Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Czeluśniak Sędziowie WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) WSA Bożenna Blitek Protokolant Małgorzata Krasowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2016 r. przy udziale A. G. – W. Prokuratora Prokuratury Rejonowej sprawy ze skargi M. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 29 grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie skargę oddala.

Decyzją z dnia 29 grudnia 2015 r., znak: [...] – Samorządowe Kolegium Odwoławcze orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji Starosty z dnia [...] 2015 r., znak: [...], orzekającej o skierowaniu M. P. na badanie lekarskie w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.

Podstawę prawną do wydania decyzji w przedmiotowej sprawie stanowi art. 99 ust.1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, zgodnie z którym Starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu na badanie lekarskie jeżeli stwierdzony zostanie fakt kierowania pojazdem, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu. Potwierdzenie wyrokiem sądowym prowadzenia pojazdu w stanie po użyciu alkoholu, zgodnie z powyżej powołanym przepisem prawa stanowi wystarczającą przesłankę do wydania decyzji o skierowaniu na badania lekarskie.

Z kolei na mocy art. 135 a wyżej wymienionej ustawy skierowanie na badanie lekarskie i badanie psychologiczne w przypadku kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu, następuje na podstawie odpisu wyroku przesłanego przez sąd w trybie art. 182 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557, z późn. zm.).

Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji, który wydając decyzję wskazał na wyrok Sądu Rejonowego Zamiejscowy Wydział Karny z dnia 17 września 2015 r., sygn. akt [...], z którego wynika, że w dniu 29 sierpnia 2015 r. M. P. kierował samochodem będąc po użyciu alkoholu.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, za pośrednictwem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, M. P. zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 77 § 1 i § 2 K.p.a. oraz art. 80 K.p.a. poprzez niewyczerpujące zebranie i rozpatrzenie materiału dowodowego oraz dokonanie istotnych w sprawie ustaleń bez dokonania oceny całokształtu materiału dowodowego; naruszenie prawa i interesu prawnego skarżącego przez błędna wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. a i b oraz pkt 3 lit. a i d ustawy o kierujących pojazdami i art. 182 § 1 K.k.w. przez przyjęcie podstawy do skierowania na badanie lekarskie podczas gdy brak jest jakichkolwiek przesłanek faktycznych i podstaw prawnych do wydania decyzji o skierowaniu na badanie lekarskie, a wyrok nakazowy Sądu Rejonowego Zamiejscowy Wydział Karny z dnia 17 września 2015 r., sygn. akt [...] sądu nie stanowi o skierowaniu skarżącego na badanie lekarskie. Skarżący wnosi o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz uchylenie utrzymanej na jej mocy decyzji organu I instancji, jak też o zasądzenie kosztów postępowania sądowego wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżący zarzucił organowi II instancji, że wydanie decyzji o skierowaniu na badanie lekarskie jest sprzeczne z orzeczeniem Sądu Rejonowego i zmierza jedynie do pozbawienia skarżącego prawa do kierowania pojazdami mechanicznymi na okres dłuższy niż podany w wyroku tj. do dnia 29 lutego 2016 r. Organ odwoławczy pominął, że w sprawie M. P. wydana została decyzja o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami według posiadanych kategorii prawa jazdy na okres od dnia 29 sierpnia 2015 r. do dnia 29 lutego 2016 r. Skarżący zarzucił, że w podstawie prawnej zaskarżonej decyzji nie powołano art. 99 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami, wobec czego organ I instancji nie dopatrzył się aby zaistniały uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia skarżącego. Sam fakt ukarania za wykroczenie z art. 87 K.w. nie jest wystarczające do powołania się na przepis art. 99 ustawy o kierujących pojazdami. Ponadto skarżący podnosi, że skierowanie na badanie lekarskie jest dodatkowym utrudnieniem w jego sytuacji osobistej ponieważ korzystanie z samochodu jest konieczne ze względu na dowożenie chorego syna na leczenie, jak też w związku z jego edukacją.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie pełni podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a." uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonej decyzji nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 P.p.s.a.). Sąd administracyjny ocenia jedynie legalność działania administracji, co oznacza, że zobowiązany jest zbadać, czy w czasie podejmowania danego aktu administracyjnego, organ administracji nie naruszył prawo.

Nie każde naruszenie prawa uzasadnia wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonego aktu administracyjnego. Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla taki akt w przypadku, gdy stwierdzi: 1) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; 2) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego; 3) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd administracyjny stwierdza nieważność decyzji w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.) lub stwierdza wydanie decyzji z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 3 P.p.s.a.).

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przeprowadzone w określonych wyżej ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, a także poprzedzającej ją decyzji pierwszoinstancyjnej wykazało, że nie są one dotknięte uchybieniami uzasadniającymi ich wzruszenie.

Z akt sprawy wynika, że skarżący został skazany za prowadzenie pojazdu po użyciu alkoholu. Wynika to z sentencji wyroku nakazowego Sądu Rejonowego, Wydział Zamiejscowy z dnia 17 września 2015 r. sygn. akt [...], z którego jednoznacznie wynika, że skarżący umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, prowadząc samochód osobowy będąc w stanie po użyciu alkoholu.

Wyrok, o którym mowa powyżej, zapadł we wrześniu 2015 r., a więc w okresie, w którym w obrocie prawnym pozostawała już ustawa o kierujących pojazdami. Sam czyn miał miejsce 29 sierpnia 2015 r., a więc także po rządem ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierującymi pojazdami (Dz. U. z 2015 r., poz. 155 z późn. zm.).

Wskazać należy, że w myśl art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o kierujących pojazdami starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu kierowcy lub osoby posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na badanie lekarskie, jeżeli kierowała ona pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o kierującymi pojazdami samo kierowanie pojazdem w stanie po użyciu alkoholu skutkuje obligatoryjnym skierowaniem na takie badanie.

Ustosunkowując się do zarzutów skarżącego należy stwierdzić, że nie są one zasadne.

Organy administracyjne zebrały wystarczający materiał dowodowy niezbędny do wydania w tej sprawie decyzji. Zarzut naruszenia art. 77 § 1 i 2 K.p.a. oraz art. 80 K.p.a. nie jest zasadny i w istocie sam skarżący nie podaje, jakie to okoliczności nie zostały uwzględnione przez organy w tej sprawie.

Niezasadny jest zarzut błędnej wykładni art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. a i art. 135a ustawy o kierującymi pojazdami oraz art. 182 § 1 ustawy z dnia z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557 z późn. zm.).

Jak wynika z wyraźnej treści art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o kierujących pojazdami starosta ma obowiązek wydania decyzji o skierowaniu kierowcy na badanie lekarskie, jeżeli kierowała ona pojazdem w stanie po użyciu alkoholu. Fakt kierowania przez skarżącego pojazdem po użyciu alkoholu wynika z ww. wyroku sądu karnego. Nie ma znaczenia w okolicznościach tej sprawy, czy sąd karny skierował skarżącego na badania lekarskie, skoro samo stwierdzenie przez tenże sąd, że skarżący kierował pojazdem po użyciu alkoholu skutkuje wydaniem zaskarżonej decyzji przez właściwy organ administracyjny.

Okoliczność cofnięcia czasowego przez sąd karny prawa do kierowania pojazdami – orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy od dnia 29 sierpnia 2015 r. (pkt II sentencji wyroku nakazowego Sądu Rejonowego Wydział VIII Zamiejscowy z dnia 17 września 2015 r. sygn. akt [...]) nie ma znaczenia dla oceny legalności wydania zaskarżonej decyzji. Skierowanie skarżącego na badania lekarskie nie ma na celu pozbawienie go uprawnień do kierowania pojazdami, a tylko chodzi o zbadanie, czy nie ma przeciwskazań medycznych (lekarskich) do kierowania pojazdami przez skarżącego. To w dobrze rozumianym interesie samego skarżącego powinno być poddanie się takim badaniom celem ustalenia, że od strony medycznej skarżący może w bezpieczny sposób kierować pojazdami. Jak sam podaje skarżący, przewozi on syna i w związku z tym powinien w należytą rozwaga kierować pojazdem mechanicznym, będąc odpowiedzialnym i za własne zdrowie i za zdrowie osoby przewożonej.

Okoliczność, że skarżący kierując w dniu 29 sierpnia 2015 r. około godz. 8.55 samochodem Fiat [...] nr rej. [...] na drodze publicznej był w stanie po użyciu alkoholu, a nie w stanie nietrzeźwości także nie ma znaczenia. Powołany art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o kierującymi pojazdami zobowiązuje starostę do skierowania na badania lekarskie osoby, która kierowała pojazdami także po użyciu alkoholu. Brak wysokiego społecznie niebezpieczeństwa popełnionego przez skarżącego czynu nie ma w tej sprawie żadnego znaczenia.

Nie ma racji skarżący wskazując, że warunkiem wydania zaskarżonej decyzji powinno być stwierdzenie istnienia uzasadnionych podstaw co do kwestionowania stanu zdrowia skarżącego. Kilkakrotnie powołany art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o kierującymi pojazdami w żadnym zakresie nie nakłada obowiązku wykazywania przez starostę, że są zastrzeżenia co do stanu zdrowia osoby skierowanej na badania lekarskie. Przepis ten nakazuje staroście skierowanie każdej osoby na takie badania, jeżeli kierowała ona pojazdem po użyciu alkoholu.

Nie ma racji skarżący wskazując, że sam fakt ukarania za wykroczenie z art. 87 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2015, poz. 1094) nie daje podstaw do skierowania na badania lekarskie. Zgodnie z art. 87. § 1 K.w. kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, podlega karze aresztu albo grzywny nie niższej niż 50 złotych.

Podstawą wydania zaskarżonej decyzji było stwierdzenie przez sąd karnym, ze skarżący prowadził pojazd mechaniczny w stanie po użyciu alkoholu.

Powyższe oznacza, że wydane w tej sprawie decyzje nie są obarczone ani wadami w zakresie prawa materialnego, ani wadami w zakresie postępowania, mogącymi uzasadniać ich uchylenie.

W tym stanie sprawy, w oparciu o art. 151 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.