Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Orłowska po rozpoznaniu w dniu 8 października 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. K. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie rozpatrzenia zażalenia na niezałatwienie w terminie wniosku o poprawę bezpieczeństwa w komunikacji postanawia odrzucić skargę.

W. K. wniósł skargę na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie rozpoznania zażalenia skarżącego na niezałatwienie w terminie wniosku o poprawę bezpieczeństwa w komunikacji w obrębie skrzyżowania dróg gminnych nr 757 i 749 we wsi T. poprzez zmianę ich oznakowania.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że pismem z dnia 20 lipca 2015 r. wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa lecz mimo upływu ponad 14 dni organ (Samorządowe Kolegium Odwoławcze) nie wydał rozstrzygnięcia, a tym samym nie usunął naruszenia prawa. Z tego względu skarga jak i złożone wcześniej wnioski są zasadne.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o odrzucenie skargi i wyjaśniło, że skarżący był kilkakrotnie informowany, iż ani Wójt Gminy S. ani Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie są organami właściwymi w sprawach poprawy stanu bezpieczeństwa ruchu na drogach.

Między innymi już w dniu 28 kwietnia 2015 r. Rada Gminy S. w uzasadnieniu do uchwały wyjaśniała, że zgodnie z art. 10 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym zarządzanie ruchem na drogach gminnych jest zadaniem starosty, lecz nie w ramach postępowania administracyjnego kończącego się wydaniem decyzji, ewentualnie postanowienia. W związku z tym w niniejszej sprawie Wójt Gminy S. nie był zobowiązany do wydania decyzji administracyjnej (postanowienia), zatem – nie jest dopuszczalne wniesienie skargi na bezczynność polegającą na braku wydania zarządzenia (zobowiązania) w tej sprawie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.) sądy administracyjne rozpoznają skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy administracji publicznej w przypadkach określonych w punktach 1-4a powołanego przepisu. Powyższe oznacza, że sąd administracyjny jest właściwy do rozpoznawania i rozstrzygania w sprawie skarg na bezczynność organu wykonującego administrację publiczną w takich granicach, w jakich służy skarga na określone w art. 3 § 2 pkt 1-4a powołanej ustawy akty i czynności.

Zgodnie z tymi unormowaniami sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej poprzez orzekanie w sprawach skarg na: decyzje administracyjne (pkt 1), postanowienia wydawane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty (pkt 2), postanowienia wydawane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym (pkt 3), akty i czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (pkt 4) oraz pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w sprawach indywidualnych (pkt. 4a).

W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest bezczynność organów w sprawie zmiany organizacji ruchu.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że, jak wynika z treści przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.) i przepisów wykonawczych do ww. ustawy, zmiana organizacji ruchu nie jest dokonywana w drodze decyzji administracyjnej, nie stanowi bowiem załatwienia sprawy indywidualnej, nie jest aktem skierowanym do indywidualnie oznaczonego adresata i nie dotyczy zindywidualizowanych praw i obowiązków.

Orzecznictwo sądowoadministracyjne dopuszcza skargę na zatwierdzenie projektu zmiany organizacji ruchu. Nie jest natomiast dopuszczalne wniesienie skargi na bezczynność polegającą na braku wydania takiego zarządzenia w zakresie zarządzania ruchem.

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2014r. (sygn. akt I OPS 14/13, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/) zatwierdzenie organizacji ruchu przez organ jednostki samorządu terytorialnego wskazany w art. 10 ust. 4, 5, 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.), na podstawie § 3 ust. 1 pkt 3, § 6 ust. 1 i § 8 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U. Nr 177, poz. 1729), jest aktem, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a.

Zatem jest to akt organu jednostki samorządu terytorialnego, inny niż akt prawa miejscowego, podejmowany w sprawach z zakresu administracji publicznej ( art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a.). Jak zaś wskazano wyżej, w myśl art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. skarga na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy administracji publicznej służy tylko w odniesieniu do decyzji, postanowień, aktów i czynności, określonych w punktach 1-4a tego przepisu.

Skoro zarządzenie zatwierdzające projekt organizacji ruchu nie jest aktem, o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a. i nie przysługuje skarga na bezczynność organu w sytuacji braku jego wydania, to skarga w tym zakresie nie jest dopuszczalna i na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. podlega odrzuceniu.

Podobnie, jeżeli chodzi o czynność zarządcy drogi polegającą na ustawieniu znaku drogowego, w tym przypadku również nie przysługuje na nią skarga do sądu administracyjnego. Ustawienie znaku drogowego nie jest czynnością materialno – techniczną, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., lecz jest to akt generalny, adresowany do nieskonkretyzowanego adresata (tak zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 maja 2010 r., sygn. akt I OSK 735/10. LEX 658620).

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.