Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Łukaszewska-Macioch /spr./ Sędziowie WSA Daniela Kozłowska asesor WSA Przemysław Żmich Protokolant st. sekretarz sądowy Małgorzata Mierzejewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2007 r. sprawy ze skargi E. W. i A. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] września 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego oddala skargę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia [...] września 2006 r. nr [...], po ponownym rozpatrzeniu sprawy na skutek wniosku E. W. i A. F., utrzymało w mocy własną decyzję z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z kwietnia 1951 r. nr [...] o odmowie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], nr hip. [...].

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że – jak wynika z zaświadczenia wydanego w dniu [...] czerwca 1948 r. przez Sąd Grodzki w W. - nieruchomość [...] przy ul. [...] w W. o powierzchni [...] m2 oznaczona nr hip. [...], stanowiła własność W. i S. F. na mocy aktu kupna z [...] lutego 1937 r.

Pismem z dnia [...] grudnia 1949 r. S. F. zwróciła się do Zarządu Miejskiego w W. o przywrócenie terminu i przyznanie prawa własności czasowej do gruntu przedmiotowej nieruchomości. Orzeczeniem administracyjnym nr L. dz. [...] podjętym przypuszczalnie [...] kwietnia 1951 r. (daty na oryginale nie podano, jest jedynie pieczątka, że orzeczenie wysłano [...] kwietnia 1951 r.). Prezydium Rady Narodowej w W. odmówiło S. F. przywrócenia terminu do złożenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej. W uzasadnieniu podano, że nieruchomość została objęta w posiadanie przez Gminę W. w dniu [...] sierpnia 1948 r., a zatem przewidziany w art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) 6-ciomiesięczny termin do złożenia wniosku upłynął [...] lutego 1949 r. Podanie o przywrócenie terminu nie zawierało wskazania okoliczności i dowodów stwierdzających, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy wnioskodawcy, z powodu przeszkód nie do przezwyciężenia. Orzeczenie zawierało pouczenie, że w myśl art. 42 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym nie przysługuje od niego odwołanie. Konsekwencją tego orzeczenia było kolejne orzeczenie podjęte przez ten sam organ administracji w dniu [...] października 1951 r. nr [...], którym odmówiono przyznania własności czasowej do gruntu przedmiotowej nieruchomości.

W dniu [...] października 2005 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wpłynął wniosek E. W. i A. F. o stwierdzenie nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. L. dz. [...] bez daty, w którym odmówiono przywrócenia terminu do złożenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej. Wnioskodawcy wykazali, że są następcami prawnymi dawnych właścicieli na mocy postanowienia Sądu Rejonowego dla W. Wydział [...] Cywilny sygn. akt [...] Ns [...] z [...] października 1991 r. W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że orzeczenie odmawiające przyznania prawa do gruntu było zaskoczeniem dla rodziny. Celem dekretu z dnia 26 października 1945 r. było stworzenie warunków do odbudowy stolicy ze zniszczeń wojennych przez umożliwienie szybkiego dysponowania terenami. Przedmiotowa nieruchomość położona była w [...] W., w dzielnicy najmniej zniszczonej w czasie wojny. Budynek mieszkalny był w całości zachowany. Wielu właścicieli rozumując słusznie, że działanie dekretu ich nie obejmuje, liczyło na to, że działania władz administracyjnych miasta będą zgodne z duchem jak i literą dekretu. W orzeczeniu z [...] października 1951 r. zamieszczono pouczenie o możliwości wniesienia odwołania, które zostało złożone. Wbrew jednak procedurze przyjętej w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z 22 marca 1928 r., odwołanie zostało rozpatrzone przez to samo Prezydium Rady Narodowej w W. kwestionowanym orzeczeniem administracyjnym L. dz. [...] bez daty. W tym orzeczeniu podano, że odwołanie od niego nie przysługuje. Tak więc organ, który wydał pierwotne orzeczenie, rozstrzygnął również wniesione od niego odwołanie z klauzulą zamykającą jakiekolwiek dalsze działanie. W tym stanie faktycznym orzeczenie wydano z naruszeniem właściwości organów administracji (art. 156 § 1 pkt 1 kpa) oraz z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 kpa).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. pismem z dnia [...] marca 2006 r. zawiadomiło strony o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności powołanego orzeczenia. Wnioskodawcy w piśmie z dnia [...] kwietnia 2006 r. wskazali dodatkowo na brak w aktach przekazanych Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu istotnych dokumentów dotyczących nieprawidłowości w nabyciu przez Gminę W. [...] własności przedmiotowej nieruchomości polegających na tym, że w decyzji komunalizacyjnej zamieszczono nieprawdziwe stwierdzenie o niezgłoszeniu zastrzeżeń przez właścicieli nieruchomości. Z tego powodu decyzja ta, zdaniem wnioskodawców, także powinna być unieważniona. Podnieśli ponadto, iż władze W. prowadziły sprzedaż lokali w budynku położonym na przedmiotowej nieruchomości z pominięciem praw właścicieli. Wnioskodawcy zażądali przeprowadzenia rozprawy administracyjnej z ich udziałem.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] odmówiło stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego L.dz. [...] z kwietnia 1951 r.

W pierwszej kolejności organ wskazał, że według art. 89 § 1 i 2 kpa wyznaczenie rozprawy jest uzasadnione wtedy, gdy zapewni to przyspieszenie lub uproszczenie postępowania bądź osiągnięcie celu wychowawczego albo gdy wymaga tego przepis prawa oraz gdy zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron, a także gdy jest to potrzebne do wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków lub biegłych albo w drodze oględzin. W niniejszej sprawie takie okoliczności nie mają miejsca, wobec czego nie stwierdzono konieczności przeprowadzenia rozprawy.

Zarzuty dotyczące bezprawnej, zdaniem wnioskodawców, sprzedaży mieszkań w budynku przy ul. [...], nie mogą mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, której dotyczy wniosek.

Jeśli chodzi natomiast o istotę sprawy, to zgodnie z art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. właściciele gruntów mogli w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia gruntu w posiadania przez Gminę W. zgłosić wniosek o przyznanie im prawa wieczystej dzierżawy (po zmianach – własności czasowej, a później użytkowania wieczystego). Jeśli wniosek taki nie został złożony i nie zostało przyznane prawo wieczystej dzierżawy, to również budynki znajdujące się na gruncie przechodziły na własność gminy [...]. Istotne znaczenie miało więc złożenie wniosku o przyznanie prawa wieczystej dzierżawy w terminie określonym w art. 7 ust. 1 dekretu. Początek biegu terminu został związany z dniem objęcia gruntu w posiadanie przez Gminę W., przy czym obejmowanie gruntów posiadanie przez Gminę i ustalenie terminów objęcia było uregulowane w rozporządzeniu Ministra Odbudowy z dnia 7 kwietnia 1946 r. w sprawie obejmowania gruntów w posiadanie przez gminę m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 16, poz. 112), które utraciło moc z dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Odbudowy z dnia 27 stycznia 1948 r. w sprawie obejmowania gruntów w posiadanie przez gminę m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 6, poz. 43). Nieruchomość przy ul. [...] w W. została objęta w posiadanie przez Gminę W. w dniu [...] sierpnia 1948 r., a zatem termin do złożenia wniosku upłynął w dniu [...] lutego 1949 r. S. F. złożyła wniosek dopiero [...] grudnia 1949 r. Termin określony w art. 7 ust. 1 dekretu jest terminem prawa materialnego, a nie terminem procesowym. Terminy prawa materialnego mają charakter terminów zawitych i nie jest możliwe przywrócenie takiego terminu. Z upływem terminu prawa materialnego wiążą się ujemne skutki dla strony. Tym samym żadne okoliczności uchybienia terminu do złożenia wniosku nie mają znaczenia dla sprawy, gdyż nie istnieją możliwości przywrócenia tego terminu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło równocześnie, że wnioskodawcy mylą treść dwóch orzeczeń administracyjnych podjętych przez Prezydium Rady Narodowej w W. w przedmiocie gruntu przy ul. [...]. Orzeczenie L. dz. [...] z [...] kwietnia 1951 r. zawiera odmowę przywrócenia terminu i jak pouczono w jego treści – nie podlegało ono zaskarżeniu. Natomiast orzeczenie z dnia [...] października 1951 r. zawierało odmowę przyznania S. F. prawa własności czasowej ze względu na odmowę przywrócenia terminu do złożenia wniosku w tej sprawie. To orzeczenie stało się przedmiotem odwołania wniesionego przez S. F. do Ministerstwa Gospodarki Komunalnej, które zostało przez nie rozpatrzone w dniu [...] grudnia 1951 r., co wynika z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy wnioskodawcy podnieśli, że o nieważności orzeczenia odmawiającego przywrócenia terminu przesądza już sam fakt, że jest ono pozbawione daty. Okoliczności tej nie wyjaśniono przy pomocy innych dowodów, gdyż nie przeprowadzono rozprawy, a zebrany w aktach sprawy materiał dowodowy był niewystarczający. Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie ustosunkowało się do naruszenia prawa polegającego na pominięciu pierwszeństwa właścicieli do nabycia mieszkań w przedmiotowym budynku. Dokumentacja przekazana Kolegium jest zdekompletowana. W aktach sprawy brak jest dokumentów dotyczących nieprawidłowości w nabyciu przedmiotowej nieruchomości przez Gminę W. [...] oraz prowadzonej przez gminę sprzedaży lokali. W ocenie wnioskodawców przejęcie budynku przy ul. [...] było sprzeczne z ratio legis dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze W., które sprowadzało się do umożliwienia odbudowania powojennych zniszczeń. Budynek przy ul. [...] odbudowy nie wymagał, a zatem decyzja o przejęciu powinna zostać unieważniona. Wnioskodawcy wskazali też na ochronę własności, jaką gwarantuje Konstytucja RP. Skoro zatem dekret jest sprzeczny z Konstytucją, to organy samorządowe jego przepisów stosować nie powinny.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia [...] września 2006 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności orzeczenia o odmowie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu przedmiotowej nieruchomości [...]. Uzasadniając decyzję organ wskazał, że termin określony w art. 7 ust. 1 dekretu jest terminem prawa materialnego, dotyczy bowiem uprawnienia określonego w prawie materialnym. Terminy wynikające z prawa materialnego mają charakter terminów zawitych. Z upływem takiego terminu powstają ujemne skutki dla strony, a jego przywrócenie nie jest możliwe. Potwierdził to Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 5 sędziów z dnia 14.10.1996 r. sygn. akt OPK 19/96 ONSA 1997/2/56, w której stwierdzono, że do terminu przewidzianego w art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. nie mają zastosowania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego dotyczące przywrócenia terminu. Takie też stanowisko jest przyjęte w orzecznictwie. Tym samym okoliczności uchybienia terminu nie mają znaczenia dla sprawy, gdyż nie istnieje możliwość jego przywrócenia. Powyższej oceny nie zmienia brak daty wydania orzeczenia administracyjnego. Nie ma też uzasadnienia do wyznaczenia rozprawy, gdyż nie istnieją wątpliwości, których wyjaśnienie wymagałoby jej przeprowadzenia. W niniejszej sprawie nie mogą być rozważane kwestie odnoszące się do sprzedaży mieszkań w budynku przy ul. [...], jak również nie może być przedmiotem oceny Kolegium zgodność przepisów dekretu z Konstytucją RP.

Na decyzję ostateczną E. W. i A. F. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarżący zarzucili, że argumentacja Samorządowego Kolegium Odwoławczego jest zawiła i sprzeczna z prawem. Podnieśli, że wnioskiem z dnia [...] października 2006 r. wystąpili o stwierdzenie niezgodności z prawem dwóch orzeczeń administracyjnych Prezydium rady Narodowej w W.: z dnia [...] października 1951 r. znak: [...] odmawiającego ówczesnym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do gruntu w oparciu o art. 7 ust. 2 dekretu oraz drugiego – bez daty L.dz. [...], w którym odmówiono przywrócenia terminu do złożenia wniosku w trybie art. 7 ust. 1 dekretu. Tymczasem decyzje Kolegium odnoszą się wyłącznie do tego drugiego orzeczenia. Gdzie tu więc ma miejsce wyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego, o którym mówi art. 77 § 1 kpa? Stwierdzenie przez Kolegium, iż zarzut braku daty orzeczenia nie ma znaczenia w sprawie budzi poważne zastrzeżenia co do dokładności i rzetelności badania całej sprawy. Obie decyzje wydane SKO nie wyczerpały szeregu poważnych wątpliwości odnośnie prawidłowego, zgodnego z prawem potraktowania ówczesnych właścicieli nieruchomości przy ul. [...]. Niezrozumiały jest też fakt nieskorzystania z art. 89 § 1 i 2 kpa, który pozwala organowi administracji przeprowadzenia rozprawy mogącej wyjaśnić wiele wątpliwych kwestii.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o jej oddalenie i podtrzymało w całości argumenty uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutu nierozpatrzenia sprawy nieważności orzeczenia administracyjnego z dnia [...] października 1951 r. Kolegium wskazało, że w tej sprawie nie jest organem właściwym, gdyż odwołanie S. F. od tego orzeczenia zostało załatwione decyzją Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] grudnia 1951 r., w związku z czym właściwym do rozpoznania sprawy jest Minister Budownictwa, któremu Kolegium przekazało wniosek do rozpatrzenia. Wniosek skarżących z dnia [...] października 2006 r. był zresztą nieprecyzyjny i dopiero w skardze z dnia [...] października 2006 r. skarżący wskazali, że domagają się stwierdzenia nieważności również orzeczenia administracyjnego z dnia [...] października 1951 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Postępowanie zakończone zaskarżoną decyzją toczyło się w trybie nadzwyczajnym wszczętym wnioskiem E. W. i A. F. z dnia [...] października 2006 r. o stwierdzenie nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. L.dz. [...], bez oznaczonej daty jego wydania, którym odmówiono S. F. przywrócenia terminu do złożenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej. Wniosek inicjujący postępowanie nie obejmował żądania stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Rady narodowej w W. z dnia [...] października 1951 r. nr [...] o odmowie przyznania S. F. prawa własności czasowej, a jedynie wskazywał, iż konsekwencją odmowy przywrócenia terminu było wydanie przez Prezydium Rady Narodowej W. orzeczenia z dnia [...] października 1951 r. o odmowie przyznania wspomnianego prawa. Z akt wynika, że postanowieniem z dnia [...] listopada 2006 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. pismo skarżących w tej części przekazało Ministrowi Budownictwa do rozpatrzenia zgodnie z właściwością. Postanowienie z dnia [...] listopada 2006 r. zostało skarżącym doręczone. Powyższe wskazuje, że podniesiony w skardze zarzut nierozpatrzenia całokształtu sprawy jest nieuzasadniony.

Pozbawione racji jest również przekonanie skarżących, że obowiązkiem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją było odniesienie się do kwestii związanych ze sprzedażą mieszkań w budynku położonym na przedmiotowym gruncie [...]. Należy podkreślić, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej (postępowanie nadzorcze) jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego przedmiotem jest ocena przez właściwy organ administracji publicznej, czy decyzja jest dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa. W postępowaniu prowadzonym w trybie stwierdzenia nieważności decyzji nie mogą być poddawane ocenie kwestie nieobjęte treścią kontrolowanego orzeczenia. Z powyższych względów w postępowaniu nadzorczym dotyczącym orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. L.dz. [...] o odmowie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej nie było miejsca na rozważania kwestii związanych ze sprzedażą mieszkań w budynku położonym na gruncie przy ul. [...] w W..

Istotą sprawy natomiast była ocena, czy będące przedmiotem kontroli orzeczenie administracyjne było dotknięte kwalifikowaną wadą skutkującą stwierdzeniem jego nieważności. We wniosku z dnia [...] października 2006 r. skarżący zarzucili wydanie orzeczenia z naruszeniem właściwości organu (mylnie przyjmując, że kwestionowane orzeczenie administracyjne było wynikiem rozpatrzenia odwołania S. F. od orzeczenia z dnia [...] października 1951 r. odmawiającego przyznania jej prawa własności czasowej), a także z rażącym naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] kwietnia 2006 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło skarżącym w sposób jasny i wyczerpujący wzajemną relację obu orzeczeń administracyjnych wydanych przez Prezydium Rady Narodowej w W. w sprawie wniosku S. F., tj. orzeczenia o odmowie przywrócenia terminu do złożenia wniosku dekretowego i orzeczenia odmawiającego przyznania prawa własności czasowej wskazując, że to ostatnie orzeczenie było konsekwencją orzeczenia wcześniejszego. Nie znajduje więc podstaw zarzut naruszenia przepisów o właściwości organów. Odnosząc się natomiast do oceny legalności orzeczenia odmawiającego przywrócenia terminu do złożenia wniosku dekretowego Samorządowe Kolegium Odwoławcze niewadliwie przyjęło, że brak jest podstaw do stwierdzenia jego nieważności. Stanowisko to prawidłowo wywiedziono z niepodważalnej tezy, że termin, o którym mowa w art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r., jest terminem prawa materialnego i jako taki jest nieprzywracalny. Wprawdzie z treści orzeczenia administracyjnego wynika, że organ administracji rozpatrywał wniosek S. F. o przywrócenie terminu w świetle materialnych przesłanek określonych w art. 41 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym (Dz. U. R.P. Nr 36, poz. 341), a więc tak, jak by chodziło o przywrócenie terminu procesowego, to jednak przyjęcie takiego sposobu rozpatrzenia wniosku nie stanowi rażącego naruszenia obowiązujących ówcześnie przepisów o postępowaniu administracyjnym. Wskazać zresztą należy, że do czasu jednoznacznego wyjaśnienia materialnoprawnego charakteru terminu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 dekretu przez Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 5 sędziów z dnia 14 października 1996 r. sygn. akt OPK 19/96, ONSA 1997/2/56 praktyka organów administracji była niejednolita dopuszczając orzekanie w sprawach o przywrócenie terminu w oparciu o materialną przesłankę braku winy strony w uchybieniu terminu.

Odmawiając przywrócenia uchybionego terminu w sprawie nieruchomości przy ul. [...] w W. w orzeczeniu administracyjnym stwierdzono, że podanie S. F. nie zawiera wskazania okoliczności i dowodów, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy wnioskodawczyni, z powodu przeszkód trudnych do przezwyciężenia. Stwierdzenie to jest zgodne z prawdą, bowiem podanie S. F. z dnia [...] grudnia 1949 r. zawiera w swej treści jedynie prośbę o przywrócenie terminu bez jakiegokolwiek uzasadnienia. Nie można zatem uznać, że omawiane orzeczenie co do meritum zawartego w nim rozstrzygnięcia jest obarczone wadą mogącą skutkować stwierdzeniem jego nieważności.

Wady takiej nie stanowi również brak daty wydania orzeczenia. Zaznaczyć należy, że o rażącym naruszeniu prawa można mówić w sytuacji, gdy treść rozstrzygnięcia jest ewidentnie sprzeczna z wyraźnym i nie budzącym wątpliwości przepisem prawa. Z rażącym naruszeniem prawa nie można utożsamiać każdego naruszenia prawa (por. wyroki NSA: z dnia 11.05.1994 r. sygn. akt III SA 1705/93 Wspólnota 1994/42/16, z dnia 9.03.2000 r. sygn. akt I SA/Ka1582/98 LEX nr 42914, z dnia 28.03.2001 r. sygn. akt I SA 2360/99 LEX nr 75561, z dnia 11.08.2000 r. sygn. akt III SA 1935/99 LEX nr 47008). W ocenie Sądu, niezamieszczenie na orzeczeniu administracyjnym daty jego wydania jest wadą o charakterze formalnym nie oznaczającą jednak rażącej sprzeczności z prawem. Dokument ten zawiera wskazanie daty wysłania go stronom ([...] kwietnia 1951 r.), co pozwala określić czas jego wydania. Istotnym jest także fakt, że orzeczenie zostało doręczone stronie w dniu [...] kwietnia 1951 r., o czym świadczy znajdujące się w aktach potwierdzenie odbioru (k.13). Ponadto orzeczenie posiada wszystkie pozostałe elementy kwalifikujące do uznania go za decyzję organu administracji, określone w art. 75 ust. 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r.

Mając na względzie powyższe należało uznać, że w zaskarżonej decyzji dokonano prawidłowej oceny orzeczenia administracyjnego, a w związku z tym nie można jej zarzucić naruszenia prawa.

Zgodzić się również należy ze stanowiskiem Kolegium, że w sprawie, której dotyczyło postępowanie nadzorcze, nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia rozprawy administracyjnej. Zgodnie z art. 89 § 1 i 2 kpa wyznaczenie rozprawy jest uzasadnione wtedy, gdy zapewni to przyspieszenie lub uproszczenie postępowania bądź osiągnięcie celu wychowawczego, albo gdy wymaga tego przepis prawa oraz gdy zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron, a także gdy jest to potrzebne do wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków lub biegłych albo w drodze oględzin. W postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego o odmowie przywrócenia uchybionego terminu ani nie zachodziła potrzeba uzgodnienia interesów stron, ani też konieczność wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków lub biegłych albo w drodze oględzin; samo zaś postępowanie nie wymagało przyspieszenia ani uproszczenia.

W tej sytuacji Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.