Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska Adam Lipiński (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi P. K. na rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby - oddala skargę -

Sygn. akt II SA/Wa 288/1

UZASADNIENIE

Komendant Główny Policji rozkazem personalnym z dnia [...] grudnia 2012 r., działając na podstawie przepisów art. 138 § 1 pkt 1 Kpa oraz art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 ze zm.), utrzymał w mocy rozkaz personalny Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] października 2012 r. o zwolnieniu ze służby w Policji [...] P. K..

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, co następuje:

Pismem z dnia [...] października 2012 r. Zastępca Prokuratora Apelacyjnego w [...] poinformował Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] o prowadzeniu śledztwa w sprawie przyjęcia, w okresie od września 2011 r. do stycznia 2012 r., korzyści majątkowej w postaci pieniędzy przez funkcjonariuszy Policji w zamian za podjęcie zachowania stanowiącego naruszenie przepisów prawa, tj. o przestępstwo z art. 228 § 1 i 3 w zw. z art. 12 Kk, oraz w sprawie udzielenia, w okresie od września 2011 r. do stycznia 2012 r., korzyści majątkowej w postaci pieniędzy funkcjonariuszom Policji w zamian za podjęcie zachowania stanowiącego naruszenie przepisów prawa, tj. o przestępstwo z art. 229 § 1 i 3 w zw. z art. 12 Kk.

W ramach tego postępowania, w dniu [...] października 2012 r. Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w [...] postawił [...] P. K. - referentowi [...] w [...] - zarzut tego, że w dniu [...] października 2011 r. w miejscowości G., działając wspólnie i w porozumieniu z funkcjonariuszem [...], w związku z pełnieniem funkcji publicznej, wynikającej z zajmowanego stanowiska funkcjonariusza Wydziału [...] Komendy Wojewódzkiej Policji w [...], przyjął od I. T. korzyść majątkową w kwocie [...] Euro (stanowiącą równowartość [...] zł według średniego kursu NBP przyjętego na dzień 8 października 2011 r., umniejszoną o kwotę 30 zł nałożonego na niego mandatu, w zamian za odstąpienie od czynności służbowych, związanych z wystawieniem mandatu karnego w związku z ujawnionymi, w przebiegu prowadzonej kontroli drogowej, wykroczeniami przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji, określonymi w art. 95 Kw i art. 97 Kw, a polegającymi na prowadzeniu pojazdu bez wymaganej dokumentacji oraz bez wymaganego urządzenia viaBox, za które to wykroczenia groziły kara grzywny w wysokości odpowiednio: do 250 zł albo kara nagany oraz grzywna do 3000 zł, albo kara nagany, tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 Kk.

Jednocześnie Prokurator zastosował wobec P. K. środki zapobiegawcze w postaci zakazu opuszczania kraju połączonego z zatrzymaniem paszportu, poręczenia majątkowego w wysokości 5000 zł oraz zawieszenia w czynnościach służbowych funkcjonariusza Policji.

Komendant Wojewódzki Policji w [...] wszczął postępowanie administracyjne w sprawie zwolnienia P. K. ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji, o czym poinformował zainteresowanego. Organ I instancji wystąpił także do Przewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów [...] z wnioskiem o wydanie opinii w przedmiocie zwolnienia ze służby w Policji P. K. z uwagi na ważny interes służby. Pismem z dnia [...] października 2012 r. Przewodniczący Zarządu Wojewódzkiego NSZZ Policjantów [...], wyrażającym opinię Zarządu Wojewódzkiego NSZZ Policjantów [...], poinformował, że Zarząd Wojewódzki uznaje, iż charakter czynów zarzucanych funkcjonariuszowi przez prokuraturę jest bardzo poważny i wpływa bardzo negatywnie na wizerunek [...] policjantów i całej formacji, lecz na obecnym etapie nie czuje się upoważniony dokonać oceny tych czynów.

W dniu [...] października 2012 r. P. K. zapoznał się z aktami postępowania administracyjnego niniejszej sprawy i oświadczył, że nie wnosi uwag.

Komendant Wojewódzki Policji w [...] rozkazem personalnym z dnia [...] października 2012 r. zwolnił P. K. ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 w związku z art. 45 ust. 1 ustawy o Policji z dniem [...] października 2012 r. W uzasadnieniu decyzji wskazał, iż zachowanie policjanta uniemożliwia kontynuowanie służby bez uszczerbku dla jej ważnych interesów, rozumianych również jako dobre imię i wiarygodność. Organ I instancji podkreślił, że policjant przestał się legitymować przymiotem nieskazitelności charakteru, utracił więc atrybut konieczny do pozostawania w szeregach Policji. Rozkazowi nadano rygor natychmiastowej wykonalności uzasadniony interesem społecznym, wyrażającym się szczególnym statusem i zadaniami Policji, mającymi wpływ na bezpieczeństwo i porządek publiczny realizowany wyłącznie przez osoby spełniające warunki określone przepisami ustawy.

Przedmiotowa decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] została doręczona stronie w dniu 12 października 2012 r.

Policjant wniósł odwołanie, w którym zarzucił naruszenie przepisów postępowania oraz prawa materialnego:

1. art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, poprzez jego zastosowanie, a w konsekwencji błędne przyjęcie, iż w okolicznościach niniejszej sprawy, może on stanowić podstawę prawną zwolnienia skarżącego ze służby w Policji;

2. art. 39 ustawy o Policji, poprzez jego niezastosowanie, pomimo iż zawieszenie w czynnościach służbowych byłoby środkiem wystarczającym i chroniłoby interes służby w sposób dostateczny;

3. art. 7 oraz art. 77 Kpa, poprzez niewystarczające zebranie materiału dowodowego, błędną jego analizę i błędne ustalenie stanu faktycznego, przejawiające się w przyjęciu, iż skarżący spełnił przesłanki ustawowe uzasadniające zwolnienie ze służby w Policji;

4. art. 7 w związku z art. 8 Kpa, poprzez nieuwzględnienie w niniejszym postępowaniu słusznego interesu obywateli oraz działania sprzeczne z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa;

5. art. 10 § 1 Kpa, poprzez jego niezastosowanie polegające na uniemożliwieniu stronie postępowania administracyjnego zapoznania się ze zgromadzonym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym i wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, a w konsekwencji wydanie rozkazu personalnego i jego wręczenie odwołującemu z jednoczesnym stwierdzeniem, że owo "wręczenie" jest równoznaczne z zapoznaniem się, pomimo że do wręczenia przedmiotowego rozkazu doszło dzień po jego wydaniu;

6. art. 108 § 1 Kpa, poprzez jego zastosowanie, a w konsekwencji błędne przyjęcie, iż w okolicznościach niniejszej sprawy zachodzą przesłanki do nadania zaskarżonej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności.

Komendant Główny Policji powyższe zarzuty uznał za chybione i utrzymał rozkaz personalny organu I instancji w mocy.

Komendant Główny Policji uznał za wyczerpujący znaczenie pojęcia "ważny interes służby", wskazany w art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji, fakt postawienia P. K. przez Prokuratora zarzut popełnienia przestępstwa z art. 228 § 3 Kk - tj. zarzut przyjęcia korzyści majątkowej.

Organ wskazał, że zawód policjanta wymaga zaufania społecznego. Realizowane przez Policję zadania wymagają, aby służbę w niej pełniły wyłącznie osoby o nieposzlakowanej opinii (art. 25 ust. 1 ustawy o Policji), bezwzględnie przestrzegające prawa i zasad współżycia społecznego. Podejrzenie funkcjonariusza Policji o zachowania, zaprzeczające podjętym zobowiązaniom, naraża dobre imię służby, którego utrzymanie składa się na treść "ważnego interesu służby".

Ważąc interes policjanta i interes społeczny organ wskazał na prymat w takiej sytuacji interesu społecznego, utożsamianego z interesem służby.

W takich okolicznościach, w ocenie organu, nie może mieć decydującego znaczenia, że w okresie czynnego świadczenia służby P. K. prawidłowo wywiązywał się z nałożonych obowiązków, był pozytywnie opiniowany i nie był karany dyscyplinarnie.

Komendant Główny Policji podkreślił, iż P. K. jest jednym z trzynastu policjantów [...] KWP w [...], którzy zostali zatrzymani w trybie procesowym i którym postawiono zarzuty popełnienia przestępstwa z art. 228 § 1 i 3 Kk. Przedmiotowe śledztwo prowadzone jest w Wydziale [...] Prokuratury Apelacyjnej w [...], zostało ono wszczęte w oparciu o materiały z czynności operacyjnych zgromadzonych przez Wydział w [...] Zarządu i Biura Spraw Wewnętrznych Komendy Głównej Policji. Jak wynika z materiałów uzyskanych z Prokuratury, z uwagi na wielość ujawnionych zdarzeń, proceder ten miał nagminny charakter, a nadto zmierzał do permanentnego pozyskiwania korzyści majątkowych. Z racji zatem, że sprawa prowadzona jest w wyspecjalizowanej komórce prokuratury wysokiego szczebla wnosić należy, iż ma ona szczególnie duży ciężar gatunkowy. Ponadto koniecznym jest zauważenie, że postępowanie jest prowadzone na podstawie materiałów z czynności operacyjnych zgromadzonych i przekazanych przez Biuro Spraw Wewnętrznych Komendy Głównej Policji. Podejrzenie popełnienia przestępstwa przyjęcia korzyści majątkowej przez P. K. nie wynika zatem z gołosłownych oskarżeń osoby postronnej, która mogłaby kierować się chęcią odwetu lub osiągnięcia innej korzyści, lecz z materiałów zdobytych przez komórkę organizacyjną powołaną do przeciwdziałania przestępczości w Policji. Trudno w tej sytuacji oczekiwać od organów Policji, aby z jednej strony prowadziły aktywną walkę z korupcją w Policji, z drugiej zaś strony nie dążyły do szybkiego usunięcia ze służby podejrzewanych o ten proceder funkcjonariuszy.

Podkreślić w tym miejscu należy negatywny wydźwięk medialny dotyczący zachowania [...] P. K., w różnego rodzaju środkach masowego przekazu, (np. [...]) który może spowodować utratę wiarygodności Policji w oczach lokalnej i szerszej społeczności.

Pozostawienie wymienionego w służbie w Policji jest zatem niemożliwe, gdyż mogłoby pozbawić tę formację wiarygodności w oczach opinii publicznej oraz wpłynąć demoralizująco na innych policjantów. Stąd też nietrafny jest zarzut podniesiony w odwołaniu, jakoby wystarczającym środkiem chroniącym interes służby byłoby zawieszenie w czynnościach służbowych.

Zwolnienie policjanta ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 i 8 może nastąpić po zasięgnięciu opinii organizacji zakładowej związku zawodowego policjantów. W niniejszej sprawie przesłanka ta została spełniona.

Ustosunkowując się do zarzutu podniesionego w odwołaniu, odnośnie wydania decyzji przed zapoznaniem się przez stronę z aktami sprawy stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z oczywistą omyłką pisarską, albowiem bezspornym jest, że pierwotnie wskazana data [...] października 2012 r. jako data wydania zaskarżonej decyzji została sprostowana stosownym postanowieniem. Nadto P. K. został poinformowany o możliwości zapoznania się z materiałami prowadzonego postępowania administracyjnego w dniu [...] października 2012 r. Powyższe wskazuje na intencję organu umożliwienia stronie zapoznania się z materiałami prowadzonej sprawy i wydanie decyzji w tej dacie. Należy przyjąć za wiarygodne wyjaśnienia zawarte w uzasadnieniu postanowienia Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] listopada 2012 r., dotyczące pomyłki pracownika organu. Błąd co do daty jest omyłką stosunkowo często występującą w życiu codziennym, nie jest zatem wykluczone jej wystąpienie w piśmie urzędowym.

Ponadto, Komendant Wojewódzki Policji w [...] w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie administracyjne w sprawie zwolnienia skarżącego ze służby w Policji, zapewniając stronie czynny udział w tymże postępowaniu oraz należycie informując ją o wszelkich istotnych dla niej okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy. Przed wydaniem zaskarżonego rozkazu personalnego organ I instancji w sposób wyczerpujący zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy oraz dokonał oceny dowodów z zachowaniem reguł określonych w Kodeksie postępowania administracyjnego.

Wskazać także należy, iż organ I instancji słusznie nadał swojemu rozstrzygnięciu rygor natychmiastowej wykonalności. Było to niezbędne z uwagi na ważny interes społeczny przejawiający w natychmiastowym zwolnieniu policjanta, który służby z przyczyn pozamerytorycznych pełnić nie może.

W odniesieniu natomiast do wniosku o uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności stwierdzić należy, że nie może on zostać uwzględniony, gdyż zdaniem Komendanta Głównego Policji w niniejszej sprawie brak przypadku, o jakim mowa w art. 135 Kpa.

P. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższe rozstrzygnięcie, zarzucając (numeracja zarzutów skargi nadana przez sąd):

- naruszenie przepisów prawa materialnego:

1) art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji poprzez jego zastosowanie, a w konsekwencji błędne przyjęcie, iż w okolicznościach niniejszej sprawy, może on stanowić podstawę prawną zwolnienia skarżącego ze służby w Policji,

2) art. 39 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji, poprzez jego niezastosowanie, pomimo iż zawieszenie w czynnościach służbowych byłoby środkiem wystarczającym i chroniłoby interes służby w sposób dostateczny;

- naruszenie przepisów postępowania:

3) art. 7 oraz art. 77 Kpa, poprzez niewystarczające zebranie materiału dowodowego, błędną jego analizę i błędne ustalenie stanu faktycznego, przejawiające się w przyjęciu, iż skarżący spełnił przesłanki ustawowe uzasadniające zwolnienie ze służby w Policji,

4) art. 7 w związku z art. 8 Kpa, poprzez nieuwzględnienie w niniejszym postępowaniu słusznego interesu obywateli oraz działania sprzeczne z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa,

5) art. 10 § 1 Kpa, poprzez jego niezastosowanie polegające na uniemożliwieniu stronie postępowania administracyjnego (odwołującemu) zapoznania się ze zgromadzonym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym i wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, a w konsekwencji wydanie rozkazu personalnego nr [...] i jego wręczenie odwołującemu z jednoczesnym stwierdzeniem, że owo "wręczenie" jest równoznaczne z zapoznaniem się, pomimo że do wręczenia przedmiotowego rozkazu doszło dzień po jego wydaniu,

6) art. 108 § 1 Kpa, poprzez jego zastosowanie, a w konsekwencji błędne przyjęcie, iż w okolicznościach niniejszej sprawy zachodzą przesłanki do nadania zaskarżonej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności.

W konkluzji skargi P. K. wniósł o:

- zmianę zaskarżonej decyzji w całości oraz decyzji jej poprzedzającej i umorzenie przedmiotowego postępowania, prowadzonego wobec skarżącego P. K.,

- o wstrzymanie rygoru natychmiastowej wykonalności zaskarżonej decyzji,

- zasądzenie od Komendanta Głównego Policji w [...] na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 960,00 zł.;

ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy organowi II instancji do ponownego rozpatrzenia.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, wskazując na argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Na podstawie art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona.

Natomiast zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania.

Skarga jest chybiona.

Organy obu instancji prawidłowo rozpatrzyły sprawę i wbrew twierdzeniom skargi wydane przez nie decyzje nie zawierają wskazanych w skardze uchybień, co do naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego.

W istocie zarzuty skargi stanowią powtórzenie zarzutów zawartych w odwołaniu. Zarzuty te, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zostały w sposób wyczerpujący wyjaśnione w uzasadnieniu decyzji ostatecznej.

Podstawę materialnoprawną zwolnienia skarżącego ze służby w Policji stanowił art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji. Zgodnie z tym przepisem policjanta można zwolnić ze służby w przypadku, gdy wymaga tego ważny interes służby. Pojęcie "ważnego interesu służby" nie zostało w ustawie bliżej określone. W praktyce, na podstawie tego przepisu dokonuje się zwolnień takich funkcjonariuszy, którzy w ocenie przełożonych nie powinni z przyczyn pozamerytorycznych pełnić dalej służby w Policji, przy czym przesłanka "ważnego interesu służby" winna być w każdej indywidualnej sprawie skonkretyzowana przez wskazanie okoliczności faktycznych, składających się na taką ocenę. Mając na względzie bogactwo możliwych stanów faktycznych, ustalenie treści pojęcia "ważnego interesu służby" ustawodawca pozostawił organowi Policji stosującemu prawo, który przeprowadza w tym zakresie wykładnię przepisów prawnych i w każdym indywidualnym przypadku konkretyzuje je, wskazując okoliczności faktyczne uzasadniające taką ocenę.

Użycie w cytowanym przepisie zwrotu "można zwolnić" oznacza, że zwolnienie takie ma charakter fakultatywny. Stąd też decyzja podejmowana na podstawie tego przepisu w zakresie uznania, iż interes służby wymaga zwolnienia policjanta powinna uwzględniać zarówno interes społeczny, jak i słuszny interes skarżącego. Gdy organ wykaże istnienie takiego interesu służby i jego prymatu nad interesem policjanta – może dokonać zwolnienia.

Przyczyny zwolnienia ze służby policjanta ustanowione w art. 41 ust. 2 ustawy o Policji zawierają tę wspólną cechę, że odwołują się one do okoliczności lub zdarzeń związanych bądź z zachowaniem się policjanta w służbie lub w życiu prywatnym, bądź do okoliczności, na powstanie których nie miał on wprawdzie decydującego wpływu, lecz powstanie których utrudnia mu lub wręcz uniemożliwia jej pełnienie. We wszystkich zatem wypadkach ocena końcowa poprzedzająca decyzję o zwolnieniu policjanta ze służby musi uwzględniać okoliczności konkretnego, indywidualnego przypadku.

W niniejszej sprawie za przyczynę zwolnienia skarżącego ze służby organy Policji uznały fakt przedstawienia temu policjantowi przez Prokuratora zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 228 § 3 Kk - tj. zarzut przyjęcia korzyści majątkowej. Nadto w niniejszej sprawie wskazano, iż postępowanie karne, które toczy się przeciwko skarżącemu ma charakter rozwojowy, a nadto P. K. jest jednym z trzynastu policjantów Wydziału [...] KWP w [...], którzy zostali zatrzymani w trybie procesowym i którym postawiono zarzuty popełnienia przestępstwa z art. 228 § 1 i 3 Kk. Niniejsza sprawa karna została także nagłośniona w różnego rodzaju środkach masowego przekazu, ([...]).

Zestawiając treść zarzutu z wymogiem nieskazitelnego charakteru, jaki winien cechować policjanta – osobę zaufania społecznego oraz nagłośnieniem przez media okoliczności przyjmowania przez niektórych policjantów Wydziału [...] korzyści majątkowych w zamian za odstąpienie od czynności służbowych, nie sposób nie dopatrzyć się związku pomiędzy powyższymi faktami a obawą utraty wiarygodności Policji w oczach społeczeństwa. W przypadku braku odpowiedniego przeciwdziałania ze strony Policji sytuacja taka może także demoralizująco wpłynąć na innych policjantów.

Trafnie zatem wskazuje w uzasadnieniu zaskarżonego rozkazu personalnego Komendant Policji, iż trudno w tej sytuacji oczekiwać od organów Policji, aby z jednej strony prowadziły aktywną walkę z korupcją w Policji, z drugiej zaś strony nie dążyły do szybkiego usunięcia ze służby podejrzewanych o ten proceder funkcjonariuszy.

Powyższy zbieg różnych, wyżej wskazanych okoliczności uzasadnia zarówno zwolnienie P. K. w trybie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji, jak i nadanie rozkazowi personalnemu organu I instancji rygoru natychmiastowej wykonalności (art. 108 Kpa). Okoliczności te również tłumaczą, dlaczego w tej konkretnej sytuacji organ ważąc interes społeczny z interesem policjanta, uznał prymat tego pierwszego interesu.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zagadnienia te zostały dogłębnie i prawidłowo przeanalizowane i umotywowane przez organ w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia zarówno z poszanowaniem prawa materialnego, jak i procesowego.

Z tych też względów nie są zasadne zarzuty skargi opisane w pkt 1, pkt 3, pkt 4 i pkt 6.

Skarżący zarzuca brak wykorzystania przez organy Policji instytucji zawieszenia w czynnościach policjanta – określonej w art. 39 ustawy o Policji (zarzut opisany w pkt 2 skargi) w miejsce zastosowanej instytucji zwolnienia ze służby.

Zarzut ten nie jest trafny.

Po pierwsze instytucje zawieszenia skarżącego w czynnościach policjanta zastosował Prokurator i już choćby z tych względów zbędne byłoby dublowanie tego środka zabezpieczającego rozstrzygnięciem administracyjnym.

Po drugie, co w niniejszej sprawie jest szczególnie istotne, obie instytucje służą innym celom i nieprawidłowe jest stawianie tezy, iż w przypadku postawienia policjantowi zarzutu karnego najpierw organ powinien zastosować instytucje zawieszenia policjanta w czynnościach i dopiero po odpowiednim upływie czasu trwania tego środka zdecydować o ewentualnym zwolnieniu ze służby.

Celem instytucji przewidzianej w art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji jest eliminacja z jej szeregów takich osób, których dalsza służba w Policji jest nie do pogodzenia z interesem służby. Zatem, na co zwrócono uwagę wyżej, katalog przyczyn skutkujących zastosowaniem tego przepisu jest otwarty i uzależniony od wielu złożonych i ocennych sytuacji.

Zastosowanie instytucji zawieszenia w czynnościach służbowych (art. 39) ma dwie formy. Obligatoryjną w przypadku wszczęcia przeciwko policjantowi postępowania karnego o przestępstwo (w tym skarbowe) umyślne, ścigane z urzędu i fakultatywną w razie wszczęcia postępowania karnego o przestępstwo (w tym skarbowe) nieumyślne, ścigane z urzędu lub postępowania dyscyplinarnego, jeżeli zastosowanie tej instytucji jest celowe z uwagi na dobro postępowania lub dobro służby.

W konstrukcji przepisu art. 39 ustawy o Policji brak pojęcia "ważny interes służby", a jedynie w ust. 2 tego przepisu (który zresztą wobec umyślnego charakteru zarzucanego policjantowi czynu nie ma w ogóle do skarżącego zastosowania) użyto podobne, lecz nie tożsame z nim pojęcie "dobro służby" – zawierające znacznie mniejsze semantycznie znaczenie niż "ważny interes służby".

Zatem, jeżeli wobec splotu różnych okoliczności wystąpią przesłanki "ważnego interesu służby" przemawiającego za zwolnieniem funkcjonariusza ze służby, organ ma prawo po odpowiednim wyważeniu interesów służby i policjanta do wydania decyzji

o zwolnieniu.

W niniejszej sprawie właśnie takie przesłanki wystąpiły:

– policjantowi przedstawiono zarzut korupcyjny w związku z pełnieniem służby w Policji,

- zarzutami takimi objęto kilkunastu innych policjantów z [...] KWP w [...],

- sprawa zarzutów korupcyjnych w Wydziale [...] KWP w [...] ma charakter medialny,

- powyższe przesłanki rzutują negatywnie na wizerunek Policji w opinii publicznej;

- brak zdecydowanego działania organów Policji w tym aspekcie może wpłynąć demoralizująco na jej kadry.

Zarzut opisany w pkt 5 skargi także jest chybiony. Komendant Główny Policji wykazał, iż rozkaz organu I instancji został wydany z omyłką pisarską, co do daty jego wydania, która to omyłka została sprostowana stosownym postanowieniem. Nadto, pokwitowanie w dniu [...] października 2012 r. przez skarżącego odbioru rozkazu personalnego, wydanego przez organ I instancji, jest prawidłowe pod względem zasad doręczania decyzji administracyjnych. Data ta wskazuje także na niemożność wcześniejszego wydania przedmiotowego rozkazu, co wskazuje na trafność postanowienia o sprostowaniu daty jego wydania.

Z tych wszystkich wyżej opisanych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji wyroku.