Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 19 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w [...] na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2017 r. sygn. akt VII SA/Wa 106/17 odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w [...] na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie nakazu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości postanawia: oddalić zażalenie

Postanowieniem z dnia 20 czerwca 2017 r. sygn. akt VII SA/Wa 106/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w sprawie ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w [...] na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie nakazu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że w skardze na wyżej wymienioną decyzję został także zawarty wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wskazano w nim, że wykonanie tej decyzji mogłoby spowodować trudne do odwrócenia skutki, polegające na zaciągnięciu przez skarżącą wysokiego kredytu, którego skarżąca nie będzie w stanie samodzielnie spłacić.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosek skarżącej nie został wyczerpująco uzasadniony – skarżąca nie przytoczyła w nim okoliczności, których obowiązek podania wynika z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", wskazujących na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Ponadto, powołane w skardze zarzuty dotyczące skarżonej decyzji nie mogą stanowić uzasadnienia dla ww. wniosku. Wynika to zwłaszcza z faktu, że uregulowana w art. 61 § 3 p.p.s.a. ochrona tymczasowa jest odrębną instytucją od kontroli legalności aktu, wydanego przez organ, której w postępowaniu sądowoadministracyjnym dokonuje sąd. Skarżąca nie przedstawiła argumentów, które uzasadniałyby uznanie za wiarygodne twierdzeń, że w razie wykonania zaskarżonej decyzji, poniesie ona znaczną szkodę czy też zajdą w stosunku do niej trudne do odwrócenia skutki. Uzasadnienie wniosku o wstrzymanie powinno odnosić się do konkretnych okoliczności, które wskazywałyby na to, że wstrzymanie zaskarżonego aktu jest w danej sprawie obiektywnie zasadne. Nadto, zdaniem Sądu, samo złożenie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu nie może stanowić wystarczającego uzasadnienia dla wstrzymania jego wykonania.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła skarżąca Wspólnota, kwestionując go w całości. Orzeczeniu temu zarzucono naruszenie art. 61 § 3 p.p.s.a., wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Jednocześnie, na zasadzie art. 106 § 3 p.p.s.a., Wspólnota wniosła o przeprowadzenie dowodu ze sprawozdania rocznego z działalności skarżącej na okoliczność niemożności poniesienia kosztów niezbędnych robót budowlanych w okresie przewidzianym w przedmiotowej decyzji.

W uzasadnieniu zażalenia podniesiono, że strona podtrzymuje dotychczasowe twierdzenia, iż w sprawie zachodzi możliwość spowodowania trudnych do odwrócenia skutków polegających na zaciągnięciu przez Wspólnotę kredytu, którego później nie będzie w stanie samodzielnie spłacić, co uzasadnia wstrzymanie wykonania przedmiotowej decyzji. Wskazano przy tym, że Wspólnota nie uchyla się od wykonania nakazanych robót, jednakże mając na uwadze koszt ich wykonania (ok. 750.000 zł) oraz termin wykonania tych prac, strona nie jest w stanie samodzielnie udźwignąć tak znacznych wydatków w tak krótkim czasie. Dalej skarżąca podniosła, że przy obecnej stawce na fundusz remontowy strona będzie zbierała środki na zrównoważenie budżetu przez następne 9 lat.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem zażalenia jest postanowienie Sądu pierwszej instancji odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Decyzją tą organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji nakazującą skarżącej Wspólnocie usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości stanu technicznego tarasów i balkonów budynku mieszkalnego przy ul. [...] w [...], w terminie 12 miesięcy od dnia w którym decyzja stanie się ostateczna, poprzez: rozebranie wszystkich warstw wykończeniowych ułożonych na płytach balkonowych i tarasach aż do betonu konstrukcyjnego płyt tarasowych i balkonowych; wycięcie pasa tynku strukturalnego wraz z występującymi płytami styropianowymi na wysokości 25-30 cm ponad planowanym poziomem tarasu lub balkonu po wykończeniu; wykonanie na powierzchni poziomej tarasów i balkonów wyszczególnionych w decyzji prac; wykończenie obróbek blacharskich odprowadzających wody opadowe; zmianę sposobu mocowania balustrad balkonowych i tarasowych na wskazane mocowanie; zastąpienie kielichem przyściennym zastosowanego na tarasie w poziomie parteru nad garażem od strony wschodniej tymczasowego odpływu wody;

Zgodnie z treścią art. 61 § 3 p.p.s.a. po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu.

Z powyższego wynika zatem, iż wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu może nastąpić wówczas, gdy w sprawie zostanie spełniona chociaż jedna ze ww. przesłanek. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego trafnie Sąd pierwszej instancji uznał, że skarżąca Wspólnota nie uprawdopodobniła, by na skutek wykonania decyzji mogło zajść niebezpieczeństwo spowodowana trudnych do odwrócenia skutków. Załączone do zażalenia dokumenty nie podważają zasadności stanowiska Sądu pierwszej instancji. Z przedłożonych materiałów nie wynika bowiem, by Wspólnota nie była w stanie spłacić, jak podaje, ewentualnie zaciągniętego kredytu w celu usunięcia stwierdzonych przez organy nieprawidłowości. Zauważyć przy tym należy, że wskazywana przewidywana kwota jaką Wspólnota będzie musiała ponieść w związku z usunięciem stwierdzonych nieprawidłowości w wysokości 750.000 zł co prawda nie jest kwotą niską, ale nie można tracić z pola widzenia, iż nakaz usunięcia wskazanych nieprawidłowości został wydany w związku ze stwierdzeniem, iż przedmiotowy budynek mieszkalny wielorodzinny znajduje się w nieodpowiednim stanie technicznym. Oczywiście w tego typu postępowaniu incydentalnym Sąd nie bada legalności zaskarżonej decyzji, jednakże przy ocenie wniosku strony należy wziąć także pod uwagę dobro o szczególnym znaczeniu, jakim jest bezpieczne korzystanie z przedmiotowego budynku (porównaj: NSA w postanowieniu z 12.05.2017 r. II OZ 540/17, CBOSA).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.