Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys Sędziowie: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędzia del. WSA Tomasz Świstak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W.F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 marca 2017 r. sygn. akt III SA/Kr 1289/16 w sprawie ze skargi W. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania prawa jazdy kat. B oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 15 marca 2017 r. sygn. akt III SA/Kr 1289/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (dalej WSA w Krakowie lub Sąd I instancji) oddalił skargę W.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania prawa jazdy kat. B oraz przyznał od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na rzecz adw. D.R. kwotę 240 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług obowiązującą dla tego rodzaju czynności w dniu orzekania.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W.K. złożyła dnia [...] marca 2015 r. wniosek o wydanie prawa jazdy kat. B, załączając orzeczenie lekarskie nr [...] wydane w dniu [...] marca 2015 r. przez [...] Poradnię Lekarską w Krakowie. W orzeczeniu stwierdzono brak przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi. W części G pkt 4 wniosku W.K. wskazała nadto, że nie ma cofniętego uprawnienia do kierowania pojazdami.

Ostateczną decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r. Prezydent Miasta Krakowa orzekł o wydaniu skarżącej prawa jazdy kategorii B nr [...].

W dniu [...] sierpnia 2015 r. Prezydent Miasta Krakowa uzyskał od Starosty W. informację, że W.K. posiadała uprawnienia kat. B, które decyzją tego organu z [...] sierpnia 2004 r. jej cofnięto.

Postanowieniem z dnia [...] października 2015 r. Prezydent Miasta Krakowa wznowił na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 23, dalej: K.p.a.) z urzędu postępowanie administracyjne zakończone ostateczną decyzją z [...] czerwca 2015 r. o wydaniu skarżącej prawa jazdy kategorii B nr [...].

Decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r., nr [...]Prezydent Miasta Krakowa orzekł o uchyleniu własnej decyzji ostatecznej z dnia [...] czerwca 2015 r. i odmówił wydania W.F. prawa jazdy kat. B.

Jako podstawę prawną decyzji organ wskazał art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 627, dalej: u.k.p.), art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a.

W uzasadnieniu orzeczenia organ wskazał, że W.F. wydano prawo jazdy kat. B nr [...] w dniu [...] listopada 1994 r., a uprawnienia kat. B posiadała od [...] lipca 1988 r. W związku z zastrzeżeniami co do stanu jej zdrowia, skarżąca decyzją Starosty W. z [...] marca 2004 r., utrzymaną w mocy przez SKO w Krakowie decyzją z [...] kwietnia 2004 r., skierowana została na badanie lekarskie w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Skarżąca nie wykonała tego badania, w związku z czym Starosta W. decyzją z [...] sierpnia 2004 r. cofnął jej uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B. Prawo jazdy kat. B nr [...] zatrzymano [...] lutego 2005 r. Na skutek starań skarżącej o przywrócenie uprawnień Starosta W. decyzją z [...] października 2010 r. odmówił przywrócenia uprawnień. Decyzja odwoławcza, utrzymująca w mocy tę decyzje została skontrolowana przez WSA w Krakowie, który wyrokiem z 26 kwietnia 2012 r. oddalił skargę. Skarżąca w 2012 r. wykonała w [...] Ośrodku Medycyny Pracy badania i dnia [...] lipca 2012 r. uzyskała orzeczenie lekarskie nr [...], w którym stwierdzono u niej istnienie przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami i wyznaczono termin badania na dzień [...] lipca 2013 r. Skarżąca ponownie poddała się badaniom w dniu [...] sierpnia 2013 r. W orzeczeniu lekarskim nr [...] także stwierdzono istnienie przeciwskazań, dodając, że dalsze badania są niecelowe.

Prezydent Krakowa przyjął, że informacje o posiadaniu przez skarżącą prawa jazdy kat. B oraz o cofnięciu uprawnień stanowią nowe okoliczności faktyczne istniejące w dniu wydania decyzji, a nieznane organowi, który wydał decyzję uzasadniające wznowienie postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r. Stwierdził, że zgodnie z przepisem art. 12 u.k.p. prawo jazdy nie może być wydane osobie, w stosunku do której wydano decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami lub zatrzymaniu prawa jazdy, w okresie i zakresie obowiązywania tej decyzji. Skarżąca winna przedłożyć orzeczenie lekarskie wydane przez wojewódzki ośrodek medycyny pracy na podstawie art. 75 ust. 1 pkt 3 u.k.p., które zgodnie z § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 17 lipca 2014 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierowców (Dz. U. z 2014 r., poz. 949, dalej: r.b.l.) wydają wojewódzkie ośrodki medycyny pracy, właściwe ze względu na miejsce zamieszkania osoby badanej. Po przeprowadzeniu badania lekarskiego skarżąca powinna poddać się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji zgodnie z przepisem art. 49 ust. 1 pkt 3 u.k.p.

Organ dokonał zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 31 lipca 2012 r. w sprawie wydawania dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. poz. 1005, dalej: r.w.d.) weryfikacji dokumentów w zakresie spełnienia przesłanek określonych w ustawie do wydania prawa jazdy, a także zgodności danych z ujętymi w prowadzonej ewidencji kierowców danymi dotyczącymi posiadanych uprawnień lub zakazów, orzeczeń lekarskich i psychologicznych stwierdzających istnienie lub brak przeciwskazań zdrowotnych i psychologicznych do kierowania pojazdami. W wyniku negatywnej weryfikacji dokumentów należało odmówić skarżącej wydania prawa jazdy, gdyż nadal obowiązuje decyzja o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami wydana w dniu [...] sierpnia 2004 r.

W odwołaniu W.K. podniosła, że nie otrzymała decyzji Starosty W. o cofnięciu jej uprawnienia do kierowania pojazdami oraz, że zdała egzamin teoretyczny i praktyczny na prawo jazdy w [...] Ośrodku Ruchu Drogowego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie (dalej: SKO w Krakowie) decyzją z dnia [...] lipca 2016 r., nr [...] po rozpoznaniu odwołania utrzymało w mocy decyzję powyższą decyzję organu I instancji.

Uzasadniając decyzję SKO w Krakowie wskazało, że organ I instancji orzekając w dniu [...] czerwca 2015 r. o wydaniu skarżącej dokumentu prawa jazdy kat. B, nie wiedział o istnieniu decyzji Starosty W. z dnia [...] sierpnia 2004 r., a w dniu wydania decyzji z [...] grudnia 2015 r. decyzja ta pozostawała w obrocie prawnym. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 u.k.p. prawo jazdy nie może być wydane osobie, w stosunku do której wydano decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami lub zatrzymaniu prawa jazdy - w okresie i zakresie obowiązywania tej decyzji. Kolegium wyjaśniło też, że decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B została doręczona skarżącej w trybie doręczenia zastępczego.

W skardze na powyższą decyzję W.K. powtórzyła zarzuty z odwołania. W odpowiedzi Kolegium wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko w sprawie.

Wyrokiem z dnia 15 marca 2017 r., sygn. akt III SA/Kr 1289/16 WSA w Krakowie orzekając na podstawie art. 151 P.p.s.a. oddalił skargę W.K.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że w rozpatrywanej sprawie przesłanką wznowieniową jest okoliczność wynikająca z decyzji Starosty W. z [...] sierpnia 2004 r. o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B. Skarżąca okoliczności tej nie ujawniła ubiegając się o prawo jazdy, toteż okoliczność ta pomimo jej istnienia w dacie wydania decyzji tj. [...] czerwca 2015 r., organowi nie była znana, co uprawniało do zastosowania art. 145 § 1pkt 5 K.p.a.

WSA w Krakowie stwierdził, że wpływ tej okoliczności na wynik wznowionego postępowania należało ocenić w kontekście art. 12 ust. 1 pkt 3 u.k.p., który stanowi, że prawo jazdy nie może być wydane osobie, w stosunku do której wydano decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami lub zatrzymaniu prawa jazdy, w okresie i zakresie obowiązywania tej decyzji. W przypadku skarżącej decyzja o cofnięciu uprawnień nie zawiera określonego terminu, ale wynika on z art. art. 75 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 103 ust.3 u.k.p., tzn. skarżąca może ubiegać się o przywrócenie uprawnień po przeprowadzeniu badań kontrolnych oraz kontrolnego sprawdzenia kwalifikacji w trybie art. 49 ust 1 pkt 3 a u.k.p. Wyjaśniono, że w sytuacji cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami jest to jedyny tryb do ponownego uzyskania cofniętych uprawnień. Zdaniem Sądu I instancji obejście tego trybu, jak to uczyniła skarżąca poprzez złożenie egzaminu i zaświadczenia lekarskiego o braku przeciwskazań do prowadzenia pojazdów tak, jak gdyby skarżąca ubiegała się o prawo jazdy po raz pierwszy, nie jest dopuszczalne ze względu na treść art. 12 ust. 1 pkt 3 u.k.p.

W ocenie WSA w Krakowie trafnie też organ I instancji zważył, że z normy określonej w art. 4 ust 2 i art. 12 u.k.p. wynika niedopuszczalność wydania nowego prawa jazdy w sytuacji utraty uprawnień, co potwierdza art. 50 ust. 2 pkt 3 u.k.p., wykluczający możliwość egzaminowania osoby, co do której wydano decyzję o cofnięciu uprawnień, w trybie przewidzianym dla osób ubiegających się o prawo jazdy się raz pierwszy.

W.K. wywiodła skargę kasacyjną od powyższego wyroku żądając uchylenia go w całości i uwzględnienie skargi na decyzję SKO w Krakowie, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i c P.p.s.a. w zw. z art. 151 § 1 pkt 2 K.p.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. polegające na tym, że Sąd I instancji błędnie nie uchylił zaskarżonej decyzji, pomimo, że w stanie faktycznym nie zostały spełnione przesłanki wskazane w art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. tj. nie wyszły na jaw nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, które były nieznane organowi w dniu wydania dotychczasowej decyzji;

- art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i c P.p.s.a. polegające na tym, że WSA w Krakowie błędnie nie uchylił zaskarżonej decyzji, która stoi w sprzeczności z dorobkiem orzeczniczym sądowoadministracyjnym w odniesieniu do obowiązku weryfikacji przez starostę za pomocą systemu teleinformatycznego wniosku o wydanie prawa jazdy;

- art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c P.p.s.a. polegające na tym, że Sąd I instancji wadliwie nie uchylił zaskarżonej decyzji, którą wydano z poważnym naruszeniem art. 8 K.p.a. tj. w sposób pozostający w sprzeczności z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów administracji publicznej.

W motywach skargi kasacyjnej pełnomocnik skarżącej wskazał, że Sąd I instancji nieprawidłowo uznał, że skarżąca próbowała obejść tryb uzyskania cofniętych uprawnień do prowadzenia pojazdów poprzez nieprawidłowe wypełnienie wniosku o wydanie prawa jazdy, bowiem skarżąca nie zna prawa, jest osobą słabo wykształconą, a w przypadku, gdy charakter jej wniosku budził wątpliwości, to na organie administracji spoczywał obowiązek wyjaśnienia rzeczywistej woli strony i treści jej żądania.

Ponadto pełnomocnik skarżącej wskazał, że zgodnie z §3 ust. 1 pkt lit. b r.w.d. organ wydający prawo jazdy lub pozwolenie prowadzi akta ewidencyjne osób bez uprawnień - dla osób, które nie uzyskały uprawnień ze względu na niespełnianie wymogów określonych w ustawie, nie posiadają uprawnień do kierowania pojazdami siInikowymi lub tramwajem i orzeczony został wobec nich zakaz prowadzenia pojazdów. Ponadto zgodnie z § 3 ust. 2 r.w.d. wydane dokumenty uprawniające do kierowania pojazdami unieważnia się, wprowadzając odpowiednie dane do [...] systemu teleinformatycznego. Czynność ta dokonywana jest z urzędu. Karty kierowców wystawione przed dniem 1 stycznia 2002 r. układa się rocznikami według kolejnych ich numerów, a po wprowadzeniu ich do systemu teleinformatycznego - dołącza się do akt ewidencyjnych osoby. Oparcie systemu wydawania dokumentu prawa jazdy o system teleinformatyczny potwierdza §12 ust. 2 r.w.d., zgodnie z którym akta ewidencyjne kierowcy przesyła się wraz z kserokopią karty kierowcy do organu właściwego po wprowadzeniu danych o tym fakcie do systemu teleinformatycznego. Ponadto zgodnie z § 12 ust. 3 r.w.d. akta ewidencyjne przesłane przez inny organ umieszcza się w odpowiednich aktach ewidencyjnych po wcześniejszym odnotowaniu tego faktu w systemie teleinformatycznym. W systemie teleinformatycznym podlegają ponadto zarejestrowaniu: 1) orzeczenia lekarskie o braku lub istnieniu przeciwwskazań do kierowania pojazdem, 2) dokumenty związane z zatrzymywaniem prawa jazdy (§ 15 r.w.d.).

W związku z powyższym zdaniem kasatora nie ulega wątpliwości, że to na organach administracji publicznej spoczywa obowiązek prowadzenia zaktualizowanego systemu teleinformatycznego, na podstawie którego weryfikowane są osoby ubiegające się o wydanie prawy jazdy, a także osoby, którym cofnięto to uprawnienie. Ponadto wskazano, że art. 16a u.k.p. stanowi, że starosta, wydając prawo jazdy [...] wykorzystuje system teleinformatyczny w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 70), umożliwiający wykonywanie przez organ wydający prawo jazdy lub pozwolenie na kierowanie tramwajem czynności związanych z ich wydawaniem, zamieszczaniem danych i informacji w bazie mych oraz składanie zamówień na wykonanie praw jazdy lub pozwoleń na kierowanie tramwajem.

Z powyższego wynika w ocenie autora skargi kasacyjnej, że starosta przed wydaniem prawa jazdy ma obowiązek weryfikacji w systemie teleinformatycznym danych dotyczących osoby występującej ze wnioskiem. Skoro zaś WSA w Krakowie przyjął za przesłankę wznowieniową, okoliczność braku wiedzy cofnięciu uprawnień skarżącej, podczas wydawania decyzji z dnia [...] grudnia 2015 r., to przyjął tym samym, iż fakt, że w systemie teleinformatycznym został wygenerowany profil skarżącej wskazujący, że nie zostały jej cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami wbrew stanowi faktycznemu, obciąża wyłącznie skarżącą, nie zaś organy administracji publicznej zobligowane do należytego prowadzenia systemu teleinformatycznego. Zdaniem skarżącej nie można się zgodzić z taką argumentacją, w szczególności nie można uznać, że przesłanką wznowieniową zgodnie z art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. może być brak wiedzy co do okoliczności, które organ powinien był znać z urzędu, w szczególności, gdy brak wiedzy wynikał z winy administracji publicznej. Powyższe działanie stoi też w sprzeczności z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do działania organów administracji publicznej wynikającą z art. 8 K.p.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.

W sprawie nie występują, enumeratywnie wskazane w art. 183 § 2 P.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej określonymi w art. 174 P.p.s.a.

W świetle art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Prawidłowo sporządzona skarga kasacyjna powinna zawierać nie tylko przytoczenie podstaw kasacyjnych, lecz także ich uzasadnienie (art. 176 § 1 pkt 2 P.p.s.a.). Przytoczenie podstaw kasacyjnych to wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania, które w ocenie skarżącego zostały naruszone przez sąd I instancji oraz precyzyjne wyjaśnienie, na czym polegało niewłaściwe zastosowanie lub błędna wykładnia prawa materialnego, bądź wykazanie możliwego istotnego wpływu naruszenia prawa procesowego na rozstrzygnięcie sprawy przez sąd I instancji.

Rozpoznanie sprawy w granicach skargi kasacyjnej oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny związany jest wskazanymi w niej podstawami i nie ma prawa rozwijać, czy też doprecyzowywać stawianych zarzutów. Dlatego też przedmiotem oceny Sądu mogą być jedynie te zarzuty kasacyjne, które strona sformułowała i uzasadniła zgodnie z wymogami prawnymi wynikającymi z art. 174 i art. 176 P.p.s.a.

W pierwszej kolejności zważyć należy, że w skardze kasacyjnej sformułowano jedynie zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania tj. art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c P.p.s.a. w zw. z art. 151 § 1 pkt 2 K.p.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. poprzez dokonanie błędnej oceny, że po wydaniu decyzji Prezydenta Miasta Krakowa z dnia [...] czerwca 2015 r. o wydaniu W.F. prawa jazdy kat. B, nr [...] wyszła na jaw nowa okoliczność nieznana organowi w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. tj. informacja o istnieniu w obrocie prawnym decyzja Starosty W. z dnia [...] sierpnia 2004 r. o cofnięciu skarżącej uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B, zauważyć należy, iż nie był on trafny.

W istocie powyższy zarzut sprowadza się do podważenia prawidłowości zastosowania przepisu art. 151 P.p.s.a. poprzez oddalenie przez Sąd I instancji skargi wniesionej w niniejszej sprawie i błędne uznanie, że w sprawie zaistniała przesłanka wznowieniowa określona w art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., albowiem zdaniem autora skargi kasacyjnej nie wyszły na jaw nowe okoliczności faktyczne lub dowody istniejące w dniu wydania decyzji, które nie były znane organowi. Rzekoma niewiedza organu co do uprzedniego cofnięcia skarżącej uprawnień do kierowania pojazdami była bowiem skutkiem braku należytej staranności organów w prowadzeniu systemu teleinformatycznego obejmującego między innymi informacje o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, zaś skutków uchybień organów nie powinna ponosić skarżąca.

Z poglądem prawnym przedstawionym w skardze kasacyjnej nie sposób się zgodzić.

Wymaga zaznaczenia, że stan faktyczny w niniejszej sprawie jest bezsporny. Prezydent Miasta Krakowa po wydaniu decyzji z dnia [...] czerwca 2015 r. o wydaniu skarżącej prawa jazdy kat. B uzyskał w dniu [...] sierpnia 2015 r. informację od Starosty W. o istnieniu decyzji tego organu z dnia [...]sierpnia 2004 r. cofającej skarżącej uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B w związku z zastrzeżeniami co do jej stanu zdrowia. Wspomnianą zaś decyzję z dnia [...] czerwca 2015 r. Prezydent Krakowa wydał po złożeniu przez skarżącą stosownych egzaminów na prawo jazdy kat. B. oraz przedłożeniu dokumentów niezbędnych przy ubieganiu się o wydanie prawa jazdy tej kategorii, w tym orzeczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, lecz mimo skorzystania z systemu teleinformatycznego przedstawiającego profil kandydata, nie posiadał wiedzy co do cofnięcia W.F. prawa jazdy.

Przypomnieć w tym miejscu trzeba, iż zgodnie z art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nie znane organowi, który wydał decyzję. Powyższa przesłanka wznowienia zachodzi wówczas, gdy ujawnione nowe okoliczności faktyczne lub dowody nieznane organowi wydającemu decyzje są istotne dla sprawy, tzn. dotyczą przedmiotu sprawy oraz mają znaczenie prawne, mające w konsekwencji wpływ na treść decyzji w sprawach zasadniczych. Odnosząc treść powyższego przepisu do zarzutów skargi kasacyjnej zauważyć należy, iż nie zawiera on jakichkolwiek wymogów uzależniających dopuszczalność wznowienia postępowania, od wykazania istnienia, bądź braku winy, tak po stronie organu, jak i po stronie uczestników postępowania administracyjnego, w tym adresatów decyzji.

Co za tym idzie dla oceny prawidłowości zastosowania art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. przez orzekające w sprawie organy administracji jakiegokolwiek znaczenia pozbawiona jest okoliczność ewentualnego uchybienia w działaniu systemu teleinformatycznego, a istotne znaczenie prawne ma jedynie niekwestionowany fakt, że Prezydent Miasta Krakowa wydając decyzję z dnia [...] czerwca 2015 r. nie miał wiedzy o cofnięciu W.F. przez Starostę W. uprzednio posiadanych uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, do kierowani którymi wymagana jest kategoria prawa jazdy. B.

Inaczej rzecz ujmując art. 145 § 1 Pkt 5 K.p.a. wymaga jedynie by wyszły na jaw nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji i nie znane organowi, a nie – jak zdaje się sugerować autor skargi kasacyjnej - by były to nowe okoliczności lub dowody, których organ nie znał mimo dochowania maksymalnej staranności w prowadzeniu postępowania, które podlega wznowieniu. Przy wznowieniu postępowania w okolicznościach wskazanych w art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. nie jest istotne, czy ujawnione nowe okoliczności nie były znane organowi prowadzącemu postępowanie pierwotne w wyniku zaniedbań (np. niedokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego), czy z innych powodów (B. Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, s. 555 i 557).

W świetle powyższego należało uznać za chybioną argumentację zawartą w skardze kasacyjnej, a sprowadzającą się do wykazywania rzekomego zawinienia organów w wadliwym ustaleniu stanu faktycznego sprawy zakończonej decyzją Prezydenta z dnia [...] czerwca 2015 r.

Za chybioną należy uznać argumentację, iż skarżąca jako osoba słabo wykształcona i nieznająca prawa nie próbowała obejść trybu uzyskania cofniętych uprawnień do kierowania pojazdami składając wniosek o wydanie prawa jazdy kat. B poparty zdanym uprzednio egzaminem na prawo jazdy kat. B oraz zaświadczeniem lekarskim o braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Również bowiem kwestia intencji jakie przyświecały W.K. w postępowaniu zakończonym decyzją Prezydenta Krakowa z dnia [...] czerwca 2015 r. jest nieistotna prawnie, wobec ujawnienia, po wydaniu tej decyzji, dowodu, który miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy w postaci decyzji Starosty W. z dnia [...] stycznia 2004 r.

Jednie na marginesie tych rozważań zauważyć można, iż skarżąca świadomie podała w skierowanym do Prezydenta Miasta Krakowa wniosku z dnia [...] marca 2015 r. o wydanie prawa jazdy kat. B nieprawdę co do faktu, iż nie ma cofniętego uprawnienia do kierowania pojazdami., albowiem jak wynika z akt sprawy nie tylko wiedziała o decyzji Starosty W. cofającej jej uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi, lecz nadto podejmowała przed złożeniem tegoż wniosku szereg działań zmierzających do odzyskania cofniętych uprawnień, w tym zaskarżyła do sądu administracyjnego decyzję w przedmiocie odmowy przywrócenia cofniętych uprawnień (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 26 kwietnia 2012 r., sygn. III SA/Kr 312/11).

Dalej wskazać należy, iż w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku WSA w Krakowie słusznie wskazał, że wpływ owej nowo ujawnionej okoliczności, tj. decyzji Starosty W. z dnia [...] sierpnia 2004 r. o cofnięciu skarżącej uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B, należało ocenić - w ramach wznowionego postępowania – przez pryzmat przepisu art. 12 ust. 1 pkt 3 u.k.p. Z przepisu tego jasno wynika, że wobec osoby, której cofnięto prawo jazdy nie może zostać - w okresie i zakresie obowiązywania tej decyzji – wydane prawo jazdy. Innymi słowy okoliczność legitymowania się decyzją o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami stanowi negatywną przesłanką do wydania prawa jazdy. Jeżeli bowiem wobec danej osoby wydano decyzję o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, to jedyną drogą na przywrócenie tych uprawnień, zgodnie z art. 130 ust. 3 u.k.p., jest uzyskanie decyzji starosty właśnie o przywróceniu uprawnień do kierowania pojazdami po ustaniu przyczyn, które spowodowały jego cofnięcie.

Tym samym, skoro wobec skarżącej wydano decyzję o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B mogła ona jedynie w trybie art. 103 ust. 3 u.k.p. ubiegać się o ich przywrócenie, oczywiście po przeprowadzeniu badań lekarskich w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, o których mowa w art. 75 ust. 1 pkt 3 u.k.p., jako, że to właśnie przeszkody zdrowotne stanowiły podstawę cofnięcia skarżącej tychże uprawnień.

Odnosząc się do zarzutu oznaczonego w skardze kasacyjnej jako 2. wskazać należy, iż zarzut ten przez sposób jego skonstruowania nie poddawał się kontroli Sądu kasacyjnego.

Do samodzielnego naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c P.p.s.a. może bowiem dojść wprost wtedy, gdy sąd mimo stwierdzenia, iż w toku postępowania administracyjnego nie doszło do naruszenia prawa materialnego, względnie prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy mimo to uchyli w oparciu o ten przepis zaskarżony akt (decyzję, postanowienie), względnie mimo stwierdzenia naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, względnie naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie nie uchyli zaskarżonego orzeczenia. Taka sytuacja w kontrolowanej sprawie jednakże nie zaistniała, albowiem Sąd I instancji skargę oddalił i w ogóle na podstawie art. 145 §1 pkt 1 lit. a i c P.p.s.a. nie orzekał, a jednocześnie stwierdził w uzasadnieniu wyroku, że zaskarżona decyzja nie naruszyła jakichkolwiek przepisów prawa materialnego, bądź przepisów postępowania.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż do naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a lub lit. c P.p.s.a. potencjalnie może dojść także wtórnie, wtedy gdy Sąd I instancji powinien był stwierdzić naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a) lub naruszenie prawa procesowego w postępowaniu administracyjnym (lit. c) i w konsekwencji tego uchylić zaskarżony akt, czego jednakże nie zrobił wadliwie nie dopatrując się naruszeń prawa materialnego bądź procesowego, względnie gdy stwierdził naruszenie przepisów postępowania, które faktycznie nie zaistniało.

W takiej jednakże sytuacji procesowej, to jest jeżeli wnoszący skargę kasacyjną zamierza zarzucić sądowi pierwszej instancji, że wadliwie nie uchylił zaskarżonej decyzji mimo, iż sposób prowadzenia postępowania administracyjnego był obarczony wadami, wówczas powinien wskazać na naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w powiązaniu z odpowiednimi przepisami postępowania administracyjnego, których naruszenia Sąd I instancji błędnie nie zauważył.

Takowego wskazania zarówno w zarzucie oznaczonym nr 2., jak i uzasadnieniu skargi kasacyjnej zabrakło, albowiem ogranicza się ona w tym zakresie do konstatacji, iż kwestionowana decyzja stoi w sprzeczności z dorobkiem orzeczniczym sądów administracyjnych, bez wskazania jakiegokolwiek przepisu który nakazywałby organom administracji uwzględnianie w orzekaniu rozstrzygnięć sądów administracyjnych zapadłych w innych niż rozpatrywana sprawach. Podkreślić należy, iż żaden z wyroków przywołanych w uzasadnieniu skargi kasacyjnej nie dotyczył takiej sytuacji faktycznej i prawnej, jak zaistniała w kontrolowanej sprawie, albowiem oba wydane zostały w związku ze skargami na decyzje odmawiające wydania prawa jazdy osobom, które wprawdzie zdały egzamin sprawdzający kwalifikacje, lecz nie spełniały kryterium minimalnego wieku do kierowania pojazdami tej kategorii, o wydanie której się ubiegały.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał również za chybiony zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie skargi z uwagi na rzekome naruszenie przez organy orzekające w postępowaniu wznowieniowym zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa (art. 8 K.p.a.).

Wobec jednoznacznego ustawowego zakazu wydania prawa jazdy osobie, w stosunku do której wydano decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami (art. 12 ust. 1 pkt 3 u.k.p.), jak wskazał trafnie Sąd I instancji, nie może pozostać w obrocie prawnym późniejsza decyzja o wydaniu tychże uprawnień nawet jeżeliby do jej wydania doszło z przyczyn leżących po stronie organu. Zasadnicze znaczenie ma tu bowiem bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Nadto wskazać należy, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku jasno wynika, że w niniejszej sprawie o tyle nie mogło dojść do naruszenia zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa, że skarżąca zainicjowała postępowanie zakończone wydaniem jej w dniu [...] czerwca 2015 r., po uprzednich bezskutecznych staraniach o przywrócenie uprawnień. Zdawała sobie zatem sprawę, że ze względu na istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami (orzeczenie lekarskie negatywne) niedopuszczalne jest przywrócenie jej uprawnień do kierowania pojazdami. Nie powinna zatem też występować o wydanie prawa jazdy.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.