Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca (spr.), Sędziowie NSA Jerzy Sulimierski, Józef Waksmundzki, Protokolant Beata Cisek, po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2006 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. D. i A. W. – wspólników Spółki Cywilnej "[...]" w Sanoku od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 7 lutego 2005 r. sygn. akt SA/Rz 2270/02 w sprawie ze skargi M.D. i A. W. – wspólników Spółki Cywilnej "[...]" w Sanoku na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Przemyślu z dnia 6 września 2002 r. Nr [...] w przedmiocie określenia kwoty długu celnego oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 7 lutego 2005 r., sygn. akt SA/Rz 2270/02 oddalił skargę M. D. i A. W. – wspólników Spółki Cywilnej "[...]" w Sanoku na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Przemyślu z dnia 6 września 2002 r., Nr [...]w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że zgłoszeniem celnym SAD nr [...] z dnia 6 kwietnia 2000 r. objęto procedurą dopuszczenia do obrotu odzież używaną – sortowaną sprowadzoną z Niemiec. W powyższym zgłoszeniu celnym zgłaszający zadeklarował kwotę długu celnego obliczoną z zastosowaniem stawki celnej obniżonej na podstawie deklaracji eksportera umieszczonej na fakturze z dnia 1 kwietnia 2000 r., nr 12/00.

Decyzją z dnia 6 kwietnia 2000 r., nr [...] Dyrektor Urzędu Celnego w Przemyślu uznał powyższe zgłoszenie celne za nieprawidłowe w części dotyczącej obliczenia kwoty wynikającej z długu celnego, z powodu niewłaściwego określenia wartości celnej oraz ustalił nową wartość celną towaru metodą ostatniej szansy oparciu o wartość transakcyjną towarów podobnych.

W wyniku dodatkowego sprawdzania dokumentów potwierdzających pochodzenie towaru w oparciu o art. 32 Protokołu 4 Układu Europejskiego niemieckie władze celne w piśmie z dnia 11 września 2001 r. poinformowały, że sprowadzany towar nie jest towarem pochodzącym w rozumieniu Protokołu 4 Układu Europejskiego.

W dniu 3 października 2001 r. Dyrektor Urzędu Celnego w Przemyślu wydał postanowienie o wznowieniu z urzędu pstepowania w sprawie zakończonej prawomocną decyzją z dnia 6 kwietnia 2000 r. Spółka nadesłała świadectwo pochodzenia [...]odnoszące się do importowanego towaru. Dyrektor Urzędu Celnego w Przemyślu decyzją z dnia 3 grudnia 2001 r., nr [...] wydaną w trybie art. 207 Ordynacji podatkowej uchylił swoją wcześniejszą decyzję z dnia 6 kwietnia 2000 r. w pkt. III i określił nową kwotę wynikającą z długu celnego zastosowaniem stawki celnej konwencyjnej.

Orzekając w sprawie odwołania strony Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z dnia 11 lutego 2002 r., nr [...] uchylił zaskarżoną decyzją Dyrektora Urzędu Celnego w Przemyślu z dnia 3 grudnia 2001 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia z uwagi na fakt wydania decyzji na podstawie art. 207 Ordynacji podatkowej, a więc w trybie zwykłym z pominięciem podstawy wznowieniowej.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z dnia 7 marca 2002 r., nr [...] Dyrektor Urzędu Celnego w Przemyślu na podstawie art. 245 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej uchylił decyzję z dnia 6 kwietnia 2000 r. w pkt III i określił nową kwotę wynikającą z długu celnego z zastosowaniem stawki celnej konwencyjnej oraz zaliczył w poczet długu celnego kwotę wpłaconą w oparciu o decyzję z dnia 3 grudnia 2001 r., nr [...]

Dyrektor Izby Celnej w Przemyślu orzekając w sprawie odwołania skarżących decyzją z dnia 6 września 2002 r., nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W skardze do NSA skarżący wnieśli o uchylenie decyzji z dnia 6 września 2002 r. oraz decyzji organu celnego I instancji zarzucając naruszenie prawa procesowego w postaci art. 240 § 1 pkt 5 i art. 121 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej wobec wznowienia postępowania w sprawie, pomimo braku przesłanek w tym zakresie, albowiem przedłożony do odprawy celnej towar w postaci odzieży używanej nie mógł korzystać z preferencyjnego traktowania bo nie odpowiadał kryteriom zawartym w art. 16 § 2 pkt 9 Kodeksu celnego. Zdaniem skarżących towar nie musiał podlegać weryfikacji, ponieważ przedmiotowa odzież używana nie była towarem pochodzącym w rozumieniu Protokołu 4 Układu Europejskiego.

Ponadto skarżący zarzucił naruszenie art. 140 § 1 Ordynacji podatkowej wobec nie powiadomienia stron o przyczynach niezałatwienia sprawy w terminie, co pozbawiło strony możliwości wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego. Skarżący zarzucili także naruszenie art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej wobec dokonania ustaleń dotyczących pochodzenia towaru na podstawie dokumentu weryfikującego wydanego przez niemieckie władze celne, bez przetłumaczenia go na język polski. Zdaniem skarżących naruszony został także art. 123 Ordynacji podatkowej z uwagi na fakt kierowania korespondencji do spółki wobec czego M. D. i A. W. pozbawieni zostali możliwości obrony swoich praw.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalając skargę M. D. i A. W. podniósł, że nieuprawniony jest pogląd skarżących, iż importowany towar od samego początku nie mógł korzystać ze stawek preferencyjnych, a skoro takie zastosowano to na skutek nieznajomości prawa przez organ celny. Zgodnie z treścią art. 13 § 1 Kodeksu celnego cła określane są na podstawie Taryfy celnej lub innych środków taryfowych. Spółka dokonując zgłoszenia celnego importowanej odzieży używanej, zadeklarowała niemieckie pochodzenie towaru i wnioskowała o zastosowanie obniżonej stawki celnej na podstawie deklaracji eksportera na fakturach. Sąd I instancji wskazał, iż w aktach administracyjnych znajduje się decyzja Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia 17 listopada 1997 r., nr [...] zezwalająca skarżącym na sprowadzanie z Niemiec odzieży używanej wstępnie sortowanej – mieszanina odzieży używanej i zużytej w ilości 20 ton miesięcznie. Sąd I instancji podkreślił także, że według art. 5 Protokołu Nr 4 Układu Europejskiego artykuły używane zebrane na terenie Wspólnoty nadające się tylko do odzysku surowców uzyskują status pochodzących z Unii Europejskiej. W przypadku odzieży używanej mogła ona uzyskać pochodzenie w oparciu o kumulację we Wspólnocie (art. 3) lub przez przetworzenie (art. 6). Zdaniem Sądu I instancji w okolicznościach sprawy organ celny nie mógł z góry wiedzieć, iż importowana odzież nie była towarem o preferencyjnym pochodzeniu. Dopiero pismo niemieckich władz celnych z dnia 11 grudnia 2001 r. przesądziło, iż importowany towar nie był pochodzącym w rozumieniu Protokołu nr 4 Układu Europejskiego. Weryfikacja dowodu pochodzenia dokonana w trybie art. 83 Kodeksu celnego i art. 32 ust 1 i 3 Protokołu nr 4 Układu Europejskiego była wiążąca dla władz celnych kraju importu. Art. 16 § 2 pkt 9 Kodeksu celnego nie miał zastosowania w sprawie a tylko art. 20 tej ustawy.

Sąd stwierdził, że art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej stanowi, że w sprawach zakończonych decyzją ostateczną wznawia się postępowanie jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nie znane organowi, który wydał decyzję. Negatywna weryfikacja dowodu pochodzenia w postaci pisma niemieckich władz celnych z dnia 11 września 2001 r., stanowiła nową okoliczność w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej dając podstawę do wznowienia, która istniała w dniu wydania decyzji z dnia 6 kwietnia 2000 r., lecz nie była znana organowi celnemu.

Sąd podał, że w toku całego postępowania skarżący nie domagali się przetłumaczenia na język polski dokumentu weryfikującego z dnia 11 września 2001 r. sporządzonego przez niemiecki władze celne, zaś dopiero w skardze podnieśli taki zarzut. W toku postępowania, w tym w odwołaniu od decyzji organu I instancji skarżący zajmowali jednoznaczne stanowisko, iż importowana, używana odzież nie spełniała warunków dla zastosowania obniżonej stawki celnej. Dokument weryfikujący z dnia 11 września 2001 r. jedynie potwierdził ten fakt. Zdaniem Sądu uchybienie organów celnych związane z brakiem, dokonania tłumaczenia dokumentu weryfikacyjnego nie miało więc żadnego wpływu na wynik rozstrzygnięcia.

Sąd wskazał, że niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 139 § 1 Ordynacji podatkowej przez organ I instancji spowodowane było wnioskiem skarżących z dnia 18 października 2001 r. o wydłużenie terminu celem przeprowadzenia nowych dowodów. Natomiast niedotrzymanie terminu z art. 139 § 3 Ordynacji podatkowej przez organ II instancji nastąpiło na skutek reorganizacji służb celnych. Ponadto z uwagi na fakt, iż skarżący domagali się dostarczania pism wszystkim wspólnikom spółki, pismem z dnia 17 lipca 2002 r. ponownie poinformowano ich o zakończeniu postępowania i wyznaczeniu trzydniowego terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego, a potwierdzenie odbioru tego pisma wpłynęło do organu dopiero w dniu 14 sierpnia 2002 r. Niedotrzymanie terminu nastąpiło więc z przyczyn niezależnych od organów celnych, jednak były one zobowiązane na podstawie art. 140 § 2 Ordynacji podatkowej powiadamiać skarżących o przyczynach niedotrzymania terminu i wskazać nowy termin załatwienia sprawy. W ocenie Sądu niewykonanie tego obowiązku nie miało wpływu na wynik rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd uznał, że kierowanie postanowień oraz decyzji na adres spółki spełniało wymogi prawidłowego doręczania w trybie art. 151 Ordynacji podatkowej, w sytuacji gdy w siedzibie spółki przesyłkę odebrał i potwierdził odbiór jeden ze wspólników. Dodatkowo Sąd wskazał, że w doręczanych spółce postanowieniach i decyzjach były wymieniane wszystkie strony postępowania wobec czego zarzut naruszenia czynnego udziału stron w postępowaniu był bezzasadny.

W skardze kasacyjnej M. D. i A.W. – wspólnicy Spółki Cywilnej "[...]" w Sanoku wnieśli o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania.

Powołując się na przepis art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej: p.p.s.a. – skarżący zarzucili zaskarżonemu wyrokowi:

1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, tj. art. 20 i art. 83 Kodeksu celnego poprzez błędne zastosowanie tych przepisów w niniejszej sprawie, pomimo, iż od momentu poddania towaru procedurze celnej wiadomo było, że nie podlega on stawkom preferencyjnym, zatem zbędne było powtórne weryfikowanie pochodzenia odzieży;

2) naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 240 § 1 pkt 5 w zw. z art. 121 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, poprzez przyjęcie, iż negatywna weryfikacja pochodzenia towaru w postaci pisma niemieckich władz stanowiła nową okoliczność w rozumieniu tego przepisu, pomimo iż okoliczność ta istniała i była znana organowi celnemu w dniu wydania decyzji;

b) art. 151 w zw. z art. 123 i art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez uznanie, iż doręczenie pism na adres spółki cywilnej zamiast na adres wspólników spółki nie naruszyło prawa stron do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego;

c) art. 139 § 1 i 3 w zw. z art. 140 § 2 oraz w zw. z art. 151 Ordynacji podatkowej poprzez uznanie, iż uchybienie terminom do załatwienia sprawy nastąpiło z przyczyn niezależnych od organów celnych, zaś brak powiadomienia stron o przyczynach niedotrzymania terminu i niewskazanie nowego terminu załatwienia sprawy nie miało wpływu na wynik rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie;

d) c) art. 122 w zw. z art. 187 § 1 i w zw. z art. 123 § 1 Ordynacja podatkowa poprzez pominięcie przy rozstrzyganiu sprawy pisma władz niemieckich dotyczącego weryfikacji pochodzenia importowanego towaru, a tym samym nierozpatrzenie całości materiału dowodowego oraz ograniczenie prawa stron do zapoznania się i wypowiedzenia co do całego zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Przytoczone w petitum podstawy kasacyjne zostały w sposób szczegółowy uzasadnione w obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Celnej w Przemyślu wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Skarżący kwestionują wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 7 lutego 2005 r., sygn. akt SA/Rz 2270/02, opierając skargę kasacyjną na dwóch podstawach kasacyjnych wymienionych w art. 174 pkt 1 i pkt 2 p.p.s.a., a więc na naruszeniu prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie i naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. W tym stanie rzeczy ocena zasadności skargi kasacyjnej wymaga wpierw rozważenia zasadności zarzutów o charakterze procesowym odnoszących się do ustaleń faktycznych sądu. Zarzuty naruszenia prawa materialnego mogą być bowiem zweryfikowane tylko w odniesieniu do określonego stanu faktycznego, stanowiącego podstawę zastosowania prawa materialnego.

Zarzucając naruszenie przepisów postępowania, skarżący wskazali między innymi na naruszenie art. 240 § 1 pkt 5 w zw. z art. 121 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej podnosząc, iż brak było podstaw do uznania, że pismo niemieckich władz celnych stanowiło nową okoliczność w rozumieniu wskazanego wyżej przepisu prawa, tym bardziej, że okoliczność ta istniała i była znana organowi celnemu w dniu wydania decyzji. W tym miejscu należy podnieść, że zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. W oparciu o zgłoszenie celne SAD nr [...] z dnia 6 kwietnia 2000 r. objęto procedurą dopuszczenia do obrotu odzież używaną-sortowaną sprowadzoną z Niemiec. W tymże zgłoszeniu celnym zgłaszający zadeklarował kwotę długu celnego obliczoną z zastosowaniem stawki celnej obniżonej na podstawie deklaracji eksportera umieszczonej na fakturze numer 12/00 z dnia 1 kwietnia 2000 r.. Ostateczną decyzją z dnia 6 kwietnia 2000 r., nr [...] Dyrektor Urzędu Celnego w Przemyślu uznał powyższe zgłoszenie celne za nieprawidłowe w części dotyczącej obliczenia długu celnego, wskazując na nieprawidłowe określenie wartości celnej zgłoszonego towaru i ustalił nową wartość celną towaru metodą "ostatniej szansy", a więc w sposób określony w art. 29 § 1 Kodeksu celnego w oparciu o wartość transakcyjną towarów podobnych - art. 26 Kodeks celny. W wyniku przeprowadzonej przez niemieckie władze celne kontroli u eksportera ujawniono, że towar objęty fakturą numer 12/00 z dnia 1 kwietnia 2000 r. nie jest towarem pochodzącym w rozumieniu Protokołu 4 Układu Europejskiego. O dokonanych przez niemieckie władze celne ustaleniach dotyczących towaru objętego treścią w/w faktury, niemieckie władze celne powiadomiły polskie władze celne w piśmie z dnia 11 września 2001 r. Przepis art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, który w niniejszej sprawie znajdował zastosowanie w związku z treścią art. 262 Kodeksu celnego stanowi, że w sprawach zakończonych decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nie znane organowi, który wydał decyzję. Niewątpliwie instytucja wznowienia postępowania administracyjnego jest procesową instytucją polegającą na stworzeniu prawnych możliwości ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i ponownego rozstrzygnięcia w sprawie zakończonej wydaniem decyzji ostatecznej. Z treści powołanego wyżej przepisu prawa wynika, że znajduje on zastosowanie gdy zostaną spełnione łącznie trzy przesłanki. Po pierwsze ujawnione okoliczności faktyczne i dowody istotne dla sprawy są nowe. Po drugie nowe okoliczności faktyczne i nowe dowody istniały w dniu wydania decyzji ostatecznej. Po trzecie nowe okoliczności faktyczne i nowe dowody nie były znane organowi, który wydał decyzję ostateczną. W tym miejscu należy podkreślić, że w orzecznictwie przyjmuje się, że wznowienie postępowania powinno następować nie tylko wskutek ujawnienia nowych dowodów ale także na skutek ujawnienia nowych okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy, przy czym ujawnienie się tych okoliczności może być rezultatem przeprowadzenia dowodów po wydaniu decyzji, byleby tylko rzecz dotyczyła faktów, które są istotne dla sprawy, a nie były znane organowi w chwili podejmowania decyzji (vide wyrok SN z dnia 13 stycznia 2000 r., III RN 125/99, Prok. i Pr. 2000/5). Jednocześnie należy podkreślić, że nowe okoliczności o jakich mowa w powołanym wyżej przepisie prawa dotyczą określonego stanu faktycznego i prawnego, który istniał w chwili wydawania przez organ decyzji ostatecznej ale nie był znany organowi z przyczyn niezależnych od tego organu. Ponadto samo ustawowe pojęcie "okoliczności faktyczne" winno być rozumiane jako zdarzenia, fakty lub wydarzenia zaistniałe w sensie fizycznym (vide wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2004 r., FSK 170/04, Prz. Podat. 11/04/60). W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że zasadnie Sąd I instancji uznał, iż okoliczność dotycząca pochodzenia towarów objętych fakturą nr 12/00 z dnia 1 kwietnia 2000 r. istniała w dniu wydawania decyzji ostatecznej (towary nie pochodziły z krajów Unii Europejskiej) i była nową okolicznością faktyczną ujawnioną w toku postępowania nadzwyczajnego, a tym samym nie była znana organowi w chwili wydawania decyzji ostatecznej. Nowe okoliczności faktyczne zostały ujawnione w wyniku przeprowadzenia weryfikacji dowodu pochodzenia. Poza sporem winna pozostawać okoliczność, że ujawnione nowe okoliczności faktyczne były istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Podkreślić należy, że obowiązujące w dacie zgłoszenia celnego przepisy części A postanowień wstępnych Taryfy celnej stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 1999 r. oraz postanowienia art. 13, art. 16 i art. 21 Protokołu Nr 4 Układu Europejskiego wprowadziły możliwość stosowania obniżonych stawek celnych po spełnieniu następujących warunków: określenia takich stawek w taryfie celnej, udokumentowania pochodzenia towaru z państw członkowskich Unii Europejskiej prawidłowym świadectwem przewozowym EUR-1 lub deklaracją złożoną przez eksportera na fakturze, udokumentowania bezpośredniego przywozu towarów do Polski.

Chybiony jest także zarzut naruszenia przepisów art. 151 w zw. z art. 123 i art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej. Trafnie Sąd I instancji uznał, że strona skarżąca miała zapewniony czynny udział w każdym stadium postępowania administracyjnego, a także miała wyznaczony siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego. Podkreślić należy, że od kwestii podmiotowości spółki cywilnej odróżnić należy kwestię reprezentacji spółki cywilnej. Niewątpliwie spółka cywilna jest spółką osobową, w której podmiotowość prawną posiadają wszyscy wspólnicy tej spółki. Natomiast poza sporem pozostaje okoliczność, że w postępowaniu administracyjnym stronom tegoż postępowania byli obaj wspólnicy spółki cywilnej, to jest M. D. i A. W.. W trakcie postępowania administracyjnego skarżący składali pisma, wnioski oraz środki odwoławcze, które wskazywały, że obaj skarżący otrzymywali decyzje i postanowienia wydawane w toku postępowania administracyjnego prowadzonego w trybie nadzwyczajnym (po wznowieniu).

Zasadnie także Sąd I instancji uznał, że uchybienie terminom do załatwienia sprawy nastąpiło z przyczyn niezależnych od organu administracji publicznej, a brak powiadomienia skarżących o przyczynach niedotrzymania ustawowych terminów stanowiło uchybienie ze strony organów administracji publicznej, pozostające jednak bez wpływu na wynik postępowania. Tym samym brak jest podstaw do uznania za zasadny zarzutu naruszenia przepisów art. 139 § 1 i § 3 w zw. z art. 140 § 2 i art. 151 Ordynacji podatkowej.

Wreszcie stwierdzić należy, że nie jest także zasadny zarzut naruszenia przepisów art. 122 w zw. z art. 187 § 1 i w zw. z art. 123 § 1 Ordynacji podatkowej. Trafnie Sąd I instancji uznał, że organy administracji publicznej nie naruszyły zasad postępowania dotyczących gromadzenia materiału dowodowego w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. W tym miejscu podkreślić należy, że skarżący nie kwestionują negatywnego wyniku weryfikacji dowodu pochodzenia towarów.

Ponadto stwierdzić należy, że Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela także zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego, to jest art. 20 i art. 83 Kodeksu celnego. Przepis art. 20 § 1 Kodeksu celnego stanowi, że warunki uzyskiwania pochodzenia, jakie powinny spełniać towary, aby korzystać ze środków wymienionych w art. 13 § 3 pkt 4 lub pkt 5 oraz sposoby jego dokumentowania określane są według reguł preferencyjnego pochodzenia towarów. Oczywiście preferencje celne polegają na zastosowaniu niższej lub zerowej stawki celnej, według której towar podlega ocleniu. Warunkiem zastosowania preferencji celnych jest ustalenie, że towar pochodzi z kraju lub regionu, któremu przyznawane są preferencje celne. Natomiast reguły pochodzenia towarów służą do ustalenia kraju pochodzenia towaru i są związane z miejscem uzyskania lub poziomem przetworzenia danego towaru. Tym samym na podstawie reguł pochodzenia ustala się, czy określony towar może otrzymać status pochodzenia z danego kraju. Można więc uznać, że to z jakiego kraju towar pochodzi ma wpływ na wymiar cła. Skarżący w zgłoszeniu celnym zadeklarowali niemieckie pochodzenie towaru i wnioskowali o zastosowanie obniżonej stawki celnej na podstawie deklaracji eksportera zamieszczonej na złożonej fakturze. Przepis art. 83 § 2 Kodeksu celnego upoważnia organ celny, po zwolnieniu towaru, do dokonania kontroli zgłoszenia celnego, podjęcia czynności kontrolnych, polegających na kontrolowaniu dokumentów i danych handlowych dotyczących operacji przywozu lub wywozu towarów objętych zgłoszeniem celnym.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.