Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące I-XII 2008 r. oraz I, III-VI 2009 r. postanawia: odrzucić skargę.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej we W. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] marca 2010 r. nr [...] określającą zobowiązanie w podatku od towarów i usług za miesiące I-XII 2008 r. oraz I, III-VI 2009 r.

Z akt sprawy wynika, że zaskarżoną decyzję wraz z pouczeniem o trybie i terminie jej zaskarżenia doręczono na podany przez pełnomocnika skarżącego adres (ul. [...], [...] W.) w dniu 20 sierpnia 2010 r. Doręczenia dokonano pracownikowi biura A S.A. – A. A.

Skarga na przedmiotową decyzję została wniesiona bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu w dniu 14 kwietnia 2011 r., a następnie - po przekazaniu jej w dniu 18 kwietnia 2011 r. Dyrektorowi Izby Skarbowej - wpłynęła do Sądu wraz z odpowiedzią na skargę w dniu 18 maja 2011 r. W skardze strona zawarła wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia, powołując się na brak zawinienia w spóźnionym złożeniu skargi.

Postanowieniem z dnia 20 lutego 2012 r. Sąd odrzucił - jako spóźniony - wniosek strony o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Powyższe orzeczenie zostało - na skutek wniesionego zażalenia - utrzymane w mocy postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 maja 2012 r. sygn. akt I FZ 127/12.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega odrzuceniu.

Zgodnie z brzmieniem art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. 2012, poz. 270 - dalej w skrócie: p.p.s.a.) skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. W myśl natomiast art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia.

W związku z zawartą w skardze argumentacją strony odnoszącą się do nieprawidłowości w doręczeniu zaskarżonej decyzji, na wstępie rozważań wyjaśnić należy kwestię skuteczności doręczenia w/w decyzji na nieaktualny adres pełnomocnika.

Z akt sprawy wynika, że w postępowaniu podatkowym, zakończonym skarżoną decyzją, skarżący reprezentowany był (na etapie odwołania) przez radcę prawnego G. K. Dokument pełnomocnictwa został przedłożony organowi podatkowemu, co oznacza, że od chwili zawiadomienia organu podatkowego o tym fakcie, dla skuteczności doręczeń wszelkich pism procesowych w tym postępowaniu, miał zastosowanie przepis art. 145 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. nr 137, poz. 926 ze zm. - dalej: O.p.), zgodnie z którym jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się temu pełnomocnikowi. Podkreślić należy również, że stosownie do art. 146 § 1 i 2 O.p. w toku postępowania strona oraz jej przedstawiciel lub pełnomocnik mają obowiązek zawiadomić organ podatkowy o każdej zmianie swego adresu (art. 146 § 1 O.p.). W razie zaniedbania tego obowiązku, pismo uznaje się za doręczone pod dotychczasowym adresem, a organ podatkowy pozostawia pismo w aktach sprawy (art. 146 § 2 O.p.).

Mając powyższe na uwadze, nie ulega wątpliwości, że skoro skarżący skutecznie ustanowił w postępowaniu podatkowym pełnomocnika procesowego i organ podatkowy posiadał wiedzę o tym fakcie - przy czym nie został powiadomiony przez pełnomocnika strony o zmianie pierwotnie podanej siedziby (adresu do doręczeń) - to doręczenie skarżonej decyzji na jedyny, znany organowi podatkowemu adres pełnomocnika, należało uznać za czynność procesową skuteczną, a tym samym otwierającą stronie trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi na to rozstrzygnięcie do sądu administracyjnego. Jednocześnie nie budzi wątpliwości Sądu data doręczenia skarżonej decyzji, tj. 20 sierpnia 2010 r. Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru decyzji wynika bowiem, że korespondencję w sprawie odebrał pracownik firmy

A S.A., w której świadczył usługi pełnomocnik strony. Adres siedziby w/w spółki był jednocześnie adresem, jaki podawał pełnomocnik strony w korespondencji z organem podatkowym.

W konsekwencji, skoro skutecznego doręczenia decyzji dokonano w dniu 20 sierpnia 2010 r., to trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi rozpoczął swój bieg w dniu 21 sierpnia 2010 r. i upłynął bezskutecznie w dniu 20 września 2010 r. (poniedziałek). Tymczasem strona skarżąca, pomimo prawidłowego pouczenia, wniosła skargę do Sądu po upływie tego terminu tj. w dniu 18 kwietnia 2011 r. (za datę skutecznego wniesienia skargi do Sądu uznać należało dzień, w którym odesłano skargę do organu, celem nadania jej właściwego biegu).

Skoro nie zaistniały przesłanki do przywrócenia terminu do wniesienia skargi, to jej wniesienie po upływie ustawowego terminu uznać należy za spóźnione i wywołujące niekorzystne dla skarżącego skutki procesowe.

Z tych względów, na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.