Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Krystyna Skowrońska - Pastuszko Sędziowie Sędzia WSA Alina Rzepecka Sędzia WSA Dariusz Skupień (spr.) Protokolant Sekretarz sądowy Alicja Rakiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 września 2014 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na uchwałę Zgromadzenia [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia wysokości stawki tej opłaty i opłaty za pojemnik stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej § 2 ust. 1, 2, 3 i 4.

W dniu [...] marca 2013 r. Zgromadzenie [...] podjęło uchwałę Nr [...] w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia wysokości stawki tej opłaty i opłaty za pojemnik.

W § 2 ust. 1 tej uchwały wskazano, że ustala się stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi z miejscowości [...] w wysokości 15,00 zł miesięcznie.

W ust. 2 § 2 stwierdzono, że ustala się niższą stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi z miejscowości [...], jeżeli odpady komunalne są zbierane i odbierane w sposób selektywny w wysokości 10,40 zł miesięcznie.

Wskazano również, że ustala się stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w pozostałych miejscowościach Związku w wysokości 12,00 zł miesięcznie (§ 2 ust. 3). Ustala się stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w pozostałych miejscowościach Związku, jeżeli odpady komunalne są zbierane i odbierane w sposób selektywny w wysokości 7,60 zł miesięcznie (§ 2 ust. 4). Ustala się stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi z nieruchomości jednorodzinnych znajdujących się na terenie miejscowości [...] w wysokości 60,00 zł miesięcznie od gospodarstwa domowego (§ 2 ust. 5). Ustala się niższą stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi z nieruchomości jednorodzinnych znajdujących się na terenie miejscowości [...], jeżeli odpady komunalne są zbierane i odbierane w sposób selektywny w wysokości 41,60 zł miesięcznie od gospodarstwa domowego (§ 2 ust. 6).

Z kolei w § 3 ust. 1 ustalono stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w przeliczeniu na jednokrotny odbiór z pojemnika o pojemności:

1) 0,80 m3 - w wysokości 7,75 zł;

2) 0,11 m3 - w wysokości 10,60 zł;

3) 0,12 m3 - w wysokości 11,50 zł;

4) 0,24 m3 - w wysokości 26,60 zł;

5) 1,10 m3 - w wysokości 105,40 zł;

6) 7,00 m3 - w wysokości 653,00 zł;

7) 16,00 m3 - w wysokości 1423,00 zł.

Z kolei w § 3 ust. 2 wskazano, że ustala się stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w przeliczeniu na jednokrotny odbiór selektywnie zebranych odpadów z papieru i tektury z pojemnika o pojemności:

1) 1,10 m3 – w wysokości 37,80zł;

2) 7,00 m3 - w wysokości 244.40 zł;

W § 3 ust. 3 ustalono się stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w przeliczeniu na jednokrotny odbiór selektywnie zebranych odpadów z tworzyw sztucznych i drobnego złomu z pojemnika o pojemności:

1) 1,10 m3 - w wysokości 35,70 zł;

2) 7,00 m3 - w wysokości 238,00 zł;

Zaś w § 3 ust. 4 ustalono stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w przeliczeniu na jednokrotny odbiór selektywnie zebranych odpadów ze szkła z pojemnika o pojemności 2,50 m3 – w wysokości 157,70 zł.

W § 6 przedmiotowej uchwały wskazano, że uchwała wchodzi w życie po upływie 14 od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa, z mocą od 1 lipca 2013 r.

Prokurator Rejonowy zaskarżył powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. zarzucając jej istotne naruszenie prawa tj.:

- art. 6j ust. 2a ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach poprzez dokonanie w § 2 ust. 1,2,3,4 zróżnicowania stawek opłat w sposób, który nie został przyjęty w ustawie;

- art.6k ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach poprzez ustalenie w § 3 ust. 1 stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w przeliczeniu na jednokrotny odbiór z pojemnika o określonej w uchwale pojemności;

- art. 6k ust. 3 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach poprzez ustalenie w § 3 ust. 2,3,4 stawek opłat niższych przy selektywnym zbieraniu odpadów, ale z nieuprawnionym zróżnicowaniem stawek w zależności od frakcji odpadów;

- art. 4 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych poprzez określenie w § 6 niezgodnego z prawem czasu wejścia w życie aktu prawa miejscowego.

Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności § 2 ust. 1,2,3,4, § 3 ust. 1 w części dotyczącej zapisu "w przeliczeniu na jednokrotny odbiór", § 3 ust. 2,3,4 oraz § 6 zaskarżonej uchwały.

W ocenie skarżącego w § 2 ust. 1,2,3,4, zaskarżonej uchwały dokonano zróżnicowania stawek opłat w sposób, który nie został przyjęty w ustawie (art. 6j ust. 2a). Prokurator stwierdził, że oczywiste jest, iż w wymienionych miejscowościach zamieszkuje różna liczba mieszkańców, ale sposób różnicowania przyjęty w zaskarżonej uchwale jest niejasny. Nie określono czy wymienione w § 2 ust. 1 i 2 miejscowości to tereny miejskie czy wiejskie. Także w § 2 ust. 3 nie określono czy pozostałe miejscowości Związku to tereny miejskie czy wiejskie.

Skarżący stwierdził, że w § 3 ust. 1 ustalono stawkę opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi w przeliczeniu na jednokrotny odbiór z pojemnika o określonej w uchwale pojemności jednak Zgromadzenie upoważnione było do ustalenia stawki opłaty za pojemnik o określonej pojemności zaś zapis "w przeliczeniu na jednokrotny odbiór" jest nieuprawnioną modyfikacją zapisu ustawowego.

Nadto w ocenie Prokuratora Rejonowego w § 3 ust. 2,3,4, ustalono stawki opłat niższe przy selektywnym zbieraniu odpadów ale z nieuprawnionym zróżnicowaniem stawek w zależności od frakcji odpadów. Skarżący zaznaczył, że selektywne zbieranie odpadów komunalnych obejmuje co najmniej takie frakcje odpadów jak: papier (ustawodawca nie posługuje się pojęciem – tektura, metal (ustawodawca nie posługuje się pojęciem - drobny złom), tworzywa sztuczne, szkło itd. Skarżący zaznaczył, że ustawodawca upoważnił organ uchwałodawczy do określenia niższej stawki (nie stawek) za gospodarowanie opadami komunalnymi, jeżeli są one zbierane i odbierane w sposób selektywny, jednak nie uzależnił stawki tej opłaty od frakcji odpadu, lecz sposobu zbierania i odbierania odpadów – w sposób selektywny.

Dodatkowo Prokurator przytoczył treść art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych ( Dz. U. z 2011r. Nr 197,1172 ze zm.)oraz stwierdził, że organ uchwałodawczy mógł przyjąć, że uchwała wchodzi w życie od dnia 1 lipca 2013 r.

W odpowiedzi na skargę Zgromadzenie [...] wniosło o jej oddalenie wskazując, że zaskarżona uchwała pozytywnie przeszła weryfikację organu nadzorczego.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego organ zaznaczył, że § 2 ust. 2 zaskarżonej uchwały został zmieniony uchwałą Nr IV.2.2013 Zgromadzenia [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. a następnie ponownie zmieniony Uchwałą Nr VII.1.2013 Zgromadzenia [...] z dnia [...] czerwca 2013 r. w związku z czym zaskarżony ustęp w brzmieniu objętym skargą nie ma obecnie mocy obowiązującej. W ocenie organu skarżący nie formułuje zarzutu oczywistej sprzeczności uchwały z przepisami prawa lecz wątpliwości natury interpretacyjnej.

Organ zauważył również, że fakt, iż w uchwale nie wskazano czy wymienione miejscowości są terenami miejskimi czy wiejskimi nie powoduje sprzeczności uchwały z treścią art. 6j ust. 2a ustawy. W ocenie organu przytoczone w tym artykule rozwiązanie umożliwia bowiem zróżnicowanie sposobu ustalenia opłaty za odbiór odpadów w zależności od okoliczności wymienionych w tym przepisie. To zaś oznacza, że wysokość opłat ponoszonych przez mieszkańców w zależności od sytuacji może być odmienna.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego istotnego naruszenia prawa, tj. art. 6k ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach organ przytoczył wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. akt K 17/12 w którym Trybunał m.in. stwierdził, że art. 6k ust. 1 w zakresie, w jakim nie przewiduje maksymalnej wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi jest niezgodny z art. 84 i art. 217 Konstytucji RP. Organ wskazał, że sposób w jaki Zgromadzenie [...] określiło sposób ustalenia stawki za jednokrotny odbiór pojemnika o określonej w uchwale pojemności nie stał w sprzeczności do uznanego za niekonstytucyjny przepisu art. 6k ust. 1 i 2 ustawy.

Organ zaznaczył, że ustalenie stawki opłaty za pojemnik o określonej pojemności oraz dodanie zwrotu "w przeliczeniu na jednokrotny odbiór z pojemnika o pojemności" miało na celu doprecyzowanie przez Związek Gmin sposobu obliczania opłaty. Ponadto w kontekście zarzutu Prokuratora, że "może chodzić o więcej niż jeden pojemnik o takiej i samej pojemności" organ podkreślił, że słowo "pojemnik" zostało w uchwale określone w liczbie pojedynczej co nie powinno budzić w żaden sposób wątpliwości interpretacyjnych.

Nadto w ocenie organu Prokurator niesłusznie zarzuca § 3 ust. 2,3 i 4 uchwały istotne naruszenie prawa. Organ wskazał na treść art. 6k ust. 3 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz zaznaczył, że powyższy przepis zawiera bezwzględną dyrektywę kierowaną do rad min, że jeżeli odpady komunalne są zbierane i odbierane w sposób selektywny, to stawki opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi muszą być niższe. Ustawa nie przesądza o ile niższe, pozostawiając to radzie gminy. Organ stwierdził, że art. 3 ust. 5 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w swej treści zawiera zwrot "co najmniej następujące frakcje odpadów" użycie w uchwale zwrotu "tektura" oraz "drobny złom" nie stoi w sprzeczności do treści art. 6k ust. 3, którego istotą jest zawarty w nim nakaz uchwalenia stawki niższej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, co też zaskarżona uchwała czyni.

Jednocześnie odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 4 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, organ stwierdził, że treść § 6 zaskarżonej uchwały miała na celu dostosowanie mocy obowiązującej uchwały do jednolitego tekstu ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, która w wersji obowiązującej od 1 lipca 2013 r. uwzględniała zmiany wprowadzone przez ustawodawcę w dniu 6 marca 2013 r. W ocenie organu treść § 6 uchwały wypełnia dyspozycję art. 7 ustawy

o ogłaszaniu aktów normatywnych.

Podczas rozprawy przeprowadzonej w dniu 4 września 2014 r. pełnomocnik organu odpowiadając na pytanie Sądu wskazał, że ustawa przewiduje kryterium różnicowania według miejscowości (tereny miejskie lub wiejskie) jednak nie ma obowiązku uwzględnienia tego kryterium przy uchwalaniu stawki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art.1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zasadą jest, że kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z regulacją art. 3 § 2 pkt 5 i pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.- powoływanej dalej jako "P.p.s.a.") kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej oraz akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej.

Stosownie zaś do treści art. 147 § 1 P.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane

z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Jak wskazuje art. 53 § 3 P.p.s.a. Prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka mogą wnieść skargę w terminie sześciu miesięcy od dnia doręczenia stronie rozstrzygnięcia w sprawie indywidualnej, a w pozostałych przypadkach w terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie aktu lub podjęcia innej czynności uzasadniającej wniesienie skargi. Termin ten nie ma zastosowania do wnoszenia skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej.

Zaskarżona uchwała stanowi akt prawa miejscowego zatem skarga wniesiona przez Prokuratora została wniesiona w terminie przewidzianym w art. 53 § 3 P.p.s.a. Bowiem przedmiotem kontroli Sądu w rozpoznawanej sprawie była uchwała Zgromadzenia [...] z dnia [...] marca 2013 r. Nr III.5.2013 w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia wysokości stawki tej opłaty i opłaty za pojemnik.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej uchwały stanowiły przepisy ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2012 r., poz. 391 ze zm.).

Stosownie do treści art. 6c ust. 1 i ust. 2 tej ustawy gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne.

Zgodnie zaś z regulacją art. 6k ust. 1 rada gminy, w drodze uchwały:

1) dokona wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi spośród metod określonych w art. 6j ust. 1 i 2 oraz ustali stawkę takiej opłaty; dopuszcza się stosowanie więcej niż jednej metody ustalenia opłat na obszarze gminy;

2) ustali stawkę opłaty za pojemnik o określonej pojemności.

Zaś po myśli art. 6k ust. 3 tej ustawy rada gminy określi niższe stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, jeżeli odpady komunalne są zbierane i odbierane w sposób selektywny.

Nadto rada gminy określając warunki opłat zgodnie z metodą, o której mowa w art. 6j ust. 1 i 2, może różnicować stawki opłat, wprowadzać zwolnienia przedmiotowe, ustanawiać dopłaty dla właścicieli nieruchomości, o których mowa w art. 6c ust. 1, spełniających ustalone przez nią kryteria lub określić szczegółowo zasady ustalania tych opłat (art. 6k ust. 4 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach)

W art. 6j ust. 1 i 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w przypadku nieruchomości, o której mowa w art. 6c ust. 1, opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi iloczyn:

1) liczby mieszkańców zamieszkujących daną nieruchomość, lub

2) ilości zużytej wody z danej nieruchomości, lub

3) powierzchni lokalu mieszkalnego

- oraz stawki opłaty ustalonej na podstawie art. 6k ust. 1.

W przypadku nieruchomości, o której mowa w art. 6c ust. 1, rada gminy może uchwalić jedną stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi od gospodarstwa domowego.

Stosownie zaś do art. 6j ust.2a tej ustawy rada gminy może zróżnicować stawki opłaty w zależności od powierzchni lokalu mieszkalnego, liczby mieszkańców zamieszkujących nieruchomość, odbierania odpadów z terenów wiejskich lub miejskich, a także od rodzaju zabudowy.

Skarżący domagał się stwierdzenia nieważności m.in. § 2 ust. 1,2,3,i 4 ww. uchwały zarzucając mu istotne naruszenie prawa, tj. art. 6j ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach poprzez dokonanie zróżnicowania stawek opłat w sposób, który nie został przyjęty w ustawie.

Mając na uwadze treść ww. przepisów stwierdzić należy, że art. 6k ust. 4 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach nie upoważnia rady gminy do ustalenia dodatkowych kryteriów różnicowania opłat, aniżeli te, które wynikają z art. 6j ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Różnicowanie stawek opłat według takich dodatkowych kryteriów nie mieści się w granicach delegacji ustawowej przewidzianej w art. 6j ust. 2a w zw. z art. 6k ust. 4 tej ustawy

Przepisy te należy bowiem odczytywać łącznie – według dyrektyw płynących z ich wykładni systemowej wewnętrznej. W konsekwencji trzeba przyjąć, że przepis art. 6k ust. 4 analizowanej ustawy, poprzez zwrot: "(...) może różnicować stawki", znajduje uszczegółowienie w art. 6j ust. 2a tej ustawy, który ustanawia dopuszczalne kryteria różnicowania stawek opłat. Do kryteriów tych należą: powierzchnia lokalu mieszkalnego, liczba mieszkańców zamieszkujących nieruchomość, odbieranie odpadów z trenów wiejskich lub miejskich oraz rodzaj zabudowy (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 26 lutego 2014 r. sygn. akt III SA/Po 1676/13).

Organ dokonując zróżnicowania stawek opłat w § 2 ust. 1 i 2 zaskarżonej uchwały wskazał nazwy miejscowości nie określając czy są to tereny miejskie czy wiejskie. Zaś w ust. 3 i 4 § 2 zaskarżonej uchwały ustalając stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi użył określenia "w pozostałych miejscowościach Związku". Wobec powyższego zgodzić należało się ze skarżącym, że sposób różnicowania stawek przyjęty przez organ w zaskarżonej uchwale jest niejasny. Sąd zgadza się z organem, że chociaż ustawa o utrzymaniu czystości i porządku w gminach przewiduje kryterium różnicowania według miejscowości (tereny miejskie lub wiejskie) to nie ma obowiązku uwzględnienia tego kryterium przy uchwalaniu stawki, niemniej wybrany przez Zgromadzenie [...] sposób różnicowania stawek winien odpowiadać jednemu z kryteriów wskazanych w ustawie o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, gdyż wskazane kryteria mają poprzez ich wyliczenie charakter zamknięty. Wskazanie nazw miejscowości lub użycie sformułowania "w pozostałych miejscowościach związku" wskazuje, wbrew twierdzeniu organu , że nieprawidłowo zastosował to kryterium.

Zasadny zatem okazał się zarzut skarżącego, że § 2 ust. 1,2,3,4 zaskarżonej uchwały w sposób istotny narusza art. 6j ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości

i porządku w gminach albowiem w sposób jednakowy potraktował właścicieli nieruchomości położonych np. [...], chociaż [...] jest terenem miejskim a [...] terenem wiejskim.

Oznacza to, że właściciel nieruchomości z innego terenu wiejskiego niż wymieniony w § 2 ust.1 uchwały poniesie niższe opłaty niż właściciel nieruchomości z np. [...], dotyczy to także właściciela nieruchomości innego terenu miejskiego nie wymienionego w § 2 ust.1 uchwały.

Nie istotna dla niniejszej sprawy jest podnoszona przez organ okoliczność, że zaskarżona uchwała pozytywnie przeszła weryfikację organu nadzorczego. Bez znaczenia pozostaje również podnoszona przez organ kwestia, że treść § 2 ust. 2 zaskarżonej uchwały została zmieniona uchwałą Zgromadzenia [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. Nr IV.2.2013 a następnie ponownie zmieniona Uchwałą Zgromadzenia [...] z dnia [...] czerwca 2013 r. Nr VII.1.2013 w związku z czym zaskarżony ustęp w brzmieniu objętym skargą nie ma obecnie mocy obowiązującej.

Zaznaczyć bowiem należy, że skutki uchylenia aktu i stwierdzenia jego nieważności są odmienne. Uchylenie uchwały oznacza wyeliminowanie jej z obrotu prawnego ze skutkiem od daty uchylenia (ex nunc) zaś stwierdzenie nieważności wywołuje skutki od chwili jej podjęcia (ex tunc). W tej ostatniej sytuacji uchwałę należy potraktować jakby nigdy nie została podjęta (por. wyrok NSA z 4 listopada 2010 r. sygn. akt II OSK 1783/10 dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach na stronie internetowej orzeczenia.nsa.gov.pl).

Natomiast dokonując kontroli legalności § 3 zaskarżonej uchwały Sąd nie dopatrzył się naruszenia prawa, które obligowałoby do usunięcia tego przepisu z obrotu prawnego.

W ocenie Sądu podnoszony przez skarżącego zarzut, że § 3 ust. 1 zaskarżonej uchwały naruszał w sposób istotny art. 6k ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, poprzez ustalenie stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w przeliczeniu na jednokrotny odbiór z pojemnika o określonej w uchwale pojemności, nie znajduje uzasadnienia.

Zapis § 3 ust. 1 zaskarżonej uchwały wypełnia dyspozycję art. 6k ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Przepis ten zobowiązuje bowiem Radę Gminy do ustalenia stawki opłaty za pojemnik o określonej pojemności, co też w zaskarżonej uchwale zostało uczynione. Kwestionowany zapis "Ustala się stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w przeliczeniu na jednokrotny odbiór z pojemnika o pojemności...", w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości interpretacyjnych. Wbrew twierdzeniom skarżącego z przepisu tego nie wynika, iż może chodzić o jednokrotny odbiór kilku pojemników o jednakowej pojemności a wręcz przeciwnie. Użyte bowiem przez organ w kwestionowanym przez Prokuratora zapisie słowo "pojemnik" zostało określone w liczbie pojedynczej.

W ocenie Sądu także wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie o sygn. akt K 17/12 nie obliguje do wyeliminowania z obrotu prawnego § 3 ust. 1 zaskarżonej uchwały. W przedmiotowym wyroku Trybunał stwierdził bowiem niezgodność art. 6k ust. 1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach z art. 84 i 217 Konstytucji RP w zakresie w jakim, nie przewiduje on maksymalnej wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Jak słusznie zatem zauważył organ w odpowiedzi na skargę sposób ustalenia stawki za jednokrotny odbiór pojemnika o określonej w uchwale pojemności nie stał w sprzeczności do uznanego za niekonstytucyjny przepisu art. 6k ust. 1 i 2 ustawy.

Nadto nie zasługuje na aprobatę podnoszona przez skarżącego okoliczność, iż w § 3 ust. 2,3,4 zaskarżonej uchwały dokonano ustalenia stawek opłat niższych przy selektywnym zbieraniu odpadów z nieuprawnionym zróżnicowaniem stawek w zależności od frakcji odpadów.

Stosownie do treści art. 3 ust. 2 pkt 5 ustawy o utrzymaniu czystości

i porządku w gminach, gminy zapewniają czystość i porządek na swoim terenie

i tworzą warunki niezbędne do ich utrzymania, a w szczególności ustanawiają selektywne zbieranie odpadów komunalnych obejmujące co najmniej następujące frakcje odpadów: papieru, metalu, tworzywa sztucznego, szkła i opakowań wielomateriałowych oraz odpadów komunalnych ulegających biodegradacji, w tym odpadów opakowaniowych ulegających biodegradacji.

Powyższy przepis poprzez określony w nim zwrot "co najmniej" wyznacza jedynie niezbędne minimum podziału odpadów nie zabrania natomiast ich dodatkowego podziału. Zatem wskazany w § 3 ust. 2 podział odpadów na papier

i tekturę nie stoi w sprzeczności z zapisami ustawy o otrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Zauważyć również należy, że zgodnie z regulacją art. 3 ust 1 pkt 24 ustawy

z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r., poz. 21) przez selektywne zbieranie odpadów należy rozumieć zbieranie, w ramach którego dany strumień odpadów, w celu ułatwienia specyficznego przetwarzania, obejmuje jedynie odpady charakteryzujące się takimi samymi właściwościami i takimi samymi cechami. Można zatem przyjąć, że "drobny złom charakteryzuje się właściwościami metalu."

Sąd podziela pogląd wyrażony w wyrokach WSA w Białymstoku z dnia 24 stycznia 2014 r. sygn. akt I SA/Bk 524/13 i z dnia 6 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Bk 127/13 (wyroki dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach na stronie internetowej orzeczenia.nsa.gov.pl), że rada gminy bądź też jak w przypadku niniejszej sprawy Zgromadzenie Związku Gmin podejmując uchwałę w przedmiocie stawek opłaty za gospodarowanie odpadami jest zobowiązana do dokonania rzetelnej i wnikliwej kalkulacji wysokości stawki, tak aby pobierane opłaty pokrywały rzeczywiste koszty związane z funkcjonowaniem systemu zagospodarowania odpadami na terenie gminy. Prawidłowo skalkulowana opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi powinna z jednej strony zapewniać sprawne funkcjonowanie systemu odbioru odpadów na terenie gminy, z drugiej zaś nie powinna stanowić źródła dodatkowych zysków gminy. Rzetelna kalkulacja wysokości opłat powinna w szczególności uwzględniać liczbę mieszkańców gminy, ilość wytwarzanych na terenie gminy odpadów komunalnych oraz koszty funkcjonowania systemu gospodarowania odpadami, na który składają się koszty odbierania, transportu, zbierania, odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, tworzenia i utrzymania punktów selektywnego zbierania odpadów komunalnych oraz obsługi administracyjnej tego systemu. Zatem ustalenie innej stawki za odbiór określonej frakcji odpadów zbieranych w sposób selektywny nie narusza prawa, może ono wynikać bowiem z kosztów jakie gmina musi podjąć na ich utylizację. Ponadto takie uprawnienie do zastosowania zróżnicowanych stawek opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi, jeżeli są one zbierane i odbierane w sposób selektywny, wynika z art.6k ust.3 cytowanej ustawy, gdyż ustawodawca posłużył się sformułowaniem "niższe stawki" a nie "niższą stawkę", zatem Rada gminy ma ustawowe upoważnienie do określenia kilku a nie jednej niższej stawki opłat w przypadku odpady są zbierane i odbierane w sposób selektywny.

Odnosząc się natomiast do kolejnego zarzutu skarżącego, że organ naruszył art. 4 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych poprzez określenie w § 6 zaskarżonej uchwały niezgodnego wejścia

w życie aktu prawa miejscowego stwierdzić należy, że określenie przez organ momentu wejścia w życie przedmiotowej uchwały faktycznie zostało sformułowane niefortunnie niemniej jednak nie była to wada, która uzasadniałaby wyeliminowanie tego przepisu z obrotu prawnego.

W tym miejscu należy zauważyć , że mogą wystąpić różnice pomiędzy wejściem w życie a mocą obowiązującą aktu prawnego. W przypadku regulacji wskazującej na moc obowiązującą aktu przed jego ogłoszeniem, należy uznać, że narusza on zasadę Lex retro non agit i jest sprzeczny z art.2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polski (patrz Trybunał Konstytucyjny w wyrok z dnia 30 marca 1999r., K 5/98 oraz podobnie w wyroku z dnia 24 października 1995r., K 14/95).

Natomiast inna jest sytuacja gdy w akcie wskazano, że jego moc obowiązywania jest późniejsza niż termin wejścia tego aktu w życie. Niewątpliwie takie sformułowanie zawierające dwie normy wskazują na wadliwość techniki legislacyjnej, ale w takim przypadku należy dać prymat normie, która jest zgodna z ustrojową aksjologią (zasadami państwa prawa, patrz T.K. w cytowanym wyroku z 24 października 1995, K 14/95).W tym przypadku będzie to norma zawarta w sformułowaniu " z mocą od dnia 1 lipca 2013r.", która nie będzie naruszać także regulacji art. 4 ust.1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych.

Stosownie bowiem do treści art. 4 ust. 1 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, akty normatywne, zawierające przepisy powszechnie obowiązujące, ogłaszane w dziennikach urzędowych wchodzą w życie po upływie czternastu dni od dnia ich ogłoszenia, chyba że dany akt normatywny określi termin dłuższy.

Powyższy przepis wprowadza zatem domyślną datę wejścia w życie danego aktu. Takie rozwiązanie pełni dwie ważne funkcje:

- zabezpiecza ono obrót prawny przed sytuacjami, w których akt prawny nie zawierałby przepisu o tym, kiedy wchodzi w życie,

- wyraża zasadę (skierowaną głównie do organów wydających akty wykonawcze), w myśl której data wejścia w życie danego aktu powinna być tak wyznaczona, by pomiędzy ogłoszeniem danego aktu, a jego wejściem w życie mijało przynajmniej 14 dni (por. G. Wierczyński, Komentarz do art. 4 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, Lex).

W ocenie Sądu wskazany § 6 zaskarżonej uchwały termin, poprzez użycie sformułowania " z mocą od 1 lipca 2013 r." spełnia powyższe warunki , gdyż akt zaczął wywoływać skutki po upływie dłuższym niż 14 dni od jego ogłoszenia.

Podkreślić należy, że stwierdzić nieważność uchwały można jedynie w przypadku, gdy narusza ona prawo, a nie gdy sprawia trudności możliwe do usunięcia przy ustaleniu jej treści.

Mając na uwadze wyżej wskazane okoliczności Sąd, na podstawie art. 147 § 1 P.p.s.a stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej § 2 ust. 1,2,3 i 4.