Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, Sędziowie WSA Ewa Pisula-Dąbrowska (spr.), Danuta Kania, Protokolant specjalista Elwira Sipak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 października 2015 r. sprawy ze skargi Z. K. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie przetwarzania danych osobowych – oddala skargę –

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z [...] września 2014 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy własną decyzję z [...] kwietnia 2014 r., którą to decyzją, na podstawie art. 105 § 1 k.p.a., umorzył postępowanie w sprawie skargi Z. K. na przetwarzanie jego danych osobowych przez Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej pw. [...] w O..

W motywach uzasadnienia organ podał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 28 sierpnia 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 1229/13 uchylił decyzje organu wydane w przedmiotowej sprawie. Wskazał, że do wydania powyższych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym.

Do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w dniu 15 lutego 2011 r. wpłynęła skarga Z. K. na przetwarzanie jego danych osobowych przez Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej pw. [...], z siedzibą w O. przy PI. [...].

Skarżący zarzucił Proboszczowi Parafii, iż mimo złożenia przez niego oświadczenia o wystąpieniu z Kościoła Katolickiego jego dane osobowe nadal przetwarzane są przez Proboszcza Parafii, wobec czego wniósł o zbadanie legalności tego procesu.

W toku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych ustalił, że skarżący pismem z 29 kwietnia 2010 r. skierowanym do Proboszcza Parafii w związku z wykreśleniem go z "grona członków Kościoła Rzymskokatolickiego" zwrócił się o usunięcie jego danych osobowych ze zbiorów danych parafii. W odpowiedzi na to pismo Proboszcz Parafii w korespondencji z 15 maja 2010 r. wskazał, iż dane osobowe Z. K. zostały usunięte z kartotek Parafii [...] w O.. Pismo to zostało skierowane do adresata, a także - co wynika z uczynionej na nim adnotacji - pozostawione ad acta, co zostało przez skarżącego zakwestionowane pod kątem legalności.

W toku prowadzonego postępowania do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wpłynęły wyjaśnienia Proboszcza Parafii, w których podniósł on, iż "(...) taka osoba (tu: skarżący) nie figuruje w żadnych kartotekach tutejszej parafii. Pan K. wystąpił oficjalnie z naszego Kościoła i do niego nie należy. Złożył to na piśmie w liście do mojego poprzednika z dnia 29.04.2010 r. Ta sprawa jest więc zakończona. Informuję, że nie są przetwarzane dane tego Pana, bo nie należy on do naszego Kościoła". Proboszcz Parafii wskazał nadto, iż wszelka korespondencja prowadzona przez Parafię przechowywana jest w archiwum parafialnym, a Parafia działa w oparciu o przepisy Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Decyzją z [....] lipca 2011 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. oraz art. 22 i art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych umorzył postępowanie w sprawie.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3 oraz zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1a, przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne – Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18. Artykuł 43 ust. 1 pkt 3 stanowi zaś, iż z obowiązku rejestracji zbioru danych zwolnieni są administratorzy danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego.

Organ podkreślił, iż Kościół Rzymskokatolicki niewątpliwie należy do instytucji o uregulowanej sytuacji prawnej, bowiem jest instytucją, której funkcjonowanie zostało unormowane w Konstytucji RP, w umowie międzynarodowej jaką jest Konkordat oraz w ustawach, nad którymi umowa międzynarodowa ma pierwszeństwo.

Analiza obowiązujących przepisów prawa wskazuje, że Kościół Katolicki oraz inne związki wyznaniowe o uregulowanej sytuacji prawnej w zakresie swojej działalności są niezależne i przy wykonywaniu władzy duchowej posługują się swoim wewnętrznym prawem.

W związku z treścią przepisu art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, w niniejszej sprawie Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych nie może zatem prowadzić postępowania wyjaśniającego ukierunkowanego na wydanie merytorycznej decyzji administracyjnej ani przeprowadzać czynności kontrolnych, z wyłączeniem prawa żądania złożenia pisemnych lub ustnych wyjaśnień oraz wzywania i przesłuchiwania osób w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego.

Analiza przepisu art. 105 § 1 k.p.a. wskazuje zaś, że postępowanie administracyjne nie może toczyć się w sytuacji, gdy w jego toku przestał istnieć jego przedmiot, bądź też przedmiot ten nie istniał już przed wszczęciem postępowania. W niniejszej sprawie, na podstawie dokonanych ustaleń Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych stwierdził natomiast, w oparciu o przepis art. 43 ust. 2 ustawy, brak swojej kognicji do wydania merytorycznej decyzji administracyjnej w sprawie.

W złożonym wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Z. K. zarzucił organowi naruszenie przepisów prawa materialnego, w tym art. 3 ust. 2 Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych. Podniósł kwestię nadrzędności powyższej Dyrektywy nad prawem krajowym. Powołał się też na wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 6 listopada 2003 r. sygn. akt C-101/01. W konkluzji wniósł o wydanie w jego sprawie decyzji administracyjnej na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, decyzją z [...] sierpnia 2011 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 22 w zw. z art. 43 ust. 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję z [...] lipca 2011 r. o umorzeniu postępowania.

W skardze na powyższą decyzję, skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Z. K. zarzucił organowi naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 3 ust. 2 Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych. Na tej podstawie wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. Wniósł także, aby Sąd na podstawie przepisu art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym o wykładnię prawa wspólnotowego, a to czy przepis art. 3 ust. 2 Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych, obejmuje przetwarzanie danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego.

W uzasadnieniu skargi podkreślił, że 13 czerwca 2006 r. wystąpił formalnie z Kościoła Katolickiego przed Proboszczem Parafii Rzymskokatolickiej pw. [...] w O., co zostało także odnotowane w Księdze Chrztów Parafii Rzymskokatolickiej pw. [...] w S..

Zarzucił, że decyzja Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych o umorzeniu postępowania jest niezgodna z art. 3 ust. 2 Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych. Wskazał też, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-101/01 z 6 listopada 2003 r., przetwarzanie danych przez kościoły nie wykracza poza zakres prawa Wspólnoty (obecnie - Unii Europejskiej).

Podkreślił, że w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej od maja 2004 r. na terytorium Polski obowiązuje prawo wspólnotowe z całym jego dotychczasowym dorobkiem. Prawo to stanowi część krajowego porządku prawnego i w przypadku kolizji normy wspólnotowej i krajowej regulujących ten sam przedmiot, zgodnie z zasadami: bezpośredniego skutku, pierwszeństwa i efektywności - regulacje prawne prawa wspólnotowego mają pierwszeństwo przed normami krajowymi, co wynika z art. 91 ust. 3 Konstytucji RP.

W ocenie skarżącego, stanowisko Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych o braku kognicji wobec kościołów - które dysponują programami komputerowymi do obsługi parafii, z możliwością tworzenia sieci i "eksportu" danych - jest całkowicie niezgodne z europejskim i światowym kierunkiem rozwoju ochrony danych. Dlatego też organ powinien był wydać decyzję administracyjną na podstawie art. 12 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych, dotyczącą przetwarzania jego danych przez Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej pw. [...] w O..

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Skarżący na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym 8 lutego 2012 r. złoży do akt kopię pisma Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej pw. [...] w S., w którym potwierdzony został fakt jego wystąpienia z Kościoła Rzymskokatolickiego.

Wyrokiem z 21 lutego 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 2350/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Z. K. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z[...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie przetwarzania danych osobowych.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Z. K., zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 43 ust. 2 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych w zw. z art. 3 ust. 2 tiret pierwsze dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych oraz w zw. z art. 8 Karty Praw Podstawowych UE w zw. z art. 6 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej, polegające na przyjęciu, że art. 43 ust. 2 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, interpretowany zgodnie z celem i treścią art. 3 ust. 2 tiret pierwsze dyrektywy 95/46/WE, z uwzględnieniem art. 8 KPPUE mającej status prawny równy Traktatom założycielskim na mocy art. 6 ust. 1 TUE należy interpretować jako wyłączające kognicję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych opisaną w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18 u.o.d.p. w odniesieniu do zbioru danych prowadzonego przez parafię Kościoła katolickiego w zakresie, w jakim zbiór ten obejmuje również dane osoby, która nie jest członkiem tegoż Kościoła, podczas gdy prawidłowo interpretowane przepisy te winny prowadzić do wniosku, że w omawianym zakresie GIODO przysługuje kompetencja wskazana w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18 u.o.d.o.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 27 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 1060/12, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że Z. K. wystąpił z kościoła katolickiego i jest to fakt bezsporny, skoro z pisma proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej [...] w O. z 15 maja 2010 r. wynika, że ww. nie figuruje w kartotekach parafialnych. W takim przypadku dane osobowe skarżącego nie są danymi osoby należącej do kościoła i wyłączenie uprawnień GIODO, o jakim mowa w art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych nie ma miejsca. To z kolei oznacza, że nie było podstaw do umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego, z powołaniem się na art. 43 ust. 2 ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, rozpoznając sprawę ponownie, uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie. Dlatego też wyrokiem z 28 sierpnia 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 1229/13, uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą. Powołując się na treść art. 190 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd wskazał, że jest związany wykładnię prawa dokonaną w tej sprawie przez NSA. W motywach uzasadnienia Sąd stwierdził, że w myśl art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1a, przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne, Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18. Z art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy wynika, że z obowiązku rejestracji zbiorów danych zwolnieni są administratorzy danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego.

Innymi słowy, w odniesieniu do danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego, Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych nie posiada prawa do wydawania decyzji administracyjnych i rozpatrywania skarg w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych, wstępu, w godzinach od 6.00 do 22.00, za okazaniem imiennego upoważnienia i legitymacji służbowej, do pomieszczenia, w którym zlokalizowany jest zbiór danych, oraz pomieszczenia, w którym przetwarzane są dane poza zbiorem danych, i przeprowadzenia niezbędnych badań lub innych czynności kontrolnych, wglądu do wszelkich dokumentów i wszelkich danych mających bezpośredni związek z przedmiotem kontroli oraz sporządzania ich kopii, przeprowadzania oględzin urządzeń, nośników oraz systemów informatycznych służących do przetwarzania danych, zlecania sporządzania ekspertyz i opinii.

Sąd podkreślił, że wyłączenie uprawnień GIODO dotyczy tylko danych osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła. Oznacza to, że w przypadku, gdy są to dane inne niż określone w art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawa o ochronie danych osobowych znajduje do nich pełne zastosowanie.

Umorzenie postępowania z uwagi na jego bezprzedmiotowość byłoby prawidłowe, gdyby strona była członkiem kościoła, a jej dane byłyby przetwarzane na potrzeby tego kościoła. W rozpoznawanej sprawie sytuacja jest jednak odmienna.

Z. K. wystąpił z Kościoła Katolickiego i jest to fakt bezsporny, skoro z pisma proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej [...] w O. z 15 maja 2010 r. wynika, że ww. nie figuruje w kartotekach parafialnych. W takim przypadku dane osobowe skarżącego nie są danymi osoby należącej do kościoła i wyłączenie uprawnień GIODO, o jakim mowa w art. 43 ust. 2 ustawy, nie ma miejsca.

Ponownie rozpoznając sprawę organ umorzył postępowanie na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Wskazał, że w przedmiotowym postępowaniu badał proces przetwarzania danych osobowych skarżącego przez Księdza Proboszcza ww. Parafii, polegającego na zaniechaniu wykonania ciążącego na Księdzu Proboszczu, jako administratorze danych osobowych skarżącego obowiązku uaktualnienia jego danych w Księdze Chrztów. Skarżący wystąpił z Kościoła Katolickiego, co zostało poświadczone dokumentem z 29 sierpnia 2006 r. (k. 110), w którym Parafia Rzymsko-Katolicka pw. [...] w S. odnotowała fakt wystąpienia skarżącego z Kościoła Rzymsko-Katolickiego zgodnie z życzeniem skarżącego. Nadto Parafia Rzymskokatolicka pw. [...] w O. pismem z 15 maja 2010 r. (k.5) wskazała, że dane osobowe skarżącego zostały usunięte z kartotek.

Podkreślił, że badał stan faktyczny na dzień wydania decyzji i wobec powzięcia informacji, iż ksiądz Proboszcz Parafii sprostował dane osobowe skarżącego w księdze chrztu uznał, iż dalsze prowadzenie postępowania w tym zakresie uznać należy za bezprzedmiotowe – art. 105 § 1 k.p.a. Podkreślił, że dane osobowe skarżącego nie są przetwarzane przez Parafię p.w. [...] w O., a skarga oparta jest na własnych przypuszczeniach skarżącego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję GIODO Z. K. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej. Zarzucił naruszenie art. 7, art. 77 § 1, art. 78, art. 80, art. 107 k.p.a., polegające na niewłaściwym stosowaniu zasad gromadzenia i oceny materiału dowodowego. Twierdził, że organ błędnie ustalił stan faktyczny i wnioskował o ustalenie stanu faktycznego na drodze kontroli w o. parafii. Podniósł, że odrzucenie jego wniosku stanowiło naruszenie art. 78 k.p.a.., bowiem jego realizacja mogła w sposób jednoznaczny rozstrzygnąć wątpliwości. Ponadto skarżący zarzucił organowi, iż ten nie podjął żadnych innych czynności pozwalających obiektywnymi instrumentami zweryfikować sprzeczne twierdzenia stron. Według skarżącego, cyt.: "Brak w uzasadnieniu decyzji przesłanek i kryteriów rozstrzygających o przyjęciu przez organ oświadczenia proboszcza za dowód i jednoczesne uznanie moich [skarżącego] dowodów za 'przypuszczenia' narusza dyspozycję art. 107 § 3 Kpa. Świadczy także o uznaniowej ocenie materiału dowodowego. Brak obiektywizmu w ustalaniu "prawdy materialnej" doprowadził organ do błędnego ustalenia stanu faktycznego".

W odpowiedzi na skargę organ wskazał, że skarżący przedmiotem swojej skargi do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (GIODO) uczynił zarzut nieprawdziwości twierdzeń Księdza Proboszcza, iż jego dane osobowe nie są przetwarzane w księgach parafialnych Parafii p.w. [...] w O.. Zdaniem skarżącego jego dane osobowe są przetwarzane w tejże Parafii, pomimo, iż dostał od Księdza Proboszcza Parafii p.w. [...] w O. E. L. pismo z informacją, że jego dane osobowe zostały usunięte z kartotek tej Parafii. Organ podniósł też, iż jego zadaniem było podjęcie takich czynności wyjaśniających, które zmierzały do zweryfikowania tej okoliczności.

Nadto podkreślił, że wystąpił do skarżącego o przedstawienie dowodów świadczących o tym, że Proboszcz przetwarza jego dane osobowe, ale dowodów takich skarżący nie przedłożył.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do postanowień art. 105 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, organ administracji wydaje decyzję o umorzeniu postępowania.

Przedmiot postępowania wiąże się ze stosowaniem przez organ publiczny przepisów materialnego prawa administracyjnego. W doktrynie wskazuje się, że cyt. "bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi art. 105 § 1 k.p.a., oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Przesłanka umorzenia postępowania może istnieć jeszcze przed wszczęciem postępowania, co zostanie ujawnione dopiero w toczącym się postępowaniu, a może ona powstać także w czasie trwania postępowania, a więc w sprawie już zawisłej przed organem administracyjnym." (B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C.H.Beck, Warszawa 2006, s. 489).

Ustalenie przez organ publiczny zaistnienia przesłanki, o której mowa w art. 105 § 1 k.p.a., zobowiązuje go do umorzenia postępowania, nie ma bowiem, w sytuacji zaistnienia tej przesłanki, podstaw do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty.

W ocenie Sądu, stan faktyczny przedmiotowej sprawy uzasadniał wydanie decyzji o umorzeniu postępowania. Przepis art. 105 § 1 k.p.a., w oparciu o który wydane zostało to rozstrzygnięcie, jako przesłankę obligatoryjną umorzenia postępowania wskazuje bezprzedmiotowość tego postępowania. Przywołany przepis zezwala zatem organom administracji na wydanie decyzji o umorzeniu postępowania w sytuacji, gdy w świetle przepisów prawa materialnego i ustalonego stanu faktycznego, brak jest sprawy administracyjnej mogącej być przedmiotem postępowania. Sprawa administracyjna jest bowiem konsekwencją istnienia stosunku administracyjno-prawnego, czyli takiej sytuacji prawnej, w której strona ma prawo żądać od organu administracyjnego skonkretyzowania jej indywidualnych uprawnień wynikających z prawa materialnego (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 1995 r. sygn. akt III ARN 50/59 - OSNP 11/96/150). W orzecznictwie i judykaturze przyjmuje się zgodnie, że bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi art. 105 § 1 k.p.a. oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie, co do jej istoty. Taka sytuacja zaistniała w sprawie niniejszej. Organ po przeprowadzeniu postępowania dowodowego zasadnie uznał, że postępowanie w niniejszej sprawie winno zostać umorzone. Organ ustalił, że Ksiądz Proboszcz Parafii, stosownie do żądania skarżącego, sprostował jego dane osobowe w Księdze Chrztu i nie przetwarza jego danych osobowych. Skarżący nie przedstawił dowodów na okoliczność, iż Proboszcz Parafii przetwarza jego dane osobowe. Zgodzić zatem należy się z organem, że skarga oparta została na przypuszczeniach, albowiem w innym przypadku skarżący wskazałby dowody (przeciw dowody) na twierdzenie Proboszcza. Podkreślić należy, iż postępowanie administracyjne prowadzone przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych służy kontroli zgodności przetwarzania danych z przepisami o ochronie danych osobowych i jest ukierunkowane na wydanie decyzji administracyjnej, na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy, wówczas gdy trwa stan naruszenia, a zatem gdy dane osobowe są przetwarzane. W sytuacji gdy brak jest jakichkolwiek dowodów na niezgodne z prawem przetwarzanie danych osobowych skarżącego zasadnie organ uznał, że postępowanie to winno zostać umorzone.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 w zw. z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.