Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia del. WSA Izabella Janson (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 stycznia 2019 r., sygn. akt III SA/Wr 473/18 w sprawie ze skargi B.N. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 11 lipca 2018 r., nr BP.501.647.2018.1235.DL1.3893 w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. oddala skargę; 3. zasądza od B.N. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego 775 (siedemset siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem kosztów postępowania sądowego.

Wyrokiem z 16 stycznia 2019r., sygn. akt III SA/Wr 473/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, uwzględnił skargę B.N. (dalej też: "strona", "skarżąca") i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2018r., poz. 1302, obecnie: Dz.U. z 2022r., poz. 329, dalej: "p.p.s.a.") i uchylił decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego (dalej też: "GITD", "organ odwoławczy", "organ II instancji") z 11 lipca 2018r. oraz poprzedzającą ją decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego (dalej też: "organ I instancji") z 7 maja 2018r. w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oraz zasądził zwrot kosztów postępowania.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

W dniu 18 stycznia 2018r. przeprowadzono kontrolę drogową pojazdu marki Bova o numerze rejestracyjnym [...], którym kierowała D.J.. Podczas kontroli ustalono, że kierująca pojazdem wykonywała przewóz regularny specjalny pracowników firmy F., V., S. i W. na trasie [...1].

Podczas obserwacji stwierdzono, że kontrolowany autobus zatrzymał się o godz. 13:02 na przystanku w Z. na ul. K., gdzie zabrał ok. sześciu pasażerów. Następnie cała trasa przebiegała zgodnie z okazanym zezwoleniem i rozkładem jazdy, aż do momentu kiedy z końcowego przystanku G. autobus pojechał na kolejny przystanek zlokalizowany na L. w G. przy firmie W. Sp. z o.o. gdzie wysiadła jedna pasażerka. Stwierdzono, że przystanki przy ul. K. w Z. i w G. przy firmie W. Sp. z o.o. nie są wymienione w zezwoleniu.

Kierująca do kontroli drogowej okazała dowód osobisty, prawo jazdy, dowód rejestracyjny pojazdu, wypis nr 1 z licencji nr [...2] na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób, wypis nr 2 z zezwolenia nr [...3] na wykonywanie regularnych specjalnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym w ramach linii regularnej specjalnej [...1] wraz z załączonym obowiązującym rozkładem jazdy.

W złożonych wyjaśnieniach B.N. poinformowała, że do przewozu pasażerów na linii [...1] wykorzystywane są dwa autokary z uwagi na dużą liczbę dojeżdżających pracowników. Jeden autokar jedzie z W., a drugi jedzie bezpośrednio do Z. ([...4]), skąd o tej samej porze odjeżdżają oba. Wskazała, że autokary prawidłowo zatrzymują się na przystanku oznaczonym jako Z. ul. G., a nie jak stwierdzono w protokole ul. K.. Z pisma Gminy Miejskiej w Z. z 29 stycznia 2018r. jednoznacznie wynika, że na terenie miasta Z. nie ma przystanku oznaczonego jako K.. Podniosła także, że zgodnie z pismem z 10 stycznia 2018r. posiada zgodę na korzystanie z przystanków autobusowych znajdujących się na terenie dróg wewnętrznych L. z uwagi na fakt, iż pod zakładem F. nie ma możliwości oczekiwania na pasażerów, bowiem zjeżdża się jednocześnie kilka autobusów, w tym z M..

Decyzją z 7 maja 2018r. Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na skarżącą karę pieniężną w wysokości 3.000 zł.

Decyzją z 11 lipca 2018r. Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy powyższą decyzję.

W uzasadnieniu decyzji w pierwszej kolejności stwierdzono, że do naruszenia polegającego na zatrzymaniu się w Z. na przystanku K. nie doszło, gdyż przystanek, na którym zatrzymał się autobus to Z. ul. G., który znajduje się w rozkładzie jazdy.

W pozostałym zakresie zdaniem organu odwoławczego, zebrane dowody jednoznacznie wskazywały, że kierująca pojazdem nie zakończyła trasy na przystanku G. F. oznaczonym jako końcowy. Pojechała dalej i zatrzymała się przy W. Sp. z o.o., gdzie wysadziła jedną pasażerkę. Powyższe potwierdziły zeznania świadka, pracownika organu kontrolującego. W tym kontekście wskazano, że określenie w zezwoleniu miejscowości, w których znajdują się przystanki, oznacza, że przewoźnik jest uprawniony do zabierania i wysadzania pasażerów wyłącznie na oznaczonych i wyposażonych we wskazany sposób przystankach i obowiązuje go zakaz zabierania i wysadzania pasażerów w innych miejscach.

W konsekwencji w ocenie organu II instancji zasadnie było zakwalifikowanie spornego przewozu jako wykonywanie przewozu regularnego z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu dotyczących ustalonej trasy lub wyznaczonych przystanków, skutkującego nałożeniem kary pieniężnej w wysokości 3.000 zł, stosownie do treści art. 92a ust. 1 i 6 ustawy z 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2017r., poz. 2200; dalej: "u.t.d.") oraz lp. 2.2.3 załącznika nr 3 do tej ustawy.

Podniesiono także, że strona, chcąc zabierać lub wysadzać pasażerów przy firmie W. Sp. z o.o., nie naruszając przepisów ustawy o transporcie drogowym, powinna wcześniej wystąpić do organu, który wydał zezwolenie, z wnioskiem o zmiany z rozkładzie jazdy, czego nie uczyniła. Samo uzyskanie zgody na korzystanie z danego przystanku nie było wystarczające, aby strona mogła zatrzymywać się na takim przystanku bez dokonania zmiany w zezwoleniu i rozkładzie jazdy.

WSA we Wrocławiu uchylił powyższą decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję, wskazując, że naruszały one prawo w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie ich z obrotu prawnego.

Sąd I instancji, po przeanalizowaniu art. 18, art. 20 i art. 92a u.t.d., uznał, że pojazd wykonujący transport regularny osób może zatrzymywać się tylko na przystankach określonych w rozkładzie jazdy i tylko w tym miejscach może zabierać i wysadzać pasażerów. Poza wyznaczonymi przystankami obowiązuje określony w art. 18b ust. 2 pkt 3 u.t.d. zakaz zabierania i wysadzania pasażerów. Narusza to bowiem warunki określone w zezwoleniu, a w konsekwencji prowadzi do nałożenia kary pieniężnej określonej w art. 92a u.t.d. w związku z lp. 2.2.3 załącznika nr 3 do u.t.d. W ocenie WSA, na gruncie rozpoznawanej sprawy zaistniały jednak okoliczności przemawiające za uchyleniem zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji. Sąd I instancji podzielił pogląd wyrażony w orzecznictwie, że przewóz regularny specjalny nie jest przewozem o charakterze publicznym i tym różni się zasadniczo od przewozu regularnego, o którym mowa w art. 4 pkt 7 u.t.d. Dlatego nie ma podstaw do tego, aby do przewozu regularnego specjalnego odnosić wszystkie wymagania, które wiążą się z wykonywaniem klasycznego przewozu regularnego. Dlatego, wymóg regularności wykonywania przewozu regularnego specjalnego nie wyklucza możliwości zmiany czasu i trasy przewozu z uwagi na potrzeby pracowników związane z funkcjonowaniem ich zakładu pracy. Niewątpliwie niekiedy konieczność dostosowania godzin odjazdów i przyjazdów, a także trasy do czasu pracy w danym dniu może wynika z okoliczności związanych z specyfiką usytuowania przedsiębiorstwa, którego pracownicy są dowożeni. W opinii WSA organy rozstrzygające w sprawie nie przeprowadziły postępowania zgodnie z ogólnymi zasadami postępowania administracyjnego. Organy przyjęły, że skoro kierująca pojazdem, wykonując przewóz regularny specjalny, nie zakończyła trasy na przystanku G. F. oznaczonym jako końcowy, ale pojechała dalej i zatrzymała się przy firmie W. Sp. z o.o., gdzie wysadziła jedną pasażerkę, to doszło tym samym do naruszenia warunków wykonywania przewozu regularnego specjalnego. Skarżąca natomiast podnosiła, że pod zakładem F. (przystanek końcowy) nie miała możliwości oczekiwania na pasażerów, bowiem zjeżdża się jednocześnie kilka autobusów, w tym M.. Dlatego po wysadzeniu pracowników autobus odjeżdżał na przystanki autobusowe znajdujące się na terenie dróg wewnętrznych L. i czynił to za zgodą przedsiębiorcy. Na rozprawie pełnomocnik skarżącej podniósł, że nieopuszczenie autobusu przez jedną z pasażerek na przestanku końcowym wynikło z roztargnienia tej osoby, pomyliła autobusy i dlatego została podwieziona przypadkowo. W ocenie WSA, GITD nie przeprowadził dogłębnej analizy tych okoliczności, uznał niejako automatycznie, że skoro przewieziono autobusem w dniu kontroli jedną osobę poza przestanek końcowy, tym samym naruszono warunki wykonywania przewozu regularnego, a tym samym specjalnego. Z uwagi na to, że w sprawie zastosowanie miały przepisy o przewozie regularnym specjalnym, a nie klasycznym regularnym, uznał, że decyzja organu odwoławczego nie spełniała normatywnych wymogów uzasadnienia decyzji, o których mowa w art. 107 § 3 ustawy z 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2021r., poz. 735 ze zm.; dalej: "k.p.a.").

WSA stwierdził naruszenie przepisów postępowania określonych w Kodeksie postępowania administracyjnego w zakresie prawidłowego ustalania wszystkich istotnych dla końcowego rozstrzygnięcia okoliczności stanu faktycznego (przyczyn wysadzenia tego pasażera w miejscu niebędącym przystankiem końcowym), a także zasady swobodnej oceny dowodów, w przedmiocie nałożenia kary pieniężną za naruszenie z lp. 2.2.3 ustawy uznając, że tym samym uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie spełniało wymogów z art. 107 § 3 k.p.a.

W tej sytuacji WSA zobowiązał organ przy ponownym rozpoznaniu sprawy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, uwzględniającego wszelkie dostępne środki dowodowe, a to w aspekcie okoliczności usytuowania przestanku końcowego, możliwości postoju tam autobusów, konieczności odjechania w inne miejsca, a także w zakresie okoliczności, przyczyn przewiezienia jednego pasażera poza przestanek końcowy. Zdaniem Sądu I instancji dopiero przeprowadzone wyjaśnienie powyższych okoliczności umożliwi organowi administracji uzyskanie materiału dowodowego pozwalającego wydać rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie i określić, jaki charakter prawny posiadał przewóz wykonywany w konkretnym stanie faktycznym - przewiezienia jednej osoby poza przystanek końcowy, także w zakresie jakie są skutki normatywne - w aspekcie odpowiedzialności przedsiębiorstwa transportowego.

W skardze kasacyjnej Główny Inspektor Transportu Drogowego zaskarżył powyższy wyrok w całości wnosząc o jego uchylenie w całości i oddalenie skargi strony lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA we Wrocławiu, zasądzenie kosztów postępowania oraz rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. Naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz art. 133 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2022r., poz. 329 ze zm.; dalej:"p.p.s.a.") w związku z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że organ odwoławczy nienależycie ustalił stan faktyczny sprawy, nie zbadał dostatecznie okoliczności dotyczących wysadzenia pasażera poza przystankiem końcowym i okoliczności te mogły stanowić podstawę do umorzenia postępowania na podstawie art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d. oraz miały wpływ na ocenę popełnienia przez stronę naruszenia z lp. 2.2.3 załącznika nr 3 do u.t.d., podczas gdy udzielone skarżącej zezwolenie nie obejmuje przystanku L.L., tj. przystanku przy firmie W., a zatem strona, zatrzymując się na tym przystanku i wysadzając na nim pasażera, bezspornie popełniła naruszenie z lp. 2.2.3 załącznika nr 3 u.t.d., co istotne wysadzenie pasażera poza przystankiem końcowym - docelowym miejsce przewozów nie zostało spowodowane nadzwyczajną przyczyną.

II. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. art. 4 pkt 7, art. 4 pkt 9, art. 18 ust. 1 pkt 1, art. 18b ust. 2 pkt 3, art. 20 ust. 1 i 1 a u.t.d. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że wsiadanie i wysiadanie pasażerów w ramach przewozów regularnych specjalnych nie musi się odbywać zgodnie z warunkami określonymi w zezwoleniu, w szczególności poprzez wskazanie, że zgodna z przepisami jest samowolna zmiana przystanku końcowego, tj. miejsca docelowego przewozów bez dokonania odpowiedniego zgłoszenia zmian w zezwoleniu i załączonym do niego rozkładzie jazdy.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną skarżąca wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (tekst jedn. Dz.U. z 2020r., poz. 1842 ze zm.) przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, przy czym na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach Sąd orzeka w składzie trzech sędziów. Wobec tego, że taka sytuacja wystąpiła w tej sprawie, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., a zatem w zakresie wyznaczonym w podstawach kasacyjnych przez stronę wnoszącą omawiany środek odwoławczy, z urzędu biorąc pod rozwagę tylko nieważność postępowania, której przesłanki w sposób enumeratywny wymienione zostały w art. 183 § 2 tej ustawy, a które w niniejszej sprawie nie występują. Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że wskazanie przez stronę wnoszącą skargę kasacyjną naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego, czy też procesowego, określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, albowiem zasadnie podniesiono w niej, iż w stanie faktycznym i prawnym sprawy brak było podstaw do uwzględnienia skargi i wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji obu organów administracji, w których stwierdzono naruszenie przez skarżącą przepisów o transporcie drogowym.

Wbrew błędnemu stwierdzeniu Sądu I instancji organy nie naruszyły przepisów kodeksu postępowania w zakresie prawidłowego ustalania wszystkich istotnych dla końcowego rozstrzygnięcia okoliczności stanu faktycznego i ustaliły prawidłowo stan faktyczny na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Postępowanie dowodowe potwierdziło zasadnicze okoliczności naruszenia zakazu wysadzenia pasażera poza wyznaczonymi przystankami. Sąd I instancji nie zanegował, że nastąpiło naruszenie warunków przewozu opisane dokładnie w decyzji, które wypełniło dyspozycję przepisu prawa materialnego art. 92a ust.1 i 6 u.t.d. i l.p..zał.nr.3 2.2.3. Nabrał jedynie wątpliwości w aspekcie okoliczności usytuowania przestanku końcowego, możliwości postoju tam autobusów, konieczności odjechania w inne miejsca, a także w zakresie okoliczności, przyczyn przewiezienia jednego pasażera poza przestanek końcowy. W ocenie Sądu I instancji dopiero przeprowadzone wyjaśnienie powyższych okoliczności umożliwi organowi administracji uzyskanie materiału dowodowego pozwalającego wydać rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie i określić, jaki charakter prawny posiadał przewóz wykonywany w konkretnym stanie faktycznym - przewiezienia jednej osoby poza przystanek końcowy, także w zakresie jakie są skutki normatywne - w aspekcie odpowiedzialności przedsiębiorstwa transportowego.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego dokonana przez organ odwoławczy została dokonana w ramach przepisów art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. i nie budziła zastrzeżeń. Organ odwoławczy uzasadnił swoje stanowisko co do zebranego w sprawie materiału dowodowego zgodnie z wymaganiami kodeksu postępowania administracyjnego, tj. art.107 § 3 k.p.a.

Nie ma żadnej wątpliwości, że penalizowane naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym przypisane przewoźnikowi w niniejszej sprawie na podstawie art. 92a ust 1 i 6 u.t.d. miało miejsce. Natomiast okoliczności, na które powołała się skarżąca na podstawie art. 92 c ust.1 pkt.1 u.t.d., aby usprawiedliwić popełnione naruszenie przepisów transportowych w żadnym stopniu nie mogły zostać uwzględnione.

W rozpatrywanej sprawie jest bezsporne, że podczas wykonywania przez skarżącą przewozu regularnego, naruszone zostały warunki zezwolenia, tj. doszło do wysadzenia z pojazdu pasażerki poza wyznaczonymi przystankami. Faktu tego nie kwestionuje również sama skarżąca. Wystąpiła więc sytuacja niezastosowania się podmiotu wykonującego przewóz regularny do obowiązków wynikających z przytoczonych przepisów, zagrożona przewidzianą w art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym karą pieniężną. Stosownie do Lp 2.2.3 załącznika nr 3 do ustawy w wysokości 3.000 zł. Zatem należało przyjąć, że ustalony przez organ stan faktyczny powinien stanowić podstawę rozstrzygnięcia i zastosowania przepisów prawa materialnego dotyczących odpowiedzialności przewoźnika za ewidentne naruszenie zasad wykonywania transportu osób zgodnie z wydanym zezwoleniem.

Podkreślić należy, że strona od dnia 10 stycznia 2018r. posiada zgodę na korzystanie z przystanków autobusowych podstrefy L.L..

Obowiązujący w dacie zdarzenia przepis art. 4 pkt 7 definiował przewóz regularny jako publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie o transporcie drogowym i w ustawie z 15 listopada 1984r. Prawo przewozowe (Dz.U. z 2017r., poz. 1983), natomiast przewóz regularny specjalny, to według art. 4 pkt 9 u.t.d., niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób z wyłączeniem innych osób. W myśl art. 18 ust. 1 pkt 1 u.t.d. wykonywanie w krajowym transporcie drogowym zarówno przewozów regularnych, jak i przewozów regularnych specjalnych wymaga zezwolenia, wydanego przez właściwy organ, w zależności od zasięgu tych przewozów. Stosownie do art. 18b ust. 1 pkt 3 u.t.d. wsiadanie i wysiadanie pasażerów odbywa się tylko na przystankach określonych w rozkładzie jazdy. Zgodnie z art. 20 ust. 1 u.t.d. w zezwoleniu określa się w szczególności: warunki wykonywania przewozów; przebieg trasy przewozów, w tym miejscowości, w których znajdują się miejsca początkowe i docelowe przewozów; miejscowości, w których znajdują się przystanki - przy przewozach regularnych osób. W myśl art. 20 ust. 1a u.t.d. załącznikiem do zezwolenia wydawanego na określoną linię, jest obowiązujący rozkład jazdy z którego w niniejszej sprawie wynika, że przystankiem końcowym jest przystanek G.F..

Tym samym wykładnia dokonana przez Sąd I instancji, iż wsiadanie i wysiadanie pasażerów w ramach przewozów regularnych specjalnych nie musi się odbywać zgodnie z warunkami określonymi w zezwoleniu, w szczególności poprzez wskazanie, że zgodna z przepisami jest zmiana przystanku końcowego tj. miejsca docelowego przewozów bez dokonania odpowiedniego zgłoszenia zmian w zezwoleniu i załączonym do niego rozkładzie jazdy.

Nie mógł mieć zastosowania w tej sprawie przepis art. 92c ust 1 pkt 1 u.t.d., gdyż nie zostały spełnione przesłanki braku wpływu kierowcy na powstanie przedmiotowego naruszenia. Kierowca zabierając i przewożąc pasażera w miejsce, gdzie nie miał wyznaczonych przystanków do wysiadania, nie miał prawa wykonywać tego przewozu i wysadzać pasażerki przy W. Sp. z o.o.

Natomiast odnosząc się do okoliczności, iż pod zakładem F. nie ma możliwości oczekiwania na pasażerów, bowiem zjeżdża się jednocześnie kilka autobusów, w tym z M. skarżąca powinna była uczynić zadość wymaganiom prawa i uzyskać stosowne zezwolenie.

W konsekwencji ustalonego stanu faktycznego sprawy, skoro zatrzymanie pojazdu poza ustalonymi przystankami nie zostało spowodowane nadzwyczajną przyczyną, nie mogło zostać uznane za wystarczającą podstawę do odstąpienia od warunków udzielonego zezwolenia.

W rezultacie nie było podstaw do przyjęcia, że okoliczności i dowody sprawy wskazują, iż podmiot wykonujący przewozy nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć (art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d.).

W tak ustalonym stanie faktycznym zastosowanie powołanych w decyzji przepisów prawa materialnego, jako podstawy wymierzenia skarżącej kary administracyjnej we wskazanej wysokości nie może budzić zastrzeżeń.

Dlatego też Naczelny Sąd Administracyjny uwzględniając skargę kasacyjną poprzez uchylenie zaskarżonego wyroku zastosował przepis art.188 p.p.s.a.i rozpoznał sprawę merytorycznie, gdyż uznał, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, a na to pozwalał prawidłowo ustalony przez organ stan faktyczny, co do którego były skierowane bezzasadne zarzuty w skardze.

Z tych wszystkich względów należało ostatecznie skargę oddalić na podstawie art. 188 i art. 151 p.p.s.a.

O zwrocie kosztów postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 w zw. art. 205 § 2 w zw. z § 14 ust.1 pkt 1 lit. a) oraz pkt 2 lit. b) w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018r., poz. 265).