Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 30 października 2018 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 30 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. z dnia 5 czerwca 2018 r., sygn. akt II SA/Go 180/18 w sprawie ze sprzeciwu P. K. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu letniskowego oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2018 r., sygn. akt II SA/Go 180/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. oddalił sprzeciw skarżącego na zaskarżoną decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, zwany dalej "WINB", w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu letniskowego. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Decyzją z dnia [...] października 2017 r., nr [...], Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, zwany dalej "PINB", [...], na podstawie art. 48 ust. 1 i art. 52 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332 ze zm.), nakazał inwestorowi – skarżącemu rozebrać obiekt letniskowy z przyłączami wodociągowym i energetycznym oraz zbiornikiem bezodpływowym na ścieki.

Organ I instancji ustalił, że ww. obiekt budowlany powstał bez pozwolenia na budowę; jego inwestorem jest skarżący; samowola została zrealizowana na działce stanowiącej własność osoby trzeciej; samowola budowla nie jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Ponadto WINB utrzymał w mocy postanowienie PINB o odmowie zawieszenia postępowania w niniejszej sprawie, stając na stanowisku, że dla możliwości wydania decyzji w sprawie samowoli budowlanej nie ma znaczenia procedura dotyczący zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, ponieważ w niniejszej sprawie organ przeprowadza postępowanie w sprawie legalizacji samowoli budowlanej w oparciu obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Odwołanie od ww. decyzji wniósł skarżący.

Zaskarżoną decyzją [...] WINB, na podstawie art. 138 § 2 K.p.a., uchylił ww. decyzję o nakazie rozbiórki i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Przyczyną, dla której organ odwoławczy zastosował art. 138 § 2 K.p.a. było stwierdzenie, że organ I instancji objął nakazem rozbiórki poza obiektem letniskowym także przyłącza wodociągowe i energetyczne oraz zbiornik bezodpływowy na ścieki. W odniesieniu zaś do tych dodatkowych elementów zagospodarowania terenu nieruchomości organ I instancji nie przeprowadził odpowiednio postępowania wyjaśniającego i dlatego nie wiadomo czy w tym zakresie nakaz rozbiórki prawidłowo został skierowany do skarżącego. Organ odwoławczy ocenił, że w sprawie ma zastosowanie art. 48 Prawa budowlanego, nakaz rozbiórki mógł być skierowany do inwestora, brak jest podstaw do przyjęcia, że nakaz rozbiórki jest niewykonalny. Ponadto przedmiotowa samowola budowlana jest sprzeczna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (teren o symbolu B4RZ – terem łąk i pastwisk bez możliwości jakiejkolwiek zabudowy).

Natomiast WINB, oceniając zarzuty odwołania odnośnie kwestii zawieszenia postępowania, wskazał, że właściciel nieruchomości gruntowej, na której zlokalizowana jest przedmiotowa samowola budowlana, złożył do właściwego organu wniosek w sprawie zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy W., tak aby zawierało ono ustalenie o rekreacyjnym przeznaczeniu jego gruntu. W ocenie WINB, złożenie wniosku o zmianę planu nie wpływa w żaden sposób na postępowanie w sprawie zgodności z prawem przedmiotowej zabudowy i nie stanowi warunku wydania w tym przedmiocie decyzji przez organ nadzoru budowlanego, albowiem przymiot zagadnienia wstępnego mogą mieć tylko rozstrzygnięcia, które warunkują wydanie orzeczenia merytorycznego. Nie jest nim natomiast ewentualna planowana zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w sytuacji, gdy w momencie orzekania przez organy obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i stanowi on źródło prawa. Ewentualna zmiana planu lub jego uchylenie może odnieść skutek jedynie ex nunc, a zatem od momentu jej orzeczenia przez kompetentny organ, nie ma natomiast działania wstecznego – ex tunc.

Organ podkreślił, że w niniejszej sprawie rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy będącej przedmiotem postępowania nie jest w żadnej mierze uwarunkowane koniecznością zmiany ustaleń obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wstrzymanie się organu nadzoru budowlanego z wydaniem decyzji, o które wnioskuje strona, nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa. Ponadto brak jest podstaw, aby w tym celu korzystać z instytucji zawieszenia postępowania administracyjnego w oparciu o art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. bowiem procedura uchwalania zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie stanowi postępowania administracyjnego, ani też sądowego, lecz jest postępowaniem legislacyjnym w gminie, prowadzącym do zmiany aktu prawa miejscowego.

Jednocześnie WINB stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie było także podstaw do zawieszenia postępowania na wniosek strony w rybie art. 98 § 1 K.p.a., gdyż objęte wnioskiem o zawieszenie i kontrolowane przez tutejszy organ postępowanie administracyjne nie zostało wszczęte na żądanie strony.

Sprzeciw od powyższej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wniósł skarżący, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji; uwzględnienia w ocenie prawnej i we wskazaniach co do dalszego postępowania zasadności zawieszenia niniejszego postępowania do czasu uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego nieruchomość skarżącego oraz przyznanie należnych kosztów niniejszego postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw od organu na rzecz skarżącego oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Skarżący podniósł zarzuty dotyczące naruszenia art. 107 § 1 pkt 7 i art. 8 K.p.a. w zw. z art. 16 i art. 18 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw; art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a.; art. 2 Konstytucji RP.

W piśmie przekazującym sprzeciw, organ poinformował o braku podstaw do jego uwzględnienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. wyrokiem z dnia 5 czerwca 2018 r., sygn. akt II SA/Go 180/18, oddalając sprzeciw, wyjaśnił istotę instytucji sprzeciwu i zastosowania art. 138 § 2 K.p.a. W ocenie Sądu, organ odwoławczy dokonał prawidłowo subsumcji art. 138 § 2 K.p.a. pod ustalony stan faktyczny sprawy (wskazane braki postępowania wyjaśniającego w odniesieniu do ww. przyłączy). Stąd też rozstrzygnięcie o uchyleniu decyzji organu I instancji na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. było prawidłowe.

Jeśli chodzi o zarzuty skargi dotyczące bezpodstawnego zaniechania przez organy zawieszenia postępowania, to Sąd ocenił, że w istocie dotyczyły one prawidłowości zastosowania przez organ II instancji przepisów prawa procesowego nie związanych z podstawami kasatoryjnymi, a tym samym wykraczały poza zakres badania sprawy przez sąd administracyjny wynikający z art. 64e ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.".

W ocenie Sądu – nawet traktując powyższe zarzuty w szeroko pojętym kontekście badania zasadności zastosowania art. 138 § 2 K.p.a., zmierzającym do wykazania przedwczesności zastosowania tego przepisu – stwierdzić należało, że przeszkodą do wydania zaskarżonej decyzji nie mogło być zainicjowanie postępowania w przedmiocie zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy w pożądanym przez stronę kierunku, tj. dopuszczenia na obszarze zrealizowanej inwestycji możliwości sytuowania zabudowy letniskowej, co umożliwiłoby legalizację obiektów budowlanych wzniesionych wbrew zapisom dotychczas obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Stosownie bowiem do art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. organ administracji publicznej zawiesza postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Użyte w cytowanym przepisie pojęcie "zagadnienia wstępnego" należy rozumieć tak, że jest to kwestia, która pozostaje poza właściwością organu prowadzącego postępowanie, a nadto, bez rozstrzygnięcia tejże kwestii, nie jest możliwe rozpatrzenie sprawy i wydanie merytorycznej decyzji kończącej postępowanie. Inaczej mówiąc, wydanie orzeczenia w sprawie będącej przedmiotem postępowania przed właściwym organem uwarunkowane jest uprzednim rozstrzygnięciem innej sprawy, przez inny organ lub sąd. Występować więc musi związek przyczynowy pomiędzy rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, a zagadnieniem wstępnym. Słusznie przyjęły orzekające organy nadzoru budowlanego, że wskazana okoliczność nie stanowi przesłanki zawieszenia postępowania legalizacyjnego, na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. W ramach postępowania legalizacyjnego popełnionej samowoli budowlanej, organ administracji dokonuje oceny sprawy (dopuszczalności legalizacji) przez pryzmat obowiązujących w chwili załatwiania sprawy przepisów, w tym prawa miejscowego. Skoro więc, w momencie orzekania przez organ nadzoru budowlanego obowiązują przepisy określonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stanowiące punkt odniesienia dla oceny zgodności z prawem (w tym zalegalizowania) zrealizowanego przedsięwzięcia budowlanego, zatem brak jest podstaw do uznawania, że istnieje prawna relacja (związek) między procedowaną zmianą studium, a postępowaniem legalizacyjnym, nakazująca zawiesić prowadzone postępowanie do czasu zakończenia prac nad zmianą powyższego aktu. Stanowisko to jest powszechnie akceptowane w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (por. wyroki NSA: z 30 grudnia 2015 r., II OSK 1037/14; z 11 kwietnia 2013 r., II OSK 2420/11; z 5 lutego 2013 r., II OSK 1843/11; z 1 czerwca 2016 r., II OSK 2374/14; wyroki WSA w Gdańsku z 13 lutego 2013 r., II SA/Gd 752/12 oraz z 19 października 2016 r., II SA/Gd 319/16; wyrok WSA w Poznaniu z 21 sierpnia 2013 r., II SA/Po 956/12; wyrok WSA w Krakowie z 9 sierpnia 2017 r., II SA/Kr 986/16). Podkreślenia wymaga również, że procedura uchwalania (zmiany) studium jest etapem poprzedzającym dopiero procedurę uchwalania (zmiany) miejscowego planu zagospodarowanie przestrzennego, a studium nie stanowi prawa miejscowego stosownie do art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073). Stąd też samo uchwalenie zmiany studium nie stanowiłoby jeszcze zmiany obowiązującego prawa w części dotyczącej przeznaczenia i sposobu zagospodarowania działki nr [...], położonej w miejscowości L., wymagałoby to bowiem uchwalenia zmiany samego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zatem skoro w czasie orzekania przez organy nadzoru budowlanego obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, to przepisy tegoż planu stanowią miarodajne regulacje prawne dla oceny sprawy legalizacji samowoli budowlanej. Brak jest zatem związku – w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. – między wszczęciem procedury zmiany studium, a docelowo również samego planu, a rozpatrzeniem sprawy legalizacji samowoli budowlanej. W kontekście tego nie sposób uznać, aby procedowanie przez organy na podstawie obowiązujących przepisów, mogło stanowić naruszenie konstytucyjnej zasady państwa prawa i zaufania do stanowionego prawa wyrażonej w art. 2 Konstytucji.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku opartą na przesłance z art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. złożył skarżący, wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi podejmującemu rozstrzygnięcie w sprawie; ewentualnie – uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi, który wydał zaskarżone orzeczenie; uwzględnienie w ocenie prawnej i we wskazaniach co do dalszego postępowania zasadności zawieszenia niniejszego postępowania do czasu uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego nieruchomość, na której znajduje się nieruchomość strony skarżącej; przyznanie należnych kosztów niniejszego postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw na rzecz od organu na rzecz strony skarżącej oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Stosownie do art. 176 § 2 p.p.s.a. wnoszący skargę kasacyjną zrzekł się przeprowadzenia rozprawy.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 64e, art. 151a § 1 i 2, art. 153 p.p.s.a. w zw. art. 97 § 1 pkt 4 oraz w zw. z art. 142 K.p.a. oraz w zw. z art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji RP przez niezasadny brak uchylenia zaskarżonej decyzji oraz brak rozpoznania istoty zarzucanych przez stronę skarżącą wadliwości wydanych decyzji dotyczących niezasadnej odmowy zawieszenia postępowania administracyjnego do czasu uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz miejscowego planu zagospodarowania, przestrzennego obejmującego nieruchomość strony skarżącej, w sytuacji gdy rozstrzygnięcie niniejszej sprawy w przeważającej części zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego jakim jest zakończenie prac planistycznych i uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla nieruchomości, na której znajduje się obiekt będący przedmiotem postępowania, co powinno skutkować zawieszeniem postępowania administracyjnego z uwagi na wystąpienie zagadnienia wstępnego.

Ponadto zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 2 Konstytucji RP przez błędną wykładnię i brak zastosowania polegające na naruszeniu zasady zaufania do państwa i tworzonego prawa (w tym prawa miejscowego), polegające na niezasadnym przyjęciu, że rozstrzygnięcie niniejszej sprawy nie zależy od zagadnienia wstępnego jakim jest zakończenie procedowania nad zmianą prawa miejscowego (studium i miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), w sytuacji gdy plan projektu zmiany planu miejscowego przewiduje na terenie, którego dotyczy postępowanie możliwość zabudowy letniskowej i w konsekwencji możliwość legalizacji obiektów, co powoduje możliwość legalizacji obiektów znajdujących się na tej działce; a także przez brak uwzględnienia, że uchwalenie planu miejscowego po ewentualnym wydaniu decyzji nakazujących rozbiórkę obiektów spowoduje możliwość wzruszenia tak wydanych decyzji (przez ich zmianę w trybach art. 154, art. 155 lub art. 162 K.p.a.).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania.

Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał takiej kontroli zaskarżonego wyroku jedynie w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.

Sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty nie mogły prowadzić do jej uwzględnienia, ponieważ swoim zakresem nie obejmują normy prawnej wynikającej z art. 138 § 2 K.p.a., która stanowiła podstawę prawną wydania zaskarżonej decyzji, a następnie – sformułowanej w tym zakresie oceny prawnej zawartej w zaskarżonym wyroku.

Strona skarżąca kasacyjnie nie podważyła bowiem oceny prawnej zawartej w zaskarżonym wyroku, w którym oceniono, że w okolicznościach niniejszej sprawy zachodziły podstawy do zastosowania art. 138 § 2 K.p.a. i wydania decyzji kasatoryjnej z uwagi na określone braki w postępowaniu dowodowym, co uprawniało organ odwoławczy do uchylenia decyzji o nakazie rozbiórki i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

Z uwagi na tak ustalony zakres postępowania administracyjnego (wynikający z zastosowania art. 138 § 2 K.p.a.) objętego kontrolą legalności przez Sąd Administracyjny, na obecnym etapie postępowania kwestia ustalenia, czy w związku z prowadzonym przez właściwy organ postępowania planistycznego (procedura zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m.in. terenu, na którym zrealizowana przedmiotową samowolę budowlaną) w sprawie zaistniało tzw. "zagadnienie wstępnie", dające podstawę do zastosowania art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. i zawieszenia postępowania administracyjnego w sprawie samowoli budowlanej, nie mogło skutecznie prowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji. W tym zakresie Sąd I instancji zasadniczo niewadliwie ocenił, że zarzuty skargi dotyczące bezpodstawnego zaniechania przez organy zawieszenia postępowania, w istocie dotyczyły prawidłowości zastosowania przez organ II instancji przepisów prawa procesowego nie związanych z podstawami kasatoryjnymi, a tym samym wykraczały poza zakres badania sprawy przez sąd administracyjny wynikający z art. 64e p.p.s.a.

Odnośnie zaś akcentowanej w skardze kasacyjnej kwestii zawieszenia postępowania administracyjnego, a mianowicie jakoby w sprawie administracyjnej zaistniała przesłanka do zawieszenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a., w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego argumentacja skargi kasacyjnej w tym zakresie nie jest przekonująca. Argumentacja ta bowiem opiera się w ogólności na orzecznictwie sądowoadministracyjnym zapadłym w innego rodzaju sprawach (dot. przyznania własności czasowej, obywatelstwa, wycinki drzew), które jedynie wyjaśnia na czym polega "zagadnienie wstępne", jednak bez uwzględnienia istoty postępowania legalizacyjnego w sprawie nakazu rozbiórki i ewentualnego wpływu na to postępowanie prowadzonego przez właściwy organ postępowania planistycznego (aktualnie zmiana studium w odniesieniu do części terenu, gdzie obowiązujący obecnie plan miejscowy wprowadza zakaz zabudowy). W tym jednak zakresie w orzecznictwie sądów administracyjnych został wypowiedziany pogląd, zgodnie z którym przepisy Prawa budowlanego (art. 48-49) nie uzależniają wydania przez organ nadzoru budowlanego decyzji w przedmiocie legalizacji samowoli budowlanej od uprzedniego rozstrzygnięcia wniosku inwestora o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego bądź też od zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Procedura uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, którą poprzedza sporządzenie studium jest elementem tworzenia prawa miejscowego i strona nie ma możliwości wpływu na fakt jej podjęcia, może jedynie wystąpić z inicjatywą do organu uchwałodawczego gminy o podjęcie prac zmierzających do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jednakże nie stanowi to zagadnienia wstępnego określonego w art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. gdyż brak jest związku przyczynowego pomiędzy prowadzonym postępowaniem administracyjnym, a ewentualnym, uchwalonym w przyszłości planem zagospodarowania przestrzennego. Identycznie ocenić należy inicjatywę o podjęcie prac w zakresie zmiany studium bądź planu (por. wyroki NSA: z 5 lutego 2013 r., II OSK 1843/11; z 11 kwietnia 2013 r., II OSK 2420/11). Ponadto przywołane w skardze kasacyjnej orzecznictwo (patrz wyrok NSA z 19 lipca 1999 r., IV SA 1105/97, Lex nr 47797) w zasadzie potwierdza legalność nakazu rozbiórki w sytuacji niezgodności samowoli budowlanej z obowiązującym planem miejscowym – naruszenie ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego uniemożliwia legalizację samowoli budowlanej. Nie wykluczono w nim natomiast możliwości wdrożenia trybów postępowania wynikających z art. 155 lub art. 162 K.p.a., ale już do orzeczonych nakazów rozbiórki w sytuacji gdy nastąpiła późniejsza zmiana planu miejscowego (patrz przywołany również w skardze kasacyjnej wyrok WSA z Krakowie z 8 grudnia 2011 r., II SA/Kr 1448/11). A zatem ocena prawna w tym zakresie nie stanowi uzasadnienia dla zastosowania art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a., w sytuacji prowadzenia postępowania planistycznego w trakcie trwającego postępowania legalizacyjnego.

Dlatego zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 64e, art. 151a § 1 i 2, art. 153 p.p.s.a. w zw. art. 97 § 1 pkt 4 oraz w zw. z art. 142 K.p.a. oraz w zw. z art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji RP oraz art. 2 Konstytucji RP nie zawierają usprawiedliwionych podstaw i nie mogły tym samym skutecznie prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku.

Z tych względów, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.