Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 23 stycznia 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Alberciak Sędziowie Sędzia NSA Teresa Rutkowska (spr.) Sędzia NSA Irena Krzemieniewska Protokolant Sekretarz sądowy Blanka Kuźniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 stycznia 2019 roku sprawy ze skargi Stowarzyszenia "A" w L. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uzgodnienia wydania zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym oddala skargę.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia (...) (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. po rozpoznaniu zażalenia Ax z siedzibą w L. na postanowienie Marszałka Województwa Bx z dnia (...) znak: (...) w sprawie uzgodnienia wydania zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym, utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. Podstawę prawną postanowienia stanowił m.in. art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 i art. 106 k.p.a. (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz.1257 ze zm.), art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. g) ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2017r., poz. 2200 ze zm.), dalej u.t.d.

Z akt sprawy wynika, że Marszałek Województwa Cx w związku z postępowaniem toczącym się z wniosku firmy Dx Sp. z o.o. z siedzibą w W. w sprawie wydania zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym na linii komunikacyjnej Gdynia - Łódź – Kraków, pismem z dnia 26 czerwca 2018r. wystąpił do Marszałka Województwa Bx o uzgodnienie wydania zezwolenia - w trybie art. 106 k.p.a.

Marszałek Województwa Bx postanowieniem z dnia (...) uzgodnił wydanie ww. zezwolenia, a postanowienie to zostało doręczone Marszałkowi Województwa Cx i stronie postępowania tj. firmie Dx Sp. z o.o.

W dniu 11 lipca 2018r. zażalenie na powyższe postanowienie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. za pośrednictwem Urzędu Marszałkowskiego w (...), skierowało Ax z siedzibą w L.. Stowarzyszenie zostało dopuszczone przez Marszałka Województwa Cx do udziału w prowadzonym postępowaniu postanowieniem z dnia (...). W zażaleniu stowarzyszenie zarzuciło naruszenie przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania :

1) art. 7 i 77 w związku z art. 106 § 5 k.p.a. poprzez wydanie postanowienia w przedmiocie uzgodnienia planowanego przebiegu linii komunikacyjnej bez przeprowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego tj. bez wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego, a w szczególności bez dokonania sprawdzenia czy projektowana linia stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących

linii regularnych;

2) art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a u.t.d. poprzez niedokonanie w toku postępowania uzgodnieniowego sprawdzenia czy projektowana linia stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych.

Stowarzyszenie zaznaczyło, że o treści postanowienia dowiedziało się dopiero 9 lipca 2018 r, po uzyskaniu dostępu do akt postępowania i dlatego dopiero teraz możliwe było wniesienie zażalenia. W uzasadnieniu zażalenia wskazało, że zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 lit a u.t.d. organy , o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1 mogą odmówić udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym, gdy zostanie wykazane, że projektowana linia regularna stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych z wyjątkiem sytuacji , kiedy linie te są obsługiwane tylko przez jednego przewoźnika lub jedną grupę przewoźników. W ocenie wnoszącego zażalenie, organ uzgadniający powinien, tak jak w przypadku rozstrzygania o udzieleniu zezwolenia, wyjaśnić, czy nowoprojektowana linia nie zakłóci funkcjonowania linii istniejących w stopniu zagrażającym ich ekonomicznemu istnieniu. Zagrożenie dla istniejących linii należy rozpatrywać także w sensie bezpieczeństwa ruchu. Stowarzyszenie powołało szereg orzeczeń sądowych wyjaśniających, jak rozumieć pojęcie "zagrożenie dla już istniejących linii regularnych".

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy postanowienie Marszałka Województwa Bx. Organ odwołał się do treści art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. g u.t.d. i wskazał, że wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych wymaga zezwolenia: w krajowym transporcie drogowym - wydanego, w zależności od zasięgu tych przewozów odpowiednio przez marszałka województwa właściwego dla siedziby albo miejsca zamieszkania przedsiębiorcy, w uzgodnieniu z marszałkami województw właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej - na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych wykraczających poza obszar co najmniej jednego województwa".

Organ przytoczył także treść art. 106 k.p.a.

SKO wyjaśniło, że w rozpoznawanej sprawie nie jest spornym, że: Ax z siedzibą w L., na mocy postanowienia Marszałka Województwa Cx z dnia (...) zostało dopuszczone do udziału w prowadzonym postępowaniu dotyczącym wydania zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym na linie komunikacyjną Gdynia - Łódź – Kraków. Organ I instancji w dniu (...) wydał zaskarżone postanowienie, które - stosownie do posiadanych akt sprawy - doręczył wyłącznie Marszałkowi Województwa Cx i wnioskodawcy – firmie Dx. Kolegium wyjaśniło, że zaskarżone postanowienie zostało doręczone stronie postępowania, która w postępowaniu brała udział tj. firmie Dx. w dniu 5 lipca 2018 r., to w ocenie organu również i za tę datę przyjąć należy doręczenie zaskarżonego postanowienia Ax z siedzibą w L.. Zdaniem Kolegium, które powołało się w tym zakresie na stanowisko wyrażone m.in. w wyroku WSA w Gliwicach z dnia 24 listopada 2017 r - sygn. II SA/Gl 480/17, zażalenie należało uznać za wniesione z zachowaniem przepisanego terminu.

Organ wskazał, że kryterium, według którego określa się właściwość miejscową organu uprawnionego do wydania zezwolenia na przewozy regularne i regularne specjalne w krajowym transporcie drogowym, a także organów uzgadniających, stanowi planowany przebieg linii komunikacyjnej. Natomiast art. 106 k.p.a. ma zastosowanie w takich przypadkach współdziałania, w których wydanie decyzji, a zatem ukształtowanie treści tej decyzji, należy do wyłącznej kompetencji organu administracji, który w pełni i samodzielnie odpowiada za treść decyzji, zaś organ współdziałający ma ustawową kompetencję do zajęcia stanowiska w sprawie rozstrzyganej przez właściwy organ. Organ wyjaśnił, że z uwagi na fakt, że o wydanie przedmiotowego zezwolenia wystąpił przedsiębiorca, którego siedziba znajduje się w W., organem właściwym do rozstrzygnięcia sprawy w przedmiocie udzielenia zezwolenia jest Marszałek Województwa Cx, a wobec faktu, iż planowany przebieg linii komunikacyjnej wykracza poza obszar co najmniej jednego województwa (przebiegając w tym zakresie również przez województwo (...)) – organem właściwym do zajęcia stanowiska - jest m.in. Marszałek Województwa Bx. Organ podkreślił, że uzgodnienie ma przy tym charakter wiążący dla organu wydającego zezwolenie. Wynika to jednoznacznie z redakcji art. 18 ust. 1 u.t.d. Przepis ten stanowi bowiem o wydawaniu zezwoleń "w uzgodnieniu", a nie "po zasięgnięciu opinii". Stanowisko organu uzgadniającego stanowi zatem podstawę do wydania przez organ rzeczowo właściwy decyzji odmownej lub zezwalającej na wykonywanie przewozów regularnych.

Kolegium wskazało, że uzgodnienie, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. g u.t.d. stanowi o możliwości wypowiedzenia się przez organ uzgadniający jedynie na temat tych okoliczności, które są istotne dla udzielenia zezwolenia dla danej linii komunikacyjnej w części obejmującej obszar jednostki samorządu terytorialnego, dla którego organ ten jest miejscowo właściwy. Każda jednostka samorządu terytorialnego może bowiem - w zakresie przyznanych jej ustawowo kompetencji – ocenić skutki realizacji proponowanych przewozów tylko w zakresie obejmującym obszar własnej właściwości. (patrz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 12

kwietnia 2012 r.; sygn. akt: II SA/Ke 95/12)

Organ odwoławczy przypomniał, że firma Dx Sp. z o.o. wystąpiła o wydanie zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym na linii komunikacyjnej Gdynia - Łódź - Kraków, wskazując 10 przystanków (z tego tylko jeden na terenie województwa (...)) umiejscowione w Gdyni (Dworzec Autobusowy), Sopocie (PKP Niepodległości 01), Gdańsku (Dworzec Autobusowy PKS), Grudziądzu (Włodka 01), Toruniu (Dworzec Miasto), Ciechocinku (Kopernika), Łodzi (WP A Łódź-Fabryczna), Częstochowie (Dworzec Autobusowy), Katowicach (Dworzec Autobusowy PKS) oraz Krakowie (MDA).

Organ odwołał się do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 23 czerwca 2016 r. sygn. akt: III SA/Lu 1695/15., w którym sąd m.in. stwierdził, że linia komunikacyjna, zgodnie z z art. 4 pkt 8 u.t.d. oznacza połączenie komunikacyjne na określonej drodze między przystankami wskazanym w rozkładzie jazdy, po której odbywają się regularne przewozy osób. Organ odwoławczy stwierdził, że skoro Marszałek Województwa Bx może wypowiedzieć się - w ramach uzgodnienia o którym mowa w art. 106 k.p.a. wyłącznie w zakresie obejmującym obszar własnej właściwości tj. województwa (...), a po drugie skoro linia komunikacyjna to połączenie komunikacyjne między przystankami wskazanymi w rozkładzie jazdy (a w odniesieniu do rozpoznawanej sprawy na terenie województwa (...) jest wyłącznie jeden przystanek) to po pierwsze zaskarżone postanowienie jest zasadne, a po drugie, jako zupełnie chybione uznano sformułowane przez Ax zarzuty odnosząc się do naruszenia art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a) u.t.d., który odnosi się do negatywnej przesłanki udzielenia zezwolenia (odpowiednio uzgodnienia jego udzielenia) tj. wykazania, iż projektowana linia regularna stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych.

W ocenie Kolegium konsekwentnie zatem uznać należy za nieuzasadnione zarzuty naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7 i 77 w związku z art. 106 § 5 k.p.a. poprzez wydanie postanowienia w przedmiocie uzgodnienia planowanego przebiegu linii komunikacyjnej bez przeprowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego tj. bez wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego, a w szczególności bez dokonania sprawdzenia czy projektowana linia stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych.

W skardze skierowanej do sądu Ax w L. wniosło o uchylenie postanowień I i II instancji oraz zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przewidzianych.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania, które miały wpływ na wynik sprawy, a w szczególności

naruszenie:

1) art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 7 i art. 77 w zw. z art. 106 § 5 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy postanowienia w przedmiocie uzgodnienia planowanego przebiegu linii komunikacyjnej bez przeprowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego tj. bez wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego, a w szczególności bez dokonania sprawdzenia czy projektowana linia stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych;

2) art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. g) i art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a u.t.d. poprzez niedokonanie w toku postępowania uzgodnieniowego sprawdzenia czy projektowana linia stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych, wobec uznania, że w niniejszej sprawie nie występuje linia komunikacyjna w rozumieniu ustawy;

3) art. 8 § 1, art. 9, art. 11 i 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 126 k.p.a. poprzez lakoniczne i niezrozumiałe uzasadnienie postanowienia, które nie pozwala skarżącemu na poznanie przesłanek, które organ odwoławczy uznał za kluczowe dla przedmiotowego rozstrzygnięcia.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik stowarzyszenia wskazał na wymogi wynikające z art. 107 § 2-5 w zw. z art. 126 k.p.a. Nie zgodził się też z uznaniem przez organ, że skoro na obszarze województwa (...) znajduje się tylko jeden przystanek, organ nie miał obowiązku badać przesłanek opisanych w art. 22 a ust. 1 pkt 2 lit a) u.t.d., gdyż w stosunku do tej trasy nie występuje linia komunikacyjna. Podkreślił, że skoro Marszalek Województwa Cx wystąpił do marszałków poszczególnych województw o uzgodnienie, to tym samym przyjął, że na terenie województwa (...) występuje linia komunikacyjna

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2188 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zakres tej kontroli wyznacza art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302), dalej p.p.s.a., który stanowi, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a. Zgodnie natomiast z art. 145 § 1 p.p.s.a., uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi i uchylenie decyzji następuje gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

W rozpoznawanej sprawie sąd nie stwierdził takiego naruszenia przepisów, które uzasadniałoby uwzględnienie skargi.

Na wstępie należy wskazać, że organ prawidłowo uznał, że zażalenie na postanowienie Marszałka Województwa Bx zostało przez Ax w L. wniesione z zachowaniem 7 dniowego terminu. Organ zasadnie uznał, że stowarzyszenie bez swojej winy nie brało udziału w postępowaniu o uzgodnienie wydania zezwolenia toczącym się przed Marszałkiem Województwa Bx i nie zostało mu doręczone postanowienie organu I instancji. Zażalenie złożyło jednak w terminie jaki biegł dla strony, która w postępowaniu brała udział. Skoro postanowienie zostało doręczone firmie Dx w dniu 5 lipca 2018 r., a zażalenie Ax zostało nadane przesyłką poleconą 11 lipca 2018 r., termin do wniesienia zażalenia został zachowany.

Przechodząc do dalszej oceny postanowienia SKO w Ł. i poprzedzającego go postanowienia Marszalka Województwa Bx w sprawie uzgodnienia wydania zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym na linii Gdynia-Łódź-Kraków, wydanych w postępowaniu toczącym na wniosek firmy Dx, podkreślić należy, że główne postępowanie o wydanie zezwolenia toczy się przed Marszałkiem Województwa Cx. Marszałek Województwa Bx był tylko organem wypowiadającym się w ramach uzgodnienia, w trybie art. 106 k.p.a. w zakresie w jakim planowana linia komunikacyjna przebiega przez obszar jego właściwości. Z przesłanego przez Marszałka Województwa Cx Marszałkowi Województwa Bx planowanego rozkładu jazdy wynika, że w tej sprawie na obszarze województwa (...) ma znajdować się tylko jeden przystanek (WPA Łódź- Fabryczna).

Materialnoprawną podstawę zaskarżonego postanowienia stanowi art. 18 ust. 1 pkt 1 lit g) ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym ( j.t. Dz. U. z 2017 r poz. 2200 ze zm. )- dalej u.t.d. Przepis ten stanowi, że wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych wymaga zezwolenia marszałka województwa właściwego dla siedziby albo miejsca zamieszkania przedsiębiorcy, w uzgodnieniu z marszałkami województw właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej – na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych wykraczających poza obszar co najmniej jednego województwa.

Organ powołał także art. 106 k.p.a., zgodnie z którym (§ 1) , jeżeli przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ ( wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie), decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ. ( § 3) Organ, do którego zwrócono się o zajęcie stanowiska, obowiązany jest przedstawić je niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia mu żądania, chyba, że przepis prawa przewiduje inny termin. ( § 4) Organ obowiązany do zajęcia stanowiska może w razie potrzeby przeprowadzić postępowanie wyjaśniające. ( § 5) Zajęcie stanowiska przez ten organ następuje w drodze postanowienia, na które służy stronie zażalenie.

W rozpatrywanej sprawie firma Dx wystąpiła o udzielenie zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym na linii przebiegającej przez obszar kilku województw, w tym przez obszar województwa (...) , z jednym przystankiem w Ł.. W związku z tym Marszałek Województwa Cx – organ właściwy do wydania zezwolenia był zobligowany do uzgodnienia planowanego przebiegu linii komunikacyjnej z Marszałkiem Województwa Bx.

Cytowany wyżej przepis art. 18 ust. 1 u.t.d. ma przede wszystkim charakter kompetencyjny i określa organy właściwe do wydawania zezwoleń. Uzgodnienie, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1 lit d¹-g ) u.t.d. stanowi o możliwości wypowiedzenia się przez organ uzgadniający na temat tych okoliczności, które są istotne dla udzielenia zezwolenia na danej linii komunikacyjnej w części obejmującej obszar jednostki samorządu terytorialnego, dla którego organ ten jest miejscowo właściwy. Organ wydający zezwolenie obowiązany jest uwzględnić stanowisko organu uzgadniającego przy rozstrzyganiu wniosku strony.

To, że wymagane uzgodnienie w zakresie planowanego przebiegu linii komunikacyjnej ma dla organu wydającego zezwolenie charakter wiążący wynika, jak trafnie podkreślił organ, z redakcji przepisu, który określa, że wykonywanie przewozów regularnych wymaga zezwolenia właściwego organu wydanego "w uzgodnieniu" z odpowiednimi organami właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej. A więc, nie chodzi tylko o uzyskanie niewiążącej organ opinii, ale o wiążące uzgodnienie przebiegu linii komunikacyjnej przez obszar konkretnego województwa. Decyzja wydana w postępowaniu głównym nie może być sprzeczna ze stanowiskiem organu uzgadniającego.

Wynikający z art. 18 ust. 1 pkt 1 lit d¹-g ) u.t.d. obowiązek współdziałania organów oznacza, że konieczność zajęcia stanowiska przez organ współdziałający stanowi wymóg formalny wydania prawidłowej decyzji przez organ uprawniony do merytorycznego załatwienia sprawy. Obowiązek współdziałania wpływa na zakres uprawnień organów współdziałających w ten sposób, że organ współdziałający, nie będąc właściwym do wydania decyzji w sprawie, ma obowiązek zbadania sprawy pod określonym kątem, a organ posiadający kompetencje do załatwienia sprawy co do istoty ( wydania lub odmowy wydania zezwolenia), nie może wszystkich okoliczności sprawy oceniać samodzielnie.

Gdy chodzi o kompetencje organu uzgadniającego, to w doktrynie i orzecznictwie wskazuje się, że "chodzi wyłącznie o te "istotne okoliczności", które dotyczą planowanej linii komunikacyjnej. Przedmiotem uzgodnienia (..) może być wyłącznie planowany przebieg linii komunikacyjnej. Nie ma wystarczających podstaw do twierdzenia, że przy takim uzgodnieniu należy analizować sytuację rynkową i ewentualne konsekwencje uruchomienia nowej linii na określonej trasie, a także inne przesłanki należące do sfery rozważań organu wydającego zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym ( R. Strachowska "Ustawa o transporcie drogowym. Komentarz" Wydanie III - komentarz do art. 18 i powołany tam wyrok WSA w Poznaniu z dnia 8 czerwca 2006 r. IV SA/Po 1439/04 Sam. Teryt. 2007, nr 4 s.72). Stanowisko takie sąd rozpoznający skargę podziela. Powyższe oznacza, że w ocenie sądu przedmiotem uzgodnienia w zakresie właściwości danej jednostki samorządu terytorialnego, w tym wypadku województwa (...), jest w szczególności planowana trasa przejazdu, miejsce, w którym planuje się przystanki, czasy przejazdu i przyjazdu na przystanek. Sąd nie podziela tym samym odmiennego poglądu prezentowanego w orzecznictwie, w tym m.in. w wyroku WSA w Lublinie z 23 czerwca 2016 r. III SA/Lu 1695/15 , że to organ uzgadniający staje się organem uprawnionym i zobowiązanym do oceny, czy nie zachodzą okoliczności uzasadniające odmowę wydania zezwolenia na podstawie art. 22a ust. 1 u.t.d. w świetle warunków, na jakich wnioskodawca domaga się wydania zezwolenia, tzn. w świetle warunków wynikających z załączników do wniosku.

W przypadku spraw z wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym, o tym jakie ustalenia faktyczne są potrzebne do merytorycznego rozstrzygnięcia stanowi art. 22a ust. 1 u.t.d., który określa obligatoryjne i fakultatywne przesłanki odmowy udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów. Przesłanki te zostały enumeratywnie określone w tym przepisie.

W myśl powyższego przepisu, organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1 u.t.d., a więc wydające zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych :

1/ odmawiają udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym w przypadku, gdy wnioskodawca nie jest w stanie świadczyć usług będących przedmiotem wniosku, korzystając z pojazdów pozostających w jego bezpośredniej dyspozycji;

2/ mogą odmówić udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym, w przypadku wystąpienia jednej z następujących okoliczności:

a/ zostanie wykazane, że projektowana linia regularna stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych, z wyjątkiem sytuacji, kiedy linie te obsługiwane są tylko przez jednego przewoźnika lub przez jedną grupę przewoźników,

b/ zostanie wykazane, że wydanie zezwolenia ujemnie wpłynie na rentowność porównywalnych usług kolejowych na liniach bezpośrednio związanych z trasą usług drogowych,

d/ wnioskodawca nie przestrzega warunków określonych w posiadanym już zezwoleniu lub wykonuje przewozy niezgodnie z posiadanym zezwoleniem.

W ocenie Sądu, treść cytowanego przepisu wskazuje, że adresatem powyższej regulacji, który ma obowiązek rozważenia, czy nie zachodzą przesłanki negatywne do udzielenia zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych jest wyłącznie organ wydający zezwolenie, nie zaś organ uzgadniający przebieg planowanej linii komunikacyjnej przez obszar swojej właściwości. To organ wydający zezwolenie, w tym wypadku Marszałek Województwa Cx, ma dokonać analiz rynkowych i ocenić wpływ planowanej linii pod kątem, czy nie będzie ona stanowić zagrożenia dla już istniejących linii regularnych. Nie ma natomiast żadnych podstaw, aby takiej analizy wymagać od organu wydającego uzgodnienie, tym bardziej że analiza dotyczyć miałby tylko pewnego odcinka trasy, co może uniemożliwić lub przynajmniej utrudniać prawidłową ocenę i wyciąganie logicznych wniosków. Takie możliwości ma natomiast organ wydający zezwolenie, posiadający informacje o całym przebiegu linii komunikacyjnej i jej wpływie na inne linie.

Zauważyć także należy, że art. 106 § 3 k.p.a. przewiduje, że organ, do którego zwrócono się o zajęcie stanowiska, w tej sprawie o uzgodnienie wydania zezwolenia, obowiązany jest przedstawić je niezwłocznie, a nie później niż w terminie dwóch tygodni ( u.t.d. nie przewiduje innego terminu). Tak określony przez ustawodawcę termin na wydanie postanowienia wskazuje, że postępowanie poprzedzające wydanie postanowienia uzgadniającego wydanie zezwolenia dotyczy ściśle tylko tych aspektów, które wskazane są jako zadania organu opiniującego i nie może być rozbudowywane. Choć art. 106 § 4 k.p.a. przewiduje możliwość przeprowadzenia w razie potrzeby postępowania wyjaśniającego to nie oznacza to prowadzenia obszernego postępowania dowodowego, gdyż takie postępowanie przed organem współdziałającym ma charakter pomocniczy i wyjątkowy. Tymczasem dokonanie ustaleń, a następnie oceny, czy projektowana linia stanowić będzie rzeczywiste zagrożenie finansowe lub organizacyjne dla linii już istniejących, a nie tylko normalną konkurencję, wymaga przeprowadzenia postępowania w szerokim zakresie.

W tym stanie rzeczy zarzut naruszenia art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. g) i art. 22a ust. 1 pkt 2 lit a ) u.t.d. przez niedokonanie w toku postępowania uzgodnieniowego sprawdzenia czy projektowana linia stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych jest nieuzasadniony, gdyż zdaniem sądu z powyższych przepisów taki obowiązek dla organu uzgadniającego wydanie zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów nie wynika. Przedmiotem uzgodnienia ma być wyłącznie przebieg planowanej linii komunikacyjnej, a nie aspekty rynkowe i finansowe związane z powstaniem takiej linii .

Czyni to także niezasadnym zarzut naruszenia przepisów postępowania tj. art. 7 i art. 77 k.p.a. dotyczący niewyjaśnienia wszystkich okoliczności w tym zakresie.

Nie można natomiast zgodzić się z wnioskami wyciągniętymi przez SKO w Ł., że postanowienie Marszałka Województwa Bx jest zasadne dlatego, że linia komunikacyjna, zgodnie z art. 4 pkt 8 u.t.d. to połączenie komunikacyjne na określonej drodze między przystankami wskazanymi w rozkładzie jazdy, a zatem, skoro w rozpoznawanej sprawie na terenie województwa(...) planowany jest tylko jeden przystanek to, jak należy chyba rozumieć, brak jest linii komunikacyjnej, co do której organ powinien rozważać, czy jej utworzenie stanowić będzie zagrożenie dla linii już istniejących.

Niewątpliwie bowiem przez obszar województwa ma przebiegać linia komunikacyjna w rozumieniu art. 4 pkt 8 u.t.d. obejmująca obszar kilku województw i nawet jeżeli na obszarze jednego z województw jest tylko jeden przystanek, albo nawet nie ma żadnego przystanku, nie oznacza to, że przez ten obszar nie przebiega linia komunikacyjna. Planowany przebieg takiej linii komunikacyjnej także podlega przecież uzgodnieniu. Powyższa ocena stanowiska SKO nie ma jednak wpływu na treść rozstrzygnięcia sądu.

Zaznaczyć także należy, że ani w zażaleniu, ani w skardze Ax nie wskazało na żadną konkretną okoliczność, która powinna być przedmiotem oceny organów w niniejszej sprawie. Wszystkie zarzuty mają charakter ogólny i teoretyczny. Skarżący przytacza przepis i przesłanki dające postawy do odmowy udzielenia zezwolenia ale żadnych okoliczności wskazujących na istnienie zagrożenia dla już istniejących linii ( jakich?) nie wskazuje. Zatem biorąc pod uwagę, że w skali kraju można mówić raczej o braku odpowiedniej ilości połączeń, także z tych względów skargę należało uznać za bezzasadną.

Z powyższych względów na podstawie art. 151 p.p.s.a. Sąd skargę oddalił.

B.K.