Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Przemysław Dumana (spr.), Sędziowie WSA Wojciech Organiściak, Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant Ewelina Cyroń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 września 2015 r. sprawy ze skargi M. K. na interpretację Ministra Finansów z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną interpretację, 2) zasądza od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia 4 sierpnia 2014 r. M. K. (dalej : wnioskodawca, strona) zwróciła się o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania środków otrzymanych w ramach programu "Mobilność Plus".

W uzasadnieniu wniosku strona przedstawiła następujące zdarzenie przyszłe :

Wnioskodawczyni jest uczestniczką stacjonarnych studiów doktoranckich i ma wszczęty przewód doktorski w [...] w W.. Nie pozostaje w stosunku pracy ze SGH, ani żadnym innym podmiotem.

Na mocy decyzji Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego nr [...] Kolegium otrzymało środki finansowe przeznaczone na finansowanie w latach 2014 – 2016 udziału wnioskodawczyni w programie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego "Mobilność Plus" – III edycja. W ramach tego programu wnioskodawczyni prowadzić będzie badania naukowe na jednej z wiodących uczelni w USA.

"Mobilność Plus" jest programem ustanowionym na mocy Komunikatu Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 roku. Zgodnie z komunikatem, program ma na celu umożliwienie młodym naukowcom, w tym uczestnikom studiów doktoranckich, udziału w badaniach naukowych prowadzonych w renomowanych zagranicznych ośrodkach naukowych pod opieką wybitnych naukowców o międzynarodowym autorytecie w danej dziedzinie nauki. Program zapewnia finansowanie pobytu uczestnika programu w jednostce naukowej posiadającej siedzibę poza terytorium R.P., prowadzącej w sposób ciągły badania naukowe lub prace rozwojowe oraz podróży pomiędzy miejscem zamieszkania uczestnika programu a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek.

Uczestnikiem programu może być :

1) młody naukowiec zatrudniony w jednostce naukowej na podstawie umowy o pracę lub mianowania,

2) uczestnik studiów doktoranckich.

Wnioskodawczyni – jako uczestnik studiów doktoranckich spełnia drugie z ww. kryteriów. Umowa pomiędzy MNiSW a SGH została zawarta w dniu 24 stycznia 2014 roku, zaś umowa pomiędzy SGH a wnioskodawczynią dnia 17 lutego 2014 roku.

Na tle wskazanego zdarzenia przyszłego wnioskodawczyni zadała następujące pytanie:

Czy przyznane stronie w ramach programu "Mobilność Plus" środki finansowe powinny być na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit.b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione z podatku dochodowego do wysokości sumy diet i innych należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem, a więc do wysokości sumy :

– diet (stawka dzienna),

– udokumentowanego kosztu przejazdów do i z ośrodka zagranicznego,

– udokumentowanego kosztu dojazdów środkami komunikacji miejscowej,

– udokumentowanego kosztu noclegów lub ryczałtu za nocleg w przypadku posiadania dokumentacji kosztu noclegów,

obliczonej z zastosowaniem stawek określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej?

Zdaniem strony na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit.b u.p.d.o.f. przyznane jej w ramach ww. programu środki finansowe mają charakter diet i innych należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem i jako takie powinny być zwolnione z podatku do wysokości wskazanej w pozycji 79 wniosku.

W interpretacji indywidualnej z dnia [...] roku, nr [...] Minister Finansów uznał stanowisko strony za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu organ interpretacyjny stwierdził, że zgodnie z generalną zasadą opodatkowania wyrażoną art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

a) podróży służbowej pracownika,

b) podróży osoby niebędącej pracownikiem,

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Biorąc pod uwagę brzmienie cytowanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b u.p.d.o.f., w których ustawodawca odwołując się do diet i innych należności z tytułu podróży pracownika zwalnia je od podatku do wysokości określonej w odrębnych przepisach, należy uznać, iż w zakresie przedmiotowego zwolnienia mieszczą się kwoty zwróconych podatnikowi kosztów związanych z podróżą. Zwrot wydatków wynika wprost z brzmienia § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 roku, poz. 167).

Organ podniósł, że wnioskodawczyni – jako uczestnik programu – nie otrzymuje diet (przeznaczonych na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki) ani zwrotu faktycznie poniesionych przez nią kosztów podróży.

Tym samym nie można zgodzić się z wnioskodawczynią, że przekazywane przez MNiSW za pośrednictwem Uczelni w ramach programu "Mobilność Plus" środki odpowiadają dietom oraz innym należnościom wskazanym w powołanym wyżej rozporządzeniu (w szczególności pozycjom – "zwrot kosztów przejazdu", "zwrot kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej" oraz "zwrot kosztów noclegów"), gdyż jak sama stwierdziła we wniosku – środki finansowe służą pokryciu kosztów pobytu i utrzymania w zagranicznym ośrodku oraz podróży między miejscem zamieszkania a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek. Przekazywane środki nie mają więc charakteru diet i nie stanowią zwrotu poniesionych przez wnioskodawczynię kosztów.

Zatem do otrzymywanych w ramach programu "Mobilność Plus" środków finansowych nie znajduje zastosowania zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b u.p.d.o.f. To, że otrzymane świadczenia nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw (uczelni, której celem jest prowadzenie badań naukowych), nie ma znaczenia w analizowanej sprawie.

Konkludując organ podkreślił, że przekazywane wnioskodawczyni w latach 2014 – 2016 środki na sfinansowanie kosztów podróży i pobytu w zagranicznym ośrodku naukowym nie będą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit.b ustawy podatkowej.

W odniesieniu do powołanych przez wnioskodawczynię wyroków sądowych organ interpretacyjny wskazał, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Pismem z dnia 15 listopada 2014 roku wnioskodawczyni wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa.

W piśmie z dnia [...] 2014 roku, nr [...] Minister Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W skardze, skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wnioskodawczyni wniosła o uchylenie przedmiotowej interpretacji w całości oraz zasądzenie od organu interpretacyjnego na jej rzecz kosztów postępowania.

Zaskarżonej interpretacji zarzuciła naruszenie :

– art. 14c § 2 w zw. z art. 14b i art. 121 Ordynacji podatkowej – poprzez wydanie interpretacji niespełniającej wymogów procesowych wskazanych w ww. przepisie, tj. niezawierającej kompletnej oceny stanowiska wnioskodawcy oraz uzasadnienia prawnego tej oceny;

– art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. – poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że środki finansowe przyznane wnioskodawczyni w ramach programu "Mobilność Plus" nie stanowią diet i innych należności związanych z podróżą, a zatem nie podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego.

W uzasadnieniu skargi wnioskodawczyni podniosła, iż organ interpretacyjny bezpodstawnie przyjął, że otrzymywane w ramach programu "Mobilność Plus" środki finansowe nie stanowią diet i innych związanych z podróżą należności, a zatem nie podlegają zwolnieniu z podatku. Stwierdziła, że otrzymywane przez nią świadczenia korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do wysokości limitu określonego w rozporządzeniu w sprawie diet oraz pod warunkiem, iż spełnione zostaną wymagania wynikające z art. 21 ust. 13 tej ustawy.

Na potwierdzenie swojego stanowiska skarżąca powołała wiele wyroków NSA oraz wojewódzkich sądów administracyjnych – podając sygnatury akt i daty wydania tych orzeczeń.

Wskazała, że organ interpretacyjny w wydanej interpretacji nie przedstawił wyczerpująco uzasadnienia swojego stanowiska w odniesieniu do braku możliwości uznania za diety i inne należności związane z podróżą służbową środków finansowych służących pokryciu kosztów pobytu i utrzymania w zagranicznym ośrodku oraz podróży między miejscem zamieszkania a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek. Podniosła także, że organ interpretując art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. w dwóch indywidualnych interpretacjach przedstawił sprzeczne ze sobą stanowiska – uznając środki na finansowanie kosztów podróży i pobytu w zagranicznym ośrodku jako równoznaczne z dietami i innymi należnościami ([...]) oraz nie uznając ich za równoznaczne w zaskarżonej interpretacji.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów, działający przez Dyrektora Izby Skarbowej, wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał argumentację wyrażoną w zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Odnosząc się do powołanych przez stronę skarżącą wyroków sądowych wskazał, że jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji R.P. nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację. Orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Wydając interpretację organ może posiłkować się orzecznictwem sądów dotyczących innych rozstrzygnięć, ale nie oznacza to, że jest nimi związany.

Za bezzasadne uznał też organ interpretacyjny przywołanie przez skarżącą interpretacji nr [...] dotyczącej analogicznej sprawy, w której organ stwierdził, że środki na finansowanie kosztów podróży i pobytu w zagranicznym ośrodku naukowym są równoznaczne z dietami i innymi należnościami, gdyż przedmiotowa interpretacja została wydana w związku z prawomocnym wyrokiem WSA. Tym samym organ był związany wyrokiem i postanowieniami w tej sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga okazała się uzasadniona.

Postępowanie administracyjne, a następnie sądowoadministracyjne, zainicjowane przez stronę skarżącą, wiąże się z pisemną interpretacją przepisów prawa podatkowego (art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja Podatkowa) w indywidualnej sprawie wnioskodawcy dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania środków otrzymanych w ramach programu "Mobilność Plus".

Zgodnie z art. 14c Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie (§ 1).

W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (§ 3).

Zasadniczym elementem interpretacji indywidualnej jest wyrażenie oceny, co do stanowiska wnioskodawcy, zaprezentowanego we wniosku. Wykonanie tego obowiązku zamyka się w zasadzie stwierdzeniem: "stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe", albo "stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe". Na tle tych przepisów zauważyć trzeba, że pisemna interpretacja przepisów prawa podatkowego, o której mowa w art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zawierająca ocenę prawną stanowiska pytającego wraz z uzasadnieniem prawnym, musi być na tyle konkretna, aby podatnik mógł się do niej zastosować. W szczególności wymóg ten dotyczy interpretacji zawierającej negatywną ocenę stanowiska wnioskodawcy (dotyczy to rozpatrywanego przypadku), co expressis verbis wynika z powołanego wyżej art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej. Niezbędne jest zatem, aby z interpretacji wynikała wyraźna odpowiedź na zadane przez podatnika pytanie, jasno zaprezentowane było stanowisko prawidłowe (w ocenie organu interpretacyjnego), poparte jednoznacznym i czytelnym dla adresata uzasadnieniem prawnym tego stanowiska.

W zaskarżonej indywidualnej interpretacji uznano za nieprawidłowe stanowisko wnioskodawczyni, a zatem organ interpretacyjny zobowiązany był do wskazania prawidłowego stanowiska oraz do uzasadnienia prawnego tego stanowiska.

Wyjaśnić także należy, że zarówno interpretacja przepisów prawa podatkowego wydawana przez organ podatkowy, jak i ocena takiej interpretacji przez sąd, jest dokonywana na podstawie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez podatnika. W tym zakresie zarówno organ podatkowy, jak i sąd, nie dokonują własnych ustaleń faktycznych, a jedynie opierają się na stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym przedstawionym przez podatnika. Przedstawionym stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) organ podatkowy jest związany, a jego rozstrzygnięcie odnosi się tylko do tego stanu faktycznego i stanowi ocenę prawną przedstawionego przez wnioskodawcę stanowiska w sprawie, połączoną z uzasadnioną prawnie odpowiedzią na pytania i wątpliwości podatnika.

W przedmiotowej sprawie Minister Finansów, odmiennie niż strona skarżąca swierdził, że “przekazywane wnioskodawczyni w latach 2014 – 2016 w ramach programu “Mobilność Plus" środki na sfinansowanie kosztów podróży i pobytu w zagranicznym ośrodku naukowym nie będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit.b" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W sprawach o zbliżonym stanie faktycznym wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (wyrok z 25 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 163/14 oraz z 16 kwietnia 2014, sygn. akt I SA/Po 1059/13), Gdańsku (wyrok z 4 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 1092/13), Wrocławiu (wyrok z 21 sierpnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 867/13), Krakowie (wyrok z 9 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Kr 599/13) oraz Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 października 2012 r., sygn. akt II FSK 309/11 – wszystkie wyroki w CBOSA.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni akceptuje zawarte w tych wyrokach stanowisko i przyjmuje je za własne. Tezy i twierdzenia w nich zawarte zostaną wielokrotnie powołane niżej, jako szczególnie trafne i mające zastosowanie w rozpoznawanej sprawie.

Celem programu pod nazwą "Mobilność Plus" jest umożliwienie młodym naukowcom, w tym uczestnikom studiów doktoranckich, zwanym dalej "uczestnikami programu", udziału w badaniach naukowych prowadzonych w renomowanych zagranicznych ośrodkach naukowych pod opieką wybitnych naukowców o międzynarodowym autorytecie w danej dziedzinie nauki. Program zapewnia finansowanie pobytu uczestnika programu w jednostce naukowej posiadającej siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzącej w sposób ciągły badania naukowe lub prace rozwojowe, zwanej dalej "zagranicznym ośrodkiem" oraz podróży między miejscem zamieszkania uczestnika programu a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek. W ramach programu jest możliwe finansowanie pobytu w zagranicznym ośrodku oraz podróży między miejscem zamieszkania a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek, małżonka uczestnika programu oraz jego niepełnoletnich dzieci. O przyznanie środków finansowych w ramach programu mogą ubiegać się jednostki naukowe, o których mowa w art. 2 ust. 9 pkt a-e ustawy o zasadach finansowania nauki, zatrudniające lub kształcące na studiach doktoranckich uczestników programu. Środki finansowe w ramach programu są przyznawane jednostce naukowej na podstawie decyzji Ministra, z przeznaczeniem dla uczestnika programu. Uczestnikowi programu ww. środki finansowe są przekazywane na podstawie umowy zawartej między jednostką naukową a uczestnikiem programu. Zatem o środki finansowe na realizację projektu ubiega się uczelnia (pracodawca) i tej jednostce są te środki przyznawane.

Jak wskazano we wniosku wnioskodawczyni jest uczestniczką stacjonarnych studiów doktoranckich i ma wszczęty przewód doktorski w [...] w W.. Na mocy decyzji Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (nr [...] ) SGH otrzymała środki przeznaczone na finansowanie w latach 2014 – 1016 udziału skarżącej w programie "Mobilność Plus" – III edycja. W ramach tego programu prowadzić ona będzie badania naukowe na jednej z wiodących uczelni w N.

Przedmiot sporu w rozważanej sprawie stanowi ocena czy w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wydatki poniesione w związku z wyjazdem zagranicznym wnioskodawczyni w ramach uczestnictwa w programie "Mobilność Plus" można zakwalifikować jako należności za czas podróży, podlegające w konsekwencji zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl powołanego wyżej przepisu wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

a) podróży służbowej pracownika,

b) podróży osoby niebędącej pracownikiem,

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Zwolnienie z opodatkowania diet i innych i innych należności za czas podróży osobom innym niż pracownicy ma zastosowanie w granicach limitów przewidzianych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 roku, poz. 167) o ile spełnione są warunki wymienione w ust. 13 art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f., tj. jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Pojęcia "podróży" nie należy utożsamiać z "podróżą służbową" – pojęciem zdefiniowanym w Kodeksie pracy. Zatem przy braku ustawowej definicji "podróży" należy przyjąć, iż chodzi tu zarówno o podróż odbytą w związku z załatwianiem cudzych spraw, jak również o dojazd na miejsce wykonywania określonych czynności.

Reasumując powyższe rozważania wskazać więc należy, że w przypadku pracowników zwolnieniem objęte są wyłącznie diety i inne należności za czas ich podróży służbowej, natomiast u osób niebędących pracownikami mowa jest o świadczeniach otrzymanych w związku z szeroko rozumianą podróżą, o ile spełnione są przesłanki wymienione w ust. 13 (Podatek dochodowy od osób fizycznych – Komentarz pod redakcją J. Marciniuka, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2014, str. 305).

Skarżąca została skierowana do udziału w projekcie badawczym na uniwersytecie w USA przez uczelnię, na mocy odrębnej umowy z dnia 17 lutego 2014 roku. Umowa określała okres, na jaki skierowano wnioskodawczynię do prac badawczych w zagranicznym ośrodku. Określała także związane z tym obowiązki skarżącej (w tym obowiązek składania okresowych sprawozdań).

Wyjazd i uczestnictwo wnioskodawczyni w programie "Mobilność plus" należy zatem uznać za odbycie przez osobę niebędącą pracownikiem podróży, w związku z którą otrzymuje ona diety i inne należności. Skarżąca została bowiem wyznaczona do udziału w ww. programie przez [...] w W., ma wykonywać określone przez nią zadania (udział w programie badawczym) przez określony czas poza miejscem zamieszkania. Udział więc skarżącej w programie badawczym ma w związku z tym cechy podróży skutkującej możliwością skorzystania z dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zwraca uwagę również na znaczenie orzecznictwa sądowego przy wydawaniu indywidualnych interpretacji. Stosownie bowiem do art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Wprawdzie nakaz uwzględniania orzecznictwa sądowego (w tym rzecz jasna sądów administracyjnych) sformułowany został expressis verbis w przepisie dotyczącym zmiany interpretacji indywidualnej (ogólnej), to jednak musi mieć on odniesienie do samych interpretacji. Skoro bowiem kształtujące się w judykaturze poglądy winny być uwzględniane przy zmianie interpretacji, to trudno wyobrazić sobie sytuację, że mogą być pomijane przy ich wydawaniu.

Z tych też względów w uzasadnieniu interpretacji indywidualnej organ interpretacyjny nie może pominąć (jak to miało miejsce w rozpatrywanej sprawie) omówienia istniejącego orzecznictwa sądowego, w tym wskazanych wyżej wyroków, tym bardziej, że powoływała się na nie strona skarżąca. Zdaniem Sądu organ interpretacyjny może nie zgodzić się z poglądem wyrażonym w prawomocnym wyroku sądowym (w szczególności w przypadku istnienia rozbieżności w orzecznictwie), ale w takim wypadku winien w uzasadnieniu interpretacji odnieść się wyczerpująco do powodów braku akceptacji określonego stanowiska.

W rozpatrywanym przypadku Minister Finansów całkowicie prawie pominął argumentację wnioskodawcy zawartą we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji, w tym przywołane przez niego orzeczenia i interpretacje organów podatkowych.

Wydając ponownie interpretację organ uwzględni stanowisko przedstawione w niniejszym wyroku.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, działając na podstawie art. 146 § 1 P.p.s.a., uchylił zaskarżoną interpretację. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 oraz art. 205 § 1 p.p.s.a.