżącego wydzielenie części działki nr 830/6 i przeznaczenie jej na zjazd takiego celu nie spełnia, skoro nie przebiega przez następne działki, a niżej usytuowana działka nr 825/4 ma również zaprojektowany zjazd. Ponadto skarżący stwierdził, że długość zjazdu wynosząca 50 m nie ma żadnego uzasadnienia i w rzeczywistości zjazd przestaje być zjazdem w rozumieniu przepisów, a staje się drogą. W ten sposób w przedmiotowym postępowaniu mamy zaprojektowane 2 zjazdy praktycznie do jednej nieruchomości - działki nr 825/4, zaś planowany zjazd nie jest inwestycją drogową na cele publiczne, lecz wyłącznie w interesie właściciela działki nr 825/4, któremu umożliwia korzystanie z wjazdu i daje prawo przejazdu przez działkę skarżącego, urządzając drogę (a nie zjazd) kosztem jego działki. Skarżący wskazał, że budynek gospodarczy wychodzi oknami bezpośrednio na granicę wydzielonej działki nr [...], a nad działką wystaję dach ponad 70 cm ponad projektowaną granicę. Natomiast zaprojektowany w planie miejscowym zjazd wewnętrzny w zakresie terenu "KDx", o którym wspomina organ odwoławczy, przebiegał jedynie pasem o szerokości 3 m i był drogą wewnętrzną, służebną. Obecnie zaplanowany zjazd z projektowanej drogi gminnej nr [...] ma zgodnie z przepisami, tj. z definicją legalną zawartą w art. 4 pkt 8 ustawy o drogach publicznych, zapewnić takie połączenie drogi publicznej z nieruchomością położoną przy drodze, które stanowi bezpośrednie miejsce dostępu do drogi publicznej w rozumieniu przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z kolei z art. 2 pkt 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo też dostęp do niej przez drogę wewnętrzną albo przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Porównując wszystkie zaprojektowane zjazdy planowanej inwestycji drogowej wyraźnie stwierdzić można, że omawiany zjazd jest znacznie dłuższy. Skarżący podniósł, że do uciążliwości, o których mowa we wskazanych wyżej przepisach, zalicza się także m. in.: szkodliwe promieniowanie i oddziaływanie pól elektromagnetycznych; hałas i drgania (wibracje); zanieczyszczenie powietrza; zanieczyszczenie gruntu i wód. Ponadto skarżący wskazał, że zgodnie z art. 11a ust. 4 specustawy drogowej, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej może być wydana po uprzednim przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, jeżeli jest ona wymagane przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Co prawda organ I instancji nałożył taki obowiązek w pkt 5 decyzji i ustalił wymagania dotyczące ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich również przed nadmiernym hałasem, jednak w ogóle nie zwrócił uwagi na fakt naruszenia interesów skarżącego w sytuacji projektowania zjazdu, niezgodnie z powyższymi przepisami, i to o powierzchni ok. 2 arów. Dalej skarżący wskazał, że zgodnie z art. 72 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 71 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, przed uzyskaniem decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej konieczne jest uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o ile inwestycja ta jest przedsięwzięciem mogącym zawsze albo potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko do przedsięwzięć takich zalicza autostrady i drogi ekspresowe oraz drogi inne niż autostrady lub drogi ekspresowe, o nie mniej niż czterech pasach ruchu, na łącznym odcinku nie mniejszym niż 10 km. Wśród przedsięwzięć mogących zaś potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko wymienia natomiast m. in. drogi o nawierzchni twardej o całkowitej długości przedsięwzięcia powyżej 1 km. Skarżący wskazał, że od granicy terenu inwestycji drogowej do jego domu posadowionego na działce nr 830/6 odległość wynosi ok. 7 m i od projektowanego zjazdu zaledwie ok. 3,5 m, a jeszcze zawłaszczenie części działki powoduje, że planowana inwestycja niewątpliwie spowoduje znaczące oddziaływanie na jego warunki mieszkaniowe, chociażby pod względem nadmiernego hałasu, zanieczyszczenia powietrza oraz istotne ograniczenie w zagospodarowaniu i korzystaniu z działki, czego nie zbadano.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje stanowisko i wniósł o oddalenie skargi.

W piśmie z dnia 12 sierpnia 2020 r. skarżący podtrzymał stanowisko wyrażone w skardze, wskazując ponadto, że realizacja inwestycji doprowadziła do naruszenia stosunków wodnych na gruncie, a objęty przebudową zjazd jest "tak naprawdę budowaną za publiczne pieniądze drogą dla potrzeb właściciela działki nr [...]".

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga została uwzględniona niezależnie od oceny zasadności zarzutów w niej podniesionych. Sąd nie będąc związany granicami skargi (art. 134 § 1 p.p.s.a.), wziął bowiem pod rozwagę z urzędu naruszenia prawa, które są konieczną i wystarczającą podstawą do wzruszenia zaskarżonej decyzji.

W przedmiotowej sprawie ocena prawna oraz wskazania co do dalszego postępowania przed organem drugiej instancji odnoszą się jedynie do rozstrzygnięcia merytorycznego sprawy w części dotyczącej spornej "przebudowy zjazdu" (zob. pkt 7 ppkt 1) zaskarżonej decyzji) przez działki nr [...] (po podziale) i [...] (po podziale). W pozostałym zakresie Sąd nie stwierdził naruszeń prawa, które stanowią podstawę do wzruszenia zaskarżonej decyzji.

Dokonując negatywnej oceny legalnościowej zaskarżonej decyzji we wskazanym wyżej zakresie, Sąd w pierwszej kolejności stwierdził, że kontrolowane organy nie wykazały, że w sprawie zachodziły podstawy do wydzielenia działki nr [...] (z działki nr 830/6) i [...] (z działki nr 825/4) w celu zgodnego z prawem wykonania przebudowy zjazdu. Jakkolwiek więc zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury sądy administracyjne nie dokonują oceny zasadności lub racjonalności planowanej inwestycji drogowej, jej przebiegu lub techniczno-wykonawczych założeń jej realizacji, to jednak nie mogą one uchylić się od kontroli zgodności z prawem postanowień decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej na tle zatwierdzonego podziału nieruchomości, zatwierdzonego projektu budowlanego oraz innych ustaleń regulowanych przepisami prawa. W ramach tak dokonywanej kontroli mieści się również ocena legalności rozstrzygnięć związanych ze wszystkimi elementami składowymi planowanej inwestycji drogowej (w tym np. pracami budowlanymi związanymi ze zjazdami objętymi inwestycją drogową).

W związku z powyższym Sąd nie mógł nie zauważyć, że z treści załączników 1A i 1B do zaskarżonej decyzji oraz zatwierdzonego projektu budowlanego nie tylko nie wynika, jakie były granice i parametry objętego "przebudową" zjazdu mającego przebiegać przez wydzielone działki nr [...] i nr [...], lecz przede wszystkim nie sposób ustalić, czy zostały spełnione warunki legalnej przebudowy obiektu budowlanego będącego zjazdem. Przyjmując stanowisko wyrażone w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, że zjazd nie jest częścią drogi publicznej, a jedynie miejscem dostępu do drogi publicznej (zob. np. wyrok NSA z dnia 4 lipca 2017 r., II OSK 2461/15; wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2007 r., II OSK 220/06), co wynika z samej definicji ustawowej zjazdu (art. 4 pkt 8) ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych/u.d.p. – "połączenie drogi publicznej z nieruchomością położoną przy drodze, stanowiące bezpośrednie miejsce dostępu do drogi publicznej w rozumieniu przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym"), należy uznać, że wyłączenie zawarte w definicji legalnej przebudowy nie ma zastosowania do obiektów budowlanych będących zjazdami. Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 7a u.p.b. "przebudową" jest "wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego". O ile więc w odniesieniu do dróg przebudowa może obejmować zmianę ich charakterystycznych parametrów (w tym szerokości lub długości), pod warunkiem, że nie dochodzi do naruszenia granic pasa drogowego, o tyle w przypadku zjazdów drogowych wyjątek ten jest wyłączony. Tymczasem z treści decyzji, jej załączników graficznych i projektu budowlanego wynika, że planowana "przebudowa" obejmuje co najmniej znaczną zmianę długości zjazdu przez jego "wydłużenie" (na odcinku kilkudziesięciu metrów) przez wydzielone działki nr [...] i [...] w celu doprowadzenia pasa zjazdu do działek prywatnych lub poszerzenia zakresu ich dostępu do drogi publicznej (zob. działka nr [...] oraz np. działka nr [...] powstała z podziału działki nr 825/4). Należy jednak uwzględnić, że nie jest dopuszczalna budowa lub przebudowa zjazdu w celu zapewnienia dostępu do drogi publicznej nieruchomościom, które nie są położone przy tej drodze. Zgodnie bowiem z cyt. już art. 4 pkt. 8 u.d.p. "zjazd" to połączenie drogi publicznej z nieruchomością położoną przy drodze, stanowiące bezpośrednie miejsce dostępu do drogi publicznej w rozumieniu przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z definicji tej wynika, że budowa (przebudowa) zjazdu może odnosić się jedynie do tych nieruchomości położonych przy drodze publicznej, które są bezpośrednim miejscem dostępu do tej drogi w rozumieniu art. 2 pkt. 14 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (u.p.z.p.). W świetle tego ostatniego przepisu nie chodzi zatem o tzw. dostęp pośredni przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej.

Organ odwoławczy jest zatem zobowiązany do weryfikacji nie tylko prawidłowości kwalifikacji planowanych robót jako "przebudowy zjazdu" do działek [...], [...] i [...], lecz przede wszystkim do oceny, czy i w jakim zakresie tego rodzaju planowana (zatwierdzona) "przebudowa zjazdu" stanowiła niedopuszczalną prawnie budowę "zjazdu" stanowiącego w istocie drogę wewnętrzną (przez wydzielone działki nr [...] i [...], przechodzące na władność Gminy) do działki prywatnej (działka nr [...]). W takim bowiem wypadku nie tylko nie może być mowy o "przebudowie" zjazdu, lecz przede wszystkim nie można mówić o spełnieniu definicji zjazdu, który stanowi zawsze połączenie drogi publicznej z nieruchomością położoną przy drodze, stanowiące bezpośrednie (a nie pośrednie) miejsce dostępu do drogi publicznej.

W drugiej kolejności Sąd stwierdził, że w sprawie kontrolowane organy nie dokonały wystarczającej weryfikacji treści części opisowej i graficznej projektu budowlanego w zakresie spełnienia przez objęty "przebudową" zjazd indywidualny przebiegający przez nowo wydzielone działki nr [...] i [...] warunków określonych w § 79 w zw. z § 55 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie. Zgodnie z § 79 zjazd indywidualny powinien mieć: 1) szerokość nie mniejszą niż 4,5 m, w tym jezdnię o szerokości nie mniejszej niż 3,0 m i nie większej niż szerokość jezdni na drodze; 2) nawierzchnię co najmniej twardą w granicach pasa drogowego; 3) przecięcie krawędzi nawierzchni zjazdu i drogi wyokrąglone łukiem kołowym o promieniu nie mniejszym niż 3 m, lub skosem 1 : 1, jeżeli jest to zjazd z ulicy; 4) pochylenie podłużne zjazdu w obrębie korony drogi dostosowane do jej ukształtowania; 5) na długości nie mniejszej niż 5,0 m od krawędzi korony drogi pochylenie podłużne nie większe niż 5%, a na dalszym odcinku - nie większe niż 15%. Tymczasem z treści dokumentacji projektowej nie wynikają bezpośrednio dane, na podstawie których można stwierdzić spełnienie powyższych warunków (w tym warunku minimalnej szerokości zjazdu indywidualnego z § 79 pkt. 1). Z części opisowej projektu budowalnego wynika jedynie, że szerokość zjazdów wynosi "3,0-5,0 m" (s. 49a), natomiast z części graficznej projektu (co do zasady trudno czytelnej) można odczytać jedynie szerokość jezdni (3 m). W tym zakresie doszło zatem do naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. Oczywiście powyższa weryfikacja stanie się bezprzedmiotowa, jeśli organ odwoławczy ostatecznie stwierdzi, że zatwierdzenie do realizacji planowanej "przebudowy zjazdu" – zgodnie z wyrażoną wyżej oceną prawną – nie było dopuszczalne. Organ odwoławczy będzie wtedy zobowiązany do zmiany w tym zakresie zaskarżonej decyzji przez dalsze zreformowanie decyzji organu pierwszej instancji.

Mając na względzie przedstawione wyżej argumenty oraz uznając, że do końcowego i merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy wystarczające będzie uchylenie zaskarżonej decyzji, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a., orzekł, jak w punkcie pierwszym wyroku. W punkcie drugim orzeczenia na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a. zasądzono natomiast od skarżonego organu na rzecz strony skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego, na które składa się uiszczony wpis sądowy.