Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędziowie NSA Irena Kamińska( spr.) NSA Joanna Banasiewicz Protokolant specjalista Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 lipca 2010 r. sygn. akt II SA/Wa 466/10 w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia (...) stycznia 2010 r. nr (...) w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 16 lipca 2010 r., sygn. akt II SA/Wa 466/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W. K. na decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia (...) stycznia 2010 r. nr (...) w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż Prezes Sądu Okręgowego w Warszawie, decyzją nr (...) z dnia (...)stycznia 2010 r., po rozpoznaniu odwołania W. K. od decyzji Wiceprezesa Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia (...) listopada 2009 r. w sprawie (...) o odmowie udzielenia informacji publicznej, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ podał, że decyzją z dnia 9 listopada 2009 r. Wiceprezes Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie odmówił W. K. udzielenia informacji publicznej w zakresie ilości spraw rejestrowych o wpis danych do rejestru przedsiębiorców, które podlegały kontroli instancyjnej od dnia 1 stycznia 2001 r., w których to sprawach o udział w charakterze strony ubiegały się podmioty będące wspólnikami lub akcjonariuszami podmiotu rejestrowego. Nadto odmowa ta objęła wskazanie, w ilu tego rodzaju sprawach podmioty te zostały dopuszczone do udziału w postępowaniu w charakterze strony oraz w ilu rozstrzygnięcie było negatywne i jakie podstawy prawne powoływano do odmowy. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, iż jego zdaniem żądania zawarte we wniosku nie obejmują szczególnie istotnego interesu publicznego w stosunku do wnioskowanej informacji przetworzonej, albowiem zainteresowanie wnioskodawcy wynika jedynie z subiektywnego odczucia, że od przedmiotowej informacji zależy rozstrzygnięcie sprawy przed Trybunałem Konstytucyjnym. Ta zaś okoliczność zdaniem organu świadczy, o tym że żądana informacja ma znaczenie jedynie z punktu widzenia jego interesu prywatnego.

W odwołaniu od decyzji Wiceprezesa Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie wnioskodawca podniósł, że wydane przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenie będzie miało wpływ nie tylko na sferę praw i obowiązków wnioskodawcy, ale wywoła skutek erga omnes i wywrze wpływ również na innych uczestników postępowań rejestrowych, co kwalifikuje żądaną informację jako istotną dla interesu publicznego.

Prezes Sądu Okręgowego w Warszawie rozpatrując odwołanie W. K. , nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji i w uzasadnieniu podkreślił, iż objęte wnioskiem informacje stanowią żądanie udostępnienia informacji przetworzonej. Świadczy o tym konieczność dokonania analizy znacznej liczby akt spraw rejestrowych, pod kątem odnalezienia spraw opisanych we wniosku. Ocena, czy o udział w charakterze strony ubiegały się podmioty będące wspólnikami lub akcjonariuszami podmiotu rejestrowego, wymaga dodatkowo badania treści rejestru dla potwierdzenia posiadania przez dany podmiot statusu wspólnika lub akcjonariusza podmiotu rejestrowego. Wytworzenie zawartych we wniosku informacji wymagałoby powierzenia znacznej grupie pracowników wykonania czynności polegających na dokonaniu analizy dokumentów źródłowych, ich selekcji oraz sporządzenia na ich podstawie zestawień różnego rodzaju danych.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów. Decyzji zarzucił naruszenie art. 7, 77 § 1 K.p.a., poprzez nieprzeprowadzenie w wyczerpujący sposób postępowania dowodowego, oraz naruszenie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, a w szczególności art. 3 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, powołując argumenty jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, a ponadto podkreślił, że wnioskodawca jest profesjonalnym pełnomocnikiem strony występującym o ochronę jej praw przed Trybunałem Konstytucyjnym i zamierza przerzucić ciężar zbierania materiału dowodowego na organ, którego podstawowym zadaniem jest sprawowanie wymiaru sprawiedliwości.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji podniósł, iż w sprawie niniejszej organ prawidłowo powiadomił skarżącego, że żądana informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej i wezwał do wykazania powodów dla których spełnienie żądania byłoby szczególnie istotne dla interesu publicznego. W. K. wykonując wezwanie wyjaśnił, że od treści ww. informacji zależy rozstrzygnięcie sprawy przed Trybunałem Konstytucyjnym o zgodności z Konstytucją stanowiska sądów rejestrowych wyłączającego właściciela udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z kręgu zainteresowanych w sprawie rejestrowej o wpis w dziale I rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

W ocenie Sądu pierwszej instancji organ prawidłowo ocenił, że w sprawie nie został wykazany jakikolwiek interes publiczny, a zainteresowanie przedmiotową informacją wynikało jedynie z tego, że w ocenie wnioskodawcy od przedmiotowej informacji zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed Trybunałem Konstytucyjnym, a zatem informacja ta ma jedynie znaczenie z punktu widzenia jego interesu prywatnego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył W. K. zarzucając mu:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu art. 3 ust. 1 pkt. 1) ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej (dalej "U.d.i.p."), poprzez jego błędną wykładnię polegająca na przyjęciu, że informację przetworzoną w rozumieniu tego przepisu stanowi jakakolwiek informacja poddana operacji przetworzenia, względnie której udostępnienie wymaga jakiegokolwiek nakładu pracy podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej. Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną interpretacja pojęcia "informacji przetworzonej" jest nierozerwalnie związana z analizą treści żądania wniosku o udostępnienie informacji publicznej w kontekście przeciętnego, obiektywnego poziomu technicznego i organizacyjnego obsługi udostępniania informacji publicznej. W jego przekonaniu analiza taka doprowadziłaby do wniosku, że realizacja żądania polegająca na wyszukaniu i skopiowaniu wybranych orzeczeń nie wiązałaby się obiektywnie z żadnymi nadmiernymi trudnościami.

2. naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu art. 3 ust. 1 pkt, 1) U.d.i.p., poprzez jego błędną wykładnię polegająca na przyjęciu, że znaczenie informacji dla rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny kwestii konstytucyjności przepisów powszechnie obowiązującego prawa nie uzasadnia istnienia w niniejszej sprawie przesłanki szczególnej istotności uzyskania żądanej informacji dla interesu publicznego. Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną uzyskanie żądanej informacji publicznej jest uzasadnione z punktu widzenia interesu publicznego bowiem od tego z kolei jest uzależnione nadanie dalszego biegu sprawie toczącej się przed Trybunałem Konstytucyjnym o sygn. Ts 204/07. Rozpoznanie omawianej sprawy przez Trybunał wymaga uprzedniego określenia treści normy prawnej mającej być przedmiotem kontroli konstytucyjnej. Przedmiotem kontroli w ww. sprawie ma być bowiem norma prawna wynikająca z ustalonej praktyki orzeczniczej sądów rejestrowych. W toku postępowania przed Trybunałem, w ramach wstępnego badania sprawy, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że Spółka nie wskazała normy podlegającej badaniu i na tej podstawie wydał postanowienie o odmowie nadania biegu skardze. Mimo, iż Spółka przedstawiła Trybunałowi szereg podobnych orzeczeń wydanych w sprawach z jej udziałem, jednak Trybunał wyraził dalej idące oczekiwania co do wykazania ukształtowanej praktyki sądowej. W świetle powyższego aby doprowadzić do kontroli konstytucyjności normy ze skutkiem erga omnes, a nie tylko dla Spółki - konieczne jest przedstawienie Trybunałowi szerokiej informacji dotyczącej ustalonej praktyki sądowej w relewantnym zakresie. Wobec braku udostępnianych w Internecie przez sądy rejestrowe zbiorów orzecznictwa, może to nastąpić nie inaczej, jak poprzez uzyskanie informacji publicznej w sądach rejestrowych dotyczącej orzecznictwa tychże sądów. Biorąc zatem pod uwagę znaczenie zbadania konstytucyjności omawianej normy prawnej przez Trybunał dla interesu publicznego, uzyskanie żądanej informacji publicznej jest zdaniem skarżącego szczególnie istotne dla tego interesu publicznego, gdyż umożliwi nadanie dalszego biegu sprawie przed Trybunałem Konstytucyjnym.

3. naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu art. 3 ust. 1 pkt. 1) U.d.i.p., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na ustaleniu, iż w sprawie należało zbadać warunek szczególnej istotności udzielenia żądanej informacji dla interesu publicznego.

4. naruszenie prawa materialnego, ti, przepisu art. 3 ust. 1 pkt. 1) U.d.i.p. w związku z art. 2, 45 ust. 1, 61 ust. 1 i 3 oraz 79 ust. 1 Konstytucji RP, poprzez błędną wykładnię tych przepisów interpretowanych łącznie, polegającą na takim ustaleniu znaczenia szczególnej istotności uzyskania żądanej przez skarżącego informacji dla interesu publicznego, które w istocie prowadzi do uczynienia iluzorycznym obywatelskiego prawa do poszukiwania ochrony konstytucyjnych wolności lub praw na drodze kwestionowania w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym przepisów prawa, będących podstawą orzeczenia o wolnościach lub prawach jednostki.

5. naruszenie przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ti.:

a) art. 7 w związku z art. 77 § 1 K.p.a. poprzez błędne ustalenie, iż organ w niniejszej sprawie nie naruszył ww. przepisów poprzez niezebranie i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, pozwalającego na ustalenie, czy żądana przez skarżącego informacja ma charakter informacji przetworzonej oraz, czy uzyskanie przez skarżącego żądanej przez niego informacji publicznej byłoby szczególnie istotne dla

interesu publicznego, co doprowadziło do błędnego rozstrzygnięcia zaskarżonego wyroku. W ocenie wnoszącego skargę kasacyjną nie jest jasne, na podstawie jakich przesłanek organ (a w konsekwencji także Sąd pierwszej instancji) doszedł do wniosku, że żądana informacja ma charakter informacji przetworzonej. Brakuje w aktach sprawy jakiegokolwiek dowodu z którego wynika, iż takie trudności by wystąpiły. Nakreślenie kwestii udzielenia stosunkowo prostej informacji jako problemu znaczącego i niemożliwego do przezwyciężenia tym bardziej dziwi skarżącego, że wiele innych sądów rejestrowych w Polsce żądanej informacji udzieliło, nie zgłaszając przy tym żadnych trudności. Na podstawie informacji zawartych w aktach sprawy oraz w treści zaskarżonych decyzji nie sposób ustalić, jakimi środkami technicznymi i organizacyjnymi dysponował organ, czy rzeczywiście uniemożliwiały one udzielenie żądanej informacji bez dodatkowych trudności, a także czy odpowiadają one przeciętnemu standardowi organizacyjnemu i technicznemu udzielania informacji publicznej przez sądy - a w rezultacie, czy w świetle tego "przeciętnego" standardu żądana informacja miałaby rzeczywiście charakter informacji przetworzonej, czy nie.

b) art. 9 K.p.a., poprzez błędne ustalenie, iż organ w niniejszej sprawie nie naruszył ww. przepisu poprzez nie poinformowanie skarżącego o konieczności wykazania przez niego za pomocą stosownych środków dowodowych faktu istnienia w niniejszej sprawie szczególnej istotności uzyskania żądanej informacji dla interesu publicznego i wyciągnięcie negatywnych dla skarżącego konsekwencji z braku wykazania przez niego powyższej okoliczności, pomimo iż takiego wymagania organ skarżącemu w trakcie postępowania nie przedstawił, co w rezultacie doprowadziło do błędnego rozstrzygnięcia zaskarżonego wyroku. Organ nie wzywał skarżącego do uzupełnienia złożonej przez niego informacji, ani nie żądał dodatkowych danych, czy też dowodów. Z faktu niedostarczenia przez skarżącego wymaganych (a faktycznie nie zażądanych przez obydwa organy) danych, zostały wyciągnięte wobec niego negatywne konsekwencje w postaci odmowy udostępnienia informacji publicznej. Nawet jeśli zatem organ pierwszej instancji uznawał wyjaśnienia skarżącego (dot. kwestii istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego w uzyskaniu żądanej informacji publicznej), przedstawione w piśmie z 30 października 2009 roku, za niewystarczające, nie może wywodzić negatywnych dla skarżącego wniosków (tj. uznać brak szczególnie istotnego interesu publicznego) dopóki nie wezwie skarżącego do sprecyzowania podanej przez niego informacji, względnie do przedstawienia dowodów na istnienie szczególnie istotnego interesu publicznego, zgodnie z art. 77 K.p.a.

c) art. 10 § 1 K.p.a., poprzez błędne ustalenie, iż organ w niniejszej sprawie nie naruszył ww. przepisu poprzez nie zapewnienie skarżącemu czynnego udziału w postępowaniu i nie umożliwienie końcowego wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i zgłoszonych żądań i nie umożliwienie tym samym skarżącemu wykazania szczególnej istotności uzyskania żądanej informacji dla interesu publicznego i wyciągnięcie negatywnych dla skarżącego konsekwencji z braku wykazania przez niego powyższej okoliczności, pomimo, iż takiego wymagania organ skarżącemu w trakcie postępowania nie przedstawił, co doprowadziło w rezultacie do błędnego rozstrzygnięcia zaskarżonego wyroku.

Powołując się na wymienione podstawy skargi kasacyjnej skarżący wniósł o:

a) uchylenie, na podstawie art. 185 § 1 P.p.s.a., zaskarżonego wyroku w całości i

przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

b) przeprowadzenie, na podstawie art. 106 § 3 w związku z art. 193 P.p.s.a., uzupełniającego dowodu z dokumentów wskazanych poniżej i załączonych do niniejszej skargi.

c) zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Stosownie do art. 174 pkt. 1 i 2 P.p.s.a., skarga kasacyjna może być oparta na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wniesiona skarga została oparta a obydwu podstawach kasacyjnych, jednak żaden z podniesionych w niej zarzutów nie zasługiwał na uwzględnienie.

Za nietrafny uznać należy zarzut naruszenia art. 3 ust. 1 pkt 1 U.d.i.p. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w związku z art. 2, 45 ust. 1, 61 ust. 1 i 3 oraz 79 ust. 1 Konstytucji RP. W literaturze i orzecznictwie utrwalił się pogląd, że informacją prostą jest informacja, której zasadnicza treść nie ulega zmianie przed jej udostępnieniem. Natomiast informacja przetworzona jest jakościowo nową informacją nieistniejąca dotychczas w przyjętej ostatecznie treści i postaci, chociaż jej źródłem są materiały znajdujące się w posiadaniu zobowiązanego.

W omawianej sprawie skarżący domagał się od Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie udzielenia informacji publicznej w zakresie ilości spraw rejestrowych o wpis danych do rejestru przedsiębiorców, które podlegały kontroli instancyjnej od dnia 1 stycznia 2001 r., w których to sprawach o udział w charakterze strony ubiegały się podmioty będące wspólnikami lub akcjonariuszami podmiotu rejestrowego

Za trafne uznać należy w tej sytuacji stanowisko Sądu pierwszej instancji, że żądana informacja jest ponad wszelką wątpliwość informacją przetworzoną. Art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. ogranicza uprawnienie do uzyskania informacji przetworzonej poprzez konieczność wykazania, że jej uzyskanie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Z brzmienia tego przepisu wynika, że nie wystarczy aby uzyskanie informacji przetworzonej było istotne dla interesu publicznego. Ma być szczególnie istotne, co stanowi dodatkowy kwalifikator przy ocenie, czy dany wnioskodawca ma prawo do jej uzyskania.

W wyroku z dnia 17 października 2006 r. sygn. akt I OSK 1347/05, Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, iż informacja publiczna przetworzona to taka informacja, na którą składa się pewna suma informacji tzw. informacji publicznej prostej, dostępnej bez wykazywania przesłanki interesu publicznego. Ze względu jednak na treść żądania, udostępnienie wnioskodawcy konkretnej informacji publicznej nawet o wspomnianym wyżej prostym charakterze, wiązać się może z potrzebą przeprowadzenia odpowiednich analiz, zestawień, wyciągów, usuwania danych chronionych prawem. Takie zabiegi czynią zatem takie informacje proste, informacją przetworzoną, której udzielenie jest skorelowane z potrzebą istnienia przesłanki interesu publicznego.

Pojęcie szczególnie istotnego interesu publicznego jest pojęciem niedookreślonym nie mającym zwartej zapisanej formuły na gruncie obowiązującego prawa. Interes publiczny odnosi się w swej istocie do spraw związanych z funkcjonowaniem państwa oraz innych ciał publicznych jako prawnej całości, zwłaszcza, jeżeli związane jest ono z gospodarowaniem mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wnioskodawca żądający informacji publicznej przetworzonej, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. dla jej uzyskania powinien wykazać nie tylko, że jest ona ważna dla dużego kręgu potencjalnych odbiorców ale również, że jej uzyskanie stwarza realną możliwość wykorzystania uzyskanych danych dla poprawy funkcjonowania organów administracji i lepszej ochrony interesu publicznego. W doktrynie wyrażony został pogląd, że charakter lub pozycja podmiotu żądającego udzielenia informacji publicznej, a zwłaszcza realna możliwość wykorzystania uzyskanej informacji mają wpływ na ocenę istnienia szczególnego interesu publicznego uzasadniającego uwzględnienie wniosku.

Przykładem takiego podmiotu może być poseł zasiadający w komisji ustawodawczej Sejmu, radny lub też minister nadzorujący działalność podległego mu resortu. Osoby te w swoim codziennym działaniu mają rzeczywistą możliwość wykorzystywania uzyskanych informacji publicznych w celu usprawnienia funkcjonowania odpowiednich organów (J. Drachal, Dostęp do informacji publicznej. Rozwój czy stagnacja? Wystąpienie na konferencji zorganizowanej przez Polską Akademię Nauk 6 czerwca 2006 r.).

Nie oznacza to jednak, że obywatel nie pełniący wskazanych wyżej lub podobnych funkcji, nie może uzyskać informacji publicznej przetworzonej. Byłby to wniosek zbyt daleko idący, a takie rozumienie art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. bezzasadnie ograniczałoby obywatelskie prawo do uzyskania informacji publicznej, o którym mowa zarówno w art. 61 Konstytucji RP, jak i w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Przepis art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. ma w istocie przeciwdziałać zalewom wniosków, zmierzających do uzyskania informacji przetworzonej dla realizacji celów osobistych lub komercyjnych i ma zapobiegać sytuacjom, w których działania organu skupione są nie na funkcjonowaniu w ramach przypisanych mu kompetencji lecz na udzielaniu informacji publicznej. Dlatego też wnioskodawca domagający się udzielenia informacji publicznej przetworzonej dla wykazania w jakim zakresie jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego powinien wyjaśnić w jaki sposób zamierza wykorzystać uzyskane informacje dla ochrony tego interesu lub poprawy funkcjonowaniu organów administracji publicznej (por. wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2010 r., I OSK 1768/10)

Z taką też informacją publiczną mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie, co usprawiedliwiało żądanie od wnioskodawcy wykazania interesu publicznego uzasadniającego udostępnienie żądanych informacji. Wnioskodawca musiał więc wykazać, że informacje które zamierza uzyskać, nie dotyczą wyłącznie jego interesu, że działa on w interesie publicznym, a sprawa o której chce zostać poinformowany ma szczególne znaczenie dla funkcjonowania państwa.

Z okoliczności sprawy wynika bezspornie, iż skarżący nie zamierzał wykorzystać przetworzonej informacji publicznej zgodnie z wymaganym dla jej udostępnienia interesem publicznym. Skarżący, działając jako pełnomocnik podmiotu gospodarczego, który wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego ze skargą konstytucyjną, nie realizuje interesu publicznego, lecz swój własny interes faktyczny, składając wniosek do Sądu Okręgowego o udzielenie informacji związanej ściśle z toczącym się przed Trybunałem postępowaniem. Udzielenie skarżącemu przez Prezesa Sądu Okręgowego informacji przetworzonej byłoby uzasadnione interesem publicznym, o tyle o ile mogłoby to realnie się przełożyć na przykład na poprawę funkcjonowania tego Sądu, bądź też sądownictwa w ogólności. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie ma jednak miejsca, bowiem uzyskane przez skarżącego dane mogą jedynie przyczynić się do rozstrzygnięcia sprawy, w której występuje jako pełnomocnik przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Uzyskanie przetworzonej informacji publicznej - jak wskazano wcześniej - wiąże się z poniesieniem określonych środków zwłaszcza finansowych i organizacyjnych, często trudnych do pogodzenia z bieżącymi działaniami organu państwa. W związku z tym udzielanie informacji publicznej przetworzonej podmiotom, które – jak w niniejszej sprawie- nie zapewniają, iż zostanie ona wykorzystana w celu usprawnienia funkcjonowania organów państwa przemawia za przyjęciem, iż po stronie nie występuje interes publiczny uzasadniający udzielenie im żądanej informacji.

Powyższe rozważania czynią bezzasadnym zarzuty naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania. Sąd ten prawidłowo bowiem orzekł, że organy przeprowadziły postępowanie administracyjne zgodnie z art. 7, 9, 10 § 1 i art. 77 § 1 K.p.a. oraz podjęły wszelkie niezbędne czynności mające na celu zebranie całego materiału dowodowego w tej sprawie i dokonały jego prawidłowej oceny.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 184 P.p.s.a.