Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Stebnicka (spr.), Sędziowie NSA Jan Paweł Tarno, Tomasz Zbrojewski, Protokolant Tomasz Zieliński, po rozpoznaniu w dniu 1 września 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Barbary S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 25 marca 2004 r. sygn. akt SA/Bk 1413/03 w sprawie ze skargi Barbary i Zdzisława S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 3 października 2003 r. (...) w przedmiocie opłaty adiacenckiej oddalono skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 25 marca 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę Barbary i Zdzisława S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 3 października 2003 r., (...) utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Miasta Z. z dnia 8 sierpnia 2003 r. w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości działki nr 3023.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że po kolejnym rozpoznaniu sprawy Burmistrz Miasta Z. decyzją z dnia 8 sierpnia 2003 r. ustalił na rzecz Miasta Z. jednorazową opłatę adiacencką w wysokości 4.320 złotych od Barbary i Zdzisława S. z tytułu wzrostu wartości działki nr 3023 o pow. 0,1623 ha w wyniku scalenia i podziału gruntów na działki budowlane. Decyzja ta stwierdzała, że 70 % ustalonej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, spowodowanej scaleniem i podziałem nieruchomości należy wpłacić w terminie 15 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna, zaś 30 % opłaty związanej ze wzrostem wartości działki, która nastąpiła w związku z planowaną budową infrastruktury technicznej winna być wpłacona w ciągu 14 dni od dnia zakończenia budowy przedmiotowych urządzeń technicznych. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. rozpatrując odwołanie Barbary S. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji, uznając za nieuzasadnione podnoszone przez skarżącą zarzuty odnoszące się do zakończonego już postępowania w przedmiocie scalenia i podziału nieruchomości oraz dokonanej wyceny rzeczywistego wzrostu wartości działki.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Białymstoku Barbara S. powtórzyła zarzuty wskazane w odwołaniu, wskazując także, iż postępowanie w przedmiocie scalenia i podziału nieruchomości było prowadzone wbrew jej woli oraz kwestionując ustalony wzrost wartości nieruchomości. Sąd uzasadniając oddalenie skargi podkreślił, że część podnoszonych w niej zarzutów nie dotyczy zaskarżonej decyzji lecz odnosi się do zakończonego postępowania w przedmiocie scalenia i podziału nieruchomości. Jak podkreślił Sąd przedmiotem zaskarżenia jest decyzja o ustaleniu opłaty adiacenckiej i kognicja Sądu w niniejszej sprawie sprowadza się do kontroli zgodności tej decyzji z prawem. Dokonując tej kontroli Sąd uznał, że zarówno ustalenia z zaskarżonej decyzji jak i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji nie budzą zastrzeżeń. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że przedmiotem postępowania w przedmiocie scalenia i podziału nieruchomości były należące do skarżącej działki o nr 2689/1, 2689/4 oraz 2689/5 o łącznej powierzchni 1.975 m2, za które otrzymała ona tytułem ekwiwalentu działkę nr 3023 o powierzchni 1.623 m2 oraz 360 m2 pod drogi. Zarówno dokonane przez rzeczoznawcę ustalenia wzrostu wartości nieruchomości jak i wysokość opłaty adiacenckiej ustalonej w wysokości 50 % wzrostu wartości nieruchomości - w myśl art. 107 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie budzą zastrzeżeń. Wskazano, że powyższa wycena wzrostu wartości przedmiotowej działki została dokonana w sposób określony w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 24 marca 1998 r. - w sprawie wykonania przepisów dotyczących scalania i podziału nieruchomości /Dz.U. nr 44 poz. 262/, a jako kryterium ustaleń przyjęto przeciętne ceny nieruchomości sprzedawanych na terenie Z. oraz możliwość doprowadzenia w przyszłości do działki szeregu urządzeń infrastruktury technicznej.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 25 marca 2004 r., pełnomocnik Barbary S. wniósł skargę kasacyjną. Powyższemu orzeczeniu zarzuca się naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 107 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - o gospodarce nieruchomościami, wynikające z bezpodstawnego przyjęcia, że wartość przedmiotowej działki wzrosła, pomimo, iż planowane do wybudowania urządzenia infrastruktury technicznej nie są skarżącej przydatne oraz ustalenie krótszego terminu wniesienia opłaty adiacenckiej w stosunku do terminu wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej. Ponadto w skardze kasacyjnej wskazuje się na naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia wynikające z braku odniesienia się do zarzutów i argumentów podniesionych w skardze skutkującym niewyjaśnieniem istotnych okoliczności sprawy dotyczących metody ustalenia wartości nieruchomości oraz do zarzutu braku korzyści z wyodrębnieniem działki w formie enklawy o trudnym dostępie oraz ograniczonej użyteczności. W związku z powyższymi zarzutami strona skarżąca wnosi o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Uzasadniając wskazane wyżej zarzuty skargi kasacyjnej pełnomocnik Barbary S. podkreśla, że sąd administracyjny I instancji pominął fakt, że termin wniesienia opłaty adiacenckiej został określony wbrew art. 107 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, gdyż decyzja wydana w tym przedmiocie wymaga, aby 70 % opłaty było uiszczone do 15 dnia od daty, w której decyzja stała się ostateczna, pomimo że termin ten winien być określony nie wcześniej niż termin wybudowania infrastruktury technicznej. Do chwili obecnej przedmiotowe urządzenia techniczne nie zostały wybudowane. Niezależnie od powyższego Barbara S. oświadcza, że była przeciwna dokonanemu podziałowi nieruchomości co sąd administracyjny pominął w uzasadnieniu skarżonego wyroku.

Kolejnym argumentem w skardze, do którego zdaniem strony skarżącej, sąd orzekający w niniejszej sprawie nie ustosunkował się należycie, jest zarzut błędów merytorycznych w opinii rzeczoznawcy dokonującego oceny wzrostu wartości nieruchomości. Według Barbary S. rzekomy wzrost wartości nieruchomości jest iluzoryczny, a dokonana wycena obecnej wartości nieruchomości nie opierała się na porównaniu odnoszącym się do nieruchomości podobnych do przedmiotowej działki.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje;

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 183 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ Naczelny Sąd Administracyjny jest związany wnioskiem skarżącego określającym przedmiot zaskarżenia tzn. całości czy części zaskarżonego orzeczenia jak i podstawami zaskarżenia wskazanymi w skardze kasacyjnej. Z urzędu Sąd bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania w przypadku zaistnienia przesłanek określonych w par. 2 art. 183 powołanej ustawy. Podstawy, na których można oprzeć skargę kasacyjną zostały określone w art. 174 i są nimi: 1/ naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2/ naruszenie przepisów postępowania, jeśli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarżący zatem winien wykazać w skardze kasacyjnej, które przepisy zostały naruszone przez sąd orzekający w I instancji z zakresu prawa materialnego czy też procesowego, z tym że w przypadku postawienia Sądowi zarzutu naruszenia przepisów postępowania należy wykazać, że uchylenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Przedstawiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia prawa materialnego dotyczy art. 107 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543 ze zm./. Przepis art. 107 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami nakłada na osoby, które otrzymały nieruchomości wydzielone w wyniku scalenia i podziału, obowiązek wniesienia na rzecz gminy opłat adiacenckich w wysokości ustalonej przez radę gminy w uchwale o scaleniu i podziale nieruchomości. Wobec podnoszonych w skardze kasacyjnej zarzutów, że skarżąca nie zabiegała o dokonanie podziału nieruchomości, a Sąd I instancji nie ustosunkował się do powyższego należy podnieść, że Sąd zajął stanowisko w tym zakresie i podał, że wobec zakończenia postępowania scaleniowego i podziału nieruchomości, Sąd nie może w sprawie tej badać zasadności tego postępowania. Stanowisko Sądu jest prawidłowe. Rezultatem bowiem zakończonego postępowania scaleniowego i podziału nieruchomości jest zastosowanie art. 107 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. W tej sytuacji nie można mówić, iż art. 107 ust. 1 ustawy nie znajduje zastosowania w przypadku wzrostu wartości nowo otrzymanej nieruchomości po scaleniu i podziale. Wartość nieruchomości dotychczasowej oraz uzyskanej w wyniku scalenia i podziału stanowiąca podstawę obliczania stawki procentowej opłaty adiacenckiej powinna być określona przez rzeczoznawcę majątkowego. Stanowi o tym par. 15 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 czerwca 1998 r. - w sprawie wykonania przepisów dotyczących scalenia i podziału nieruchomości /Dz.U. nr 44 poz. 262/. W sprawie niniejszej został dopuszczony rzeczoznawca i określił o ile wzrosła wartość działki jaką otrzymała skarżąca w wyniku scalenia i podziału nieruchomości. Skarżąca otrzymała działkę budowlaną w kształcie prostokąta położoną w pobliżu ul. S. w Z. w osiedlu "K.". W tej sytuacji wbrew wywodom skargi kasacyjnej nie ma znaczenia dla ustalenia wartości działki, że obecnie skarżąca użytkuje ją rolniczo. Działka ta została prawidłowo wyceniona przez biegłego jako działka budowlana i przyjęta wycena nie budzi zastrzeżeń. Ustalenie dokonane w opinii biegłego nie zostały skutecznie podważone w skardze kasacyjnej. Natomiast ust. 3 art. 107 ustawy dotyczy terminów związanych z wniesieniem opłat adiacenckich oraz zawarcia ugody w tym przedmiocie. Z materiału dowodowego sprawy wynika, że przeprowadzone negocjacje odnośnie wniesienia opłaty adiacenckiej nie dały pozytywnego wyniku, wobec tego, że skarżąca nie wyrażała zgody na uiszczenie opłat. Wartość nieruchomości wzrosła nie tylko z powodu otrzymania przez skarżącą jednej działki budowlanej, ale także wzrosła wartość w przypadku wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej.

Z opinii biegłego wynika, że wskaźnik wzrostu wartości gruntu z racji planowanych do wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej wyniesie 30 %. W uchwale Rady Miejskiej w Z. z dnia 18 grudnia 2001 r. o scaleniu i podziale nieruchomości ustalono termin budowy sieci energetycznej, gazowej, kanalizacyjnej oraz dróg /ulic/ dla tego osiedla.

W tym stanie sprawy zarzut naruszenia art. 107 ust. 3 ustawy nie znajduje uzasadnienia. Jeżeli chodzi o drugi zarzut skargi kasacyjnej, a mianowicie naruszenie przepisów postępowania, to choć skarżąca nie podaje jakie przepisy postępowania zostały naruszone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, należy podkreślić że Sąd stosował przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.

Należy stwierdzić, że strona nie podważyła opinię biegłego, a opinia ta nie budzi zastrzeżeń przy określeniu wyceny nieruchomości stosownie do przepisów art. 149-157 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

W tym stanie skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.