Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Masternak - Kubiak Sędziowie Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędzia del. WSA Tomasz Świstak (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 grudnia 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 2499/15 w sprawie ze skargi [..] Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzję [..] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [..] sierpnia 2015 r. nr [..] w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2016 r., sygn. akt VII SA/Wa 2499/15, wydanym na podstawie art. 151 P.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę [..] sp. z o.o. z siedzibą w . na decyzję [..] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [..] sierpnia 2015 r. w przedmiocie nakazu rozbiórki.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego [..] (dalej PINB) decyzją z dnia [..] czerwca 2015 r., wydaną na podstawie art. 49b ust. 1 w związku z ust. 3 i art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz.U. z 2013r. poz. 1409 - z późn. zm., dalej Prawo budowlane) nakazał [..] Sp. z o.o. rozbiórkę samowolnie wykonanej altany śmietnikowej na terenie działce nr ew. [..] z obrębu [..]przy ul. R.w W.

[..]Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej [..]WINB) decyzją z [..]sierpnia 2015 r. po rozpatrzeniu odwołania [..] Sp. z o.o., utrzymał w mocy w/w decyzję.

W ocenie organu odwoławczego przedmiotem omawianego postępowania jest altana śmietnikowa, czyli zadaszona osłona na odpady stałe, którą zgodnie z art. 3 pkt 4 lit. c Prawa budowlanego zakwalifikować można jako obiekt małej architektury, w szczególności z uwagi na jego przeznaczenie, ale także gabaryty. Stosownie do art. 30 ust. 1 Prawa budowlanego wykonanie obiektu małej architektury nie wymaga ani pozwolenia (art. 29 ust. 1 pkt 22 Prawa budowlanego), ani zgłoszenia (art. 30 ust. 1 Prawa budowlanego), z wyjątkiem budowy obiektów małej architektury w miejscach publicznych, a ten obiekt usytuowany jest w miejscu publicznym.

Przedmiotowa altana śmietnikowa została wybudowana przez ww. Spółkę na nienależącym do niej gruncie, przy czym teren działki nr ewid. [..] - jak wynika z informacji zawartej w rejestrze gruntów - stanowi drogę bez nazwy, będącą własnością [..]. W ocenie [..]WINB działka ta niewątpliwie jest miejscem publicznym, a nie terenem prywatnym. To pociąga za sobą konieczność przyjęcia, że budowa altany śmietnikowej, czyli obiektu małej architektury w miejscu publicznym, winna być poprzedzona zgłoszeniem do właściwego organu administracji architektoniczno-budowlanej, czego inwestor nie dopełnił. A zatem, pomimo nieprawidłowo dokonanej kwalifikacji prawnej, organ powiatowy do rozpatrzenia sprawy zastosował właściwe przepisy prawa materialnego, podejmując próbę wdrożenia procedury legalizacyjnej. W kontekście powyższego [..]WINB stwierdził, iż orzeczony przez organ powiatowy w zaskarżonej decyzji nakaz rozbiórki w stosunku do altany śmietnikowej jest prawidłowy i zgodny z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa materialnego, bowiem - jak to wynika z akt sprawy - podmiot zobowiązany do dnia orzekania przez organ odwoławczy nie wykonał w pełni obowiązków nałożonych na niego w postanowieniu PINB [..] nr [..], tj. nie przedłożył pozostałych żądanych dokumentów. Ponadto organ odwoławczy zauważył, że inwestor zrealizował przedmiotową altanę śmietnikową nie na własnym terenie, lecz na działce drogowej nr ewid. [..], stanowiącej własność [..]. Z pisma Wydziału Architektury i Budownictwa dla [..] z dnia 30 kwietnia 2013 r. wynika, że właściciel ww. działki nie wyraził zgody na usytuowanie na należącym do niego terenie altany śmietnikowej i opowiada się za jej rozbiórką.

Rozpoznając skargę na tę decyzję, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że bezsporne jest, iż skarżąca zrealizowała altanę śmietnikową bez zgłoszenia na działce nr ew. [..] z obrębu [..]przy ul. R.j w W. Działka ta jest własnością [..] z przeznaczeniem pod drogę. Z pisma Wydziału Architektury i Budownictwa [..] z dnia 30 kwietnia 2013 r. wynika, że właściciel działki nie wyraził zgody na usytuowanie na należącym do niego terenie altany śmietnikowej.

Sąd I instancji wskazał, iż z art. 30 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego wynika, iż budowa śmietnika, będącego obiektem malej architektury winna być poprzedzona zgłoszeniem, o ile obiekt ten ma się znajdować w miejscu publicznym. WSA w Warszawie wyjaśnił, że pojęcie "miejsce publiczne" nie zostało ustawowo zdefiniowane, co oznacza, iż pojęcie to należy rozumieć w taki sposób, jak rozumie się to pojęcie w języku potocznym. W języku polskim przez pojęcie "publiczny" rozumie się "dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony, dostępny dla wszystkich, związany z jakimś urzędem, instytucją itp., społeczny, powszechny, ogólny, nie prywatny". W świetle tej definicji teren działki drogowej nr ewid. [..] z obrębu [..], położony przy ul. R. w W., stanowiącej własność [..] jest miejscem publicznym.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że przedmiotowa altana śmietnikowa została wybudowana na tej działce w 2006 r. przez dewelopera – [..] Sp. z o.o. przy realizacji osiedla mieszkalnego położonego przy ul. R. [..]. Fakt że inwestor zajął część tej działki bez zgody właściciela i wybudował na niej zamkniętą altanę śmietnikową dostępną tylko mieszkańcom osiedla nie pozbawia tej działki waloru publiczności dopóki inwestor w sposób prawem przewidzianym tego nie zmieni.

Nadto Sąd wskazał, iż przy procedurze zgłoszeniowej, o której mowa w art. 30 ustawy Prawo budowlane znaczenie ma to, czy inwestor posiada ukształtowane prawo do zabudowy nieruchomości. Okoliczność ta ma również znaczenie dla skutecznego zakończenia procesu legalizacji. Jeśli jednak sprawca samowoli budowlanej nie potrafi wykazać się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i nie jest w stanie złożyć wymaganego w tym zakresie oświadczenia (co niewątpliwie ma miejsce w omawianym przypadku), oznacza to, że nie mógłby on dokonać w tych warunkach skutecznego zgłoszenia. Tym bardziej więc nie ma podstaw do tego, aby prawo chroniło go w sytuacji, gdy samowolnie wybudował obiekt na cudzym gruncie. A zatem na inwestora może zostać nałożony obowiązek rozbiórki obiektu zrealizowanego w warunkach samowoli budowlanej w sytuacji, gdy nie wykaże się on w sposób jednoznaczny prawem do nieruchomości, a właściciel terenu jest zainteresowany rozbiórką obiektu.

Skargę kasacyjną od tego orzeczenia wniosła [..] Sp. z o.o., zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie:

art. 7 K.p.a, poprzez niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli - mieszkańców "Osiedla [..], których słuszny i uzasadniony interes nie stoi w sprzeczności z interesem społecznym, a wręcz jest z nim komplementarny z uwagi na wymogi prawidłowej gospodarki odpadami oraz przeciwdziałanie nieuprawnionemu i zagrażającemu środowisku naturalnemu składowaniu tych odpadów przez mieszkańców ww. osiedla mieszkaniowego, co skutkowało wydaniem decyzji naruszającej interes społeczny i słuszny interes obywateli,

art. 12 § 1 K.p.a. poprzez brak wnikliwego działania w sprawie i art. 77 § 1 K.p.a. poprzez niedokonanie wyczerpującego zebrania materiału dowodowego, co skutkowało brakiem dokonania przez organ ustaleń faktycznych w sposób wszechstronny, w tym w zakresie oceny prywatnego charakteru altany śmietnikowej (przeznaczonej dla mieszkańców Osiedla [..], wpływu możliwych rozstrzygnięć na prawidłową gospodarkę odpadami oraz środowisko naturalne i bezpieczeństwo fitosanitarne, jak również treści interesu społecznego i słusznego interesu obywateli skonkretyzowanego w okolicznościach niniejszej sprawy, a w konsekwencji wydaniem błędnej decyzji,

c) art. 30 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, iż altana śmietnikowa wykorzystywana przez mieszkańców "Osiedla [..] stanowi obiekt malej architektury w miejscu publicznym, podczas gdy nie stanowi ona takiego obiektu w miejscu publicznym - gdyż nie korzysta z niej nieokreślona liczba niezidentyfikowanych osób oraz nie służy ogółowi i nie jest przeznaczona dla zaspokojenia potrzeb powszechnych - a tym samym nie wymaga zgłoszenia właściwemu organowi,

d) art. 49b ust. 1 w zw, z ust. 3 Prawa budowlanego poprzez jego zastosowanie i nakazanie rozbiórki altanki śmietnikowej wykorzystywanej przez mieszkańców Osiedla [..], w sytuacji gdy jej budowa nie wymagała zgłoszenia.

Na tej podstawie wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej "P.p.s.a."), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania, której przesłanki określone zostały w § 2 wymienionego przepisu.

Rozpoznanie sprawy w granicach skargi kasacyjnej oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny związany jest wskazanymi w niej podstawami i nie ma prawa rozwijać, czy też doprecyzowywać stawianych zarzutów. Dlatego też przedmiotem oceny Sądu mogą być jedynie te zarzuty kasacyjne, które strona sformułowała i uzasadniła zgodnie z wymogami prawnymi wynikającymi z art. 174 i art. 176 P.p.s.a.

Wobec niestwierdzenia przyczyn nieważności, skargę kasacyjną należało rozpoznać w granicach przytoczonych w niej podstaw.

Przechodząc do rozpoznania zgłoszonych w skardze kasacyjnej zarzutów wskazać należy, iż pomimo zawarcia w skardze tak zarzutów określonych jako zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i zarzutów mających mieć charakter procesowy, kluczowe znaczenie dla wyniku postępowania ma rozstrzygnięcie zagadnienia materialnoprawnego, jakim jest dokonanie wykładni oraz oceny prawidłowości zastosowania art. 30 ust. 1 pkt 4 Pr. bud. w stosunku do budowy przedmiotowego obiektu w postaci altany śmietnikowej

Dopiero rozpoznanie zarzutu dotyczącego wykładni i zastosowania art. 30 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego pozwoli na ocenę trafności pozostałych podniesionych w skardze zarzutów, w tym w szczególności zarzutu naruszenia art. 49b ust. 1 w zw. z ust. 3 Prawa budowlanego oraz zarzutów naruszenia przepisów postępowania dotyczących braku zebrania wyczerpującego materiału dowodowego oraz niepodjęcia wszelkich czynności niezbędnych dla załatwienia sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, albowiem zakres postępowania wyjaśniającego jest uwarunkowany przesłankami prawa materialnego. Inaczej rzecz ujmując prawidłowa wykładnia prawa materialnego stanowi podstawę prawidłowo przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego.

Powyższe skutkuje tym, iż wbrew reprezentowanemu w orzecznictwie NSA, co do zasady trafnemu poglądowi, że w sytuacji, kiedy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania, bowiem do kontroli subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można przejść dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został skutecznie podważony, w realiach niniejszej sprawy zasadnicze znaczenie odgrywa rozpoznanie zgłoszonego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia prawa materialnego - art. 30 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, iż przedmiotowa altana śmietnikowa stanowi obiekt małej architektury w miejscu publicznym.

Odnosząc się do tegoż zarzutu wskazać należy, iż nie jest w skardze kasacyjnej kwestionowany pogląd Sądu I instancji, że przedmiotowa altana śmietnikowa stanowi obiekt małej architektury, zaś istota spory sprowadza się do oceny, czy jej budowa wymagała zgłoszenia jako realizowana w miejscu publicznym.

W ocenie skarżącego kasacyjnie przeciwko przyjęciu, że przedmiotowa altana pobudowana została w miejscu publicznym przemawia okoliczność, że korzystają z niej wyłącznie konkretnie określone osoby, to jest mieszkańcy Osiedla [.]

Z takim stanowiskiem strony skarżącej kasacyjnie nie sposób się zgodzić.

Przypomnieć bowiem trzeba, iż art. 30 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego stanowi, że zgłoszenia organowi administracji architektoniczno-budowlanej wymaga budowa obiektów małej architektury w miejscach publicznych.

Sposób sformułowania powyższego przepisu wyraźnie wskazuje, iż uzależnia on wprowadzenie wymogu zgłoszenia budowy określonego obiektu małej architektury, nie od tego czy sam ten obiekt będzie dostępny publicznie, względnie czy będzie pełnił funkcje użyteczności publicznej, bądź też będzie wykorzystywany przez ogół społeczeństwa, a jedynie od tego czy ma zostać posadowiony w miejscu, które niezależnie od tego obiektu ma już charakter miejsca publicznego.

Przypomnieć nadto trzeba, iż zgłoszenia zamiaru budowy należy każdorazowo dokonać przed przystąpieniem do wykonywania robot budowlanych, co także wskazuje, że przymiot publiczności miejsca, od którego ustawodawca uzależnia poddanie budowy obiektów małej architektury reglamentacji na gruncie Prawa budowlanego odnosić należy, do miejsca, w którym obiekt małej architektury ma być posadowiony, a nie do tegoż obiektu.

Podsumowując stwierdzić należy, iż istotne znaczenie prawne ma nie publiczny charakter obiektu małej architektury, lecz miejsca jego posadowienia, co w realiach kontrolowanej sprawy sprowadzało się do oceny czy działka nr ew. [..], na której przedmiotowy obiekt małej architektury został posadowiony ma charakter miejsca publicznego.

W tym zaś zakresie Sąd I instancji prawidłowo zauważył, że teren działki drogowej nr ew. [..] jest miejscem publicznym, bowiem jest terenem dostępnym dla wszystkich oraz stanowi własność [..]. Zarówno zaaprobowanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych co do publicznej dostępności działki nr ew. [..], jak i oceny prawnej organów, iż działka ta stanowi miejsce publiczne w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego skarżąca kasacyjnie nie zakwestionowała.

Zauważyć jednocześnie należy, iż oceny działki nr ew. [..] jako miejsca publicznego nie może zmienić fakt pobudowania na tej działce gruntu przez skarżącą kasacyjnie altany śmietnikowej, do wnętrza której maja dostęp i z której korzystają wyłącznie mieszkańcy ul. [..]. Fakt samowolnego pobudowania na cudzym gruncie powyższego obiektu małej architektury o ograniczonej dostępności nie wpływa bowiem w żaden sposób na publiczną dostępność nieruchomości, na której obiekt ten został zrealizowany jak i na prawo własności tej nieruchomości przysługujące jednostce samorządu terytorialnego, które to okoliczności uniemożliwiają uznania miejsca posadowienia altany śmietnikowej za miejsce prywatne.

Co za tym idzie za nietrafny uznać należy zgłoszony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego, albowiem opiera się on na wadliwej wykładni wskazanego wyżej przepisu utożsamiającej publiczność miejsca posadowienia obiektu małej architektury z powszechnym (publicznym) dostępem i korzystaniem z tegoż obiektu.

Jakiegokolwiek znaczenia dla oceny czy budowa przedmiotowego obiektu małej architektury wymagała dokonania zgłoszenia nie ma także podnoszona w uzasadnieniu skargi kasacyjnej okoliczność, iż celem budowy tego obiektu było zapewnienie miejsca na składowanie odpadów, a więc działanie w interesie i dla dobra osób korzystających z altany, ale też pożyteczne dla właściciela terenu. Regulacja art. 30 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego nie uzależnia bowiem wymogu zgłaszania budowy obiektów małej architektury od ich przeznaczenia i celu budowy.

Wobec prawidłowego ustalenia, że budowa przedmiotowej altany śmietnikowej wymagała dokonania zgłoszenia, za oczywiście nietrafny uznać zatem należy także drugi ze zgłoszonych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego.

W stosunku do pobudowanego bez wymaganego prawem zgłoszenia obiektu budowlanego zasadnym bowiem było wszczęcie i przeprowadzenie postępowania legalizacyjnego na podstawie art. 49b ust. 1 i nast. Prawa budowlanego.

Podkreślić przy tym należy, iż skarżąca kasacyjnie kwestionuje wyłącznie fakt zastosowania art. 49 ust. 1 w zw. z ust. 3 Prawa budowlanego w stosunku do obiektu, który w jej ocenie nie wymagał zgłoszenia, nie formułuje natomiast jakichkolwiek zarzutów odnośnie prawidłowości stosowania odpowiednich przepisów prawa materialnego w toku tego postępowania, w tym w szczególności co do zaistnienia przesłanek nakazania rozbiórki wskazanych w art. 49b ust. 3 Prawa budowlanego, a polegających na niespełnieniu obowiązku, o którym mowa w art. 49b ust. 2 tej samej ustawy.

Odnosząc się do zgłoszonych zarzutów naruszenia postępowania w postaci art. 7, art. 12 § 1 i art. 77 § 1 K.p.a. wskazać należy, iż nie zasługiwały one na uwzględnienie, albowiem niewątpliwie ciążący na organach obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, celem dokładnego (wnikliwego) wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy dotyczy jedynie tych okoliczności, które są w świetle przepisów prawa materialnego istotne prawnie, a nie wszelkich okoliczności podnoszonych przez stronę postępowania. Inaczej rzecz ujmując podjęcie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia oraz załatwienia sprawy wymaga w pierwszym rzędzie rozważania, jakie fakty mają w sprawie znaczenie. O tym decyduje zaś norma prawa materialnego.

Stąd też w sytuacji, gdy przepisy prawa materialnego nie uzależniają możliwości nakazania rozbiórki wzniesionego w warunkach samowoli obiektu budowlanego od dokonania oceny wpływu tegoż nakazu na gospodarkę odpadami oraz od badania interesu podmiotów, które korzystają z samowolnie wybudowanego obiektu, względnie miarkowania interesu tych podmiotów, czy też sprawcy samowoli i interesów pozostałych stron postępowania, w tym w szczególności właścicieli nie ruchomości, na której doszło do samowolnego pobudowania obiektu, brak było potrzeby prowadzenia przez organy administracji budowlanej postępowania dowodowego na powyższe okoliczności.

Podkreślić należy, iż nałożenie obowiązku rozbiórki przedmiotowej altany śmietnikowej nie było bezpośrednim następstwem pobudowania jej bez wymaganego zgłoszenia (co samo w sobie obciąża przecież także inwestora), lecz wynikało przede wszystkim z braku wykonania przez sprawcę samowoli obowiązku przedłożenia określonych w postanowieniu PINB [..] z dnia [..] kwietnia 2015 r. dokumentów.

Nie można zaś utożsamiać - jak czyni to autor skargi kasacyjnej - z uwzględnianiem interesu publicznego i słusznego interesu obywateli o jakim mowa w art. 7 K.p.a. braku prawem przewidzianej reakcji tak na samowolę budowlaną, jak i na zaniechanie przez sprawcę samowoli realizacji czynności koniecznych dla ewentualnego zalegalizowania jej efektu. Interes publiczny i słuszny interes obywateli nie wyraża się bowiem wyłącznie w zapewnieniu mieszkańcom ul. [..] miejsca składowania odpadów, ale także w egzekwowaniu przepisów Prawa budowlanego, które - co należy podkreślić - zostały naruszone przez inwestora, uchylającego się następnie od likwidacji skutków tych naruszeń poprzez doprowadzenie inwestycji w postępowaniu legalizacyjnym do stanu zgodnego z prawem. Zauważyć nadto trzeba, iż korzystanie z uprawnień w sposób niezgodny z prawem, przez prawo zabroniony, w tym zwłaszcza zagrażający konstytucyjnie chronionym dobrom innych osób, do których zaliczyć przecież można prawo własności gruntu, na którym samowolnie pobudowano przedmiotowy obiekt małej architektury, również narusza interes społeczny, jak i powoduje, że interes naruszającego nie może być uznany za słuszny.

Podkreślić wreszcie należy, iż uwzględnienie interesu społecznego i słusznego interesu obywateli może nastąpić tylko w granicach wyznaczonych przepisami prawa materialnego, co oznacza, iż zasada wynikająca z art. 7 K.p.a. in fine znajdzie zastosowanie w tego rodzaju sprawach, gdzie treść rozstrzygnięcia prawodawca pozostawił uznaniu organu administracji, a będzie doznawała istotnego ograniczenia w sprawach, gdzie decyzje organów mają charakter związany (por. teza czwarta wyroku NSA z 11 czerwca 1981 r., sygn. SA 820/81, publ. ONSA 1981, nr 1, poz. 57), a taką jest decyzja wydawana na podstawie art. 49b ust. 1 w zw. z ust. 3 Prawa budowlanego.

W związku z tym iż Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej niemożliwym było odniesienie się do zawartego w jej uzasadnieniu twierdzenia, iż cyt. "nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy jest również okoliczność, że działka na której posadowiona jest altana śmietnikowa należała uprzednio do skarżącego", albowiem autor skargi kasacyjnej nie powiązał go z jakimkolwiek ze zgłoszonych zarzutów, jak też nie wskazał, jak ta - nie podniesiona na żadnym z wcześniejszych etapów postępowania administracyjnego i sądowoadministracyjnego - okoliczność wpływa na ocenę zgodności z prawem zaskarżonego orzeczenia Sądu I instancji.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.