Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędziowie NSA Joanna Kabat-Rembelska Dariusz Dudra (spr.) Protokolant Katarzyna Łysiak po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 11 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Go 200/13 w sprawie ze skargi J.G. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz J.G. 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Go 200/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. uchylił objętą skargą J.G. (zwanego dalej: skarżącym) decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję M. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym, stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu oraz zasądził na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania.

Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że w dniu 17 lipca 2012 r. w B. na autostradzie A4 zatrzymano do kontroli pojazd Daf o nr rej. [...] wraz z naczepą Lag o nr rej. [...]. Pojazdem tym kierował G.P. Zgodnie z okazaną dokumentacją przewóz drogowy wykonywał skarżący. Analiza wykresówki kierowcy z 16-17 lipca 2012r. wykazała, że od godz. 22:30 dnia 16 lipca 2012 r. do godz. 10:50 dnia 17 lipca 2012 r. zarejestrował on aktywności na wykresówce jako odpoczynek. Kierujący zeznał do protokołu przesłuchania świadka, że nie zarejestrował swojego czasu pracy na wykresówce związanego z podjazdami kierowanego pojazdu podczas załadunku oraz ważenia z powodu urządzenia w postaci magnesu, które przyłożył on do impulsatora przy skrzyni biegów ww. pojazdu. W związku z tym, pomimo, że pojazd znajdował się w ruchu, na wykresówce był rejestrowany odpoczynek.

Decyzją z dnia [...] września 2012r. M. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego na podstawie art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.), zwanej dalej: u.t.d., nałożył na skarżącego karę pieniężną w wysokości 6.000 zł, w tym:

- 5.000 zł za nierejestrowanie za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi (lp. 6.2.1 załącznika nr 3 do u.t.d.),

- 1.000 zł za wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące bez wymaganego sprawdzenia okresowego, badania kontrolnego lub kalibracji (lp. 6.1.4 załącznika nr 3 do u.t.d.)

W wyniku wniesionego przez skarżącego odwołania, Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 4 pkt 22 lit. a), art. 92a ust. 1 i ust. 2 u.t.d., art. 13, art. 15 ust. 2 i ust. 8 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz.Urz.UE.L1985.370), zwanego dalej: rozporządzeniem nr 3821/85 oraz lp. 6.2.1 i 6.1.4 załącznika nr 3 do u.t.d., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Zdaniem organu odwoławczego, kierujący kontrolowanym pojazdem dopuścił się działania mającego na celu nierejestrowanie danych przez urządzenie jakim jest tachograf. Potwierdza to materiał dowodowy zebrany w sprawie, w szczególności protokoły z przesłuchania świadka i kontroli pojazdu, które zostały podpisane przez kierowcę bez wnoszenia uwag. Z uwagi na stwierdzenie naruszenia w postaci nierejestrowania za pomocą urządzenia rejestrującego na wykresówce wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi, poprzez użycie niedozwolonego urządzenia, organ stwierdził, że urządzenie rejestrujące zainstalowane w kontrolowanym pojeździe utraciło cechy legalizacyjne.

W skardze na tę decyzję J.G. zarzucił naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 10 § 1 w zw. z art. 140 k.p.a., art. 11, art. 15 i art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 6-8 i art. 138 § 1 i § 2 w zw. z art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., a także przepisów prawa materialnego, tj. art. 77 - 84 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 89 a i 89b u.t.d. oraz niezastosowanie art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd I instancji uchylając wydane w tej sprawie decyzje organów obu instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 135 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej: p.p.s.a., stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie z innych przyczyn, niż w niej wskazane. Zdaniem Sądu, w sprawie tej zostały naruszone przepisy prawa materialnego. Powołując się na treść poz. 6.2.1. załącznika nr 3 do u.t.d. Sąd podzielił stanowisko organów, zgodnie z którym należy zakwalifikować jako naruszające ten przepis zachowanie kierowcy, który podczas załadunku oraz ważenia pojazdu przyłożył do impulsatora przy skrzyni biegów tego pojazdu magnes, co spowodowało niezarejestrowanie tej czynności, a jedynie odpoczynek. Organy zarzuciły ponadto skarżącemu naruszenie poz. 6.1.4. załącznika nr 3 do u.t.d., twierdząc, że w wyniku użycia przez kierowcę niedozwolonego urządzenia w postaci magnesu, urządzenie zainstalowane w kontrolowanym pojeździe utraciło cechy legalizacji. Niewątpliwie przedstawione naruszenia stanowią odrębne podstawy odpowiedzialności. Karą zagrożone jest wykonywanie przewozu pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące, do którego podłączone zostały niedozwolone urządzenia (poz. 6.2.1. załącznika nr 3), jak i wykonywanie przewozu pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące, które nie zostało poddane wymaganej kontroli okresowej lub badaniu kontrolnemu (poz. 6.1.4. załącznika nr 3). Sumowanie kar (do limitowanej wysokości – art. 92a ust. 1 u.t.d.) za poszczególne stwierdzone w czasie jednej kontroli naruszenia jest dopuszczalne. Naruszenia te winny jednak mieć charakter samodzielny, w tym sensie, że popełnienie każdego z nich nie zależy od stwierdzenia popełnienia innego naruszenia. Samodzielność taka nie ma miejsca, gdy stwierdzenie jednego naruszenia zależy od popełnienia innego, które jest wyłączną przyczyną sankcjonowanego stanu faktycznego. W wydanych decyzjach organy zajęły stanowisko, że w wyniku przyłożenia magnesu do impulsatora przy skrzyni biegów kontrolowanego pojazd, urządzenie rejestrujące straciło cechę legalizacji, winno było zostać poddane badaniu kontrolnemu, czego jednak nie uczyniono. Nie było przy tym kwestionowane, że urządzenie rejestrujące (tachograf) był legalizowany i gdyby nie przyjęte przez organy następstwo zastosowania magnesu, nie byłaby negowana ważność tej legalizacji. W przekonaniu Sądu tego rodzaju kwalifikacja stanu faktycznego stanowi przypadek podwójnego sankcjonowania jednego naruszenia przepisów. Naruszenie określone w poz. 6.1.4. może niewątpliwie mieć miejsce łącznie z innymi naruszeniami i w konsekwencji podlegać karze, winno jednak wówczas polegać na stwierdzeniu, że niezależnie od pozostałych naruszeń, znajdujące się w pojeździe urządzenie rejestrujące nie było poddane wymaganej kontroli okresowej lub badaniu kontrolnemu. W tej sprawie byt naruszenia z poz. 6.1.4. zależy od popełnienia naruszenia z poz. 6.2.1. załącznika nr 3 do u.t.d., nie ma charakteru niezależnego i z tego względu nie może stanowić podstawy do nałożenia odrębnej kary pieniężnej. W związku z tym, nałożenie w tej sprawie kar pieniężnych za stwierdzone w toku kontroli drogowej dwa naruszenia (poz. 6.2.1 i poz. 6.1.4) Sąd ocenił, jako działanie nieproporcjonalne oraz automatyczne, co jest niezgodne z pkt 26 wprowadzenia do rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.Urz.UE.L.2006.102.1), zwanego dalej: rozporządzeniem nr 561/2006. Zdaniem Sądu, nakładaniu kar pieniężnych nie może towarzyszyć, niczym nieuzasadniony automatyzm, a uchylenie decyzji w całości oznacza konieczność ponownego rozstrzygnięcia sprawy w pełnym zakresie.

W skardze kasacyjnej Główny Inspektor Transportu Drogowego zaskarżył powyższy wyrok w całości wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) naruszenie prawa materialnego, to jest art. 92a ust. 1 u.t.d. poprzez jego błędną wykładnię przejawiającą się w przyjęciu, że nie nakłada się kary pieniężnej za każde naruszenie w sytuacji gdy, jak stwierdził Sąd I instancji, naruszenia te nie mają charakteru samodzielnego, w tym sensie, że popełnienie każdego z nich nie zależy od stwierdzenia popełnienia innego naruszenia, podczas gdy ustawodawca takiego ograniczenia w ogóle nie przewidział, a zatem przyjęta przez Sąd I instancji wykładnia nie ma charakteru wykładni celowościowej czy systemowej, lecz ma cechy wykładni prawotwórczej;

2) naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), zwanej dalej: p.u.s.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez przyjęcie innych kryteriów oceny zaskarżonej decyzji, niż zgodność z prawem, bowiem gdyby Sad I instancji ocenił obie decyzje administracyjne pod kątem legalności, to skarga winna zostać oddalona.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ podniósł, że pomiędzy stwierdzonymi podczas kontroli drogowej naruszeniami warunków lub obowiązków wykonywania przewozu drogowego nie zachodzi żaden stosunek uzasadniający zastosowanie tzw. reguł wyłączających wielość ocen, tj. zasady specjalności, konsumpcji i subsydiamości. Brak jest też między stwierdzeniem naruszenia poz. 6.2.1 a poz. 6.1.4 załącznika nr 3 do u.t.d. tzw. pomijalnego zbiegu przepisów. Stanowisko przyjęte przez Sąd I instancji jest sprzeczne z przepisami regulującymi sankcje za naruszenie przepisów o czasie prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerwach i odpoczynku (rozdział 5 załącznika nr 3 do u.t.d.), gdzie jedne naruszenia są konsekwencją popełnienia innego rodzaju naruszenia. Zdaniem organu, ustawodawca wyraźnie zaznaczył w art. 92a ust. 1 u.t.d., że strona podlega karze pieniężnej za każde naruszenie. Ustawodawca nie limituje ilości stwierdzonych naruszeń, lecz ogranicza sumę kar pieniężnych, zaznaczając, że nie może ona przekroczyć kwoty 10 000 złotych za każde naruszenie przy kontroli drogowej.

J.G. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, co oznacza, że Sąd jest związany podstawami określonymi przez ustawodawcę w art. 174 p.p.s.a. i wnioskami skargi zawartymi w art. 176 p.p.s.a.

Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że wskazanie przez stronę skarżącą naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego, czy też procesowego, określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zatem sam autor skargi kasacyjnej wyznacza zakres kontroli instancyjnej wskazując, które normy prawa zostały naruszone. Naczelny Sąd Administracyjny nie ma obowiązku ani prawa do domyślania się i uzupełniania argumentacji autora skargi kasacyjnej (por. wyrok NSA z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt I FSK 1536/11, LEX nr 1218336).

Przy skorzystaniu w skardze kasacyjnej z podstawy określonej w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zakres oceny Sądu jest ograniczony do badania, czy wskazane przepisy prawa materialnego zostały naruszone przez ich błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie i na czym to naruszenie polegało. Natomiast w myśl art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Sąd kontroluje, czy w trakcie orzekania przed sądem pierwszej instancji nie doszło do naruszenia przepisów postępowania sądowoadministracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie może więc samodzielnie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej ani uściślać bądź w inny sposób ich korygować. Dodać należy, iż zasada związania granicami skargi kasacyjnej nie dotyczy jedynie nieważności postępowania, o której mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a.

Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia znacząco sformalizowanym. Aby mogła odnieść skutek w postaci jej uwzględnienia niezbędne jest jej sporządzenie w sposób zgodny z regułami ją normującymi, w szczególności podstawy kasacyjne muszą być tak skonstruowane, ażeby była możliwość odniesienia się poprzez ich treść do zaskarżonego orzeczenia.

Przechodząc do złożonego środka zaskarżenia stwierdzić należy, że postawione w skardze kasacyjnej zarzuty nie pozwalały na dokonanie kontroli zaskarżonego orzeczenia.

W skardze postawiono dwa zarzuty. Pierwszy dotyczy naruszenia przepisów prawa materialnego art. 92a ust. 1 u.t.d., poprzez jego błędną wykładnię przejawiającą się w przyjęciu, iż nie nakłada się kary pieniężnej na za każde naruszenie w sytuacji gdy, jak stwierdził Sąd I instancji, naruszenia te nie mają charakteru samodzielnego. Drugi zaś odnosi się do naruszenia przepisów postępowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 1 § 2 p.u.s.a., poprzez przyjęcie innych kryteriów oceny zaskarżonej decyzji, niż zgodność z prawem.

W orzecznictwie NSA zarysowała się linia orzekania, z której wynika, że w sytuacji, kiedy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania. Do kontroli subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można przejść dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został skutecznie podważony (por. np. wyrok z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt II GSK 819/11, LEX nr 1217424 oraz wyrok z dnia 26 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1842/08, LEX nr 596025).

Odnosząc się zatem w pierwszej kolejności do zarzutu procesowego podnieść należy, że Sąd I instancji nie uchylił zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej ze względu na naruszenie przepisów procesowych. Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględniając skargę stwierdził jednoznacznie, że doszedł do przekonania, że w sprawie zostały naruszone przepisy prawa materialnego. Jako podstawę prawną wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji Sąd I instancji powołał art. 145 § 1 pkt 1

lit. a) p.p.s.a., a nie wskazywany w skardze kasacyjnej – niezasadnie – art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a.

W zakresie wskazanego w omawianym zarzucie art. 1 p.u.s.a. zauważyć należy, że przepis ten, jako ustrojowy, normujący zakres i kryterium kontroli działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne, nie może co do zasady stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej. To, czy ocena legalności zaskarżonej decyzji była prawidłowa czy też błędna, nie może być utożsamiane z naruszeniem tego przepisu. Jedynie w drodze wyjątku, np. gdy sąd dokonał kontroli zaskarżonej decyzji w oparciu o inne kryterium, niż kryterium legalności czy też orzekał w sprawie, która nie podlega rozpoznaniu przez sądy administracyjne, przepis ten może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną (por. wyrok NSA z dnia 27 marca 2013 r., sygn. akt I GSK 1790/11, LEX nr 1332295, wyrok NSA z dnia 25 kwietnia 2014 r., sygn. akt II OSK 2861/12, LEX nr 1481928 oraz wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2014 r., sygn. akt I OSK 1518/12, LEX nr 1452122). W innym wyroku dotyczącym tej materii NSA skonstatował, że przepis art. 1 § 2 p.u.s.a. nie jest przepisem procesowym, lecz ustrojowym, określającym podstawowe kryterium sprawowania kontroli administracji publicznej przez sądy administracyjne. Może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną tylko wówczas, gdy sąd przyjmie inne, niż legalność, kryterium kontroli (por. wyrok NSA z dnia 19 września 2013 r., sygn. akt II OSK 533/12, LEX nr 1408542).

Tym samym omówiony zarzut należało uznać za nieusprawiedliwiony. Nie budzi bowiem wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego fakt niestosowania podczas wyrokowania przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., jak i to, że sprawa ta podlegała kognicji sądów administracyjnych. Także, dokonanie rozstrzygnięcia przez Sąd I instancji w oparciu o kryterium zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. To, że skarżący kasacyjnie organ nie podziela tej oceny nie stanowi o zastosowaniu innego kryterium oceny indywidualnego aktu administracyjnego niż to, o którym mowa w art. 1 § 2 p.u.s.a. Przekonują do takiego stanowiska rozważania WSA odnoszące się do wykładni przepisów prawa materialnego zawarte w uzasadnieniu zakwestionowanego wyroku.

Eliminując z obrotu prawnego decyzje Sąd I instancji obok art. 92a ust. 1 u.t.d. powołał oraz dokonał wykładni przepisów zawartych w załączniku nr 3 do u.t.d., a mianowicie pozycji 6.2.1. i 6.1.4. Niewątpliwie, w ocenie NSA, treść tych przepisów stanowiła podstawę uchylenia decyzji - istotę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Zarzut skargi kasacyjnej stanowiący o naruszeniu prawa materialnego, jak i jego uzasadnienie nie przywołuje tych pozycji załącznika. Nie ukazuje ich jako naruszone, w konsekwencji nie przedstawia też na czym konkretnie naruszenie ich polegało. Tym samym samodzielne zakwestionowanie art. 92a ust. 1 u.t.d. w okolicznościach faktycznych sprawy, w szczególności podstawy prawnej wyrokowania, nie pozwala na dokonanie oceny legalności wyroku Sądu I instancji.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wiąże się z koniecznością prawidłowego ich sformułowania w samej skardze, poprzez powołanie konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem skarżącego - uchybił sąd wojewódzki, uzasadnienia ich naruszenia, a w przypadku zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego wskazania, że wytknięte naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Kasacja nie odpowiadająca tym warunkom, a więc pozbawiona podstawowych elementów treściowych, uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu ocenę jej zasadności. Sąd nie może domniemywać intencji strony i samodzielnie uzupełniać, czy też konkretyzować zarzutów kasacyjnych (por. wyrok NSA z dnia 11 września 2012 r., sygn. akt II OSK 151/12, LEX nr 1219250, wyrok NSA z dnia 21 marca 2014 r., sygn. akt I GSK 1031/12, LEX nr 1487687 oraz wyrok NSA z dnia 2 kwietnia 2014 r., sygn. akt II GSK 161/13, LEX nr 1485497 ).

Zgodnie z art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego nastąpić może przez błędną jego wykładnię albo ma ono postać niewłaściwego zastosowania prawa materialnego. Zarzut skargi kasacyjnej powinien być w tej mierze wyraźnie sprecyzowany (por. wyrok NSA z dnia 18 maja 2005 r., sygn. akt FSK 2026/04, LEX nr 154622). Na autorze skargi kasacyjnej ciąży obowiązek konkretnego wskazania, które przepisy prawa materialnego zostały przez sąd naruszone zaskarżanym orzeczeniem, na czym polegała ich błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie (por. np. wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1560/11, LEX nr 1218337, wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2014 r., sygn. akt II GSK 1633/12, LEX nr 1433493 oraz wyrok NSA z dnia 23 marca 2011 r., sygn. akt II GSK 387/10, LEX nr 1080134).

Zauważyć w kontekście powyższego jeszcze należy, że skarga kasacyjna winna być tak zredagowana, żeby nie stwarzała żadnych wątpliwości, a intencje strony winny być wyartykułowane w sposób jednoznaczny (por. postanowienie NSA z dnia 10 sierpnia 2011 r., sygn. akt II OSK 1491/11, LEX nr 1069025). W skardze kasacyjnej należy sformułować w sposób jednoznaczny podstawy kasacyjne oraz umotywować je w taki sposób, aby poszczególne fragmenty uzasadnienia można było połączyć z poszczególnymi zarzutami (por. wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2010 r., sygn. akt II FSK 229/09, LEX nr 596327 oraz wyrok NSA z dnia 19 lutego 2009 r., sygn. akt II FSK 97/08, LEX nr 521952).

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi za nieusprawiedliwione i oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a. Natomiast o kosztach postanowił w oparciu o art. 204 pkt 2 p.p.s.a. w związku z w związku z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).