Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Kobylecka, Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędzia WSA Jacek Kuza (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Urszula Opara, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 listopada 2012r. sprawy ze skargi P.C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz P.C. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania P. C. prowadzącego firmę pod nazwą A., od decyzji z dnia [...] wydanej z upoważnienia Marszałka Województwa, nakładającej na przewoźnika karę pieniężną w wysokości 3.000 zł. za wykonywanie transportu drogowego osób z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu dotyczących ustalonej trasy przejazdu i wyznaczonych przystanków, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymało w mocy zaskarżona decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ II instancji wyjaśnił, że w dniu 9 czerwca 2011 r. dokonano kontroli zgodności wykonywanych przez P. C. usług w krajowym transporcie drogowym osób z posiadanym przez niego zezwoleniem nr [...]. Kontrolowano kurs S. - R.. W miejscowości S. autobus kierowany przez M. P. został zatrzymany przez patrol policji wraz z upoważnionymi do kontroli pracownikami Urzędu Marszałkowskiego, poruszający się pojazdem wyposażonym w wideo-rejestrator. Kontrolujący okazali kierowcy legitymacje służbowe oraz poinformowali o zakresie kontroli. W trakcie kontroli stwierdzono, że autobus zatrzymał się na przystanku nieokreślonym w obowiązującym rozkładzie jazdy, tj. o godz. 5.21 w miejscowości S. na przystanku autobusowym ul. A. wsiadła 1 osoba bez bagażu oraz o godz. 5.28 w miejscowości S. na przystanku autobusowym przy ulicy L. również wsiadła 1 osoba bez bagażu. Wykroczenia te zostały zarejestrowane przy pomocy wideo-rejestratora. W związku ze stwierdzeniem wykonywania transportu drogowego osób z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu dotyczących ustalonej trasy przejazdu, decyzją z dnia [...] nałożono na przewoźnika P. C. karę w wysokości 3000 zł.

Po rozpatrzeniu odwołania P. C. od tej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] uchyliło tę decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia celem dokonania ustaleń, czy w okresie kiedy miała miejsce kontrola przewoźnik miał możliwość zatrzymywania się na przystanku Lwowska/Portowa, czy było to niemożliwe z przyczyn od niego niezależnych. Ponadto ustalenia wymagała okoliczność czy przystanek określony w protokole kontroli A. na którym przewoźnik zatrzymał się w dniu 9 czerwca 2011r. to ten sam przystanek, co wskazany w rozkładzie jazdy załączonym do zezwolenia jako A. l/M.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z dnia [...] organ pierwszej instancji nałożył na przewoźnika P. C. karę 3.000 zł za wykonywanie transportu drogowego osób z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu dotyczących ustalonej trasy przejazdu i wyznaczonych przystanków. Po dokonaniu ponownych ustaleń organ I instancji stwierdził, że autobus przewoźnika nie rozpoczął kursu z przystanku początkowego, który figurował w aktualnym wówczas rozkładzie jazdy na ulicy A. 1/M., lecz z parkingu przy drodze osiedlowej przed przystankiem początkowym. Ponadto kurs winien rozpocząć się o godzinie 5.30, a rozpoczął się o godzinie 5.19. Kolejnym naruszeniem było zatrzymanie się autobusu na nieokreślonym wówczas w obowiązującym przewoźnika rozkładzie jazdy przystanku, tj. o godz. 5.21 w miejscowości S. na przystanku autobusowym ul. A. 2/Z., gdzie wsiadła 1 osoba bez bagażu.

W tak ustalonym stanie faktycznym organ II instancji stwierdził, że zgodnie z art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10.000 złotych za każde naruszenie. Art. 92 ust. 6 stanowi, że wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do ustawy. Następnie Kolegium stwierdziło, że z kontroli, w czasie której stwierdzono dwa naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym (zatrzymanie się autobusu o godz. 5.21 i 5.28 w miejscowości S. na nieokreślonych w rozkładzie jazdy przystankach autobusowych ul. A. i ul. L., gdzie wsiadło po jednej osobie bez bagaży oraz rozpoczęcie kursu o godz. 5.20, zamiast o 5.30), został spisany protokół, który kierowca autobusu podpisał nie wnosząc żadnych zastrzeżeń odnośnie przeprowadzonej kontroli. SKO stwierdziło następnie, że z treści protokołu wynika, iż kontrolowany autobus zatrzymał się na przystanku nieujętym w rozkładzie jazdy przy ul. A. w S. Z dołączonego do akt sprawy wykazu przystanków komunikacyjnych zlokalizowanych w pasie dróg publicznych w granicach administracyjnych miasta S. wynika, że na ul. A. w S. znajdują się dwa przystanki tj. A. l/M. oraz A. 2/Z. Skoro zatem autobus wykonujący w dniu 9 czerwca 2011 r. kurs relacji S.-R. zatrzymał się na przystanku przy ul. A. nieujętym w rozkładzie jazdy załączonym do zezwolenia na przewozy osób wydanego P. C., to należy uznać, że stwierdzone zatrzymanie miało miejsce na przystanku A. 2/Z.. W obowiązującym wówczas przewoźnika rozkładzie jazdy figurował bowiem przystanek A.1/M.. Organ powołał się ponownie na niezakwestionowany przez kierowcę protokół z kontroli oraz przepis § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 02 września 2009r. w sprawie kontroli przewozu drogowego (Dz. U. z 2009r. Nr 145, poz. 1184), zgodnie z którym stwierdzone w toku kontroli naruszenia uzasadniające nałożenie kary pieniężnej kontrolujący zamieszczają w protokole kontroli, który stanowi podstawę do wydania decyzji administracyjnej o nałożeniu kary pieniężnej.

Odnosząc się do zarzutów odwołania Kolegium zauważyło, że w treści protokołu kontroli z dnia 9 czerwca 2011 r. brak jest stwierdzenia, aby autobus o nr rej. T. wykonujący kurs relacji S. – R., nie rozpoczął kursu z przystanku początkowego, który figurował w aktualnym rozkładzie jazdy na ul. A.1/M., lecz z parkingu przy drodze osiedlowej przed przystankiem początkowym. Niemniej jednak już jednorazowe naruszenie warunków zezwolenia dotyczące wyznaczonych przystanków stanowi podstawę do nałożenia kary w kwocie 3.000 zł.

Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach P. C., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji i decyzji organu I instancji oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Skarżący zarzucił:

1. naruszenie art. 138 § 1 pkt 1), art. 107 § 5 w zw. z art. 140 kpa, przez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji i brak ustosunkowania się w uzasadnieniu decyzji do wszystkich zarzutów odwołania,

2. naruszenie art. 80 i 81 kpa przez uznanie faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy za udowodniony, podczas gdy oparto się na uznaniu, które przyjęto bez dowodu, czyli nie na materiale dowodowym, czym dodatkowo naruszono zasadę praworządności określoną w art. 6 kpa.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że organ nie rozpoznał zarzutu odwołania dotyczącego nieprawdziwości twierdzenia organu I instancji, jakoby autobus skarżącego nieprawidłowo rozpoczął kurs od parkingu, a nie od pierwszego przystanku przy ulicy A. 1.

Autor skargi zakwestionował też ustalenie organu, co do zatrzymania się skontrolowanego autobusu w miejscu, które nie figurowało w jego rozkładzie jazdy, tj. na przystanku ul. A./Żółkiewskiego. Stwierdził, że kierowca jego autobusu tam się nie zatrzymał, a twierdzenie organu jest gołosłowne. Trzeci zarzut dotyczył rozpatrzenia sprawy na podstawie uznania, podczas gdy wydanie decyzji o nałożeniu kary pieniężnej musi w ocenie skarżącego być oparte na udowodnionych faktach, a nie na uznaniu. Takie postępowanie organu narusza zasadę praworządności, a także zasady o jakich mowa w art. 7, 8 i 11 kpa.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację przedstawioną w motywach zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna, ale nie z przyczyn w niej wskazanych.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego

i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną ( art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonej decyzji Wojewódzki Sąd Administracyjny dopatrzył się naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy.

Jako podstawę prawną decyzji z dnia [...] nakładającej na skarżącego karę pieniężną w kwocie 3.000 zł za wykonywanie transportu drogowego osób z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu dotyczących ustalonej trasy przejazdu i wyznaczonych przystanków, organ I instancji wskazał art. 92 ust. 1 i ust. 4 oraz lp. 2.2 lit. 2 załącznika do u.t.d. Wskazał przy tym, że ma na myśli tę ustawę w brzmieniu wynikającym z Dziennika Ustaw z 2007 r. Nr 125 poz. 874 z późniejszymi zmianami. Organ nie określił jednak, które zmiany ma na myśli. W podanym przez organ Dzienniku Ustaw Nr 125 z 2007 r. pod pozycją 874 opublikowano w dniu 13 lipca 2007 r. tekst jednolity ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (przytaczany dalej jako stara u.t.d.), który nie powodował zmiany treści normatywnej ustawy.

Po dniu 13 lipca 2007 r., do dnia wydania przez organ I instancji decyzji w niniejszej sprawie, do treści art. 92 u.t.d. wprowadzono dwie zmiany. Pierwsza polegała na dodaniu z dniem 1 marca 2011 r. do katalogu przepisów, których naruszenie podlegało karze pieniężnej, przepisów o publicznym transporcie zbiorowym (art. 92 ust. 1 pkt 1a dodany przez art. 73 pkt 12 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym - Dz.U. Nr 5/2011 poz. 13). Ustawa ta nie zawierała przepisów przejściowych dotyczących zmiany wprowadzonej do art. 92 u.t.d.

Z dniem 1 stycznia 2012 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 244/2011 poz. 1454), która w art. 1 pkt 16 wprowadziła istotne zmiany do ustawy o transporcie drogowym (zwane dalej nową u.t.d.). Zmiany te dotyczyły między innymi art. 92, a także 92a tej ustawy. Ta sama ustawa zmieniająca z dnia 16 września 2011 r. wprowadziła też istotne zmiany w treści załącznika do ustawy. Zamiast bowiem jednego załącznika określającego wszystkie naruszenia obowiązków lub warunków, o których mowa w art. 92 ust. 1 starej u.t.d. dotyczące wszystkich wykonujących przewozy drogowe lub inne czynności związane z przewozem, pojawiły się trzy załączniki. Pierwszy dotyczący naruszeń obowiązków lub warunków przewozu drogowego popełnionych przez kierujących wykonujących przewóz drogowy (art. 92 ust. 2 nowej u.t.d.). Załącznik nr 2 dotyczył naruszeń obowiązków lub warunków przewozu drogowego popełnionych przez osoby zarządzające przedsiębiorstwem lub osoby zarządzające transportem w przedsiębiorstwie (...), a także każdą inną osobę wykonującą czynności związane z przewozem drogowym (art. 92 ust. 4 nowej u.t.d.). Trzeci załącznik do nowej u.t.d. określa natomiast naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego popełnione przez podmioty wykonujące przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem (art. 92a ust. 6 nowej u.t.d.). W ustawie z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw, znalazł się również przepis międzyczasowy dotyczący stosowania zmienionych przepisów ustawy o transporcie drogowym. Zgodnie z art. 10 ustawy zmieniającej z dnia 16 września 2011 r., przepisy ustawy, o której mowa w art. 1 (tj. ustawy o transporcie drogowym), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się w sprawach o nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego, wszczętych i nie zakończonych decyzją ostateczną przed dniem jej wejścia w życie. Z powyższego przepisu wynika, że skoro niniejsza sprawa o nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego, została wszczęta przed dniem 1 stycznia 2012 r. (bo nastąpiło to w dniu 13 czerwca 2011 r.), i nie została zakończona decyzją ostateczną przed dniem 1 stycznia 2012 r. (decyzja ostateczna zapadła w dniu [...]), to zastosowanie miały w sprawie przepisy nowej u.t.d. Tymczasem organ I instancji nie dostrzegając przedstawionej regulacji międzyczasowej, rozpoznał sprawę na podstawie nie mających w sprawie zastosowania przepisów starej u.t.d. Takiego naruszenia przepisów nie dostrzegł również organ II instancji utrzymując w mocy decyzję wydaną na podstawie nieobowiązujących w sprawie przepisów. SKO w Kielcach nie zawarło w uzasadnieniu swojej decyzji żadnych rozważań dotyczących przedstawionych wyżej zmian stanu prawnego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, choć sam organ II instancji prawdopodobnie dostrzegł zmianę stanu prawnego, gdyż w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji przytoczył treść art. 92a ust. 1 i ust. 6 nowej u.t.d. Nie dokonał jednak subsumcji ustalonego w sprawie stanu faktycznego do zawartych w przytoczonych przepisach norm prawnych, ani też w ogóle nie wskazał jakiegokolwiek przepisu załącznika nr 3 do nowej u.t.d., który miałby obecnie być podstawą kary nałożonej na skarżącego. Należy więc stwierdzić, że SKO w Kielcach, utrzymując w mocy decyzję organu I instancji i nie korygując błędnej podstawy prawnej tej decyzji, zaakceptował taką podstawę. Takie naruszenie prawa materialnego miało wpływ na wynik sprawy, gdyż nałożenie na skarżącego kary pieniężnej na podstawie nie mających w sprawie zastosowania przepisów było niedopuszczalne. Ujawniona wada zaskarżonej decyzji, a także utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji powoduje konieczność ich uchylenia, o czym Sąd orzekł na postawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a). w zw. z art. 135 p.p.s.a.

W związku z takim rozstrzygnięciem przedwczesne było odnoszenie się do sformułowanych w skardze zarzutów.

Rozpoznając sprawę ponownie, organ I instancji dokona przyporządkowania ustalonego w sprawie stanu faktycznego do właściwych przepisów prawa materialnego. Następnie wyda stosowne rozstrzygnięcie uwzględniając wszystkie przedstawione wyżej uwagi i eliminując dotychczasowe naruszenia prawa.

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt II wyroku wydano na podstawie art. 152 p.p.s.a.

Na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a. Sąd zasądził od organu na rzecz skarżącego kwotę 120 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.