Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędzia del. WSA Artur Adamiec (spr.) po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Rady Miasta Rzeszowa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 12 czerwca 2018 r. sygn. akt I SA/Rz 280/18 w sprawie ze skargi M. O. na uchwałę Rady Miasta Rzeszowa z dnia 7 lipca 2015 r. nr XIII/247/2015 w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie ulg za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym oddala skargę kasacyjną

1. Wyrokiem z 12 czerwca 2018 r. sygn. akt I SA/Rz 280/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, na podstawie art. 147 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2017.1369 ze zm.) dalej "p.p.s.a", po rozpoznaniu skargi M. O. na uchwałę Rady Miasta Rzeszowa z 7 lipca 2015 r. nr XIII/247/2015 w przedmiocie ulg za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części § 3 ust. 1 pkt 12, w zakresie w jakim przepis ten uzależnia uprawnienie do korzystania przez bezrobotnych z bezpłatnych przejazdów od zameldowania na pobyt stały w Gminie Miasto Rzeszów lub w Gminie, z którą Gmina Miasto Rzeszów zawarła porozumienie międzygminne.

Sąd pierwszej instancji za zasadny uznał zarzut naruszenia zasady równości z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, a to w związku z zasadą praworządności z art. 7 Konstytucji RP. Słusznie zauważył skarżący, że Rada wprowadziła niedozwolone zróżnicowanie sytuacji prawnej bezrobotnych mieszkańców Rzeszowa zarejestrowanych w Powiatowym Urzędzie Pracy w Rzeszowie, z jednej strony przyznając im uprawnienia do ulgowych przejazdów komunikacją publiczną, a z drugiej zawężając w sposób niezasadny i niekonsekwentny krąg tych osób do zameldowanych na pobyt stały w Rzeszowie. Zdaniem Sądu skoro sporny przepis, w sposób niczym nieuzasadniony, traktuje nierówno adresatów normy - bezrobotnych, różnicując ich sytuację bez zachowania cech relewantnych, należało stwierdzić jego nieważność odwołując się do art. 94 ust. 1 u.s.g.

2. W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Rada wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi. Zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. art. 32 Konstytucji RP, polegające na jego błędnej wykładni i w rezultacie niewłaściwym zastosowaniu, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wniosku, że Rada wprowadziła niedozwolone zróżnicowanie sytuacji prawnej bezrobotnych mieszkańców Rzeszowa zarejestrowanych w Powiatowym Urzędzie Pracy w Rzeszowie, z jednej strony przyznając im uprawnienia do ulgowych przejazdów komunikacją publiczną, a z drugiej strony zawężając w sposób niezasadny i niekonsekwentny krąg tych osób do zameldowanych na pobyt stały w Rzeszowie.

3. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

3.1. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a., rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1. naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2. naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ze wskazanych przepisów wynika, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania. Wychodząc z tego założenia, należy na wstępie zaznaczyć, że wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania (art. 183 § 2 p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny zagadnienia prawidłowości dokonanej przez WSA wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów.

W niniejszej sprawie skarga kasacyjna ogranicza się do zarzutu naruszenia art. 32 Konstytucji RP polegającego na jego błędnej wykładni i w rezultacie niewłaściwym zastosowaniu. Naczelny Sąd Administracyjny zarzutu tego nie podziela.

3.2. Zdaniem Naczelnego sądu Administracyjnego Sąd I instancji miał wszelkie podstawy do uznania zarzutu naruszenia zasady równości wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, a to w związku z zasadą praworządności wynikającą z art. 7 Konstytucji RP. W myśl art. 32 Konstytucji wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne (ust. 1). Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny (ust. 2). Trafnie zwrócił uwagę Sąd I instancji, że Trybunał Konstytucyjny w swych licznych orzeczeniach wielokrotnie podkreślał, że zakazane jest nierówne traktowanie podmiotów podobnych, co jednak nie wyklucza nierównego traktowania podmiotów, które podobne nie są ze względu na daną cechę istotną, relewantną. Innymi słowy - zasada niedyskryminacji i równości nie oznacza nakazu jednakowego traktowania sytuacji wszystkich podmiotów, gdyż ich sytuacja faktyczna i prawna może być różna. Odstępstwa od zasady równości są dopuszczalne, jeśli spełniają trzy warunki: po pierwsze - są relewantne, tj. racjonalnie uzasadnione; po drugie - są proporcjonalne, a więc waga interesu, jakiemu służy zróżnicowanie musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi interesów podmiotów, które zostaną naruszone; po trzecie - pozostają w związku z innymi wartościami, zasadami czy normami konstytucyjnym, uzasadniającymi różne traktowanie podmiotów podobnych (wyrok TK z dnia 12 maja 1998 r., sygn. akt U 17/97, Lex nr 32606).

Sąd I instancji dokonał analizy wskazanych warunków i prawidłowo doszedł do wniosku, że Rada wydając zaskarżona uchwałę wprowadziła niedozwolone zróżnicowanie sytuacji prawnej bezrobotnych mieszkańców Rzeszowa zarejestrowanych w Powiatowym Urzędzie Pracy w Rzeszowie, z jednej strony przyznając im uprawnienia do ulgowych przejazdów komunikacją publiczną, a z drugiej zawężając w sposób niezasadny i niekonsekwentny krąg tych osób do będących zameldowanych na pobyt stały na terenie miasta Rzeszowa. W tym zakresie argumentacja skarżącej kasacyjnie jest niezasadna.

3.3. Skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 i art. 182 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.