Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Windak, Sędziowie Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj (spr.), Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Protokolant starszy sekretarz sądowy Małgorzata Płocharska-Małys, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 19 lutego 2015 r. sprawy ze skargi Gminy Miejskiej Wałcz na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 22 października 2014 r. nr NK-3.4131.367.2014.SA w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie wysokości opłat za usługi przewozowe świadczone przez Zakład Komunikacji Miejskiej Spółki z o.o. w Wałczu I. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze, II. stwierdza, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Wojewody Zachodniopomorskiego na rzecz skarżącej Gminy Miejskiej Wałcz kwotę [...] ([...]) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 23 września 2014 r. Rada Miejska w Wałczu podjęła uchwałę Nr VI/SLII/304/14 w sprawie wysokości opłat za usługi przewozowe świadczone przez Zakład Komunikacji Miejskiej Spółkę z o.o. w Wałczu. Jako materialnoprawną podstawę podjęcia ww. aktu wskazano przepis art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2012 r. poz. 1173 ze zm.), art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 2011 r. Nr 45 poz. 236) oraz art. 15 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 ze zm.).

Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 22 października 2014 r. nr

NK-3.4131.367.2014.SA Wojewoda Zachodniopomorski, działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, stwierdził nieważność § 1 pkt 1 i 2 ww. uchwały Rady Miejskiej w Wałczu.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Wojewoda wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na ustalaniu opłat za przewóz oraz innych opłat, o których mowa w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe, za usługę świadczoną przez operatora w zakresie publicznego transportu zbiorowego (pkt 10) oraz ustalaniu sposobu dystrybucji biletów za usługę świadczoną przez operatora w zakresie publicznego transportu zbiorowego (pkt 11).

Z kolei, stosownie do treści art. 34a ustawy - Prawo przewozowe, rada gminy określa w drodze uchwały:

1) sposób ustalania wysokości opłat dodatkowych pobieranych w razie:

- braku odpowiedniego dokumentu przewozu,

- braku ważnego dokumentu poświadczającego uprawnienie do bezpłatnego albo ulgowego przejazdu,

- niezapłacenia należności za zabrane ze sobą do środka przewozu rzeczy lub zwierzęta albo naruszenia przepisów o ich przewozie,

- spowodowania, bez uzasadnionej przyczyny, zatrzymania lub zmiany trasy środka transportu, mając na uwadze zróżnicowanie wysokości opłat dodatkowych w zależności od strat poniesionych przez przewoźnika i powodu nałożenia opłaty dodatkowej,

2) sposób ustalania wysokości przysługującej przewoźnikowi opłaty manipulacyjnej, mając na uwadze ponoszone koszty czynności związanych ze zwrotem lub umorzeniem opłaty dodatkowej.

W świetle powyższego, zdaniem Wojewody, zasadne jest zatem stwierdzenie,

że organ stanowiący gminy może ustalić opłatę dodatkową, lecz wyłącznie w enumeratywnie wymienionych w ww. przepisie przypadkach. Tymczasem, z analizy treści § 1 kwestionowanej uchwały wynika, że cena biletu jednorazowego zarówno normalnego jak i ulgowego została zróżnicowana w zależności od miejsca jego nabycia.

W § 1 ww. aktu, Rada postanowiła bowiem, że ustala się następujące rodzaje biletów i opłaty (ceny biletów) za publiczny przewóz osób autobusami komunikacji miejskiej w granicach administracyjnych miasta W:

1) cena biletu jednorazowego za przewóz osób wynosi:

a) biletu normalnego - 2,80 zł

b) biletu ulgowego -1,40 zł, z zastrzeżeniem pkt 2;

2) cena biletu jednorazowego za przewóz osób nabywanego w punktach dystrybucyjnych przedsprzedaży wynosi:

a) biletu normalnego - 2,60 zł

b) biletu ulgowego -1,30 zł.

Przewodnicząca Rady Miejskiej w W. , odpowiadając na zawiadomienie o wszczęciu postępowania nadzorczego (pismo z dnia [...]r., znak:[...] ), wskazała, że: "bonifikata ceny biletu nabywanego w punktach dystrybucyjnych podyktowana jest dążeniem do wykształcenia w usługobiorcach komunikacji miejskiej w W. nawyku nabywania biletów w takich punktach, co z kolei ma na celu poprawę bezpieczeństwa, jakości i punktualności przewozów, jako pochodnej nieabsorbowania kierowców dodatkowymi obowiązkami poza kierowaniem pojazdami".

Z powyższego jednoznacznie, w ocenie Wojewody, wynika, że ceny biletów jednorazowych nabytych bezpośrednio u przewoźnika w autobusie są wyższe od cen biletów jednorazowych za przejazd na tych samych trasach, zakupionych w punktach dystrybucyjnych. Niczym nieuzasadnione jest zatem działanie rady gminy, które prowadzi w rzeczywistości do podniesienia kosztu usługi przewozowej o ukrytą opłatę dodatkową za przewóz środkami gminnego transportu zbiorowego, w przypadku gdy przewóz ten odbywa się na podstawie biletu zakupionego u kierowcy. W obowiązujących przepisach prawa nie przewidziano bowiem uprawnienia

do ustalenia przez radę gminy, dodatkowej opłaty podnoszącej koszt świadczonej przez przewoźnika usługi.

Wprowadzenie dodatkowej opłaty za zakup biletu u kierowcy powoduje w rzeczywistości zróżnicowanie opłat za przejazd w zależności od miejsca zakupu biletu. Osoby, które z różnych powodów (nie tylko z ich winy) nie nabyły wcześniej biletów, zmuszone są - wykupując bilet u kierowcy - płacić cenę wyższą za przejazd na tej samej trasie niż pozostali, zatem są w sytuacji znacznie mniej korzystnej od osób, które dokonały zakupu biletu przed wejściem do autobusu (por. wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie z dnia 20 lutego 2003 r., sygn. akt SA/Sz 2342/02, wyrok NSA z dnia 5 marca 2014 r., sygn. akt II GSK 2122/12).

W analizowanym stanie faktycznym nie jest możliwe, zdaniem Wojewody, w sposób niebudzący wątpliwości wskazanie, czy właściwą ceną biletu jest kwota wymieniona w § 1 pkt 1 (zawierająca zdaniem organu nadzoru ukrytą, dodatkową opłatę), czy też właściwa jest kwota wskazana w § 1 pkt 2 (pomniejszona o kwotę bonifikaty). Organ stwierdził, że z tego też względu, jak również biorąc pod uwagę fakt, iż Rada Miejska w W. przekroczyła swoje kompetencje i działając bez podstawy prawnej a jedynie w oparciu o argumentację celowościową (zamiar skłonienia mieszkańców W. do zakupu biletów w punktach dystrybucyjnych nie zaś u kierowców) przyjęła kwestionowane zapisy, stwierdzenie nieważności § 1 pkt 1 i 2 przedmiotowej uchwały Rady Miejskiej w Wałczu jest konieczne i w pełni uzasadnione.

Pismem z dnia [...] r. Gmina Miejska W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła skargę na ww. rozstrzygnięcie nadzorcze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

Zaskarżonemu aktowi zarzucono naruszenie art. 91 ust. 1 i 3 ustawy o samorządzie gminnym poprzez jego bezpodstawne zastosowanie w sprawie w następstwie:

- uznania § 1 pkt 1 i 2 uchwały Rady Miejskiej w Wałczu z dnia 23 września 2014 r. Nr VI/SLII/304/14 za sprzeczne z art. 34a ustawy – Prawo przewozowe, podczas gdy uchwała Rady jest z prawem zgodna, a jednostki redakcyjne zakwestionowane przez organ nadzoru nie znajdują podstawy prawnej w powoływanym przez organ przepisie,

- braku należytego uzasadnienia tego stanowiska.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że brak jest jakichkolwiek przepisów, które zakazywałyby różnicowania cen biletów komunikacji miejskiej w zależności od sposobu ich dystrybucji. Nie jest więc tak, że kwestionowane przez Wojewodę przepisy są sprzeczne z innymi przepisami powszechnie obowiązującymi, niewskazanymi jako podstawy prawne uchwały, a nieokreślonymi przez Wojewodę w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym. Ponadto, zdaniem pełnomocnika strony skarżącej, Wojewoda orzekł o przekroczeniu przez organ kompetencji, niespecyfikując o jakie kompetencje chodzi, a także stwierdził nieważność przepisów jako sprzecznych z prawem, zaniechawszy wskazania tych przepisów, z którymi kwestionowane postanowienia uchwały są w jego ocenie sprzeczne. Rozstrzygnięcie nadzorcze zatem nie tylko bezpodstawnie stwierdza nieważność niektórych przepisów uchwały, ale także stanowiska tego nie uzasadnia w sposób uregulowany w art. 91 § 3 ustawy o samorządzie gminnym.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sąd właściwy jest do kontroli aktów nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego w oparciu o kryterium zgodności z prawem.

Podstawę prawną sprawowania przez wojewodę nadzoru nad uchwałami organu gminy określają przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.). W myśl art. 91 ust. 1 tej ustawy, uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90 wspomnianej ustawy. W myśl art. 91 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, rozstrzygnięcie nadzorcze powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o dopuszczalności wniesienia skargi do sądu administracyjnego. W przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały lub zarządzenia, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę lub zarządzenie wydano z naruszeniem prawa (art. 91 ust. 4 ww. ustawy).

W ocenie Sądu zaskarżony akt nadzoru nie odpowiada prawu, wobec czego skarga zasługuje na uwzględnienie

Należy zgodzić się ze skarżącym, że uzasadnienie rozstrzygnięcia nie zawiera jednoznacznego określenia przepisu prawa, jaki zdaniem Wojewody, został naruszony. Co prawda można z przedstawionej przez organ argumentacji wywodzić, że chodzi tu o art. 34 a ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 1173), jednak brak jest rzeczowego uzasadnienia takiego stanowiska.

Zdaniem Wojewody, niczym nieuzasadnione jest działanie rady gminy, które prowadzi w rzeczywistości do podniesienia kosztu usługi przewozowej o ukrytą opłatę dodatkową za przewóz środkami gminnego transportu zbiorowego, w przypadku gdy przewóz ten odbywa się na podstawie biletu zakupionego u kierowcy. W obowiązujących przepisach prawa nie przewidziano bowiem uprawnienia

do ustalenia przez radę gminy dodatkowej opłaty podnoszącej koszt świadczonej przez przewoźnika usługi.

Przedstawiając takie stanowisko, organ nie przywołał żadnych okoliczności które uzasadniałyby pogląd, że koszt usługi przewozowej faktycznie został podniesiony o jakąkolwiek opłatę dodatkową. Chociaż Wojewoda w uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego powołał się na wyjaśnienie Przewodniczącej Rady Miejskiej zawarte w piśmie z [...] r., to jednak nie uwzględnił zaprezentowanego tam uzasadnienia zastosowania innej – niższej ceny - w przypadku ceny biletu nabytego w punktach dystrybucyjnych przedsprzedaży. Tymczasem ze wspomnianego wyjaśnienia jednoznacznie wynika, że cena podstawowa biletu ustalona w § 1 uchwały wynosi odpowiednio dla biletu normalnego i ulgowego: 2,80 zł i 1,40 zł, natomiast cena w punktach dystrybucyjnych przedsprzedaży jest niższa i wynosi odpowiednio 2,60 zł i 1,30 zł. Ze wspomnianego wyjaśnienia wynika zatem, że podstawowa cena biletu nie zawiera żadnej opłaty dodatkowej, natomiast obniżona została cena w przedsprzedaży.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Sądu, nie sposób mówić o wprowadzeniu w przedmiotowej uchwale, ukrytej opłaty dodatkowej i naruszeniu w ten sposób przepisu art. 34 a ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe. Jak słusznie wskazał Wojewoda, cytowany przepis zawiera wyliczenie opłat dodatkowych wobec czego wprowadzenie opłaty nie wymienionej w tym przepisie stanowiłoby o jego naruszeniu, jednak w tym przypadku tego rodzaju opłata dodatkowa, czy jak sugeruje organ – "ukryta" oplata nie została wprowadzona.

Należy podkreślić, że organ nadzoru wykazał się przy tym brakiem konsekwencji bowiem z jednej strony stwierdził, że doszło do wprowadzenia ceny biletów podwyższonej o ukrytą opłatę dodatkową, z drugiej zaś uznał, że "w analizowanym stanie faktycznym nie jest możliwe w sposób niebudzący wątpliwości wskazanie, czy właściwą ceną biletu jest kwota wymieniona w § 1 pkt 1 (zawierająca zdaniem organu nadzoru ukrytą, dodatkową opłatę), czy też właściwa jest kwota wskazana w § 1 pkt 2 (pomniejszona o kwotę bonifikaty)". Gdyby bowiem uznać – zgodnie z poglądem organu nadzorczego, że pierwsza z wymienionych cen zawiera opłatę dodatkową, to nie sposób mówić o jakiejkolwiek bonifikacie w wypadku ceny wskazanej w § 1 pkt 2 uchwały. Jeżeli organ nadzorczy powziął jakąkolwiek wątpliwość, czy w uchwale z dnia 23 września 2014 r. zastosowano ukrytą opłatę dodatkową - w wypadku ceny wymienionej w § 1 pkt 1, czy też obniżkę ceny - w wypadku ceny wymienionej w § 1 pkt 2 tej uchwały, to powinien wskazać jednoznacznie okoliczności, z których takie wątpliwości wynikają.

O elementach treści uzasadnienia rozstrzygnięcia nadzorczego przesądza art. 91 ust. 3 odczytywany w powiązaniu z art. 91 ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym.

W świetle tych przepisów rozstrzygnięcie nadzorcze powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o dopuszczalności wniesienia skargi do sądu administracyjnego (art. 91 ust. 3 u.s.g.), a ponadto, ze względu na odesłanie do odpowiedniego stosowania do postępowania nadzorczego przepisów K.p.a. (art. 91 ust. 5 u.s.g.), zawierać powinno wszystkie te istotne elementy, które - w rozumieniu K.p.a. - charakteryzują decyzję administracyjną.

Ratio legis powyższego uregulowania wynika z tego, że rozstrzygniecie nadzorcze, podobnie jak decyzja administracyjna, dotyczy praw i obowiązków podmiotu zewnętrznego, organizacyjnie niepodporządkowanego organowi nadzoru. Przesłanki władczej ingerencji organu nadzoru w sytuację prawną podmiotu niezależnego muszą być zatem należycie umotywowane, tak aby były zrozumiałe i przekonujące dla tego podmiotu, a poza tym by było możliwe dokonanie sądowej kontroli legalności rozstrzygnięcia nadzorczego zarówno w zakresie materialnoprawnym jak i proceduralnym w razie zaskarżenia tego aktu.

Z powyższego wynika, że uzasadnienie rozstrzygnięcia nadzorczego musi zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne, a przy tym uzasadnienie prawne powinno wskazywać nie tylko podstawę prawną wydania tego aktu, ale także wskazanie jaki przepis prawa został naruszony i wyjaśnienie oraz ocenę stopnia tego naruszenia.

W szczególności z uzasadnienia tego winno wynikać czy i dlaczego organ nadzoru naruszenie to ocenił jako istotne naruszenie prawa. Tylko taka zawartość uzasadnienia rozstrzygnięcia nadzorczego daje bowiem sądowi administracyjnemu podstawę do dokonania oceny jego legalności i odniesienia się do zarzutów wniesionej skargi.

W ocenie Sądu zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze wyżej wskazanych wymogów nie spełnia.

Przede wszystkim nie wynika z niego jednoznacznie jaki jest powód stwierdzonego naruszenia prawa i który konkretnie przepis prawa został naruszony.

Powoływanie się przez organ nadzoru na treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 marca 2014 r. (w sprawie o sygn. akt II GSK 2122/12), oddalającego skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 12 września 2012 r. (sygn. akt II SA/Sz 743/12) nie może odnieść spodziewanego skutku bowiem okoliczności wspomnianej sprawy były odmienne niż okoliczności niniejszej sprawy.

Wyrokiem z dnia 12 września 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł o niezgodności zaskarżonej uchwały Rady Miasta w Wałczu z dnia 29 maja 2007 r. w sprawie wysokości opłat za usługi przewozowe świadczone przez Zakład Komunikacji Miejskiej Spółkę z o.o.. W § 1 ust. 3 tej uchwały, Rada Miasta postanowiła, że cenę każdego biletu sprzedawanego w autobusie powiększa się o opłatę manipulacyjną. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że żaden przepis ustawowy nie upoważnia rady gminy (miasta) do ustanawiania cen za usługę sprzedaży biletu. Uprawnienia takiego, zdaniem tego Sądu, nie przyznaje ani art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej, ani art. 8 ust. 1 (obowiązującej wówczas) ustawy o cenach, ani też art. 34 a ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe. W tych okolicznościach, Sąd uznał wówczas, że ustalenie opłaty manipulacyjnej z tytułu sprzedaży biletów, nastąpiło w istocie bez podstawy prawnej.

Jak już wcześniej wspomniano, skargę kasacyjną od powyższego wyroku z dnia 12 września 2012 r., Naczelny Sąd Administracyjny oddalił, podzielając stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

Sytuacja opisana powyżej nie zachodzi jednak w wypadku uchwały Rady Miasta Wałcz z dnia 23 września 2014 r., a to z tego względu, że w uchwale tej nie przewidziano żadnych opłat manipulacyjnych czy dodatkowych. Organ nie wskazał też na żadne konkretne okoliczności, które wskazywałyby na wprowadzenie opłat "ukrytych".

Nie można też zgodzić się ze stanowiskiem organu zawartym w odpowiedzi na skargę, jakoby brak doprecyzowania lokalizacji punktów sprzedaży (dystrybucji) biletów upoważniających do przejazdu na danej trasie nie stanowił prawidłowego wypełnienia delegacji art. 15 ust. 1 pkt 10 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. Pomijając okoliczność, że argumentu tego organ w uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego nie podnosił, należy podkreślić, że przepis art. 15 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r., nr 5, poz. 13), stanowi jedynie o tym, że organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na ustalaniu opłat za przewóz oraz innych opłat, o których mowa w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe, za usługę świadczoną przez operatora w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Z kolei zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 pkt 11 tej ustawy, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega także na ustalaniu sposobu dystrybucji biletów za usługę świadczoną przez operatora w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Z przepisów tych nie wynika zatem konieczność szczegółowego określenia w uchwale w sprawie opłat za usługi przewozowe, lokalizacji punktów sprzedaży (dystrybucji). Przepisy odnoszą się bowiem jedynie do ustalania opłat i sposobu dystrybucji (a nie lokalizacji punktów dystrybucji).

Nie sposób też zgodzić się z poglądem, że ustalenie obniżonej ceny zakupu biletu w punktach dystrybucyjnych przedsprzedaży stanowi zróżnicowanie cen biletów jedynie w zależności od miejsca ich nabycia. Gdyby takie stanowisko uznać za trafne, to niedopuszczalnym byłoby także stosowanie obniżonych cen biletów imiennych kwartalnych czy semestralnych bowiem jak wiadomo, zakupienie ich możliwe jest jedynie w niektórych punktach sprzedaży zaś niemożliwe jest nabycie ich u kierowcy.

Niejednoznaczność stanowiska Wojewody wyrażonego w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym na okoliczność stwierdzonego naruszenia prawa (o której była już mowa powyżej), stanowi w realiach niniejszej sprawy naruszenie zarówno art. 107 § 1 i 3 w związku z art. 11 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 91 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, co również trafnie zarzucono w skardze.

Jak już była o tym mowa na wstępie niniejszych rozważań i jak wynika

to z art. 91 ust. 3 i 5 ustawy o samorządzie gminnym, uzasadnienie faktyczne i prawne stanowi obligatoryjny składnik rozstrzygnięcia nadzorczego, a przy tym powinno ono zawierać odpowiednie elementy charakterystyczne dla uzasadnienia decyzji administracyjnej. Uznanie zatem, że uzasadnienie zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego istotnych wymogów, wynikających przede wszystkim z art. 107 § 3 K.p.a., nie spełnia prowadzi do stwierdzenia zasadności zarówno zarzutów procesowych jaki wniosku skargi.

Dlatego należało na podstawie art. 148 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylić zaskarżone rozstrzygniecie nadzorcze.

Orzeczenie zawarte w pkt II wyroku wynika z obowiązku stosowania przez Sąd regulacji zawartej w art. 152 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w przypadku wyroków uwzględniających skargę.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz § 2 ust. 1 i 2, § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490).