Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędzia WSA del. Ewa Kwiecińska (spr.) Protokolant Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lutego 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 2244/05 w sprawie ze skargi Z. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Z. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego,

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 1 lutego 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 2244/05 oddalił skargę Z. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej.

Wyrok wydany został w następującym stanie faktycznym sprawy.

Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] nr [...] utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w [...] z dnia [...], w której nałożono na Z. karę pieniężną w kwocie 600 zł. Podstawę prawną nałożenia kary pieniężnej stanowił art. 13 i art. 15 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z dnia 31 grudnia 1985 r.), art. 92 ust. 1 pkt 2 i 6 oraz lp. 1.11.9 ust. 3 lit. c załącznika do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w dniu 5 stycznia 2005 r. przeprowadzono kontrolę pojazdu marki Mercedes o numerze rejestracyjnym [...], prowadzonego przez dwuosobową załogę. Na okazanych do kontroli wykresówkach obu kierowców stwierdzono, że przełącznik grup czasowych w momencie kiedy jeden

z kierowców prowadził pojazd, u drugiego kierowcy ustawiony był w pozycji odpoczynek, a powinien być ustawiony w pozycji dyspozycyjność. W związku z powyższym stwierdzono, że kierowcy nieprawidłowo używali przełącznika grup czasowych. Organ podał,

że zgodnie z art. 13 powołanego wyżej rozporządzenia pracodawca i kierowcy są odpowiedzialni za czuwanie nad prawidłowym funkcjonowaniem i odpowiednim użytkowaniem urządzeń rejestrujących. W myśl zaś art. 15 ust. 3 tego rozporządzenia przełącznik grup czasowych urządzenia kontrolnego, dotyczący okresu dyspozycyjności, obejmuje: czas oczekiwania, tzn. okres, w którym kierowcy pozostają na stanowisku pracy tylko w celu odebrania informacji i rozpoczęcia bądź wznowienia jazdy lub wykonywania innej pracy; czas spędzony obok kierowcy prowadzącego pojazd; czas spędzony w kuszetce, gdy pojazd jest w ruchu. Stosownie do art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym kto wykonuje transport drogowy lub przewozy na potrzeby własne, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r.

o czasie pracy kierowców (pkt 2) i wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych (pkt 6) podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych. Zgodnie zaś z lp. 1.11.9 ust. 3 lit. c załącznika do ustawy o transporcie drogowym w razie gdy przełącznik grup czasowych nie był używany lub był używany nieprawidłowo za każdą wykresówkę kara pieniężna wynosi od 100 do 1000 zł.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego. Zarzucił błędne ustalenie stanu faktycznego oraz naruszenie art. 2, art. 92 ust. 1 pkt 2 i 6, art. 92 ust. 4 ustawy

o transporcie drogowym, a także naruszenie art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego. Podkreślił, że każde Państwo Członkowskie może zezwolić, by w odniesieniu do pojazdów zarejestrowanych na własnym terytorium wszystkie okresy aktywności, do których odnosi się lit. b i c tiret drugie były rejestrowane na wykresówkach pod jednym symbolem (art. 15 ust. 4 rozporządzenia Rady (EWG)

nr 3821/85).

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, powołując się na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 1 lutego 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 2244/05, skargę Z. oddalił, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja prawa nie narusza. Sąd I instancji wskazał, że organ prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Załoga samochodu ciężarowego nieprawidłowo ustawiała przełącznik grup czasowych w przyrządzie kontrolnym (tachografie), co stwierdzono w protokole kontroli drogowej podpisanym bez zastrzeżeń przez kierowcę pojazdu. W ocenie Sądu organ prawidłowo stwierdził, że naruszony został art. 15 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, bowiem, w momencie kiedy jeden z kierowców prowadził samochód u drugiego z nich przełącznik grup czasowych był ustawiony w pozycji wypoczynek, zamiast w pozycji dyspozycyjność. Naruszenie powołanego przepisu sankcjonowane jest karą pieniężną, stosownie do lp. 1.11.9 ust. 3 lit. c załącznika do ustawy o transporcie drogowym w związku z art. 92 ust. 4 tej ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie podzielił stanowiska skarżącego co do zgodności z przepisem art. 15 ust. 4 powołanego rozporządzenia rejestrowania przez kierowców samochodu pod jednym symbolem wszystkich okresów aktywności, do których odnosi się lit. b i c tiret drugie art. 15 ust. 3 cytowanego rozporządzenia. Na taki sposób rejestrowania czasu pracy może zezwolić państwo, w którym został zarejestrowany samochód, jednakże tylko na swoim własnym terytorium. Sąd I instancji wskazał przy tym, że skarżący nie wykazał, co, jak podkreślił Sąd, i tak nie miałoby znaczenia w sprawie, aby wspomniany sposób rejestrowania czasu pracy był zgodny z prawem węgierskim, gdzie zarejestrowano skontrolowany samochód. Sąd I instancji stwierdził, że na polskim terytorium okresy aktywności kierowców muszą być rejestrowane w sposób wynikający z art. 15 ust. 3 cytowanego rozporządzenia, do czego, pod rygorem zapłaty kary pieniężnej, powinna była się dostosować, a czego nie uczyniła, załoga skontrolowanego pojazdu.

Skargę kasacyjną od wymienionego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł skarżący Z., reprezentowany przez radcę prawnego. Zaskarżając wyrok w całości wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Wyrokowi Sądu I instancji autor skargi kasacyjnej zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. art. 92 ust. 1 pkt 2 i 6, art. 92 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym, art. 15 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 roku w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym kierowcy, przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.a. i art. 75 k.p.a.

W uzasadnieniu pełnomocnik podniósł, że każde państwo członkowskie może zezwolić, aby w odniesieniu do pojazdów zarejestrowanych na własnym terytorium wszystkie okresy aktywności, do których odnoszą się litery b i c tiret drugie były rejestrowane na wykresówkach pod symbolem "okresy gotowości". Nie podzielił stanowiska Sądu I instancji wyrażonego w uzasadnieniu wyroku, że państwo w którym zarejestrowano pojazd, może zezwolić na powyższy sposób rejestrowania okresu aktywności tylko na swoim terytorium. Wskazał, że powyższe nie wynika z treści powołanego przepisu. Podtrzymał twierdzenie, że kierujący prowadząc pojazd prawidłowo używali przełącznika grup czasowych nie wskazując okresu odpoczynku lecz czas spędzony obok kierowcy prowadzącego pojazd w trakcie ruchu pojazdu.

Nadto, autor skargi kasacyjnej podniósł, że kierowcy skarżącego nie znając języka polskiego nie mogli odnieść się do treści protokołu, wobec czego niezasadnym jest przyjęcie, iż wobec braku ich wypowiedzi w przedmiocie ustaleń poczynionych

w treści protokołu kontroli, ustalenia takie są w pełni prawidłowe.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

W postępowaniu prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego Sądu (art. 183 § 1 ustawy

– Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonych przez przyjęte w niej podstawy określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszania prawa, jak i jego zakres. W skardze kasacyjnej należy przytoczyć podstawy kasacyjne wraz z ich uzasadnieniem (art. 176 p.p.s.a.). Stosownie do przepisu art. 174 p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na dwóch podstawach,

tj. na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W odniesieniu do prawa materialnego należy wykazać, na czym polegała błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie.

Przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone przez Sąd, na czym polegało uchybienie tym przepisom i dlaczego uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W rozpatrywanej sprawie skarga kasacyjna nie do końca odpowiada przedstawionym wyżej wymogom, lecz stwierdzone uchybienie nie dyskwalifikuje jej

w stopniu skutkującym koniecznością jej odrzucenia.

Zarzut naruszenia przez Sąd I instancji powołanych w skardze kasacyjnej przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, tj. przepisu art. 7 i art. 75, został sformułowany wadliwie. Podstawa skargi kasacyjnej wymieniona w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. odnosi się do naruszenia przepisów postępowania sądowego, a nie postępowania administracyjnego. Zatem, podnosząc w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania, należy wskazać przepisy procedury sądowej.

W rozpoznawanej sprawie przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, które zostały przez Sąd pierwszej instancji naruszone nie zostały powołane. Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że tak sformułowany zarzut naruszenia przepisów postępowania nie spełnia warunków umożliwiających jego rozpoznanie.

Przechodząc do oceny przedstawionych w skardze zarzutów naruszenia prawa materialnego – art. 92 ust. 1 pkt 2 i 6 oraz art. 92 ust. 4 cyt. ustawy o transporcie drogowym, a także art. 15 cyt. rozporządzenia Rady (EWG) w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym, należy stwierdzić, że i te zarzuty zostały sformułowane wadliwie.

Koniecznym warunkiem poprawnego przedstawienia zarzutu naruszenia prawa materialnego jest wskazanie, które przepisy artykułu (paragrafu, ustępu) ustawy lub rozporządzenia zostały naruszone oraz na czym to naruszenie polegało. Naczelny Sąd Administracyjny zgodnie z tym, co zostało na wstępie powiedziane nie jest uprawniony do samodzielnego konkretyzowania zarzutów lub też stawiania hipotez, co do tego, jakiego przepisu dotyczy podstawa kasacji (por. wyrok NSA z 7 lutego 2006 r., sygn. akt II FSK 1328/05, LEX nr 193314).

Autor skargi kasacyjnej, wbrew przedstawionym powyżej wymogom, nie wyjaśnił na czym polegało naruszenie przez Sąd I instancji przepisu art. 92 ust. 1 pkt 2 i 6 oraz art. 92 ust. 4 cyt. ustawy o transporcie drogowym. Ponadto, w skardze kasacyjnej nie wskazano, który przepis artykułu 15 cyt. rozporządzenia Rady (EWG) został naruszony.

Takie sformułowanie zarzutów nie odpowiada wymogom art. 174 pkt 1 p.p.s.a.

W skardze kasacyjnej ograniczono się jedynie do zakwestionowania poglądu Sądu I instancji, że państwo, w którym zarejestrowany został pojazd może tylko na swoim terytorium zezwolić na rejestrowanie pod jednym symbolem wszystkich okresów aktywności, o których mowa w art. 15 ust. 3 lit. b i c cyt. rozporządzenia Rady (EWG), nie wskazując powodów, dla których należałoby uznać pogląd ów za wadliwy, poza enigmatycznym stwierdzeniem, że "nie wynika to z treści przywołanego przepisu

i stanowi jego błędną interpretację".

Zauważyć należy, iż istota sporu w niniejszej sprawie nie dotyczyła rejestrowania przez kierowców pojazdu pod jednym symbolem okresów aktywności, o których mowa

w art. 15 ust. 3 tiret drugie lit. b i c cyt. rozporządzenia, nie dotyczyła zatem zarejestrowania pod jednym symbolem wszystkich innych okresów pracy oraz okresu dyspozycyjności. Istota sporu polegała na dopuszczalności rejestrowania czasu spędzonego obok kierowcy prowadzącego pojazd jako okresu odpoczynku. Nie ulega wątpliwości, iż w świetle art. 15 ust. 3 oraz art. 15 ust. 4 cyt. rozporządzenia Rady (EWG) czas spędzony obok kierowcy prowadzącego pojazd nie jest czasem odpoczynku i nie może być rejestrowany jako czas odpoczynku i przerwy w pracy.

W tym stanie rzeczy skarga kasacyjna z uwagi na brak usprawiedliwionych podstaw podlega oddaleniu na mocy art. 184 p.p.s.a. O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 oraz art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. c

w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a oraz § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości

z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).