Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Stępień, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Sędzia WSA Marek Kraus (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Claudia Kozłowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi Z. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 28 stycznia 2019 r., Sygn. akt: [...] w przedmiocie określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oddala skargę.

1. Zaskarżoną decyzją z dnia 28 stycznia 2019 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] (dalej jako "SKO"), działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm. – dalej jako "O.p."), art. 6h, art. 6i ust. 1 pkt 1, art. 6o, art. 6q ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. z 2018 r. poz. 1454 ze zm. – dalej jako "u.u.c.p.g.") oraz uchwały Rady Miasta [...] nr [...] z dnia 12 października 2016 r. w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki tej opłaty dla nieruchomości, na której zamieszkują mieszkańcy (Dz. Urz. Woj. [...] z 2016 r. poz. 3625), po rozpatrzeniu odwołania Z. B. (dalej jako "Skarżący") od decyzji Prezydenta Miasta [...] (dalej jako "Prezydent Miasta") z dnia 28 maja 2018 r. w sprawie określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...] (dalej jako "przedmiotowa nieruchomość"), utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

2. Rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego sprawy:

2.1. Skarżący jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości. Na wezwanie organu podatkowego z dnia 7 sierpnia 2017 r. do przedłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi za okres od 1 stycznia 2017 r. lub do złożenia wyjaśnień w sprawie przyczyn niezłożenia ww. deklaracji, w dniu 28 sierpnia 2017 r. Skarżący przedłożył deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, w której nie podano daty powstania obowiązku opłaty, ani adresu nieruchomości, na której powstają odpady, wypełniono część przeznaczoną do obliczenia wysokości opłaty dla nieruchomości niezamieszkałej oraz wskazano, że odpady komunalne pochodzące z przedmiotowej nieruchomości zbierane są w sposób selektywny.

Organ podatkowy pismem z dnia 31 sierpnia 2017 r. wezwał Skarżącego do złożenia korekty ww. deklaracji. Złożonej w dniu 1 marca 2018 r. korekty deklaracji Skarżący nie wypełnił zgodnie z wezwaniem, ponownie wypełniając część przeznaczoną do obliczenia wysokości opłaty dla nieruchomości niezamieszkałej, twierdząc, iż przedmiotowa nieruchomość jest w części niezamieszkała i nieogrzewana.

Postanowieniem z dnia 15 lutego 2018 r. (doręczonym w dniu 6 marca 2018 r.) organ podatkowy wszczął postępowanie w sprawie określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi za okres od 1 stycznia 2017 r.

W dniu 15 lutego 2018 r. organ podatkowy wezwał Skarżącego do złożenia wyjaśnień na piśmie, celem ustalenia stanu faktycznego dot. przedmiotowej nieruchomości, w zakresie: liczby gospodarstw domowych, liczby osób zamieszkałych na terenie nieruchomości, daty zamieszkania na terenie nieruchomości pierwszego mieszkańca, sposobu zbierania odpadów komunalnych, sposobu postępowania z odpadami ulegającymi biodegradacji.

Pismem z dnia 20 marca 2018 r. Skarżący oświadczył, że nie posiada wiedzy ile i jakie osoby są zameldowane na przedmiotowej nieruchomości.

2.2. Decyzją z dnia 28 maja 2018 r. Prezydent Miasta określił Skarżącemu wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla przedmiotowej nieruchomości, na której zamieszkują mieszkańcy, za okres od 1 stycznia 2017 r. w kwocie 53 zł miesięcznie.

W uzasadnieniu organ podatkowy wskazał, że właścicielem przedmiotowej nieruchomości jest Skarżący, a posadowiony na niej budynek jest sklasyfikowany ze względu na swoją funkcję jako "budynek mieszkalny". Odpady komunalne pochodzące z terenu tej nieruchomości zbierane są w sposób selektywny. W okresie objętym postępowaniem pod wskazanym adresem zameldowane są nieprzerwanie 2 osoby na pobyt stały. Powierzchnia budynku mieszkalnego do celów podatkowych wynosi 123,69 m2. Z zeznań złożonych przez Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji [...] Sp. z o.o. wynika, iż w badanym okresie stroną umowy o zaopatrzenie w wodę i odprowadzenie ścieków był Skarżący. Zestawienia zużycia wody wskazują na regularny jej pobór. Zeznanie to świadczy jednoznacznie o stałym pobycie mieszkańców na terenie przedmiotowej nieruchomości. Organ uwzględnił fakt, iż kierowana do właściciela nieruchomości w toku postępowania korespondencja, za każdym razem była doręczana adresatowi w miejscu wskazanym przez niego w deklaracji złożonej dnia 28 sierpnia 2017 r. jako adres zamieszkania.

Prezydent Miasta stwierdził, że w przypadku gdy część wolnostojącego jednorodzinnego budynku mieszkalnego nie służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych i nie jest ogrzewana, nie oznacza to, że budynek nie jest zamieszkały w ogóle, i że można go zakwalifikować do kategorii nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne oraz ponosić opłatę obliczoną na podstawie art. 6j ust. 3 u.u.c.p.g.

Organ podatkowy uznał, iż wobec faktu, że nieruchomość jest zamieszkała przez co najmniej 2 osoby, a jej powierzchnia przekracza 80 m², zasadne jest obciążenie jej właściciela opłatą za gospodarowanie odpadami komunalnymi z zastosowaniem stawki przewidzianej dla gospodarstw wieloosobowych, zajmujących lokale mieszkalne o powierzchni przekraczającej 80 m².

2.3. W odwołaniu Skarżący podniósł, że prawidłowo wypełnił złożoną deklarację ponieważ nieruchomość jest w części niezamieszkała. Nadto stwierdził, że organ nie odróżnia pojęć zameldowania i zamieszkania, zaś dowody w postaci przekazanych informacji o zużyciu prądu i wody wskazują jedynie na przebywanie tam osób.

2.4. W wyniku rozpoznania odwołania Skarżącego, SKO decyzją z dnia 28 stycznia 2019 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy, przywołując treść art. 6c ust. 1, art. 6h i art. 6q ust. 1 u.u.c.p.g., wskazał, że Rada Miasta uchwałą z dnia 12 października 2016 r. wprowadziła kwotowe stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na terenie miasta w zależności od wielkości gospodarstwa domowego oraz powierzchni zajmowanego lokalu mieszkalnego. Dla gospodarstw domowych wieloosobowych, prowadzących selektywną zbiórkę odpadów i zajmujących lokal mieszkalny o powierzchni przekraczającej 80m² stawka ta wynosi 53 zł miesięcznie. Organy określające wysokość opłaty są związane przepisami uchwalonymi przez Radę Miasta mającymi walor przepisów prawa miejscowego.

SKO stwierdziło, że kluczowe znaczenie ma norma prawna zawarta w art. 6o u.u.c.p.g., która odpowiada częściowo art. 21 § 3 w zw. z § 2 O.p.

W złożonych deklaracjach o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na nieruchomości, Skarżący zadeklarował selektywną zbiórkę odpadów, wypełniając część przeznaczoną dla właścicieli nieruchomości niezamieszkałej lub częściowo niezamieszkałej oraz wyliczył należną opłatę w kwocie 0.75 zł miesięcznie .

W ocenie SKO nie można uznać, że nieruchomość o charakterze mieszkalnym, na której zamieszkuje mieszkaniec jest w części niezamieszkała, ponieważ w jakiejś części jest przez niego nieużywana. Pomieszczenia mieszkalne, z których właściciel nie korzysta, ale które stanowią część składową nieruchomości (np. pokoje, kuchnia, łazienka) nie zmieniają swojego statusu na niezamieszkały i nadal pozostają częścią lokalu, w którym zamieszkują mieszkańcy. W okolicznościach sprawy SKO stwierdziło, że nieruchomość Skarżącego winna być zaliczona do nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Wynika to ze zgromadzonego materiału dowodowego - wypisu z ewidencji gruntów i budynków, która wskazuje główną funkcję budynku "budynek mieszkalny", informacji Wydziału Spraw Obywatelskich z dnia 8 marca 2018 r., z której wynika, że od 1 stycznia 2017 r. w lokalu zameldowane na pobyt stały są dwie osoby. Oznacza to, że złożyły one wówczas oświadczenie, że pod tym adresem znajduje się ich miejsce stałego pobytu. SKO podzieliło pogląd, że miejsce zameldowania nie może być utożsamiane z miejscem zamieszkania, jednak w niniejszej sprawie to całokształt okoliczności przemawia za przyjęciem, że na nieruchomości zamieszkuje więcej niż jedna osoba. SKO zaznaczyło, że Skarżący nie przedstawił żadnego dowodu wskazującego na to, że osoba zameldowana zmieniła miejsce zamieszkania. Nie wskazał również swojego miejsca zamieszkania, innego niż przyjęte przez organ. Co więcej, osobiście odbierał korespondencję doręczaną pod ten adres. Również przeprowadzone dowody w postaci wyjaśnień dotyczących zużycia wody i prądu, fakt ten potwierdzają.

Drugą okolicznością mającą wpływ na prawidłowe określenie wysokości stawki za gospodarowanie odpadami jest powierzchnia lokalu mieszkalnego. Jak wynika z pisma organu podatkowego z dnia 8 marca 2018 r. dla celów podatkowych przyjęto powierzchnię budynku mieszkalnego 123,69 m². Okoliczność ta nie była przez Skarżącego kwestionowana.

Podsumowując SKO uznało, że w sprawie zaistniały przesłanki do określenia Skarżącemu opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w wysokości 53 zł począwszy od 1 stycznia 2017 r., stosownie do przepisów prawa miejscowego, przewidującymi opłatę w tej wysokości dla gospodarstw domowych wieloosobowych, prowadzących selektywną zbiórkę odpadów i zajmujących lokal mieszkalny o powierzchni przekraczającej 80m2.

3. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji SKO i umorzenie postępowania, ewentualnie uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji Skarżący zarzucił naruszenie prawa procesowego i materialnego poprzez naruszenie:

- art. 210 § 1 pkt 8 O.p. w zw. z art. 6q u.u.c.p.g. oraz w zw. z art. 143 O.p. przez nieprzedłożenie w załączeniu do decyzji stosownego upoważnienia Prezydenta;

- art. 60 u.u.c.p.g. poprzez niewydanie decyzji przez Prezydenta Miasta;

- art. 210 § 4 O.p. poprzez dowolność interpretacji dowodów;

- art. 21 § 1 O.p. poprzez dowolność w ustaleniu daty zaistnienia zdarzenia rodzącego zobowiązanie podatkowe;

- art. 80 w zw. z art. 7 i art. 77 k.p.a polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i w konsekwencji błędne ustalenie stanu faktycznego;

- art. 78 § 1 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzeniu dowodu zawnioskowanego w odwołaniu i nie wyjaśnieniu okoliczności mających znaczenie dla sprawy;

- art. 187 §1 O.p. poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego oraz nieprzeprowadzenie wszystkich dowodów koniecznych do rozpoznania sprawy;

- art. 122 O.p. - zasady prawdy materialnej poprzez nieprzeprowadzenie dowodów na niezamieszkiwanie bądź zamieszkiwanie nieruchomości oraz powstawanie odpadów komunalnych w każdym miesiącu, którego dotyczy decyzja niezbędnego do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy oraz nieustalenie okoliczności zgodnych ze stanem rzeczywistym i prawidłowej ich kwalifikacji;

- zasady in dubio pro tributario – braki w zakresie zebranego materiału nie mogą być rozstrzygane na niekorzyść podatnika;

- art. 79 k.p.a. i art. 123 O.p. poprzez niewskazanie konkretnego miejsca i terminu przeprowadzenia dowodu ze świadków: Dyrektora [...], Zarząd [...] i uniemożliwienie zadawanie świadkom pytań;

- art. 138 k.p.a. poprzez nieuchylenie decyzji przez SKO pomimo naruszenia przepisów przez Naczelnika Wydziału Ochrony Środowiska działającego z upoważnienia Prezydenta Miasta;

- art. 6m ust. 1 u.u.c.p.g. poprzez błędną jego interpretację;

- art. 6i ust.1 pkt 1 u.u.c.p.g. poprzez błędną jego interpretację w wyniku dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów;

- art. 6r ust. 2d u.u.c.p.g. poprzez niezapewnienie odbioru odpadów komunalnych z nieruchomości;

- art. 6c ust.1 i 2 u.u.c.p.g. poprzez błędną ich interpretację oraz interpretację inną niż literalne brzmienie ustawy.

Skarżący wniósł ponadto o: natychmiastowe uchylenie tytułu wykonawczego oraz zasądzenie odszkodowania / zadośćuczynienia solidarnie od Prezydenta Miasta oraz SKO w związku ze skutkami wynikającymi z egzekucji na podstawie decyzji naruszającej prawo; przeprowadzenie dowodu z dokumentacji firmy (lub firm) oraz powołanie na świadków pracowników firmy (firm) wywozowej dotyczącej ilości odbieranych odpadów z przedmiotowej nieruchomości od dnia 1 stycznia 2017 r., przeprowadzenie dowodu ze świadków wskazanych przez Skarżącego, jeśli zajdzie taka konieczność w toku postępowania; w przypadku oddalenia skargi od decyzji wymiarowej, na podstawie art. 6s u.u.c.p.g. zasądzenie od Prezydenta Miasta kwoty 53 zł miesięcznie od dnia 1 stycznia 2017 r. za przekazywanie odpadów komunalnych (wg ustawy "na koszt gminy"), których istnienie stwierdza decyzja wymiarowa; oraz ukaranie Prezydenta Miasta grzywną, w związku z art. 10 i art. 5 ust. 1 u.u.c.p.g. jako osoby zobowiązanej uchwałą rady gminy i odpowiedzialnej z mocy ustawy za funkcjonowanie systemu i odbierania odpadów komunalnych z przedmiotowej nieruchomości, za brak odbioru odpadów komunalnych.

4. W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

5.1. Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

5.2. Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2107) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 - dalej jako "p.p.s.a."), stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, b i c p.p.s.a.).

Z przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Wykładnia powołanego wyżej przepisu wskazuje, że Sąd ma prawo ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony.

Badając rozpoznawaną sprawę w tak zakreślonej kognicji, Sąd nie stwierdził naruszenia prawa, które skutkowałoby koniecznością wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji.

5.3. Odnieść się w pierwszej kolejności należy do podniesionych w skardze zarzutów naruszenia przepisów o charakterze proceduralnym, albowiem prawidłowość przeprowadzonego postępowania warunkuje dopuszczalność weryfikacji przez Sąd sprawy w zakresie prawidłowości zastosowanych przepisów prawa materialnego.

W ocenie Sądu nie znajdują uzasadnienia podnoszone przez Skarżącego zarzuty naruszenia prawa procesowego. Zauważyć w tym miejscu należy, iż nie mogły zostać skutecznie podniesione, a zatem i uwzględnione przez Sąd, zarzuty naruszenia przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2096, dalej "K.p.a."), bowiem nie stanowiły one podstawy procedowania organów podatkowych w przeprowadzonym postępowaniu, które oparte zostało o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm., dalej "O.p.").

Mając na uwadze treść ogólnych zasad postępowania podatkowego, Sąd doszedł do przekonania, że stan faktyczny sprawy ustalony przez organy nie budzi wątpliwości i ustalono go z poszanowaniem obowiązujących reguł, a sprawa została wyjaśniona w sposób umożliwiający wydanie prawidłowych decyzji. Podstawę podjętych rozstrzygnięć stanowił materiał dowodowy zgromadzony przez organy w sposób prawidłowy i wyczerpujący, a ocena tego materiału dowodowego dokonana została zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, uwzględniającą ocenę faktów mających znaczenie prawne, zasady logiki, doświadczenia życiowego i reguły logicznego wnioskowania. Zapewniono przy tym czynny udział strony w postępowaniu, umożliwiono jej wypowiedzenie się co do zebranego materiału dowodowego, udzielono niezbędnych informacji i wyjaśnień, co skutkowało prowadzeniem postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Organ podatkowy wydał decyzję dokonując całościowego ustalenia stanu faktycznego oraz wykładni znajdujących do niego zastosowanie przepisów prawa, doprowadzając tym samym do prawidłowego rozpatrzenia sprawy w toku postępowania odwoławczego.

Bezpodstawny jest podniesiony w skardze zarzut naruszenia art. 210 § 1 pkt 8 O.p. w zw. z art. 6q u.u.c.p.g. w zw. z art. 143 O.p. poprzez nieprzedłożenie w załączeniu do decyzji stosownego upoważnienia Prezydenta Miasta. Wskazać bowiem należy, że upoważnienie Prezydenta Miasta do wydawania decyzji w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi wynika wprost z treści przepisu art. 6q u.u.c.p.g., zgodnie z którym to Prezydentowi Miasta przysługują w powyższych sprawach uprawnienia organu podatkowego, który zgodnie ze znajdującą zastosowanie do powyższych spraw Ordynacją podatkową, orzeka w sprawie w drodze decyzji (art. 207 § 1 O.p.). Zauważyć należy, że kończąca postępowanie pierwszoinstancyjne decyzja Prezydenta Miasta z dnia 28 maja 2018 r. został opatrzona podpisem osoby działającej z upoważnienia Prezydenta Miasta, z podaniem jej imienia i nazwiska o0raz stanowiska służbowego – a zatem wbrew zarzutom skargi zgodnie z wymogami art. 210 § 1 pkt 8 O.p. Natomiast nie ma podstaw prawnych do żądania załączenia do wydanej decyzji upoważnienia udzielonego tej osobie przez Prezydenta Miasta, bowiem udzielenie upoważnienia zgodnie z art. 143 § 1 O.p. jest czynnością wewnętrzną organu podatkowego, w związku z tym nie doręcza się go stronie ani nie musi się ono znajdować w aktach postępowania (por. wyroki NSA z dnia 28 marca 2018 r. sygn. akt I FSK 1154/16 oraz z dnia 13 listopada 2018 r. sygn. akt II FSK 3063/16, wszystkie przywołane orzeczenia dostępne w CBOSA na stronie internetowej orzeczenia.nsa.gov.pl).

Skarżący upatruje naruszenia art. 6o u.u.c.p.g. w niewydaniu decyzji przez Prezydenta Miasta. Jak już wyżej wskazano, uprawnienie Prezydenta Miasta do wydawania decyzji w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi wynika wprost z art. 6o ust. 1 oraz art. 6q ust. 1 u.u.c.p.g., natomiast uprawnienie samorządowego kolegium odwoławczego do wydawania decyzji jako organ odwoławczy w powyższych sprawach wynika z art. 13 § 1 pkt 3 O.p., do przepisów której odsyła wprost przepis art. 6q ust. 1 u.u.c.p.g. Prawidłowo zatem decyzja organu I instancji została wydana przez Prezydenta Miasta, zaś decyzja organu II instancji – przez SKO. Tym samym podniesiony przez Skarżącego zarzut w tym zakresie jest bezzasadny.

Kolejno Skarżący zarzucił dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego prowadzącą do błędnego ustalenia stanu faktycznego. W uzasadnieniu skargi podniesiono, że sam pobór prądu i wody, opłacanie i korzystanie z kanalizacji, odbieranie korespondencji kierowanej na adres przedmiotowej nieruchomości, zameldowanie osób pod adresem przedmiotowej nieruchomości od wielu lat, przebywanie na przedmiotowej nieruchomości – nie mogą być utożsamiane z zamieszkiwaniem na przedmiotowej nieruchomości.

Rozpatrujący niniejszą sprawę Sąd nie podziela powyższego stanowiska. Jest bowiem wręcz przeciwnie – powyższe okoliczności ustalone w toku przeprowadzonego przez organy podatkowe postępowania niewątpliwie wskazują, iż przedmiotowa nieruchomość jest zamieszkiwana. Co więcej, sam Skarżący przyznał, że dwie osoby zameldowane na pobyt stały na przedmiotowej nieruchomości, są tam zameldowane od wielu lat poprzedzających rok 2017. Wszelka korespondencja kierowana na adres przedmiotowej nieruchomości jest odbierana przez Skarżącego. Skarżący nie podał żadnego innego adresu, pod którym zamieszkuje. Ustalony przez organ podatkowy pobór wody, na podstawie informacji udzielonych przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, świadczy o stałym, regularnym, comiesięcznym poborze wody w zbliżonych lub tożsamych ilościach, niezależnych od pory roku (co obala argument Skarżącego, jakoby woda była zużywana w celu podlewania ogródka). Skarżący przyznał również, że pobiera na przedmiotowej nieruchomości prąd oraz opłaca i korzysta z kanalizacji. Stroną umowy o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków był Skarżący. Powyższe okoliczności bez wątpliwości świadczą o zamieszkiwaniu przedmiotowej nieruchomości przez dwie osoby, co najmniej od 1 stycznia 2017 r.

Na prawidłowość powyższej konstatacji nie ma wpływu podnoszona przez Skarżącego okoliczność niekorzystania, nieużywania części nieruchomości, skoro przedmiotowa nieruchomość ma charakter mieszkalny (co wynika z wypisu z ewidencji gruntów i budynków) oraz dowodowo wykazano jej zamieszkiwanie.

W tym kontekście Skarżący zarzucił również nieprzeprowadzenie dowodu na zamieszkiwanie bądź niezamieszkiwanie nieruchomości oraz powstawanie odpadów komunalnych w każdym miesiącu, którego dotyczy decyzja. Wbrew twierdzeniom Skarżącego, przeprowadzone przez organy postępowanie doprowadziło do zgromadzenia dowodów (pismo przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego wraz z zestawieniem faktur, pismo Wydziału Spraw Obywatelskich, pismo Wydziału Podatków i Ewidencji Dochodów, pismo przedsiębiorstwa dostarczającego energię elektryczną, raport z rejestru gruntów, pisma, deklaracje i oświadczenia Strony), których analiza skutkowała zajęciem przez organy zasadnego stanowiska, iż na przedmiotowej nieruchomości zamieszkują stale co najmniej od stycznia 2017 r. (bo takiego okresu dotyczy przedmiotowa decyzja) dwie osoby.

Kolejno w skardze zarzucono brak przeprowadzenia przez organ dowodu, o który Skarżący wnioskował we wniesionym odwołaniu. Dokonując analizy wniesionego przez Skarżącego odwołania, Sąd stwierdza, iż zawarto w nim wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków – osób odbierających odpady komunalne na zlecenie organu (Prezydenta Miasta) na okoliczność braku zorganizowania odbioru odpadów z przedmiotowej nieruchomości.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 188 O.p. żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu są okoliczności mające znaczenie dla sprawy, chyba że okoliczności te stwierdzone są wystarczająco innym dowodem. Zgłoszenie wniosków dowodowych przez stronę postępowania nie powoduje automatycznie konieczności ich uwzględnienia i przeprowadzenia. Organy podatkowe nie mają obowiązku dopuszczenia każdego dowodu proponowanego przez stronę, jeżeli dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego adekwatne i wystarczające są inne dowody. Gromadzenie materiału dowodowego nie może polegać na zbieraniu wszelkich informacji dotyczących sprawy. Organ podatkowy jest zobowiązany bowiem do zgromadzenia dowodów w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do ustalenia stanu faktycznego. W rozpatrywanej sprawie został zgromadzony wystarczający materiał dowodowy, który umożliwił dokonanie właściwej oceny i prawidłowego rozstrzygnięcia w kwestii określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na przedmiotowej nieruchomości.

Wskazać przy tym należy, że Skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu na okoliczność, która nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Zauważyć przy tym należy, że organ odwoławczy winien był wydać postanowienie w przedmiocie odmowy przeprowadzenia dowodu wnioskowanego przez Stronę, jednakże stwierdzone naruszenie przepisów prawa procesowego nie mogło mieć żadnego wpływu na wynik sprawy, a zatem nie daje podstaw do uwzględnienia skargi i uchylenia zaskarżonej decyzji.

Skarżący podniósł również zarzut naruszenia art. 79 k.p.a. (któremu odpowiada treść art. 190 O.p.) oraz art. 123 O.p. poprzez niewskazanie konkretnego miejsca i terminu przeprowadzenia dowodu ze świadków: dyrektora przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego i przedsiębiorstwa dostarczającego energię elektryczną oraz uniemożliwienie zadawania pytań świadkom. W ocenie Sądu podniesiony zarzut jest bezzasadny. W rozpatrywanej sprawie nie doszło bowiem do przeprowadzenia dowodów w postaci przesłuchań świadków. Przeprowadzone przez organ podatkowy I instancji postępowanie dowodowe oparte było o wystosowanie do powyższych przedsiębiorstw, a także innych wydziałów organu podatkowego, wezwań o udzielenie pisemnych wyjaśnień. Zapoznanie z pisemnymi odpowiedziami udzielonymi na przedmiotowe wezwania organu zostało stronie umożliwione poprzez skierowanie doń postanowienia o wyznaczeniu siedmiodniowego terminu do wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego w sprawie, w którym poinformowano stronę o prawie zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym, wskazując miejsce i czas jego udostępnienia.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia zasady in dubio pro tributario poprzez rozstrzyganie braków w zakresie zebranego materiału dowodowego na niekorzyść podatnika, Sąd wskazuje iż nie zasługuje on na uwzględnienie. Wskazać bowiem należy, iż zgodnie z art. 2a O.p. niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika. W przedmiotowej sprawie nie było podstaw do zastosowania zasady in dubio pro tributario, gdyż nie zaistniały wątpliwości co do treści przepisów prawa. Należy również zaakcentować, że zasada in dubio pro tributario nie może być rozumiana w ten sposób, iż w przypadku wątpliwości interpretacyjnych organy podatkowe są zobowiązane przyjąć punkt widzenia podatnika. Zasada ta bowiem ma zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy wykładnia przepisu prawa przy zastosowaniu wszystkich jej aspektów (językowego, systemowego, funkcjonalnego) nie daje zadowalających rezultatów, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

Podkreślić należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej tylko polemiki z ustaleniami poczynionymi w uzasadnieniu rozstrzygnięcia organu, do odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle norm prawnych, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuściły się organy podatkowe. Jeżeli Skarżący usiłuje wywieść korzystne dla siebie rezultaty podatkowe, kwestionując zarazem ustalenia organów, to na niego przechodzi obowiązek wykazania, że przyjęte przez organy ustalenia są nieprawidłowe lub niekompletne.

W konsekwencji, w ocenie Sądu, postępowanie podatkowe w niniejszej sprawie prowadzone było w sposób prawidłowy z poszanowaniem przepisów prawa. Zebrany i dostępny materiał dowodowy zapewnił możliwość wydania prawidłowej decyzji. Ustaleń tych nie podważyły zarzuty stawiane przez Skarżącego. Sąd nie dopatrzył się zatem naruszenia wskazanych w skardze zasad prowadzenia postępowania podatkowego w sposób, który mógłby mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Powyższe czyni niezasługującymi na uwzględnienie zarzuty naruszenia art. 2a, art. 122, art. 123, art. 187 § 1, art. 191, art. 210 § 4 O.p.

Wobec uznania za bezzasadne zarzutów Skarżącego dotyczących naruszenia przepisów postępowania, należało zaaprobować stan faktyczny ustalony przez orzekający w sprawie organ podatkowy (a przedstawiony w części historycznej niniejszego uzasadnienia – przyjęty przez Sąd za podstawę wyrokowania), a w tak ustalonym stanie faktycznym nie można skutecznie zarzucić, że organ ten naruszył przepisy prawa materialnego.

5.4. Spór w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy prawidłowo organ podatkowy określił Skarżącemu wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na przedmiotowej nieruchomości.

Opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi ma charakter publicznoprawny, a podmioty zobowiązane do uiszczenia opłaty nie mają swobody kształtowania treści stosunku prawnego, w szczególności wysokości opłaty, ewentualnego jej obniżenia lub odstąpienia od jej pobrania (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21 września 2016 r. sygn. akt I SA/Gd 542/16, dostępne w CBOSA na stronie orzeczeni.nsa.gov.pl). Elementy te określa bowiem ustawa oraz akt prawa miejscowego w zakresie wskazanym w ustawie.

Zaskarżona decyzja dotycząca określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla nieruchomości została wydana na podstawie ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. z 2018 r. poz. 1454 ze zm. – dalej jako "u.u.c.p.g.").

Zgodnie z treścią art. 6q u.u.c.p.g. w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stosuje się przepisy O.p., z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta.

Stosownie do art. 6m ust. 1 u.u.c.p.g. właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych.

Przepis art. 21 § 3 O.p. stanowi, że jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, albo powstałego zobowiązania nie wykazano, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego.

Stosownie do art. 6o u.u.c.p.g. w razie niezłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę dostępne dane właściwe dla wybranej przez radę gminy metody, a w przypadku ich braku - uzasadnione szacunki, w tym w przypadku nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, średnią ilość odpadów komunalnych powstających na nieruchomościach o podobnym charakterze.

Zgodnie z treścią art. 6c u.u.c.p.g. gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy (ust. 1), przy czym rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (ust. 2).

Według art. 6h u.u.c.p.g. właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c (czyli zarówno tych zamieszkanych, jak i niezamieszkanych), są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Obowiązek ponoszenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi powstaje w przypadku nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy, za każdy miesiąc, w którym na danej nieruchomości zamieszkuje mieszkaniec (art. 6i ust. 1 pkt 1 u.u.c.p.g.). Stosownie do art. 21 § 1 pkt 1 O.p. zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania.

Rada Miasta podjęła uchwałę z dnia 12 października 2016 r. w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki tej opłaty dla nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy (Dz. Urz. Woj. [...] z 2016 r. poz. 3625) od dnia 1 stycznia 2017 r. (§ 5 ww. uchwały).

Mając na uwadze ustalony w sprawie stan faktyczny (przywołany w części historycznej oraz omówiony w pkt 7.3 niniejszego uzasadnienia) oraz treść powyższych przepisów, prawidłowo organy podatkowe określiły jako datę zaistnienia zdarzenia rodzącego zobowiązanie podatkowe Skarżącego 1 stycznia 2017 r.

Stosownie do § 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z § 1 ww. Uchwały Rady Miasta z dnia 12 października 2016 r. miesięczna stawka opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy, jeżeli odpady są zbierane i odbierane w sposób selektywny wynosi 53 zł od gospodarstwa domowego wieloosobowego, zajmującego lokal mieszkalny o powierzchni przekraczającej 80 m².

W związku z powyższym Sąd stwierdza, że prawidłowo organ podatkowy – wobec deklaracji Skarżącego selektywnego zbierana odpadów oraz ustalenia, że na przedmiotowej nieruchomości zamieszkują dwie osoby, zaś jej powierzchnia wynosi 123,69 m² (okoliczność bezsporna) – określił Skarżącemu opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi w wysokości 53 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2017 r.

Powyższe przesądza o niemożności uwzględnienia podniesionych przez Skarżącego zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 6c ust. 1 i 2, art. 6i ust. 1 pkt 1, art. 6m ust. 1, art. 6o i art. 6q u.u.c.p.g. oraz art. 21 § 1 O.p. Przy czym podniesiony przez Skarżącego zarzut naruszenia art. 6r u.u.c.p.g. w postaci braku zapewnienia odbioru odpadów komunalnych z przedmiotowej nieruchomości, jako wykraczający poza zakres rozpatrywanej sprawy, nie mógł zostać uwzględniony. Okoliczności prawidłowości wykonywania odbioru odpadów komunalnych przez podmiot, który zawarł w tym zakresie umowę z gminą, pozostają bez wpływu na obowiązek ponoszenia przez Skarżącego opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, która jest świadczeniem pieniężnym publicznoprawnym, przymusowym i bezzwrotnym.

W konsekwencji, w ocenie Sądu, postępowanie podatkowe w niniejszej sprawie prowadzone było w sposób prawidłowy z poszanowaniem przepisów prawa i na ich podstawie, a zebrany materiał dowodowy zapewnił możliwość wydania prawidłowej decyzji. Ustaleń tych nie podważyły zarzuty podniesione w skardze. Sąd nie dopatrzył się naruszenia wskazanych w skardze przepisów prawa materialnego ani zasad prowadzenia postępowania podatkowego w sposób, który mógłby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Po dokonaniu kontroli Sąd doszedł do przekonania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a ocena przeprowadzonego postępowania nie ujawniła wad, o których mowa w art. 145 p.p.s.a., dających podstawę do jej wyeliminowania z obrotu prawnego.

5.5. Mając na uwadze wszystkie przedstawione powyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę jako nieuzasadnioną.