Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej (spr.), Sędziowie WSA Iwona Maciejuk, Janusz Walawski, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 11 października 2016 r. sprawy ze skargi T. P. na bezczynność Prezesa Rządowego Centrum Legislacji w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] kwietnia 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2016 r. T. P. zwrócił się do Rządowego Centrum Legislacji, w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782 ze zm.); zwanej dalej u.d.i.p., o wskazanie i przesłanie, za pośrednictwem poczty elektronicznej, podstawy prawnej braku publikacji w Dzienniku Ustaw wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r. sygn. akt K 47/15.

W odpowiedzi na powyższe Dyrektor Departamentu [...] Rządowego Centrum Legislacji pismem z dnia [...] kwietnia 2016 r. wskazał, że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p., bowiem dotyczy zastosowania prawa w konkretnym przypadku. Wyjaśnił, że na podstawie tej ustawy udostępnieniu podlega sama informacja stanowiąca obiektywnie istniejący fakt, a nie przyczyny, dla których dana informacja ma określoną treść, czy z powodu, dla których została podjęta bądź też nie przez dany organ. Organ zobowiązany jest zatem do udzielenia informacji, ale tylko takiej, która znajduje się w jego posiadaniu i której używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań. Skoro zatem żądana informacja dotyczy oceny faktów, które zaistniały w związku z nieopublikowaniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego to, w świetle przedstawionych wyjaśnień, nie stanowi ona informacji publicznej dotyczącej spraw publicznych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie T. P. zarzucił Prezesowi Rządowego Centrum Legislacji bezczynność polegającą na nieudzieleniu na wniosek z dnia [...] kwietnia 2016 r. informacji publicznej, poprzez naruszenie art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 2, art. 10 ust. 2, art. 13 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 u.d.i.p.

W związku z powyższym wniósł o zobowiązanie Prezesa Rządowego Centrum Legislacji do rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a także zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżący wskazał, że szeroki zakres pojęcia "informacja publiczna" pozwala jednoznacznie stwierdzić, że wnioskowane informacje są informacjami publicznymi, gdyż w całości dotyczą wykonywania obowiązków i są ściśle związane z wykonywaniem zadań (w tym o podstawach prawnych jego działalności) przez Rządowe Centrum Legislacji.

Podkreślił, że zażądał określenia podstawy prawnej braku publikacji wyroku, a zatem podania konkretnego przepisu prawa pozwalającego na takie działanie. W jego ocenie błędne jest twierdzenie organu, że wniosek dotyczył zastosowania prawa w konkretnym przypadku, bowiem zawierał on żądanie ogólnych podstaw prawnych pozwalających na nieopublikowanie wyroków Trybunału Konstytucyjnego przez Rządowe Centrum Legislacji. Niezasadne jest również stanowisko organu, że wniosek dotyczył oceny faktów, gdyż nie wystąpił o informację dlaczego wyrok został nieopublikowany lecz tylko i wyłącznie o wskazanie podstawy prawnej braku publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r., sygn. akt K 47/15.

Uczestnik postępowania [...] z siedzibą w [...] w pełni podzieliła zarzuty skargi oraz przedstawioną w niej argumentację.

W odpowiedzi na skargę Prezes Rządowego Centrum Legislacji wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że informacja, o jaką zwrócił się T. P., nie zawiera waloru informacji publicznej, bowiem zadane pytanie dotyczyło oceny prawnej określonego faktu, tj. przyczyn czy też powodów nieopublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r. Czym innym jest natomiast udostępnienie treści aktu prawnego, a czym innym wyjaśnienie, objaśnienie czy też tłumaczenie organu dotyczące zastosowania przepisu prawnego.

Organ nie pozostaje zatem w bezczynności, gdyż wywiązał się z przysługującego mu uprawnienia do oceny charakteru żądanej informacji i obowiązku udzielenia odpowiedzi na złożony wniosek. Przy korzystaniu z tych uprawnień i wykonywaniu obowiązków kierował się przepisami u.d.i.p.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola ta z mocy art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.); zwanej dalej P.p.s.a. obejmuje również bezczynność organów.

Oceniając skargę pod tym względem nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Aby Sąd mógł ocenić, czy adresat wniosku o udostępnienie danej informacji pozostaje w bezczynności, należy w pierwszej kolejności zbadać, czy żądana informacja jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 2058 ze zm.), zwanej dalej u.d.i.p. oraz czy adresat wniosku jest podmiotem zobowiązanym na gruncie tej ustawy.

W Rozdziale II Konstytucji RP zatytułowanym "Wolności, prawa i obowiązki człowieka i obywatela", wśród wolności i praw politycznych zostało wymienione w art. 61 ust. 1 prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Natomiast w ust. 2 ww. przepisu przewidziano, że prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu.

Jednocześnie w myśl przepisu art. 61 ust. 4 Konstytucji RP, tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu ich regulaminy. Ustawą, o której mowa w tym przepisie jest u.d.i.p., która w art. 1 ust. 1 stanowi, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Natomiast art. 6 u.d.i.p. konkretyzuje przedmiot informacji publicznej, nie tworząc zamkniętego katalogu źródeł i rodzajów informacji posiadających przymiot informacji publicznej.

Mając na względzie wskazane regulacje Sąd podziela w pełni pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarty w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 marca 2003 r., sygn. akt II SA 4059/02 (publ. LexPolonica 361165), w świetle którego informacją publiczną w rozumieniu ustawy będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej.

Musi ona przy tym dotyczyć sfery istniejących już danych i faktów, a nie niezmaterializowanych w jakiejkolwiek postaci zamierzeń podejmowania określonych działań bądź ich zaniechania i może pochodzić od dowolnych podmiotów, jeżeli tylko dotyczy "sprawy publicznej" w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Za informację publiczną uznaje się zatem m.in. treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, lecz wykonującego zadania publiczne bądź funkcje publiczne. Są nią zarówno dokumenty bezpośrednio przez te podmioty wytworzone, jak i te, których używają one przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet gdy nie pochodzą bezpośrednio od nich.

W niniejszej sprawie skarżący w swoim wniosku skierowanym do Rządowego

Centrum Legislacji żądał podania podstawy prawnej braku publikacji w Dzienniku Ustaw wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r. sygn. akt K 4/15.

Poza sporem pozostaje okoliczność, że powyższy wyrok nie został opublikowany.

Zatem wniosek skarżącego dotyczy informacji o przepisach prawa, bądź też wyjaśnienia czy też tłumaczenia przepisów prawa.

W piśmiennictwie wskazuje się natomiast, że tryb określony w u.d.i.p. nie ma zastosowania do udzielenia informacji o przepisach prawa zastosowanych w indywidualnej sprawie. W kategorii informacji publicznej nie mieści się także ubieganie się o poradę prawną, wyjaśnienie charakteru i istoty przepisów prawnych, domaganie się instruktażu (wykładni), jak należy rozumieć i stosować w praktyce przepisy prawa (zob. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej, Komentarz, Wolter Kluwer, Warszawa 2016, s. 137).

W ocenie Sądu żądanie skarżącego nie dotyczy więc udostępnienia informacji publicznej we wskazanym wyżej rozumieniu, nie został zatem spełniony zakres przedmiotowy u.d.i.p..

Bezspornie zaś adresat wniosku jest podmiotem zobowiązanym w świetle u.d.i.p., albowiem zgodnie z art. 14 a i b ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2012 r., poz. 392 ze zm.), przy Prezesie Rady Ministrów działa Rządowe Centrum Legislacji jako państwowa jednostka organizacyjna podległa Prezesowi Rady Ministrów. Zapewnia ono koordynację działalności legislacyjnej Rady Ministrów, Prezesa Rady Ministrów i innych organów administracji rządowej.

Natomiast w myśl art. 14 c pkt 6 powołanej ustawy, Centrum zapewnia obsługę prawną Rady Ministrów poprzez wydawanie, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, na zasadach i w trybie określonych w odrębnych przepisach Dziennika Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej oraz Dziennika Urzędowego Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski". Ponadto wedle art. 14 c ust. 1 ww. ustawy, Centrum kieruje Prezes Centrum przy pomocy wiceprezesów Centrum oraz dyrektorów komórek organizacyjnych Centrum.

Bezczynność organu administracji publicznej lub innego podmiotu zobowiązanego ma miejsce wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie nie podjęły one żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadziły postępowanie, lecz nie zakończyły go wydaniem decyzji, postanowienia lub innego aktu, bądź też nie podjęły stosownej czynności, pomimo istnienia w tym zakresie ustawowego obowiązku. Dla stwierdzenia bezczynności nie ma przy tym znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty, a czynność nie została dokonana.

Podmiot zobowiązany na gruncie u.d.i.p. pozostaje w bezczynności w szczególności w przypadku, gdy nie udostępnił wnioskodawcy informacji stanowiącej informację publiczną znajdującą się w jego posiadaniu, bądź też nie podjął rozstrzygnięcia stosownie do art. 16 u.d.i.p..

Zatem w sytuacji kiedy objęta wnioskiem informacja nie ma charakteru informacji publicznej, z bezczynnością adresata wniosku mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy nie powiadamia o tym fakcie wnioskodawcy.

W rozpoznawanej sprawie adresat wniosku skarżącego dopełnił powyższego obowiązku informując go w piśmie z dnia [...] kwietnia 2016 r., że żądana informacja nie jest informacją publiczną. Tym samym nie sposób zarzucić mu, że pozostawał w bezczynności.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.

-----------------------

6